05-07-2006, 21:32 geschreven door Hill

In de vooravond ben ik bij mijn tandarts langs geweest. Achtendertig graden heet en meneer gaat bij zijn tandarts zitten. Dat scoort toch wel een dikke zeven op de schaal van de Sade. Maar goed, toen ik de afspraak vastlegde, kon ik natuurlijk ook niet weten dat het zo warm zou zijn.
Bij een hittegolf naar de tandarts gaan klinkt misschien erg, maar het kan nog altijd erger. Verleden jaar bijvoorbeeld. Toen ben ik erin geslaagd om die afspraak pal op mijn dertigste verjaardag in de plannen. Je moet het maar doen. Ik belde voor een afspraak, hij kon niet, we verschoven de datum een paar keer heen en weer en voor ik er erg in had was het op mijn verjaardag. Ik had het niet eens gemerkt tot de avond zelf.
't Was tof. Thuis komen, de taart staat klaar, en dan met een verdoofde linkerwang zitten. Niet willen toegeven natuurlijk, toch proberen die taart in die verlamde muil te proppen, niet goed weten of je smoel nu dicht is of open, beginnen kauwen, met als resultaat dat de taart overal lag uitgenomen in mijn kelegat. En dan achteraf de vrienden : heb je goed gevierd ? Ja hoor, een echt bachanaal, het etensresten lagen meters in het rond...

Maar dat was verleden jaar. 
Nu, ik moet het toegeven, de tandarts die ik heb is een sympathieke peer. Alleen, hij heeft te veel neushaar. Dat is een typische beroepsziekte van tandartsen denk ik. Mijn vorige had dat ook. Hij hangt boven je, hij begint te peuteren aan iets waarvan jij hoopte dat hij het niet zo zien, en je kijkt recht in zijn giganteske neusgaten. Een grasveld. Struikgewas. Kreupelhout. Het Zoniënwoud heeft er geen lap aan. Een tip : ga altijd in de zomermaanden naar de tandarts. De kans dat hij dan met een snotvalling zit is het kleinst. Hoef je niet te kijken op die slijmerige lianen in het Zoniënwoud.
Dus jij maar gruwelen en hij maar peuteren en peuteren. Tot hij iets vindt dat pijn doet. En dan gaat hij boren. Hèhèhèhè.

Het viel me al bij al nog goed mee deze keer. Hoewel.
Erg geruststellend is het toch niet als je zinssneden hoort als : Och, ik zie het al, ik zal het doen zonder verdoving... Hey how, ik vind verdoving niet erg ! Echt niet ! Geef hier die verdoving ! 
Of nog : dat is leuk werk een tand herbouwen, je tand was bijna volledig weg en nu heb ik er een nieuwe geboetseerd. Wablieft ? Tand bijna helemaal weg, je moet alleen die vulling verstevigen, jij. Een tand boetseren, waar haalt hij het. Ik ben toch niet van plasticine !
En dan, op het einde, haha, ik heb al iets gemaakt dat weer op een kauwvlak lijkt. Al heel wat beter dan die grot van daarstraks. Grot ! Komaan jong, ga iemand anders beledigen hé.

Maar, het moet gezegd, mijn bijtertjes zijn weer in orde. Tak tak. En dat zonder die zeurende verdoving. Ik kan eten, zonder morsen. En dat ga ik nu doen !
Ik trek de ijskast open en daar staren mij vier drinkyoghurtjes aan. Gekocht uit voorzorg. Ik heb ook nog twee wortels, en een potje mosterd. Het wordt weer een boeiend avondmaal.

Maar morgen, morgen bak ik taart !

04-07-2006, 20:22 geschreven door Hill

03-07-2006, 21:52 geschreven door Hill

Joepie, het is weer zomer !

De kanarie valt uitgetsjiept van zijn stok, waar eens de radio stond ligt nu alleen nog een stekker in een plasje gesmolten plastiek.
Het parket springt los en verpulvert onder je voeten, voor iedere liter water die je binnenkapt, zweet je een veelvoud uit. Gelukkig brengt de kokende koffie verkoeling.
Je oogballen kraken in hun uitgedroogde kassen en de zonnecrème is verdampt.
De krant vliegt in brand door ernaar te kijken en de Kalahariwoestijn is opgerukt tot aan het terras.
Het huis ligt vol kwikbolletjes, de thermometer is ontploft. Je had graag in je poedel door huis gelopen maar je short is aan je vel gesmolten.
D'er is een meeuw uit de lucht gevallen, steendood, dwars door de schoorsteen heen, de  microgolfoven is op eigen kracht in de frigo gekropen en de kamerplant heeft kunstmatige ademhaling nodig.

Joepie, het is weer zomer !  

