Vergadering op een maandagmorgen in februari, dat is drie keer moedeloos saai. Bedenk er dan nog bij dat de drie deelnemers ziekjes waren en je kunt je wel voorstellen hoe de sfeer was.
Jan, meestal blakend van gezondheid, zat te hoesten als een kettingroker na zijn vierde pakje groene michel zonder filter, de goedlachse Sabien zat met rood snotneusje en moest om de haverklap een papieren zakdoekje in haar neusgat duwen en ik zat met een schurende keelontsteking. We vormden een mooi stelletje, het bejaardenhuis op retraite. En maar kuchen en zuchten en blazen en hoesten. Niet zo bevorderlijk voor de concentratie. Na een halfuur wist ik al niet eens meer waarover we nu eigenlijk aan het vergaderen waren. De meeting bloedde dood en toen gebeurt het volgende.
Oorverdovende kreten gieren door de kamer.  Oe-oe-a-a-a-a-oe-oe ! En dan nog eens  : Oe-oe-oe-a-a-a-a-oe-oe ! Oerwoudgeluiden, drukdoende apen, tropisch gevogelte zetten het op een schreeuwen. Oeoeoeoe-a-a-a-a !
We schrikken ons een beroerte. Sabien wordt ook rood naast haar neusje en duikt in haar handtas, een zwarte met een inhoud die kan wedijveren met die van een bescheiden Nissan Micra. Ze diept haar GSM op en drukt die af. Sorry, dat was ik. We zijn dit w-e naar de Hoge Veluwe geweest met de kinderen en we deden er een bosspel. Ik was de aap...

20-02-2006, 17:46 geschreven door Hill

Antwerpen, Vondelstraat, zondagmiddag 19 februari, 16u45.
 

Voor het eetcafé Di Janeiro spelen drie Braziliaanse jongetjes voetbal met een plastieken Vittelflesje. Een Bulgaar probeert zijn aftandse Toyota kwijt te geraken op een plekje dat net te klein is. Hij parkeert zijn wrak half op het voetpad, half op de rijweg.
Het is weinig druk in de Vondelstraat op zondag. De winkels zijn gesloten, en gedrenkt in grijs weer is de straat weinig aanlokkelijk.
Halverwege de straat, op de dorpel van de slotenmaker (gesloten op zondag) zit een jonge blonde kerel. Ik schat hem een eind in de twintig, misschien vooraan dertig. Hij heeft een blondgrijze snor. Tussen zijn knieën houdt hij een bierblikje geklemd (Cara pils, het goedkoopste, hoe kan het ook anders). Hij keert zijn blikje om. Er lekt nog een laatste restje bier weg op zijn versleten jeans. Uit zijn jeansjasje (het moet barkoud zijn, om vandaag, in de wind, met niets dan een jeansvestje op straat te zitten), uit dat rafelige vestje haalt hij een minuscuul zakje van dik papier. De inhoud, een wit brokkelig poeder, giet hij voorzichtjes in de holle bodem van het blikje. Een windstoot doet een flink deel ervan verstuiven. Wankelend probeert hij met een vieze wijsvinger het weggewaaid poeder op te dippen, van tussen de trottoirtegels vandaan. Daarvoor moet hij zijn blikje wat hoger heffen, waardoor het nog meer in de wind komt te zitten en er weer een deel van verwaait. Hij heeft dit zelf niet in de gaten.

Ik zou hier nu een grapje over kunnen maken, maar ik wil het niet. Alleen die ene zin blijft door mijn hoofd malen :
Waar is hier de nooduitgang ?

19-02-2006, 18:08 geschreven door Hill

Naast mij staat een Turkse of Marokkaanse familie aan te schuiven aan de kassa. De moeder in gewikkeld in een lang dekengewaad, in wit en groen. Ze duwt een buggy voort, zo eentje op drie wielen, met crossbandjes.

