Eindelijk!!! Na maanden blessureleed stond ik vandaag eindelijk nog eens aan de start van een wedstrijd. M'n laatste wedstrijd liep ik eind vorig jaar op de Kerstcorrida, daarna volgde die vervelende stressfractuur aan het scheenbeen. De trainingen gaan steeds beter en vlotter maar 100% genezen ben ik zeker nog niet. Na een zware training voel ik 's anderendaags nog redelijk wat last. Ondertussen train ik dus nog wat met de rem op en met een volume van rond de 60 km/week moet ik het voorlopig nog doen. Klagen mag ik zeker niet en de basisconditie is nog meer dan behoorlijk door de vele uren die ik doorbracht in het zwembad.
De Oversteekrun is een ideale wedstrijd om wat ritme op te doen op een niet al te zwaar parcours met slechts 1 helling halverwege. De temperatuur viel met 23°C nog mee en het was nagenoeg windstil. Het doel vandaag: wedstrijdritme opdoen en vooral kijken hoe het been de komende dagen op deze wedstrijd reageerde want sinds m'n comeback liep ik slechts één rustige duurloop op beton, al de rest in het bos of op de piste.
Aan de start van de 5 km een honderdtal lopers met als bekende namen Nardozza en Vanreyten en enkele gasten jong geweld. De eerste km wou ik absoluut niet onder de 3'30" doorkomen omdat ik wist dat ik me met deze beperkte conditie te snel zou opblazen. Doorkomst 3'28" viel nog mee maar ik had wel bewust een gat gelaten op het groepje Vanreyten en een 3-tal jonge gasten. Nardozza was na 1 km zeker van de overwinning maar dat wisten we voor de start natuurlijk ook al. Tijdens een trage 2de km (3'43") werd er in het groepje naar mekaar gekeken waardoor ik zonder te forceren het gat dicht liep. Bij het ingaan van de 3de km, met een helling van een 500-tal meter, plaatste Vanreyten een versnelling. Weer liet ik wijselijk het groepje enkele meters bij me weglopen. Het gat werd nooit groter dan een 20-tal meter en ook tijdens de 4de km bleef de voorsprong hetzelfde, ondertussen had ik al ene jonge gast opgeraapt en liep ik in positie 5. Tijdens de laatste km (3'22") duwde ik voor de eerste keer het gaspedaal in en op een 500-tal meter van de aankomst haalde ik Vanreyten en nog ene jonge gast in. Plaats 2 zat er net niet meer in omdat deze gast ook een snelle laatste km liep. Uiteindelijk finishte ik in een behoorlijke tijd van 17'55" (4,97 km) als 3de algemeen (1ste M35+) zonder noemenswaardige last aan het been. Nu hopen dat het morgen tijdens het uitlopen meevalt en dan ben ik eindelijk terug vertrokken voor een mooie reeks wedstrijden met volgende week al de Bilzen-Run (5 km). De 10 km werd gemakkelijk gewonnen door opnieuw een sterke Heemskerk (30'57") voor Nardozza en Vossius.
Drie weken ben ik ondertussen terug aan het joggen, de eerste dagen zonder pijn maar gaandeweg voelde ik terug dezelfde stekende pijn als 3 maanden geleden. Eerst vreesde ik opnieuw voor een stressfractuur maar vele kenners achtten deze kans eerder klein omdat de MRI-scan positief bleek. Maar doordat de pijn maar bleef aanhouden, maakte ik een nieuwe afspraak met m'n dokter. Vooral de aanhechting van het botvlies bezorgde me veel last waardoor hij me verder stuurde voor een echo. Deze liet duidelijk zien dat er nog tekenen van irritatie en ontsteking te zien waren: een soort shin-splint zeg maar, scheenbeenvliesontsteking. De dokter raadde me aan om opnieuw een 4-tal weken niet te lopen met intensieve kiné en dagelijks zware oefeningen voor de kuit. Dit om de belastbaarheid van de onderbenen omhoog te krijgen. In samenspraak met m'n kiné heb ik toch opnieuw het joggen hervat om zeker een goede doorbloeding in de onderbenen te behouden en de spieren op kracht te krijgen. Hij maakte me een soort start-to-run schema in combinatie met oefeningen voor de kuit. Hij stond er wel op dat ik zeker op een finse piste trainde en bij pijn direct moest stoppen. Nu, na 3 loopdagen op rij, mag ik niet klagen en lijk ik toch stillekes aan de goede weg op te gaan. M'n wedstrijddoelen voor dit seizoen liggen in de kast; ik heb maar één doel: genezen...!!!
Afgelopen vrijdag mocht ik, na 2 maanden zwemmen en aquajoggen, eindelijk terug onder de scanner om te kijken of de stressfractuur aan het scheenbeen volledig hersteld was. Vandaag trok ik met een klein hartje naar de dokter voor de uitslag omdat ik soms nog lichte steken voelde. De uitslag was kort en duidelijk: volledig hersteld en het lopen mag terug hervat worden. Die steken komen gewoon van omliggende spieren die wat verstijfd zijn en het scheenbeenvlies wat irriteren. Deze moet ik 2x/week wat laten losmaken en alles komt goed. Nu komt het erop neer dat de opbouw rustig aan gebeurt. Duurlopen van een uur mogen al, maar de belasting mag nog niet te hoog dus voorlopig nog geen interval- of heuveltraining. Eens thuisgekomen na het doktersbezoek trok ik onmiddellijk de loopschoenen aan en liep ik een 8-tal km zonder pijn en geloof me, het deed deugd! Morgen zit ik samen met de coach en gaat hij een voorlopig schema opstellen. Vanaf de maand april zal de intensiteit stilletjes opgevoerd worden maar de eerste wedstrijden zijn pas gepland voor de maand mei.
