 |
|
|
| If the future isn't bright, at least it will be colourful |
|
|
| 11-05-2006 |
 No woman no cry |
Bob Marley is vandaag vijfentwintig jaar dood.
Hij was de Jamaïcaanse grote meneer die de reggae en eigenlijk ook de volledige wereldmuziek bekend maakte bij het brede publiek. Hij stierf aan kanker, het gevolg van een verwaarloosde voetblessure. Zijn bekendste nummer is wellicht 'No woman no cry' en over dat nummertje zal ik het hier hebben.
Rijkelijk laat, op mijn zeventiende ontdekte ik de reggae, voornamelijk door toedoen van een obscure klasgenoot luisterend naar de naam Butchamon, u mischien bekend. Ik ging redelijk vlug door de knieën voor die vreemde laidback-e ritmes en struikelende bassen. De liefde voor ska, reggae, en dub is er nooit meer uitgegaan. En de liefde voor de 'boslucht' die altijd op reggaeoptredens hangt, ook niet.
In onze tijd was 16-17 jaar, de ideale leeftijd om emotioneel nogal wankelbaar te zijn. Nu is dat al heel wat vroeger heb ik de indruk, maar toen waren we beiden nogal heftig verliefd op iedere krullenbol die ons vriendelijk durfde toelachen. En nu ik dit zo neerschrijf, bedenk ik dat dit bij mij nog steeds zo is. Maar ik wijk af.
Na weer eens een gebroken hart en de bijhorende pinten (ik geloof zelfs dat het toen al bij whisky was - een bleutje) raakten we in discussie over de betekenis van ons favoriete nummer 'No woman no cry'. En dan eigenlijk vooral over de plaats van de komma in de titel.
Volgens mij moest het zijn 'No woman, no cry'. Zonder vrouwen, geen verdriet, want eentje had er mij weer zwaar ontgoocheld.
Volgens Butchamon moest dat echter zijn 'No woman no, cry'. Zonder vrouw, ben je zeker verdrietig, want een mens is niet gemaakt om alleen te blijven. Butch steunde zich daarbij op de Jamaïcaanse dubbele negatie. (zoals in : ik ga nooit niet aan een lief geraken, boehoe).
We raakten er maar niet uit, maar door de ons omringende kruiddampen kwam het ook niet tot een zeer felle discussie.
Maanden later pas kwamen we te weten waar de komma eigenlijk echt moest staan. Bij beluistering van de volledige tekst kan er geen twijfel mogelijk zijn.
We zaten er beiden flink naast. Het is 'No, woman, no cry'. Neen, meisje, huil maar niet.
Veruit de mooiste verklaring. Telkens ik het liedje hoor denk ik terug aan die trieste, maar ook zeer mooie dagen. Aan de troost bij elkaar, de zomerfestivals, de boslucht, meisjeskrullen allerhande en aan diepe vriendschappen.
De soundtrack bij een verloren tijdperk :
Bob Marley & The Wailers - No, woman, no cry
No, woman, no cry
No, woman, no cry
No, woman, no cry
No, woman, no cry
Said - said - said : I remember when we used to sit
in the government yard in Trenchtown
observing the hypocrites
as they would mingle with the good people we meet
Good friends we have, oh, good friends weve lost
along the way
In this great future, you cant forget your past
so dry your tears, I say.
No, woman, no cry
No, woman, no cry
Here, little darlin, dont shed no tears
No, woman, no cry.
Said - said - said : I remember when we used to sit
in the government yard in Trenchtown.
And then Georgie would make the fire light,
As it was logwood burnin through the night.
Then we would cook cornmeal porridge
of which Ill share with you
My feet is my only carriage
so Ive got to push on through.
But while Im gone, I mean:
Everythings gonna be all right!
Everythings gonna be all right!
Everythings gonna be all right!
Everythings gonna be all right!
I said, everythings gonna be all right-a!
Everythings gonna be all right!
Everythings gonna be all right, now!
Everythings gonna be all right!
So, woman, no cry
No - no, woman - woman, no cry.
Woman, little sister, dont shed no tears
No, woman, no cry...
11-05-2006, 19:47 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 10-05-2006 |
| Nog een hele weg te gaan |
Hij zat op een bank nors voor zich uit te kijken. In driedelig maatpak, met een wel zeer modieuze zonnebril op zijn neus. Het pak stond hem goed, de zonnebril vloekte. Hij was zeer bruin. Veel te bruin eigenlijk om echt te zijn. Waarschijnlijk bruin zonder zon, uit een plastieken knijpflesje. En dan nog een goedkoop flesje ook, want hij had de teint van een in boter gebruneerde kipfilet.
