If the future isn't bright, at least it will be colourful
02-11-2008
Winston en de vettige bende van Van Slembrouck
Private Eye Winston stond tegen de beukenhaag, uit het licht van de straatlantaarns. Dikke druppels plensden blaasjes op de tarmac. Hij wachtte. Tot hij zeker was. Tot iedereen in het huis sliep. Of toch minstens met slaapogen voor de tv lag. Nog twintig minuten. Dan moest het kunnen.
Voorzichtig loerde hij om de hoek, en met vlugge passen snelde hij naar de carport en drukte zich tegen het tuinhuis. Hij luisterde. Niks. Alleen het bonzen van zijn hart. Hij probeerde zijn ademhaling te controleren. Rustig nu. Hij had bijna zeker vrijspel. Altijd beter om je wapens niet te moeten gebuiken.
Winston naderde tot de achterdeur. Tiptenend. Loopt die rotte kat hier niet meer rond? Met dat weer zal ze hopelijk wel binnenzitten. Kan die mij alvast niet verraden... Nu hij zo dicht bij zijn doel was, verloor hij zijn oplettenheid en hij stormde naar de voederbak. Winston kroop er helemaal in en begon zich vol te vreten. Zijn wapens in de aanslag, dat wel, maar helemaal geconcentreerd op het voedsel. Smikkelend en smakkend, piepend van genot.
Tot de deur openzwaaide. Hij bolde zijn rug, snuffelde met nattige neus en knipperde de oogjes verbaasd naar de lichtbundel uit de onverwachte zaklamp. Dief! siste ik hem toe. Och gij schattig diefje.
De kinderen werden erbij geroepen en ze mochten elk de stekeltjes strelen. Winston bolde zich tot paardenkastanje, maar hield ons vanonder zijn stekeldeken in het oog. Kom mannen, laat hem maar doen nu. Poes moest haar bak maar leeggegeten hebben. Daag Winston. Daag, zwaaide onze jongste nog.
Winston, ons diefachtig egeltje. Maar liever dat nog, dan de bende van vettige Van Slembrouck.
02-11-2008, 20:38 geschreven door Hill
12-10-2008
In ruggenspraak met het vakbondsfront
Schat, Waarom o waarom moest ik zo vroeg opstaan en je warme ruggecurve missen? Waarom? Om op een deftig uur op het werk te zijn. Grom.
Nog eventjes langs het station gezeild (toch niet de boswegel genomen, tempo trappen tempo tempo!). Het stond er zielig verlaten bij, op één nietsvermoedende zwarte medemens na, met haar dochtertje aan de hand. Wat is dat toch dat zwarten nooit het nieuws zien, dacht ik nog. België staakt preventief vandaag. Geen treinen, alleen treiteren! Ik reeste en ralliede voorwaarts het Klein Ei'ke door (ik weet wel dat dat weggeltje Klein Heideken heet, maar Klein Ei'ke vind ik leuker) om daar voor een gesloten overweg te staan.
Een vijftal minuten regendroppels vangen en wachten op een niet-stakende goederentrein, die bij passeren een volledig lege personentrein bleek te zijn. Op twee mensen na. Aan het raam één negerin met dochtertje... Negentien kilometer later was ik ook op mijn werk.
En nu zit ik hier met slaapogen te apegapen. En ik mis je rustige ruggecurve.
12-10-2008, 19:42 geschreven door Hill
16-09-2008
Caroline Gennez in The Crazy Horse
De heidewandeling werd besloten met een klim op de uitkijktoren, achttien meter hoog. Je zag kilometers ver, de heide in natgeregende augustusbloesem, weifelend tussen paars en roestbruin, tussen botten en rotten.
De wolken raasden over en gaven de stilte een surrealistisch tintje. Geen blaadje trilde, geen twijgje boog. Een haast onmerkbare dreiging van toekomstig onheil.
De stilte brak. Getetter en getater: Toeristen. Een bus vol, in fluopakken regenjakken en gestreepte paraplus. Een gids liep voorop. Dit hier is de Uitkijktoren. Hij is vijfentwintig meter hoog en je kunt hem beklimmen tot op achttien meter, tot op het derde plateau. Hij zei het tot niemand in het bijzonder en niemand luisterde dan ook. Wij waren toen al aan onze laatste tredes afdaling begonnen.
Wat kun je boven zien, riep een neuzelige zestiger, zongebruind, maar met de regenkap diep over de ogen, mij toe.
Ik keek om me heen, overschouwde de heide en zei: De Heide. (En ik bepeinsde - Du-uh, kijk om je heen, vent, wat had je gedacht, de piramides van Giseh? The Crazy Horse featuring Caroline Gennez? Een touraankomst op de flanken van de Aconcagua? Stel zo geen onnozele vragen, mens!) Zij zei: Een geweldig uitzicht over de heide, je kunt kilometers ver kijken, echt de moeite!
Sociaal zijn, het is niet iedereen gegeven.
16-09-2008, 20:04 geschreven door Hill
10-09-2008
Boys & Grills
Hij stond trots met zijn vork te zwaaien, een vettig worstje balancerend op de punt. Het was donderdag, en de enige echt hete dag die deze vakantie zou voortbrengen. De verzengende zon, de brandende barbecue en een litertje wijn ; de druppels stonden op zijn voorhoofd. De tafels daarentegen stonden op het gras, netjes in de schaduw, aangenaam koel zelfs onder de kastanjeboom. Barbecue onder vrienden.
De vrouwen keuvelden over kinderen, breien, mode, mooie hoeden en over de wereld cultureel verheffen. Dat dachten de mannen. Terwijl de dames vertelden over vingeren, vrijen, blote rooie roeden, en over zuigen-likken-beffen. Zo zijn zij.
De mannen hadden het over borsten en billen en rauwe seks. Dat dachten dan de vrouwen. Wij hadden het over worsten en grillen en rauwe vis. Zo zijn wij dan.
