 |
|
|
| If the future isn't bright, at least it will be colourful |
|
|
| 16-05-2006 |
 Patstelling achter een plataan |
Ze viel me op omdat ze zich zo vreemd gedroeg. Ze stond verscholen achter een plataan, een beetje gebukt alsof ze zich verborg voor iets of iemand. Steels keek ze van achter de boom, haar neus net om het hoekje, om die onmiddellijk daarna weer terug te trekken.
Ik sloeg haar gade in het Parc du Cinquantenaire in Brussel. De "ze" was een omaatje, misschien vijfenzestig, misschien net iets jonger. Met stevige stapschoentjes aan en een lange broek. Ze bleef maar rond die boom hangen. Even leek het zelfs alsof ze de boom omhelsde. En weer schoof ze terug achter zijn stam. Zeer vreemd allemaal.
Het intrigeerde mij zo dat ik besloot het zaakje van dichterbij te bekijken. Met een air van 'ik-loop-ongeïnteresseerd-door-het-park,-minding-my-own-business' sloop ik naderbij. Ik passeerde het bommaatje, maar ze gunde mij geen blik. Heel geconcentreerd bleef ze verstoppertje spelen. Maar voor wie dan wel ?
Vijftien meter verder wist ik het antwoord. Vijftien meter verder stond een kleutertje, van het vlaskop-type, met een besproete deugnietsnoet, zich niets van de wereld aan te trekken.
De kleuter hoorde natuurlijk bij bomma en ik vermoed dat zij hem al een keer of drie tot de orde had geroepen en dat de snotneus weigerde te luisteren. Oma was het toen stiekem afgetrapt en wou nu weten hoe het manneke zou reageren als hij bemerkte dat hij er plots alleen voor stond. In de hoop natuurlijk dat het ventje een schrik zou pakken en om zijn grootmoeder zou roepen. Die dan triomfantelijk vanachter de plataan zou verschijnen en roepen van, zie je wel dat je naar mij moet luisteren ! Dat was overduidelijk het plan van oma.
De kleine was echter veel slimmer dan dat, die had oma allàng zien staan achter haar plataan. En hij besloot oma dus dezelfde peer te stoven. Toen ik voorbij het manneke liep, stond hij zich te verbergen achter een lage heg. Beiden, oma en kleinzoon stonden dus in een patstelling. De kleuter wist dat wel maar zijn bomma nog niet. Ik vraag me echt af wanneer bomma zou beseffen dat de kleuter haar weeral eens liggen had.
Mischien staat ze daar nu nog geheimzinnig te doen achter haar boom. En ligt de deugniet al in de armen van Morfeus, warmpjes verborgen in zijn heg.
16-05-2006, 21:32 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 15-05-2006 |
| 9u01 |
Ik had vannacht een voorspellende droom.
Ik droomde dat ik te laat aankwam op mijn werk.
En dat was ook zo...
15-05-2006, 18:40 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 14-05-2006 |
| Uitbrander |
Gelezen in De Morgen van zaterdag 13 mei :
Toen de jongen in zijn kamer betrapt werd met een sigaret, kreeg hij een uitbrander.
14-05-2006, 20:01 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
|
| Communication Breakdown |
Ik zou hen bellen. Als ik aankwam aan het station. Drie rinkeltjes met de telefoon. Dan zouden zij weten dat ik aangekomen was en me komen oppikken aan de statie. Dat was althans de afspraak.
Iets na achten 's avonds sprong ik de trein uit en greep m'n GSM. Ik drukte hun nummer en ik luisterde naar de drie rinkeltjes. Voor de foon zijn connectie maakte kreeg ik een computermadam aan de lijn die me verwittigde van : "Uw resterende belwaarde bedraagt slechts" - dat stuk kwam er vlotjes uit, en daarna gehakt, cijfer per cijfer- "nul, euro, en, vijf, en, twintig, cent. U moet ten laatste herladen tegen, blablabla,..."