Hij zat dus op een bankje op het plein, met naast zich zijn aktentas (zwart met goudkleurige slotjes). Hij probeerde een boek te lezen. Ver was hij nog niet, bladzijde 20 of zo, hij had nog een hele weg te gaan.
Vooraleer hij zich verdiepte in zijn boek, keek hij nog eenmaal triomfantelijk (ik heb er geen idee van waarom) om zich heen. Hij sloeg het boek open en toen kreeg hij een basketbal tegen zijn kop.
Op het pleintje betwistten ook een tiental migrantenjongeren een basketwedstrijdje. Ze konden met moeite met hun vingertoppen aan het netje, laat staan aan de ring. Toch wou er eentje een dunk proberen. Hij dunkte dan ook behoorlijk verkeerd. De bal botste met volle kracht op de ring en ketste terug.
In het gezicht dus van het maatpak. Zijn RayBan sloeg op de grond, maar leek mij onbeschadigd. De gebruinde werd purper, sloeg zijn boek dicht, en begon de kinderen (want dat waren het, de oudste was misschien 12 jaar) zowaar uit te kafferen. Voor het vuil van de straat werden ze verweten. Zwaar racistisch ook. De kinderen waren al geschrokken van de afgeweken bal en stonden nu zowaar perplex naar die fulminerende gast te kijken. Geen één durfde reageren.
Toen het kostuum uitgeraasd was, nam het zijn aktentas op en verdween met het boek onder zijn arm. Ik kon een glimp opvangen van de titel : Emotionele Intelligentie. Door Daniël Goleman.
Hij had nog een hele weg te gaan.
10-05-2006, 19:18 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
|
| Reiger |
Met een collega kuierde ik door het stadspark. Eendjes kijken. Jahaa, we zijn echte macho's. We verbaasden ons over die kleine baby-eendjes. Hoe die dromend ronddobberen in hun vijvertje en plots -zonder de minste aanleiding- een spurtje uit hun kuiten persen en dan tegen een rottempo vijf-zes meter vooruitspurten. Om daar dan weer even onnozel verder te dabberen. Alsof er niets gebeurd was.
Er streek zowaar ook een reiger neer. Een heel statige reiger. Beetje anorectisch beest, eigenlijk. Zo slank, je houdt het niet voor mogelijk. Op zijn stelten waadde hij door het water, stapje voor stapje tot hij net niet met zijn onderbuik in het water hing. En daar bleef hij staan. Een beetje ongeïnteresseerd naar een lelie kijkend. Hoe lang zou hij er gestaan hebben ? Drie minuten, misschien vier ?
En dan, tsjak, plotsklaps, zijn snavel schoot door het drassig sopje en hij kwam boven met een visje tussen zijn (ik schreef bijna tanden) bek. Geen sportvisser doet hem dat na.
Het schijnt dat een reiger kliertjes heeft aan zijn poten die een stof afscheiden waar visjes op verlekkerd zijn. Die zwemmen dan naar hem toe en hij heeft ze er maar uit te pikken. Zo is het niet moeilijk natuurlijk. Fluitje van een cent. Moesten mensen zo'n klieren hebben, er zou nogal wat afgevist worden. Wel een beetje een belachelijk zicht natuurlijk, een vijvertje vol ballonbuikige dikke vijftigers tot hun knieën in het water, hun broek opgestroopt. En dan plotsklaps schiet die kop naar beneden, het water in en ze komen boven met een visje tussen hun tanden, een visje dat nog een beetje naspartelt. Hoe dwaas.
Een reiger kan dat dan toch veel eleganter. De natuur, ze zit merkwaardig in elkaar.
Voor de puzzelaars : zoek de reiger in het fotootje.
09-05-2006, 21:10 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 08-05-2006 |
| Bwoab ! |
Waarom toch ? Waarom ik toch weer ?
Je bent al te laat, de wekker wekte je nochtans goed op tijd. Maar neen, nog éventjes blijven liggen. Eventjes maar, je nog eenmaal omdraaien. Nog heel even die mooie droom afmaken. Mmmmm, fantastisch einde, maar net daarna komt er nóg zo'n heerlijke droom en plots is het 8u30 !
