Eindelijk nog eens wat tijd gevonden om m'n blog bij te werken want met zo 2 opgroeiende kleuters is dat niet altijd vanzelfsprekend.
Ondertussen trainde ik de voorbije maand stevig door en nam ik nog deel aan 3 pistewedstrijden. Eerst werd ik dankzij m'n degelijke 3000m (Tongeren) geselecteerd door m'n club ADD om deel te nemen aan de BVV Masters in 2de landelijke (interclub). We trokken met ons team met veel ambitie naar Merksem en gingen vol voor de titel, wat ons promotie naar 1ste landelijke zou opleveren. Ikzelf werd opgesteld voor de 3000m waar ik moest proberen om zoveel mogelijk atleten achter me te houden. Eindtijd is tijdens een interclub onbelangrijk, enkel je positie in de wedstrijd levert je club punten op. De eerste 1000m liep ik in 2de positie achter topfavoriet Hendrickx (9'07") en passeerden we met nog 2 atleten in 3'11". Vrij stevig voor mij, zeker als je weet dat de thermometer 32°C aangaf en dat er op de koop toe nog een stevige wind stond. Dit tempo zou ik geen 3000m volhouden en ik liet een gaatje met de hoop dat de 2 atleten achter me zouden overnemen. Helaas, pindakaas. Zij vertraagden mee en het tempo zakte verder en verder. Het zou een gevecht worden voor plaats 2,3 en 4. Na zowat 1600m deed ik nog steeds het kopwerk en overnemen zat er nog steeds niet in. Op een gegeven moment stond ik bijna stil maar nog steeds geen overname. Ik dreef het tempo dan maar terug wat op en tijdens de voorlaatste ronde kwam er 1 atleet toch wat langs me lopen. Tijdens de laatste ronde beloofde het één lange spurt te worden en natuurlijk werd die gewonnen door de atleet die gene meter meewerkte. Ik werd toch nog mooi 3de in een trage tijd van 9'59" en leverde de club toch mooi 10ptn op. Ook de andere atleten en atletes van ons team deden het voortreffelijk en we behaalden de titel met geruime voorsprong op onze concurrentie.
Twee weken later stond ik aan de start van het BK Masters in St-Niklaas, ik had me ingeschreven voor de 5000m. Ik zou niet meestrijden voor de medailles in mijn categorie M40+ maar ik wou wel starten voor een eindtijd richting m'n PR (16'34"). M'n trainingen liepen de voorbije weken echt super en had wel vrij veel vertrouwen in een goede afloop. Helaas waren er tijdens die week voor het BK enkele ongemakken opgetreden wat m'n vertrouwen wel wat onderuit haalden. Zo had ik een teennagel die ontstoken was waardoor ik al een week aan de antibiotica zat en had ik enorm stijve scheenbeenspieren waardoor de afrol wat moeizamer verliep. De opwarming verliep moeizaam maar ik hoopte dat vanaf het startschot de adrenaline het wel zou overnemen maar niet dus. Na goed 400m wist ik al dat ik deze wedstrijd niet ging kunnen uitlopen. De afrol verliep veel te stroef en zelfs pijnlijk waardoor ik tempo 3'15"/20" nooit zou kunnen vasthouden. De eerste km passeerde ik wel nog in 3'12" maar de 2de km klokte ik al 3'30" en hield ik het voor bekeken. Een offday, kan gebeuren, alleen jammer dat het net nu gebeurde met deze goede conditie.
