If the future isn't bright, at least it will be colourful
25-11-2006
Darts op zaterdag
Café sport
25-11-2006, 00:00 geschreven door Hill
23-11-2006
Futloze inspiratie
Al drie weken heb ik een liftvrijer. De grote directeur personeelszaken is het, en hij houdt hartstochtelijk van mij.
Ze drukt haar sigaret uit, nochalant en gedecideerd. Zij, ten voeten uit.
Om vier na acht kwam ik blazend het station binnengelopen, om de trein van 8u00 met drie minuten vertraging voor mijn ogen te zien wegrijden.
Ze pakte mijn hand en keek mij in de ogen. Ik keek terug. Ze tuitte de lippen, en... blies in mijn neus.
Randy, de ranzige kabouter, stond deze morgen op, krabde in zijn kruis en stak een sigaret op.
Een open haard, het is gezellig. Tot je dat ding moet aansteken. Ik verstok meer hout aan lucifers dan aan brandstronken. Half bewusteloos van in die zwarte rook te blazen in de hoop op een sprankeltje vonk.
Goeiemiddag ! Met Hill. Met Leontien hier, ken je me nog ? Euh... ja hoor...
Soms lukt het echt niet. Geen enkele startzin wil uitmonden in een volwaardig tekstje, hoe je ook blijft proberen. En soms lukt zelfs het einde niet.
23-11-2006, 23:44 geschreven door Hill
22-11-2006
Hell desk
Mijn reputatie als professionele gatenvuller en multidisciplinaire homo polyvalentus was me weer vooraf gesneld. Of ik niet even (met 'even' te begrijpen als vijf weken) zou kunnen inspringen op de support desk commerciële applicaties (jeuk jeuk). De informatica afdeling had een nieuw computerprogramma klaargestoomd voor onze beste klanten en ze hadden ervoor gezorgd dat het heel erg fout zou lopen. Strategisch sterk gezien : het was gebouwd in India door echte Indiërs (heel donkerbruine mannen met snorren), dik tegen de goesting van onze informatica afdeling, die de bui al zagen hangen (out-sourcing, jobverlies). Als tegenzet hebben zij de boel danig gesaboteerd door halve informatie door te spelen aan die tulbanden. Als dit project mislukt, kunnen zij dan zeggen, ziedetwel dat wij beter zijn! Politieke spelletjes, het is zo leuk. Op een afstand).
Veel gedoe allemaal, met als resultaat dat ik, good ol' Hill, omwille van mijn erotiserende stem - ik brouw jullie zo een orgasme, dames, bel gewoon 6633 tijdens de werkuren !- , gevraagd werd om een vijftal weken in te springen om de grootste nood te lenigen.
Deze morgen zat ik dus niet aan mijn bureau op mijn gewone werkstek maar zes verdiepingen hoger ónder mijn bureau. Kabeltjes in en uit te trekken. Om die muis aan te sluiten. En de internetverbinding. En om de telefoon om te schakelen. Die muis was geen probleem, dat internet viel ook nog mee, maar die telefoon, dat was een ander paar mouwen. Het lukte gewoon niet. Nu moeten jullie weten dat ik op het werk over een supersonische communicatiebolide beschik. Het neusje van de zalm. Very high tech supertelefoon heb ik. Twee maar bestaan er van. Clinton heeft er eentje. En ik de andere.Welk misverstand hieraan ten grondslag ligt, weet ik niet, maar dat het een vergissing is, dat is zeker. (Ik heb al meerdere keren het gevoel gehad dat ik op het werk afgeluisterd word door de KGB. Een keer hoorde ik, toen ik de hoorn opnam, iemand perestroika, perestroika dada brommen. Ik heb toen voor de grap Poetin Boem Boem ! gezegd. En sedertdien word ik gevolgd door twee mannen in lange lederen jassen in een zwarte Lada, met geblindeerde ramen. Om ze te pesten ga ik nu elke zaterdag winkelen in 't Amerikaantje, haha.).
Maar ik wijk af. Mijn telefoon dus. Welja, niemand snapt hoe dat ding werkt. Het kan faxen, je kunt de laatste achttienduizend nummers opvragen die je gebeld hebben, de exacte tijdsduur van ieder gesprek zien (tot op de nanoseconde na), en als je er een printertje aan vasthangt kun je nog een uitgetikte versie van de gesprekken krijgen ook. (In het Nederlands, Engels, en Russisch (tiens ?), met index en kruisverwijzigingen.)