Om tijd te winnen kleed je je alvast aan terwijl je nog je tanden moet poetsen. Je zit al met één arm in je hemd, je wil met je tanden de tube tandpasta opendraaien... en die rottube scheurt volledig open langs de zijnaad. Neen hé, neen ! Waaaaaah ! Je hemd, je broek, de wastafel, de hele badkamer is bedekt met een metersdikke (nou ja) laag tandschuim.
En je was al te laat.
Waarom ik toch altijd ?
08-05-2006, 20:15 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 07-05-2006 |
| Moe |
Hij stapte tegelijk met mij op de trein, een jonge kerel, zestien, met een stekelkopje. Hij gooide een donkerblauwe sporttas op de bank voor hem en maakte het zich gemakkelijk, languit onderuit gezakt, zijn benen gestrekt op zijn tas.
Hij probeerde zich te concentreren op een cursus, maar hij moest zijn meerdere erkennen in Klaas Vaak. Bij de kaartjescontrole vernam ik dat hij naar Leopoldsburg moest. Een kadet in het leger dus.
Zijn kopje zakte opnieuw scheef en hij liet zijn cursus vallen. Hij sliep de slaap der rechtvaardigen. Een driekwartier later schoot hij wakker. Hij tuurde in de donkerte naar buiten en probeerde de naam van het stationnetje af te lezen waar we stilstonden. Het lukte hem niet. Excuseer, meneer (hij zei meneer tegen me !) waar zijn we, vroeg hij in lichte paniek. Een beetje verrast door zijn vraag (de treinbegeleider had het zopas omgeroepen) mompelde ik in eerste instantie 'Sinterklaas'. Sorry, Sint-Niklaas liever, verbeterde ik mezelf. O, bedankt. Geen dertig seconden daarna dommelde hij weer in.
Toen we Berchem binnenreden bewoog hij niet. Zou ik ? Ik twijfelde even, als iemand mij onverwachts wakker maakt riskeert hij een serieus pak slaag, en dit hier was een militair in spe. Hoe zou hij reageren ? Hij zal toch niet ergens een bowiemes of een minimi verborgen hebben zitten. Dat zou pas een belachelijk einde zijn. Ik zie de koppen al in het Nieuwsblad : "Hill McGraw, de ongetwijfeld geniale samensteller van Da Chocolate Moose, tevens erevoorzitter van de Berkesclub en stichtend lid van vogelpikclub "De Losse Handjes" neergeschoten door slaapdronken milicien in Berchem. Zijn laatste woorden waren : Koekoe ! We zijn in Berchem !"
Maar kom, zo'n vaart zou het wel niet lopen.
Ik schudde hem dus wakker, en waarschuwde hem af te stappen. Hij bedankte me en ik zag hem op het perron op een bankje opnieuw in elkaar zakken. Maar mijn goede daad van de week zat er weer op.
Wat zou het Belgisch leger toch zijn zonder mij...
07-05-2006, 23:16 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 06-05-2006 |
| Opwippende paardenstaartjes |
Het zonnetje lokte me vrijdagmiddag naar buiten. Uit ervaring weet ik dat dit niet zonder gevaar is. Je gaat je krantje lezen in het park, of op een bank op een pleintje, je eet je boterhammetjes op. Je geniet van de warmte op je gezicht en daarna heb je allerminst nog zin om terug naar kantoor te gaan.
Ik overwoog alle argumenten voor en tegen en anderhalve seconde later stond ik buiten. Ik vond een rustig plaatsje in het stadspark op een bankje half in de schaduw, half in de zon. Zo heb ik het het liefst.
Het broodje was vlug op en ik sloot de ogen. Door de koptelefoon zong Bob Marley van "Is this Love ?", de zon prikkelde mijn neus, ik niesde even. Het leven was mooi.
Toen rook ik iets heel aangenaams : een zoetige geur. Iets als van bloemetjes, maar toch met een zurig toetsje (appeltjes ? ). Ik opende de ogen en het paradijs trok aan me voorbij. Twintig jonge meiden, misschien zeventien jaar oud, jogden voorbij. Stuk voor stuk gekleed in nauwsluitende trainingsbroeken (jazzdans-pantalons zou dat vroeger geheten hebben), met daarboven een wit wijd (maar dan ook weer niet té wijd) T-shirt. De laatstejaars hadden turnles : lopen in het park. Ik wist niet waar kijken. Hun benen, hun borsten, maar het spannendst waren nog hun rode gezichten, met het haar in paardenstaarten gebonden, opwippend tegen hun rug. Daarenboven liepen ze allemaal niet even snel, dus hun passage duurde wel een aantal minuten. Soms is de werkelijkheid mooier dan een droom. En zelfs zo'n dromen overkomen mij niet zo vaak.
