Het is lange tijd stil geweest op deze blog maar ik heb alles behalve stilgezeten sinds het minder goede PK cross begin dit jaar.
Met het oog op Venlo moest ik de volgende 6 weken vooral de nadruk leggen op veel volume en kwaliteitstrainingen aan 2 mmol (4'/km) om m'n VO2max terug zo hoog mogelijk te krijgen. De inspanningstesten die ik eind februari aflegde waren veelbelovend, nooit legde ik betere testen af. De trainingstempo's mochten opnieuw met 8"/km omhoog. De laatste 2 jaar tijd zijn m'n zones met maar liefst 20" verhoogd wat toch bewijst dat dit systeem werkt.
Na die testen had ik nog 5 weken om naar Venlo toe te werken. Vanaf nu mocht er steviger getraind worden met enkele wedstrijdjes tussendoor om wat wedstrijdritme op te bouwen.
Ondertussen liep ik het BK cross (masters) in Tessenderlo, waar ik progressief moest lopen met een sterke laatste ronde. Dat lukte me vrij goed en gaf m'n vertrouwen een eerste boost naar het verdere vervolg van de voorbereiding.
Mooi op schema dus en geen enkel pijntje totdat ik enkele dagen later plots m'n rug blokkeer op het werk. Stappen ging nog net maar bukken was haast onmogelijk. Gelukkig kon ik diezelfde avond nog langs bij m'n osteopaat Dereere die opnieuw puik werk leverde. Diezelfde avond nog liep ik 5 km waar ik een uur eerder nog amper kon stappen. Een dag later stond er een stevige lange duurloop op't programma, nog een dag later 3x 3000m. Als bij wonder raakte ik het weekend door zonder iets te skippen uit het schema. Natuurlijk was m'n rug nog ontzettend stijf maar gaandeweg ging het terug beter.
Eén week later stond ik al aan de start van een nieuwe wedstrijd. Deze keer zocht ik me een vlakke, officiële 10 km-wedstrijd om te testen hoever ik stond en wat ik mocht ambiëren in Venlo. Ik trok naar Hapert (NL) en liep daar een progressieve wedstrijd in zeer winderige omstandigheden. Ik liep er een mooie 35'27" zonder in het rood te gaan, wat m'n vertrouwen een 2de boost gaf.
Amper 3 dagen later stond m'n laatste zware training van de voorbereiding op't programma: 2x 5000m aan tempo Venlo. Maar wat was tempo Venlo? Het doel was m'n PR verbreken (1u17'02") dus m'n 5000den moesten sneller dan 3'40"/km. Ik liep ze in een nabij gelegen park aan 3'33''/km zonder in het rood te gaan. M'n 3de boost was een feit.
De laatste week voor Venlo werd er afgebouwd, de spieren werden nog eens goed gemasseerd, ik was er helemaal klaar voor. Enkele dagen voor de wedstrijd kreeg ik echter af te rekenen met een lichte keelontsteking maar gelukkig bleef koorts achterwege.
De wedstrijddag zelf dan. De benen voelden prima en de goesting om een goede prestatie neer te zetten was groot. De keelpijn was wel nog wat aanwezig maar de grootste negatieve factor was vooral de stevige wind. Gelukkig bleef het wel droog en was de temperatuur bij 12°C perfect. De eerste wedstrijdhelft zouden we de wind voornamelijk mee hebben dus te snel starten was uit den boze. Samen met Christophe Roosen startte ik aan tempo 3'40"/km, sneller lopen was onmogelijk omdat we eerst nog een pak tragere lopers moesten bijhalen. Na een 2-tal km slalom konden Christophe en ik eindelijk om beurt wat kopwerk doen en liepen we mooi tempo 3'35"/km. Doorkomst 5 km in 17'55" oftewel 3'35"/km. Dit volhouden zou een eindtijd sub 1u16' betekenen maar natuurlijk wist ik dat we de wind nog tegen zouden krijgen. Enkele km's verder haalden we een ideaal groepje bij met o.a. clubgenoot Luc Nassen. Net op tijd in dat groepje want de wind begon nu te keren. Hier een 10-tal km blijven zitten met hopelijk nog een snelle laatste 3 km was op dat moment het plan. We passeerden km 10 in 35'59" (schema sub 1u16') en het liep nog steeds op wieltjes al had ik wel lichte steken in de zij. Ik moest me constant beheersen om me niet het kopwerk laten op te dringen. Doorkomst bij 15 km hadden we echter een halve minuut verval waardoor ik besloot om het tempo toch wat op te trekken en nam de groep op sleeptouw omdat m'n geloof om sub 1u16 te lopen er nog steeds in zat. Op een moment liep ik zelfs een 10-tal meter alleen voor de groep uit maar m'n steken werden erger. Ik liet me terug bijhalen en zette me terug vanachter in de groep met de hoop dat de steken terug verdwenen. Bij km-punt 18 waar m'n plan was om nog een goede eindspurt in te zetten, was het nu plots harken en kermen van de pijn om niet uit te stappen. Aanklampen en hopen de groep niet te lossen en zo nog net onder die 1u17' te finishen werd het plan. Luc Nassen maande me enkele keren aan om door te zetten en op karakter liep ik nog een sterke laatste km waar we de meesten van onze groep nog het nakijken gaven. Ik finishte nog net in een nieuw PR van 1u16'52'' maar toch was m'n eerste reactie bij de finish een lichte ontgoocheling. Bij betere omstandigheden en zonder die vervelende steken had zeker sub 1u16' erin gezeten. Maar als ik iets geleerd heb in deze sport is dat je bij elk PR tevreden moet zijn want er zal altijd wel iets zijn.
