If the future isn't bright, at least it will be colourful
09-09-2006
Spiegel der Vergankelijkheid
Ze zat aan een tafeltje op de Leopold Dewaelplaats, op één van de hippere terrasjes van Antwerpen. Ze was blond, had een gebeeldhouwd lichaam, en ging gedrapeerd in wel zeer modieuze kleertjes. Zwarte pumps, met daarboven die knoezels. Die knoezels ! Enkel met die enkel kon ze om het even wie warm draaien ; het schoentje heel even laten bengelen aan de tipjes van de tenen en het terug te laten klepperen tegen de hiel. Grrr. Ze stond wel een kilo of tien te mager naar mijn goesting, allemaal pees en geen pak, maar toch, zeer aangenaam om naar te kijken.
Vlak tegenover haar, zat zowaar, ik moest even knipperen, haar spiegelbeeld : lang blond haar (echt blond), zeer slank lichaam, zeer modieuze kleertjes, alleen twintig jaar ouder. Met gelijkaardige enkels, alleen wat ruwer beveld.
De dochter had een enigszins scherpe neus, een dunne mond, maar de gloed in haar grijze ogen verzachtten haar trekken. De moeder zat met haar rug naar me toe, d'er gezicht kon ik niet zien. Boven mijn Pineau probeerde ik een robotfoto van de moeder samen te stellen, door het gezicht van de dochter twintig jaar te verouderen. De zon was te heet, de Pineau perfect en dus lukte het me niet echt. Tot moeder de ober wenkte en de rekening vroeg.
Beste dochter, lieve meid, zoek een vriend, nu, nu onmiddellijk, nu het nog kan. Met je kop van binnen twintig jaar, zal het je niet meer lukken.
09-09-2006, 00:00 geschreven door Hill
08-09-2006
Kokkerellen op vrijdag : Spaghetti
De Zweedse kok delft het onderspit tegen een assertieve spaghetti :
08-09-2006, 20:51 geschreven door Hill
07-09-2006
Handgeschreven brief
Toen ik deze avond mijn brievenbus leegmaakte, vond ik er een witte enveloppe, zonder postzegel, zonder adres. Alleen, centraal op de voorflap : MAC GRAW. Ik heet dan wel McGraw zonder a en in één woord, maar dit moest voor mij zijn, zoveel McGraws lopen er niet rond in dit Belgenlandje. Mysterie, mysterie, wie heeft de moeite gedaan om tot hier te komen, een brief in mijn bus te gooien en niet aan te bellen.
Ik sneed de enveloppe open met een soeplepel (ik weet het...) en volgend briefje viel eruit, handgeschreven (zie foto) :
Mijnheer, mevrouw. Ik woon bij u in de buurt en heb niet de mogelijkheid gehad u te spreken. Deze uitgave een traktaat bevat belanrijke (sic) informatie. Een zekere belofte in de Bijbel luidt. "God zal elke traan uit u (sic) ogen wegwissen nog pijn [onleesbaar] verdriet zal er meer zijn. Openbaring 21:3,4. Wenste u meer inlichtingen ? Bel me aub.
Dat [onleesbaar] zou ik kunnen opzoeken, maar daarover gaat het hier niet. Neen, ik wou het hebben over het handgeschrevene van dat briefje. Ik krijg al jaren geen neergepende brieven meer, hooguit met kerst een ineengekriebeld kaartje (en zelfs dat durft al voorgedrukt te zijn). Nu ik erover nadenk, ik krijg al jaren geen brieven tout court meer. Alle communicatie met de buitenwereld gaat via msn, email en gsm. Brieven, neen, nooit meer.
En dan nu plots, van een onbekende meneer of mevrouw, komt dit in mijn bus waaien. Iemand die met mij te doen heeft, hij wil me redden. Hij en zijn God. Ik vind dat zeer wel van meneer en van zijn God, zo zouden er meer moeten zijn, denk ik dan, maar ik vind het ook een beetje knudde voor hem. (Al sinds het ontstaan van Da Moose zoek ik een aanleiding om het woorde 'knudde' binnen te smokkelen in mijn teksten en vandaag na negen maanden, jawel : knudde knudde knudde !). Ik vind het een beetje knudde ; natuurlijk zal ik niet reageren, de moeite van meneer is tevergeefs geweest. Ik word geen getuige van Jehova (want dat zat erachter natuurlijk), als de wereld vergaat wil ik op de eerste rij staan. Dat moet een machtig schouwspel zijn.
Maar ik wijk af. Knudde dus. Maar nog niet zo knudde als de sympathisanten van de PvdA die, god hebbe hun ziel, handgeschreven strooibiljetjes uitdeelden voor onze school. Jammer genoeg was onze school de afdeling Toegepaste Economische Wetenschappen, niet meteen de doelgroep die gecharmeerd wordt door het communisme. Maar ik heb wel veel respect voor die vrijwilligers, die och, simpelen van geest (en ik bedoel dit niet denigrerend, want zij zullen het koninkrijk gods binnengaan ! (de doening vlak neffens die van de Jehova's)), die misschien wel een hele namiddag briefjes geschreven hebben om hun ideaal uit te dragen, om zoveel mogelijk mensen te overtuigen van hun gelijk. Maar op zo'n knullige manier. De briefjes van de PvdA stonden vol met schrijffouten, een lieve meid hooguit negentien, een arbeidster vermoed ik, had daar met de tong uit de bek, een beetje rood aanlopend, uren op gezwoegd om al die biljetjes te schrijven. De gewoonte niet hebbend om te schrijven, is ze waarschijnlijk een aantal keer moeten ophouden omdat haar middelvinger geen eeltplekje heeft om de balpen te steunen, omdat haar vingers pijn deden, een blaar heeft ze er aan over gehouden. En waarom ? Om uitgelachen te worden door die coole bedrijfsleiders in spe. Meid toch, dom dom dom. Denk dan toch eens na, hoe onzinnig ! Maar ja, zij heeft geen opleiding gehad, ze weet misschien niet beter, en wij, ach cynici, willen daar wel mee in debat gaan, de sukkel wordt afgemaakt, hahaha, zie maar hoe gemakkelijk. Hoe intriest allemaal.
