In mijn geval speelde het verdwalen zich niet af in een dorre vlakte der woestijnen of in een groot, ondoordringbaar woud. Nee, ik ben ooit verdwaald in een grote stad. Als je Den Haag tenminste een stad wilt noemen, (wat ik zeker doe, vooral nadat ik er verdwaald was,)  maar u weet dat sommigen nog altijd van mening zijn dat Den Haag een (groot) dorp is. Tot de voorsteden van Den Haag behoren ook Loosduinen en Scheveningen.

In de oorlog werden veel Scheveningers door de Duitse bezetter gedwongen te evacueren naar verre vreemde streken. Op de boerderij van mijn oom (Rudolf) en tante (Dina) in de Gelderse Achterhoek maakten wij toen kennis met de familie Kuiper, evacué’s uit Scheveningen. Na de oorlog wilden de Scheveningers iets terug doen en nodigden onze familie uit voor een bezoekje. Waarop de familie Terra Sr. de koffers pakte en met bus en trein naar het verre westen trok.

Op zondag ging men naar de kerk. Te voet, want het was blijkbaar niet ver en vervoer voor iedereen was er blijkbaar niet. De jonge Terra, destijds zeven jaren jong, had zijn zondagse pakje aangetrokken en huppelde vrolijk voor de anderen uit. De straat uit, het plein oversteken en daarna de eerste weg links. Of was het rechts?

De kerkdienst verliep zoals thuis: dezelfde prevelementen, dezelfde gezangen, dezelfde verveling voor iemand van zeven. Na de kerkdienst hoorde ik mijn oudere broer tegen mijn eveneens oudere zus zeggen dat hij gemakkelijk alleen de weg naar het logeerhuis kon vinden. Die uitdaging durfde de kleine Terra ook wel aan. Hij onttrok zich vlug aan de hoede van het gezelschap en sloeg al rennend de terugweg in. Totdat hij zeker wist dat hij in een straat liep waar hij nog nooit eerder gelopen had. En die winkel op de hoek zag hij ook voor het eerst van zijn leven. Hij was de weg kwijt: verdwaald.

Hij was in een volstrekt andere wereld terechtgekomen. En wist niets anders dan dat de familie Kuiper op nummer 32 woonde en dat door de straat waarin zij woonde geen tramrails liepen. Hoe de straat heette was hem totaal onbekend.

Veel Hagenezen moeten hem hebben gezien: een verlegen Achterhoeks jongetje dat beschroomd langs de huizen loopt en kijkt of hij ergens het huisnummer 32 kan vinden. Tevergeefs natuurlijk. Er staan honderden huizen in Den Haag met het nummer 32, maar als je ze nodig hebt, zijn ze er niet.

Ondertussen, het loopt ondertussen tegen tweeën, is bij de families Terra Sr. en de familie Kuiper een lichte vorm van paniek ingetreden. Waar zou die jongen zijn? En als hem maar niets overkomen is! Totdat er gebeld wordt. Een kennis van de familie Kuiper komt de verdwaalde Terra terugbrengen. “Wij hadden hem in de kerk gezien en nu liep hij overal de voordeuren af te zoeken, wat ons zeer verbaasde!”

Groot was de opluchting. Mevrouw Kuiper opperde voorzichtig of een kleine lijfstraf niet op zijn plaats was, maar daar kwam niets van in. Mijn ouders waren veel te blij dat ik de verdwaalsessie zonder kleerscheuren was doorgekomen.

En ikzelf? Tot op de dag van vandaag weet ik het adres van de gastfamilie in Den Haag / Scheveningen. Boreelstraat 32. Ik zal het nooit van mijn leven vergeten, ook al word ik 132.

23-05-2011, 00:00 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Onlangs, op 4 februari van dit jaar, heb ik u in een verhaaltje met de titel Harmonie verteld van het harmonium dat in mijn ouderlijk huis stond en daar met behulp van een Harmonium-Schule werd bespeeld. Zo’n harmonium is in de ogen van velen een larmoyant, flemend surrogaat-muziekinstrument dat uitsluitend geschikt is om vrome liederen op te spelen. Anderen, waartoe ook uw dienstwillige schrijver behoort, beweren bij hoog en laag het tegendeel. Met een harmonium is, mits goed, vakkundig en met liefde bespeeld, niets mis. Integendeel: een harmoniumklank geeft extra dimensies aan muziek.

Nu wil het geval dat een geacht familielid – een broer - mij gisteren een veelkleurig plaatje stuurde met daarop een wat ouder echtpaar dat op een zonnige zomerzondagavond pogingen doet een duet te zingen. Zij, de vrouw, bespeelt het harmonium. Hij, haar eega, heeft een zangbundel in de hand en probeert zijn vrouw bij te houden. Uit alles blijkt dat zij het met hart en ziel doen. Daarom is de vraag of het ook nog een beetje klinkt, overbodig. Met liefde en inspanning voortgebrachte muzikale klanken klinken per definitie prima. Ook al is die opvatting  slechts voorbehouden aan de uitvoerders zelf.

Kijkend naar het plaatje denk ik aan onszelf. Zó zullen wij er over een groot aantal jaren dus uitzien: mevrouw aan het harmonium en ikzelf met een gebroken stem de tweede stem zingend. Als ik het plaatje vergelijk met een recent genomen foto – ikzelf speel Handels Largo en mevrouw is elders bezig de was te strijken - die ik u ook laat zien, overkomt mij de gedachte dat het er al aardig op gaat lijken.

Weet u overigens wat de tekst aan het muur betekent? Het is een Friese wijsheid die aldus luidt: Doch dyn plicht en lit de ljue rabje. Vertaald: doe je plicht en laat de mensen maar kletsen.

11-05-2011, 20:25 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Inderdaad, onlangs heeft het bij ons weer eens behoorlijk gefikt. Het begon met een stapeltje vlamvattende takjes, maar al gauw breidde het vuur zich over de stenen uit. Totdat uiteindelijk de vlammen zijwaarts en via de zoldering zich een weg naar buiten zochten.

Gelukkig, de brand was niet verbonden met begrippen en uitdrukkingen als: totaal in de as gelegd, alle have en goed verbrand, gelukkig goed verzekerd, een vastberaden optreden van de brandweer redde het belendende perceel. Nee, daar was ook geen enkele reden voor. Het vuurwerk speelde zich immers af in onze stenen bakoven, de plaats waar wij heel af en toe ons dagelijks brood bakken.