Het begon al bij de hoorn. Ik had een hoorn teveel. Als echte helpdesk medewerker moest ik zo'n koptelefoontje opzetten met een staafje eraan dat onder je neus kietelt. En dat staafje dient dan om in te spreken. Nogal een geluk dat mijn verkoudheid al twee dagen over is. (Support Center, goedesnurfft, blub, atchiehaa, met Hill). Ofwel kwam nergens geluid uit, ofwel alleen uit die hoorn, of rinkelde de telefoon van mijn overbuur of begonnen de boxen van mijn PC te brommen. Na anderhalf uur klooien vond ik het welletjes en belde ik de algemene helpdesk. Helpdesk, goeiesnurfft, blub, atchiehaa, met Stefaan! Ook een snotvalling die gast. Stefaan verbond me door, eerst met het Service Center hypotheken (Excuseert), en daarna met de Helpdesk telefonie (Al onze lijnen zijn momenteel bezet, gelieve even te wachten, toutes nos lignes sont occupées, veuillez patienter svp.) Meer dan een kwartier werd ik aan hun lijntje gehouden, tot ik verdomme een in spe patiënt wás. Knuppels. Tot plots, ik weer enige bieptoontjes hoorde en dezelfde madam van daarstraks : U wordt zo dadelijk doorverbonden. Biep biep biep! En toen blitste mijn PC wakker en begon hij te rinkelen, met op het scherm, in een blauw kadertje mijn eigen telefoonnummer.
Jeuj, eindelijk heb ik het professioneel Walhalla bereikt ; ik heb mezelf in een vicieuze cirkel getelefoneerd.
Leve ik.
22-11-2006, 22:19 geschreven door Hill
21-11-2006
Katten
Het was perfect.
De gordijnen dichtgetrokken, buiten wind en regen. Knetterend dennenhout in de open haard, de kamer net iets te warm gestookt. Tientallen theelichtjes benadrukken het gevoel van geborgenheid, op een kleedje in de verste zetel ligt de poes te spinnen.
Zij is mooi en hij is lief. Ze knuffelen, ze spelen, ze spinnen van genot. De kat kijkt onverstoord toe, en knipt bedachtzaam zijn ogen tot spleetjes. Het spel wordt heftiger, heviger, het spinnen grommen, het kussen bijten. De kat likt zijn snoet en rolt op zijn zij.
Ze gaan op in elkaar, vastgrijpen, verscheuren. Seconden voor het breken. De kat heft haar staart en knettert een aromatische wind.
Godverdomme. Vlooienbak!
21-11-2006, 23:50 geschreven door Hill
20-11-2006
Poezen
Het was perfect.
De gordijnen dichtgetrokken, buiten wind en regen. Knetterend dennenhout in de open haard, de kamer net iets te warm gestookt. Tientallen theelichtjes benadrukken het gevoel van geborgenheid, op een kleedje in de verste zetel ligt de poes te spinnen.
Zij is mooi en hij is lief. Ze knuffelen, ze spelen, ze spinnen van genot. De kat kijkt onverstoord toe, en knipt bedachtzaam zijn ogen tot spleetjes. Het spel wordt heftiger, heviger, het spinnen grommen, het kussen bijten. De kat likt zijn snoet en rolt op zijn zij.
Ze gaan op in elkaar, vastgrijpen, verscheuren. Seconden voor het breken. De kat heft haar staart en knettert een aromatische wind.
Zij krijgen de slappe lach. De kat dommelt opnieuw in.
Ook leuk, ook leuk. Maar... toch anders.
20-11-2006, 20:57 geschreven door Hill
19-11-2006
Moose is Loose (II)
Sorry, lieve mensen, die moet ik eerst verwerken... MIsschien, heel misschien morgen een tekstje.
Moosemoosemoosemoose, moosemoosemoosemoose ! Moosemoosemoosemoose, moosemoosemoosemoose ! Kom dan, kom dan ! Ik heb negerinnentetjes voor jou ! Moosemoosemoosemoose, moosemoosemoosemoose ! Moosemoosemoosemoose, moosemoosemoosemoose !
19-11-2006, 21:59 geschreven door Hill
18-11-2006
Moose is Loose (I)
Die morgen in de Moose Tower. Na een dagje -euh, laten we het sporten noemen- kom ik geradbraakt thuis. Geen honger, alleen een warm bad heb ik nodig en daarna onder de wol. Ik ontgrendel de voordeur en geef ze een duwtje met mijn schouder. Sedert eind september al blijken alle deuren te klemmen in hun sponningen. Welk Ukkels record zou hier nu weer verantwoordelijk voor zijn ?
Oververmoeid gooi ik mijn jas over een stoel en jaag er mijn sjaal achteraan. Ik schop mijn schoenen uit en sof op mijn sokken naar de keuken voor een glas water. Ik ben al halverwege als ik plots iets vreemds gewaar wordt. Iets abnormaals dat op mijn schouder tikt en me dwingt van achterom te kijken. Hier klopt iets niet. Wat mis ik hier ? Ik draai me om en staar in wat ooit de rendierzithoek geweest was. Nu zie ik enkel een een lege kooi. Zijn eten heeft hij niet aangeraakt, zijn drinken staat er nog, maar de stal is leeg.