02-07-2006, 20:03 geschreven door Hill

01-07-2006, 22:19 geschreven door Hill

30-06-2006, 21:23 geschreven door Hill

Het hoofd gesteund in beide handen, de wenkbrauwen gefronst, de buitenwereld mentaal buitengesloten.
Zo zat ik deze namiddag over een rapport gebogen. De denker van Rodin kon er een puntje aanzuigen. Ik hoorde niets, ik registreerde niets, opperste concentratie. Als je goed luisterde kon je het rustgevend ronken van mijn hersentjes horen, alleen onderbroken door een hels geknetter als twee zenuwsynapsen tegen elkaar vonkten. Mijn hersenactiviteit was voelbaar aan de warmtegordel die rond mijn bureau hing. Einstein is een watje.

Zo zat ik dus in messcherpe concentratie aan mijn bureau toen iemand halfluid in mijn oor gilde : Joehoe ! Ik wipte al net zo hoog als de schoonmaakster gisteren, mijn hart klokte af op 250 BPM, dit moet me vier jaar van mijn leven gekost hebben.
Joehoe ! Het was vrolijke Vicky die in mijn oor toeterde.
Een uurtje daarvoor had ik haar een mail gestuurd die ik eindigde met de woorden : Moest je nog problemen ondervinden met de nieuwe templates, geef maar een gil.
Wat ze dan ook prompt deed. Het pestkopje.

Waarom moeten vrouwen altijd alles zo letterlijk nemen ?        
Ik kon verdorie morsdood geweest zijn !

29-06-2006, 19:35 geschreven door Hill

Ze slaakte een gil en maakte letterlijk een sprongetje achteruit. Door haar plotse beweging sloeg ze tegen de witplastieken vuilnisbak. Ze keek me aan met wijdopengesperde ogen en een hand voor d'er mond.

De schoonmaaksters komen bij ons op het werk langs na de werkuren. Hoe hun taakverdeling is, weet ik niet (zijn ze met een tiental en ruimen ze elk een verdieping op, of zijn ze met een handvol en lopen ze zo elke verdieping af), maar rond half zeven komt telkens hetzelfde marokkaanse meisje de prullenmanden leegmaken, de toiletten schrobben, de bureaus soppen.
Telkens dezelfde mollige meid, in sneakers en jeans met daarboven een blauwwitte sweater van ISS. (ISS is de naam van de schoonmaakfirma). Omdat ik dit een aangename gedachte vind, ga ik er maar vanuit dat die jonge vrouw mijn schoonmaakster is, de schoonmaakster van mijn verdieping. Overdag zit ik natuurlijk niet alleen op die verdieping, maar tegen zes uur is iedereen naar huis en dan is de achtste verdieping van mij.
Ik zet een muziekje op, schop mijn schoenen uit, en haal een colaatje.
En tegen half zeven danst dan die Marokkaanse voorbij. Ze moet er eentje van de derde generatie zijn of zo want ze spreekt perfect nederlands. Een beetje te perfect naar mijn goesting want er schemeren merkbaar antwerpse klanken door haar woorden.

Vanavond was ze het koffiehokje aan het oprommelen toen ik een colaatje uit de automaat wou protonnen. Ze had me niet zien komen, omdat ze met haar rug naar me toe stond en horen kon ze me ook niet (sokken op tapijt). Ik wou haar niet storen, ze leek me geconcentreerd bezig, en dus wachtte ik geduldig tot ze het kleine gangetje gedweild had. Toen voelde ze mijn blikken in haar rug en ze draaide zich om...

Ze is moeten gaan zitten, ik heb voor haar een bekertje water volgeschonken en heb moeten beloven dat nooit, maar dan ook nooit meer te doen. Als ik vermoed dat ze me niet gezien heeft moet ik al fluitend naderen. Dat is nu onze afspraak.

Zelden heb ik iemand zo zien schrikken. (Alleen misschien mijn moeder ooit, toen mijn zelfgemaakte salpeterzuurbom ontplofte in de berging, maar dat is al lang geleden.)
Zo'n grote schrikogen. Maar het is wel verstaanbaar natuurlijk. Ik zit nu eenmaal opgescheept met een impressionante persoonlijkheid en een oogverblindende uitstraling. Ik heb het tegen jullie, dames !

28-06-2006, 22:17 geschreven door Hill

Conversatie gisterenavond op msn met een goede vriend, die ik in geen weken gesproken had :






-Koekoe !
-Joeoeoe !
-Alles goe ?
-'k ben moe.
-Me too!
...
-Ge vindt niets meer met oe ?
-Toetoe ! (*)
-Allez dan, toedeloe !
-Toedeloe !
-Hou U goe !
-Joeoeoe.

(over and out)

(*) Westvlaams voor 'toch wel'

Goede vrienden hebben niet veel woorden nodig...

27-06-2006, 20:15 geschreven door Hill

Ik hang uit het raam en kijk naar de de natte mensen. Met hun natte voeten. In hun natte autootjes.
Je hoort niets. Alleen het suizen van rubber over asfalt. En dan flitst een gele ambulance door het rode licht. Met blauwe zwaailichten en een loeiende glissando-alarmsirene. Wiiiioeoeh, dopplereffect en weg.

