Iedere keer wanneer mijn blik oostwaarts door het keukenraam zwerft zie ik hen. Meervoud en enkelvoud ineen. Onze twee-eenheid: jonge eiken die enkele jaren geleden zomaar uit het niets zijn ontsprongen en nu het landschap verfraaien.

Wie de vruchtbeginsels, de zaden, de eikels, meegenomen heeft, weet ik niet. Waarschijnlijk eekhoorntjes die aan het verzamelen waren geslagen teneinde voor een wintervoorraad te zorgen. Ergens aan de rand van ons boerenerf, daar waar het onze ophoudt en het land van de buurman begint. De laatste twee meters gebruiken we als een buffer, een strook afscheiding waarin allerlei struiken en planten groeien. Ze schieten onverwacht op uit de grond. Ze worden nooit door ons geplant, maar wanneer ze verschijnen en bevallen mogen ze blijven staan. Soms wordt het ons te machtig. Dan rooien we wat te veel is, zodat de rest iets meer aan zijn trekken kan komen.

Ergens in oostelijke richting staat dus nu al enkele jaren onze tweeling. Twee eiken die letterlijk sámen opgroeien. Ze leunen in het midden tegen elkaar. Daar zijn ze ook het minst ontwikkeld, want ze zitten elkaar in de weg. Aan de overige zijkanten groeien ze gezamenlijk en voorspoedig op. Ze zijn ongeveer even hoog en hebben evenveel takken en bladeren. Nu, in de winter, kun je doordat het bladerdak ontbreekt, mooi zien hoe ze op elkaar lijken. ’s Zomers lijkt het een eenheid. Je ziet nauwelijks dat het een tweeling is. Een één-eikige.