De kinderen dachten niks en plonsden dol-fijn in het plastieken zwembadje met hoge rand. Spetterfestijn met klaterlach.
Een idyllisch tafereeltje. Zomer, zon, gras, eten en plezier. Een volleven met drie vrouwen, drie mannen, drie poezen en handen vol kinderen. Zo is het mooi en zo zou het kunnen blijven. Alleen bij ons blijft zoiets nooit. Het was traditie en het blijft traditie.
Wij telden af, heimelijk mimen achter zijn rug, vijf-vier-drie (spieren spannen, greep uitrekenen-stop!- kinderen in de weg, opnieuw). Shhht: Vijf-vier-drie, neen, hij kijkt om. Even wachten maar -vertellen over de sappigheid van zalm op de rooster, toepidoebidoe- om dan drie-twee-één-ja nu!
Met twee grijpen we onze derde vast -de gillende griller- en we sleuren hem zo goed en zo kwaad als het kan, ondersteboven, dwars, met één been omhoog, tegenspartelend, schoppend, stampend, vechtend en gecontroleerd tegenwringend (hij draagt een bril, pas op) naar het zwembad. Hij biedt weerstand maar moet toch het onderspit delven met zijn hoofd vooruit in het lauwe sop. Hilariteit alom tot...! Wie zei daar 'onderspit'?!
Hij komt druipend recht met zijn reuzevork nog in zijn hand. Het zwembad sist zoals de vettige worstjes en loopt merkbaar leeg. Drie mannen paniekerig overleggend. Drie vrouwen geamuseerd toekijkend. Acht kinderen doelloos druk doend.
In aller ijl wordt de fietsrepair kit opgeduikeld en de dubbele scheur rustineus geplakt. Compresseur d'erbij en de mannen kunnen weer cool doen alsof er nooit niks aan de hand geweest is (weliswaar met schichtige blikken naar de vrouwen).
Niks aan de hand, natuurlijk niet! Bij ons is er nooit niks aan de hand. Maar idyllisch blijft het ook nooit lang.
10-09-2008, 22:08 geschreven door Hill
29-08-2008
Diep in het rood II
Het bleef me toch wel bezig houden. Niet dat ik er mijn slaap voor liet, maar toch. Wat zou er ondertussen gebeurd zijn met mijn afgestane 400 ml bloed? Een volle 0.7% van Hill McGraw ligt nu ergens, waar-o-waar, te wachten op een onwetende afnemer. De eerste dagen zou het wel ergens in een industriële frigobox liggen, in zo'n sterielkliene ruimte waar ze ook nog lijken invriezen of zo. Tot daarna een jobstudentje (dokter in de knop, een doparts) het in een centrifuge gooit , allerlei metinkjes uitvoert en het daarna labelled: klaar voor consumptie.
Zou het nu nog in die vriezer liggen of zou mijn bloed al iemands leven gered hebben? Zouden de McGraws Super Trooper Little Red Bloodcells® al ingespoten zijn bij een bleek leukemiepatiëntje uit Limburg. Of vervoerd per Seakingheli om daarna per MUG door de volgeslibte A19 te sjezen en intraveneus overgetapt te worden in een Poolse trucker die zichzelf klem reed tussen een Spaanse tomatencarrier en een Hollandse verhuiskamion. Misschien is mijn zakje net dat ene dat ze toen lieten vallen, niet opmerkten en er daarna achteruit over reden, een uitgesmeerde rode streep met Michelinprofiel over de autostrade achterlatend, ondertussen opgedroogd tot voedsel voor kraaien en eksters. Het zoù kunnen!
De afgelopen dagen bleef ik erover fantaseren: Welke Belgische schonen zouden op onze ertkloot nog rondschrijden enkel en alleen omdat ze ter nauwer nood konden genieten van mijn plasmaplasje? Mmmmmm.
Het mysterie bleef tot ik gisteren in de brievenbus twee enveloppes vond, afkomstig van de bloedtransfusiedienst van het Rode Kruis. Eentje voor mijzelf en eentje voor mijn madam. Die van haar verdween op het aanrecht tussen de andere post en die voor mezelf scheurde ik open.
Beste Hill McGraw, blablabla, bedankt voor je eerste gift, patati patata, we hopen, blablabla je in de toekomst terug te zien. tara tatata. Met vriendelijke groeten en Hoogachtend, Mr. R. Kruis.
Tsja. Fijn. Bedankt. En tot ziens. Misschien. En ik gooide de brief in de papiermand.
Wat later kwam de Zinderende Zap zelfzeker zingend de keuken uitgezeild. Hier, op het aanrecht een brief van het Rode Kruis! Ik weet het. Voor JOU! Voor mij? Was die tweede ook voor mij? Ik had het niet eens nagekeken, eentje voor mij en eentje voor haar, dacht ik. Maar die tweede was dus ook voor mij.
Ik griste hem mee, scheurde hem ook open en ik las:
Beste Meneer McGraw, blablabla nogmaals dank voor, pipikaka, niks om ongerust over te zijn, blablabla, totaal onbruikbaar bloed, (Excuseer!) bloed niet sterk genoeg, (Grmmbl!) Geweigerd.(!!!)
Ik heb slap bloed. Het is niet straf genoeg. Te weinig power. Te weinig jus. Ik word in leven gehouden met Fristi light. Met aardbezekes-sap. Flets kraantjeswater met een druppeltje grenadine. Zo pover van kwaliteit dat ze het zelfs niet moeten hebben. Liever nog gooien ze het weg, dan mijn siroop ergens in te spuiten. Te flauw voor bloedpens. Gewoon door 't gotegat die handel.
Zeg wat denken die eigenlijk? Een gegeven bloedcel kijk je niet in de mond, toch? Wie geeft wat hij heeft, is waard dat-ie leeft. Zei mijn bomma altijd. Ze is dood. Maar toch.