In zeven haasten loop ik alle kamers af, ik toeter Moosemoosemoosemoose, moosemoosemoosemoose, maar mijn pogingen zijn vruchteloos. Nergens geen eland meer te bekennen. Moose is Loose.
Waar is mijn Mooseke naartoe ? Ik keer terug naar de zithoek en vind onderaan de kooi een kattenbelletje. Het geeft een zoet gerinkel, maar wat mij meer interesseert is het papiertje dat eraan vasthangt. Een kriebeltje, onleesbaar haast waarin in grote onregelmatige letters te lezen staat :
Lieve Hill,
Ik moet U verlaten. Na jaren prettig samenzijn werd het tijd om alles op een rijtje te zetten. De enige mogelijke conclusie voor mij is om er een streep onder te trekken. De laatste weken worden onze discussies te groot en ik kan niet meer verder leven onder het juk van die voortdurende twisten. Het ga je goed, Hill. Probeer me verder niet te contacteren.
Eens je Moose.
Ik las het briefje nogmaals en stond perplex.
18-11-2006, 20:46 geschreven door Hill
17-11-2006
Voor doven en slechthorenden
Nathalie Imbruglia met Torn :
17-11-2006, 21:58 geschreven door Hill
16-11-2006
Unieke bezoeker
Woensdag 15 november 2006 - 60 unieke bezoekers Dinsdag 14 november 2006 - 54 unieke bezoekers Maandag 13 november 2006 - 58 unieke bezoekers Zondag 12 november 2006 - 60 unieke bezoekers Zaterdag 11 november 2006 - 63 unieke bezoekers Vrijdag 10 november 2006 - 54 unieke bezoekers Donderdag 9 november 2006 - 64 unieke bezoekers Woensdag 8 november 2006 - 74 unieke bezoekers
Vanavond heb ik nog eens de statistieken opgezocht van dit blogje. Het was al eventjes geleden, ik was zelfs al bijna vergeten hoe ik het moest doen. Terwijl ik vroeger, ik beken, in de beginweken, dagelijks ging kijken hoe het stond met de lezersaantallen, ongerust als ze daalden, op een wolk als ze stegen. Blij gelijk een klein kind was ik, toen ik de kaap van 20 overschreden had. Dat was dubbel zoveel lezers, als kennissen die wisten dat ik een blog had. Ik heb er zelfs een glas witte wijn opgedronken. (Die niet te zuipen bleek, maar het was de idee die telde).
Nu, een negental maanden verder is jullie aantal aangegroeid tot een goede zestig. Waarvoor dank. Zestig lezers die dagelijks naar de Moose komen, hun schoenen uitschoppen, gezellig bij het haardvuur aanschuiven en luisteren naar wat die eland vandaag weer te vertellen heeft.
Enkelen daarvan ken ik nog uit een voorblogs leven : Dag Zonnebloempje ! Dag Butchamon ! Dag Karl! Anderen verwelkom ik als vaste gasten, de habitués : Dag melancholische Stefi, lezer van het eerste uur, dag zinderende Zapnimf, dag lieve Lieve, dag methodische Menck, Philou, speedy met de kleine s, Kate, Raf en de anderen. Dag leeuwin met de onuitstotterbare naam.
Maar maar maar! Als ik jullie allen bij elkaar tel kom ik nog maar aan een kleine twintig namen (if that !). Wie zijn dan die veertig anderen? Die veertig stille -ik hoop- genieters? Zijn jullie altijd dezelfden of zijn jullie met zijn tachtigen, die telkens om de andere dag dit blogje besnuffelen. En waarom reageren jullie niet ? Zijn jullie te bedeesd ? Te timide ? Vrezen jullie met één spitse tegenreactie afgemaakt te worden door de collega reageerders ?
Ik ben echt benieuwd naar wie hier allemaal dit blogje leest. Laten we nu eens hetvolgende afspreken. Stuur eens een reactie in op dit stukje, zeg eens wie je bent (hallo, ik ben den Achmed, ik ben 24 jaar en ik doe beep beep na.), zwaai eens naar de anderen. Eén keer maar, daarna laten we jullie met rust. We zullen hoogstens één keer een klein beetje met jullie lachen. Doen jullie dat ? Nice. Ik heb het ook tegen jou, tante Claudine !
16-11-2006, 21:44 geschreven door Hill
15-11-2006
Doordeweekse woensdag
Soms zijn er van die dagen dat er echt niets gebeurt : je staat op tijd op, jij krijgt geen hoestbui als je je tanden poetst (dus de spiegel blijft gespaard), je schoenen raken geknoopt zonder problemen, je broek, je das, allemaal keurig. Op weg naar de tram regent het, dus je stapt stevig door en let niet op de voorbijgangers. De tram is op tijd en op het werk raak je voor één keer niet klem tussen de draaideuren. Zelfs de lift valt niet stil. Je haalt zes keer koffie, en je morst maar twee keer. Je hoeft vandaag geen copies te nemen en de PC ronkt als nooit tevoren. Op zich is dat vreemd want PCs ronken niet, maar zorgwekkend is dat ook niet. Zolang er geen rook uitkomt, zit er geen tekstje in.
