Juist op tijd merkte ik dat ik een slaaf van de tijd werd. Door dat nieuwe bewustzijn was het een eenvoudig kunstje de klok van de muur te halen en hem te verstoppen in een van de vele kasten, waar hij geen kwaad kon. De volgende stap was het verwijderen van mijn polshorloge. Een fluitje van een cent, maar één met grote gevolgen. Niet langer werd ik door de tijd opgejaagd. Niet langer was de tijd meester over mij: ik had mijzelf van de tijdsdruk bevrijd en de tijdsboeien afgeworpen.

Nu, jaren later, leef ik in een huis dat wemelt van het aantal klokken en uurwerken. In elk vertrek, in zowel schuur, keuken als slaapkamer. Maar steeds tamelijk onopvallend. Erger zijn de gebruiksvoorwerpen waar tegenwoordig ook altijd een klokje op dient te zitten. De magnetron, de wasmachine, de laptop, overal zit een digitaal uurwerkje dat mij wil vertellen hoe lang ik over iets doe en hoe lang dat duurt. Het mankeert er nog maar aan dat je aan de nieuwe stofzuiger kunt zien dat het kwart voor vijf is. Soeverein treed ik nu de tijd tegemoet. Met een air van: mij vertel je niets meer. Blijvend heb ik de tijd overwonnen. Ik ben mijn eigen tijd de baas.

Een polshorloge bezit ik niet meer. Noch aan mijn linker- noch aan mijn rechterpols. Soms vraagt men mij of dat niet erg onhandig is. Want, stel dat je persé moet weten hoe laat het is, bijvoorbeeld om de trein te halen, wat doe je dan? Ik antwoord daarop dat er veel oplossingen denkbaar zijn. In het open veld en van ieder menselijk contact verstoken, kijk ik naar de stand van de zon en weet op een kwartier nauwkeurig hoe laat het ongeveer is. En, indien tussen de mensen verblijvend, vraag ik aan de eerste de beste hoe laat het is. Die ander heeft ongetwijfeld de tijd op zak en kan mij die meedelen. “Terra, het is exact 6.45 uur!”  Te laat voor de trein van half zeven, denk ik dan. Maar is dat nu zo erg?