Ik las verder. De volgende keer mag ik nog komen, maar ik moet op voorhand melden dat ik geen echt volwaardig bloed heb. Ze willen me wel nog pijnprikken dan, maar alleen om het teststaaltje. Om te zien of ik mezelf al weer gezond heb gekregen tegen dan. De muggenzifters.
Ik heb het dan maar zelf opgezocht, gegoogeld op wikipedia, de rootdirectory van het internet. De oorzaak kan malaria zijn. Of zware menstruaties. Of nog, ongemerkt bloedverlies uit de dikke darm, stukgevreten door poliepen, tumoren of wormen. Het kan ook ijzertekort zijn. Of een gebrek aan vitamine B12. Vandaag nog begin ik aan mijn chocoladedieet. Alleen voor het zilverpapier.
Als dat niet helpt, staat er nog bij, kan het verholpen worden via bloedtransfusie. Blood and fire!
29-08-2008, 20:47 geschreven door Hill
08-08-2008
Diep in het rood
Het stond met rood omcirkeld in de agenda: Donderdag Bloed Geven. Met drie hoofdletters. Eén van Zapnimfs jaarlijkse uitstapjes. Geen probleem voor mij, ik zou wel een DVD'tje zien, een horrorfilmpje of zo. Gaat er altijd wel in. Gordijnen dicht, lampen uit en lekker huiveren onder een dekentje, terwijl op het scherm de afgehakte ledematen in het rond vliegen. Mmmm. Heerlijk.
En toen werd het donderdag en toen zei zij: - Komaan, wij moeten er ten laatste om kwart na acht zijn.
- WIJ? HOE WIJ?
- Jij en ik, wij.
- IK OOK? HOE KOM JE ERBIJ? Ik ben allergisch aan bloed! Ik val flauw als ik nog maar het woord "ader" hoor. Geen volkslied kan ik aanhoren of ik krijg duizelingen! Dat kun je niet menen?
Ze probeerde mij slinks te overtuigen door in te spelen op mijn zwakheden: Mensenlevens redden, blablabla, arme zielige kindertjes met anemie, blablabla, anders slapjanus, nobele taak aan de maatschappij, blablabla, eindelijk eens iets nuttigs in je leven...
Ik gaf niet toe, en hield het been stijf. Ze zou mij eens leren kennen!
Een kwartier later reden we de parking op. En weer af. Want hij was vol. Bomvol. Heel Zapdorp was gemobiliseerd om twee pinten levenssappen af te staan. Okee, het gaat niet! jubelde ik, en toen vond zij plotsklaps nog een klein gaatje ergens drie kilometer van die menselijke muggenplaag. Niets gekort, ik moest dit ondergaan, het bloed kruipt waar het niet kan gaan.
Zij beende met stevige pas naar het lokaaltje en ik slingerde aan haar arm mee. Hoog tijd voor mijn laatste troefkaart: ik trachtte op mijn beurt op háár gemoed te spelen:
Belachelijk maken, flauwvallen, schedelbreuk hebben, schaamte, pispaal van 't dorp.
't Hielp allemaal geen fluit, dat mens heeft geen gemoed. De hardvochtige!
- Als ik omval, en ik zál omvallen, dan moeten ze zich met mij bezig houden, en dan is er opstopping en kunnen de anderen geen bloed geven en dan hebben ze groot bloedtekort en er zullen onschuldige kindjes sterven en dat wil jíj ( ik kan smerig worden) niet op jouw (!) geweten hebben en...
- Er zijn heus wel genoeg bedden om de massa aan te kunnen...
- Hoezo, bedden, is dat dan niet elk in een kamertje apart? - Gekkie!
- IK WIL NIET PUBLIEK IN EEN ZAAL FLAUWVALLEN!!!
- Dat gebeurt ommes niet.
Ja, ik weet ook niet wat ommes betekent, maar ze zei het wel.
Ondertussen waren we al op de parking van de stadsfeestzaal (geweldig, dacht ik nog, nooit meer naar het theater zonder flashbacks vol ranzige bloedgeur). Wel vier (!) ambulances stonden er. Vanuit een ooghoek dacht ik zelfs een tankwagen te onderscheiden met een rood kruis erop. Allemaal waren ze om ter reklaamst bestickerd met huizenhoge slogans als "bloedgevendoetlevengeven" of iets dergelijks. Hoe waar, dacht ik. Ik geef bloed en meteen mijn leven terwijl ik sterf van de angst.
Ik kreeg mijn eerste duizelingetje maar mijn lief trok mij krachtig de drempel over.
Links was de administratie, een drietal dametjes die zich over de papierwinkel heen bogen. Achteraan in de zaal stonden drie kottekes met dokters erin, en driekwart van de polyvalente zaal stond vol met bedden en driftig heen en weer spurtende verpleegsters (geen enkele vent meneer!).
Ik zag rode lampen flikkeren, alarmen afgaan en dat allemaal in een walm van ziekenhuisdoemp.
Mijn vriendin mocht meteen door, habituée, maar ik moest aanschuiven bij de rij nieuwelingen. Voor mij allemaal hübsche mädels in teensletsen (hou toch op met tetteren truttebollen!) en ik moest mij inschrijven bij een madammeke met vuurrode krullen als had ze een pruik van bloedkoraal op haar kop. Eventjes viel het geluid weg, maar ik kon het terughalen door zeer diep en rustig te ademen. Waardoor ik dan weer zuurstofoverschot kreeg en plotsklap begon te zweten als een pakje boter in de microgolf op 750 watt.
Meneer, mag ik uw naam? Ronny Vanbever, probeerde ik nog, maar ze moest mijn identiteitskaart zien.
A-ha Hill McGraw, en niet Ronny? Euh neen, sorry, ik dacht dat je de naam van mijn vriendin vroeg...
Het was een vriendelijk kind, ze negeerde mijn hyperventileren straal.