's Avonds hetzelfde scenario als in het opkomen : regen, tram, thuis. Daarna komt bezoek langs, ze hebben geen nieuwe auto gekocht, nog geen huis gevonden, zij is zelfs niet zwanger. Ze vertrekken, je start je PC op en dan... Wat zal ik vandaag nu eens schrijven ?
Is het de moeite om te vertellen dat ik tijdens een vergadering met mijn toekomstige directeur uit verveling met mijn broeksriem zat te spelen? En dat ik klem ben komen te zitten met mijn ringvinger tussen de riem en het lusje. En dat ik onopvallend mijn vinger probeerde terug te trekken en dat dat niet lukte. Hoe ik verwoede pogingen deed en zelfs al begon te zweten toen ik echt klem zat ? Toen ik er tenslotte toch in slaagde om mij te bevrijden, maar dat de directeur en zijn secretaresse wel heel vreemd keken naar wat ik daar onder tafel en onder de gordel allemaal voor spastische bewegingen maakte ? Zou dat allemaal de moeite zijn om te vertellen ? Ik dacht het niet.
15-11-2006, 22:52 geschreven door Hill
14-11-2006
Boemboemburen
Omdat de komende weken nogal druk zullen zijn, nam ik vandaag nog een half dagje overuren op. Volgende week zou het toch niet lukken, en het leek me een ideaal moment om er eens tussenuit te zijn. Een regenachtige namiddag. Nietsdoen, rondlummelen, onder een donsje in de zetel de verse voorraad boekenbeursboeken doorbladeren.
Voor ik me helemaal in de zetel ingraaf, draai ik de verwarming een streepje hoger. Ik werp nog een blik op het appartementsgebouw aan de overkant. Het neemt een douche. In de gutsende regen, met dichte gordijnen overal. Alleen hier en daar, linksboven en op de derde verdieping van boven te tellen, rechts, hangen de gordijnen opengeschoven. Je kunt er zo binnenkijken hoe of het bankstel staat bij Mien. Mijn oog slentert nietsziend over de ramen, trieste film noire, le commissaire Maigret kan elk moment opduiken vanachter een hoek, met uitgeregende pijp. De blik valt op dat appartmentje met de open gordijnen. Ik zie de kamerplanten, de staande klok en de zwarte lederen sofa, die daar al jaren staan.
Maar, en dat is nieuw, ik zie op die sofa een wulpse blondine zitten. Hoe ik zo goed kan zien dat ze wulps is ? Wel ze heeft geen kleren aan. Toch niet veel alleszins, zó goed kan ik het nu ook niet zien (telescoop is in reparatie, een week of drie geleden keek ik naar een vallende ster. Valt die ster wel niet in mijn telescoop zeker. Krak twee lenzen kapot, 500 euro kosten). Nu komt ook nog een jongeman opduiken vanachter die plant. Het is zijn appartement. Althans, hij woont daar. Soms zie ik hem de was uithangen op het voorterrasje.
Hij is niet naakt, hij draagt zelfs een das. Maar lang duurt dat niet. Aan die das trekt ze hem naar beneden en op een wip is zijn hemd uit. De rest volgt al gauw en beginnen die twee me daar lekker te holadieeën! Nou moe. Da's ook een manier om een verloren dinsdagnamiddag door te brengen denk ik dan. En nog één van de leukere manieren ook. Hm hm, lekker ding die blonde. Dat zal ik nu eens goed bekijken zie. Zo vaak ziet een mens zijn overburen niet van bil gaan.
Langs de achterzijde kijkt mijn slaapkamer uit op studentenkoten. Daar zie je er al wel eens eentje in ontbloot bovenlijf iets onbestemds doen met een flesje water. Of liever, ooit heb ik eens, een paar jaren terug, één appelblootstudentje iets onbestemds zien doen met een flesje water. Ik ging slapen, groette nog eenmaal de maan en hup, daar stond ze. Te spelen met zichzelf en met de hele wereld. Ok, dat was eens een studente, maar dit hier is toch van een andere orde. Boemboemburen.
Ik hoor de preutse onderlipjes al prevelen : vind jij dat niet een beetje gênant om dat te bekijken vanuit je living ? Is dat niet voyeuristisch ? Neen, zeg ik dan. Dit is centrum Antwerpen, ik betaal hier verdorie genoeg kadastraal, die show hoort bij het pretpakket. Trouwens, als ze niet gezien willen worden, moeten ze de gordijnen maar dichttrekken. Na.