Maar een mooi vuurwerk was het zeker. Een bakoven stoken is een vak apart. Zo’n stenen bakoven is namelijk gewoon een langwerpige holte die aan alle zijden door vuurvaste stenen omgeven is. De voorkant wordt geopend en gesloten met behulp van een zware gietijzeren deur. De deur wordt geopend en op de stenen vloer wordt een aanvankelijk klein voorzichtig vuurtje aangestoken. De kunst is het vuur zo in de oven te spreiden dat de zuurstof  vrije toegang heeft. Want zonder zuurstof geen vuur, zoveel is zeker. Daarom laten wij het vuur langs de zijwanden branden. De rook en de resterende afvalstoffen trekken boven langs de zolder naar voren en verder via de provisorische schoorsteen naar buiten. Daardoor kan er beneden nieuwe zuurstof  toegang vinden.

Het stoken van de oven – voorzichtig beginnen en groots, maar altijd gecontroleerd, eindigen, duurt ongeveer een uur. Of de oven heet genoeg is om er brood in te kunnen bakken, is een kwestie van gevoel en ervaring. Een te hete oven doet het brood verbranden en zwart blakeren. Een te lauwe oven belemmert het deeg om helemaal gaar te worden. Ook hier geldt de wet van de gulden tussenweg.

Voorzichtig leggen wij het geknede en gerezen brooddeeg op een plank, de schieter genaamd. Daarmee schuiven wij de broden in de hete oven. Die is ondertussen gereinigd en schoongemaakt zodat het brood behaaglijk op de nog warme vloer kan liggen. Er is plaats voor ruim twintig broden van 400 gram, maar voor deze gelegenheid doen wij het met minder.

Iets meer dan twintig minuten duurt het bakproces. In deze tijd blijft de ovendeur hermetisch afgesloten. Alleen tegen het einde verraadt een overheerlijke geur dat het brood begint te garen. En de smaak  en de geur van het brood dat daarna uit de oven komt, is onbeschrijflijk. Voorzichtig snijden wij een sneetje nog-warm-brood af en bedekken dat met een beetje boter en een laagje heerlijke marmelade. Er bestaat niets heerlijkers. Geloof mij maar.

07-05-2011, 15:55 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Hoewel ik geen liefhebber ben van veel en tamelijk nutteloze informatie, geef ik u even de statistieken van de afgelopen blogperiode. Tussen 6-2-2009 en  vandaag 29-04-2011 heb ik dus 99 weblogjes geschreven met in totaal 43.552 woorden. Een gemiddeld verhaaltje omvat derhalve 440 woorden, met een maximum van 667 en een minimum van 89. Als u vindt dat de verhaaltjes voor een weblog aan de lange kant zijn, en wanneer ik vind dat het nogal meevalt, hebben wij beiden gelijk. Ik had u ook nog even enkele andere statistische grootheden willen meegeven zoals de variantie en de standaard-meetfout, maar daar zit niemand op te wachten.

Natuurlijk zijn deze gegevens behalve tamelijk nutteloos ook weinig interessant. Andere vragen zijn veel meer de moeite waard. Zoals: hoeveel mensen lezen nou zoiets? Wat vinden zij ervan? Dát is pas interessant. Maar zoals bij zoveel onderzoek wordt de vraag wel gesteld, maar niet beantwoord. Dat is blijkbaar te moeilijk en te ingewikkeld.

Laat ik tenslotte ook hier maar weer een letterlijk dubbelzinnig antwoord geven. In de eerste plaats doet het er niet zoveel toe hoeveel mensen genieten van een internetverhaaltje. Misschien zijn het er maar een paar, so what? En verder ben ik van mening dat geen enkele schrijver moet proberen het iedereen naar de zin te maken. Iedere vogel moet zingen zoals hij gebekt is. Een nachtegaal jubelt, een koekoek koekoekt en een kraai krast. Die zou je in het uiterste geval de nek kunnen omdraaien. Maar u weet, ik kan nog geen vlieg kwaad doen, laat staan een kraai. En zeker niet bij mijn jubileum.

29-04-2011, 12:12 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

“Je begrijpt: toen oom Cornelis een inderdaad schandalige opmerking maakte over de japon van zijn schoonzuster Marianne waren de rapen gaar!” Dit zou een zijn zin kunnen zijn uit een door mij nog te schrijven keukenmeidenroman. Het gaat mij nu even om de laatste vier woorden. De rapen waren gaar. Rapen zijn waarschijnlijk kookbare dingen, zoals inktvissen, aardappels of biefstukken. In elk geval worden ze gaar (en waarschijnlijk dáárdoor eetbaar) en dat schijnt, gezien het uitroepteken heel erg en bedreigend te zijn. Als de rapen gaar zijn, nou, berg je dan maar!

Zet er kool voor en het raadsel is opgelost. Net als bij mezen. Wat een mees is, weten er niet veel. Maar vraag je wat een koolmees is, dan vertelt iedereen je van het schattige vogeltje dat ’s winters aan de vetbol hangt. Zo gaat het ook met rapen. Zeg ‘koolrapen’ en ik begrijp je. Het is een of ander afschuwelijk smakend soort groente.

Je kunt er het enkelvoudswoord ‘kool’ vóórzetten (raap wordt koolraap). Je kunt er ook de meervoudsvorm ‘stelen’ áchter zetten, waardoor raap verandert in raapstelen. Dáár wil ik het met u even over hebben.

De stelen van raapstelen zijn de stengels. In onze achterhoekse binnenlanden spreken wij daarom nooit van raapstelen, maar altijd van stengels. Je zaait vroeg in het voorjaar het fijne stengelzaad in de broeibak buiten in de groentetuin. Na enkele dagen zie je voorzichtig een groenachtig doorschijnend rijtje verschijnen. Door de relatieve warmte (in de zon en achter glas) groeien de rijtjes als kool. Wanneer ze door de bank genomen twaalf centimeter groot zijn, komt mijn vrouw met een scherp mes en snijdt met een ferme jaap de stengels net boven de grond af. De stengels worden in een mandje meegenomen naar huis, daar geblancheerd (vraag me niet wat het is!) en vermengd met gekookte aardappelen. Je kunt de stengels natuurlijk ook als gestoofde groente eten, zoals wij dat met spinazie doen.

Hieronder twee plaatjes. Op het eerste ziet u de half afgesneden stengelrij in de broeikas. Links de opkomende spinazie en rechts de slaplantjes die wachten om uitgedund te mogen worden.

