Voor ik over de wedstrijd begin, wil ik het eerst over m'n trainingsmethode hebben. Vanaf nu ga ik anders trainen, niet zo zeer meer of minder, langzamer of sneller maar vooral m'n rustdagen anders plannen. Vroeger trainde ik meestal in blokken van 4 weken, 3 weken opbouwen gevolgd door een rustigere week. Nu heb ik al van verschillende trainers gehoord dat dit te belastend is en vermits ik in een 3-ploegensysteem werk, zou dit wel eens de oorzaak van m'n vele blessures kunnen betekenen. Bij me op't werk is er nu iemand die me wat helpt trainingsschema's op te stellen, hij zit op trainerscursus en probeert sommige theorieën op me uit. Voortaan ga ik in blokken van 3 weken trainen, 2 weken progressief en de week als ik de nachtpost doe, neem ik veel rust. Dus waar ik vroeger 70km-70km-70km-40km trainde, ga ik nu meer naar 80km-80km-30km, we zullen zien wat het geeft.
Vandaag liep ik zowaar de 3de wedstrijd van het jaar, niet zo speciaal, maar wel al een evenaring van vorig jaar, dus ik ga niet klagen vandaag. De voet had vrij goed stand gehouden na Antwerpen en ik heb afgelopen week m'n trainingen naar behoren kunnen uitvoeren. Met het oog op vandaag had ik niet echt rust ingepland, ik bekeek het meer als een doorgedreven training. De eerste km's liepen nog redelijk goed, maar halverwege merkte ik toch dat er niet meer veel jus in zat. Gewoon het tempo vasthouden van 3'50/km, meer zat er niet in vandaag. Ik liep over de finish in een tijd van 38'08" en mag tevreden terugkijken dat m'n voet alweer goed standgehouden heeft, da's is voorlopig nog steeds het voornaamste.
Vandaag stond ik voor het 2de jaar op rij aan de start van de Antwerp 10 Miles (16,1 km). Vorig jaar liep ik er een behoorlijk sterke tijd (1u03') met een matige voorbereiding. Dit jaar was de voorbereiding nog steeds niet optimaal, dus minstens even goed doen, zonder te moeten uitstappen door m'n liesprobleem van vorige week, zou me al zeer tevreden stemmen. Een half uur voor de start begon het plots te regenen en vrij hard te waaien, ik besloot om m'n windjack aan te houden tijdens de wedstrijd, iets waar ik achteraf spijt van kreeg, want de ganse wedstrijd bleef het kurkdroog en kwam de zon zelfs uit. Na een vrij soepele start, aan een behoorlijk tempo, zonder fysieke ongemakken en met een vrij lage hartslag, begon ik het na een 3-tal km wat lastiger te krijgen. De benen waren zeker niet zo goed dan het jaar voordien, toch kon ik het tempo 3'50" vrij goed vasthouden, maar m'n hartslag liep veel te vroeg in de wedstrijd, veel te hoog op. Gebrek aan wedstrijden en te warm gekleed, (jas uitdoen was geen optie omdat m'n borstnummer erover gespeld zat). Na 7 km was het al serieus werken geblazen, dus zocht ik me een groepje op (met 5de dame) om wat te recupereren. Hier hielp ik een 4-tal km hazen voor deze dame, maar daarna zette ik m'n tocht verder. Het liep terug wat beter en eerdere steken in m'n zij waren terug verdwenen. Bij het ingaan van de laatste tunnel, waar ik vorig jaar mezelf tegenkwam, hield ik me dit jaar wat in m'n sokken. Halverwege deze tunnel, op zowat 2,5 km van de finish, tikte zowaar die 5 de dame, me op de schouder. Ze had een serieuze remonte in de benen en had dat groepje achterwege gelaten. Ik stak een tandje bij en haasde haar naar de laatste rechte lijn, vanaf daar liet ik haar wijselijk lopen want m'n voetpees begon terug wat op te spelen en ging ik voor die enkele seconden geen risico's nemen. Ik liep uiteindelijk in 1u02'28" over de finish, een half minuutje sneller dan vorig jaar, dus missie volbracht en nog nuttig geweest ook. Nu is't weer afwachten hoe m'n lichaam reageert de volgende dagen. Wordt het te erg, zal ik toch voor die infiltratie moeten gaan, maar ik wacht nog eventjes af. Barbara liep dit jaar ook weer mee, en deed dat bijna even goed dan vorig jaar (1u38)
Tussentijden in bijgevoegde grafiek zijn niet nauwkeurig, gps-signaal in 3 tunnels weggevallen.