Dus ik blijf voor het raam staan, met de handen in de zakken, minding my own business. Het moet gezegd, ik val meestal op donkere vrouwen, maar die blonde is me dat een stoot, zeg. Hoeba hoeba. Een mens zou goesting krijgen gewoon door ernaar te kijken. Zouden die daar niet van zweten?, denk ik nog. Dan zullen ze wel plakken aan die lederen sofa. Sjjjjllllapp, bij het rechtkomen. Vind ik wel geinig.
Het lijkt erop alsof die nog wel eventjes doorgaan, dus ik ga naar de keuken en zet koffie, open een pak cake, cognacje d'erbij, en rangschik dit alles op een dienblad dat ik mee naar de living neem.
Ik werp nog een blik op mijn overburen, maar ik ben te laat. Ik heb de apotheose gemist. Ze zijn nog niet aangekleed, maar ze staan al weer recht. Nog wat knuffelen met mekaar, hij zoent haar in d'er nek en zijn hem daarna op de mond. Eerst verdwijnt hij uit beeld, en daarna volgt zij hem. Show's over.
Ik nestel mij onder mijn donsje en bedenk : hoe perfect mijn namiddag ook is, het kan dus altijd beter...
14-11-2006, 18:08 geschreven door Hill
13-11-2006
Red Alert Red Alert !!!
Red alert red alert red alert!!! Het lampje van de voorraadkast flikkerde onheilspellend. Een korte blik op de inhoud gaf aan dat het laatste pak toilet-papier aangebroken was. De veiligheidsmarge was overschreden. Afhankelijk van de excrementele consistentiegraad wordt het nulpunt bereikt over twee tot vier weken. Hoog tijd dus om een nieuw pak te halen. Wat ik dan ook prompt deed.
Het systeem werkt nu al drie en een half jaar feilloos. Ik heb het ingevoerd twee dagen na het befaamde mei 2003-incident met de vijf trappisten. Een aangename namiddag, goed volk, prachtig weertje, vroeg terrasje en vijf trappisten. De volgende dag lang kunnen uitslapen, geen kater, maar wel een klein beetje robbelingen-in-den-buik. Je slentert naar de pot, broek op de knieën, je zit er volledig mens te wezen. En dan mijmert een mens al ne keer, van hoe het was, is, of zou kunnen worden. Je droomt van een nieuw systeem om fietsbanden te plakken, online via internet, je heb zelfs al een naam "you-tube", maar vergeet die achteraf te registreren. Je denkt aan een ultrasmalle walkman, maar je verwerpt het idee, walkman is hopeloos verouderd. Je gedachten houden pas stil als je voelt dat je achterwerk begint te slapen. Wipe-time.
Je hand grijpt naar het rolletje WC-papier en frrrrrrt, in je handen hou je één luizig, Rizzladun velletje. Nietsvermoedend draai je je een kwartslag en je tast naar de stapel rollen die in het hoekje van het toilet staat. En die stapel staat daar niet. Er is geen stapel meer. Er is geen toiletpapier meer. En de faecalische consistentiegraad na vijf trappisten scoort maar een matige vier op de schaal van Pamper, dus je komt er niet zomaar vanaf met een handigheidje.
Dit kan gebeuren, ik leg mij neer bij de gedachte dat iedereen dat al wel eens voorheeft. Hoe zegt u ? U niet, ok dan, u dan niet, maar alle anderen wel. Wablieft, u ook niet ? Ok, maar u bent dan ook een zeer voorradige vrouw ? Neen, niet jij, jij bent een man, hallo, maar jij hebt natuurlijk een vooruitziende echtgenote. Toch niet ? En jij hebt dit nooit voorgehad ? Ook niet toen je op kot zat ? Niemand ? Bende huichelaars. En zouden jullie eens allemaal vanuit mijn toilet willen gaan, aub, ja, dank u.
Okee dus, nu had ik wel iets praktisch om over na te denken. Wat heb ik in huis dat goed veegt ? Mijn kanarie was al dood toen, dus een flauw doorslagje van de grote linoleum sketch van Urbanus zat er niet in. Reclamefolders ? Ik heb een sticker op de bus : geen reclame, merci facteur. De krant, mjaaa, ik heb die nog niet uit, en... neen, ik weet toch niet. En dan het lumineuze idee : keukenpapier. Van die allesopnemende vodjes, die daarna toch sterk genoeg blijken te zijn om niet door te scheuren onder het gewicht van eierdooiers, tomaten, koffiedrab en gesmolten boter. Ik dus met de broek op de enkels in zakloopsprong naar de keuken, mij onderweg afvragend waarom ik die broek eigenlijk niet helemaal had afgedaan. Ik open de deur naar de keuken en dan bedenk ik : O nee, ik heb geen keukenpapier meer ! Bij het invetten van een bakvorm verleden week heb ik het laatste restje gebruikt ! En dan valt plotseling de hele wereld op zijn plaats. Omdat ik geen keukenpapier meer had, heb ik toen... toiletpapier gebruikt. Ik open de keukenkast en inderdaad, daar ligt een rolletje wit-met-blauwe-hartjes (kan ik eraan doen, dat was toen prijs/kwaliteit de beste koop) toiletpapier. Gelukzalig hip ik terug naar het toilet alwaar ik mij uitgebreid laat gaan.