0,25 EURO is nu niet het meest impressionante bedrag maar omdat zij de telefoon toch niet zouden opnemen, alleen naar de rinkeltjes luisteren, was dit ruimschoots voldoende. Geen connectie is geen kosten. Niks van, verkeerde redenering. "U heeft niet voldoende belwaarde om dit nummer te bellen." Die telefoontang kwam zich weer moeien. 'Tuurlijk wel, had ik genoeg geldwaarde om dat nummer te bellen. Nul euro was voldoende, tommetoch.
Niets aan te doen, Pay&Go wou niet. Dan maar naar een telefooncel. Met munten is ouderwets, zelfs in West-Vlaanderen, dus deze cel werkte met Proton. Ochottekesmijnenhere, proton, de electronische portemonnee, die je kredietsaldo alleen op je kaart bijhoudt. Bij verlies van je kaart ben je je proton kwijt. Althans dat beweren de banken, maar dit is niet zo. Als je het voorhebt, gewoon een scène maken aan het loket. Plots kan het wel (Eigen ervaring). Tot op de cent weten ze hoeveel er op je kaart staat.
Proton dus. Ik ben geen grote fan van proton maar ik heb dat ooit gebruikt en op mijn oude kaart stond nog wel iets dacht ik. Ik stop mijn bankkaart in de sleuf en draai het nummer. Ik mag het draaien, de foon piept hoopgevend en dan wordt mijn kaart terug uitgespuwd. Vergezeld van een arrogante boodschap dat ik mijn kaart moet opladen. 0,00 Euro protonkrediet. Tiens.
En dan zie ik het, ik heb mijn verkeerde kaart gebruikt. Ik duikel mijn tweede bankkaart op en probeer nog eens. 0,00 Euro. Same difference. Hemeltje, wat ben ik arm. Bedelen dan maar, een medereiziger lastigvallen. Of ik eens mag bellen met je GSM, het zal je niets kosten, ik heb alleen drie rinkeltjes nodig.
Er is niemand. Plots is er niemand meer ! De stad is verlaten ! Zaterdagavond en geen levende ziel op straat. Zelfs geen dode.
Ik heb over de 3,2 kilometer 32 minuten en 43 seconden gedaan. (je hoeft het niet uit te rekenen, het is net geen 5,9 km/u). Ik heb er ook ongeveer 32 minuten over gedaan om te proberen drie keer rinkelen.
14-05-2006, 19:56 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 13-05-2006 |
| De grote verdwijntruk |
In the Moose Tower gebeuren wel meer onverklaarbare zaken, maar een al jaren aanslepend fenomeen is toch dat van mijn telekinetische sokken. Telekinetische sokken inderdaad. Ik verklaar me nader.
Al sinds ik hier woon, word ik geplaagd door verdwijnende en soms pas maanden later opnieuw opduikende sokken. Telkens ik de kleurwas binnenhaal, sorteer ik uitgebreid de sokken en maak er per paar een bolletje van dat ik dan wegstop in de sokkenlade, dat is de derde lade van onder te tellen uit de slaapkamerkast. De onderste lade is die voor ondergoed (jawel ik heb een systeem !).
Bij iedere sorteerbeurt van de gedroogde was, vind ik wel één tot drie sokken die nergens bijhoren. Paarloze sokken. Loners. Die leg ik dan steevast op een stapeltje in een andere schuif.
Bij een volgende wasbeurt doet hetzelfde fenomeneen zich weer voort. Weer hou ik een sok of vier over die nergens bijhoren. Ik doe een vergelijkende studie met de exemplaren uit de voorraad op het loners-schap en meestal kunnen één of twee sokken wel herenigd worden met hun wederhelft. Toch hou ik steeds een voorraad over van vijf tot zes eenzame sokken. Een wisselende voorraad weliswaar. Ik heb maar één sok, een bordeau-rode, die nu al sedert oktober 2004 in de voorraad zit. Die mag ik vermoedelijk afschrijven en een andere bestemming geven. Schoenpoetsvod is wel een optie, of lokkertje misschien voor de Kerstman (bordeau-rood). Maar voor de rest heb ik er geen verklaring voor.