Ze zat er al lang, je kon het zo zien aan haar vermoeide bloeddoorlopen ogen. Hup, daar ging ik weer. Ik hield me staande aan de tafel en wankelde van daar naar een geïmproviseerd bureautje waar ik allerlei formulieren moest invullen:
Vraag één: Voel je je ziek? Ja of neen. Hahaha. Humor bij het rode kruis. Rotzakken. Jarenlang heb ik ze uit de brand gesleept door mijn auto dicht te kleven met hun stickertjes van de Smurfen, Kuifje, Lucky Luke,... maar als je even een moeilijk momentje hebt, geven ze niet thuis.
Naar eer en geweten vulde ik hun lijst in, en liet de eerste vraag open. Nè, is hun adminstratie lekker naar de boeme.
Daarna mocht ik in een andere rij aanschuiven om tot bij de dokter te komen.
Het was ook een dame. Vriendelijk weer, het moet gezegd, maar ik moest haar wel zeggen dat ik mij niet ziek voelde. Ach ach ach. En geen aids had, noch tekenbeten of recentelijke piercings en zo.
En toen, zomaar ineens, pompte ze mijn arm aan frutsels om mijn bloeddruk te meten.
Kan ik ook niet tegen, ik voel dan gewoon het bloed door mijn aders gutsen, ik haal makkelijk het debiet van een vinnig vliedende vaart. 12-7, perfect, zei ze nog.
Ik mag dan wel dodelijk ziek zijn, naar zuurstof happen als een gerookte haring op de Meir, maar als het op bloeddruk aankomt ben ik niet te kloppen. Undestructible I am. Toch een beetje trots, speekmedolle voor mezelf.
En dan mocht ik weer in een rij gaan staan. Die naar de bloedbank. Negen waren er nog voor mij. Mijn lief, de schat, kwam vragen of alles nog goed met mij ging.
GA WEG! brulde ik. Weet ik veel waarom. Ik had al mijn aandacht nodig om te blijven ademen. In-Uit-In-Uit-In... En nu... euh... paniekpaniekpaniek. Nog eens 'In' of was het nu 'Uit' - Poefoefoef. In-uit-in-uit...
Ik zag in de wazige verte hoe iets wat op mijn teergeliefde leek zich lachebekkend neder vleide. Ik voelde mijn aorta kloppen, en toen draaide de parket plots een walske. Het bleek niet de parket te zijn maar ikzelf. In een laatste Straussiaanse heupbeweging gooide ik mij op een bekertje water en dat bracht weer kleur op mijn wangen.
Vier dagen en evenveel duizelingen daarna was het mijn beurt.
Een zestal verpleegsters liepen er rond en ik kreeg natuurlijk net die kenau. Die met die bloeddorstige gierenkop. Van die zou ik nog geen bloed willen krijgen, laat staan haar bloed geven.
Maar het was loos alarm. Ze moest het zelfs niet hebben.
- Oei, meneer, kraste ze, voelt meneer zich niet goed?
- Neen, madam. Maar het is niet erg (zei ik dat echt?) het zal alleen erger worden.
- Jammer meneer, dan is het misschien beter dat je dan geen bloed geeft...
Godverdomme. Ben ik nu zover geraakt, heb ik nu zo afgezien, dan wil ik wel all the way gaan. Waar is hier die naald, dat ik ze er zelf inram!
Maar dat mocht dan weer niet van de gier.
Neen, ze moest overleggen met haar collega-verpleegster. Die ook niet geselecteerd was op haar kordaarheid.
Dus ikke tussen die twee bloedzuigers naar de dokter. Die het ook niet wist. Dan maar naar de collega. Bon, om een lang verhaal kort te maken: ze hebben erover gestemd. Eentje voor, eentje tegen en een onthouding. Ik mocht zelf kiezen. Ik duizelde weg en dat hebben ze geïnterpreteerd als een ja.
Maar de roofvogel wou haar nagels niet meer aan mij vuil maken, dus duwde ze me maar in armen van een ander bloedeloos mensje. Hoe kun je er zo bloedeloos uitzien als je job aders prikken is, dacht ik nog.
Oeps... Hier draai ik weer even weg. Niet in het verhaal, in het echt, nu, terwijl ik dit intik. Manmanman, wat heb ik een rotleven. <Pieske gedaan> Okee, terug full force.
Om zeker te zijn dat ik niet ter plaatse zou overlijden kreeg ik eerst nog een glaasje cola. En dan nog één. En ik drink alleen de light variant, maar dat hadden ze natuurlijk weer niet.
Tappen ze een halve liter van mijn goede bloed af, gieten ze je bij met zure american junk.
Bon, ze prikten er wat op los en toen weet ik het niet goed meer. Eerst nog een kus, een blonde krullenbol, daarna nog een kus, een lange kus, een heel lange natte lik als van een demente koe, ik wou al protesteren dat de mensen keken en zo, maar het was die kenau van daarstraks die mijn voorhoofd bette met een natte vod. 't Is bijna klaar, zei ze, nog 20cc.
Toen ging een alarm af, een licht begon rood te gloeien en 't was af.
Blijf maar liggen, zei ze. Ze goot nog een cola in mij, en ik moest stilletjesaan bekomen. Schoon genoeg had ik ervan, maar ik kon niet van die tafel af geraken. Hij stond in hoogste stand en ik vond de hendel naar beneden niet.
Een kwartier later zat ik dan toch een beetje triestig te kijken in een kopje fletse koffie, terwijl Zapmadam er op los kwetterde.
Hoe voel je je nu?, vroeg ze in de auto op weg naar huis.
'k Weet niet, mijn arm doet zeer. Volgens mij zijn ze die naald erin vergeten...
Het heet dus hematofobie wat ik heb. De ergo-variante. En je kunt er niet van genezen. Alleen een pacemaker helpt soms.
En heel veel troost en liefde.
Dus niet: Wahahahahahahaha, flauwe bees! roepen.