Wat ik me soms afvraag, is waar die oude ziekenwagentjes naartoe zijn. Tien, vijftien jaar geleden zat op iedere ziekenwagen, brandweerauto, politiecamionnetje noem maar op, een twee-tonige sirene. Ti-ta-ti-ta. De afgelopen tien, vijftien jaar zijn die allemaal stilletjes (dat is hier het woord wel) uit het straatbeeld (straatklank) verdwenen en vervangen door die opklimmende en weer te pletter stortende jammerklanken. Die ik me vooral herinner uit de totaal foute Amerikaanse series uit de jaren '80 : Chips, The A-team,...

Wie heeft beslist om die oude tweetonigen naar de schroothoop te verwijzen ? Het was toch veel mooier, geef toe. De ziekenwagen, met zijn tweenotenzang (re-si, re-si) in harmonie, of lekker dissonant, met de re-si re-si van de brandweerwagen. Als er nog een politiewagen meereed was de fanfare compleet, want bij politiewagens stond de sirene een toontje lager (do-la, do-la). Een ongeval had toen nog iets feestelijks. Ambiance met de ambulance.
 
Maar nu is dat allemaal vervangen door die veel stoerdere afweersirenes. Precies of er elk ogenblik een bom uit de hemel kan vallen. Wiiioeoeh, wiiioeh, boem krak en gedaan.
Wat ook heel ergerlijk is bij die sirenes is dat van die jonge aspirant politiemannekes zo graag spelen met hun spiksplinternieuwe toeter. Aan de rode lichten, de sirene vier-vijf keer doen starten en stoppen zodat je een vervelend -wat zeg ik- onmenselijk irritante acidhouse intro krijgt. Hoe dat ding bediend wordt, ik weet het niet, maar ik stel me er altijd zo'n nog pukkelige puberpolitieagent bij, die zich volledig uitleeft met de joystick van de sirene. Laten we bij het volgende kruispunt nog eens de sirene laten huilen. Jihaai ! I like to move move it !

Dan was het toch veel leuker en gezelliger vroeger, veel minder irritant ook, met de tweetonige sirene.
Kon je bij buurtfeestjes de mensen nog eens van tafel recht krijgen, door net achter het muurtje met je trompet ti-ta-ti-ta te blazen, geen mens had het door dat het niet echt was. En wij dan opgewonden vanachter de haag springen en roepen van : het waren de pompiers, het waren de pompiers, de schuure van Lucien is aan het branden.
En dan twee nonkels met de vélo (fiets in voor mietjes), de wijk doorcrossen naar de schuure van Lucien, om te helpen kijken blussen.

Aaah, opgroeien doet pijn.

(Zopas bedacht dat 'tweetonige sirene', wel heel dicht ligt bij tweeténige sirene, waarbij ik dan weer aan allerlei spannends moet denken met zeemeerminnen.
Probeer zo'n verband maar eens te leggen met een glissando alarmsirene...)

26-06-2006, 20:53 geschreven door Hill

Het Belgisch kampioenschap wielrennen in Antwerpen, de sfeer was... vreemd, a-typisch vooral.
Het begon nochtans opperbest. De helikopters bromden over mijn appartementje, en dat is het sein dat het gaat gebeuren. Het kriebelt een heel klein beetje in het buikje. Zoals tienjarigen het voelen kriebelen als Sinterklaas langskomt. Ze weten allang 'het geheim van Sinterklaas', maar het blijft toch spannend. Zo ook hier.
Eerst de helikopters, dan de zwaantjes, en dan komt dit monument van het wielrennen langs : de volgwagens (nu ja, ze reden voorop, dus technisch gezien zullen dat wel geen volgwagens zijn zeker) met de klokken erop. Tutututuuuu. Ro-da-ni-a. Heerlijk heerlijk. Al sedert mensenheugnis rijden die auto's in de koers rond en telkens die lijzige kreet, met frans accent, Ro-da-ni-a. Jeugdsentiment ten top. En daar dan weer achter Boonen en Co.

Dat was dus de start op de middag. Tegen drie uur zakte ik dan af naar het hart van de koers, de plaatselijke ronden. Daarvoor moest ik een stukje parkoers doorkruisen. De stad leek verlaten, op een occasionele paraplu na. 
Geen straten met rijendik, feestende mensen, geen zomerstoelen in voortuintjes en met de vrienden een BBQ. Neen, niets van dat alles, weinig mensen te zien. Hier en daar een gordijn dat opengetrokken wordt op de vijfde verdieping van een appartement, maar sfeer, neen.

Nu kun je de oorzaak daarvan leggen bij het weer. Regen nodigt niet uit tot hevig supporteren. Maar, neen, dat zou te gemakkelijk zijn. Ik heb vaak in de regen gestaan bij een wielerwedstrijd. Na een doortocht vluchtten we dan met zijn allen in de tent van de wijkfeesten, of in het café, maar hier kun je niet weg. Je kijkt tegen verdiepingen hoge gebouwen aan. Oninneembare torens.
Koersen moeten niet in de stad georganiseerd worden, maar 'midden de stikken'. Hoogstens in een dorp. Daar hoort de koers thuis. En zeker niet in putje Antwerpen.

