Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Voedings- en sportdeskundigen zijn het erover eens: de belangrijkste maaltijd voor een middagwedstrijd, nuttig je de avond voordien. Wel, dat beloofd... Gisteren na de voetbalwedstrijd Anderlecht - Kortrijk heb ik me als vanouds nog eens goed laten gaan in de plaatselijke Quick! Toen ik me vanmorgen naar de ontbijttafel sleepte, voelde m'n maag aan alsof orkanen "Wilma" & "Dean" de zevende symphonie van Beethoven erin aan het spelen waren, met een dove Andrea Bocelli als dirigent. Veel kon ik dan ook niet door m'n geteisterd keelgat duwen, en na de doorspoelbak van m'n toilet eens op consistentie te hebben getest (verdere details zijn compleet overbodig, en dragen niet bij tot enige 'vastheid' in dit verhaal), repte ik me met 'Schleck' naar de wedstrijd in Baardegem. Als brave kleutertjes op hun eerste schooldag stonden we netjes in rijen opgesteld aan de startlijn. We wachtten vijf minuten..., tien, vijftien, twintig,... maar nog steeds werd het startsein niet gegeven. Blijkbaar was er een ernstige valpartij gebeurt in de reeks voor ons, en was de enige ambulance met het slachtoffer naar het ziekenhuis. Hopelijk vallen de verwondigen bij die arme drommel mee, en kan hij vlug zijn plaats in het peloton innemen. Na nog een kwartier gewacht te hebben, stuurden mijn nieren via de zenuwbanen een signaal naar m'n grijze massa... Met andere woorden, ik moest nodig, en als je met je fiets in het midden van het peloton staat te wachten, kan dit tot verwarde dialogen leiden met de renner naast je, als je vraagt om hém efkes vast te houden... Toen ik terugkwam was ook de ambulance opnieuw present, maar nu waren er weer twee seingevers vermist. Onze voorzitter stoof nu zenuwachtig heen- en weer met de auto, en toen ook dit euvel opgelost was, waren we al twee uur voorbij het voorziene startuur, zodat de wedstrijd met twee ronden ingekort werd. Een spijtige samenloop van omstandigheden allemaal, waar de anders zo vlekkeloze organisatie van de VWF zeker geen schuld aan heeft. Gedurende de acht seizoenen dat ik hier wedstrijden betwist, was zoiets immers nog nooit voorgevallen. 'Schleck' had er ondertussen wel al de brui aan gegeven, en had een rustig plekje in de schaduw opgezocht om ons te zien passeren. Met nu dus maar 48 kilometer koers, werden van in de start alle registers opengetrokken. Als bronstige, opgefokte hanen achtervolgden we de wagen met de rode vlag, al was het een rondborstig, maagdelijk kippetje dat net ontsnapt was uit een (beauty) farm. Dit was reeds m'n vijfde koers op acht dagen, en mede ook door het lange wachten voelden mijn stampers aan als twee gigantische betonblokken. Gelukkig lag het parcours me wel, met enkele lichte hellingen, telkens gesitueerd na een paar haakse bochten. Het heeft dit seizoen nog niet echt meegezeten om eens deel uit te maken van de beslissende vlucht, en ook nu mis ik de goeie ontsnapping. Vier renners kunnen de voorlaatste ronde ontkomen, en sprinten voor de bloemen. Ik zit tamelijk ver de laatste kilometers, maar de voorlaatste bocht snij ik risicovol aan, en maak zo nog wat plaatsen goed, wat resulteert in een vijftiende plaats.