In mijn tijd waren buggies (een ‘poussette’ heette dat toen in onze kontreien) nog gebouwd op een aluminiumchassis, met blauw-wit gestreept tentzeil overspannen. Vier dubbele wieltjes van grijs plastiek moesten mij de wereld ronddragen. Honderden kilometers heb ik afgelegd in die buggy, mijn grootmoeder aan het stuur. Zij was nogal een reizigster in die tijd. Voor zover ik me herinner deed zij toen boodschappen voor de hele straat. Naar de Sarma of de Unic de woensdag, naar de kruidenier, naar de ziekenbond, naar de paardenslager (waar zijn die trouwens gebleven, al die paardenslagers ? - niets zo lekker als een mals onbespoten stukje paardenbiefstuk-). En ik overal mee. Bij de ‘pèrdenbeenhouwer’ kreeg ik altijd een stukje worst. Die met dat het rode velletje rond. Dat sneed de goede man af van een gigantische worst, twee armen dik en zeker een meter lang, die alleen voor mij klaarlag. Die duwde hij dan in een metalen snijmachine met een rood lichtje erop, die met een ssgwing milimeterplakjes kon afsnijden. Heel indrukwekkend voor een snotneus van drie en een half. 
En de vrijdag naar de markt op het pleintje. De vaste stopplaats was altijd de vishandelaar, want vrijdag is visdag. Hoe lang zou het geleden zijn dat ik op vrijdag nog bewust vis heb gegeten ? Als oma in form was (en dat was ze altijd) kreeg ik een speelgoedautootje van Matchbox of Majorette. Die van MB waren het stevigst, maar die van Majorette hadden de beste vering. Vrijdag zag ik nog een speelgoedautootje liggen in de supermarkt, een slechtgespoten replica van een Peugeot 307. De wieltjes bungelden erbij alsof ze elk moment konden afvallen. Zelfs de verhouding klopte niet meer. De wieltjes waren minstens twee maten te klein. Het was een Majorette. Kwaliteit zal niet meer belangrijk zijn zeker. Honderden –wat zeg ik – duizenden kilometers, heb ik afgehost in die buggy, als een koning in zijn koets. Op mijn vier jaar herkende ik elke wagen aan zijn wieldoppen, want dat was mijn ooghoogte : de Ford Granada, de Opel Kadett, de Toyota 2000 GT,...
Een buggy van twee keer niets. Maar ik reed er de wereld mee rond. Twee heb ik er opgereden. Van de ene waren de wieltjes helemaal doorgesleten. Ik was de eerste in de buurt op lageprofielbanden. Kon ik heerlijk mee door de bochten gieren. Dat ik zo laag zat was niet zo aangenaam voor mijn oma, want nu kon ik op eigen kracht aan de handrem. Midden op het zebrapad kon ik dan beslissen om de buggy te stoppen. Terwijl grootmoeder in volle vaart nog net op het nippertje door het rood de weg wilde overvliegen, besliste ik van IEIEIEP ! En alles stond stil. Uitgenomen oma. Lachen ! Dat lachen heeft toen wel niet zo heel lang geduurd, moet ik zeggen. De tweede buggy, daar ben ik gewoon door gevallen. Tentzeil gescheurd en het chassis geplooid. En dat was meteen het einde van mijn leventje met privé-chauffeur. Van dan af moest ik de wereld veroveren op eigen kracht. Dat waren nogal eens tijden. Simpel en goed.

Tegenwoordig kan het niet blits genoeg zijn. De hedendaagse buggies zien er al zo stoer en hip uit als de BMW x-vijven en de VW Touaregs van de ouders. Ik had één handrem aan mijn buggy, één. Tegenwoordig hebben die kleuterkoerskarren hydraulische ophanging en oliegekoelde schijfremmen op de vier wielen. Op ieder wiel vering. Rubberbanden met noppen erop, zoals een crossmotor. Waar is dat in ’s hemelsnaam goed voor ? Wat zijn die ouders nu eigenlijk van plan met die kleine ? Eventjes met de peuter een Quad-parkoers afrijden ?  Hebben ze de wisselbeker Paris-Roubaix voor vierjarigen in poussetten op het oog ? Het karretje lekker getuned om de eerste bocht op de wielerpiste aerodynamischer te nemen. En dan al die remmen op dat ding. Ja handig hoor, als we de kleine eens willen parkeren op de Tourmalet. Met zijn kop naar beneden. Waanzin.

Maar ik wou het eigenlijk hebben over dat Marokkaanse gezin uit de eerste paragraaf. Het zal voor een volgende keer moeten zijn. Ik vrees dat ik vanavond niet meer uit de jaren zeventig weg geraak. Waar staat mijn Dash-trommel met mijn speelgoedautootjes erin ?

18-02-2006, 21:17 geschreven door Hill

Om haar mondhoeken krulde een verbeten trek. Ze spande haar schouders en greep de kar steviger vast. Dat kon ik niet zien, maar ik voelde haar woede in elke pees van mijn nek. Ze ademde ook iets luider dan nodig, het was haast snuiven. Ik deed alsof ik het niet merkte, maar rechtte wel mijn rug om de klap op te vangen. Gespannen afwachtend of ze nog zou durven. Eventjes nog, als ze nog eventjes durfde te naderen. Ik zette me schrap, ik was er klaar voor.
 

Van nature ben ik de zachtheid zelve. Ik maak me zelden druk, Hill, de eeuwige goedzak. Kwatongen beweren zelfs de Lamme Goedzak, maar de dwazen, zij dwalen. Ik ben dus zo mak als een melklammetje, maar... je moet mij niet onnodig irriteren, mij pesten óm te pesten, mij opjagen als daar geen reden toe is. Want dan word ik boosaardig. Heel boosaardig zelfs, dan neemt de Mr. Hyde in mij het over. Het duurt wel eventjes voor je me zo ver krijgt, maar als het zo ver is, oeoeoeoe, gert joe verre.
Zo heb ik een paar maanden geleden het keffertje van de buren opgevreten, moehahaha, dat zal het leren tegen mijn fiets te plassen, de rotpoedel. Met zijn geschoren pootjes en zijn jeanettenkapsel, bah.

Ondertussen bleef de spanning te snijden, een gewapende stilte. Niemand merkte onze onderlinge strijd, de krachtmeting ging tussen ons twee. En tussen ons twee alleen. Ik wist dat het nu niet lang meer kon duren, ze zou toeslaan, dit soort vrouwen moét altijd het laatste woord hebben. Of in dit geval de laatste daad.
 