Deze week heb ik een relatieve rustweek, volgende week trek ik met m'n club ADD op 5-daagse trainingstage aan zee. Eind april zal ik 32 km haaswerk verrichten voor Michaela Kondasova tijdens de marathon van Hamburg. Later zal ik terug aan m'n snelheid gaan werken en plan ik nieuwe inspanningstesten. Tijdens de zomermaanden zullen er opnieuw pistewedstrijden gelopen worden.
Afgelopen zondag stond er met het PK cross in Tongeren m'n 1ste wedstrijd van het jaar op het programma. Meteen een wedstrijd die ik had aangestipt in m'n schema, zeker als het kampioenschap op je eigen club plaatsvindt. Geen hoofddoel of echt gepiekt naar deze wedstrijd maar toch wel wat meer stress dan voor een andere wedstrijd.
De basisconditie is al enkele maanden zeer goed maar de voorbije 2 wedstrijden (Hannuit en Leuven) lukte het me niet om echt diep te gaan. De laatste 2 weken werkte ik wat meer aan m'n snelheid (weerstand) door kortere intervals toe te voegen, hopelijk had dat z'n effect nu al. M'n laatste inspanningstesten van eind november verboden me om de voorbije 2 maanden echt diep te gaan om m'n VO2 max omhoog te krijgen, deze zou nu stukken hoger moeten liggen maar ten koste van m'n snelheid.
Enkele maanden geleden liep ik deze cross al eens, toen liep ik vrij sterk en werd er onverwacht 3de master (M35+). Zondag bij de 3 beste M40+ zou makkelijk moeten lukken denk je dan. Maar zo simpel is het helaas niet. Op een kampioenschap komen er sowieso meer en betere atleten opdagen. Wanneer ik podium zou willen lopen zou ik minstens hetzelfde niveau als toen moeten halen.
Toen ik bij de start kleppers als Heemskerk en Schroven zag staan met daarnaast nog een Drion in goede doen, wist ik dat ik een half mirakel nodig had. Maar een cross moet altijd gelopen worden, je weet nooit wat er kan gebeuren. Zeker op een parcours zoals zondag met enkele lastige stukken erin en één enkele diepe plas of mag ik vijver zeggen? Het regende al het ganse weekend en ook bij aanvang van onze wedstrijd regende het nog steeds. Een echt crossweertje met regen, wind en modder werd het. Gelukkig viel de temperatuur nog wat mee (5°C).
Omstreeks 15u20 werd het startschot gegeven. M'n plan was van vrij snel te starten om zolang mogelijk Schroven of Drion in het vizier te houden want anders was het zeker mission impossible. Maar na pakweg 300m spatte m'n plan al uiteen en weigerden m'n benen alle dienst. Ik werd door zeker 5 andere atleten voorbij gestoken en schakelde meteen over naar plan B. Meegaan met dat groepje (M35+,45+) met oa. Borghoms, Fillée, Buntinx, Jacobs. Maar zelfs dit lukte me niet, zelfs geen 100m. Eigenlijk was na 400m m'n wedstrijd al over en restte me niet meer dan op karakter er een goede training van te maken en hopelijk die 4de plaats nog vast te houden (wat me gelukkig op het nippertje net nog lukte).
Achteraf nog goed nagepraat met coach Schepers zoekend naar een verklaring en eigenlijk is het simpel. Tijdens de vorige cross in Tongeren zat ik op het einde van een mooie cyclus, met heel veel snelheidswerk tijdens de zomer. Deze cross kwam ik uit een 'relatieve rustperiode' met heel veel kwantiteit en lange tempo-intervals, nooit sneller dan 3'30"/km. Dan weet je het natuurlijk wel op dit niveau, dan krijg je klappen. Dat ik achteraf gezien uiteindelijk maar een klein minuutje op m'n wekelijkse concurrenten prijsgeef, stemt me toch wel hoopvol voor wat komen gaat...