Ondertussen slik ik sinds 3 weken ontstekingsremmers, om die hardnekkige onsteking onder de voet weg te krijgen. Nog 2 weken te gaan, is er tegen dan nog geen verbetering, moet ik een nieuwe scan en echo laten maken om te kijken waar we eventueel die infiltratie gaan zetten. Vermits ik er echt alles aan doe om dergelijke infiltratie te voorkomen, ging ik nog eens langs m'n osteopaat voor een babbel, hij legde in z'n eigen woorden m'n probleem nog eens uit, en alweer hoorde ik die term sesambeentjes terugkomen. Eens thuisgekomen ging ik voor de zoveelste keer het internet afschuimen over sesambeentjes, tot ik plots op de term 'sesamoïditis' uitkwam. Is eindelijk na 2 jaar en half België te hebben afgereisd, de diagnose gesteld, het verhaal wat ik op deze site las, sloeg nagels met koppen.
- Op diverse plekken in ons lichaam bevinden zich zogenaamde sesambeentjes. Deze zorgen dat de pezen op die plek een gladder oppervlak hebben om over te glijden/rollen en helpen de spieren/pezen om meer kracht te ontwikkelen. Onder de voet moeten ze tevens helpen het lichaamsgewicht te dragen. Daar bevinden zich 2 sesambeentjes onder het grote gewricht van je grote teen (dat deel waar je over afwikkelt). Deze sesambeentjes kunnen net als je andere botten in je lichaam breken, maar veel vaker raken de pezen rondom ontstoken. Het bewegen van de grote teen en het afwikkelen is dan erg pijnlijk en soms is er een zwelling zichtbaar. Sommige mensen hebben ook sterk het gevoel op knobbeltjes te lopen. Bijna alle aandoeningen van de sesambeentjes reageren op de lange termijn goed op conservatieve therapie. Hierbij zijn een vermindering van de fysieke belasting, NSAID's en ijsmassage, alsook aandacht voor de voet (standsafwijkingen), de schoen (inlegzolen, sesamoïd-‘pad’, schokabsorptie of rigide zool) en lopen op een zachte ondergrond van belang. Een lokale injectie met lidocaïne-methylprednisolon op de pijnplek in het metatarsosesamoïdale gewricht en ter plaatse van de fractuurlijn kan eventueel uitkomst bieden.
Vandaag ging ik langs bij een apotheek, legde m'n verhaal uit en vroeg achter die sesamoïd-‘pads’ want op het internet was hier niks over te vinden. Ze kende dit ook niet maar bood me wel een alternatief, een soort voorvoetgelkussen dat je als een sok rond je tenen moet trekken. Het proberen waard, ook al moest ik hier weer 25€ neerleggen. Moet ik nu binnen de maand nog geen verbetering merken, dan zal de infiltratie onvermijdelijk zijn.
Voor de rest mag ik niet echt klagen, vorige week wel enkele dagen niet kunnen trainen met een keelontsteking en vandaag m'n intervaltraining moeten staken door m'n lies die plots zeer fel tegensputterde, maar zonder erg denk ik. Wordt vervolgd ...
Ondanks alle problemen besloot ik vandaag om nog eens een wedstrijd te lopen. Niet zo zeer met het oog op een goede tijd, maar meer om het gevoel nog eens te hebben, kijken hoe de voet zou reageren en om er een stevige training van maken, zonder te forceren. De weersomstandigheden waren vrij goed, 10°C en een beetje wind over een licht glooiend parcours. Een uur voor onze start had de absolute wereldtop ons al voorgedaan hoe het moest, met een tijd van onder de 29' waren de eerste 10 atleten al binnen. Met een tijd van 10 minuten trager zou ik vandaag al heel content zijn. Wij, collegaloper Piet en ik, begonnen eraan omstreeks 13u, met toch wel een 500 lopers aan de start. Na amper 500m liet ik Piet al begaan, zijn conditie is momenteel een stuk beter en ik liep eigenlijk de volledige wedstrijd in m'n eigen constante tempo zonder echt in't rood te gaan. De eerste 5 km liepen naar behoren, daarna merkte ik toch wel een tekort aan tempotrainingen en wedstrijdritme. Ondanks dat m'n hartslag nog behoorlijk laag lag, begon ik het toch zwaarder te krijgen, de laatste 2 km begon ik zelfs steken in de zij te krijgen. De laatste 500m zat er zelfs geen eindspurt meer in want de steken deden nu echt wel heel veel pijn, met een pijnlijke grimas liep ik over de finish in een tijd van 38'15". Toch wel tevreden met deze prestatie en de voet heb ik bijna niet gevoeld tijdens het lopen, achteraf in de auto begon de pijn weer erger te worden. Och ja, deze wedstrijd pakken ze me al niet meer af, we zullen wel zien waar dit verhaal eindigt. Piet liep een knappe chrono met 37'00" rond, ook voor hem was dit de 1ste wedstrijd van't seizoen.