Kijk daar geraak ik dus, gevoelsmens (euche euche) die ik ben, niet aan uit. Dat handgeschreven briefje, van die militante PvdA'ster (in mindere mate mijn Jehovabriefje) raakt me diep : maakt me vrolijk omwille van het enthousiasme en het idealisme dat de schrijver/schrijfster nog heeft. Aan de andere kant maakt het me zo triest, het tevergeefse, al die verloren energie. Ik kan er gewoon niet mee omgaan.
Soms wou ik dat ìk een stukje simpeler was.
07-09-2006, 22:48 geschreven door Hill
06-09-2006
Cabrio-trek
Eén van de grote mysteries der natuur is de cabrio-trek. Zoals vogels vanaf eind augustus naar warmere oorden trekken, zo verdwijnen ook alle cabrio's half september uit het straatbeeld. Om er vanaf eind mei weer in op te duiken. Zoals ik al zei, precies de vogeltrek. (Ik heb jaren gedacht dat de vogeltrek zoiets was als touwtjetrek. Twee teams van vier man langs elke zijde, in het midden een roze flamingo, en maar trekken...). Waar die cabrio's in de winter uitwaaien weet ik niet, ik vermoed ergens Monaco, maar de zon moet maar haar eerste prikken geven in 's mens neus (hatchieha) of ze zijn er weer, de blauwe Peugeotjes 207 CC, de gele Saabs zonder dak of de topless BMWs met glanswieldoppen.
Zo dus ook vandaag weer. Heel augustus geen enkele gespot en vandaag kon je er weer volwassen files mee volstoppen. De mooiste was een Mini'tje van RedBull met zo'n langbenige blondine erin (daar is die flamingo weer, dacht ik nog), maar veruit de leukste was die BMW op kruispunt van Klapdorp en de Minderbroedersrui. Dakloos stond hij te blinken voor de rode lichten, met aan het stuur een Machomarokkaan. Zo eentje in wit trainingspak met gouden kettingen rond zijn nek. Naast en achter hem zaten nog drie neefjes geloof ik, om ter stoerst en coolst uitgedost. Ze zouden niet misstaan in een videoclip van één of andere gesjeesde arrenbie-zanger. Alsof ze mijn idee wilden onderbouwen stond de muziek veel te luid, ik kon de bassen voélen. Het licht mocht dan wel rood zijn, maar toch gaf grote broer aan het stuur, altijd maar gas. Vrrrrroemmmmboemboemboemboem, Vrrrrrroemmmmboemboemboemboem. Onnozel eigenlijk gelet op de huidige benzineprijzen, maar het minste wat je ervan kon zeggen was dat het in de maat was van zijn stereogedram. Tot groot jolijt van de verzamelde cool op de achterbank.
Het zou nu niet lang meer duren vooraleer het licht op groen springt. De auto's uit de dwarsstraat remden reeds af voor oranje. De piloot voerde zijn gebroem nog wat op, het licht sprong op groen en toen...
De auto zei nog eenmaal broem en viel toen stil. Grote neef probeerde nog wel, zijn kop kleurde mooi rood tegen zijn T-shirtje maar meer dan teuheuheu deed zijn voituur niet meer. Motor verzopen, of opgeblazen of naft op, ik weet het niet, maar het resultaat was wel dat de coolboys de wagen naar de kant mochten duwen.
En dan begint bij mij binnenin iets te borrelen, iets samen te trekken, dan rimpelt mijn mond en kriebelen mijn ogen. Moehahaha. Leedvermaak heet dat.
06-09-2006, 22:49 geschreven door Hill
05-09-2006
Ik of dat wurmpie !
Sabine besloot gezond te doen. In plaats van chocoladekoekjes of cakejes had ze deze namiddag fruit bij. Glanzende, sappige, paarse pruimen. Je kon er jezelf in spiegelen, zo blonken ze. Iemand een pruim ?, vroeg ze gul. Zijn het eigen geplukte ? Neej, joh, (Sabine heeft lang in Nederland gewoond) gewoon gekochte, op de markt. Ik nam er één en Véronique nam er één. Jan bedankte vriendelijk, met het argument dat hij overtuigd vegetariër is. Dat weten wij wel, maar hoe viel dat te rijmen met pruimvrees ? Wel, begon hij, de pruim is de fruitsoort waarbij de kans het grootst is dat je bij het weghappen een wormpje mee opeet, ze verbergen zich achter de pit, en voor je het weet glipt dat beest je slokdarm binnen. En dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Hij zei het wel met een lach op zijn smoel. Precies dezelfde lach waarmee hij ook eens weigerde van chips te eten met baconsmaak. Omdat dat vlees was en ik eet geen vlees. We weten nog altijd niet of hij het meent, als hij zo lacht. Ik opperde nog dat het opeten van een wormpje toch niet erg kon zijn, als je een beetje hard slikte bleef het ongeschonden en dan zou je na een viertal weken plots een vlinder baren. Diervriendelijk toch ? Maar hij was niet te verwurmen. We drongen niet meer aan. Trouwens hoe minder pruim Jan at, hoe meer wij konden eten.
Ondertussen was Sabine al halverwege haar pruimpje en zoals zovelen doen, ze trok de pruimpit los van het resterende vruchtvlees. En ja hoor, vanachter de pit lachte een groengeel wormpje haar toe. Er ZAT een wormpje in, zeg ik u, een slank geelgroentje zonder pootjes (ik kon er toch geen zien) en hij had ook niet dat lachende gezichtje of de voelsprietjes waarvan de reclame ons wil wijsmaken dat die bij wormpjes horen. Het was eigenlijk gewoon een vettig, smerig beest. We keken in opperste verbazing gedrieën naar Jan. Hoe heeft hij dit voor mekaar gekregen ? Maar algauw begrepen we dat hij er niets mee te maken kon hebben, dit was gewoon een grappige gril van het toeval.