Dit was duidelijk geen slaapbeeld, want een kwartiertje daarna kwamen ze weer langs. Eerst de appeltjesgeur van meisjesparfum, met een vleugje zoel zoet zweet, en onmiddellijk daarna de meiden. Met voorhoofdjes die nog iets meer glimden dan daarstraks en met natte frou-frous. De staartjes (en de rest) wipten al iets trager. Moslimterroristen moeten eerst en masse soortgenoten omleggen vooraleer ze zeventig maagden mogen aanschouwen en bij mij lopen ze hier gewoon voorbij !
De goesting om terug aan het werk te gaan was zeeeeeeer klein, die vrijdagnamiddag.
06-05-2006, 21:18 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 04-05-2006 |
| Na het feestje |
Nacht. De gasten zijn naar huis. Lege glazen staan slordig door elkaar op het salontafeltje. Er staan zelfs twee nog halfvolle glazen met plakkerige cola. Daartussen liggen her en der chipssplinters verspreid. Paprika en zout is het geweest. Onder tafel liggen drie nootjes.
Je zit onderuit gezakt in je zetel, stilletjes nagenietend nog. De gasten zijn weg, maar in de hoekjes van de kamer hangen nog slingers sfeer. De echo's van hun klare, vrolijke stemmen zoemen nog door de kamer.
Je loopt naar het raam en zet het open. Gesteund op gekruiste armen, hang je met je kop naar buiten. De verkoelende wind doet deugd. De avond stroomt binnen. Met het oplossen van de sigaren- en sigarettenrook lossen ook de laatste restjes sfeer op.
Die afwas doe ik morgen wel.
04-05-2006, 18:30 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 03-05-2006 |
| Time management |
Ingevolge een misallocatie van resources (de kom voor kriekentaartbeslag dient ook gebruikt te worden als mengbak voor de Waldorf Salad) en een verkeerde inschatting van het productieproces (verdoemme, die kipfilets moeten nog gebraden worden ook, waaah de rijst wil niet zwellen !) is er druk komen te staan op het Just In Time Process van het avondmaal.
Gelukkigheidshalve kregen de gasten af te rekenen met een bereidwilligheidscrisis in hun tramvervoer, met een bonus van een extra kwartuur tot gevolg. Deze onverwachte meevaller hield rechtstreeks oorzakelijk verband met de toch tijdelijke levering van de Salade Niçoise.
Kortom de taart geurde tijdig, de rijst rees op tijd, de Salade Niçoise glom in zijn kom en de Waldorf Salad salueerde de gasten bij binnenkomen.
Maar tijd om een tekstje te schrijven was er niet meer. Het spijt me.
03-05-2006, 23:18 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 02-05-2006 |
| Eenden zijn ook maar mensen |
In mei legt iedere vogel een ei. Of dat zo is weet ik niet, maar de eenden in Antwerpen moeten er alleszins vroeger aan begonnen zijn. Als je nu door de parken met waterpartijen loopt, kun je her en der stuntelende eendenkuikentjes zien drijven. Geel-zwarte borstelkopjes. Ik moet altijd denken aan van die schuursponsjes voor de afwas. Ze zwemmen een beetje kriskras door mekaar vaagweg tussen vader en moeder door.
Vanmiddag heb ik zo'n gezinnetje in de gaten gehouden. Ze waren met zes : een fiere vadereend, met groenblauwe kop en grijze pitteleer aan, daarachter vier schuursponsjes, nu eens links uit de bocht gaand, dan weer terug peddelend, en de moeder, een doodserieuze bruine eend, sloot het rijtje.
De vader dwarste plechtstatig de vijver tot hij tussen de leliebladeren een oude cafévriend zag. Daar wou hij toch eens goedendag tegen zeggen. Hij veranderde van koers en zwom naar zijn collegapitteleer. Gerard en Roger, nog twee andere eenden zwommen er ook al naartoe.