48 Km. in 1h09' 41,5 Gem. 15/42 Gem. hartslag: 165 Max. hartslag: 192
"Ruislé-revisited!" (Zie ook verslag van Open categorie wedstrijd op 20 augustus.) Vaders en moeders, hou zonen en dochters binnen, want ondergetekende gaat nog eens een poging wagen om een koerske in jullie gemeente te rijden. Bart "brokkenpiloot" Bonne is gearriveerd, en winkeliers sluiten hermetisch hun etalages af, cafébazen schakelen over op plastieken bekertjes, en de koeien langs het parcours dartelen zenuwachtig heen- en- weer terwijl ik me aan het losrijden ben. Enkel de leveranciers van strobalen zagen hun omzet met de helft stijgen de afgelopen week, en komen me uitgebreid bedanken. Toegegeven, bovenstaande is misschien lichtjes over het paard getild, maar als ik in deze wedstrijd voor parochianen en inwoners van de omliggende gemeenten terug het decor invlieg, dan zien ze me hier nooit meer terug! Aan de start staat een bont allegaartje van Elite en ex-Elite zonder contract, Amateurs & Masters, renners van verschillende nevenbonden, wielertoeristen, gediplomeerde zondagsrijders, bewoners van de planeet "Orck", ikzelf, ... Dat het geen zondagswandelingetje ging worden had ik wel verwacht, maar dat na twee ronden de kilometerteller al een gemiddelde aangaf van 43,7 Km./h. was er toch wel ietsje over. Reken daarbij de talrijke bochten op de omloop, en je kan wel aannemen dat het kaf vlug van het koren gescheiden was. Ik kon vrij makkelijk standhouden in de frontlinie. Meer nog. Ik had eigenlijk mee moeten zijn met de beslissende vlucht van vier, al zeer vroeg in de wedstrijd, maar talmde te lang en de vogels waren gaan vliegen. Onder de nieuwsgierige en bewonderende blik van m'n bijna driejarig neefje Cas, (zie foto) mengde ik me nog in verscheidene ontsnappingspogingen, maar telkens werden we teruggegrepen. Cas vond dit allesbehalve erg. Hij weet nog niet dat zijn nonkel eigenlijk een rasechte "patattencoureur" is, en vergaapt zich aan het schouwspel van daverende coureurs die op de kasseien door het centrum voorbijrazen. Hij is nu al bezeten door het fenomeen "fiets", en heeft een buitengewone fascinatie voor m'n racewielen, die hij dan in zijn "Mickey bike" probeert te monteren. Dit wordt ongetwijfeld m'n opvolger, maar dan in verbeterde versie! Op de hoeveelste plaats ik vandaag precies eindig, weet geen kat me te vertellen. Ik schat tussen de dertiende en de achtiende plaats, maar met de conditie gaat het in ieder geval crescendo, en dat is een opsteker voor de komende wedstrijden.
54 Km. in 1h.18' 41,7 Gem. Gem. hartslag: 171 Max. hartslag: 191
Er heerst een uitgelaten en gezellige kermisdrukte in en rond café Coolhem, als ik naar de inschrijvingstafel schuifel. Best dat ik koers eigenlijk, want zo zie ik ook nog eens een café aan de binnenkant... Wedstrijden afwerken rond de plaatselijke kermis is altijd iets speciaals, en dit is Vlaanderen op z'n best natuurlijk. Bij elke passage door het centrum walmt de mix van oliebollen, bier, ellendige 'foormuziek' en lekkere vettige hamburgers door je zintuigen, en verdringen zo eventjes de pijn en het afzien. Want afzien wordt het zeker, met maar liefst acht bochten in de laatste anderhalve kilometer, is dit niet echt spek voor mijn bek. De deelnemers in onze reeks zijn weer niet echt talrijk, maar op dit parcours rouw ik daar niet om. Ik heb doorgaans een 'abonnement' op de achterste plaatsen, en ben hierdoor een beetje de Peter Van Petegem van het peloton. ( De 'zwarte van Brakel' hield zich tijdens de aanvangsuren van grote wedstrijden doorgaans op in de staart van het peloton.) Helaas, verder reiken onze gelijkenissen niet. Ik heb géén klassiekers of zilveren medailles op WK' s gewonnen, heb geen grandioze villa in de Vlaamse Ardennen of twee ezels die m'n weilanden kaalgrazen en volsch*ten,... zelfs mijn ooit zo bruingebrande benen beginnen na een zonloze augustusmaand meer op twee opgerolde, binnenstebuitengekeerde posters te lijken. Maar... Ik voel me vandaag wél stukken beter dan zondag en maandag. De vele schermutselingen in ons kleine peloton worden allemaal gereduceerd, en halfweg koers waag ik met enkele andere renners een uitval. Veel verder dan enkele kilometers reikt onze vluchtpoging niet, want altijd is er wel één of andere pipo die elk gaatje 'siliconegewijs' dichtrijdt. Het ziet ernaar uit dat we afstevenen op (één van de weinige) massasprints dit seizoen, maar dat is buiten streekgenoot Patrick Van Renthergem gerekend. Die gaat er op het einde van de wedstrijd, samen met ploegmaat Bruno Albrecht vandoor. Beiden blijven uit de greep van het peloton, en de onverslijtbare Van Renthergem beslecht het pleit in z'n voordeel. In de bochtrijke aankomstzone is het moeilijk positie kiezen, en eindig ik op een veertiende plaats. Iets waarmee ik me best kan verzoenen.