De worm was al geelgroen en Sabine werd het nu ook. Ze liet de pruim vallen en deed "putbbptpuptptt" met haar tong tegen de lippen. Eejven mijn mond spoelen, hoorden we haar nog sputteren en ze haastte zich naar de toiletten. Drie minuten later was ze terug, met onder haar arm een hele stapel papieren doekjes om je handen aan te drogen. Met besliste blik beende ze naar het bureau terug, vastbesloten om de worm plat te knijpen, koste wat kost. Wat buiten de waard gerekend was. In tussentijd hadden wij drie al vriendschap gesloten met het wormpje (wij zijn zeer sociaal), en hem in een drinkbekertje gestopt, met de rest van de pruim. Het stond al vast : We hielden hem als huisdier. Veronique kreeg de eerste shift toegewezen, zij moest morgenochtend een blaadje sla meebrengen en donderdag stond ik ingepland (sinaasappel). Jan zou hem in het w-e meenemen, en op de vensterbank zetten. Volgens zijn beweringen heeft hij daar een speciale bloemsoort staan waarop wormen verzot zijn. Alles was al in kannen en drinkbekertjes toen Sabine terugkwam. Maar zij stelde haar veto : geen worm op haar bureau. Maar hij staat niet op jouw bureau, hij staat op dat van Hill, kijk maar, en ertussen is een afscheiding, dat wormpje kan daar nooit overheen. Het mocht niet baten. Ze was categoriek : Het was of zij of 'dat wurmpie'. Hoe diervriendelijk we ook zijn, we kozen voor Sabine, want al bij al, het is een schat.
Maar daar stonden we nu, met die worm. Wij wouden hem niet dood en hij mocht ook niet blijven. We kozen voor een Belgisch compromis : het beestje kreeg onderdak op de eerste verdieping (Wij zitten op acht), in de bloembakken die net naast de Medische Dienst staan. Jan en ik hadden er een vergadering en stiekem, net voor de vergadering begon, met een afleidingsmanoeuvre ('t is goe were é vandoahe) kieperde hij het bekertje in de vetplanten. Zeven verdiepingen zou dat beest op eigen kracht wel niet overbruggen.
Morgenavond bel ik nog eens naar de Medische Dienst. Even polsen of Sietha, de dossierbeheerder die vlak naast de planten zit, in de loop van de dag niets heeft voelen kriebelen in haar dreadlocks.
05-09-2006, 22:30 geschreven door Hill
04-09-2006
Verloren spoor
Hij wandelt langs de kaaien, niet langs de hippe Vlaamse of Waalse kaai, met zijn restaurantjes of op het Eilandje, maar langs de containers. De echte kaaien. Langs de hangars met kapotgeslagen ruiten, daar waar vrachtwagens achter elkaar geschoven, geparkeerd staan, de gordijntjes dichtgetrokken. Stapels wegroestend metaal op gebarsten beton, slordig opgelapt met asfalt. Een halfontmantelde boot, zijn schroef ligt gebroken op de kade. Plastieken kabels op houten reuzenbobijnen. Dit is een wereld zonder vrouwen. Hier is geen plaats voor orde of netheid. Zelfs hoertjes komen hier niet.
Op een metalen brug blijft hij staan. Hij kijkt in het doffe water, rimpelloos, zwaar, drab. Als een olieplas. Hoe laat zou het nu zijn, negen uur, misschien half tien ? Helemaal donker is het nog niet, de volle maan verlicht de dokken. Zijn sigaar gloeit nog eenmaal op en dan schiet hij de peuk in de donkerte onder hem. Er waait een aangenaam briesje, toch staan er zweetdruppels op zijn voorhoofd.
Over de brug lopen treinsporen, neen ze zijn smaller, tramsporen moeten het zijn. Hij besluit ze te volgen, tussen de containers door, langs nog meer vuilnis. Hij raakt verstrikt in een roestige staaldraad, hij schopt zich los en volgt verder de sporen. Ze lopen naar een open ruimte, tussen hangars en containers. Verdord gras tussen de kasseien. En daar houden ze op. Zomaar. In de schaduw van een kraan.
Er is niets eenzamer dan een verloren tramspoor.
Het is volle maan, met linksboven een klein stukje af.
04-09-2006, 22:28 geschreven door Hill
03-09-2006
Ode aan de lucifer
Dit is een ode aan de lucifer, het houten aanmaakstokje met solferkop. De lucifer die al decennia lang te lijden heeft onder de oneerlijke concurrentie van de aansteker, dreigt de strijd te verliezen. Lucifers zijn bijna niet meer te krijgen, je moet al echt je best doen om nog een doosje op de kop te tikken. En als je er al vindt, zijn het van die lange, bleekscheterige houtjes met bruin of bordeau kopje, die lange aanmaakstokers om de brand in een bbq te steken, die vind je nog, maar de compacte gevaarlijk sexy lucifers van Union Match zijn verdwenen.
Verdrongen zijn ze, uit de markt gedrumd door de aansteker, die gasbel in plastieken omhulsel, dat designwise misbaksel dat niet eens een eigen naam heeft : aansteker. Wat is dat nu voor een naam, aansteker. Een aansteker zou de persoon moeten aanduiden die de brand steekt, niet het voorwerp waarmee. Zoals de kaassteker, of de biersteker, of onruststoker. Zelfs de brandstof waarop de aansteker teert, heeft geen naam. Voor zover ik weet, heet dat 'lighter fluid'. Er bestaat niet eens een Nederlands laat staan Vlaams alternatief voor.
Neen, plaats daar dan eens de lucifer tegen. Lucifer, de naam van de duivel. Lucifer als soortnaam, dat is pas indrukwekkend. In het Westvlaams heten die houtjes zelfs 'sulfers'. Solfer en vuur, de hel en de duivel, hahaha, nu praten we. Ook het uitzicht heeft iets duivels : een houten schacht, donkerrozerood geschilderd, neen niet geschilderd, tot op de vezel doordrenkt van het pigment. Nergens anders wordt dit duivelse roze gebruikt, nergens, alleen lucifers durven zich in die kleur hullen. En dan dat contrast met het vlamgele kopje. Woeoeoeoeoe, om bij te griezelen.
Ook het ritueel om een lucifer aan te strijken heeft iets duisters. Je schuift het laadje open, en daar begint de eerste spanning al : zal er nog een lucifer insteken ? Het doosje rammelt wel nog, maar in ieder luciferdoosje zitten meestal één of meerdere al reeds ontbrande lucifers. Geen idee waarom iedereen de al aangestreken lucifers terug in het doosje stopt, ik betrap mezelf er ook telkens op, maar we doen het met zijn allen. Je neemt de lucifer eruit, je knipt het laadje dicht en dan gebeurt het. Je strijkt het gele kopje tegen het mysterieuze aanmaakstrookje dat tegen de zijkanten van het doosje kleeft. Al van jongsaf intrigeerde die bruine strook met geelwitte stipjes me. De strook die het geheim bevatte dat de luciferkop doet ontvlammen. De sulfer wordt dus met zijn kop tegen die ruwbouw gestreken en in een solferwolk, je ruikt de duivel, je kan hem in die splijtseconde zelfs voélen, ploft de vlam op. Een vlam die bij ontbranding half zo groot is als de lucifer zelf, maar direct daarna tot een werkbaar vlammetje verwordt. Dat, dames en heren, is cultuur. Magie !