Door de koerswijziging van papa, waren de kuikentjes een beetje het noorden kwijt. Papa konden ze niet volgen, en mama zwom achter hen. Ze dobberden kriskras door mekaar, tot moeder eend het voortouw nam en de kuikentjes haar konden volgen.
Ondertussen was vader bij zijn drinkebroers aanbeland en hij wou een geanimeerde conversatie opzetten. Moeder de vrouw wierp vader een donkerbruine blik toe en schoot uit haar zwemvliezen. Eén snater had ze nodig, één kwek maar. Met de kop een beetje gebogen en de staart op halfzeven slobberde vader terug naar zijn kroost.
Eenden, dat zijn precies mensen.
02-05-2006, 17:38 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 01-05-2006 |
| 't Is triestig |
Every day is like Sunday
Every day is silent and grey
(Morrissey)
Het miezert, het motneuzelt en dan moet je nog eens naar het dorpje met de meest triestige naam van Frankrijk...
(nvHill : Dit tekstje had vanmorgen moeten verschijnen, maar ja, het moet misgelopen zijn bij het opladen. 31 april werd dit jaar weer eens schaamteloos over het hoofd gezien).
01-05-2006, 22:04 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 29-04-2006 |
| Wind |
Vrijdagavond, na het werk, slenterde ik het w-e tegemoet aan een slakkengangetje. Ik dwarste de haastige pendelaarsstroom naar het station en stond uit te waaien aan het rode licht op de Quellinstraat. Het waaide. Het woei. Het woeidigede. Er was veel waai.
Ik hou wel van de wind. Het buigen van de bomen, het kraken van takken. Uitwaaien, alle muizenissen je hoofd uitgeblazen. Ik rekte mij uit om zoveel mogelijk wind te vangen. Zo stond ik te genieten van de wind in mijn oren (ik heb kort haar), toen ik schuin achter mij een meisje van acht-negen jaar gewaar werd.
Ze stond volledig achter mijn rug verscholen en ik hoorde haar tegen mama bezig. Kom hier staan mama, achter die meneer is er geen wind ! Mama speelde dochters spelletje mee en maakte zich helemaal klein achter haar meisje. Zo stonden we gedrieën aan het stoplicht. Ik, als een rots in de branding en zij als twee musjes verscholen achter elkaar. Ik vond het best wel een aangename gedachte.
Geen wind achter mij. Eventjes dacht ik nog van - zou ik ? Ik heb het maar niet gedaan.
29-04-2006, 17:46 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 28-04-2006 |
| Vrijdag - visdag 3 : Over hengels en bootjes |
Vrijdag visdag, maar om vis te eten moet je de vis eerst vangen natuurlijk. En vis vang je met een hengel. Hoe je dit best doet kun je vinden achter deze link : http://www.dumpalink.com/media/1141040171/Born_Loser
28-04-2006, 18:55 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 27-04-2006 |
| Psssswcccccht... aaaaah |
Robby moest plassen. Hij stond op van zijn bureau en liep naar het halletje. Onderweg werd hij tegengehouden door Walter. Of Robby zijn mening kon geven over het ontwerp van het nieuwe computerprogramma. Eventjes maar, een eerste idee. Robin wijfelde even, maar gaf toe. Hij blikte een vijftal minuten op de analyse, gaf zijn mening en sprintte naar het halletje.
Robby moest nu dringend plassen. Hij trok aan de deur naar de hal en trok meteen de klink los. Ze kletterde op de grijze tegels. Omdat bij ons nogal wat duur informatica materiaal staat is onze verdieping afgesloten met een veiligheidsdeur die altijd in het slot springt. Robby kreeg de deur dus niet open. Ook Danny kwam kijken en Peter en Kurt, maar het hielp allemaal niets. Zelfs onze secretaresse, die overal raad op weet, kreeg de deur niet open.
Na een kwartiertje gewrikkel en gewriemel aan het slot kwam iemand op het idee om de Filip te bellen. Die zat op zijn eentje testen uit te voeren een verdieping hoger. De telefoon bleef rinkelen.
Dan maar Mark geprobeerd op het derde. Zijn telefoon was doorgeschakeld naar een andere Peter. Tegen dat die boven was, waren we nog een kwartiertje verder. Peter opende de deur en Robby stormde naar buiten, naar het toilet op het einde van het halletje.
Je kon hem twee verdiepingen ver horen borrelen en zuchten slaken van opluchting.