62 Km. in 1h.30' 41,3 Gem. 14/30 Gem. hartslag: 171 Max. hartslag: 194
Een mens komt zo' n beetje overal als hij koerst. Oetingen, gesitueerd tussen agrarische grootsteden als Neigem en Herfelingen, is zo een gehucht waar je anders zelden of nooit je vleugels zou uitslaan. Zonde eigenlijk, want dit pittoresk landelijke dorpje is prachtig door z'n eenvoud en rustige ligging in het Pajottenland. Maar goed. Tot zover 'Vlaanderen vakantieland.' We zijn hier om te koersen natuurlijk, en dat de vorm niet echt super is, merk ik direct als ons kleine peloton uiteenvalt, en ik in de achtervolging op de kopgroep geen meter dichter kom. De redding komt echter uit onverwachte hoek. Het peloton van de D' s telt bijna dubbel zoveel 'pedaleurs' als het onze, en na eerst ons groepje ingelopen te hebben, slokt het ook de kopgroep van mijn categorie op. Ik denk terug te kunnen meestrijden voor de oppergaai, maar als we de finishlijn passeren, hoor ik dat er blijkbaar al enkele C- renners ontsnapt waren voor de samensmelting een feit was. Wéér geen palm vandaag. (Ik ben trouwens niet anders gewoon...) Het valt nu echt niet meer stil, en ik moet bij momenten echt bijten om te kunnen volgen, wat niet echt bevorderlijk is voor het zelfvertrouwen. Ik doe dan ook niet echt veel moeite meer om me naar de voorste rijen te wurgen, en sprint risicoloos op de derde rij voor een verre ereplaats.
55 Km. in 1h 24' 39,3 Gem. 15/27 Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 188
Na een ganse voormiddag de verschillende weerberichten gewikt en gewogen te hebben, besluit ik toch maar te vertrekken richting ajuinenstad. Ik had gisteren krék hetzelfde gedaan met de weersvoorspellingen, en uiteindelijk draaide de eindbalans uit op een onvoorwaardelijke 'njet', niet starten dus, hetgeen me dan weer met een schuldgevoel opzadelde van hier tot in Kuala Lumpur. Ik nader de andere wereldstad (toch wat carnaval betreft) onder een dreigend wolkendek, en in deze achterbuurt van Aalst lijkt het wel of sommige inwoners warempel nog hun carnavalsmasker ophebben. Het kan ook aan mij liggen natuurlijk, want het gebrek aan zon begint m'n humeur serieus aan te tasten. Nu, wat die 'Oilstenairs' zien in carnaval heb ik nooit goed begrepen. Sinds ik al twee jaar carnaval heb 'moeten' vieren op Gran Canaria, en daar telkens moet horen dat volgens de traditie elke man zich als vrouw dient te verkleden, is m'n menig er niet op verbeterd. Het kost me elk jaar bloed, zweet, tranen, en m'n volledig Spaans vocabularium (alle 25 woordjes...) om Maria haar vriendinnen duidelijk te maken dat ik me NOOIT ofte nimmer in een vrouwmens ga verkleden. Ik heb al lang haar en geschoren benen, en dat is al erg genoeg! Amper 23 koppen tel ik aan de start vandaag, en wat me meteen opvalt is dat de harde kern toppers weer allemaal present is. Dit wordt dus weer een namiddagje 'harken', en inderdaad... De eerste kilometers regent het demarrages, en ik hang al meteen tussen m'n kader. Het is constant meespringen, en attent reageren om geen groepje te laten wegrijden. Als het dan ook nog in de tweede ronde begint te druppelen, zakt de moed me helemaal in de schoenen, en overweeg ik zelfs om er de brui aan te geven. Omdat ik me dan pas écht ellendig zou voelen, bijt ik door de zure appel heen, maar ik heb moeite om het tempo te volgen. Het draait niet vandaag, en ik zie de ene na de andere renner wegspringen, zodanig dat ons pelotonnetje nog slechts uit een renner of twaalf bestaat. Hoe ik het gedaan heb weet ik ook niet, maar ik slaag er warempel toch nog in, om op karakter vijf man achter me te laten, en wordt afgevlagd op een achtiende plaats.