Het lekkere van raapstelenstamppot wordt in al zijn glorie duidelijk op de tweede foto. Jonge, verse raapstelen, tot puree verwerkte smakelijke aardappels. Plus enkele brokjes hacheevlees, een toefje peper, een lepeltje saus, een snippertje bieslook. Niet te vergeten een snufje zout. En dan natuurlijk verwend met spekjes er bovenop! Dobbelsteentjes gebakken spek waarvan het vet de raapsteellekkernij nóg een beetje smeuïger maakt. Vork en mes liggen naast het bord, maar je zou je vingers er bij opeten.

Jammer, maar waar. Alleen de eerste snede raapstelen is de moeite waard. Ze moeten jong en vers zijn. Later worden ze – zo heb ik mij laten vertellen – grof in de mond en bitter. Maar wat geeft het: wij verheugen ons nu al op de raapstelen van volgend jaar!

16-04-2011, 20:44 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Deze keer was een van de oude bijgebouwen aan de beurt. Wij noemen dat het ‘mantelpotshuusken’. (Een mantelpot was vroeger een grote kookketel met bijbehorende houtkachel, waarin voer (meest aardappels) voor de varkens werd gekookt.) In dezelfde ruimte bevindt zich ook een grote steenoven waarin wij heel af en toe zelf ons brood bakken.

Bij het opruimen van deze ruimte, dus bij het optillen en verplaatsen naar een andere plek, ontmoette ik een tweetal oeroude gebruiksvoorwerpen met één gemeenschappelijk kenmerk: beide zijn ze voorzien van spits uitlopende houten of metalen pennen. Ik laat ze u hieronder even zien.

De eerste is van hout. Het is een hand-eg. Hij ligt hier eigenlijk op zijn kop met de houten pennen naar boven. Aan een van de hoeken zit een stevig touw vastgemaakt met aan het eind een dwarsbalkje. Hoe werkt het? Je bent met z’n tweeën, pakt ieder een kant van dat dwarsbalkje, legt de eg met de punten naar beneden op de pas geploegde akker en trekt vervolgens de eg over de voren zodat de kluiten verkruimeld worden en er een mooi zaadbed ontstaat. De pennen staan een beetje schuin, dat egt beter. Zwaar werk, dat wel.

Aan het tweede voorwerp heb ik een gruwelijke hekel. (Ik meen er natuurlijk niets van, het is een wat flauwe woordspeling.) Want dit is werkelijk een hekel. Een stevig houten blok dat je op de ondergrond kunt bevestigen met in het midden een rij kolossale ijzeren pennen. De pennen zijn niet rond zoals normale spijkers, maar oud en vierkant gesmeed. Val er niet pardoes met je gezicht op, want dan is het leed niet te overzien. Wat doe je ermee en wat kun je ermee? Je kunt er vlas mee braken, dat wil zeggen je kunt een bos droge vlas tussen de pennen doortrekken om die zacht, dun en soepel te maken. Later wordt dan van dit gewas linnen gemaakt.

Je kunt ook iemand over de hekel halen, figuurlijk gesproken. Maar dat doe ik niet. Ik hecht teveel aan de tastbare, aan het échte, aan de lijnen en vormen die je kunt voelen, aan de spitsvondigheden waar je voorzichtig mee moet omgaan.

10-04-2011, 11:23 Geschreven door terra38  
Reageren (1)

Wie zal de wedstrijd winnen? De boer die uit alle macht en al touwtrekkend probeert de koe in de stal te loodsen? Of de koe die daar geen enkele trek in heeft? De jonge boer leunt achterover om enigszins tegenwicht te bieden. Jenny zet zich schrap. Je hoort haar denken: wat wil die man nu weer van me?

Ik wed met u dat de foto geënsceneerd is. De fotograaf heeft aan de boer gevraagd op déze manier aan de koe te trekken. Zo, met zo’n lang touw, uit zogenaamd alle macht. Misschien heeft de fotograaf ook een dealtje gemaakt met Jenny door haar een lekkere lijnkoek te beloven wanneer zij daar blijft staan zoals zij daar nu staat.

Waarom denk ik dat er theater gespeeld wordt? Omdat geen enkele boer een koe op deze manier, met zo’n lang touw, zal proberen een koe naar de bestemde plaats te leiden. Een koe naar de stal leiden doe je voorzichtig, met verleidende praatjes, met lekkere voedselbrokken, met een kort touw. Nog beter: je doet het met z’n tweeën. De ene voert het leidzame beest aan het touw mee en de andere duwt een beetje van achteren tegen de koe waarbij hij diens staart enigszins linksom draait. De koe raakt daardoor in de war en verzet zijn poot. De voorste boer zorgt er dan voor dat het in de goede richting gebeurt. 

Zo doe je dat. Dat zal iedereen die wel eens een koe aan een touw van de wei naar de stal heeft gebracht beamen. Wij, mens en koe, laten ons niets wijsmaken.  

05-04-2011, 18:11 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Anna kent u waarschijnlijk wel. (Ik bedoel niet dat Anna ú kent, maar dat u Ánna kent.) Dan weet u ook dat Anna niet voor de poes is. Zij laat niet met zich spotten, ze laat zich niet kisten. En als haar man het weer eens te bont heeft gemaakt en ’s avonds laat – het is al twaalf uur! - beneveld thuis komt, aarzelt Anna niet om haar eega met een stok te lijf te gaan.

Anna moest eens wachten,

wachten op haar man.

’s Nachts om twalef uren,

daar kwam Jan pas an.

Goeienavond Anna,

Goeienavond Jan,

Waar zijt gij gebleven?

Waar komt gij vandan?

Anna ging naar boven,

haalde een dikke stok.

Kwam toen weer beneden

sloeg Jan op zijn kop!

Dit is een oeroud liedje dat ik met veel moeite uit mijn geheugen heb geperst. Het liedje werd gezongen door de touwtjespringende meisjes op het schoolplein. Voor of na schooltijd, of in het speelkwartier. Met twee meisjes aan de uiteinden draaide het touw zijn rondjes en om de beurt “sprongen de meisjes in”.  (Inspin, de bocht gaat in.) Daarbij werd het bovenstaande lied van Anna gezongen.

Hoe weet jij dat allemaal? Jongens deden toch nooit mee? Was je soms jaloers dat je niet mee mocht doen? Stond je de meisjes af te luisteren bij hun onschuldige touwspringspelletjes?