De dag daarna heb ik het alarmsysteem geïnstalleerd. Ik ben die week nog drie keer naar de keuken mogen hippen.
13-11-2006, 21:39 geschreven door Hill
12-11-2006
Gesmolten romantiek
Kaarsrechte sfeerlamp met koffie overgoten zacht als was smelt ze
12-11-2006, 21:05 geschreven door Hill
11-11-2006
Tuning op Zaterdag
Modern talking
11-11-2006, 00:17 geschreven door Hill
10-11-2006
Groen op rood
Meneer, bent u dat die zo lekt ? Ze kwam het vragen met haar allerverlegenste glimlachje.
De meneer in kwestie was aan het genieten van een goed glas bier, maar vooral van de blinkende ogen van zijn tafelpartner. Een uurtje geleden nog hadden ze samen gezeewierd in een Thais restaurantje in de Grote Pieter Potstraat (Ilha Formosa, een aanrader voor de vegetariërs. Zijn jullie dan vegetariërs ? Moet dat dan, neen, maar soms staat ons groentenniveau zo laag, dat we dit alleen maar op peil kunnen houden door extra bladgroen in te slaan, onder de vorm van zeewier of spinazie. Vegetarisch eten kan daarbij een oplossing zijn.) Daarna wou zij nog iets drinken en nu rondden ze af in het Patersvaetje, een donkerbruin cafeetje onder de kathedraal. Ze zaten op de mezzanine, de halfopen eerste verdieping, hij dronk een Tuborg, zij warme chocolade.
En nu stond de serveuze dan, een grappig ding, gekleed in eighthies stijl, voor hun neus, te vragen of meneer soms lekte. Ja, er drupt een vreemd goedje vanuit de mezzanine naar beneden het café in, en het lijkt te komen van de plaats waar U zit, meneer. Hij volgt haar blik en kleurt al even rood als haar truitje. Hij ziet zijn rugzakje staan in een plas, die sneller groter wordt. Excuseer dat zal mijn thermoskan wezen. Met veel te vlugge stuntelige handen probeert hij de situatie recht te zetten en hij plaatst zijn druppend rugzakje op tafel. Onder de geamuseerde blik van zijn tafelgenote, diept hij er een blikken thermoskan uit, waar het deksel van opengeschoven is. Hij stottert zich vast in verontschuldigingen, en haalt ook nog twee doorweekte mattetaartjes boven, twee lege kopjes, een handdoek, een chocopotje,... alles donkerbruinkoffiebevlekt. We hadden toch gezegd dat we nog een wandelingetje langs het water zouden maken, en ik dacht, het zal koud zijn, en toen dacht ik maar, op een bankje, ik zou misschien voor een hartversterkertje kunnen zorgen, maar de thermos was niet goed toe, en dan wou, ik bedoel zou... Wel. Neenneen, ik... Nou ja.
De sukkelaar geraakt niet meer uit zijn woorden. Het is plots tachtig graden in het café, zweet parelt op zijn rode kop. Heb jij dat ook als je je wil verantwoorden, je het alleen maar erger maakt?, probeert hij nog. Samen kijken ze over de reling naar de vloerverdieping waar een litertje koffie, een hele plas, ligt, een laatste scheut druppelt nog naar beneden. In een poging nog iets te redden, veegt hij de tafel schoon met zijn handdoek en al doende veegt hij meteen zijn sjaal van tafel, die pardoes in de plas valt. Oh neen. Maar zij ligt alweer dubbelgevouwen van het lachen. Steek die toch in je mouw die sjerp, giechelt ze. Hij rolt de mouw van zijn trui naar beneden, en wil daar die volledige sjerp inproppen, bemerkt het onmogelijke van de situatie, kijkt haar vragend aan, In de mouw van je jas ! Zij komt niet meer bij.
En hij lacht dan ook maar mee. Groen op rood.
10-11-2006, 23:21 geschreven door Hill
08-11-2006
Vloeibaar nirvana
Okee, ik geef het toe. Het was een ietsiepietsie laat gisterenavond. (Sedert wanneer sluiten de cafés in Antwerpen trouwens om 3u30 ? Is dat nu een uur, we waren nog lang niet uitgetetterd !) En ik ontken niet dat ik eigenlijk al oververmoeid was toen ik vertrok (ik zal eventjes op bed liggen, eventjes maar, ogen dicht, ogen terug open, waaaah, veertig minuten weg !). Ik wil zelfs nog eerlijk toegeven dat ik daarna nog een uurtje of drie heb liggen draaien in mijn bed. Teveel koffie gedronken, meneer, ik leer het nooit. (Ik twijfel er trouwens sterk aan of ik beter zou geslapen hebben zonder die koffie.) Maar dan nog, dan nog is dit geen reden om me zo ellendig te voelen deze morgen.