56 Km. in 1h. 23' 39,8 Gem. 18/23 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 186
1.18 Open (Am./Mast./B.El.zc/B.U23) Ruiselede, 20/08/08
Voor deze 1.18 Open- categorie wedstrijd te Ruiselede heb ik werkelijk niets aan het toeval overgelaten. De omloop passeert op een kleine vijf kilometer van mijn voordeur, dus dan wil je zeker niet afgaan natuurlijk. Zaterdag na de wedstrijd, ben ik met de fiets achter de wagen naar huis gekomen, en gisteren heb ik op z'n Armstrongs minutieus het parcours bestudeerd. Ik had alles zo goed en zo kwaad mogelijk in m'n grijze massa opgenomen: putteke hier, wegversmalling daar, steentjes aan de binnenkant van bocht x, veel zijwind, dus uitkijken voor waaiervorming,... Alles was op m'n harde schijf opgeslagen, werkelijk alles... behalve het reusachtige verkeerseiland, net voor een scherpe bocht naar links... Kilometer twee in de wedstrijd...chute! Het enige wat ik me kan herinneren is dat het peloton in de remmen ging, en dat het volgende moment een strobaal op me afkwam, al was het een vleesverslindend monster na drie maanden 'Montignaccen'. VLAM!!! Met m'n domme kop er los tegen natuurlijk! Een kokket dametje van middelbare leeftijd snelt te hulp, ondertussend druk gesticulerend: "Ziedet zie, ké et gistren nog gezeit tegen onze Jérome, der gaan ier ongelukken gebeuren, en lap, tes al van dadde..." Akkoord. Een geel vlagske, of een extra seingever op die plaats was zeker geen overbodige luxe, maar als 56 man het obstakel kan ontwijken, waarom moet uitgerekend ik er dan tegenaan knallen? Tot m'n grote opluchting blijkt m'n fiets ongeschonden. (De baal stro komt er met de schrik vanaf.) Ik krabbel recht en zet de achtervolging in. Ik nader! Nog 60 meter, 40, 15, ... Verdomme! Wat ik ook probeer, ik krijg door de strakke tegenwind het ultieme kloofje niet meer gedicht. Ik zie het op een lint getrokken peloton opnieuw van me wegrijden. Miljaar...! Ze zijn vooraan dus wel serieus aan het vlammen. Verder aandringen is hopeloos, dus laat ik me uitbollen. Natuurlijk op dat pijnlijke moment zie ik de ongelovige blikken van de eerste bekende koppen langs de kant van de weg. Ik besluit dan ook maar om niet langs de finishlijn te passeren (ik heb ook m'n trots), en als een dief in de nacht verlaat ik de kortste wedstrijd uit mijn carriere via een smal baantje, juist voor de meet. Hierdoor vind ik op de koop toe niet direct m'n wagen terug in de wirwar van kleine straatjes, en kom bijna een tweede keer ten val, omdat ik vliegensvlug m'n rugnummer wil verwijderen.