Amper 5 dagen later had ik gelukkig al een nieuwe kans om deze kater door te spoelen tijdens een 3000m in Alken. De schenen waren ondertussen al iets losser, al voelde het tijdens de opwarming nog steeds niet 100%. Samen met clubgenoot Crommen sprak ik af om rondjes 77'' te lopen, hij zou het haaswerk voor z'n rekening nemen. Als ik hem tot de finish zou kunnen volgen zou ik op een nieuw PR (9'42") uitkomen van 9'37" zowat. De omstandigheden waren opnieuw prima en met een haas zoals Crommen moet je je kansen op zo'n dagen grijpen en hopen dat de schenen het tempo deze keer wel aankunnen. Vanaf het startschot nestelde ik me meteen in Crommen z'n spoor, achter me liepen Adang en Bertels. Na 1000m passeerden we in 3'11" maar deze keer had ik wel het gevoel dat het zou moeten lukken al sputterden de schenen nog behoorlijk tegen. Na 2000m, doorkomst in 6'24" begon ik het ook conditioneel zwaarder te krijgen maar ik beet me vast. Adang en Bertels hadden ondertussen de rol moeten lossen dus ik moest wel volgen, wilde ik nog een PR lopen. Bij het ingaan van de laatste ronde gaf Piet er nog een lap op en kon ik m'n PR zelfs naar 9'35" brengen. Een verbetering met maar liefst 7" zo vroeg op het seizoen met benen die niet soepel draaiden, supercontent dus.
In augustus onderneem ik mogelijk een poging om onder de 9'30" te geraken maar ik bekijk het stap voor stap. Eerstvolgende doel is m'n PR op de 5000m te verbreken, afspraak 13 juli op de Nacht van Alken.
Venlo ligt ondertussen alweer 2 maanden achter ons, hoogtijd om m'n blog weer wat bij te werken. Na Venlo werd er eerst 1,5 week relatief gerust vooraleer ik, samen met m'n club ADD, op 5-daagse trainingsstage ging naar Blankenberge. Met het oog op m'n haaswerk voor Mica zou ik daar voornamelijk veel km's maken met enkele intervals aan 2 mmol (4'/km) om de VO2 max terug omhoog te krijgen en het fundament te leggen voor het komende pisteseizoen. De stage verliep voortreffelijk en ik kon elke training prima afwerken waardoor ik afklokte op 125 km, nooit trainde ik meer op zo een korte periode. Na deze stage trainde ik nog 2 weken verder in dit systeem, dus vooral langere tempoblokken maar alles met de rem op.
Eind april stond ik dan samen met Mica aan de start van de Hamburg marathon, waar ik 32 km haaswerk zou verrichten aan tempo 4'15"/km. Het plan was om haar voor het eerst onder die magische 3u te loodsen, haar PR stond op dat moment op 3u04'. De weersomstandigheden waren jammer genoeg niet optimaal, vanaf de start tot km 35 regende het. Toch lieten we het niet aan ons hart komen en het plan bleef ongewijzigd. Vanaf de eerste km zaten we meteen in het juiste ritme en na 30 km liepen we nog steeds op schema 2u59'30". Vanaf hier begon Mica wegens wat verkramping in de bil het wat lastiger te krijgen. Het tempo zakte een klein beetje en bij km 32,5 werden we bijgehaald door de lopers voor eindtijd 3u. Mijn haaswerk zat erop en ik maande Mica nog aan om zolang mogelijk in dat groepje te blijven zitten. Ze verbeet de pijn die steeds erger werd en ze moest gaandeweg het groepje wat lossen maar het verval viel uiteindelijk nog zeer goed mee. Ze finishte zeer verdienstelijk in 3u01' waardoor ze haar PR met maar liefst 3' scherper stelde. Zonder regen en zonder pijn aan de bil had sub 3u er zeker ingezeten, proficiat Mica!
Na dit haaswerk hield ik het opnieuw 1,5 week rustig, daarna had ik nog 1,5 week de tijd om me een beetje competitief te maken voor de 5 km van de Bilzen-Run. Een vrij drastische omschakeling maar als ik nog iets van m'n pisteseizoen wou maken, moest ik zo snel mogelijk naar het kortere werk. Bijgevolg stond ik vorige week zondag met weinig vertrouwen aan de start van de Bilzen-Run. Plan was vooral niet te snel starten en met overschot bovenaan de kattenberg te passeren. Met m'n goede basis zou ik m'n vel dan nog wel redden maar het tempogevoel was absoluut nog niet aanwezig. Ik finishte uiteindelijk nog verdienstelijk als 4de algemeen (1ste M35+) in een tijd van 17'08" (4,9 km). De kids tevreden want ze mochten voor het eerst mee het podium op, dus de paps ook tevreden.