08-08-2008, 21:26 geschreven door Hill
27-07-2008
Keuzes maken
De tragische lyriek van het Adagio for Strings van Barber of de melancholie naar verloren liefdes en dus tijdperken uit de Suite nr3 in D (Air) van Bach. De mystiek van Hildegarde von Bingen of de gelatenheid, religieus maar intens, van de Benedictijner monniken van het Monasterio de Santo Domingo de Silos. De cellulaire minimalistische composities van Wim Mertens of Philip Glass of de gelaagde klankentapijten van Boris Blank. De symphonische jazz van an American in Paris of de frenetieke energiesplinterbommen van de be-bop uit The Beat Generation. De perfectie van een trompet in Kind of Blue of de trilling van een lip, als was het een vlindervleugel, op Ascenseur pour l'Echafaud. De klankvervreemding van Karl-Heinz Stockhausen of de stemacrobatiek van Yma Sumac. De warme deken van Astor Piazzolla en Lhasa de Sela of de alle levendodende vrieskou van Biosphere's Substrata Tekstflarden Brel of Brassens, een weemoedige Lieven Tavernier of de poëzie van seriewoordenaar Solaar. Het is er allemaal, open en bloot, vrij beschikbaar, op CD of MP3 te vinden in de korvenkast in de living, een hand weg van de afstandsbediening van de TV. Zomaar.
---
Jaarlijks wordt in Zapdorp een festivalletje georganiseerd. Een familiefestival is het, met een rockpodiumpje, een stand-up comedie tent, twee of drie vetkraampjes, d'er is zelfs een schlagerpodium. En het is gratis.
Dus wij daar naartoe. Met de hele kroost erbij. Niet dat we veel van die kroost zien: Puberzap verdwijnt heel snel met een aantal vriendinnen om allerlei stoere dingen te doen die niet mogen, maar wel keivet zijn als je veertien bent. De kleinsten vinden ook heel snel een viertal vriendinnetjes van school en hangen rond in de speeltuin op het terrein en de zoon die... tsja waar zat die eigenlijk?
Dat zal wel ergens bij dat rockpodium rondhangen, hij is verstandig genoeg om zijn plan te trekken. En hij vertoont nog niet echt puberstreken dus zorgen moeten we ons daar niet over maken.
Het werd een prettige namiddag en tegen een uur of negen trokken we naar het hoofdpodium, want daar trad de hoofdact op. Van Zoonzap nog steeds geen spoor.
En dan zien we dit:
Alles is er, van Abba tot Zappa. En hij kiest er net de schuif uit met de pretpunk.
27-07-2008, 14:14 geschreven door Hill
26-07-2008
Obama in Duitsland
- Hij komt naar hier, hij komt naar hier, kijk, kijk, kijk, het staat in de gazet!
- ...?
- Hier, kijkt dan toch, hij komt naar hier, naar Berlijn, den Obama komt naar Berlijn.
- Ja, en?
- We gaan kijken, man.
- Naar een Amerikaanse neger?
- Komaan doe niet onnozel, dat wordt de volgende president van Amerika! Dit is geschiedenis! Ich bin ein Berliner, weet je nog, van Zjei-ef-kei. Daar klappen ze nu nog van. Dien Obama dat is Kennedy en Luther King tope tegare. Dat is... we moesten al weg zijn. Wat zitten wij hier nu nog te doen.
- Zijt eens wat rustiger, dien Obama loopt echt niet weg hoor. Wanneer komt hij?
- Binnen twee uur, waaah, binnen twee uur al! We kunnen met de tram gaan, 't is hier vlak in de buurt. Waar is mijn hemd?
- ...
- Mijn hemd ja, mijn Amerikaans hemd. Dat ik altijd aandoe tijdens de Oktoberfesten.
- A neen, dat doe je niet aan! Als je dat aandoet dan kom ik niet mee.
- Maar jawel, Amerikanen zijn enthousiaste mensen, 't is feest, dat geeft niet, komaan, ik doe dat hemd aan en jij een petje met 'USA forever' erop.
- Zot!
- En we hebben ook nog een boodschap nodig voor Obama. Op zo'n bord. D.A.F. of zo. Deutsch-Amerikanische Freundschaft.
- Da's het merk van een vergeten popgroep uit de jaren tachtig!
- Is dat zo? Ja, dan is die inderdaad vergeten...
- Als je persé een boodschap wilt, laat het dan tenminste iets intelligents zijn...
- Zoals: We have a german dream!
- Euh...
- Ich bin wie du! Ubique Media Daemon! Black is Beautiful! Obamassive!!
- Okee, laat maar. Zou je niet gewoon Lang Leve Obama erop zetten. 't Zal al belachelijk genoeg zijn, in je Amerikaans hemdje.
- Dat hemdje is niet belachelijk. Maar misschien heb je wel gelijk. Lang leve Obama! Hier heb ik al een stuk karton, geef me die zwarte alcoholstift eens. Nee, niet die, die dikke daar. Ja, goed.
- ...
- Verdomme, dat zal daar nooit opkunnen. Mijn bord is te kort.
- Pfffff, zet dan gewoon Obama.
- Ja? Allé ja! Voilà sè, 't staat er al op. En goed duidelijk geschreven dat iedereen het kan zien. Kom we zijn weg!
- Doe eerst dat hemd uit, en trek iets anders aan. Dat is belachelijk.
- Dat is NIET belachelijk. Dat is een ode aan Amerika.
- Oh oh oh.
- Zij toch niet altijd zo bang om je belachelijk te maken. Niemand is belachelijk.
-...
- Hij is er. Komaan, helpt eens mee dat bord omhoog te steken.
- Je gaat je belachelijk maken!
- Zwijgt en helpt mee. Jij altijd met je idées fixes!
Het was een echte Française, een mooi maar tenger madammeke van eind dertig, in het zwart gekleed, op punthakjes en met een baret op lang zwartgeverfd haar. Ze wankelde met haar hakjes op de regengladde kasseien, struikelde en greep mijn arm.