En daarom is het ook zo jammer dat dit stukje erfgoed verdwijnt. Zelfs het kartonnen lucifersdoosje bevat de jeugd. En dat mag je gerust letterlijk nemen. Hoeveel schatten zijn er niet bewaard in lucifersdoosjes toen we zoveel jonger waren : meikevers, knikkers, jeukpoeder, je afgesneden vinger in de watten (gaatje onderin het doosje en dan maar griezelen op de speelplaats), en last but not least : waarom heet dat merk van speelgoedautootjes Matchbox ?
Okee, okee, nu gaan de groene jonges argumenteren dat zo'n houten lucifer niet natuurvriendelijk is. Door mijn stekjes gaat het regenwoud naar de knoppen. Twee woorden heb ik voor jullie : Camembert doos. Begin daarmee, dat zijn ook houtschilfers en van een veel hogere kwaliteit hout dan het brandhout waaruit het loze lucifertje, ocharme, geschapen wordt. En zouden de plastieken aanstekers misschien milieuvriendelijker zijn ? Ik dacht het niet. Natuurlijk zijn er de Zippo's, roestvrije metalen stinkwalmverspreidende Vietnamverzameldozen, maar dit is toch echt geen concurrentie voor het solferstokje, geef toe. Verchroomde mini-jerrycans met een wiek zijn het. En met een belachelijke naam : zippo. Precies een nijlpaard met de hik.
Neen beste mensen, er gaat niets boven de lucifer. De kleine dappere houtjes die stuk voor stuk in zich de gezellige warmte dragen van een diner bij kaarslicht.
Leve de lieve lucifer ! Lang zal hij leven !!!
03-09-2006, 22:19 geschreven door Hill
02-09-2006
Zes seconden
De muren van de kamer kwamen op me af. Een hele zaterdag binnengezeten, alleen ; ik moest eruit. Niet ergens naartoe, gewoon eruit. Naar buiten. Ronddwalen. Buiten alleen ronddwalen is anders dan binnen alleen ronddwalen. Het moet al na tienen geweest zijn, de donkerte was al uit de hoeken gekropen en werd verwarmd door het oranje licht van de straatlantaarns.
Ik betrapte mezelf erop dat ik met het hoofd naar beneden gebogen liep, in moedeloze gedachten verzonken. De dwaalgedachten van binnen had ik mee naar buiten genomen. Tot plots.
Een vleugje zoete appel, oranjebloesem en nog veel meer, waaide me toe. Ik keek op. Daar reed ze. Naar me toe, op een vlugge damesfiets. De lange donkerbruine haren, stijl, haar rug beroerend, een zachtlederen jasje beroerend, een jasje met cowboyfrustseltjes afgeboord. Hooggehakte laarzen op de pedalen, rokje tot net boven de knie en donkere kousen. Een glinstering van de oranje straatlantaarns lichten haar ogen op, heldere blik onder de lange smalle wenkbrauwen. Ze flitste voorbij. Ik keek haar na. Zes seconden.
Zes seconden lang was ik verliefd.
02-09-2006, 23:41 geschreven door Hill
01-09-2006
Kokkerellen op vrijdag : Chicken in the Basket
De Zweedse kok scoort met kip :
01-09-2006, 19:08 geschreven door Hill
31-08-2006
Concertreis Sponheim 3
En dan was er nog het concert ook natuurlijk, dat jullie hier niet denken dat wij voor de lol naar Duitsland reizen. De afspraak was dat we een middagconcert zouden spelen in de parochiezaal. Wat we niet wisten was, dat onze Duitse collega's ook nog van ons verwachtten dat we zouden opmarcheren door het stadje. Enneuh..., dat was een probleem. Driekwart van onze prille muzikantjes had nog nooit opgemarcheerd, onze jeugdharmonie doet dat ook nooit. Maar het moest, de pastoor van het dorpje wou persé zijn PR verzorgen en zo moést en zoú onze harmonie de misgangers opwachten na de tienuren-mis, en vandaar, in kolonne, de misgedienden begeleiden naar de parochiezaal.
Om elf uur stipt stonden we dus aan het kerkje van Sponheim, een Romaans bouwwerk dat eigenlijk vijf keer te groot was voor het dorpje. De kerkpoort zwaaide open en de gelovigen stroomden naar buiten. Of liever, de gelovigen stapten naar het zonlicht. Neen, kom eerlijk zijn Hill, de twaalf oude vrouwtjes (gemiddelde leeftijd vierentachtig) strompelden, (ééntje zelfs rolde) de kerk uit. Er zijn geen katholieken meer, meneer !
De tamboermajoor stak zijn stok de hoogte in, de grosse caisse deed van Boemboem! Boemboem! En weg waren wij. Het tempo werd aangegeven door ons trommelkorps, dat jammergenoeg te lijden had onder herexamens zodat we het, in de plaats van de verwachte acht-negen, moesten doen met een samengeraapt allegaartje van restmuzikanten. (De restmuzikant (m/v) : De restmuzikant is een volwaardige medespeler van de harmonie die het geluk/de pech heeft een instrument te bespelen dat niet echt compatibel is met het opmarcheren. Voorbeelden hiervan zijn o.a. de hoboïst, de basklarinettiste, de secretaris).
Zo bestond onze ritmesectie uit twee volwaardige percussionisten, een mini-trommelaartje dat net groot genoeg was om over zijn trommeltje heen te kijken (die met zijn snorkel uit Sponheim 2), de dirigent zelf, die de grote trom voor zijn rekening nam en de keyboardspeelster die de potdeksels sloeg. (Potdeksels worden door niet-muzikanten soms ook simbalen genoemd, maar alleen door niet-muzikanten.) Als je nu nog weet dat onze simbaliste een beetje hoofdpijn had van de avond ervoor, een heel klein beetje maar, ze kromp ineen bij iedere "dzing" die ze moest geven, dan kun je je voorstellen dat ons stapritme aan de 'merkwaardige' kant lag. Tot overmaat van ramp is de streek rond de Romantische Rijn nu ook niet precies wat men vlak pleegt te noemen, dus we moesten nog heuvelafwaarts marcheren ook. Och och och.