Veel tijd om stil te staan bij deze wedstrijd had ik niet want 5 dagen later stond m'n eerste pistewedstrijd al op het programma. Het werd meteen een meeting voor eigen club op de Motten in Tongeren. Ik koos, net als vele trainingsmakkers van me, voor de 3000m. Vooraf tekende ik voor een eindtijd onder de 10', eigenlijk had ik vooraf geen flauw idee van wat ik momenteel waard was. Wat zou ik doen? Starten met het groepje rondjes 80" (eindtijd 10'00'') of toch durven meegaan met Piet Crommen die me vooraf zei dat hij rondjes 78'' zou lopen (9'45"). Piet had me afgelopen zondag in Bilzen nog op een halve minuut gezet, dus bij het startschot wist ik nog steeds niet wat m'n plan was. Omstreeks 21u30 werden we op gang geschoten. Ik zat meteen in Piet z'n spoor en bij doorkomst 400m voelde ik meteen dat de benen veel makkelijker draaiden dan in Bilzen. Ik nam me voor zolang mogelijk te volgen en te zien waar het schip zou stranden. Doorkomst 1000m perfect in 3'15" en het draaide nog steeds zeer soepel. Piet zette me perfect uit de wind en ik trok me niets meer aan van de klok. Ik wist zolang ik in zijn spoor zat, dat er een mooie eindtijd zat aan te komen. Na 2000m (doorkomst 6'31") draaide het als bij wonder nog steeds vrij goed, natuurlijk iets minder soepel en het werd werken maar ik beet me vast. Na 6 rondes kwamen we bij Niels Adang, Piet ging er met een lichte versnelling meteen over en ik volgde. Piet hield dit stevigere tempo nu vast en ik kreeg het steeds lastiger maar toen ik de bel hoorde kreeg ik extra zuurstof en begon zelfs te beseffen dat er een PR zat aan te komen. Ik had totaal geen benul van wat er op de wedstrijdklok stond en perste er de laatste ronde nog alles uit en finishte 1'' achter Piet in een mooie 9'43" oftewel slechts 1" boven m'n PR.
Missie tot een goed einde gebracht (met dank aan Piet) en een mooie opsteker voor het zelfvertrouwen en het verdere verloop van het seizoen. Volgende missie: volgende week zondag interclub BVV waar ik eveneens de 3000 voor m'n rekening zal nemen.
Het is lange tijd stil geweest op deze blog maar ik heb alles behalve stilgezeten sinds het minder goede PK cross begin dit jaar.
Met het oog op Venlo moest ik de volgende 6 weken vooral de nadruk leggen op veel volume en kwaliteitstrainingen aan 2 mmol (4'/km) om m'n VO2max terug zo hoog mogelijk te krijgen. De inspanningstesten die ik eind februari aflegde waren veelbelovend, nooit legde ik betere testen af. De trainingstempo's mochten opnieuw met 8"/km omhoog. De laatste 2 jaar tijd zijn m'n zones met maar liefst 20" verhoogd wat toch bewijst dat dit systeem werkt.
Na die testen had ik nog 5 weken om naar Venlo toe te werken. Vanaf nu mocht er steviger getraind worden met enkele wedstrijdjes tussendoor om wat wedstrijdritme op te bouwen.
Ondertussen liep ik het BK cross (masters) in Tessenderlo, waar ik progressief moest lopen met een sterke laatste ronde. Dat lukte me vrij goed en gaf m'n vertrouwen een eerste boost naar het verdere vervolg van de voorbereiding.
Mooi op schema dus en geen enkel pijntje totdat ik enkele dagen later plots m'n rug blokkeer op het werk. Stappen ging nog net maar bukken was haast onmogelijk. Gelukkig kon ik diezelfde avond nog langs bij m'n osteopaat Dereere die opnieuw puik werk leverde. Diezelfde avond nog liep ik 5 km waar ik een uur eerder nog amper kon stappen. Een dag later stond er een stevige lange duurloop op't programma, nog een dag later 3x 3000m. Als bij wonder raakte ik het weekend door zonder iets te skippen uit het schema. Natuurlijk was m'n rug nog ontzettend stijf maar gaandeweg ging het terug beter.