27-04-2006, 22:31 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 26-04-2006 |
| Doedelzak |
Als melomaan en muzikale allesvreter heb ik een breed uitwaaierende muziekcollectie. Je kunt er Death Metal vinden naast vettige Duitse Tekkno. Jacques Brel staat er broederlijk naast Prince. Op het schap eronder staat een metertje Reggae, met links daarvan de bekendste Flamenco grootmeesters uit de jaren '70. Soms luister ik naar Mahler en als niemand meekijkt naar Lange Jojo. Je mag dus rustig besluiten dat ik ruimdenkend ben op gebied van muziek.
Nu is er één muziekinstrument waar ik spontaan van ga ruiven. Muziekinstrument is hier een misplaatst woord. Marteltuig is al heel wat beter, oorlogsmachinatie komt stilaan in de buurt. Wacht, ik beschrijf het eens.
Het bestaat uit een varkensblaas, jawel daar waar een levend zwijn zijn urine in bewaart, ik kan er ook niet aan doen, dat is nu eenmaal zo. Daarin stopt men vijf holle pijpen. Door pijp één blaast men de zak op (vandaar de uitdrukking, ge kunt mijnen zak opblazen!) en door de andere vier kriept de lucht er weer uit. Het werkt volgens het principe van een ballon.
In de zomer zie je soms kinderen een ballonnetje opblazen om dan snerpend via het ventieltje de lucht weer te laten ontsnappen. Precies eender hier. En het klinkt ook precies eender. Om nog enigszins de show te redden zijn in één van die pijpen gaatjes geboord en volkomen willekeurig kun je daar je vingers op zetten om het gejank van toonhoogte te doen wijzigen. Goede verstaanders hebben maar een half woord nodig. Ik heb het hier over -bwah, ik proef precies iets vies- de d-d-doedelzak, beikes. Ik schreef daarstraks "goede verstaanders hebben maar een half woord nodig", wel beluisteraars van gedoedel hebben maar een half oor nodig. Zo jammeren, zo kriepen, en zoveel decibels ! Tot de zak leeg is. Vroeger kun je niet stoppen. Hoe belachelijk.
Om je een voorbeeld te geven welk mottig instrument het is : ik heb 'doedelzak' ingetikt op wikepedia en de site is gewoon vastgelopen. Dat is typisch doedelzak. En dan de naam : doedelzak. Zoiets verzin je toch niet. Doedelzak. In het Engels : Bagpipes. Zakpijpen. Pijpezak. Och och och.
Wisten jullie trouwens dat de doedelzak een oorlogswapen was ? Toen de Engelsen in de Middeleeuwen de Rokken wouden aanvallen zaten die verscholen in het wakke gras, aan het oog onttrokken door hun beroemde mist. Op een afgesproken sein begonnen overal doedelzakken te mekkeren. De Engelsen kenden de misthoorn nog niet en vluchtten. Dat is een doedelzak. En dat is ook de enige bestaansreden voor een doedelzak. Mensen wegjagen.
Eén heel moedige beweert nu misschien "maar ik hou van de klank van een doedelzak". Jawel, Hitler hield ook van de klank van kanonnen en Saddam van het klieven van vlees met een bot mes. Laat je nakijken !
Gelukkig is de doedelzak bijna uitgestorven. Ik bid dagelijks voor zijn voorspoedig einde. En meer woorden wil ik hier echt niet aan vuil maken.
Vrijdag was het Nekka-nacht in het Sportpaleis. En ik daar naartoe. De centrale gasten waren Kadril en die hadden hun folkcollega's uitgenodigd : Laïs, Urban Trad, 't Kliekske,... Lieve vriendelijke mensen allemaal. Alleen... ik was vergeten dat die folkies allemaal een klein orgasme krijgen van pijpezakken. Aaaarg. Bij iedere, maar dan ook iedere groep zat er wel ergens een bebaarde vijftiger tussen die aan zo'n doedelpijp kwam lurken. Het absolute dieptepunt was wel het Kliekske. Die hadden, en ik overdrijf hier niet, H-o-n-d-e-r-d-d-e-r-t-i-g (=130!!!) doedelzakspelers meegebracht. Het was zo'n oorverdovend gekerm dat één beeldscherm er spontaan de brui aan gaf. Het gele lampje zei, fuck you, hiervoor ben ik geen beeldschermlampje geworden. Ik héb de rit uitgezeten, met mijn vingers in mijn oren en daarover mijn T-shirt, maar alleen omdat ik wist dat Laïs nog zou terugkeren om het Smidtje te zingen. Je kunt je niet voorstellen wat een opluchting het was, toen ik die engelachtige figuurtjes opnieuw zag opduiken vanuit de coulissen.