Verdikkeme zeg. Tegen kwart na acht begonnen mijn oogleden al naar beneden te zakken. En toen was ik nog niet eens aangekleed. Het werd toch nog tien uur. Tien uur dus, op normale werkdagen is dit het moment waarop performante Hill routineus zijn derde kopje drab naar binnen giet, vandaag echter zat ik op dat onzalige uur al aan zes espresso's (of drie dubbele zo je wil). Het hielp maar matig. Sabine die tegenover mij zat, was afwisselend een schilderijtje van Seurat, een verwrongen Braque, en het laatste kwartier zelfs een groene Rothko. Achteraf bleek dat ze om kwart voor tien al naar een vergadering was en ik zat te staren op de reuzenficus achter haar, maar dat doet hier nu eens niets terzake.
Wel dat ik mijn zevende shot van de dag nodig had. Ik duwde mij omhoog aan de leuningen van mijn bureaustoel en met een laatste krachtinspanning, strompelde ik naar de koffieautomaat. Die het niet meer deed. Kapot. Het water is opgebruikt, het water is opgebruikt, stond er in rode LEDS op de schermpje. Dat ding is verdorie aangesloten op de waterleiding, het water is opgebruikt, hoe komen ze erbij. Ja, ik had al veel koffie binnengekapt, maar dat de Antwerpse Waterwerken door mijn toedoen verzanden, dat leek me een tikkeltje overdreven.
Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want mijn lichaam snurkte om koffie. Zou de automaat op het negende (eentje hoger) al werken ? De verdieping was onlangs gerenoveerd (likje verf, nieuw tapijt, valse plafonds (het leek nergens op). Er stonden nog geen bureaus, maar misschien was de koffieautomaat wel al aangesloten.) Drie kwartier later, was ik de trap naar de hogere verdieping opgeraakt. Ja, koffie ! Ik deed een vreugdedans. Inwendig dan. Ik was fysiek nauwelijks nog in staat om adem te halen.
Espresso, met suiker en melk, sterktegraad drie bolletjes, pruttel pruttel, piep klaar, een nipje van het bekertje doen, het er opnieuw onder zetten, en dan nog eens drukken, pruttel pruttel piep. Twee komma drie espresso in één bekertje. Dit was vloeibaar nirvana.
En dus liet ik mijn bekertje vallen. Of toch bijna. Het gleed gewoon uit mijn hand (ik had de force niet meer, het bekertje glipte domweg uit mijn hand). Maar dat was gerekend zonder Reflex-Hill !
In Matrix-slo-mo valt het bekertje naar beneden, de koffie gutst over de rand. In een laatste poging de schade te beperken, draait Hill zijn elastische lichaam een kwartslag en buigt zijn knie. Het bekertje bevriest in de lucht, de camera omcirkelt de koffiegolf. Hill recht zijn been, schoenpunt gestrekt. Camera belicht scene uit alle hoeken. Slomo houdt op, het bekertje valt en Hill... geeft het een schop. Ik geef het gewoon een schop ! Waarom doe ik dat nu ? De koffie spat alle kanten op.
Dag spikplinternieuwe vloerbedekking. Aie. Het volgende kwartier heb ik op handen en knieën gezeten, met groene papieren handdoekjes de vlekken zoveel mogelijk proberen weg te deppen met een mengsel van warm water (voor de thee) en ware doodsverachting. Het gevolg was dat de vloer even smerig was als daarvoor en ik helemaal gekraakt. Ik heb de lift genomen naar beneden. Waar ik de mecanicien tegenkwam die onze koffiezet net hersteld had.
08-11-2006, 21:42 geschreven door Hill
06-11-2006
Daarom dus
Ik moest langer presenteren dan verwacht. Ik had succes. Ik moest socializen. Ik geraakte niet weg. Ik miste mijn beloofde lift. Ik liep de zaal af. Ik viel tientallen mensen lastig. Ik vond een nieuwe lift.
Hij zou me wel voeren. Hij zou me afzetten aan het station. Hij zou tot Mechelen rijden. Hij viel twee keer stil op de parking. Hij reed de verkeerde snelweg op. Hij miste de afrit. Hij reed naar Zaventem. Hij zou daar omkeren. Hij miste Zaventem-Centrum. Hij reed naar de luchthaven. Hij keerde op de parking van de luchthaven. Hij viel nog eens stil. Hij reed één afrit te vroeg af. Hij was nochtans niet zat. Hij zette me af in Mechelen. Hij kende daar de streek. Hij zei dat toch.
