Twee weken later stond ik aan de start van het BK Masters in St-Niklaas, ik had me ingeschreven voor de 5000m. Ik zou niet meestrijden voor de medailles in mijn categorie M40+ maar ik wou wel starten voor een eindtijd richting m'n PR (16'34"). M'n trainingen liepen de voorbije weken echt super en had wel vrij veel vertrouwen in een goede afloop. Helaas waren er tijdens die week voor het BK enkele ongemakken opgetreden wat m'n vertrouwen wel wat onderuit haalden. Zo had ik een teennagel die ontstoken was waardoor ik al een week aan de antibiotica zat en had ik enorm stijve scheenbeenspieren waardoor de afrol wat moeizamer verliep. De opwarming verliep moeizaam maar ik hoopte dat vanaf het startschot de adrenaline het wel zou overnemen maar niet dus. Na goed 400m wist ik al dat ik deze wedstrijd niet ging kunnen uitlopen. De afrol verliep veel te stroef en zelfs pijnlijk waardoor ik tempo 3'15"/20" nooit zou kunnen vasthouden. De eerste km passeerde ik wel nog in 3'12" maar de 2de km klokte ik al 3'30" en hield ik het voor bekeken. Een offday, kan gebeuren, alleen jammer dat het net nu gebeurde met deze goede conditie.
Amper 5 dagen later had ik gelukkig al een nieuwe kans om deze kater door te spoelen tijdens een 3000m in Alken. De schenen waren ondertussen al iets losser, al voelde het tijdens de opwarming nog steeds niet 100%. Samen met clubgenoot Crommen sprak ik af om rondjes 77'' te lopen, hij zou het haaswerk voor z'n rekening nemen. Als ik hem tot de finish zou kunnen volgen zou ik op een nieuw PR (9'42") uitkomen van 9'37" zowat. De omstandigheden waren opnieuw prima en met een haas zoals Crommen moet je je kansen op zo'n dagen grijpen en hopen dat de schenen het tempo deze keer wel aankunnen. Vanaf het startschot nestelde ik me meteen in Crommen z'n spoor, achter me liepen Adang en Bertels. Na 1000m passeerden we in 3'11" maar deze keer had ik wel het gevoel dat het zou moeten lukken al sputterden de schenen nog behoorlijk tegen. Na 2000m, doorkomst in 6'24" begon ik het ook conditioneel zwaarder te krijgen maar ik beet me vast. Adang en Bertels hadden ondertussen de rol moeten lossen dus ik moest wel volgen, wilde ik nog een PR lopen. Bij het ingaan van de laatste ronde gaf Piet er nog een lap op en kon ik m'n PR zelfs naar 9'35" brengen. Een verbetering met maar liefst 7" zo vroeg op het seizoen met benen die niet soepel draaiden, supercontent dus.
In augustus onderneem ik mogelijk een poging om onder de 9'30" te geraken maar ik bekijk het stap voor stap. Eerstvolgende doel is m'n PR op de 5000m te verbreken, afspraak 13 juli op de Nacht van Alken.
Venlo ligt ondertussen alweer 2 maanden achter ons, hoogtijd om m'n blog weer wat bij te werken. Na Venlo werd er eerst 1,5 week relatief gerust vooraleer ik, samen met m'n club ADD, op 5-daagse trainingsstage ging naar Blankenberge. Met het oog op m'n haaswerk voor Mica zou ik daar voornamelijk veel km's maken met enkele intervals aan 2 mmol (4'/km) om de VO2 max terug omhoog te krijgen en het fundament te leggen voor het komende pisteseizoen. De stage verliep voortreffelijk en ik kon elke training prima afwerken waardoor ik afklokte op 125 km, nooit trainde ik meer op zo een korte periode. Na deze stage trainde ik nog 2 weken verder in dit systeem, dus vooral langere tempoblokken maar alles met de rem op.