Het was inderdaad zo dat geen jongen op het schoolplein het in zijn hoofd haalde om mee te springen. (Thuis wel, maar dan zagen de andere jongens uit je klas het toch niet.)  Touwtje springen deden meisjes. Ofwel alleen, solo dus, met een touw van anderhalve meter met zo’n houten handvat aan het uiteinde. Ofwel met z’n allen: elkaar afwisselend (inspin de bocht gaat in, uitspuit de bocht gaat uit) of allemaal samen. Wie af was en het touw deed stilstaan, moest voor straf aan een van uiteinden gaan staan en het touw draaien.

Nee, touwtjespringen was net als kaatseballen (met drie ballen; of, als je er een meester in was: met vier of zelfs vijf) voorbehouden aan meisjes. Jongens mochten alleen op een afstandje toekijken.      

01-04-2011, 13:00 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Wie heeft ooit beweerd dat een Terra-memorie - een vertelsel uit een grote reeks  waaruit u naar hartenlust kunt kiezen – altijd vrolijk, humorvol en spitsvondig behoort te zijn? En wie is van mening dat een dergelijk verhaaltje altijd over iets belangrijks moet gaan? Terra zelf heeft een andere opvatting: hij vindt dat je ook over de meest onbenullige onderwerpen een interessante tekst kunt schrijven. Bijvoorbeeld over huis, tuin en keuken-dingen. Terra vindt dat je bijvoorbeeld over je magnetron in de keuken of over je versleten vloerbedekking in de huiskamer een spannend verhaal kunt schrijven. Merkwaardig genoeg zijn het dan vaak verhalen met een historisch tintje. Ze zijn werkelijk waar echt gebeurd.  

Neem nu het schrijfbureau dat sinds een tijdje ergens in ons huis een plek gevonden heeft. Samen met zijn bijpassende stoel. Schrijfbureau en bureaustoel zijn afkomstig uit de inboedel van mijn ouderlijk huis. Beide zijn van degelijk eiken. Het schrijfblad vertoont aan de randen enkele kringen waar waarschijnlijk een rond heet voorwerp heeft gestaan. Een keteltje met kokend water misschien. Of een kop gloeiend hete koffie. Het roodachtige midden is linoleum of zeildoek, waarschijnlijk om pas gemaakte inktvlekken te kunnen wegpoetsen. De stoel heeft nu een bruinachtige bekleding, maar die is van jongere datum. In elk geval was  oorspronkelijke bekleding roodachtige gobelinstof met bloemenfiguren.

Bureau en stoel stonden vroeger thuis in een kamer die wij ‘het kantoor’ noemden. Mijn vader was destijds - in die jaren vóór de oorlog - gemeenteontvanger, onder andere belast met het innen der gemeentelijke belastingen. Mensen die overdag geen tijd hadden om naar het gemeentehuis te gaan,  konden ’s avonds bij ons thuis die belastingpenningen betalen. Ik stel mij zo’n belastingbetaler voor: iemand met zijn pet in de ene hand en de penningen in de andere. Achter het bureau, op een comfortabele stoel gezeten, mijn vader die in de gemeentepapieren nakeek hoeveel iemand aan de gemeenschap schuldig was.

Na het overlijden van mijn vader trok mijn oudste broer in het huis. Hij nam de gehele inboedel over, dus ook het bureau en de stoel. En na diens overlijden, een paar jaar geleden, zijn de ouderwetse eiken kantoormeubels bij mij thuis op de boerderij beland. Want ik kon het niet over mijn hart verkrijgen hen naar de kringloop te brengen. Er zitten te veel verhalen en beelden aan vast die ik niet wil missen.

Zoals het merkwaardige gat aan de rechterkant onder de armleuning. Tijdens de laatste oorlogsdagen in maart 1945 is ons dorp zwaar gebombardeerd. Van ons huis stond na afloop alleen de voorste helft; de achterkant was weg. Overal zag je de sporen van de granaatscherven. Eentje daarvan trof mijn vaders bureaustoel. Als u eens bij ons op bezoek komt, kan ik u de wond laten zien. Hij zit er nog steeds.

26-03-2011, 22:02 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

“Ga naar de mieren, gij luiaard, en word wijs.” Zo ongeveer spreekt de Prediker en ik ben geneigd hem te volgen in zijn oproep. Want van de mieren kunnen we leren hoe belangrijk het uit-de-mouwen-steken-van-je-handen is. Zij weten immers dat ledigheid des duivels oorkussen is. Daarom sloven ze zich uit tot zij erbij neervallen. Als mensen verstandig zijn, volgen zij hun voorbeeld. Op het kleurige plaatje – origineel een van zes alternatieven uit mijn oude blokkendoos – dat ik u beneden laat zien, is een aartsluilak bezig in het vrije veld een overvloedige maaltijd tot zich te nemen, terwijl zijn achterneef rechts op de akker zich het apenzuur werkt om te zorgen voor een goed zaaibed en daarmee voor een ruime oogst die hem de winter door helpt.

En toch. Toch voel ik wel wat voor het standpunt van de levensgenieter die anderen graag ziet werken. Want waarom zouden we niet genieten van alle heerlijkheden die het leven biedt? Waarom zouden we op school een hoog cijfer voor vlijt halen als het ook op een gemakkelijke manier kan? Nee, de luilak heeft een slechte naam en hij staat in een kwade geur, maar waarom eigenlijk?

Allemaal hebben we onze eigen privéverlangens. Iets wat we nog graag zouden bezitten. Een leven zonder stress of moeitevol werk waar je zó moe van wordt. Als kleine jongen droomde ik vaak van een intrede in Luilekkerland. Een land, achter de horizon, waar het leven één groot eetfestijn is. Het land waar de gebraden eend zomaar in je mond vliegt en het land waar je je wijnglas aan de voorbij stromende wijnrivier vult. Een land zonder huiswerk, zonder nare pijntjes en gebroken benen, zonder teleurstellingen. Een land zonder bloed, zweet en tranen.

Het probleem was hoe er te komen. In Luilekkerland, bedoel ik. Je kwam er, zei men, door je een gang en een ingang te eten in en dwars door een reusachtige rijstebrijberg die het tobberige, moeizame leven van het hier-en-nu scheidde van een leven in luiheid, luxe en nietsdoen. Het eerste probleem was meteen al, dat ik niet wist wat rijstebrij was. Wij gebruikten thuis het woord ‘brij’ nooit. Wel hadden we weet van rijstepap, dat we af en toe als toetje voorgezet kregen. Maar dat een brij hetzelfde is, maar dan iets meer dichter en vaster van substantie, had niemand mij ooit verteld.