Ik miste de rechtstreekse trein. Ik nam de boemel. Ik stopte in Mechelen. Ik stopte in Mechelen-Nekkerspoel. Ik stopte in Sint-Katelijne-Waver, in Duffel, in Kontich, in Hove. Ik stopte in Mortsel-Oude God, ik stopte in Morstel-Deurnsesteenweg. Ik stopte in Antwerpen-Berchem en ik stopte in Antwerpen-Centraal. Ik vloekte de blink van mijn schoenen. Ik duwde de voordeur van mijn appartementje open om 23u04. Ik moet morgen fris zijn.
Daarom. Daarom dus staat hier geen tekstje vandaag.
06-11-2006, 23:23 geschreven door Hill
05-11-2006
De laatste dag
De vakantie is geëindigd zoals ze begonnen is. Leeg. En koud. Gelukkig was vakantie zelf warm en zacht. Na tien uur comateuze slaap, wakker geworden om kwart na twaalf. Het wil niet lukken. Niets wil weer lukken. De keelontsteking van gisteren is verdwenen, de koppijn echter dubbel zo groot : Eén Dafalgan, twee Dafalgan. Het bruist lekker in het glas, maar helend effect heeft het niet echt.
Dan maar naar de bakker. Ik loop verkeerd. Ik loop verkeerd op weg naar de bakker die drie straten verder ligt ! Had ik gisteren maar gedronken, dan was er nu een reden om ziek te zijn. Met het broodje in de hand op zoek naar toespijs. Confituur en honing. En een restje choco. De kaas is op. Suikers zijn goed, van suikers ga je leven, suikers zijn energie! Zeggen ze. Het helpt allemaal niets.
Tegen drieën krijg je dan een heel vreemd telefoontje en tegen vieren verknal je zelf een belangrijk telefoontje. Och ja. Deze dag heeft geen zin. Ik laat het bad vollopen en zoek naar een zender op de radio. Alleen radio één wil mee, met in de achtergrond een popzender. Ik hoor de voetbaluitslagen en schrik even later wakker tijdens een vertelling van Nigel Williams. Ik moet in slaap gevallen zijn, het water is koud. Ik droog me af en ga voor de PC zitten. Een tekstje voor de Moose. Over wat er allemaal misliep in Bonn. En wat er allemaal zo tof was in Bonn. Maar ik ben niet in de mood. Morgen beter.
Wat nog vandaag ? Strijken. De hemden voor morgen moeten gestreken worden. Eentje voor door de dag, en dan eentje dat past bij het pak voor de presentatie 's avonds. En de schoenen poetsen.
Over twaalf uur moet ik opstaan.
05-11-2006, 19:30 geschreven door Hill
04-11-2006
Guggenheim Bonn
Een jonge vrouw, in lange zwarte kleren, pikzwartgeverfde schouderlange haren en zware zwarte make-up staat voor een schilderij. Het schilderij is een ruim bemeten Mark Rothko (2m05 op 1m70) en bestaat uit een viertal kleurvlakken op een rood met witte achtergrond. Alleen de vrouw en ikzelf staan in die zaal. Ik was ook gekomen voor die Rothko, maar bekeek nu maar de vrouw. Het had wel iets, een donkere trieste figuur die kijkt naar die vrolijke kleurensmelt.
Ze staat goed anderhalve meter voor het schilderij en ze neemt het in zich op. Tegen haar oor houdt ze een audiofoon (dat is een soort van telefoonhoorn met nummertjes erop. Als je het nummertje intikt dat staat naast het schilderij hoor je dan een uitleg over de schilder of over het werk). Ze drukt de hoorn af en blijft naar het schilderij kijken. Ik sluip dichterbij en blijf naar haar kijken. Plots doet ze een grote stap naar voor en nu staat ze bijna pal met haar neus voor het doek. Ik denk aan Noordkaap : Ze kwam naast me staan en ze zei Wat vind jij van dit schilderij? Ik keek haar aan, dit was verdacht Deze vraag had ik nooit verwacht Wat is kunst? Wat is kunst? Die blik in haar ogen dat is kunst.
Achter haar rug speel ik een luchtgitaarsolootje en headbang een eind weg. Ik voel me plots heel vrolijk. En onnoemelijk belachelijk, als een gros Duitsers de zaal onverwacht binnentrippelt.
Maar terug naar mijn lady in black. Gothic was ze zelfs een beetje. Nauwelijks twintig centimer is er nu tussen haar neus en de verf. Ze houdt haar kopje schuin. Bekijkt de randen, zet een half stapje achteruit, staart nog eenmaal in het doek en verlaat de zaal. Niet zonder eerst te schrikken van mijn aanwezigheid. Ik voel me betrapt. Maar ze schiet in de lach. Die blik in haar ogen dat is kunst. Wat vind jij van dit schilderij ? hoor ik me vragen. Entschuldige mich, ich spreche nur Deutsch...