Nu zitten jullie natuurlijk te denken van, haha, die Hill loopt geregeld met twee verschillende sokken rond. Maar dat is zeker niet zo. Ik besteed uitgebreid tijd aan het bij elkaar zoeken van gelijke sokken. Het bij elkaar zoeken van sokken vind ik zelfs leuk, een beetje als puzzelen eigenlijk, een spelletje.
Als ik iets heel saai of vervelend vind, probeer ik er altijd een spelletje van te maken. Dan wordt het karwei plots heel wat minder vervelend. De mens houdt van spelen. Moet je ook eens proberen. Die techniek werkt trouwens ook op professioneel vlak. Een saaie analyse schrijven wordt algauw een wedstrijdje zoveel mogelijk anglicismen binnensmokkelen. Of zoveel mogelijk slogans of paragrafen uit andere powerpoint presentaties bijéénstelen (en dan zonder dat het opgemerkt wordt natuurlijk). Of gewoon een opstelletje onzin. Vroeger kon ik daar wel iets van. In de professionele sfeer ligt dat moeilijker natuurlijk, maar ik heb wel nog een mooie totaal verzonnen universiteitsverhandeling liggen over 'De Ethische Medische Communicatie' (ik heb verhandelingen geschreven over de meest uitéénlopende thema's : eentje over de Zuid-Koreaanse auto-industrie, iemand neen ?, of over de marktvraag naar bloed ? In België, Finland en de VS ?...). Die laatste twee waren wel gesteund op stevig onderzoek. Dat jullie niet denken dat ik de hele boel altijd heb zitten belazeren. Hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik de beste punten heb behaald (15/20) op die verzonnen verhandeling...
Hoe ben ik hier nu weer terecht gekomen ? Verhandelingen, spelletjes, sokken uitzoeken, ah ja, ik had het dus over mijn steeds maar weer verdwijnende en maanden later weer opduikende sokken.
Als iemand hier er een verklaring voor heeft, graag.
Zijn er eigenlijk nog anderen die hier last van hebben of ben ik werkelijk de enige die woon in 'the Twilight Zone of Ghost Socks' ? Laat u het maar weten. Die die mij een sluitende verklaring geeft wint mijn bordeau sok!
13-05-2006, 00:00 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 12-05-2006 |
| Vrijdag - visdag 5 : Een woord van waarschuwing |
Vrijdag visdag en deze keer weer een filmpje. De vorige weken kregen jullie allerlei tips om een vis aan de haak te slaan, maar bij Da Moose willen we onze verantwoordelijkheid zeker niet uit de weg gaan. Daarom een woord van waarschuwing : Opgepast, vissen kan gevaarlijk zijn !
Ter illustratie : http://www.metacafe.com/watch/32460/fishing_is_dangerous/
12-05-2006, 19:00 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 11-05-2006 |
| No woman no cry |
Bob Marley is vandaag vijfentwintig jaar dood.
Hij was de Jamaïcaanse grote meneer die de reggae en eigenlijk ook de volledige wereldmuziek bekend maakte bij het brede publiek. Hij stierf aan kanker, het gevolg van een verwaarloosde voetblessure. Zijn bekendste nummer is wellicht 'No woman no cry' en over dat nummertje zal ik het hier hebben.
Rijkelijk laat, op mijn zeventiende ontdekte ik de reggae, voornamelijk door toedoen van een obscure klasgenoot luisterend naar de naam Butchamon, u mischien bekend. Ik ging redelijk vlug door de knieën voor die vreemde laidback-e ritmes en struikelende bassen. De liefde voor ska, reggae, en dub is er nooit meer uitgegaan. En de liefde voor de 'boslucht' die altijd op reggaeoptredens hangt, ook niet.