Maar maar ! Ondanks de onervarenheid van driekwart van onze muzikantjes lukte het nog redelijk. De dirigent was aangenaam verrast. De kleinsten hadden wel moeite om in het juiste tempo te blijven stappen (beentjes te kort), die naast mij liet om de haverklap zijn partituren vallen en een trombonistje kreeg zijn mondstuk tegen zijn tanden. Maar ze trokken hun streng. Tot groot jolijt en geklap van de omstaanders, want dat is het voordeel aan het opmarcheren met heel jonge muzikantjes : het publiek vind het zoooo vertederend, dat ze niet eens luisteren naar het getsjiep dat geproduceerd wordt.
Zonder al te grote ongevallen, raakten we tot in het stadhuis, waar de burgemeester ons toesprak en ons vergastte (merk op, ik schrijf hier echt wel twee t's) op fruitsap en witte wijn. Merkwaardig hoeveel fruitsap gedronken werd, net door degenen die de avond ervoor duchtig in de vodka gevlogen waren. Tienstienstiens. Vandaar dan ging het naar de parochiezaal voor een denderend concert. En dat was wel heel goed. Al zeg ik het zelf. Na.
Het concert liep over in een eet-en drankgelag en voor we het goed en wel beseften zaten we alweer in de bus richting West-Vlaanderen.
Drie dagen eten, drinken, muziek en plezier. Meer moet een mens niet hebben, toch ?
31-08-2006, 19:35 geschreven door Hill
30-08-2006
Concertreis Sponheim 2
Zaterdag, 26 augustus, kwart na zeven. Zevenenveertig muzikanten en sympatisanten wrijven hun slaapogen uit en haasten zich naar de eetzaal van de jeugdherberg. De organisatie was perfect, daarvoor zijn het ook Duitsers. Tot in de puntjes uitgewerkt, en geen minuut werd verprutst.
08u00 : ontbijt 09u15 : de bus vertrekt 10u00 : aankomst in Rüdesheim 12u00 : verzamelen aan de bus 12u15 : vertrek bus 13u00 : aankomst in Bad Sobernheim 16u00 : verzamelen bus 16u15 : vertrek bus 16u30 : aankomst aan Barfusspad 18u00 : verzamelen bus 18u15 : vertrek bus 19u00 : aankomst in Sponheim 20u00 : bbq 21u00 : feest
Zo zag de agenda eruit voor afgelopen zaterdag. Eivol dus. Op het internet hadden we al een beetje gegoogeld (even op veilig spelen, ze hebben ons tenslotte al twee keer liggen gehad) en zo wisten we dat we in Rüdesheim in de Drosselgasse moesten zijn, een prachtig pittoresk wijnstraatje. Bad Sobernheim was een Duitse doorslag van Bokrijk aan de Rijn, maar wat dat Barfusspad moest voorstellen konden we niet opsnorren op het weeweewee.
De Drosselgasse was wat ervan verwacht werd, terrasjes in de lommerte, overspannen met wijnranken en de gemütlichkeit uitdampend van een verdoofd pandabeertje. Bad Sobernheim was inderdaad Bokrijk, alleen dan op zijn Duits en met meer natuur. En om 16u30 werd duidelijk was dat Barfusspad was : een wandeling op blote voeten doorheen de duitse djungle. Hoe verzinnen ze het ?
Je schoenen moest je achterlaten in een metalen kastje op een betonnen pleintje onder het lover. En vanaf dan werd je overgeleverd aan de sterkte van de eelt op je voeten. Volgens de aanwijzingen zouden we lopen over verschillende lagen van Duitse ondergrond : leem, hout, kiezel, ronde keien, gras, modder. Wat het nut daarvan was zeiden ze er niet bij. Het zal wel iets met de stimulatie van de voetzolen te maken hebben en hun portemonnee. Het begon met een kniehoog modderbad van twaalf meter lang. Kniehoog is natuurlijk relatief. Bij mij was dat tot net onder de knie, voor de kleintjes was dat tot op okselhoogte. Eentje hebben we een snorkeltje moeten geven. Daarna kwamen er aarde, houtkrullen, leem heb ik niet gevonden, gras, vooral veel gras, een enkele netel en een trompettist maakte kennis met de wijngaardslak. Ik zie hem nog schuiven. De wandeling moet toch een kilometer of twee lang geweest zijn en in de tweede helft moesten we over allerlei hindernissen zien te geraken : houten vaten, evenwichtsbalken, kettingbruggen. Ik kan het u verzekeren, het is geen makkie om in de stromende regen op blote voeten een bemoste hindernisbalk elegant over te komen. Maar het was wel een grappig zicht als je de anderen bezig zag. Mezelf iets minder. Tegen half acht waren we er inderdaad door en konden we onze tintelende voeten schoonspoelen aan een kraantje.
Pechvogel van de dag werd Geert. Geert, de trommelaar was het sleuteltje verloren van zijn kastje, en nu moesten zowel hij als de tubaïst, wiens sandalen ook in dat kastje zaten, barrevoets de bus opstappen. Wat een immens gegrom veroorzaakte bij laatstvernoemde. We reden ook rechtstreeks naar de bbq, dus daar moest hij ook nog de hele avond rondlopen zonder schoeisel. Halverwege de busrit bleek de olijkaard van het sleuteltje dat ding al de hele tijd op zak te hebben gehad en ook de schoenen afgehaald. Luc was erin gelopen. Letterlijk. Wat weer een scheldtirade veroorzaakte.
In Sponheim werden we hartelijk onthaald door onze broedervereniging, de BBQ was om duimen en vingers van af te likken en over het feest mag ik niets zeggen van onze voorzitter. Alleen misschien dit : de wijn en vodka waren aan aankoopprijs.