Afgelopen maandag had ik een afspraak bij alweer een andere dokter. Ik was enkele jaren geleden al eens bij hem geweest voor een infiltratie in m'n buikspieren. Dat had me toen genezen en tot op heden heb ik daar nog zelden last aan gehad, dus waarom niet eens opnieuw bij hem langs gaan. Ik vertelde hem welke stappen ik de laatste 2 jaren al ondernomen had, hij bekeek de foto's en onderzocht m'n voet. Maar ook hij kon niet direct zeggen wat ik mankeerde. Hij zei me dat we gingen stoppen met zoeken naar de oorzaken zoals looptechniek, al dan niet zooltjes, gekanteld bekken enz..., maar dat we allereerst die voet onder handen gingen nemen. Te beginnen met een 5-wekenkuur ontstekingsremmers, ik had dat al eens 2 weken gedaan, maar mogelijk was dat niet lang genoeg geweest. Is er binnen 5 weken nog geen verbetering merkbaar, dan moet ik opnieuw foto's laten nemen alsook een echo. De week voor ik die foto's laat nemen, moet ik dan proberen zo hard mogelijk te trainen om die voet zo fel mogelijk te kwetsen. Zelfs de dag zelf dat ik naar't ziekenhuis ga, moet ik nog vrij stevig intervallen. Zo kan hij achteraf beter op de scans zien waar de ontsteking zich juist vormt. Moest het eventueel tot een infiltratie komen, dan weet hij precies waar hij die moet spuiten. Maar zover zijn we dus nog niet, want mogelijk is er wel iets in m'n bloed waardoor ik zo gemakkelijk altijd maar ontstekingen aanmaak, een extra bloedonderzoek moet ook deze vraag uitsluiten. Laat me niet op de zaken vooruitlopen en laat me hopen dat ik binnen 5 weken gewoon genezen ben, we blijven positief
Zoals de titel al doet vermoeden gaat het nog steeds niet echt goed met me. Ik weet dat ik steeds in herhaling val met m'n gezeur en geklaag, maar het is nu eenmaal zo. M'n knieklachten van vorige maand zijn momenteel redelijk goed onder controle, m'n hamstring zeurt nog wat, maar daar valt rustig mee te lopen. Dit keer heb ik een ontsteking op de aanhechting van de achillespees aan het hielbeen, voorlopig heb ik het nog onder controle. De pijn tijdens het lopen is nog niet echt pijn te noemen, maar in rust, wanneer ik m'n voorvoet naar me toetrek, is't net alsof er iemand een naald in steekt. Achter de oorzaak van dit nieuw ongemak hoef ik niet lang te zoeken, na enkele jaren voorvoetlanding ineens terug op je hakken landen, heeft gewoon tijd nodig. Tegenwoordig heb ik ook een afspraak met m'n osteopaat om eens per maand langs te gaan voor een onderhoudsbeurt om alles wat recht te plooien Vermits ik door de jaren heen al wat gewoon ben, blijf ik ook nu gewoon doortrainen, want als ik bij elk pijntje zou moeten rust nemen, dan hoef ik nooit meer te lopen. Natuurlijk binnen die pijngrens, dus altijd maar weer die RDL's (rustige duurlopen) en geen intervals, heuveltraining of wedstrijden, hetgeen ik het liefste doe. Hopelijk geraak ik tegen eind april een beetje klaar voor de Ten Miles in Antwerpen, maar ook na ondertussen 6 jaar hardlopen, laat ik de moed nog niet zakken, hoe moeilijk het soms ook is.