Eén week later stond ik al aan de start van een nieuwe wedstrijd. Deze keer zocht ik me een vlakke, officiële 10 km-wedstrijd om te testen hoever ik stond en wat ik mocht ambiëren in Venlo. Ik trok naar Hapert (NL) en liep daar een progressieve wedstrijd in zeer winderige omstandigheden. Ik liep er een mooie 35'27" zonder in het rood te gaan, wat m'n vertrouwen een 2de boost gaf.
Amper 3 dagen later stond m'n laatste zware training van de voorbereiding op't programma: 2x 5000m aan tempo Venlo. Maar wat was tempo Venlo? Het doel was m'n PR verbreken (1u17'02") dus m'n 5000den moesten sneller dan 3'40"/km. Ik liep ze in een nabij gelegen park aan 3'33''/km zonder in het rood te gaan. M'n 3de boost was een feit.
De laatste week voor Venlo werd er afgebouwd, de spieren werden nog eens goed gemasseerd, ik was er helemaal klaar voor. Enkele dagen voor de wedstrijd kreeg ik echter af te rekenen met een lichte keelontsteking maar gelukkig bleef koorts achterwege.
De wedstrijddag zelf dan. De benen voelden prima en de goesting om een goede prestatie neer te zetten was groot. De keelpijn was wel nog wat aanwezig maar de grootste negatieve factor was vooral de stevige wind. Gelukkig bleef het wel droog en was de temperatuur bij 12°C perfect. De eerste wedstrijdhelft zouden we de wind voornamelijk mee hebben dus te snel starten was uit den boze. Samen met Christophe Roosen startte ik aan tempo 3'40"/km, sneller lopen was onmogelijk omdat we eerst nog een pak tragere lopers moesten bijhalen. Na een 2-tal km slalom konden Christophe en ik eindelijk om beurt wat kopwerk doen en liepen we mooi tempo 3'35"/km. Doorkomst 5 km in 17'55" oftewel 3'35"/km. Dit volhouden zou een eindtijd sub 1u16' betekenen maar natuurlijk wist ik dat we de wind nog tegen zouden krijgen. Enkele km's verder haalden we een ideaal groepje bij met o.a. clubgenoot Luc Nassen. Net op tijd in dat groepje want de wind begon nu te keren. Hier een 10-tal km blijven zitten met hopelijk nog een snelle laatste 3 km was op dat moment het plan. We passeerden km 10 in 35'59" (schema sub 1u16') en het liep nog steeds op wieltjes al had ik wel lichte steken in de zij. Ik moest me constant beheersen om me niet het kopwerk laten op te dringen. Doorkomst bij 15 km hadden we echter een halve minuut verval waardoor ik besloot om het tempo toch wat op te trekken en nam de groep op sleeptouw omdat m'n geloof om sub 1u16 te lopen er nog steeds in zat. Op een moment liep ik zelfs een 10-tal meter alleen voor de groep uit maar m'n steken werden erger. Ik liet me terug bijhalen en zette me terug vanachter in de groep met de hoop dat de steken terug verdwenen. Bij km-punt 18 waar m'n plan was om nog een goede eindspurt in te zetten, was het nu plots harken en kermen van de pijn om niet uit te stappen. Aanklampen en hopen de groep niet te lossen en zo nog net onder die 1u17' te finishen werd het plan. Luc Nassen maande me enkele keren aan om door te zetten en op karakter liep ik nog een sterke laatste km waar we de meesten van onze groep nog het nakijken gaven. Ik finishte nog net in een nieuw PR van 1u16'52'' maar toch was m'n eerste reactie bij de finish een lichte ontgoocheling. Bij betere omstandigheden en zonder die vervelende steken had zeker sub 1u16' erin gezeten. Maar als ik iets geleerd heb in deze sport is dat je bij elk PR tevreden moet zijn want er zal altijd wel iets zijn.
Deze week heb ik een relatieve rustweek, volgende week trek ik met m'n club ADD op 5-daagse trainingstage aan zee. Eind april zal ik 32 km haaswerk verrichten voor Michaela Kondasova tijdens de marathon van Hamburg. Later zal ik terug aan m'n snelheid gaan werken en plan ik nieuwe inspanningstesten. Tijdens de zomermaanden zullen er opnieuw pistewedstrijden gelopen worden.