Je kent dit soort vrouwen wel. Eind veertig en kwa rondingen zit alles nog waar het hoort te zitten. Al de rest echter is vergane glorie, krampachtig beschilderd wrakhout. Valse wimpers, de ogen zwaar opgemaakt met de grove borstel en een dichtgebetonneerd smoelwerk waar de betere stukadoor nog iets van kan leren. Van boven op hun kop het haar opgebrusht tot een soort van fuchsia ananas en aan de oren zwiephangers. Meestal zijn die dames, jawel mevrouw is een dame, dan nog kortgerokt en dragen ze blinkende panties. Hun benen mogen nog gezien worden, dat wel, maar boven dat spannend rokje zie je wel hun buikje uitpuilen. Zielig.

Precies zo eentje stond nu achter mij. Het rokje was een soort zwart plastiek, het moest nog tijgervel geweest zijn.

Nu gaat het komen dacht ik. En inderdaad ! Ze moest en zou nog eenmaal met haar winkelkarretje tegen mijn derrière aanrijden. Voor de vijfde keer al. Hierop had ik gewacht ! Het karretje botste tegen mijn opgespannen achterwerk en met een fraaie heupzwaai stuurde ik de winkelkar return to sender. Oei, pardong madam, zei ik nog. Altijd beleefd blijven, hèhèhè, dan kunnen ze je niets maken. Bij het betalen vond ik eerst mijn portefeuille niet, daarna liet ik mijn kopergeld vallen en ik heb heel lang nodig gehad om de boodschappen in mijn tas te doen.
Ha, dat zal ze leren.

16-02-2006, 19:07 geschreven door Hill

Langs de Italiëlei, tegen een boom neergekwakt, kun je een rood brommertje zien staan. Het staat er al sinds half oktober. Het stoort niemand, het staat netjes op de middenberm, vastgemaakt met een groot, zwart hangslot. Het leunt ietwat schevig tegen een schilferige plataan.
De eerste dagen stond het er een beetje onwennig bij, als een oneigenlijke rode vlek tussen het bruingrijze van de winterbomen. Maar stilletjesaan is het één geworden met zijn omgeving. Alsof het brommertje er altijd heeft gestaan en er altijd zal blijven staan.
Na een goede maand was de voorband lek. Een paar weken daarna zat er een deuk in de benzinetank. Het brommertje is sindsdien zachtjesaan beginnen roesten. Het valt niet op, oranje op rood, maar je kunt al bijna door de benzinetank heen kijken. De afgelopen maanden bleef het rustig rond het brommertje, het zakte alleen voorzichtigjes dieper weg in de modder.
Tot verleden week, de koplamp werd kapotgelagen en daarstraks werd het voorwiel (met de lekke band) gejat. Ik vermoed dat de volgende stap het kapotsnijden van het zadel zal zijn.
Waarom kunnen ze dat snorfietsje niet rustig laten sterven ?

Dat het moge roesten in vrede...

15-02-2006, 17:26 geschreven door Hill

Zaterdagavond was het coq au vin.

Een vriend van mij had een vijftal kippen en één haan. Een paar maanden geleden zijn de kippen doodgevallen. Gewoon, pok, van hun stokje, op de grond. Dood. Eén of andere ziekte, maar het was niet de vogelgriep, verzekerde die vriend. De haan echter was taaier, die gaf geen krimp en bleef dapper door kraaien. Na de begrafenis van zijn hennen, leek het ons wel dat de haan net iets zieliger kraaide, zijn kukeleku klonk iets droeviger. Hij treurde. We hebben toen maar besloten om hem op te eten. Weer een goede daad.

Het beest werd geslacht en bompa heeft hem gepluimd. Hij werd in de vriezer gestopt (de haan, niet bompa) tot we nog eens een gezamenlijk gaatje in onze agenda’s vonden. Dat gaatje was dus vorige zaterdagavond.

Tegen halfacht werden we verwacht. De gastheer was toen al een paar uur bezig met het voorbereiden van het feestmaal. Allerlei warme toostjes, koude kazetjes en sneetjes salami, aangepaste wijnen, het was dik in orde. Alleen, het is nooit dik in orde bij hem, altijd gaat er wel iets fout. Hij kan daar zelf niet aan doen, hij is zo geboren. (Hij is de kerel die erin slaagde tijdens de les chemie de bunzenbrander in brand te steken. Zo iemand dus). We vroegen ons al af wat er nu weer zou foutgaan.
Maar de haan werd opgediend en alles leek in orde. Alleen het bovenste stukje van de haan moest eraf gesneden worden omdat dit niet gemarineerd was. De pot was te klein en dat stukje kreeg hij niet ondergedompeld.

Eén van ons vroeg een stukje borst. De gastheer nam trots zijn groot vleesmes en ging op zoek naar de borst. Het haantje lag ondersteboven dus de borst moest onderaan liggen. Het beest werd omgedraaid, maar langs die kant was er ook geen borst te vinden. Vreemd. Het beest werd op zijn zij gelegd, maar ook daar alleen een karkas, met erboven velletjes gespannen. Van vlees geen spoor. Omdat hij behoorlijk nerveus begon te worden en hij almaar driester te werk ging op zoek naar vlees, werd hij de keuken ingestuurd om daar wat verder te kerven. In onze gedachten zagen we hem zo al de kom omgooien, met een jusfontein als gevolg. Kok au vin. Neen, kerel, leef jij je maar uit in de keuken.