Om te beginnen zijn er in Antwerpen al geen cafés.
Neen, U leest het goed, er zijn in Antwerpen geen cafés. In Antwerpen hebben ze tavernes. Het is een subtiele nuance, maar voor de wielersfeer is dat een wereld van verschil. Ik probeer het uit te leggen.
In een taverne vind je een kleurenfoto van de cafébaas in gezelschap van Jean-Marie Pfaff. In een café hangt een uit de krant geknipt stukje waarin Marcel geprezen wordt : Marcel voor de vierde keer overwinnaar in de vinkenzetting. Marcel toont trots zijn kooitje aan de fotograaf, waardoor de foto helemaal uit balans staat. Marcel zelf staat ook scheef.
In een taverne hangt een kleurenposter (A3-formaat) van Johan Museeuw in zijn regenboogtrui, met daarover zijn handtekening in dikke zwarte alcoholstift. In een café staat achter de toog een vergrote foto (witzwart) van Freddy Maertens, enigszins kromgetrokken van jarenlang zonlicht en met een gele schijn erover. Er heeft ooit een handtekening opgestaan, maar die is nu niet meer leesbaar.
Dat is dus het verschil tussen een café en een taverne. Als het regent, dan stroomt zowel café als taverne vol, om de wedstrijd te volgen op de tv. In het café worden pinten en soep geschonken. In een taverne Palmkes en koffie. Ik zei het toch, in Antwerpen zijn geen cafés.

Wat de laatste jaren ook heel erg veranderd is, is het publiek van wielerwedstrijden. Vroeger waren dat allemaal mannen van middelbare leeftijd en ouder, met een stevige buik, gekleed in jassen die eigenlijk niet meer kunnen, en vaak met een pet op hun kop, achterstevoren, met het merk erop van één of andere fietssponsor. Vaak ook met een afgebeten goedkoop sigaartje in hun hoofd. Als er al jonge jongens bij zaten dan waren die gegarandeerd in fietstenu. Maar hier is dat helemaal anders.

Ik stond op 150 meter van 'den arrivée'. (in de koers bestaat dat niet, een aankomstlijn, dat heet arrivée. En als je die in een wereldbekerwedstrijd als eerste overschrijdt ben je 'gearriveerd'. Zo zit dat.) Van hondervijftig meter tot driehonderd meter voor de streep staan normaal de bedeesde kenners. De tribune is voor het 'chique volk', de sponsors, plaatselijke politici, BVs. De meters daarvoor staan dan de kenners die willen vechten voor hun plaatsje. Elleboog zetten, luide discussies aangaan, medekijkers wegpesten door in hun zicht te hangen, met paraplu's steken, dat volkje. Tussen de vijftig en de honderdvijftig meter staan dan de verliezers van voorgaand gevecht en daarvoor dus de bedeesde kenners. Die willen zich niet meer druk maken (het is maar koers) en ze weten dat de eindsprint toch op gang getrokken wordt net in die zone. En dat is per slot van rekening toch het mooiste om te zien.

Ik stond dus tussen de bedeesde kenners, maar naast en rond mij stonden vooral dames, vrouwen, meisjes. Nooit gezien ! Moeders van achtendertig, met giecheldochtertjes met een brilletje, van elf. En allebei om ter hardst roepen als Tommeke Boonen passeert. Jonge vrouwen van zevenentwintig met hakjes, die hun vriend vergezellen. Dat zouden ze drie jaar geleden nooit gedaan hebben. Komaan dames, het regent, het is koers, dat is niets voor jullie ! Als Boonen passeert ontgoocheld kijken omdat ze hem gemist hebben, en als ze zijn naam noemen toch nog blozen. Tsk tsk tsk. Nu goed, van mij mogen ze er staan, als ze maar geen domme vragen stellen. Waar rijdt Museeuw ? Die in het groen is dat McEwen ? Dit is hier het Belgisch kampioenschap, McEwen is Australiër, hij mag niet meedoen. Hoe flauw, de Belgen mogen toch ook meedoen in de Ronde van Frankrijk...

Dat was het enige van sfeer dat er te rapen viel. Bij iedere doortocht van Boonen : Allez Tom. En dat was het. De sfeer was ook een beetje verpest doordat de helikopters die de beelden moesten doorstralen, neergestort waren. Gelukkig geen doden, maar dus ook geen tv-beelden. Ik stond daar mooi te blinken met mijn elandpakje aan en mijn spandoek : Leve Da Moose.
Ergens bij mij in de buurt stonden ook, helemaal verloren, twee heel oude knarren, ter hoogte van het Vlaams Blok hoofdkwartier met een verregende vlag met de vlaamse leeuw erop. Pfff, alleen daarom zou je willen dat Philippe Gilbert won, onze beloftevolle Ardennees.
Hij werd tweede, Nico Eeckhout kreeg de bloemen.