In onze tijd was 16-17 jaar, de ideale leeftijd om emotioneel nogal wankelbaar te zijn. Nu is dat al heel wat vroeger heb ik de indruk, maar toen waren we beiden nogal heftig verliefd op iedere krullenbol die ons vriendelijk durfde toelachen. En nu ik dit zo neerschrijf, bedenk ik dat dit bij mij nog steeds zo is. Maar ik wijk af.
Na weer eens een gebroken hart en de bijhorende pinten (ik geloof zelfs dat het toen al bij whisky was - een bleutje) raakten we in discussie over de betekenis van ons favoriete nummer 'No woman no cry'. En dan eigenlijk vooral over de plaats van de komma in de titel.
Volgens mij moest het zijn 'No woman, no cry'. Zonder vrouwen, geen verdriet, want eentje had er mij weer zwaar ontgoocheld.
Volgens Butchamon moest dat echter zijn 'No woman no, cry'. Zonder vrouw, ben je zeker verdrietig, want een mens is niet gemaakt om alleen te blijven. Butch steunde zich daarbij op de Jamaïcaanse dubbele negatie. (zoals in : ik ga nooit niet aan een lief geraken, boehoe).
We raakten er maar niet uit, maar door de ons omringende kruiddampen kwam het ook niet tot een zeer felle discussie.
Maanden later pas kwamen we te weten waar de komma eigenlijk echt moest staan. Bij beluistering van de volledige tekst kan er geen twijfel mogelijk zijn.
We zaten er beiden flink naast. Het is 'No, woman, no cry'. Neen, meisje, huil maar niet.
Veruit de mooiste verklaring. Telkens ik het liedje hoor denk ik terug aan die trieste, maar ook zeer mooie dagen. Aan de troost bij elkaar, de zomerfestivals, de boslucht, meisjeskrullen allerhande en aan diepe vriendschappen.
De soundtrack bij een verloren tijdperk :
Bob Marley & The Wailers - No, woman, no cry
No, woman, no cry
No, woman, no cry
No, woman, no cry
No, woman, no cry
Said - said - said : I remember when we used to sit
in the government yard in Trenchtown
observing the hypocrites
as they would mingle with the good people we meet
Good friends we have, oh, good friends weve lost
along the way
In this great future, you cant forget your past
so dry your tears, I say.
No, woman, no cry
No, woman, no cry
Here, little darlin, dont shed no tears
No, woman, no cry.
Said - said - said : I remember when we used to sit
in the government yard in Trenchtown.
And then Georgie would make the fire light,
As it was logwood burnin through the night.
Then we would cook cornmeal porridge
of which Ill share with you
My feet is my only carriage
so Ive got to push on through.
But while Im gone, I mean:
Everythings gonna be all right!
Everythings gonna be all right!
Everythings gonna be all right!
Everythings gonna be all right!
I said, everythings gonna be all right-a!
Everythings gonna be all right!
Everythings gonna be all right, now!
Everythings gonna be all right!
So, woman, no cry
No - no, woman - woman, no cry.
Woman, little sister, dont shed no tears
No, woman, no cry...
11-05-2006, 19:47 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 10-05-2006 |
| Nog een hele weg te gaan |
Hij zat op een bank nors voor zich uit te kijken. In driedelig maatpak, met een wel zeer modieuze zonnebril op zijn neus. Het pak stond hem goed, de zonnebril vloekte. Hij was zeer bruin. Veel te bruin eigenlijk om echt te zijn. Waarschijnlijk bruin zonder zon, uit een plastieken knijpflesje. En dan nog een goedkoop flesje ook, want hij had de teint van een in boter gebruneerde kipfilet.