Ondertussen hadden we nog steeds geen haan in ons bord en de worteltjes werden stilletjesaan kouder. Op tafel stond nog de tweede schotel met daarin de billen van het kraaibeest. Ik kreeg er eentje. En ook ik ging op zoek naar vlees. Eerst het vel eraf stropen. Zo’n gepukkeld heerlijk roestbruin gebakken stukje vel, maar wel met allerlei stoppels er nog op. Ik weet niet hoe bompa die haan geplukt heeft, maar volgens mij heeft hij alleen hier en daar de pluimen eraf gebrand. Nu ja, dat vel moest er toch af. Vlees, vlees, vlees, waar was hier vlees te vinden ? Onder het veloppervlak kon ik een mooi glibberig stukje vet afsnijden en langs de zijkanten verwijderde ik allerlei pezen en vliezen. Wat ik overhield was een stukje eetbaars ter grootte van een aansteker. Het kleine model. 

Ondertussen kwam Björn terug uit de keuken met de droeve tijding. Aan het karkas was geen vlees te vinden. Alleen pezen, zenuwen en vel. En twee vlerkjes. Die werden verdeeld over de aanwezige gasten. Twee vlerkjes voor vier man. En twee aanstekers hanebout. Nnnnnice.

Nu, het moet gezegd, je proefde dat het vlees echt wel hormonenvrij was. De smaak was vol, doorleefd en je moest erop sjieken alsof je een rubberboot wou stukbijten. De gastvrouw probeerde het feestmaal te redden door vlug nog wat frieten bij te bakken en gelukkig hadden we goed ons deel gedaan in de toostjes.

Björn keek wel behoorlijk beteuterd moet ik zeggen. Tot hij plots opklaarde : er is nog dessert ! Hoera, dessert ! Hij verdween in de keuken en keerde terug met in zijn armen een grote doos sorbetijs. Ja, beweerde hij, speciaal gekocht, als je dat eet, zakt je eten...

Onze rammelende maag hebben we volgegoten met sloten sterke koffie en gedempt met heerlijke cake. Het was een geweldige avond, weinig gegeten, maar ongelooflijk veel plezier beleefd, en dat is het toch wat telt, niet waar.

De hele nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Van de koffie.

14-02-2006, 18:27 geschreven door Hill

Zondagavond was ik blijven plakken bij een vriend. Na het avondeten waren we in een discussie geraakt over het bouwjaar van de Lancia Stratos en de Lancia B037. Dat kun je zo opzoeken op het internet natuurlijk, maar dan kun je niet zo lekker discussiëren. En als je je amuseert, dan gaat de tijd snel.
Opeens was het na negenen en ik moest mij reppen om nog de laatste trein naar Antwerpen te halen. Ik was net op tijd in het station om te vernemen dat de laatste trein afgeschaft was (auto, sporen, trein, boem).  Om ons toch ter plaatse te krijgen zouden ze een bus sturen. Die boemelde dan naar Kortrijk en zou daar aankomen met een vermoedelijke vertraging van een drie kwartier, maar de aansluiting naar Antwerpen werd verzekerd. Dat garandeerde de stationschef in Ieper. Ok, voor mij geen probleem, als ik maar thuis geraakte. Er verscheen inderdaad een lijnbus en ik stapte op met nog een dertigtal gestranden, voornamelijk studenten op weg naar kottem in Gent. De busbegeleider kwam kijken of we allemaal een geldig vervoersbewijs hadden. Bij mij bleef hij even twijfelen. Het was wel geldig, maar Antwerpen, tsja, het was nu toch wel heel laat om nog tot in Antwerpen te geraken. De laatste trein naar Gent konden ze wel doen wachten, maar die naar Antwerpen niet. Maar dat was allemaal geen probleem, in Gent moest ik mij gewoon melden bij de onderstationschef en die zou zonder problemen een taxi charteren naar ‘t Stad.

Hmmm, dat leek me eigenlijk best wel aangenaam. Zo maar eventjes een goede – wat zou het zijn – 60 km afleggen in een taxi en die niet eens moeten betalen. De taxi zou ik wel moeten delen met een medereizigster die ook op dat onchristelijk uur nog in de koekenstad moest zien te geraken. Een krullebolle van een jaar of 24-25 met een wipje in d’er neus. Dit kon nog een heel aangename avond worden. Ik begon inwendig te jubelen : Leve de NMBS !

Nu had ik wel wat voorbehoud bij zomaar een taxi krijgen. Stel dat die Gentse beambte daar nu eens geen zin in had, of dat die grapjas in de bus andere orders kreeg dan die in Gent. De kepie in Ieper had me tenslotte ook een ander verhaal opgedist dan die uit de bus. Wat zou ik doen moest ik in Gent stranden ? Wie kende ik in Gent ? A-ha, in Gent heb ik een goede vriendin wonen, bij die zou ik wel mogen aankloppen. Het was nog een knappe ook, en misschien heeft die wel een dubbel bed. Mmmmm, het werd kiezen tussen pannekoeken en wafels : ofwel driekwartier gratis Mercedes rijden met een zalige krullebol aan m’n zij, ofwel een avondje slapen bij een heel tof meiske. De situatie zag er van langs om beter uit. Ik bruiste van binnen : Leve de NMBS !

De bus geraakte ten lange leste in Kortrijk en op spoor drie stond inderdaad nog een trein naar Gent te dampen. (Dat dampen is alleen voor het beeld hoor, het was een gewone electrische trein).