Ze keek naar mij op, verontschuldigde zich en vertelde dat ze hier, in deze straat, nog gewoond had. Dat dakvenstertje daar, nu dichtgenageld met harde plastiek, daar woonde ze toen. Nu is ze verhuisd, ze woont niet meer in de stad, nu woont ze... elders. Ze brabbelt iets wat ik niet begrijp. Ze is ook moeilijk te verstaan. Een warrig Frans en haar zinnen lijken van de hak op de tak te springen.
Ik kijk in haar ogen en zie zilt. Zeewater. Gesprongen adertjes. Maar ze is wel mooi opgemaakt, veel poeder en de lippen donker aangelijnd. Alleen heeft ze lange vieze nagels. Rouwranden.
Ze vraagt me lispelend of ik al op het kerkhof ben geweest. Of ik de lanterne des morts heb gezien. De dodenlantaarn! Ze bedoelt die konische toren op het kerkhof, waar ze 's nachts vuur in maakten, zodat de dolende zielen der doden 's nachts de weg naar hun graven terugvonden.
Ze kijkt door mij heen. Haar wit gezicht licht op. De poeder maskeert maar verbergt niet. Rode aders in de wangen. Getekend door jarenlang alcoholmisbruik. Ik heb er nog 'un reportage' over gemaakt, ik... Voor France3. Ik... mythe... ik werd overvallen... op het kerkhof... 's nachts, de lichten van de camera's, alles baadde in het licht... hij nam mij... Nam mij vast. De man, de schaduw. Harde schaduwen en fel licht, overlicht, overbelicht. Hij nam zijn mes en hield het tegen mijn keel. Ken jij de legende van de lanterne des morts? Ken je de ware legende van de lanterne des morts? Vertel me de legende, en vertel ze juist. Eén kans, anders... hij drukte het mes dieper in mijn keel. Haar slapen klopten, de aders in haar ogen werden dikker. Ze greep mijn arm steviger vast en drukte haar nagels, steeds dieper in mijn arm, als messen.
Haar mantel viel open, in haar nek werd een moedervlek zichtbaar met centimeterslang haar erop. Het verborg een lang litteken. Ze drukte haar gezicht haast tegen het mijne: ze fluisterde iets onverstaanbaars. Ik rook Martini. Moi, j'ai survécue!
En toen liet ze me los. Ze stond wankel, struikelde naar de muur. Ze herstelde zichzelf en keek door mij heen alsof ze mij niet meer zag. Au revoir, zei ze toen, en stapte naar links de volgende straat in. Even nog keek ze achterom. Of ik ze wel volgde. Maar ik koos rechts.
17-07-2008, 20:55 geschreven door Hill
25-06-2008
Shakespeare iz ded
Hi-ill!
- 'Fabuless' wat wil dat zeggen? Ze kijkt mij aan met haar bruinblauwe ogen en blaast een krulletje omhoog. - Fabulous bedoel je, wel dat is iets geweldigs, iets fantastisch. - A ja, zegt ze, dan versta ik wat ik zing!
En hop, weg is ze, neuriënd de kamer door: I want fabuless, My sister is a fles.
Talen zijn alleen moeilijk als je groot bent.
25-06-2008, 15:11 geschreven door Hill
23-06-2008
Ciao bella!
Het gebeeldhouwde meisje trippelde voorbij, gedachtenloos heupwiegend. Een al wat oudere pizzeria-uitbater monsterde haar van wimper tot hak en floot haar na. Zij hoorde hem niet, haar iPod stond net iets te luid. De vooruitgang maakt het leven er niet makkelijker op, ook niet voor Italianen.
Ik offerde me dan maar op en nam zijn lofbetuigingen met een diepe buiging in ontvangst. Hij moest even lachen en zwaaide terug.
23-06-2008, 22:12 geschreven door Hill
02-06-2008
Residentieel wonen in het groen
Een paar honderdduizend euro reed op een rijtje voorbij. Aan een verschroeiende 27 kilometer per uur. Precies 27 per uur, dat weet ik wel zeker, want ik volgde ook in dat rijtje.
Voor mij een Ferrari, daarvoor een Porsche Cayenne en daar nog eens voor een Bentley Continental GT. Helemaal vooraan reed een tractor in al zijn boertigheid in het midden van de wegel. Geen voorbijsteken mogelijk. Aan een gezapige 27 kilometer per uur. En maar toeteren dat rijtje. Wat moet dat irritant zijn, dacht ik nog, te veel geld hebben en te weinig tijd.
Tractor, Bentley, Porsche en Ferrari. En dan een Nova-mannenfiets bouwjaar 1977. Residentieel wonen in het groen, het heeft zo zijn charmes.
Ik schakelde hoger en fietste het rijtje langs rechts voorbij aan eenendertig. Omdat ik een rotzakje ben.
02-06-2008, 21:44 geschreven door Hill
28-05-2008
Het koppig model
Ze pijnigt zich op hoge hakken. Ze verft haar ogen pandazwart. Dagenlang moet zij haar nagels lakken. Ze speelt model, het leven is hard.
Ze draagt van die te korte topjes. Ze wurmt zich in een 'skinny' jeans. Ze houdt van olijk fladder-rokjes. Geen vrouw, geen kind, ze is veertien.
---
Ik vraag het haar, ze blijft heel kalm. Ze ontkent alles, zelfs fanatiek. Mijn stem wordt luider, al met wat galm. Ze houdt het vol: Ik was het niet!
Maar Hill, ik zweer het toch, ik kom niet aan je spullen! Puberzap, beken dan toch. Ach vent, zit niet zo te lullen.
---
En toch, lief kind, jij was het wel. Ik weet het echt wel zeker. Je speelde met mijn camera. Wie anders ja, word maar al bleker.
