We hadden honger en geen trek in de Franse keuken. Altijd maar die ganzenlever, die truffels en die kaviaaromeletten, het gaat een mens algauw vervelen. Waarom niet eens sinezen ?

Zonder veel voorbereiding trokken we de stad in, op zoek naar een gele medemens die kon koken. De eerste gevel met exotische letters stapten we binnen. Het bleken Japanners te zijn. Met een Hollands accent. Moet kunnen, wij zijn niet vies van Japanners. En als ze koken moeten ze niet praten, dus ook daar geen problemen.

De uiterst vriendelijke gastvrouw liet ons plaatsnemen aan een hoektafel die rond een gasvuur stond met bakplaat van meerdere vierkante meters. Eerst moesten we een zijden kamerjas aantrekken, weet ik veel waarom. Vermoedelijk omdat het de vooravond van Sinterklaas was, die Aziaten zijn werkelijk ondoorgrondelijk.

Op de bakplaat werd olie gegoten en de show kon beginnen. Enkel geholpen door twee spatelvormige, euh spatels werd ons maaltje versneden, verknipt, omgedraaid, verlegd, gefileerd, versierd, geprepareerd. Met een vingervlugheid die je heden ten dage alleen nog bij zakkenrollers vindt, hakte de beste man zich een weg door roodbaars, zalmmootjes, ossehaas, noedels, gebakken eitjes. Hij deed dit merkelijk vlugger dan wij door hadden hoe je de eetstokjes hanteert. Tomaten kun je vastprikken, stukjes vlees of vis kun je scheppen en noedels kun je spaghettigewijs wel rond die krengen draaien. Maar heb je ooit al eens ijs gegeten met stokjes ?

Het voorgerecht, een rauwkostassortimentje in zoete vinaigrettesaus was echt wel lekker. De kip of vis liet zich ook heel erg smaken en dan moest de ossehaas nog langskomen. Die werd vakkundig versneden met een groot slagersmes (haha, de snoodaard kon toch niet alles met zijn plamuurmesjes), en met de nodige showelementen gekruid. Om je een idee te geven, stel je Tom Cruise voor in Cocktail, maar dan in het geel en met peper– en zoutvaten. Ook twintig jaar ouder ongeveer. De ossehaas werd opgediend in een sausje op basis van maki en look èn werd geflambeerd met Japanse wijn. Een woord van waarschuwing is hier op zijn plaats. Probeer uitjes waarbij voedingswaren geflambeerd worden tot een minimum te beperken als er iemand in de groep zit met een ingenieursopleiding. Die moeten altijd het hoe achter alles te weten komen. Laten we hier niet veel woorden aan vuil maken, ik geef je er vijf : wijn, vuur, ingenieur, baard, weg.

Als afsluiter kregen we nog een ijsje (dat niet eens op de kaart stond). Toen we halverwege waren, zagen we naast de ijsbeker lepeltjes liggen...

Het is een heel aangename avond geworden, en zeker niet duur. Voor minder dan dertig euro kregen we aperitief, voorgerecht, twee hoofdschotels en een dessertje. Daarin zat dan ook nog de wijn en wat water. De show kregen we er gratis bij. Wie doet beter ?

Yokohama, Ernest Van Dijckkaai 13, 2000 Antwerpen. Tel 03/231.91.08

De avond werd afgesloten met een paar Trappisten in 't Patersvaetje.

Kwestie van toch iet of wat te ont-oosteren. We mogen ook niet overdrijven in die dingen.  