Ik stapte op en de anderen ook. Het treintje trok zich op gang, akke akke tuut tuut weg waren wij. Na een driekwartier of zo naderden we Gent en ik begon me al schrap te zetten. Spannend, wat zou het worden : Taxi of vriendin, taxi of vriendin, taxi of vriendin ? De trein stopte in Gent en daar riep de treinbegeleider om dat de volgende haltes waren : Dampoort, Lokeren, St-Niklaas en de twee Antwerpens.
Heeej, rijdt die trein nu toch wel door tot in Antwerpen zeker ? Maar dat kan toch zo maar toch niet !

Toch wel, die mottige trein is er trouwens in geslaagd om bijna op het normale uur Antwerpen binnen te rijden.

De NMBS, ge kunt daar nu eens nooit op rekenen.

13-02-2006, 19:09 geschreven door Hill

11-02-2006, 00:00 geschreven door Hill

Over de middag ga ik graag wandelen. Eventjes een frisse neus halen, eventjes de batterijtjes weer opladen en dan kan ik er weer tegenaan. Meestal dwaal ik dan een stukje door de stad. In de zomer eet ik mijn broodje op in het stadspark of ik waai eens binnen in de Zoo. Deze keer werd het de Zoo.

De Zoo in de regen, deze keer zelfs de Zoo in de smeltsneeuw, het is een apart zicht. Veel dieren zitten natuurlijk binnen, zeker tijdens de week. Alleen de harde jongens blijven over. Geen frele flamingo of luie leeuw te bespeuren, wel veel wintervogels : eenden, kluten, lepelaars en natuurlijk de pretpinguins. Maar ook present zijn de ezeltjes en de kameel. De kameel ! Geef toe zo’n beest valt toch niet te verzinnen !

Men neme : het lijf van een wollige koe, men plaatst er op iedere hoek een tafelpoot onder, die onderaan uitlopen op van die berenpantoffels uit de kortingsbakken van de Match. Men gaat naar Jeff Hoeyberghs, koopt er een vijftal kilo liposuctieafval en boetseert er een bochel mee, die men op het lijf monteert. Dan nog een opgeblazen zwanehals met de meest dwaze kop denkbaar erop geschroefd en je hebt een dromedaris. Als de Jeff in form was, kun je er nog een bultje bijzetten en dan heb je een kameel. Het schip der woestijn, en dat beest staat me hier aan te gapen, in de sneeuw godbetert.

Terwijl ik tracht mijn broodje naar binnen te werken, krijgt dat beest ook eten. Ongeveer het zelfde brood van hieruit te zien. En hij begint te kauwen. Menslief, kan zo’n beest kauwen. Malende bewegingen van links naar rechts. Hij legt zijn onderkaark zowat naast zijn bovenkaak en dan maar schuiven, zijn grote onderlip slabbert heen en weer, daarbij telkens opnieuw zijn vier voorste tandjes blootlatend. Hij heeft mij al de hele tijd in de smiezen, en kijkt mij onverstoorbaar aan. Kauwend en telkens zijn onderlip in die brede grijns trekkend. Hij kijkt mij het brood uit de mond. Ik word er altijd lastig van als mensen me op de vingers kijken. Zeker als ik aan het eten ben. Wel, op de vingers gekeken worden door een kameel da’s nog eens zoveel erger. En die Bult blijft maar grijnzen. En kauwen. Klotekemel (lees klotekémel). Ik word hier bloednerveus van, zo kan ik echt niet verder eten. Ik verlaat mijn afdakje om door de gietende ijsregen naar een ander afdakje te lopen. Achter mij hoor ik een Hiha-hiha-hiha. Ook de ezel heeft er plezier in.
Pestkoppen.

09-02-2006, 19:09 geschreven door Hill

Vandaag was het weer complimentjesdag.

Gelukkig heeft dat niets te maken met secretaressendag of andere valentijnen. Vreselijke uitvindingen vind ik dat. Verplicht vrolijk zijn met zijn allen, ik kan er niet goed tegen. Eén keer een verjaardag of een valentijn vergeten en je hebt een week beeld maar geen klank. En die misser sleep je dan jaren met je mee, dit kan daar toch de bedoeling niet van geweest zijn. (de bedoeling is commercie, ik weet dat ook wel, maar nu eventjes niet). Ik ken nogal wat mannen die al rond eind januari nerveus rondlopen omdat ze die onzalige 14 februari weer al eens in de fout vrezen te gaan. Om het te zeggen met Marlon Brando in Apocalypse now : The horror, the horror...

Dan liever complimentjesdag, een eigen uitvinding. Het is niet op een vaste dag, het is niet om de zoveel dagen, het is gewoon een dag lukraak gekozen, ergens om de drieëneenhalve week. Om de 25 dagen laat ik een pop-up’je verschijnen in mijn agenda en dat is dan het sein voor een nieuwe complimentjesdag. Complimentjesdag, dat is een dag -het woord zegt het zelf- waarop ik complimentjes geef, niet meer, niet minder.   