Hij zat dus op een bankje op het plein, met naast zich zijn aktentas (zwart met goudkleurige slotjes). Hij probeerde een boek te lezen. Ver was hij nog niet, bladzijde 20 of zo, hij had nog een hele weg te gaan.
Vooraleer hij zich verdiepte in zijn boek, keek hij nog eenmaal triomfantelijk (ik heb er geen idee van waarom) om zich heen. Hij sloeg het boek open en toen kreeg hij een basketbal tegen zijn kop.
Op het pleintje betwistten ook een tiental migrantenjongeren een basketwedstrijdje. Ze konden met moeite met hun vingertoppen aan het netje, laat staan aan de ring. Toch wou er eentje een dunk proberen. Hij dunkte dan ook behoorlijk verkeerd. De bal botste met volle kracht op de ring en ketste terug.
In het gezicht dus van het maatpak. Zijn RayBan sloeg op de grond, maar leek mij onbeschadigd. De gebruinde werd purper, sloeg zijn boek dicht, en begon de kinderen (want dat waren het, de oudste was misschien 12 jaar) zowaar uit te kafferen. Voor het vuil van de straat werden ze verweten. Zwaar racistisch ook. De kinderen waren al geschrokken van de afgeweken bal en stonden nu zowaar perplex naar die fulminerende gast te kijken. Geen één durfde reageren.
Toen het kostuum uitgeraasd was, nam het zijn aktentas op en verdween met het boek onder zijn arm. Ik kon een glimp opvangen van de titel : Emotionele Intelligentie. Door Daniël Goleman.
Hij had nog een hele weg te gaan.
10-05-2006, 19:18 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
|
| Reiger |
Met een collega kuierde ik door het stadspark. Eendjes kijken. Jahaa, we zijn echte macho's. We verbaasden ons over die kleine baby-eendjes. Hoe die dromend ronddobberen in hun vijvertje en plots -zonder de minste aanleiding- een spurtje uit hun kuiten persen en dan tegen een rottempo vijf-zes meter vooruitspurten. Om daar dan weer even onnozel verder te dabberen. Alsof er niets gebeurd was.
Er streek zowaar ook een reiger neer. Een heel statige reiger. Beetje anorectisch beest, eigenlijk. Zo slank, je houdt het niet voor mogelijk. Op zijn stelten waadde hij door het water, stapje voor stapje tot hij net niet met zijn onderbuik in het water hing. En daar bleef hij staan. Een beetje ongeïnteresseerd naar een lelie kijkend. Hoe lang zou hij er gestaan hebben ? Drie minuten, misschien vier ?
En dan, tsjak, plotsklaps, zijn snavel schoot door het drassig sopje en hij kwam boven met een visje tussen zijn (ik schreef bijna tanden) bek. Geen sportvisser doet hem dat na.
Het schijnt dat een reiger kliertjes heeft aan zijn poten die een stof afscheiden waar visjes op verlekkerd zijn. Die zwemmen dan naar hem toe en hij heeft ze er maar uit te pikken. Zo is het niet moeilijk natuurlijk. Fluitje van een cent. Moesten mensen zo'n klieren hebben, er zou nogal wat afgevist worden. Wel een beetje een belachelijk zicht natuurlijk, een vijvertje vol ballonbuikige dikke vijftigers tot hun knieën in het water, hun broek opgestroopt. En dan plotsklaps schiet die kop naar beneden, het water in en ze komen boven met een visje tussen hun tanden, een visje dat nog een beetje naspartelt. Hoe dwaas.
Een reiger kan dat dan toch veel eleganter. De natuur, ze zit merkwaardig in elkaar.
Voor de puzzelaars : zoek de reiger in het fotootje.
09-05-2006, 21:10 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 08-05-2006 |
| Bwoab ! |
Waarom toch ? Waarom ik toch weer ?
Je bent al te laat, de wekker wekte je nochtans goed op tijd. Maar neen, nog éventjes blijven liggen. Eventjes maar, je nog eenmaal omdraaien. Nog heel even die mooie droom afmaken. Mmmmm, fantastisch einde, maar net daarna komt er nóg zo'n heerlijke droom en plots is het 8u30 !
