Venlo ligt ondertussen alweer 2 maanden achter ons, hoogtijd om m'n blog weer wat bij te werken. Na Venlo werd er eerst 1,5 week relatief gerust vooraleer ik, samen met m'n club ADD, op 5-daagse trainingsstage ging naar Blankenberge. Met het oog op m'n haaswerk voor Mica zou ik daar voornamelijk veel km's maken met enkele intervals aan 2 mmol (4'/km) om de VO2 max terug omhoog te krijgen en het fundament te leggen voor het komende pisteseizoen. De stage verliep voortreffelijk en ik kon elke training prima afwerken waardoor ik afklokte op 125 km, nooit trainde ik meer op zo een korte periode. Na deze stage trainde ik nog 2 weken verder in dit systeem, dus vooral langere tempoblokken maar alles met de rem op.
Eind april stond ik dan samen met Mica aan de start van de Hamburg marathon, waar ik 32 km haaswerk zou verrichten aan tempo 4'15"/km. Het plan was om haar voor het eerst onder die magische 3u te loodsen, haar PR stond op dat moment op 3u04'. De weersomstandigheden waren jammer genoeg niet optimaal, vanaf de start tot km 35 regende het. Toch lieten we het niet aan ons hart komen en het plan bleef ongewijzigd. Vanaf de eerste km zaten we meteen in het juiste ritme en na 30 km liepen we nog steeds op schema 2u59'30". Vanaf hier begon Mica wegens wat verkramping in de bil het wat lastiger te krijgen. Het tempo zakte een klein beetje en bij km 32,5 werden we bijgehaald door de lopers voor eindtijd 3u. Mijn haaswerk zat erop en ik maande Mica nog aan om zolang mogelijk in dat groepje te blijven zitten. Ze verbeet de pijn die steeds erger werd en ze moest gaandeweg het groepje wat lossen maar het verval viel uiteindelijk nog zeer goed mee. Ze finishte zeer verdienstelijk in 3u01' waardoor ze haar PR met maar liefst 3' scherper stelde. Zonder regen en zonder pijn aan de bil had sub 3u er zeker ingezeten, proficiat Mica!
Na dit haaswerk hield ik het opnieuw 1,5 week rustig, daarna had ik nog 1,5 week de tijd om me een beetje competitief te maken voor de 5 km van de Bilzen-Run. Een vrij drastische omschakeling maar als ik nog iets van m'n pisteseizoen wou maken, moest ik zo snel mogelijk naar het kortere werk. Bijgevolg stond ik vorige week zondag met weinig vertrouwen aan de start van de Bilzen-Run. Plan was vooral niet te snel starten en met overschot bovenaan de kattenberg te passeren. Met m'n goede basis zou ik m'n vel dan nog wel redden maar het tempogevoel was absoluut nog niet aanwezig. Ik finishte uiteindelijk nog verdienstelijk als 4de algemeen (1ste M35+) in een tijd van 17'08" (4,9 km). De kids tevreden want ze mochten voor het eerst mee het podium op, dus de paps ook tevreden.
Veel tijd om stil te staan bij deze wedstrijd had ik niet want 5 dagen later stond m'n eerste pistewedstrijd al op het programma. Het werd meteen een meeting voor eigen club op de Motten in Tongeren. Ik koos, net als vele trainingsmakkers van me, voor de 3000m. Vooraf tekende ik voor een eindtijd onder de 10', eigenlijk had ik vooraf geen flauw idee van wat ik momenteel waard was. Wat zou ik doen? Starten met het groepje rondjes 80" (eindtijd 10'00'') of toch durven meegaan met Piet Crommen die me vooraf zei dat hij rondjes 78'' zou lopen (9'45"). Piet had me afgelopen zondag in Bilzen nog op een halve minuut gezet, dus bij het startschot wist ik nog steeds niet wat m'n plan was. Omstreeks 21u30 werden we op gang geschoten. Ik zat meteen in Piet z'n spoor en bij doorkomst 400m voelde ik meteen dat de benen veel makkelijker draaiden dan in Bilzen. Ik nam me voor zolang mogelijk te volgen en te zien waar het schip zou stranden. Doorkomst 1000m perfect in 3'15" en het draaide nog steeds zeer soepel. Piet zette me perfect uit de wind en ik trok me niets meer aan van de klok. Ik wist zolang ik in zijn spoor zat, dat er een mooie eindtijd zat aan te komen. Na 2000m (doorkomst 6'31") draaide het als bij wonder nog steeds vrij goed, natuurlijk iets minder soepel en het werd werken maar ik beet me vast. Na 6 rondes kwamen we bij Niels Adang, Piet ging er met een lichte versnelling meteen over en ik volgde. Piet hield dit stevigere tempo nu vast en ik kreeg het steeds lastiger maar toen ik de bel hoorde kreeg ik extra zuurstof en begon zelfs te beseffen dat er een PR zat aan te komen. Ik had totaal geen benul van wat er op de wedstrijdklok stond en perste er de laatste ronde nog alles uit en finishte 1'' achter Piet in een mooie 9'43" oftewel slechts 1" boven m'n PR.
Missie tot een goed einde gebracht (met dank aan Piet) en een mooie opsteker voor het zelfvertrouwen en het verdere verloop van het seizoen. Volgende missie: volgende week zondag interclub BVV waar ik eveneens de 3000 voor m'n rekening zal nemen.
Het is lange tijd stil geweest op deze blog maar ik heb alles behalve stilgezeten sinds het minder goede PK cross begin dit jaar.