Eind april stond ik dan samen met Mica aan de start van de Hamburg marathon, waar ik 32 km haaswerk zou verrichten aan tempo 4'15"/km. Het plan was om haar voor het eerst onder die magische 3u te loodsen, haar PR stond op dat moment op 3u04'. De weersomstandigheden waren jammer genoeg niet optimaal, vanaf de start tot km 35 regende het. Toch lieten we het niet aan ons hart komen en het plan bleef ongewijzigd. Vanaf de eerste km zaten we meteen in het juiste ritme en na 30 km liepen we nog steeds op schema 2u59'30". Vanaf hier begon Mica wegens wat verkramping in de bil het wat lastiger te krijgen. Het tempo zakte een klein beetje en bij km 32,5 werden we bijgehaald door de lopers voor eindtijd 3u. Mijn haaswerk zat erop en ik maande Mica nog aan om zolang mogelijk in dat groepje te blijven zitten. Ze verbeet de pijn die steeds erger werd en ze moest gaandeweg het groepje wat lossen maar het verval viel uiteindelijk nog zeer goed mee. Ze finishte zeer verdienstelijk in 3u01' waardoor ze haar PR met maar liefst 3' scherper stelde. Zonder regen en zonder pijn aan de bil had sub 3u er zeker ingezeten, proficiat Mica!
Na dit haaswerk hield ik het opnieuw 1,5 week rustig, daarna had ik nog 1,5 week de tijd om me een beetje competitief te maken voor de 5 km van de Bilzen-Run. Een vrij drastische omschakeling maar als ik nog iets van m'n pisteseizoen wou maken, moest ik zo snel mogelijk naar het kortere werk. Bijgevolg stond ik vorige week zondag met weinig vertrouwen aan de start van de Bilzen-Run. Plan was vooral niet te snel starten en met overschot bovenaan de kattenberg te passeren. Met m'n goede basis zou ik m'n vel dan nog wel redden maar het tempogevoel was absoluut nog niet aanwezig. Ik finishte uiteindelijk nog verdienstelijk als 4de algemeen (1ste M35+) in een tijd van 17'08" (4,9 km). De kids tevreden want ze mochten voor het eerst mee het podium op, dus de paps ook tevreden.
Veel tijd om stil te staan bij deze wedstrijd had ik niet want 5 dagen later stond m'n eerste pistewedstrijd al op het programma. Het werd meteen een meeting voor eigen club op de Motten in Tongeren. Ik koos, net als vele trainingsmakkers van me, voor de 3000m. Vooraf tekende ik voor een eindtijd onder de 10', eigenlijk had ik vooraf geen flauw idee van wat ik momenteel waard was. Wat zou ik doen? Starten met het groepje rondjes 80" (eindtijd 10'00'') of toch durven meegaan met Piet Crommen die me vooraf zei dat hij rondjes 78'' zou lopen (9'45"). Piet had me afgelopen zondag in Bilzen nog op een halve minuut gezet, dus bij het startschot wist ik nog steeds niet wat m'n plan was. Omstreeks 21u30 werden we op gang geschoten. Ik zat meteen in Piet z'n spoor en bij doorkomst 400m voelde ik meteen dat de benen veel makkelijker draaiden dan in Bilzen. Ik nam me voor zolang mogelijk te volgen en te zien waar het schip zou stranden. Doorkomst 1000m perfect in 3'15" en het draaide nog steeds zeer soepel. Piet zette me perfect uit de wind en ik trok me niets meer aan van de klok. Ik wist zolang ik in zijn spoor zat, dat er een mooie eindtijd zat aan te komen. Na 2000m (doorkomst 6'31") draaide het als bij wonder nog steeds vrij goed, natuurlijk iets minder soepel en het werd werken maar ik beet me vast. Na 6 rondes kwamen we bij Niels Adang, Piet ging er met een lichte versnelling meteen over en ik volgde. Piet hield dit stevigere tempo nu vast en ik kreeg het steeds lastiger maar toen ik de bel hoorde kreeg ik extra zuurstof en begon zelfs te beseffen dat er een PR zat aan te komen. Ik had totaal geen benul van wat er op de wedstrijdklok stond en perste er de laatste ronde nog alles uit en finishte 1'' achter Piet in een mooie 9'43" oftewel slechts 1" boven m'n PR.
Missie tot een goed einde gebracht (met dank aan Piet) en een mooie opsteker voor het zelfvertrouwen en het verdere verloop van het seizoen. Volgende missie: volgende week zondag interclub BVV waar ik eveneens de 3000 voor m'n rekening zal nemen.