Voor mijn werk kom ik met veel verschillende mensen in aanraking, waarvan ik informatie nodig heb of die me links en rechts verder kunnen helpen. Doorgaans bedank je de mensen dan of je stuurt hun een mailtje ondertekend met het machinale met vriendelijke groeten. (ik weiger dat ook standaard boven mijn handtekening in te stellen, ik wil dat persé altijd zelf intikken, uit respect voor mijn bestemmeling. Niet dat dat ooit iemand ziet,  maar kom, het is het gedacht dat telt). In het beste geval zeg je al eens merci. Terwijl het toch zo hartverwarmend is als iemand eens bij je stilstaat en je zegt, met volle overtuiging : Wel, Anja, dat heb je heel goed gedaan. Of Bram, jong, d’er moesten d’er meer zijn als jij, merci hé. Of nog : Zeg Sabine, wist je dat je een schatje zijt ?

Het is zo simpel, zo gemakkelijk om dat te doen. Maar meestal doe je het niet. Te druk te druk te druk bezig. Of het is maar hun werk dat ze doen. Op complimentjesdag probeer ik daar op te letten, door wat ik te vaak vergeet, ook gewoon te zeggen.
Als Sabine of Anja dan eventjes bloost en zegt, merci, dan ben ik heel content.
Als Bram dat zegt, heb ik dat wel minder...

08-02-2006, 18:50 geschreven door Hill

Ieveranst kittelt een heel kleen blomtje,

Ierekewierekepierekewiet.

Ieveranst kittelt een heel kleen blomtje,
Niezen, 't en doet toch zukken deugd ! 

Om verdere misverstanden en felicitaties allerhande te vermijden, heb ik het vorige tekstje een beetje gewijzigd.
Mensen toch, ge moet niet allemaal geloven wat ik hier schrijf hoor !

07-02-2006, 22:03 geschreven door Hill

Ieveranst kittelt een heel kleen blomtje,

Ierekewierekepierekewiet.

Ieveranst kittelt een heel kleen blomtje,
en 't en doet toch zukken deugd !

07-02-2006, 18:09 geschreven door Hill

07-02-2006, 18:08 geschreven door Hill

Maandag is lichtblauw. Lichtblauw met een vermoeden van schapenwolkjes.

Dinsdag is gelig, van koper bijna. Naar de avond toe oker, met een streepje oranje erdoor, alsof hij nog even moeite doet zich te warmen aan een zonsondergang.

Woensdag is groen, grasgroen in de morgen, dondergroen in de namiddag. In de morgen een groene heuvelrug met berggeitjes erop. In de namiddag, het volle groen van een pasgemaaide weide.

Donderdag is blauw, edel koningsblauw. Het blauw van een bergmeer op zijn diepste punt. Het blauw van inkt uit een hele dure pen.

Vrijdag is oranje, heel erg oranje, goud omrand. De glans van het week-end in zich dragend.

Zaterdag is vuurhouten teak. Warmbruin, dooraderd met herfsttinten in een ondergaande zon. Je proeft het fruit erdoor.
Zondag is hel. Wit bijna, met een vleugje geel 's morgens. In de namiddag verwatert het geel. Het wit verzilvert, krijgt een blikken glans. Tegen vijf uur in de namiddag is de zondag volledig metaalgrijs. Om tegen de avond op te glanzen als duur gelakt zwart.

06-02-2006, 22:06 geschreven door Hill

Een stad is een versterker, een manisch depressieveling. Bij het minste zonnestraaltje kwetteren terrasjes, zie je kortgerokte meisjes mooi wezen te zijn. Je ziet twee mussen bekvechten om een stukje brood. Het leven bruist, het kan niet op.

Als het regent, verdwijnt elk lachje in de kieren en spleten van leegstaande panden. De stad wordt ziek, reddeloos.

Ik loop de natte leien af. Op de vensterbanken van de herenhuizen staan lege bierblikjes, in een hoekje ligt een halfleeg pak frieten. De ketchup met regenwater doorspoelt, vormt een bloedstraaltje dat zich langzaam naar de riool meandert. Wat verder een overgegeven spaghetti. Resten van de feestelijke zaterdagavond. De glasbak op de hoek van de Violierstraat is weer overvol. Wakgeworden kartonnen dozen met flessen, maar ook met chipszakjes en blikjes liggen opgetast tegen de glasbak. Ik zie zelfs een pamper liggen.
Langs een uitgebrand café loop ik het Koninckspleintje op. Op de dorpel van een Afrikaanse tent (Jah is Simba staat op de ruit gespoten), bekvechten twee Afrikaanse mama’s in een onverstaanbaar dialect. Van de evenaar naar de druizelregen, om er ruzie te maken. Een verlopen Chileen zit met heroïneogen in een plas op de betonnen bank voor de bibliotheek. Een straat verder bedelt Leopold, de dakloze met een rossige vierkantgeknipte baard zoals onze Congovorst. Hij heeft gedronken. De wereld is intriest.

De Chinese buurt. Aan de neus van de witmarmeren leeuw hangt een regendruppel, die eventjes twijfelt, maar dan toch valt tussen zijn stenen voorpoten, om daar een plasje te vormen. Op zo’n dagen zijn zelfs alle auto’s grauw en grijs. Ik loop Chinatown door. Chinatown in Antwerpen, het zijn twee straten die elkaar nog niet eens raken. Ik zie een witte bestelwagen, waaruit piepschuimen bakken gelost worden. Ik ruik die typische geur, die in elke Chinese buurt hangt, zoetig vogelzaad, met anijs erdoorheen. Ik hoor niets, de geluiden zijn een al even grijze brij als het straatbeeld.

De bouwput achter het station is een modderput.