Met het oog op Venlo moest ik de volgende 6 weken vooral de nadruk leggen op veel volume en kwaliteitstrainingen aan 2 mmol (4'/km) om m'n VO2max terug zo hoog mogelijk te krijgen. De inspanningstesten die ik eind februari aflegde waren veelbelovend, nooit legde ik betere testen af. De trainingstempo's mochten opnieuw met 8"/km omhoog. De laatste 2 jaar tijd zijn m'n zones met maar liefst 20" verhoogd wat toch bewijst dat dit systeem werkt.
Na die testen had ik nog 5 weken om naar Venlo toe te werken. Vanaf nu mocht er steviger getraind worden met enkele wedstrijdjes tussendoor om wat wedstrijdritme op te bouwen.
Ondertussen liep ik het BK cross (masters) in Tessenderlo, waar ik progressief moest lopen met een sterke laatste ronde. Dat lukte me vrij goed en gaf m'n vertrouwen een eerste boost naar het verdere vervolg van de voorbereiding.
Mooi op schema dus en geen enkel pijntje totdat ik enkele dagen later plots m'n rug blokkeer op het werk. Stappen ging nog net maar bukken was haast onmogelijk. Gelukkig kon ik diezelfde avond nog langs bij m'n osteopaat Dereere die opnieuw puik werk leverde. Diezelfde avond nog liep ik 5 km waar ik een uur eerder nog amper kon stappen. Een dag later stond er een stevige lange duurloop op't programma, nog een dag later 3x 3000m. Als bij wonder raakte ik het weekend door zonder iets te skippen uit het schema. Natuurlijk was m'n rug nog ontzettend stijf maar gaandeweg ging het terug beter.
Amper 3 dagen later stond m'n laatste zware training van de voorbereiding op't programma: 2x 5000m aan tempo Venlo. Maar wat was tempo Venlo? Het doel was m'n PR verbreken (1u17'02") dus m'n 5000den moesten sneller dan 3'40"/km. Ik liep ze in een nabij gelegen park aan 3'33''/km zonder in het rood te gaan. M'n 3de boost was een feit.
De laatste week voor Venlo werd er afgebouwd, de spieren werden nog eens goed gemasseerd, ik was er helemaal klaar voor. Enkele dagen voor de wedstrijd kreeg ik echter af te rekenen met een lichte keelontsteking maar gelukkig bleef koorts achterwege.
De wedstrijddag zelf dan. De benen voelden prima en de goesting om een goede prestatie neer te zetten was groot. De keelpijn was wel nog wat aanwezig maar de grootste negatieve factor was vooral de stevige wind. Gelukkig bleef het wel droog en was de temperatuur bij 12°C perfect. De eerste wedstrijdhelft zouden we de wind voornamelijk mee hebben dus te snel starten was uit den boze. Samen met Christophe Roosen startte ik aan tempo 3'40"/km, sneller lopen was onmogelijk omdat we eerst nog een pak tragere lopers moesten bijhalen. Na een 2-tal km slalom konden Christophe en ik eindelijk om beurt wat kopwerk doen en liepen we mooi tempo 3'35"/km. Doorkomst 5 km in 17'55" oftewel 3'35"/km. Dit volhouden zou een eindtijd sub 1u16' betekenen maar natuurlijk wist ik dat we de wind nog tegen zouden krijgen. Enkele km's verder haalden we een ideaal groepje bij met o.a. clubgenoot Luc Nassen. Net op tijd in dat groepje want de wind begon nu te keren. Hier een 10-tal km blijven zitten met hopelijk nog een snelle laatste 3 km was op dat moment het plan. We passeerden km 10 in 35'59" (schema sub 1u16') en het liep nog steeds op wieltjes al had ik wel lichte steken in de zij. Ik moest me constant beheersen om me niet het kopwerk laten op te dringen. Doorkomst bij 15 km hadden we echter een halve minuut verval waardoor ik besloot om het tempo toch wat op te trekken en nam de groep op sleeptouw omdat m'n geloof om sub 1u16 te lopen er nog steeds in zat. Op een moment liep ik zelfs een 10-tal meter alleen voor de groep uit maar m'n steken werden erger. Ik liet me terug bijhalen en zette me terug vanachter in de groep met de hoop dat de steken terug verdwenen. Bij km-punt 18 waar m'n plan was om nog een goede eindspurt in te zetten, was het nu plots harken en kermen van de pijn om niet uit te stappen. Aanklampen en hopen de groep niet te lossen en zo nog net onder die 1u17' te finishen werd het plan. Luc Nassen maande me enkele keren aan om door te zetten en op karakter liep ik nog een sterke laatste km waar we de meesten van onze groep nog het nakijken gaven. Ik finishte nog net in een nieuw PR van 1u16'52'' maar toch was m'n eerste reactie bij de finish een lichte ontgoocheling. Bij betere omstandigheden en zonder die vervelende steken had zeker sub 1u16' erin gezeten. Maar als ik iets geleerd heb in deze sport is dat je bij elk PR tevreden moet zijn want er zal altijd wel iets zijn.
Deze week heb ik een relatieve rustweek, volgende week trek ik met m'n club ADD op 5-daagse trainingstage aan zee. Eind april zal ik 32 km haaswerk verrichten voor Michaela Kondasova tijdens de marathon van Hamburg. Later zal ik terug aan m'n snelheid gaan werken en plan ik nieuwe inspanningstesten. Tijdens de zomermaanden zullen er opnieuw pistewedstrijden gelopen worden.