Om af te sluiten, nog het beeld dat me het meeste bijgebleven is en dat meteen de hele namidag goed samenvat. 
De wedstrijd is gedaan, het blijft gietregenen. Een koppel, beiden zestigers stappen behoedzaam om de plassen heen, hij houdt een gescheurde paraplu omhoog, zij heeft het koud. Aan de leiband hebben ze een Césarke. Het drommeltje is helemaal verregend, zijn krulletjes zijn weggespoeld tot een plakkerige brei tegen zijn lijfje. Het beestje heeft een groene nek. De kleur van zijn riempje is afgegaan.

25-06-2006, 21:49 geschreven door Hill

Ik ben deze namiddag naar het WK voetbal geweest. Jawel. Om de hoek, op het Plaça Sao Joao (voorheen Tsingtsjangsplaain) had een Antwerpse sportvereniging een WK georganiseerd met 16 landenteams, bijeengesprokkeld uit de verschillende nationaliteiten die in de buurt van het Sint-Jansplein wonen.
Het toernooitje begon al om 10 uur deze morgen, maar dat was voor mij te vroeg. Ook voor de Ghanese ploeg blijkbaar want hun wedstrijd is verzet omdat de spelersgroep nog in bed lag. Een geluk al dat Jamaïca geen delegatie gestuurd had of ze waren nog aan het wachten.
Tegen halfdrie teende ik richting voetbalwedstrijd. Ik denk dat ik de prijs verdien voor de meest neutrale supporter ooit. Om te beginnen ken ik bitter weinig af van voetbal. Ik was vijfentwintig geloof ik toen ik besefte dat je 'pinantie' als 'penalty' moet spellen.
Na een kwartiertje wedstrijd wist ik nog niet 1) of ik keek naar de eerste voorronde of naar de finale, 2) ik wist de stand niet en 3) ik wist niet eens wie tegen elkaar speelden. Ja, langs de ene kant waren dat pikzwarte negers in rode truitjes en langs de andere kant waren dat middelmatig zwarte negers in blauwe tenu. De blauwen bleken achteraf Kaapverdië geweest te zijn. Hun sponsor stond in zwarte opdruk op hun rug : Carrosserie Rietje. Als hoofsponsor van Kaapverdië. De anderen hadden geen sponsor, meer nog ze hadden zelfs niet genoeg truitjes. Als een speler vervangen werd moest hij ook zijn truitje doorgeven. Zo heeft het nummer twee drie keer gescoord, maar telkens was het een andere speler. Amateuristisch, jawel, maar soms is dat zoveel gezelliger. Veel wordt toch weggepolijst door al dat professionalisme. Waar zie je anders nog zulke geestige situaties ?
Bij een hoekschop van Brazilië gaat de bal een meter naast. En de schoen ook. De wedstrijd is drie minuten stilgelegd tot de Zuid-Amerikaanse hoekschopper zijn schoen teruggezocht had. Ook de finale is met een minuut vertraging op gang gefloten : een kleutertje maakte de middencirkel onveilig met zijn crossfietsje. Toen Sierra Leone kort na elkaar twee keer scoorde, werd een polonaise ingezet, het veld rond door de supporters, tijdens de wedstrijd dan nog. Een eenzame Braziliaanse drummer (van de tegenpartij dus) gaf het ritme aan.
Ook bij Sierra Leone grappige taferelen. Dat waren ook zeer zwarte mannekes, hun keeper was een waar fenomeen, twee centimeters te groot om hottentot te zijn, maar hij pakte elke bal. Bij Sierra Leone dus speelden twee (!) nummers 100 (!!) mee. Kijk dat is nu het amateurisme waar ik van hou.
For what it's worth misschien de eindstand nog meegeven : Kaapverdië werd vierde, Ghana (nog een standje gekregen op het podium omdat ze zoveel te laat waren) derde. Het zilver was voor de sambakuiten van Brazilië, maar verdiende winnaar bleek Sierra Leone. De zwarte mannekens riepen hun buren (?) van Ghana mee op het podium en een dansfeest begon. Plots doken allerlei percussie-instrumenten op (van grosses-caisses tot timbalen) en het klepperde dat het een aard had.

Ik had er goesting van gekregen en daarom concentreerde ik me nu op de kraampjes die rondom het plein stonden. Het werden zoete pannenkoekjes, met hartige platte kaas en rozijnen uit Wit-Rusland en een Caparinha van de Braziliaanse cocktailbar. Ondertussen waren op het podiumpje een vijftal Turkmeense meisjes en drie jongens (allemaal tussen de 12 en 16 schat ik) aan een demonstratie volksdansen begonnen, de meisjes met veel kanten rokken en in fluwelen kleedjes, de jongens in ruiterslaarzen en rij-uniform.
De pannenkoekjes waren op, het optreden gedaan en mijn cocktail leeg. Tijd om terug naar de Moose Tower af te zakken. (Of op te stijgen zo je wil.)