Ze hebben me gered. Menslief, wat hou ik van die meiden.
26-04-2006, 18:27 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 25-04-2006 |
| Avondwandeling |
Gisteravond had ik zoooo'n kop. Goed, ik heb altijd een beetje zo'n kop, maar nu was het wel heel erg. De hele avond was ik bezig geweest op de PC en dan nog in een net te klein lettertype. Het was al na twaalven toen ik het voor bekeken hield.
Omdat bij koppijn de slaap toch niet komt, maakte ik nog een avondwandeling. Ik liep de Italiëlei af tot aan de Noorderlaan en daar sloeg ik links af naar het Willemdok, waar de jachthaven ligt. Het was een heldere avond, de warmte van de dag zat nog in het asfalt en geen enkel briesje dat het wateroppervlak rimpelde.
Ik keek naar de als bevroren onbeweeglijk liggende jachten. Ik keek naar de weerspiegelingen van de luxeflats in het zachte water. Caruso op de iPod, mijn handen in de zakken. Vlak langs de kade slenterde ik zo het haventje rond. Ik zag twee koppeltjes lief doen, ik zag een schichtige kat. Ik zag een man in pijama en lederen sloefen met de hond wandelen. Ik zag de protserige jachten zachtjes deinen. Het meertouw echter zag ik niet. Ik struikelde. De kade naderde. Heel snel kwam het water dichterbij. Ik rook zijn zilte wasem. Op een fractie van een seconde pompte mijn, ja mijn wat ?, de adrenaline door heel mijn lijf. Tot in mijn kop, tot in de toppen van mijn vingers. Hoe ik het gedaan heb, ik weet het niet, maar ik ben niet in het water gevallen. Veel zal het alleszins niet gescheeld hebben.
Nog natrillend deed ik thuis de voordeur op slot. De slaap kon ik niet vatten. Ik leefde nog teveel.
25-04-2006, 18:57 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 24-04-2006 |
| Oud-collega en oud-leraar |
Deze middag had ik afgesproken met een vroegere collega. We zouden samen iets gaan eten in een restaurantje vlak bij waar ik werk. Tegen halftwaalf hadden we afgesproken tussen het station en het restaurant.
Ik zag haar het eerst maar zij was eerder met zwaaien. Na de kussen en de hoewistallesgoedjazekerenmetjou'en stapten we naar het restaurantje : Gesloten op maandag. Verdorie, Hill, je huiswerk niet goed gedaan. Maar daarnaast is een pizzeria. Er hangt een bordje : open vanaf twaalf uur. En het is nu, jep, 11u35. Waarom overkomt mij dat nu eens altijd ?
Maar een eethuisje vinden in centrum Antwerpen is niet echt een klus. Ik wist nog wel een lekkere Italiaan op een pleintje achter het station (Vóór het station eigenlijk, of eigenlijk nog beter links van... het doet er niet toe.) Het terrasje was open en we namen daar dan ook plaats, zij met de rug naar het pleintje, ik keek erop uit. Best wel een gezellig pleintje eigenlijk, ware het niet dat vlak voor het terrasje een kiepwagen stond (da's niet het Antwerps voor pluimveemobiel, maar het is een vrachtwagen die aarde vervoert en kan kiepen). Een handvol Turken en Grieken waren druk in de weer met het in de grond rammen van kasseitjes, met zo'n voorhamer. Een lange, maar dan ook een hele lange slungel, bediende een slijpschijf. Lekker rustig zo, eten op een terrasje, gezellig ook. Hoor, de vogeltjes, neen het is een auto-alarm. En is dat het ruisen van de wind door de bomen, neen de trein naar Roosendaal remt het station binnen.