Neen en neen en neen, kopt ze dan eigenwijs. Ik niet! Welaan dan, hier het bewijs:
[FOTO1.3]
28-05-2008, 00:00 geschreven door Hill
27-05-2008
Het bewijs
27-05-2008, 00:00 geschreven door Hill
23-05-2008
Bedrijfswagen gevraagd
Alleen als een bedrijfwagen in het pakket zit
23-05-2008, 20:25 geschreven door Hill
22-05-2008
De kat en zijn lengtematen (II)
En dan doen wij mrrrwwwwmrrrwwww. En dan doet zij ook mrrrwwwwmrrrwwww. En dan pakken we ze op en leggen ze in de zetel en dan kriebelen wij zo over haar buik zo. Dan gaat zij liggen met de pootjes omhoog, fietsbewegingen maken met de voorpoten. En dan wrijven wij nog wat harder, en dan gaat zij harder fietsen. Ze ronkt ook zo lekker dan. Dan drukken wij onze neus tegen haar buik en doen nóg eens mrrrwwwwmrrrwwww en dan zeggen wij dikke poesjsjsjsj, mrrww dikkepoesjsjsj dikkepoesjsj. En dan geeft zij kopjes en dan geven wij kopjes en dan zeggen wij dikkepoesj dikkepoesj.
En dan zegt zij: Ze-eg, is 't stilletjesaan goed zo. Zooo dik ben ik nu toch niet meer hoor. Het eten is trouwens klaar. Open jij een flesje wijn? En trouwens sinds wanneer ben jij plots koninklijk meervoud geworden?
22-05-2008, 21:07 geschreven door Hill
19-05-2008
De kat en zijn lengtematen
De kat. De kat is een zoogdier.
Ze heeft een pels.
De pels kan verschillende kleuren hebben: wit, zwart, bruin, ros, lapjeskat.
De pels kan ook twee kleuren hebben.
Een kat is... is...
Hi-ill, hoe groot is een kat?
Ze kijkt op van haar al enigszins gefrommeld blaadje ruitjespapier. Negen jaar is ze en dit is haar eerste spreekbeurt.
Een kat, euh, ongeveer zo groot, gebaar ik met twee handen. Zoiets, kijk maar naar woppie.
Neen, maar in meter, hoeveel meter is een kat?
Nou, dat weet ik niet precies. Kijk, woppie passeert net, laten we ze meten!
Het voorstel wordt dankbaar aanvaard. Terwijl ik de rolmeter haal, probeert zij de rosse tot enige medewerking te verleiden door hem te aaien. Mrrrwwww, dikke poesjsjsj, mrrrrwww, dikke poesjsjsjs.
De rosse laat het zich welgevallen en wanneer ik met de meter arriveer is hij zo mak als een uitgewrongen dweil .
Kom woppie, kom, fluistert ze terwijl ze de meter overneemt. Nog steeds in de ban van de gelukzalige strelingen laat de kater zich doen. Drieënveertig centimeter! Goed ! En nu nog de staart!
Ze friemelt haast een knoop in zijn trots. Woppie trekt zijn linkeroog open, slaat verongelijkt nors -zoals alleen oude poezen dat kunnen- het gefrunnik gade en zoekt waardig een ander plaatsje op. Met Minizap erachteraan.
Kom woppie, blijven zitten, woppie. Zeg Hill, ze wil niet. (Ook katers zijn 'ze'). Parmantig als een markies stapt onze rosse het gazon door, met een gehurkte Minizap in ganzenpas erachteraan. Met mij niet, kind, denkt de bompa, ik ben anderhalf keer zo oud als jij meisje.
Net wanneer ze een wanhopig "ze wil echt niet, zit nu sti-il" slaakt, gaat de markies zitten, heft zijn staart en laat Mini meten.
Twintig centimeter! jubelt ze.
Okee schrijf het maar vlug op. Ze beklimt opnieuw de tuintafel en schrijft met het tongetje uit de bek: Een kat is ongeveer 40 centimeter groot en haar staart is ongeveer twintig centimeter groot.
Een kat weegt... euh? Hi-ill hoeveel weegt een kat?
19-05-2008, 21:32 geschreven door Hill
17-05-2008
Mijn kleine vriend de bijl
Zo'n luie zondagnamiddag was het, een middag waar de bijen het hoogste woord zoemen, waar boomgeruis geraas wordt en een krekel oorverdovend kraakt. Stilte lipgestift met natuurgegons.
Zo'n luie zondagnamiddag dus, die vakkundig opengereten werd door een bulderkreet, die niets menselijks meer bevatte: DIE MOTHERFUCKER DIE!
Hij stond met wijdopengespreide benen op het terras en had de bijl geklemd in beide handen. Hij zwiekte en zwaaide ze vervaarlijk boven het hoofd. Mijn haar stekelde recht, bloed werd ijs, vel kieken.
DIE MOTHERFUCKER DIE!
Ik herkende de stem onmiddellijk, en gooide mezelf preventief ten gronde achter een rododendronstruik. Het was onze eigenste Zapzoon, en omdat hij mij inderdaad met recht en rede motherfucker mag noemen, nam ik geen enkel risico.
Het bleek loos alarm. Niet ik was het subject van zijn woede, maar de onwillige bamboestruik bij de vijver. De afspraak was dat we die samen zouden kortwieken (ik denk dat ik toen het werkwoord verpulveren gebruikt had) en dat zou hij eventjes lekker oplossen. Met een bijl.
Hij ging te keer als James Brown op acid en luttele tellen later was de wereld een werveling van groengewas. Toen de bamboestruik volledig uitelkaar gereten op het gazon lag, zag ik hem likkebaardend fluisteren tegen de bijl: Haaa, goed gedaan, mijn kleine vriend de bijl, goed gedaan. In zijn ogen gloeide nog iets na van waanzin.
Misschien moeten we hem eens wat van korterbij opvolgen.