Ik plofte in mijn zetel neer en sloot de ogen. Hèhè, dat was een leuke achternoen. Wat zou ik vanavond nog doen ? Niks eigenlijk. Dus, wat zit ik hier te doen als het buiten feest is vol exotische schonen. Tien minuten daarna stond ik weer op het pleintje. Het was ondertussen al na zevenen geworden en ik had echte honger. Ik ging voor de Pakistaan (het zal wel weer niet mogen van Bush zeker, maar foert). Zijn specialiteit was rijst met kip. Wat daar nu eigenlijk Pakistaans aan is mag Joost weten, ik dacht altijd dat kip met rijst toch in heel de Aziatisch wereld bekend is. Tot ik een hap nam. Spicy ! Het was net te doen. Gelukkig hadden ze daar ook bluswater. Of dat een Pakistaanse specialiteit was betwijfel ik ten zeerste : Groene ijsthee. Geen ambachtelijk recept, maar een blikje van Lipton. Nu ja, het hielp.

Ik ben nog eens goedendag gaan zeggen tegen de Braziliaanse poezewoes achter de cocktailbar. Heel grote donkere ogen had die. Om in weg te duizelen. Wat ik dan ook deed. Die derde of vierde cocktail zal daar ook wel aan meegeholpen hebben.
Tevreden keerde ik huiswaarts. Soms, heel soms is een volksfeest een aangename bedoening.
 
En morgen is er weer eentje. Dan wordt het BK wielrennen beslecht in en om Antwerpen. Het moet al heel erg fout lopen als daar geen Belg wint. Als jullie kijken, ik zal zwaaien. Ik ben die met zijn rood hemdje aan, met zijn nogal eland-achtig uiterlijk.

24-06-2006, 00:00 geschreven door Hill

23-06-2006, 20:45 geschreven door Hill

Als een zwarte miniatuurboksbal kwam ze op me af. Op ooghoogte en aan vijftig per uur. Zoem. Net op tijd kon ik me bukken om de botsing te vermijden.
Zij stoof onverstoord verder om een "fietsers-hier-afstappen"-verkeersbord heen. Een tikje onnozel steeg ze een meter of drie hoger om daarna opnieuw naar beneden te duiken, recht naar het bloemperk. De dikke bie hommelde er langs, bleef heel even hangen tussen de paarsblauwe bloempjes, rook eraan en snorfietste haarzelf weer de hoogte in, naar de toppen van de eiken. Daar tussen het gebladerte verloor ik haar uit het oog.

Ik sloeg mijn boek open en was pas aan de tweede alinea of ik hoorde weer haar zoet gebrom. Ze was terug. Ze zoemde heen en weer en ik bewoog niet. (Dat hebben ze me vroeger altijd gezegd. Niet bewegen als er een wesp of een bij rond je hangt. Ze vliegen vanzelf wel weer weg en als je niet slaat zullen ze niet steken want dan voelen ze zich niet bedreigd).
Ik was er vet mee. Dat brombeest bleef irritant rond mijn kop cirkelen, maar ik verroerde geen vin. En toen ging ze zitten. Op mijn oor. Hè. Kietelen. Jeuk jeuk jeuk.
Ik heb ze toch maar een tik gegeven met mijn boek, ik kon daar toch niet blijven zitten. Patat, The Satanic Verses tegen haar snuit. De hommel had het begrepen. Ze duizelde nog twee rondjes om mij heen en vloog dan een beetje gekraakt, als een sputterend éénmotorig vliegtuigje opnieuw naar het bloemperk.

Ik hernam mijn lectuur en toen kwamen drie vliegen rond mijn kop hangen. Trop is teveel. Ik ben mijn boek verder gaan lezen in mijn zetel in de living.

En dit w-e koop ik andere after-shave. 

22-06-2006, 20:10 geschreven door Hill

21-06-2006, 22:35 geschreven door Hill

Daarstraks. Het is zeven voor half zes (17u23 dus, ik moet het ook telkens narekenen), je staat op het punt je pc af te sluiten en dan komt Sara nog langs met een opdrachtje. Of je het echt vandaag niet zou kunnen afwerken. Alsjeblief ?

Kijk, daar hou ik dus niet van. Van mensen die op het laatste nippertje met een zogezegd dringende opdracht op je af stappen. En het moet altijd tegen gisteren klaar zijn. Altijd.
Er bestaan daar cursussen voor, met tips hoe je zulke mensen kunt afwimpelen :
Zeker dat kan, geen enkel probleem. Hoogste prioriteit ? Leg het maar op die grote stapel, ja die hele grote stapel daar, de linkse, op de andere hoogste prioriteiten...
Ook een hele goede : ja, de aanpassing kost een klein kwartier werk, maareuh in het kader van de SOX-Compliance wetgeving moet alles in drievoud worden aangevraagd én goedgekeurd door zes verschillende directieniveaus. Dit, en rekening houdend met het grote verlof, kom tegen begin oktober eens terug.
Ook een goede is erop wijzen dat IT daarvoor verantwoordelijk is. En die zitten volgeboekt tot november 2018. Jammer, maar helaas.
Als je het beetje slim speelt, moet je helemaal niets doen.