Maar dat is allemaal niet zo belangrijk als het gezelschap maar goed is. We praatten honderduit, we hadden elkaar ook al anderhalf jaar niet meer gezien en het had altijd al geklikt tussen ons. We waren zo aan het tetteren dat we eigenlijk vergaten te bestellen. Toen de ober een tweede maal terugkwam, viel de keuze op een pizza Sofia Loren voor mij (maja, vroeger was dat nog een knappe) en net geen pizza Quattro Stagione voor haar. Neen, daar liggen garnaaltjes op en die eet ik niet. Je lust geen garnaaltjes ? Jawel, maar ik mag er nu geen eten... Ik ben niet de snelste in huiselijke weetjes, het duurde dan ook even voor haar antwoord tot mij doordrong. Dus, je bedoelt dat je ? Ja, bloosde ze heel mooi, ik verwacht nog een kindje.
Fantastisch toch ! En ze was al zo'n lieve mama en nu nog eentje erbij. Ik vind het altijd heel fijn als een vriendin mij zegt dat ze zwanger is, ik weet niet waarom, maar ik word daar altijd heel vrolijk van.
Op dat moment gaat mijn GSM af. Vergeten af te zetten, schaam je Hill. Het is een SMSje. Ik kan het nu net zo goed maar lezen ook. Het is een berichtje van een vriend. Een vroegere leraar van me is zopas overleden aan een hartaanval. Verleden week nog, net verleden week nog had ik met veel vuur en passie verteld over die man.
Nieuw leven en nieuwe dood. Op twintig seconden. Van uitbundig opgetogen naar droevig ingetogen.
Verdomme. Ik kan hier echt niet tegen.
24-04-2006, 18:47 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 23-04-2006 |
| Mooie vrouwen ? |
Deze morgen op het Frans Halsplein zat een meisje mooi te wezen. Een rostje, van het Ierse type, met een heel blanke huid met miljoenen sproetjes in het gezicht en op de blote armen. Een klein zonnebrilletje. Eentje dat eigenlijk in de mode was een drietal jaar geleden, maar het stond haar heel goed.
Ze deed niks. Ze zat op een bankje. Gewoon te zitten. De ogen gesloten. Eventjes van de zon genieten. Meer niet.
Mijn neef heeft een heel andere kijk op vrouwen dan ik heb. Telkens ik hem wijs op een 'schoon kind', dan schudt hij meewarig het hoofd, hij bekijkt me wat schevig en zegt dat ik weinig kritisch ben. Jij vindt iedere vrouw knap, jij. Het klinkt bijna als een verwijt.
Da's niet waar denk ik dan ; ik vind niet alle vrouwen mooi. Maar ik zie wel het mooie in elke vrouw.
En dat vind ik eigenlijk wel goed gevonden van mezelf.
23-04-2006, 22:06 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 22-04-2006 |
| Turks brood |
De zon scheen de kamer binnen, de koffie pruttelde. Dit beloofde de aanzet van een mooi w-e te worden. Het enige wat nog aan de ontbijttafel mankeerde, waren kraakverse broodjes en de krant. En misschien een knappe Vlaamse schone à la Evi Hanssen of zo. (Om naar te kijken natuurlijk...). Maar die laatste zal wel een ochtendhumeur hebben, dus zonder zal ook wel gaan.
Ik haalde de broodjes bij een Turkse warme bakker uit de buurt. Zijn amandelkoeken zijn niet te versmaden en je wordt bediend door een alleraardigst dametje. Met hoofddoek en hele grote donkere ogen. Ze praat nagenoeg perfect Nederlands, zij het met een Hollandse tongval. Maar zij mag dat. Ik wou zo'n broodjes die in een stervorm aan elkaar gebakken worden. Omdat mijn Turks niet van dien aard is dat ik er zware conversaties mee kan voeren (mijn Turks is eigenlijk van geen aard), wees ik aan wat ik wou, daar die broodjes daar, neen, daaronder, iets naar links, ja, dat graag.
Omdat streekgerechten zoveel lekkerderderder smaken als je weet hoe ze in de taal van oorsprong heten (wat is lekkerst : Spaghetti, maccaroni, fetuccini of 'deegwaren' ?), vroeg ik haar hoe zo'n brood heette. Pirroweerrobrrrr, verstond ik. Pirroweerrobrrrr ? Zo kan dat echt niet heten. Sorry, ik heb je niet goed begrepen. Kun je het nog eens herhalen ? "Pistoleetjesbrood" herhaalde ze. Maar je mag ook bloembrood zeggen, dat verstaan wij ook.
Soms is het leven verdraaid simpel.
Toen ik thuis de krant in het midden opensloeg, lachte een paginagrote Evi Hanssen me toe...
22-04-2006, 20:34 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