17-05-2008, 17:12 geschreven door Hill
28-04-2008
Dikke dames die eten
... - En toen ben ik zelfs naar een hypnotiseur geweest. - Allez gij? - Jaja, echt waar. 't Was hier een beetje verder, langs de grote baan. Hij was een hele lange magere, beetje een uitgeteerde vent. Kettingroker ook, heel zijne living zat onder den doemp. Het was dan nog zo'n living uit de jaren vijftig, ge kent dat wel. Zo'n heel kneuterige jaren vijftig living, vol met postuurkes en vazekes. Overal op de zetels van die gehaakte kleedjes en alle kleuren waren sepia en bruin. - En hij ontving jou in die living? - Ja, ik moest gaan liggen op de sofa in zijn living, en vandaar kon ik kijken naar het plafond. En aan dat plafond dan hing een heel klein spiegeltje, ge zag het begot bijna niet, een spiegeltje aan een koordje. En ik moest kijken naar dat spiegeltje. - En dan vielt ge in slaap zeker? - Neen neen, dat was maar het begin. Ik moest mij concentreren op het licht in dat spiegeltje en toen begon hij te spreken met zo'n stille stem: Je ogen worden zwaar, je oogleden worden, je bent moe, ge kent dat wel, just gelijk in de films. - Allez, en gij zijt gehypnotiseerd geraakt zeker? - Awel dat was raar. De eerste keer niet, ik ben de hele tijd wakker gebleven en hij maar voort doen, je voeten worden loom, je benen worden loom, maar de derde of de vierde keer moest hij maar tot tien tellen en met de vingers knippen en ik wist van niets meer. - Moh!? - Jaja, raar hé. En ondertussen zat hij maar te zeggen van: Cola is slecht, Cola is slecht. Je ziet de taarten wel liggen, maar je vindt ze niet lekker. Een roomsoes is allemaal vet, bah, je bent vies van vet... Enzovoorts. - En heeft het geholpen, zijt ge dan vermagerd? - Bwof, een kilo of zeven. Na acht sessies heeft de vent kanker gekregen en viel 't em dood. Nog nooit zoveel taart gegeten als aan de koffietafel bij zijn begrafenis.
...
28-04-2008, 19:53 geschreven door Hill
24-04-2008
Opgroeien is geen boterham met choco
Opgroeien, het loopt niet van een leien dakje. Opgroeien is geen boterham met choco, het smeert niet zo lekker. Opgroeien gaat eerder schokkend, als de eerste rijles van een zeventienjarige in papa's break.
Het ene moment ben je nog kind, het volgende moment staar je ongelovig naar één onnozel lang borsthaar. 's Maandags plet je je Choco-Honey Pops, en slurp je daarna de achtergebleven lekker zoete chocolademelk weg. Op dinsdag kun je je niet eens meer voorstellen dat je die boecht ooit binnenkreeg. Een pint smaakt ook plots niet meer vies. Tiens.
Daarstraks nog prikte je nog met je potloodpunt in de nek van die trut voor je, nu staat ze bij het knutselen naast je, je ruikt haar zoetige zweetgeur, ze raakt je onopzettelijk (sorry!) aan en je weet even niet meer waar boven en onder is. Hoe is Annechien in dat kwartier ontpopt van larve tot hete bees? En sinds wanneer en waarom ben ik nu plots geïnteresseerd in hete bezen? Van storend object tot beheerlijk subject?
De zaterdag zit je in afgeknipte jeans op café, je examenresultaten te vieren, de maandag sta je in driedelig pak, de haartjes platgestreken in een dokterskabinet de nieuwste zetpil aan te prijzen.
Opgroeien gaat echt niet geleidelijk. Opgroeien is schrikken.
Tussen het molesteren van zijn jongste zusje en ongetwijfeld een sneer naar zijn oudste zus in, wenkte ik hem naar mij. Ik zat achter de PC mijn tijd te verprutsen, mijn melancholie aan te scherpen aan youtube filmpjes uit de jaren tachtig. Hij stond naast me, twaalf jaar en goed voor anderhalve meter coolness, gekleed in het zwart. Op zijn T-shirt schreeuwen bloederige letters: Slipknot.
Ik liet hem een videoclipje zien van Run DMC. Machtige muziek, baanbrekend ook. Luister maar. Eén van de eersten die metal en rap mengden. Kijk naar die coole videoclip. Ze zijn aan het repeteren en hun repetitiehok ligt vlak naast dat van een metalgroep. Zie zie zie naar die scratcher! En hun sportschoenen zonder veters. Een rage toen!
Hij zegt niets. Zou hij wel weten wat scratchen is? Scratcht er überhaupt nog iemand dezer dagen? Waarschijnlijk heeft hij zelfs maar een vaag idee van wat vinyl is.
Ik ga nog even door- dit moet je horen: Toebididoeoe-bidoebidoe Tcha Tchaaak! Toebididoeoe-bidoebidoe Waa Waaaingng! Ik headbangde een eind weg.
Hij zei nog steeds niks. Ik apprecieerde het, maar het deed des te meer pijn. Hij was zo begrijpend! En dat voor een kind van twaalf. Hij begreep wel dat zijn oude heer enthousiast was. Ik voelde zo hard hoe zielig en oud hij me vond. Ik ga nu naar beneden mijn huiswerk maken, dat zei hij. Opgroeien doet pijn. Vooral voor oude mensen van drieëndertig.
Maar! Binnen een aantal jaren, als hij zijn stoere metalfase achter zich heeft, en het neigvet is om zich te vermeien met echte oldskool music, dan zal hij naar mij terugkomen. En dan zal ik hem vertellen over Run DMC en een beetje over Aerosmith. Dan zal ik hem vertellen hoe ik op het vrij podium Reverend Run playbackte, die met zijn hoed. (Ze hebben allemaal een hoed... Ja-aa, ssst.) Hoe ik op het podium met een microstandaard onze piepschuimen muur kapotsloeg. Hoe wij een staande ovatie kregen van het publiek, hoe wij de publieksprijs wonnen, hoe ik voor één week het schoolidool was ipv schoelie op dool.
Natuurlijk is dat allemaal niet waar, ik heb nooit deelgenomen aan een vrij podium, laat staan gewonnen. Maar een vader heeft nu eenmaal nood aan mythevorming. Voor zijn kinderen, maar vooral voor zichzelf. Opgroeien is zo al moeilijk genoeg. Zeker voor drieëndertigjarigen.