Om al die trukjes te verfijnen heb ik eind vorig jaar een opleiding gevolgd. Werkt altijd. Alleen, Sara heeft precies dezelfde opleiding gevolgd. Meer nog, we zaten samen in die cursus. En dan wordt het moeilijker natuurlijk. Alles wat ik zeg, weet zij zonder problemen te pareren, en ieder argument van haar veeg ik zo van tafel. Patstelling.
 
Maar. Sara, wel ja, Sara is *zucht*. Sla er om het even welke internet-encyclopedie op na en de kans is groot dat je onder het lemma 'Klassieke Schoonheid' een fotootje van Sara terugvindt, met een linkje naar 'Perfectie' en één clickje verwijderd van 'in katzwijm vallen'.
 
Ze trekt haar gazellenogen (halve maantjes als ze lacht) twee wimpers wijder open, ze houdt haar hoofdje een iets schuin en dan zegt ze : het zou echt fijn zijn moest het vanavond nog lukken... Ze glimlacht en het puntje van haar tong schiet even tussen haar lippen door.

Kwart voor acht heeft ze een mail in haar bus gekregen dat het opdrachtje afgewerkt is.
Ik ben te goed voor deze wereld.   

20-06-2006, 20:56 geschreven door Hill

We zijn halfweg juni en dat wil ook zeggen halfweg de examenperiode. Ook al ben ik al bijna tien jaar afgestudeerd, toch blijf ik de examenperiode toch min of meer opvolgen. De achterkant van mijn appartementje kijkt namelijk uit op een aantal koten en studio's en zo kan ik nog een glimp opvangen van het wel en wee der student. Niet dat ik daar dagelijks op zit te gapen, in de zomer zijn de rolluiken langsachter zo goed als altijd dicht (zuidwesten), maar voor het slapengaan piep ik nog graag even naar mijn studentjes. Je weet nooit of er eentje met ontblote borsten voor het raam een sambaatje uit haar heupen wringt. Het gebeurt zelden. Hoogst zelden moet ik zeggen. Maar ik leef op hoop.

In april-mei, bij de eerste mooie dagen, is het feest. De vensters staan open, er worden partijtjes gegeven, de stereo staat op eentje teveel, je hoort de klaterende meisjeslachen en de bronstige baritons van de jongens. Dit jaar had ik er zelfs eentje die in de avond accoustische gitaar speelde. Een would-be hippie ook, met ongewassen voeten in teensletsen en lang haar. Heerlijk toch. En wat nog veel leuker is, is te weten wat hij precies studeert. In die wijk in Antwerpen is dat voor 90% Economie. Dus over drie jaar zal hij met weemoed terugdenken aan die jaren met zijn gitaar op kot terwijl hij met zijn geleasde Opel Astra Break in de file staat. Of wat nog waarschijnlijker is, hij is die schone tijd vergeten en hij denkt alleen aan zijn volgende powerpoint presentatie voor de pharmaceutische sector.

Dat was half mei. Half juni is het zicht al helemaal anders. Je ziet verhitte meiden van ocharme twintig jaar, over hun boeken gebogen, hun vensters tot diep in de nacht verlicht in troosteloos TL-lamplicht. Blokken. Soms, heel soms zie je er wel eentje huilen. En die wordt dan getroost door een vriendin van schuin daarboven.
Ook de jongens zie je studeren, al is dat anders. De meiden kunnen uren over hun boeken gebogen zitten, terwijl je de jongens toch meer heen en weer ziet lopen. Met een cursus in de hand, ijsberend, of gewoon de papieren over de grond uitgespreid.

De tweede week van juli zijn de studio's helemaal leeg. En eigenlijk begint de leegloop al begin juni. Nu al zijn er drie koten van de zestien leeg. Een afvallingsrace. Opgave. Te laat begonnen. Te vroeg begonnen. Toch niet mijn interesse.
Wat ik soms doe, is me voorstellen hoe het met hen zal aflopen. Statistisch gezien moeten er twee op de drie afvallen in eerste zit. Met tweede zit erbij gaat de helft door. Als het avondfeest is in mei, dan ga ik soms de gezichten af. Zou die erdoor geraken, met haar lang blond haar ? Neu, waarschijnlijk niet. Te truttig. En die lange opgeschoten, ongeschoren pummel ? Die waarschijnlijk wel, maar die kleine daar, die nu al elke avond studeert ? Neen, die zeker niet. Of ze zal grootste onderscheiding hebben, het is één van beide.
Het spannende is dat je het nooit weet. En ik als buitenstaander zal het ook nooit weten, maar toch denk ik, droom ik er graag over. Ik weet nog heel goed toen ik, aan het begin van mijn eerste kandidatuur, samen met een medestudent kennismaakte met twee meiden die er wel leuk uitzagen. Al lachend zeiden we toen, zie ons vier hier staan, twee van ons zullen erdoor zijn in eerste zit, en eentje van ons zal er zelfs niet door zijn in tweede zit. Het klopte nog ook. De twee meiden geslaagd in eerste zit en ikke erdoor in tweede zit.