Ondertussen is de mist komen opzetten, geen wollige vlokken, maar eerder een natte schotelvod, die aan je gezicht blijft kleven.

Hier helpt geen Prozac tegen, dit is ondergaan, afwachten, hopen op beterschap. Hier kun je niets tegen doen, zoals je niets kunt doen tegen een kater. Wachten tot het overgaat.

Binnenblijven. De gordijnen dichttrekken. Je collectie Klassieke Nero-strips lezen onder een donsdekentje in de zetel. Zelfgemaakte chocolademelk drinken. De verwarming een streepje hoger zetten. En Miles Davis in de CD-speler : Kind of Blue.

Morgen zal het wel beter zijn. Morgen moet het beter zijn.

05-02-2006, 18:09 geschreven door Hill

Hey, George, can I get you a beer ? Vroeg ik hem. White wine please, zei hij. Ik bestelde voor hem een jonge Pouillac en voor mij een biertje.

Ben je speciaal naar België gekomen ?  Neen, ik ben, laat ik zeggen, op doorreis, morgen vertrek ik naar Dubai. We praatten wat over de extreme luxe van de hotels in het oliestaatje (een hotel in de vorm van een stemvork, een hotel met zeven sterren,...). By the way, George, congratulations with your Bafta-award. Thanks a lot.

Toen kwamen twee lichtelijk verhitte vrouwen naar ons toe en vroegen of ze op de foto mochten met George. Dat mocht, eentje kreeg zelfs een kus van hem. Ik voelde me overbodig en begreep dat het tijd was om me naar het dessertbuffet te begeven. See you later, Mr. Clooney ! Yeah, bye bye, see ya, mate.

We werden verwacht om 15uur op het personeelsfeest. Op de planning stonden eerst wat presentaties, de overhandiging van een aantal prijzen en daarna het avondfeest : een buffet en aansluitend dansgelegenheid. Het thema van de avond was “Hollywood en de Oscars”. Themafeestjes het is niet mijn ding. Al helemaal niet als het themapersoneelsfeestjes zijn. Maar a man has to do what a man has to do. Dus ik diepte mijn sjiekste pak uit de kast, ik had nog ergens een glitterhemd liggen (en het paste nog, zie je wel dat ik niet zoveel verdikt ben !) en slingerde een knaloranje das rond mijn nek. Hollywood lag aan mijn voeten.

Ze lieten ons plaatsnemen in een grote hangar, voor de gelegenheid omgebouwd tot filmzaal. Ik was goed op tijd en kon zo de collega’s zien binnenkomen. De mannen in driedelig pak, een enkeling had zich in een smoking gewurmd. De dames in avondkledij, zonder uitzondering op hoge hakken, met glimmende blote ruggen. Hier en daar was er zelfs een wulpse heup of een décolleté te ontdekken. Ik begon mijn mening over themafeestjes te herzien.

Een uurtje of zo later, al het schoons was binnen, werden de lichten gedoofd en de show kon beginnen. De ene directeur kwam wat winstcijfers presenteren, de andere kwam zeggen dat de kosten moesten gereduceerd worden, je kent dat wel, the usual crap. Op het einde van de show werden een aantal werknemers in de bloemetjes gezet. Ze kregen een ‘Oscar’ overhandigd door een ‘wereldberoemde ster’, werd ons beloofd. En daar stond hij dan, onzen George. (Ik mag ondertussen George zeggen tegen den Clooney). Een groot gegil in de zaal. De mannen keken verbaasd om zich heen, zoveel lawaai voor een grijsaard van bijna vijftig ? Maar de dames waren niet te houden. De acteur deed wat van hem verwacht werd en dat was dus het hele podium afdweilen en alle vrouwelijk schoon kussen. Acteurs hebben een hondenstiel maar iemand moet het doen, natuurlijk. Nu ik erover nadenk, alle genomineerde werknemers waren van het vrouwelijke geslacht. Eentje zelfs heel erg. Jaja, ze weten hun zaakjes wel goed te plannen bij ons.

Om de mannen ook hun verzetje te geven, werd de show afgesloten met nog een dansnummertje geplukt uit de Moulin Rouge, ons gebracht door een zevental meiden die opgetrokken waren uit vooral benen. Twee hadden ook hele mooie snoetjes.

En toen werden we losgelaten op het buffet. Tussen de hoofdschotel en het dessert konden we wat rondlopen. Ik kuierde onopvallend naar de bar. (Altijd kuier ik naar de bar, het moet iets met magnetisme te maken hebben, maar wat weet ik nog niet precies). En daar stond Mr. Clooney heel eenzaam te wezen. Zou ik of zou ik niet ? Nu ja, waarom niet, hij is er tenslotte voor betaald. En zo heb ik gisterenavond dus aan de bar gehangen met George Clooney. Een toffe peer, moet ik zeggen.

Een uur of vier later, toen menig collega last begon te krijgen van de felle zwaartekracht, ving ik op van de directie secretaresse dat het waarschijnlijk niet Clooney zou geweest zijn, maar een look-a-like. Nog wat later, hier en daar had er al eentje het gevecht met de zwaartekracht volledig opgegeven, hoorde ik de financieel directeur zeggen dat de echte Clooney niet te betalen was. De beroemde acteur zou dus niet zichzelf zijn maar een acteur. Ik geef het toe, ik kon toen ook even niet meer volgen.