30-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
29-08-2006
Concertreis Sponheim 1
Met zijn dertienen bezetten ze de laatste drie rijen in de bus. Dertien opgewonden, energieke, niet te stuiten jonge jongens en meiden, tussen de negen en de dertien en een half jaar oud. Ze doen de morgen én de bus daveren van opwinding. Zo uitgelaten als een dolgedraaide puppy die al veertien dagen moet plassen. En maar roepen en maar joelen. De rij daarvoor, daar vlàk voor zit ondergetekende. Een strategische blunder, en geen kleintje ook. Ik was nog niet goed wakker die morgen (de Westmalle had weer te goed gesmaakt de avond daarvoor) en voor ik wel en goed doorhad dat ik de bus op mocht waren de enige vrije plaatsen daar achteraan. Er was ook nog een plaatsje vrij naast de grootste zaag van ons clubje, maar dan nog liever zeven uur jengelende kinderen.
De deuren sloegen dicht, de bus draaide nog éénmaal een rondje op het plein om de achtergebleven mama's de kans te geven voor de laatste keer te zwaaien naar hun kroost (die allang niet meer naar buiten keek) en de concertreis naar Duitsland was een feit.
Een negental jaar geleden waren we met een auto jolige leutigaards gestrand in een weinstube in de Moeselstreek. Na ettelijke liters Weisswein, besloten we toen onze muziekinstrumenten uit de wagen te halen (geen idee waarom we die mee hadden) en ter plaatste bouwden we een feestje. De uitbaters vonden ons daardoor meteen zo sympathiek dat onze kerfstok gelijk geschrapt werd en tot in de vroege uurtjes zong de hele wijnkelder mee met dat z(o/a)tte Belgische gelegenheidsorkestje. Na de eerste mars, kwam een lange blonde kerel op ons af, die, zo bleek later, dirigent was van het plaatstelijke harmonietje. Van het één kwam het ander en negen jaar later is de verbroedering nog steeds een feit. Dit jaar bezochten we al voor de derde keer het "Weindorf" Sponheim. Omdat voor onze oudste muzikanten zo'n busreis wel in de leden gaat zitten en omdat de studenten in deze periode nog wel eens voor de gevreesde herexamens staan, werd gekozen om deze keer onze jeugdharmonie de honneurs te laten waarnemen. Aangevuld weliswaar met een aantal oude rotten in het vak om hier en daar een gaatje op te vullen (er zijn weinig twaalfjarigen die bombardon spelen bvb) of gewoon omdat ze nog eens graag van huis zijn (Hill).
Zo zat ik vrijdagmorgen dus om kwart voor acht temidden van een heksenketel waartegen het bombardement op Dresden maar klein bier was. Gruwelijk hoeveel energie die kleine mannen hebben. En hoeveel decibels uit zo'n klein keeltje komen. Ze blijven ook gaan die gasten. Ik weet wel, vroeger waren wij ook zo, maar toch. Ik herinner mij vooral epische liederenreeksen die uren duurden en iedereen op de bus doldraaiden, maar wij deden tenminste nog aan cultuur : wij zongen (brulden). Polyfonie in zesendertig stemmen : Aan de oevers ! Van de Leie ! Zat verscholen in het riet! Babbedjoe babbedjoe babbedjoe ! Of nog : We will, we will rock you. Boem Boem Klak, Boem Boem Klak. Ik geloof zelfs dat de buschauffeur ons toen over de micro tot stilte aanmaande. Zijn bus was nog niet afgeschreven, vandaar. Dus als je er goed en wel bij stilstaat waren we eigenlijk even erg...
Maar nu zongen ze niet, maar zaten ze naar elkander te schreeuwen of Gautier de gameboy van Paulien mocht lenen ! en of Benjamin de Bop'it van Emiel mocht hebben. Bop'it ? Bop'it ja, voor de gelukzaligen die niet weten wat een Bop'it is : houden zo, en voor de masochisten onder jullie hierzo : de site spreekt boekdelen : www.hasbro.com/bopit/ .
We waren Luik nog niet helemaal door of ik had de zetel voor mij al opgevreten van de stress. Gelukkig stopten we alginder om een boterham binnen te spelen. Net op het moment dat de zondvloed losbarstte boven de plaatselijke Carrestel. Honderd liter water per vierkante meter. Per kwart seconde. Sedert vrijdagmiddag weet ik nu dat een sneetje volkoren met boerenpaté kan drijven. Ach. Drie kwartier en twee koffies later, zetten we de reis voort.
En toen moest ik plassen. Hoe gênant. De bus zit vol klein grut dat allemaal naar het toilet is geweest in Luik toen het kon en de grote Hill is het vergeten en moet nu d-r-ing-end gaan. Een kwestie van concentratie is het. Niet aan denken Hill, naar buiten kijken Hill, stortvloed buiten, hmmm, niet naar buiten kijken, Hill vooral niet naar buiten kijken. Klappeke doen met buurvrouw. Zit ik net naast de muzikante met ogen als Finse bergmeren en een stem als een klatterend bergbeekje. Meestal is dat om van te snoepen maar vandaag zit ik liever naast een droogstoppel. Grrmmmbl. Of ik een cola'tje wil, vraagt ze poeslief. Nu eventjes niet, lieve schat, en zou je naar de andere kant willen kijken alstublieft ? Please ? Drie uur later, bij de tweede tussenstop schoot ik de bus uit en de bosjes in. Who-hey ! De ultieme verlossing. Dit moment mocht het hele w-e voortduren. De Maas, het grootste debiet van België ? Hohoho, ik lach daarmee. Onze vlaggedrager (wij hebben een echte authentieke vlaggendrager, in onze harmonie ; kent geen noot muziek, maar draagt vlaggen als de beste) kwam naast me staan meezeiken. Dat had geen kwartier meer langer moeten duren, vertelde ik hem, mijn blaas stond op springen! Waarom ben je dan niet op de bus geweest ? Op de bus ? Er was een toilet op de bus ? Natuurlijk, daar waar het tweede televisietje staat. En dan valt mijn frank (in mijn van Dale staat 'valt mijn euro' nog niet in) : daarom gingen er zoveel op de trappen staan halverwege de bus. Daarom moest geen enkele van die kleine mannen naar het toilet, hoewel ze aan de lopende band frisdrank binnenkapten. Ik ben gewoon niet gemaakt om te reizen vrees ik.
Tegen een uur of vier reden we Bingen binnen en Bingen buiten en Bingen weer binnen, want daar was onze jeugdherberg.
Over wat daar allemaal gebeurde kan ik ook heel wat vertellen, maar het tekstje van vandaag is al lang genoeg. En ik moet dringend pissen.
29-08-2006, 21:42 geschreven door Hill
27-08-2006
En toen was er niets meer...