Ik word er soms melancholisch over, ik weet het, maar zo is het. Ze werken aan hun toekomst, en als het nu mislukt is dat een drama. Maar een jaar daarna al veel minder en als ze afstuderen, zij het in de oorspronkelijke richting of in iets anders, al helemaal niet meer. Daarna, pas daarna, na het afstuderen volgen de belangrijkste beslissingen. Maar laat ze het nu nog niet beseffen.

Die met zijn gitaar zit nog steeds in de running. Die zal het wel halen. Als hij tijdig zijn voeten wast toch.


(Om een of andere duistere reden (heropflakkering van de beeldenstorm ?), slaag ik er niet meer in om fotootjes op te laden. Dus even droge tekstjes tot die functie weer naar behoren werkt.)

19-06-2006, 22:37 geschreven door Hill

18-06-2006, 20:27 geschreven door Hill

Het was laat geworden gisterenavond (werk) en deze morgen wou ik dus verdiend uitslapen. Tegen halfelf was ik nog aan het ochtenddommelen toen die rotgsm mij uit mijn ontwaakritueel mitrailleerde.
Moeder. Om te zeggen dat ze op de trein zat op weg naar Antwerpen. Ze had een zotte bui en had out-of-the-blue beslist een uitstapje te doen in 't Stad. Dat doet ze anders nooit, op het onverwachtse binnenvallen. Dat mag ze natuurlijk altijdook, maar daarvoor moet ze mij nog niet wakker bellen.
 
Toen ze tegen twaalven aankwam, stond ik nog blinkend van de zeep klaar aan de parlofoon (niet aan de deur, neen, flatbewoners hebben zo hun eigen gewoontes (Bedenking tussendoor, waarom heet dat ding eigenlijk 'flat', als er nu iets niet 'plat' is, is het toch een flatgebouw. Of appartement, nog zo'n dwaas woord. Achttien woonsten op elkaar en naast elkaar gestapeld tot één wolkenkrabber (als de wolken laag zitten, heel laag zitten, slaagt de Moose Tower erin, met zijn ene antenne net de wolken te kriebelen), als je in een appartement nu één ding niet kan doen, dan is het wel apart wonen)).

We zijn samen een slaatje gaan eten in een restaurantje, goed weggestopt op de tweede verdieping boven een winkel op de Meir. Na de koffie daar, ging het richting Groenplaats waar ik mijn moeder haar gang liet gaan. Ze was gekomen om wat te winkelen en winkelen op zaterdag in hartje Antwerpen, daar doe ik niet aan mee. Ergens tegen vijven zou ze opnieuw bij mij langskomen.
Het werd vijf, het werd halfzes, het werd zes uur. Waar zat die nu ? Ze zal toch niets overkomen zijn zeker ? Mijn moeder is nu ook geen onnozel schaap, verre van, maar in de grote stad, misschien is ze wel verdwaald. Of is ze onwel geworden door de warmte. Het was echt wel warm en zij kan daar zo goed niet tegen. Misschien is haar handtas wel gepikt -ze durft daar wel eens slordig mee zijn- en zit ze nu op het politiebureau.
Ik werd uit mijn doemdenken gebuzzerd door de voordeur. Moeder was opnieuw opgedoken. Ze was in de Fnac blijven hangen, en daarna was ze de weg heel eventjes kwijtgeraakt (ziejewel!).
Ze vertelde over het optreden van de Hare Krishna's dat ze gezien had op de Groenplaats (Mag je dat wel 'optreden' heten) en over de warmte (voilà) en dat ze dat meer zal doen, gewoon op het onverwachtse zonder veel voorbereiding een daguitstapje doen. Ze had er waarlijk waar van genoten.

Tegen halfacht begeleidde ik haar naar het station. Ga jij nog mee vroeg ze ? Ja hoor, ik wil nog een luchtje scheppen. Wat natuurlijk niet waar was. Haar kennende zou ze wel weer ergens in sukkelen, er zijn grote werken op de weg naar het station en ze zou gegarandeerd wel net de verkeerde straat nemen en haar trein missen. Dan was ze pas om elf uur thuis en dan zou vader weer niet te houden zijn van ongerustheid.
Ik had gelijk, ze stapte de lift uit, de straat op en ze ging prompt de verkeerde richting uit. Neen, ma, hierheen. Ik dacht het al, zei ze.
 
Ik zette haar af aan het juiste perron en bleef wachten tot de trein aankwam. We werden nog even lastig gevallen door een vermoedelijke junk. Gelukkig was ik erbij, wie weet hoe moeder daarop zou reageren...
Toen ze op de trein stapte, viel, eerlijk waar, een last van mijn schouders. Hèhè, die zou wel veilig thuis komen.

Je weet dat je volwassen bent, als je zelf meer ongerust bent over je ouders dan zij over jou.

17-06-2006, 22:38 geschreven door Hill

15-06-2006, 20:16 geschreven door Hill