Deze wedstrijd werd vroeger georganiseerd door de VWF, maar prijkt nu al enkele jaren op de WAOD- kalender. Het was dan ook al geleden van in 2002 dat ik hier nog gereden had, en het bleek een geslaagd weerzien met deze mooie omloop. Veel renners (81), en ik start 'comme habitude' achteraan het pak. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Na enkele kilometers scheurt het peloton, en kunnen vijftien man zich afzonderen. Ondanks het hoge tempo, komen we geen millimeter dichter, integendeel. De vluchters breiden stelselmatig hun voorsprong uit, en die bedraagt halfkoers al meer dan twee minuten! Dan denk ik dat m'n moment van glorie is aangebroken, en ik spring weg uit het peloton. Al gauw komen enkele renners me vervoegen, maar ondanks de goede samenwerking in ons groepje komt het peloton toch terug. (Ellendigaards...) Ik meng me daarna nog in verscheidene schermutselingen, maar vang telkens bot. Op het einde kunnen toch nog vier dapperen zich afscheiden, en probeer ik me te mengen in de eindsprint voor de resterende kruimels. Ik kom niet echt meer aan sprinten toe, want raak ingesloten tussen enkele renners en de nadar, waardoor ik net buiten de prijzen finish.
78 Km. in 1h 52' 42 Gem. 31/81 Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 192
Zelden zo een eenvoudig wedstrijdverloop meegemaakt als vandaag. Vanaf kilometer 1 springen zeven man weg, en met uitzondering van één renner die uit de kopgroep moet lossen, blijven de overige zes de ganse wedstrijd voorop. Er werd nochtans in het peloton serieus gas gegeven, want het gemiddelde lag op 43,4 Km. per uur. Ik was vandaag zeker niet slecht, integendeel. Ik had geen moeite met de snelheid, het mocht gerust nog iets rapper gaan. Ik mengde me wel niet in de chaotische eindsprint, en bolde in de buik van het pak over de meet. Er was vandaag ook dopingcontrole, en ikzelf was bij de uitverkorenen om me na de wedstrijd aan te melden. Alhoewel ik 100% zeker ben dat ik clean rij tot op het zuiverste graatje, schuifelde ik toch wat onwennig de controlekamer binnen. Hoe moeten bv. Ricardo Ricco en andere dopingzondaars zich dan niet gevoeld hebben bij hun (fatale) dopingcontrole? Na het invullen van de nodige documenten bij de verpleegster, vraagt de dokter: "Iets genomen, of nog iets dat je kwijt wil?" "Nee, natuurlijk niet." "Goed dan." Vervolledigt de dokter. "Kies je potje uit en kijk of de nummers overeenstemmen met de verzegeling, en de flacons voor het A- en B- staal ook." "Godverdomme," vloek ik inwendig. Ze gaan die pottekes toch niet verwisselen hé! Bij nadere studie blijkt dit gelukkig niet mogelijk, en de dokter vervolgt: "Als meneer denkt te kunnen plassen, volg mij naar het toilet." "Je bent toch zeker dat je kan hé?" "Het moet voldoende zijn, minstens 100 ml. en liefst in één poging in de flacon!" "Vragen?" "Ja, ist gelijk welke kleur...?" Er kan zelfs geen flauw glimlachje af. Het dopinglokaal is blijkbaar geen plaats voor grapjes. Kan ik plassen? Natuurlijk kan ik niet. Wie wel trouwens, na een koers van 63 kilometer, waarbij ik m'n bidons de nek heb omgewrongen om ook maar het ultieme druppeltje in m'n keelgat te kunnen gieten. Komt daar nog bij dat de controlerende arts vanachter je rug het schouwspel gedetailleerd dient gade te slaan, om ervoor te zorgen dat alles correct verloopt. Moest hij kunnen, hij kruipt verdomme in het potje! Wachten... en héél veel water drinken op korte tijd bied de oplossing. Een kleine drie kwartier later onderwerp ik me aan een tweede poging. "Ah, goed." "Zal ik meegaan?" Vraagt de dokter aan de assisterende verpleegster. Ja hallo...! Wie anders? Hij gaat die trezebees toch niet met mij naar het toilet sturen zeg? Ze kunnen dan evengoed een cameraploeg uitnodigen, en deze 'pantomiene' live uitzenden op Sporza. Ik hoor de zweverige stem van Michel Wuyts al: "Tweede recordpoging voor een plas van 100 ml. dames en heren." "Bart faalde de eerste keer, maar hij kan het." "Geen kat die daaraan twijfelt... O, en er is nieuws van Karl op de motor..., Karl?" "Ja Michel, we rijden hier nu net het toilet binnen, en het gaat snel, héél snel!" "Het potje is al meer dan de helft vol, het wordt spannend,we naderen nu de top, en..." "Zo, meneer heeft nog over." Zegt de arts ietwat verbaast. "Laat het potje nu alstublieft niet vallen hé." Hij werpt een blik op de bomvolle flacon, en vraagt bedeesd of ik misschien niet het deksel erop wil plaatsen. "Mwa, doe jij maar hoor." Antwoord ik vriendelijk, maar eigenlijk hoop ik dat hij de helft op z'n handen morst... De inhoud wordt nu gesplitst in een A- en B- staal, en m'n controle zit erop. Het plassen echter niet! Door het vele drinken moet ik tussen Malderen en Aalter de auto tweemaal langs de kant van de weg parkeren, en een flink uit de kluiten gewassen boom opzoeken om het nodige te doen.