Anno 2011 kookt mijn vrouw af en toe rijstebrij. En we eten die het liefst met bruine suiker. Dan smaakt het verrukkelijk. Al etend denken we dan aan het leven aan de andere kant van de rijstebrijberg: het voor altijd en eeuwig onbereikbare land. Waar we net zoveel kunnen eten als we willen. Waar we liever lui dan moe mogen zijn.

14-03-2011, 00:00 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Iedere keer wanneer mijn blik oostwaarts door het keukenraam zwerft zie ik hen. Meervoud en enkelvoud ineen. Onze twee-eenheid: jonge eiken die enkele jaren geleden zomaar uit het niets zijn ontsprongen en nu het landschap verfraaien.

Wie de vruchtbeginsels, de zaden, de eikels, meegenomen heeft, weet ik niet. Waarschijnlijk eekhoorntjes die aan het verzamelen waren geslagen teneinde voor een wintervoorraad te zorgen. Ergens aan de rand van ons boerenerf, daar waar het onze ophoudt en het land van de buurman begint. De laatste twee meters gebruiken we als een buffer, een strook afscheiding waarin allerlei struiken en planten groeien. Ze schieten onverwacht op uit de grond. Ze worden nooit door ons geplant, maar wanneer ze verschijnen en bevallen mogen ze blijven staan. Soms wordt het ons te machtig. Dan rooien we wat te veel is, zodat de rest iets meer aan zijn trekken kan komen.

Ergens in oostelijke richting staat dus nu al enkele jaren onze tweeling. Twee eiken die letterlijk sámen opgroeien. Ze leunen in het midden tegen elkaar. Daar zijn ze ook het minst ontwikkeld, want ze zitten elkaar in de weg. Aan de overige zijkanten groeien ze gezamenlijk en voorspoedig op. Ze zijn ongeveer even hoog en hebben evenveel takken en bladeren. Nu, in de winter, kun je doordat het bladerdak ontbreekt, mooi zien hoe ze op elkaar lijken. ’s Zomers lijkt het een eenheid. Je ziet nauwelijks dat het een tweeling is. Een één-eikige.

02-03-2011, 11:59 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Als u zo vriendelijk bent even naar beneden te scrollen, ziet u twee foto’s met een landbouwattribuut dat u ongetwijfeld kent. Het is de klassieke houten hooihark. Voor uw en ons gemak even uit de schuur gehaald en schuin tegen de schuurdeur gezet zodat wij met volle teugen van het beeld kunnen genieten. Want er zit een verhaal aan vast.

Mijn oud-oom Willem, broer van Hendrik mijn grootvader van vaders kant,  was iemand met enige kapsones. Dat wil zeggen: hij beweerde veel, sprak veel (en luid), meende dat hij alles kon, en was voor de duvel niet bang. Later toen het leven hem ingehaald had, werd dat allengs een stuk minder en werd hij zelf stiller en milder. Maar als jonge man kon hij de hele wereld aan. Hij kon ook dingen die anderen niet konden of niet durfden.

Eens, heel lang geleden tijdens de hooioogst, ging iedereen – ook de buren werden ingeschakeld - met oom Willem mee naar het hooiland om het pas gemaaide gras bijeen te harken om het te laten drogen. Van voor naar achter verschenen lange rijen hooioppers. In de hete middagpauze, in de schaduw van de bomen, nadat de vrouwen die het eten hadden gebracht met de restanten naar huis waren gegaan, en iedereen voldaan in het gras lag, kwamen de verhalen. Eén van de buren vertelde een sterk verhaal over slapen. Waarop oom Willem zei: weet je dat je staande in een hooihark kunt slapen? Omdat iedereen hem ongelovig aankeek, voegde hij de daad bij het woord.

Hij pakte de hooihark en stak die met de steel naar beneden en de tanden naar boven schuin in de grond. Daarna legde hij zijn hoofd te rusten in het eind van de steel, daar waar de buigzame steel zich in tweeën vertakt. Hij ging een beetje schuin staan om tegenwicht te bieden aan de hark, sloot zijn ogen en deed alsof hij in slaap viel. Omdat het zo’n koddig en bizar gezicht was, brak iedereen in een luid gelach uit. Dat duurde een tijdje, totdat een verstandige buurvrouw vond dat het lang genoeg geduurd had. Willem, riep ze, schei daar nu maar mee uit, het is genoeg geweest. Maar Willem reageerde niet.

Willem reageerde niet meer. Hij had op een haartje na zijn bewustzijn verloren. De twee taps toelopende delen van de hooiharksteel sloten de bloedsomloop links en rechts in zijn hals en nek volledig af. Bijkans door een wonder viel Willem inclusief hooihark om, (getroffen door een windvlaag? omver gestoten door de oplettende buurvrouw?) waardoor zijn hoofd en hals bevrijd werden uit de knellende omklemming.

‘Op zo’n manier doodgaan is pijnloos,’ zei oom Willem jaren later. ‘Ik heb het bijna zelf meegemaakt op het hooiland. Ik raakte bekneld in een houten harkensteel. Je voelt het niet. Het einde komt stil en op kousenvoeten. Net als kolendampvergiftiging.’

Zo eindigt dit aanvankelijk zo vriendelijk ogende verhaal op een enigszins lugubere manier. En dat net op de dag dat ik lees dat in enkele Amerikaanse staten de doodstraf met behulp van de elektrische stoel wordt afgeschaft. Ook de doodstraf door ophanging. Of de doodstraf met een pil. De doodstraf wordt in zijn geheel afgeschaft. Eindelijk.

21-02-2011, 21:30 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Juist op tijd merkte ik dat ik een slaaf van de tijd werd. Door dat nieuwe bewustzijn was het een eenvoudig kunstje de klok van de muur te halen en hem te verstoppen in een van de vele kasten, waar hij geen kwaad kon. De volgende stap was het verwijderen van mijn polshorloge. Een fluitje van een cent, maar één met grote gevolgen. Niet langer werd ik door de tijd opgejaagd. Niet langer was de tijd meester over mij: ik had mijzelf van de tijdsdruk bevrijd en de tijdsboeien afgeworpen.

Nu, jaren later, leef ik in een huis dat wemelt van het aantal klokken en uurwerken. In elk vertrek, in zowel schuur, keuken als slaapkamer. Maar steeds tamelijk onopvallend. Erger zijn de gebruiksvoorwerpen waar tegenwoordig ook altijd een klokje op dient te zitten. De magnetron, de wasmachine, de laptop, overal zit een digitaal uurwerkje dat mij wil vertellen hoe lang ik over iets doe en hoe lang dat duurt. Het mankeert er nog maar aan dat je aan de nieuwe stofzuiger kunt zien dat het kwart voor vijf is. Soeverein treed ik nu de tijd tegemoet. Met een air van: mij vertel je niets meer. Blijvend heb ik de tijd overwonnen. Ik ben mijn eigen tijd de baas.