Om tijd te winnen kleed je je alvast aan terwijl je nog je tanden moet poetsen. Je zit al met één arm in je hemd, je wil met je tanden de tube tandpasta opendraaien... en die rottube scheurt volledig open langs de zijnaad. Neen hé, neen ! Waaaaaah ! Je hemd, je broek, de wastafel, de hele badkamer is bedekt met een metersdikke (nou ja) laag tandschuim.
En je was al te laat.
Waarom ik toch altijd ?
08-05-2006, 20:15 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 07-05-2006 |
| Moe |
Hij stapte tegelijk met mij op de trein, een jonge kerel, zestien, met een stekelkopje. Hij gooide een donkerblauwe sporttas op de bank voor hem en maakte het zich gemakkelijk, languit onderuit gezakt, zijn benen gestrekt op zijn tas.
Hij probeerde zich te concentreren op een cursus, maar hij moest zijn meerdere erkennen in Klaas Vaak. Bij de kaartjescontrole vernam ik dat hij naar Leopoldsburg moest. Een kadet in het leger dus.
Zijn kopje zakte opnieuw scheef en hij liet zijn cursus vallen. Hij sliep de slaap der rechtvaardigen. Een driekwartier later schoot hij wakker. Hij tuurde in de donkerte naar buiten en probeerde de naam van het stationnetje af te lezen waar we stilstonden. Het lukte hem niet. Excuseer, meneer (hij zei meneer tegen me !) waar zijn we, vroeg hij in lichte paniek. Een beetje verrast door zijn vraag (de treinbegeleider had het zopas omgeroepen) mompelde ik in eerste instantie 'Sinterklaas'. Sorry, Sint-Niklaas liever, verbeterde ik mezelf. O, bedankt. Geen dertig seconden daarna dommelde hij weer in.
Toen we Berchem binnenreden bewoog hij niet. Zou ik ? Ik twijfelde even, als iemand mij onverwachts wakker maakt riskeert hij een serieus pak slaag, en dit hier was een militair in spe. Hoe zou hij reageren ? Hij zal toch niet ergens een bowiemes of een minimi verborgen hebben zitten. Dat zou pas een belachelijk einde zijn. Ik zie de koppen al in het Nieuwsblad : "Hill McGraw, de ongetwijfeld geniale samensteller van Da Chocolate Moose, tevens erevoorzitter van de Berkesclub en stichtend lid van vogelpikclub "De Losse Handjes" neergeschoten door slaapdronken milicien in Berchem. Zijn laatste woorden waren : Koekoe ! We zijn in Berchem !"
Maar kom, zo'n vaart zou het wel niet lopen.
Ik schudde hem dus wakker, en waarschuwde hem af te stappen. Hij bedankte me en ik zag hem op het perron op een bankje opnieuw in elkaar zakken. Maar mijn goede daad van de week zat er weer op.
Wat zou het Belgisch leger toch zijn zonder mij...
07-05-2006, 23:16 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 06-05-2006 |
| Opwippende paardenstaartjes |
Het zonnetje lokte me vrijdagmiddag naar buiten. Uit ervaring weet ik dat dit niet zonder gevaar is. Je gaat je krantje lezen in het park, of op een bank op een pleintje, je eet je boterhammetjes op. Je geniet van de warmte op je gezicht en daarna heb je allerminst nog zin om terug naar kantoor te gaan.
Ik overwoog alle argumenten voor en tegen en anderhalve seconde later stond ik buiten. Ik vond een rustig plaatsje in het stadspark op een bankje half in de schaduw, half in de zon. Zo heb ik het het liefst.
Het broodje was vlug op en ik sloot de ogen. Door de koptelefoon zong Bob Marley van "Is this Love ?", de zon prikkelde mijn neus, ik niesde even. Het leven was mooi.