Deze morgen heb ik eventjes gegoogled en ik ben op een zekere Andy Smart gevallen uit Essex (UK) die bekend staat als de beste George Clooney-kloon. Ik vond al dat mijn Clooney een nogal zwaar Engels accent had voor een Amerikaan.

Bedot jawel, maar och, mijn vrouwelijke collega’s hebben er een foto van  henzelf met George Clooney aan overgehouden, de bakvisjes onder hen een vochtig slipje en ik, wel ik heb er een stukje aan overgehouden. Iedereen tevreden.


(op de foto zie je de nep Clooney)

04-02-2006, 20:38 geschreven door Hill

02-02-2006, 00:00 geschreven door Hill

Maandagavond half negen. Ik kom terug van Brussel, mijn iPod behoorlijk luid in de hoop de wind ermee weg te blazen, de sjaal stevig omgesnoerd. Op de pui van het station staan de gebruikelijke bedelaars. Dit keer zie ik vanuit mijn rechterooghoek een tengere jonge vrouw op me af komen. Ik maak mijn standaard afwerend gebaar, neen, sorry, ik niet. Ik hoor niet wat ze zegt, de muziek staat te luid.

Vijf meter verder dringt haar gezicht tot me door. Niet dat onderdanige van de standaardbedelaar, maar eerder een wanhopige blik. De roodomrande ogen van het huilen, niet van de drugs. Haar mooie witte jas met konijnenvel afgeboord en de korte laarsjes. Dit is geen zwerfster, dit is geen gewone bedelaarster, maar een meisje dat hulp nodig heeft. Nu ! Ondertussen ben ik al een goede dertig meter verder. Ik ben niet teruggekeerd.
Ik schaam me.

01-02-2006, 17:48 geschreven door Hill

Voor mijn werk moet ik vaak bellen met call centers. Voor de perverse geesten onder jullie, een call center is niet wat jullie denken, er komen maar bitter weinig hijgende dames aan te pas. Een call center is eerder een soort van telefonische helpdesk. Je weet wel, daar waar je van Belgacom naartoe moet bellen als je telefoon defect is. Humpf.

Vandaag was het weer zo. Ik bel naar de afdeling HRM (lees personeelsdienst). Ik krijg natuurlijk geen mens, maar een dictievriendelijke computer aan de lijn. Of ik morgenochtend zou willen terugbellen. De dienst neemt geen telefoon op in de namiddag. Als u een dringend probleem hebt, dan kunt u een mailtje sturen naar de mailbox van HRM. Einde telefoongesprek. Nu, ik klaag niet, dit is duidelijk. Niet aangenaam, maar wel duidelijk.
Als ik even later bel naar Het Service Center Non-Life (jawel, met vijf hoofdletters, ze denken van hunzelf ook dat ze goddelijk zijn), dan krijg ik geen mens, ook geen computer, maar een bandje aan de lijn. Hill belt met een CD-speler. Hoe droevig. En weet je welke CD ze hebben opstaan ? The Wall van Pink Floyd, met daarin volgende tekstflard :

Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?

Hey you, out there on your own
Sitting naked by the phone
Would you touch me?
Hey you, with you ear against the wall
Waiting for someone to call out

De sarcasten. Pffff. Dan denk je okee, laat Pink Floyd maar komen, ik luister wel eventjes naar het muziekje terwijl ik werk, The Wall is tenslotte een monument, maar om de minuut wordt het nummertje onderbroken door dezelfde dictielerares van bij HRM, met haar stopzinnetje. Al onze lijnen zijn bezet, gelieve nog éééventjes te wachten. Met de nadruk op ‘eventjes’. Al hun lijnen zijn bezet. Ik durf er mijn iPod onder verwedden dat de helft van de dienst naar zijn eigen bandje zit te bellen, in de hoop zo hun muziekkennis wat op te vijzelen.

Neen, het call center van ING Bank is dan eerlijker. Daar krijg je, (tiens weer iets van Pink Floyd), de geldwolven-hit Money te horen.  Die komen er tenminste rond voor uit, denk ik dan. Of ze zijn de schaamte al voorbij, dat kan ook. Maar al bij al da’s toch al een stuk aangenamer dan de helpdesk informatica waar de-vier-jaargetijdenmuzak uit de hoorn komt geslijmd. Vertolkt ergens door de C-ploeg van James Last. Gruwel, o gruwel. Je kunt achteraf de hoorn niet eens neerleggen. Hij plakt aan je oor van de suikerzoeten vioolriedeltjes. De definitie van 'viool' (houten kist die men met de daarvoor bestemde stok probeert door te zagen), was nooit beter van toepassing dan hier.

Alleen mijn tandarts kan daar nog tegenop. Toen ik een aantal jaar geleden in de martelstoel zat, slaagde Mr. Sarcastic erin om de grootste hit van Culture Club af te spelen : Do you really want to hurt me... Ik ben toen weggelopen. Ondertussen heb ik ook een andere tandarts. Eentje zonder radio.

31-01-2006, 17:28 geschreven door Hill

Deze middag. Een bankje op de Ossenmarkt in het zonnetje. Een stukje rijsttaart. Een vleugje marihuana van de bank naast mij. Is this Love van Bob Marley op de walkman. De ogen dicht.
Heel eventjes vakantie.

30-01-2006, 20:46 geschreven door Hill