Een polshorloge bezit ik niet meer. Noch aan mijn linker- noch aan mijn rechterpols. Soms vraagt men mij of dat niet erg onhandig is. Want, stel dat je persé moet weten hoe laat het is, bijvoorbeeld om de trein te halen, wat doe je dan? Ik antwoord daarop dat er veel oplossingen denkbaar zijn. In het open veld en van ieder menselijk contact verstoken, kijk ik naar de stand van de zon en weet op een kwartier nauwkeurig hoe laat het ongeveer is. En, indien tussen de mensen verblijvend, vraag ik aan de eerste de beste hoe laat het is. Die ander heeft ongetwijfeld de tijd op zak en kan mij die meedelen. “Terra, het is exact 6.45 uur!”  Te laat voor de trein van half zeven, denk ik dan. Maar is dat nu zo erg?

14-02-2011, 21:24 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Moeder zowel als vader hielden van een actieve en passieve muziekbeoefening. Pa was jaren lid en voorzitter van de fanfare en mijn moeder had als jong meisje haar ouders overgehaald een muziekinstrument aan te schaffen waarop zij haar muzikale kwaliteiten kon botvieren. En nu bereikt het harmonieuze het toppunt van tastbaarheid: wij waren thuis in het bezit van zo’n muziekinstrument: een echt harmonium.

Sommigen betitelen een harmonium als een mislukte piano of als een schreeuwlelijk dat alleen maar quasi geestelijke klanken kan voortbrengen. Dat is een schromelijke vergissing. Een harmonium, mits goed bespeeld door een vakvrouw of door iemand met een aan professioneel grenzende amateurisme, klinkt verrassend origineel, helder en overtuigend. Vergelijk het met een harmonica of een accordeon. Mits goed en kundig bespeeld een weldaad voor ieder oor.

Zelf heb ik als zevenjarige drie en een halve week les gehad. Men trachtte mij het harmonium-spelen bij te brengen. Dat het niet gelukt is, is te wijten aan mijn luiheid en halsstarrigheid, niet aan de degene die les gaf. Ook niet aan het lesboek dat ik gebruikte. Als ik destijds mijn best had gedaan, kon ik nu spelen als Lang-Lang, alleen niet zó lang.

Pas geleden vond ik het: een boekje Die Harmonium-Schule, het aloude lesboek. Ook voor zelfstudie, schrijft de auteur van dit aan te bevelen oefenboek in zijn inleidend woord. Ik vond het terug, in een oude doos op de schuurzolder, enigszins aangevreten door muzikale muizen, maar verder nog heel goed bruikbaar. Ik sloeg bladzijde 60 op waar ik oefening nummer 120 terugvond: het fraaie lied van de waldhoorn. “Wie lieblich schallt …”.  In het Nederlands: “Langs berg en dal klinkt hoorngeschal.” Met frissen, vollen toon.

Interessant, leerzaam en handig is het feit dat de teksten bij de notenbalken in zowel Duits als Engels geschreven staan. Bij het kerstlied “Stille Nacht” staat “Silent Night, Hallowed Night”. En iets verder raadt de schrijver aan om het stuk zachtjes te spelen: mit sanften Stimmen, with soft stops. Een buitengewoon boek dus. Je leert er niet alleen harmonium spelen mee, je leert ongemerkt ook nog eens twee talen.

Genoeg gepraat en geschreven. Ik pak de Harmonium-Schule, loop naar de schuur waar in een hoekje nog steeds het oude harmonium van mijn ouders staat, sla bladzijde 79 op en speel met twee handen en twee voeten (die laatste zorgen voor voldoende wind in de blaasbalg) het schone lied van een zekere Wolfgang A. Mozart. Het heet: Broeders, reikt elkaar de hand, of in het Duits: Brüder, reicht die Hand zum Bunde. En in het Engels: Song of Society. Een lied van de gemeenschap, een lied voor en van ons allen.

04-02-2011, 21:23 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

 Nu ik iets ouder ben en nú naar mijn vingers van mijn linkerhand kijk, zie ik allemaal barstjes en piepkleine breuklijnen. Het lijkt wel op craquelé, u weet wel die barstjes in de vernis op een achttiende-eeuws schilderij (een stilleven met citroenen, bijvoorbeeld).

 Vooral bij temperaturen in de buurt van of ónder nul zijn de kloofjes duidelijk te zien. Ze zijn noch pijnlijk, noch hinderlijk. Ze zijn er volgens mij alleen maar om je te wijzen op de vergankelijkheid van het leven. Tegen de jongere lezers zou ik daarom ook willen zeggen: lach niet te hard, straks heb je ze zelf ook. Niemand ontspringt de dans.

Niet alleen op de linkerhand zitten ze. Maar die heb ik gekozen vanwege fotografische redenen. Met mijn rechterhand bedien ik de ontspanknop van mijn digitale camera die het beeld van mijn linkerhand gevangen houdt. En je kunt geen twee dingen tegelijk. Noch met je rechter-, noch met je linkerhand.

28-01-2011, 00:00 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Onze Boeddha kent u wellicht nog niet. Daarom zal ik hem aan u voorstellen. Hij deed zijn intrede bij ons in het voorjaar van 2007. Hij stamt niet wat u zou denken uit zuidoostaziatische keerkringen, maar uit de wereldwinkel bij ons in het dorp. Aanvankelijk recht van lijf en leden, monter en gezond, maar door een ongelukkige samenloop van omstandigheden is hij een medewerkster van de wereldwinkel uit handen gevallen, waardoor zijn terracotta onderstel onherstelbare schade heeft opgelopen. Om die reden heeft de winkel hem tegen gereduceerde prijs aangeboden. Mijn vrouw, die hem zag en meteen verkocht was, kocht hem voor een prikje. Zij nam hem voorzichtig op en vervoerde hem in de achterbak van haar auto net zo lang tot hij bij ons op het erf aangekomen was. Ik heb een passende plek voor hem gezocht en sedert dien verfraait hij de omgeving, mediteert wat stil voor zich heen en vertelt aan iedereen hoe geweldig hij het hier getroffen heeft. Tot zijn genoegen bloeien de bosanemonen en de winterjasmijnen aan zijn voeten.