Toen rook ik iets heel aangenaams : een zoetige geur. Iets als van bloemetjes, maar toch met een zurig toetsje (appeltjes ? ). Ik opende de ogen en het paradijs trok aan me voorbij. Twintig jonge meiden, misschien zeventien jaar oud, jogden voorbij. Stuk voor stuk gekleed in nauwsluitende trainingsbroeken (jazzdans-pantalons zou dat vroeger geheten hebben), met daarboven een wit wijd (maar dan ook weer niet té wijd) T-shirt. De laatstejaars hadden turnles : lopen in het park. Ik wist niet waar kijken. Hun benen, hun borsten, maar het spannendst waren nog hun rode gezichten, met het haar in paardenstaarten gebonden, opwippend tegen hun rug. Daarenboven liepen ze allemaal niet even snel, dus hun passage duurde wel een aantal minuten. Soms is de werkelijkheid mooier dan een droom. En zelfs zo'n dromen overkomen mij niet zo vaak.
Dit was duidelijk geen slaapbeeld, want een kwartiertje daarna kwamen ze weer langs. Eerst de appeltjesgeur van meisjesparfum, met een vleugje zoel zoet zweet, en onmiddellijk daarna de meiden. Met voorhoofdjes die nog iets meer glimden dan daarstraks en met natte frou-frous. De staartjes (en de rest) wipten al iets trager. Moslimterroristen moeten eerst en masse soortgenoten omleggen vooraleer ze zeventig maagden mogen aanschouwen en bij mij lopen ze hier gewoon voorbij !
De goesting om terug aan het werk te gaan was zeeeeeeer klein, die vrijdagnamiddag.
06-05-2006, 21:18 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 04-05-2006 |
| Na het feestje |
Nacht. De gasten zijn naar huis. Lege glazen staan slordig door elkaar op het salontafeltje. Er staan zelfs twee nog halfvolle glazen met plakkerige cola. Daartussen liggen her en der chipssplinters verspreid. Paprika en zout is het geweest. Onder tafel liggen drie nootjes.
Je zit onderuit gezakt in je zetel, stilletjes nagenietend nog. De gasten zijn weg, maar in de hoekjes van de kamer hangen nog slingers sfeer. De echo's van hun klare, vrolijke stemmen zoemen nog door de kamer.
Je loopt naar het raam en zet het open. Gesteund op gekruiste armen, hang je met je kop naar buiten. De verkoelende wind doet deugd. De avond stroomt binnen. Met het oplossen van de sigaren- en sigarettenrook lossen ook de laatste restjes sfeer op.
Die afwas doe ik morgen wel.
04-05-2006, 18:30 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 03-05-2006 |
| Time management |
Ingevolge een misallocatie van resources (de kom voor kriekentaartbeslag dient ook gebruikt te worden als mengbak voor de Waldorf Salad) en een verkeerde inschatting van het productieproces (verdoemme, die kipfilets moeten nog gebraden worden ook, waaah de rijst wil niet zwellen !) is er druk komen te staan op het Just In Time Process van het avondmaal.
Gelukkigheidshalve kregen de gasten af te rekenen met een bereidwilligheidscrisis in hun tramvervoer, met een bonus van een extra kwartuur tot gevolg. Deze onverwachte meevaller hield rechtstreeks oorzakelijk verband met de toch tijdelijke levering van de Salade Niçoise.
Kortom de taart geurde tijdig, de rijst rees op tijd, de Salade Niçoise glom in zijn kom en de Waldorf Salad salueerde de gasten bij binnenkomen.
Maar tijd om een tekstje te schrijven was er niet meer. Het spijt me.