Kermis in de Vlaanders, dat betekent : oliebollenkraampjes, eendjes en vliegtuigjes, en optredens van vergane glorieën zoals Micha Marah, Sandra Kim en Alana Dante (nou ja, vergane gloriën, met die laatste wil ik nog wel Naked Twister spelen). Kermis in de Vlaanders zijn ook fanfares, harmonieën en terrasjes. En die laatste twee gaan wonderwel samen : je speelt in de harmonie en daarna moet je je speekselniveau weer op peil brengen op een terrasje. Of je zit op een terrasje en als je er gauw genoeg bent, ben je al zat voor die rotharmonie begint te toeteren. De combinatie zit altijd goed.
Verleden zondag bevond ik me in het eerste geval. Wij hadden onze deuntjes geblazen en na het optreden raakten we niet verder dan het eerste tafeltje, dichtst bij het podium. Wij kunnen daar niet aan doen, meneer !. We worden uitbetaald in drankbonnetjes, meneer, twee per muzikant, wij zijn gedoemd om te drinken ! Maar het is altijd leuk, je ziet nog oude kennissen terug die wel blijven haperen zijn in het stadje, je ziet er anderen terug die ook weggetrokken zijn (Gent, Ronse,...) maar die tijdens de kermis ook nog eens langskomen, en dan praat je bij, met een Duveltje in de hand, gezapig, in het zonnetje dat zijn best doet om door de bewolking heen te prikken. Je bent content.
Je drinkt je pintje, je bent je van geen kwaad bewust, en dan zegt je linkerbuur, out of the blue : Zeg weet je het al van S. ? (S. is een gemeenschappelijke kennis). Neen, antwoord je, al klaar om te lachen met zijn anekdote. Wel, ze is verleden week overleden. Kom nou, probeer je nog met een onzeker schamper lachje. Neen, het is echt : zelfmoord. En dan wordt het ineens wel heel stil.
Het ga je goed, S. Wees gerust.
27-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
26-08-2006
Zondagmorgen, na zaterdagnacht
Zondagmorgen, half elf. Het zonnetje kwinteliert in de hemel, heel hoog als een leeuwerik, en het lijkt een heel aangename dag te worden. Half tien, en kermis in het dorp, dat vraagt om een aperitiefje. Op het pleintje voor het stadhuis staan al enkele terrasjes blinkend te wachten. Ik kies voor het terras met het mooiste zicht op de wankelende stad. Wankelende stad, jawel, en dat wankelen begint al bij de cafébaas. Met een heel mottig gezicht, vier uur geslapen of zo, wrijft hij mijn tafeltje schoon. (Voor de mensen die altijd alles verkeerd willen begrijpen, met een geruite schotelvod wrijft hij mijn tafeltje schoon, maar hij zag er mottig uit). Alles goe ?, vraag ik hem. 't Gaat, zegt hij, na een heel zware zucht, 't Gaat, maar nog niet te rap.
Van waar ik zit kan ik de toog zien in het cafeetje. Daar hangen al twee habitués te hijsen. Of ze staan er nog van zaterdagavond. Het zou kunnen, zo zien ze er ook uit. Hun bewegingen zijn loom en zwaar. Nog een pintje voor mij, Michel, roept (of liever : kraakt) de ene, en ook eentje voor mijnen maat hier. De barman sloft naar zijn tapkast en slaagt erin twee pilsjes met aanvaardbare kraag te schenken. Ja maar, zijn ze goed gechambreerd, vraagt de ene. Ewel, riekt er eens aan, antwoordt de andere. Ik weet het, het slaat nergens op, maar dat was wel wat ze zeiden. In tussentijd is het café aan de overkant van het plein ook wakker geworden. Meteen wordt de stereo volledig opengedraaid, het is kermis of het is geen kermis. Door de boxen dreunen bigbangbassen : C in China, yeah. Van de Confetti's. Och Heere. New-Beat, de hipste sound uit augustus 1989. Al gedateerd in februari 1990. Ai ai ai. Mijn cafébaas komt naast me staan en schenkt me een Palmke in. Uit zijn gegroefd gezicht kun je de pijn aflezen. Alles goe ? ,vraag ik nog eens. Ach, geef toe, verzucht hij, dat zijn nu toch geen omstandigheden om een mens in te laten werken... En hij sloft weer naar zijn tapkast.
26-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
25-08-2006
Kokkerellen op vrijdag : Kung Fu Cake
De Zweedse kok decoreert een Japanse cake :
25-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
24-08-2006
Het boze oog
Met het houten stokje van de vleesbrochette, peuterde ik een hardnekkig restje paprika van tussen mijn tanden. Mijn frietjes waren op, alleen een viertal harde, verbrande restjes bleven in het bakje achter. Ik veegde mijn handen schoon aan het papieren servetje, toen ik iemand naar mij voelde kijken. Ik keek op en zag haar staan, een viertal meter van me af. De hele tijd had zij me van achter die boom afgeloerd, terwijl ik nietsvermoedend mijn avondmaal nuttigde. Nu ik aanstalten maakte om te vertrekken schoot zij in actie. Strompelend waggelde ze naar mij toe, en ze keek mij aan met gloeiende ogen. Lelijke rode ogen, ontstoken ook, in een zwarte kop. Boosaardig fixeerde ze me, en ik kreeg er warempel schrik van. Alsof ik in de vuurbollen keek van de Hound of the Baskervilles.
Het was een heel erg lelijke duif. Met een verminkte poot (haar linkerpoot was niet meer dan een stompje) en heel vettige rechtopstaande pluimen op haar kop. Haar verenkleed leek ook nergens naar, donkergrijs, zwart bijna, maar ook heel smerig en gekreukt. Ze keek me aan, kwaad, met haar ontstoken ogen. En dan sprong ze op de bank. En daarna op de leuning van de bank, zodat ik haast oog in oog stond met die afschuwelijke rode iris. Het boze oog. De rest van mijn frieten moest ze hebben, voor minder zou ze niet verdwijnen. Het enige juiste is nu om ze die resten niet te geven. De duiven niet voederen. Stadsduiven zijn een plaag en als je ze blijft voederen, worden ze almaar stoutmoediger en agressiever. Ik stond dus op en gooide mijn restjes in de grijze afvalbak. De duif bleef me aankijken met haar boosaardige blik. Ik zag de haat gloeien in haar ogen.