Iedere morgen als ik naar mijn kippen ga, begroet ik hem, want hij zit op mijn route. Ik verbeeld mij dat hij vriendelijk glimlachend teruggroet. Hij is sowieso uiterst aangenaam in de omgang en meegaand. U zult geen woord van protest of anderszins horen. Ook geen klagen over het weer, wat wij huisgenoten vaak doen. En dan te bedenken dat hij volledig aan de elementen is overgeleverd. Hij zit daar, weliswaar enigszins beschut door de muur en de begroeiing, in weer en wind. Maar geen onvertogen woord is ooit over zijn lippen gekomen.

Onlangs echter is hij zeer op de proef gesteld. Immers, tijdens de adventstijd en met kerst en oud en nieuw lag er een dik pak sneeuw en vroor het dat je het kon horen kraken. Toen had ik wel eens medelijden met Boeddha. Een sneeuwdek beschermt tegen doorvriezen, maar ga zelf maar eens in dergelijke omstandigheden drie weken buiten bivakkeren! Binnen drie minuten sta je bibberend binnen. Ik had onze Boeddha natuurlijk binnen een plekje kunnen geven, maar ik wilde hem niet losrukken uit zijn bekende omgeving. En een nachtopvang bij het Leger des Heils kwam ook niet in aanmerking.

Boeddha gaf geen krimp Hij trotseerde bravoureus de ijzige kou. Alleen sloeg hij zijn ogen nog meer neer dan anders en ook zijn gevouwen handen vertoonden witte plekjes door de bevroren vingertoppen. Het ergst was de tweede kerstdag, Zo trof ik hem aan: half weggeborgen onder het sneeuwpak, met een dot sneeuw in zijn oog en een toefje wit op zijn smaakvolle hoofdbedekking dat bij nader inzien geen slagroom of scheerschuim maar eveneens sneeuw bleek te zijn.

Nu de dooi inzet en stand houdt komt onze Boeddha weer in zijn gewone doen. Hij mediteert als vanouds en denkt zachtjes na over de zin van het leven. Als ik hem passeer glimlacht hij als vanouds. Ik laat dan even mijn hand op zijn hoofd rusten. Tussen ons is een band van begrip ontstaan die ook de strengste winter niet kan doorbreken.

23-01-2011, 20:45 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Mijn eerste bril kreeg ik toen ik ongeveer tien was. Omdat slechtziendheid in de familie zit – mijn vader bijvoorbeeld was enorm bijziend en zonder bril aan het toeval overgeleverd – dacht Ma dat het verstandig was ook mijn gezichtsvermogen te doen controleren. En ja hoor: de oogarts achtte de tijd gekomen voor een ziekenfondsbrilletje met van die ronde glazen en verend meegevende haken achter je oren. Vóór je ogen twee glaasjes min drie en min twee. Ik had er een gloeiende hekel aan omdat je er bij het voetballen en turnen alleen maar last van had. In ieder geval was de bril vaker in zijn huisje te vinden dan op mijn wipneus. Dat was niet verstandig, zei een wijze Heurnse boer die bij ons thuis in het voorjaar de groentetuin omspitte. Hij kende iemand die het ook had vertikt om een bril te dragen en die iemand moest nu van de dokter veertien dagen met zijn ogen op een stoel zitten.

Neen, lenzen heb ik nooit gedragen. In de tijd dat ik aan mijn brilletje begon waren die trouwens ook nog niet uitgevonden. Overigens had ik, in het geval dat, zonder lensvloeistof kunnen leven, omdat ik van nature een beetje een huilebalk was die bij iedere passende gelegenheid de waterlanders liet vloeien. Ook op latere leeftijd, toen een paar lenzen kwam vragen of het in aanmerking kwam, heb ik mijn trouw aan het brilmontuur met bijpassende glazen niet verloochend. Ook al zeg ik nu dat ik mij van de heersende mode nooit iets aantrok, ik moet toegeven dat een aantal monturen eraan beantwoordde. U kent ze ook nog wel: brillen met van die zware, mahoniebruine kunststof monturen met glazen in dikke randen die bijkans je gehele wangpartijen bedekken. Af en toe, wanneer het ZDF weer eens een reportage over leeglopende Russische dorpen uitzendt, zie je een oudere bebrilde Russische onderwijzeres met dat type montuur.   

Kan het zijn dat ik bij een van je brillen leesstukjes in de glazen zie? Compliment voor uw opmerkingsgave, want u hebt mij op een zwak punt betrapt. Inderdaad heb ik een tijdje zo’n lompe bril gehad met van die afwijkende focussen in een gedeelte van de glazen om niet alleen mijn vrouw diep in de ogen te kunnen zien, maar om tevens een boek te kunnen lezen. Van bifocaal had niemand toen ooit gehoord, laat staan van multifocaal. Als ik een beroemde schrijver wilde betrappen op een ongerijmdheid in zijn nieuwste boek, moest ik regels uit dat boek lezen via de extra ingeslepen leesstukjes. Een tamelijk waardeloze uitvinding, zo’n bril met leesstukjes, als u het mij vraagt, want loodzwaar op je neus. En we hebben al genoeg te tillen in ons leven.

Jazeker, je ogen veranderen met het ouder worden. Met het klimmen der jaren blijkt mijn gezichtsvermogen, anders dan u dacht, er op vóóruit te gaan. Voorwerpen tot een afstand van zeg een anderhalve meter kan ik heden ten dage zonder bril heel goed zien. Voor zaken verderop gebruik ik een goedkoop lichtgewicht brilletje dat u bij een van de vele brilgiganten voor een prikje kunt verwerven. Een leesbril heb ik niet nodig, boeken lezen doe ik zonder bril. En aan contactlenzen heb ik mij zoals gezegd nooit gewaagd. Dat heeft veel te maken met mijn conservatieve geestesgesteldheid als het gaat om vertrouwde hulpmiddelen zoals mijn brilletje. Ik kan er geen afscheid van nemen.

Nu ik u toch spreek en u een kijkadvies wilt: kijk met je ogen wijd open. Niet zomaar kijken, maar observeren. Niet zien, maar waarnemen. En wees alle dagen van je leven dankbaar dat er zoveel moois is om te zien.

 De  foto’s hieronder laten brillen zien die ooit op mijn neus hebben gestaan.