03-05-2006, 23:18 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 02-05-2006 |
| Eenden zijn ook maar mensen |
In mei legt iedere vogel een ei. Of dat zo is weet ik niet, maar de eenden in Antwerpen moeten er alleszins vroeger aan begonnen zijn. Als je nu door de parken met waterpartijen loopt, kun je her en der stuntelende eendenkuikentjes zien drijven. Geel-zwarte borstelkopjes. Ik moet altijd denken aan van die schuursponsjes voor de afwas. Ze zwemmen een beetje kriskras door mekaar vaagweg tussen vader en moeder door.
Vanmiddag heb ik zo'n gezinnetje in de gaten gehouden. Ze waren met zes : een fiere vadereend, met groenblauwe kop en grijze pitteleer aan, daarachter vier schuursponsjes, nu eens links uit de bocht gaand, dan weer terug peddelend, en de moeder, een doodserieuze bruine eend, sloot het rijtje.
De vader dwarste plechtstatig de vijver tot hij tussen de leliebladeren een oude cafévriend zag. Daar wou hij toch eens goedendag tegen zeggen. Hij veranderde van koers en zwom naar zijn collegapitteleer. Gerard en Roger, nog twee andere eenden zwommen er ook al naartoe.
Door de koerswijziging van papa, waren de kuikentjes een beetje het noorden kwijt. Papa konden ze niet volgen, en mama zwom achter hen. Ze dobberden kriskras door mekaar, tot moeder eend het voortouw nam en de kuikentjes haar konden volgen.
Ondertussen was vader bij zijn drinkebroers aanbeland en hij wou een geanimeerde conversatie opzetten. Moeder de vrouw wierp vader een donkerbruine blik toe en schoot uit haar zwemvliezen. Eén snater had ze nodig, één kwek maar. Met de kop een beetje gebogen en de staart op halfzeven slobberde vader terug naar zijn kroost.
Eenden, dat zijn precies mensen.
02-05-2006, 17:38 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 01-05-2006 |
| 't Is triestig |
Every day is like Sunday
Every day is silent and grey
(Morrissey)
Het miezert, het motneuzelt en dan moet je nog eens naar het dorpje met de meest triestige naam van Frankrijk...
(nvHill : Dit tekstje had vanmorgen moeten verschijnen, maar ja, het moet misgelopen zijn bij het opladen. 31 april werd dit jaar weer eens schaamteloos over het hoofd gezien).
01-05-2006, 22:04 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 29-04-2006 |
| Wind |
Vrijdagavond, na het werk, slenterde ik het w-e tegemoet aan een slakkengangetje. Ik dwarste de haastige pendelaarsstroom naar het station en stond uit te waaien aan het rode licht op de Quellinstraat. Het waaide. Het woei. Het woeidigede. Er was veel waai.
Ik hou wel van de wind. Het buigen van de bomen, het kraken van takken. Uitwaaien, alle muizenissen je hoofd uitgeblazen. Ik rekte mij uit om zoveel mogelijk wind te vangen. Zo stond ik te genieten van de wind in mijn oren (ik heb kort haar), toen ik schuin achter mij een meisje van acht-negen jaar gewaar werd.
Ze stond volledig achter mijn rug verscholen en ik hoorde haar tegen mama bezig. Kom hier staan mama, achter die meneer is er geen wind ! Mama speelde dochters spelletje mee en maakte zich helemaal klein achter haar meisje. Zo stonden we gedrieën aan het stoplicht. Ik, als een rots in de branding en zij als twee musjes verscholen achter elkaar. Ik vond het best wel een aangename gedachte.
Geen wind achter mij. Eventjes dacht ik nog van - zou ik ? Ik heb het maar niet gedaan.
29-04-2006, 17:46 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 28-04-2006 |
| Vrijdag - visdag 3 : Over hengels en bootjes |
Vrijdag visdag, maar om vis te eten moet je de vis eerst vangen natuurlijk. En vis vang je met een hengel. Hoe je dit best doet kun je vinden achter deze link : http://www.dumpalink.com/media/1141040171/Born_Loser
28-04-2006, 18:55 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