06-12-2005, 20:15 geschreven door Hill

Ik ben deze nacht wakker geworden om 3u21 en dit is geen grap. Ik had natuurlijk de vertrouwde rode LEDs maar toch. 3u21 was een tijdsstip dat ik random gekozen had in mijn vorige post, ik wou gewoon een tijdsstip midden in de nacht. En nu word ik op dat arbitrair gekozen tijdsstip wakker. Ik ga straks zelf nog geloven dat er vreemde dingen bij mij gebeuren

05-12-2005, 12:45 geschreven door Hill

Je hebt soms van die dagen waarop de zwaartekracht niet mee wil. Meestal zijn dat grijze zondagen in februari. Februari, de oksel van het jaar.
Het begint al ’s morgens vroeg. Je wil wel opstaan, maar het lukt niet zo goed. Blijven liggen lijkt de oplossing, maar dan is de zondag zo voorbij en het w-e is al zo kort. Tegen de middag lukt het je dan toch om de badkamer te bereiken. Je smoel is een zelfportret met kater. Alleen een frisse tandpasta kan wat redding brengen. Maar dan slaat de zwaartekracht weer onverbiddelijk toe. Je eerste idee, met de tandenborstel naar het gevallen stukje pasta in de wastafel vissen, verwerp je. Dat eruit vissen kan straks ook nog, daarbij je bent nog niet gewassen, dat spoelt er vanzelf wel uit. De verse tandpasta doet niet wat er van verwacht wordt. Je blijft slaperig, alleen nu met een frisse adem. Die frisse adem werkt zelfs op je gemoed, als een stukje oneigenlijk vreemd vlees. Koffie kan helpen. Is het niet om die verdraaide vermoedheid weg te werken, dan toch om van dat frisse gedoe af te geraken.
De keuken. Natuurlijk is het brood op, altijd is het brood op. Het stukje baget dat er nog rest van de zaterdagavond kan hoogstens gerecycleerd worden als broodpudding. Vers brood in Antwerpen op een zondagmorgen, wil zeggen een tripje naar een Turkse bakker in de Seefhoek en dat is toch algauw een kwartier stappen. Met dergelijke zwaartekracht is dat onmenselijk. Dan maar een ontbijt van koffie en banaan. Kan ook en het is toch voor de helft gezond. De koffie ruikt zoals koffie hoort te ruiken ’s ochtends. Je hebt alleen de indruk dat hij net iets sneller doorloopt dan nodig. En net iets te geweldig, toch volgens de filter die er de brui aangeeft. Koffie met drap en banaan, het blijft voor de volle 50 procent gezond.

Je beseft dat je niet had mogen opstaan deze morgen, maar wat moet een mens anders op zondag ? In bed blijven liggen, bezorgt je alleen maar koppijn van de warmte en de verdufte lucht. Ervaring heet zoiets. Na de koffie moet je even bekomen in de zetel. De radio is geen oplossing, alleen Leonard Cohen is hier aangewezen. 

A Thousand Kisses Deep

The ponies run, the girls are young,
The odds are there to beat.
You win a while, and then it’s done –
Your little winning streak.
And summoned now to deal
With your invincible defeat,
You live your life as if it’s real,
A Thousand Kisses Deep.

Tegen een uur of drie, besef je dat je toch naar buiten moet, wil je nog iets overhouden van je zondag. Je laat je sleutels twee keer vallen en bij het dichtknopen van je schoen breekt de veter. Wat weer niet zo erg is, hij was toch te lang. Maar dat rechtkomen is zo zwaar. Het regent. Het regent niet eens door, geen verfrissende stortbui, het regent mot. Tegen een uur of vijf geef je het op, zelfs je troostende sigaar wil niet branden.

Om zes uur geef je je volledig gewonnen, als de natuurwetten niet meewillen, moet je je daarbij neerleggen. Een warm bad, een goed boek, een pot muesli en om acht uur naar bed met de radio op. Zo eindigt de doorsnee zwaartekrachtzwangere zondag. Wisselvallig met hier en daar een buitje.

Volgend recept is een klassieker van het huis, ontworpen en op punt gesteld door de Chef himself.
Het wordt het best opgediend in de kleine dagen rond half oktober, begin november. De combinatie van de frisse yoghurt en de hartige chocoladesmaak brengt menigeen troost in de donkere uurtjes.
Hoe ga je te werk ?  Je koopt een potje (250gram) yoghurt. Dat doe je maar van je favoriete merk, maar let op het moet ongezoete zijn. Best ook niet al te slappe.
Daarnaast koop je een pakje Twix (voor de ouderen onder ons, vroeger heette dat Raider). Daarin zitten twee van die chocoladestokjes met een vulling van caramel en wafel.
Die gebruik je als lepeltje om de koelkastkoude yoghurt uit het potje te scheppen. Bij iedere lik, lik je ook wat chocolade en caramel van de Twix.   