11-01-2011, 16:06 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Hoe graag had ik u vandaag op Driekoningen 2011 een foto laten zien van iets magisch dat zich enkele dagen geleden aan ons oog voordeed. Ik bedoel de gedeeltelijke zonsverduistering van afgelopen maandagmorgen. Om negen uur liep ik met mijn camera naar buiten, richting oosten, teneinde de opgaande zon te fotograferen. De hemel kleurde geel/rood/oranje op de plek waar een zon met een ontbrekend schijfje haar dagelijkse tocht langs het zwerk begon. Maar van de zon zelf was nauwelijks iets te zien. De boosdoener was een wolk die op het moment suprème voor de zon langs gleed. Bovendien is het voor een amateurfotograaf als ik moeilijk tegen de zon in te fotograferen zodanig dat je ook nog iets van de zonnevorm kan zien.

Toch hebben de onderstaande foto’s iets van het magische, van het onpeilbare, van het fascinerende van een verschijnsel als een zonsverduistering. Ik herinner me nog goed uit mijn jonge jaren hoe wij eens, staande op het schoolplein, door beroete glaasjes kijkend, de gehele zon zagen verdwijnen achter de maan. Het werd zo donker dat de kippen van de weeromstuit op stok en stal gingen.

Bovendien kan ik u hiermee alsnog een Gelukkig Nieuwjaar wensen. Op Driekoningen mag dat zeker nog wel. Nog sterker: het mag bij ons in de streek de gehele maand januari.

06-01-2011, 11:50 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Dat deed hij zomer en winter, bij alle weersomstandigheden, bij nacht en ontij om zo te zeggen. En wanneer de wegen praktisch onbegaanbaar waren door winterse toestanden met ijs, sneeuw en ijzel, zoals wij ze nu ook in deze adventswinter anno 2010 meemaken, zette hij zijn paard op scherp. Dat wil zeggen: hij monteerde ijzeren stiften met scherpe pijlvormige uiteinden in de openingen van de paardenhoefijzers. Kijkt u maar naar de foto hier beneden: stiften, speciaal voor u bewaard in een oud kartonnen doosje. Zwaar onder de roest, maar verder onaangetast en bruikbaar tot op de dag van vandaag.  Het paard staat op scherp; het heeft grip op de ijzige ondergrond, het kan zich staande houden.

Zelf staan wij ook wel eens op scherp. Wanneer wij alert en opmerkzaam de gebeurtenissen om ons heen bezien en waar nodig van commentaar voorzien. Iemand prijzen, of andersom iemand afkeurend bejegenen, protesteren tegen wanstaltige maatregelen van de overheid, demonstreren voor het behoud van alles wat ons goed en dierbaar is. Niet wachten op wat anderen doen of op de jongste dag, maar ad-rem, attent en to-the-point reageren.

Voor het komende nieuwe jaar wens ik u en mijzelf naast al het goede wat denkbaar is ook een beetje scherpte. Zodat wij frank en vrij de toekomst tegemoet kunnen zien.

Er moet ook ruimte zijn voor stilte en bezinning. Zelfs voor nostalgie en sentimentaliteit als het ons daarnaar te moede is. Met een nostalgisch kerstsneeuwplaatje van onze boerderij ergens in de binnenlanden van het Gelderse platteland wens ik u allen goede en prettige kerstdagen en een voorspoedig, of zoals wij zeggen: een welgelukzalig Nieuwjaar met veel heil en zegen.

22-12-2010, 11:46 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Over twee onleesbare boeken wil ik u in dit niemendalletje iets vertellen. Hoewel, onleesbaar: u ziet twee normale boeken, dat wil zeggen wat wij normaliter onder normaal verstaan. Witte bladzijden dus, bedrukt met zinnen, woorden en letters. Af en toe bovendien voorzien van een illustratie: een foto, een afbeelding, een schema, een grafiek, een tekening. Wat beide boeken onleesbaar maakt, is louter subjectief. Het is de taal waarin het boek geschreven is. Als dat uw moederstaal is, is er geen vuiltje aan de lucht. Het gaat om de aantallen lezers die iets begrijpen. Van het eerste boek zullen slechts weinig lezers kunnen zeggen dat zij lezen en begrijpen wat de auteur hen wil zeggen. Van het tweede boek weet de auteur dat zélf niet eens.

Laat ik proberen u uit de droom te helpen. Het eerste boek is vers van de pers. Het heet Dinxperse grenspräötjes en is geschreven in een moeilijk op te schrijven, laat staan te begrijpen Oost-Nederlands dialect. Het bevat korte verhalen, jeugdherinneringen, die twee leeftijdsgenoten onafhankelijk van elkaar hebben opgeschreven en afhankelijk van elkaar samen in een boekje hebben gezet dat in november 2010 is verschenen. Voor eenieder die gewend is dialect te lezen (misschien bovendien te spreken) een fluitje van een cent. Maar voor niet-dialectkenners is de hier geschreven taal een grote sta-in-de-weg. Net zo iets als iemand die mij in een Zuid-Fins dialect uit de omgeving van Helsinki  een verhaal wil vertellen van een verdwaald rendier. Zoiets. Daar snap ik dus totaal niets van.

Het tweede boek is nog raadselachtiger. Het bevat niet-arabische, latijnse of romeinse lettertekens, maar schichtige kronkeltekentjes die blijkbaar aan elkaar geschreven woorden en zinnen vormen die je van rechts naar links moet lezen. De voor ons verkeerde richting. Bovendien moet je dit boek van achteren naar voren lezen, wat het raadsel alleen nog maar groter maakt. De taal waarin dit boek geschreven is, is het farsi. Dat wordt bijvoorbeeld in Iran gesproken en geschreven.

Het is zoals het is, en ik schaam me er ook niet voor. In beide boeken heb ik, uw nederige verhalenschrijver, de hand gehad. Als een van twee auteurs namelijk. Het eerste heb ik geschreven samen met een jeugdvriend, het tweede met een collega. Dat tweede boek gaat trouwens over kenmerken van het primaire onderwijs (het basisonderwijs) in een aantal Europese landen. Oorspronkelijk is het geschreven in het Engels en een collega uit Iran heeft het vertaald in een ook voor de auteurs onbegrijpelijke taal.

De plaatjes hieronder laten de voorkanten zien. Eerst het Achterhoekse dialectboek, daaronder een stukje van het Engelse titelblad en daar weer onder de voorkant van het boek in farsi. Doe maar wat ik iemand altijd aanraad: ook al begrijp je er niets van, je kunt het altijd bewonderen.

28-11-2010, 21:26 Geschreven door terra38  
Reageren (0)