De hele nacht hab ik ze gezien, die ogen, vonkend van intense haat.
24-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
23-08-2006
Basketbal en voetbal
Ze stonden zwaar te discussiëren, in het gangpad bij de DVDs in de Mediamarkt. Zij, dat waren twee dubbele meters van Maghrebijnse afkomst, gekleed in loshangende T-shirts. Basketbaloutfit leek het me, maar dan wel met een rappersbroek eronder. Zo eentje waarvan het kruis tussen de knieën zwabbert. Om ons te doen geloven dat ze zwaar geschapen zijn zeker. Geen teef (bitch) die daar nog in trapt. Yo. Maar ze trokken wel mijn aandacht. Marokkanen, Algerijnen zijn meestal klein van stuk en daar stonden nu niet één, maar twee van die waaibomen bijéén. En maar discussiëren, en maar argumenteren. En maar rochelen en keelklanken uitstoten. De linkse klonk precies alsof hij zijn tong had ingeslikt, en er nu alles aan deed om ze zonder operatie weer naar boven te krijgen. Ik voelde met hem mee.
Na een tijdje kwamen ze toch tot een besluit, en ze namen de DVD niet mee. Nu was ik toch wel benieuwd welke DVD zoveel discussie waard was. Ik ging stiekempjes kijken. Het bleek de verzamelbox van FC De Kampioenen...
Soms valt tegen de werkelijkheid echt niet op te schertsen.
23-08-2006, 20:59 geschreven door Hill
22-08-2006
Terrasje
Mjaaa, ik weet het. Weer geen tekstje vandaag. Ik heb me laten vangen aan een goede fles wijn, op een terrasje in de schaduw van de kathedraal, in het gezelschap van een heel mooie vrouw.
Alleen, haar man zat er ook bij.
22-08-2006, 22:53 geschreven door Hill
21-08-2006
Middenberm
Een man met blondrosse snor, bijna veertig, houdt stil midden op het fietspad. Hij stapt van zijn fiets en steekt de eerste helft van de viervaksweg, die de Singel is, te voet over, de fiets aan de hand. In de middenberm zet hij zijn fiets tegen een lichtpiloon, voorzichtig bijna. Hij opent een groen rugzakje en haalt er een vijftal bloemen uit. De verwelkte, bijna bruine chrysanten, die vastgeprikt zaten op een hardkartonnen affiche, neemt hij weg. Heel secuur prikt hij de verse bloemen (rozen ?) vast, daar waar de chrysanten zaten. Hij stapt achteruit, monstert het geheel, en hij kijkt naar zijn schoenen, alsof hij ze controleert op modderspatten. Zo blijft hij twintig, dertig seconden staan en steekt daarna, met de fiets aan de hand, de andere helft van de Singel over.
Ik kijk naar de affiche, een meisjesgezicht, lachend, met daaronder : Daisy 16/1/1997 - 31/05/2004.
Daisy, al drie jaar zeven. Het heeft de hele dag geregend in de stad.
21-08-2006, 21:09 geschreven door Hill
19-08-2006
Esperanto
We liepen naar het verduisterde gebouw. Geen lichtje te bespeuren, ook niet op de eerste verdieping. We liepen om het gebouw heen. Niets. Nochtans moest het hier zijn, dat had ons het oude dametje in de tabakswinkel bevestigd : Cultureel Centrum Antholz-Mittertal (Anterselva di Mezzo), een witgekalkt gevaarte, modern maar met chalet-achtige inslag. Hier zou het concert doorgaan van de Musikkapelle van Antholz, volgens de foto op de affiche, een veertigkoppige harmonie.
We liepen nog eens om het gebouw, niets, tenzij een lichtpriem door een luik op een halfhoog kelderverdiep. Er moest dus toch iémand zijn. In de donkerste hoek van het gebouw, uit het licht van de straatlantaarns, vonden we een brede trap naar de kelderverdieping. Tegen de zijkant verschillende paraplu's. We waren op het goede spoor. Ik luisterde aan de zware deur, geen muziek te horen, zouden we... ? Waarom niet, ik duwde de brede houten deur open en we stonden in een zachtverlichte ruimte, in terrasvorm opgebouwd. Vijfendertig paar ogen richtten zich op ons. Een ouder heertje met witte baard stopte met zijn redevoering, monsterde ons van top tot teen en wendde zich weer tot zijn publiek : een dertigtal jonge en minderjonge mensen elk met een muziekinstrument in hun handen.
We schuifelde voorzichtig, niet storen !, naar een dertiger die vooraan, voor het podium in muziekpartituren aan het snuffelen was. Hij vertelde ons dat hij de dirigent van de harmonie was, en dat het concert inderdaad afgelast was wegens de plotselinge regenbui (bedoeling was om concert op de kiosk te geven). Het concert werd vervangen door een repetitie en we bevonden ons nu in het repetitielokaal. Neem maar een stoel, daar, wees hij, en luister gerust mee. Hij wierp ons nog elk een flesje bier toe (Forst, best te pruimen), en zo kregen we daar, als twee verwaaide Belgjes zijnde, een concert van de harmonie van Antholz voor ons alleen, met de priviléges van een notabele.
Waar ik zat, kon ik meekijken over de schouder van de saxofoniste (klein, donker, slank, mooi), naar haar partituur. Van wat de dirigent allemaal zei verstond ik de helft niet want hij broebelde in een Duits dialect (150 : hoendertfonftisch), maar wat de saxofoon moest spelen kon ik noot voor noot meelezen. Het blijft me telkens weer verbazen hoe universeel muziek is. Een Vlaamse toonladder wordt precies zo weergegeven in het Italiaans als in het Japans. Plots besefte ik, dat ik een esperanto machtig ben, dat taaltje dat bestaat uit notenbalken, sol- en fasleutels, kruisen en mollen.
Na de repetitie, het was toen ongeveer half elf, wisselden we gedachten uit met de dirigent. Over het harmonieleven in Duitsland, Tirol en Italië. Over uitwisselingen, over onderlinge bezoekjes en optredens bij elkaar. We hebben onze adressen uitgewisseld. Misschien ooit, misschien, komen zij eens bij ons op bezoek, en brengen wij hen een tegenbezoekje, met een volle autobus instrumenten en benieuwde muzikanten. Heel misschien trouw ik wel met dat saxofonistje. Is liefde ook geen esperanto ?