Smakelijk.

04-12-2005, 17:43 geschreven door Hill

3:21. De groene LEDs van de klokradio geven 3:21 aan. 3:21, da’s veel te vroeg. Waarom ben ik op zo’n onzalig uur al wakker ? Da’s voor niets nodig. Nog even omdraaien en wat verder snoozen... Maar was er nu toch niets ? Twijfel knaagt vanbinnen. 3:21, 3:21, 3:21 groene LEDs ? Groene LEDs ? Mijn klokradio heeft rode LEDs ! Wat heeft dit te betekenen, ik lig toch in mijn eigen bed. Waar ben ik ?

04-12-2005, 17:42 geschreven door Hill

Een welgemeende groet aan gij allen,

De kogel is de kerk, het is er uiteindelijk van gekomen. Hill McGraw heeft zijn eigen webstekje afgebakend op het weeweewee.
Na jaren van keihard ontkennen, boudweg negeren, heftig tegensputteren en schoorvoetend toegeven ben ik on-line geraakt.

De eerste horde - een werkende PC mét scherm - heb ik een aantal jaren geleden genomen.
Niet uit volle overtuiging, eerder als carrièrezet. Als professioneel programmeur bij een grotere bank, werd ik, PC-loze, nogal scheef bekeken door mijn collega's. Vooraleer de HRM afdeling dit doorhad, moest ik actie ondernemen. Het werd een wit product uit Dunaldy, dat alles deed wat ik van haar verwachte : spelletjes spelen en muziek afdraaien. Ik was tevreden. De wereld lachte mij toe, vanuit de radio.

De volgende stap : internet. Woo-hey, internet. Dat verdachte communicatie-spinnenweb waar alles moest beginnen met het griezelige acroniem www ? Neen, mijn naam is Moose. No way, trouwens dat ding zit vol met virussen en ik ben daar heel gevoelig aan. De eerste lentezon moet maar de intensie hebben van te prikken of ik zit met een snotvalling. Dat is echt niets voor mij.
Maar hoe gaat dat met zo'n dingen. Langs alle kanten proberen vrienden je te bekeren tot de cyberhighway. Op straat word je meewarig aangestaard door wildvreemden, je hoort ze fluisteren : Kijk, die daar, die heeft nog geen internet !
En in een moment van zwakte heb ik toegegeven. Sedert augustus 2005 is Hill McGraw nu ook cyber. Nooit gedacht. Uit pure euforie, heb ik hier dan maar een weblogje aangemaakt.

Wat mogen jullie hier nu verwachten ?
Op de centrale westek Chocolate Moose ben ik van plan geregeld een mijmering, bedenking neer te pennen. Wat tekstjes op de actualiteit misschien. Goh ja, eigenlijk alles wat in me opkomt en dat ik kwijt wil. Daarnaast heb ik dan nog drie rubrieken waarin ik foto's zal posten, schrijfseltjes over muziek plaatsen en wat boekbesprekingen wil samenbrengen. De linken daarnaartoe kun je vinden linksboven aan deze pagina.

Nu nog de titel verklaren zeker ?
De ondertitel is een citaat uit "Youme & Meyou", een nummer van Einstürzende Neubauten.
Ik vind het van een zelfzame troostende schoonheid. Ik heb lang (3'45") getwijfeld tussen dit en volgend citaat van Kamagurka : "Vroeger was zelfs de toekomst beter". Blixa Bargeld van EN heeft het gehaald. Maar als mijn cynische 'ik' weer bovenkomt, zou ik het wel eens kunnen aanpassen...
En waarom "Chocolate Moose" ? Tsja, den "sjokolatten eland" bekt zo goed niet.

Om af te sluiten nog een citaat van Zenobia de Derde : 
                                                                                                 Moooo !

Hill

03-12-2005, 15:28 geschreven door Hill