63 Km. in 1h. 26 43,4 Gem. 33/49 Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 187
Na het licht debacle van woensdag sta ik als een bange wezel aan de start, volledig in het ongewisse over m'n huidig vormpeil. M'n ongerustheid was echter voor niks nodig, want al van in de aanvangskilometers voel ik dat de benen soepel draaien, en heb ik kracht te over. In de derde ronde rij ik warempel enkele minuten alleen in de aanval, en het was al héél lang geleden dat ik de openingswagen met rode vlag nog van zo dichtbij gezien had. Daaruit schalt vrolijk: "Als een leeuw in een kooi." van ons aller Willy De Gieter. Zijn gekweel werkt zodanig op m'n zenuwen dat ik me terug laat inlopen... Ik weet nu ook wel dat: "Immortal Rites" van Morbid Angel teveel gevraagd is, maar een rauwe grunge plaat, of een stevig rockende "Highway To Hell" moet verdomme toch kunnen? Het wielrennen kampt al genoeg met een oubollig imago. Was ik sportleek, en ik zag dit circus passeren waarbij snotterende en scheldende kerels als gekken een auto achtervolgen, waaruit Vlaamse schlagers klinken uit de jaren stillekes...Je zou je voor minder in de weelderige haarbos krabben! Maar goed. Terug naar de wedstrijd, en qua generale repetitie voor het Belgisch Kampioenschap van komende vrijdag kan dit tellen. In elke ontsnapping zijn minstens twee of drie 'Fivez- boys' aanwezig, zodat de andere ploegen telkens in de achtervolging moeten. M'n ploegmakkers en ik leveren uitstekend afstoppingswerk, zodanig dat in de finale vlucht, vier van de zeven renners de groen- witte Fivez kleuren dragen. We behalen maar liefst plaatsen één, twee, drie, en vijf! In de pelotonsprint word ik nog net na een ploegmakker twaalfde. Nu volgen enkele dagen relatieve rust, om vrijdag fris aan de start van het BK te verschijnen.
60 Km. in 1h 28' 41 Gem. 12/36 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 198
Een zeldzame zomerdag vandaag, maar in plaats van met m'n vriendin naar het strand te rijden, m'n parasol aan te trekken en onder mijn zeesletsen te kruipen (of is het andersom?), rijden we landinwaarts richting Zottegem- Erwetegem. Maria maalt daar niet om, integendeel. Had ik haar gevraagd naar Tsjernobil te rijden, ze zou zeker zijn meegegaan. Achter een sterke atleet staat een nog sterkere vrouw zegt men. Wel, voor ons geld dat in alle geval, alleen... ben ik geen sterke atleet. Bij momenten rij ik amper een deukje in een potteke halfgesmolten, in verre staat van ontbinding verkerende margarine boter, en dat zet ik vandaag nog maar eens in de verf. Ondanks het parcours me normaal gezien zou moeten liggen (weinig bochten en twee lichte hellingen) , bak ik er vandaag niet veel van. Na twee ronden rijden de beste twaalf renners weg, en als er voorbij halfkoers nog zeven man in de achtervolging gaat, probeer ik naar dat groepje toe te rijden. Ik voel meteen dat ik geen power in de benen heb, maar wil onder het lieftallig oog van m'n vriendin echt niet anoniem in het peloton rondrijden. Na een halve ronde in de achtervolging te spartelen, krijg ik het gezelschap van twee medevluchters, maar wat we ook proberen, we krijgen de kloof niet gedicht. Ik ben serieus over m'n toeren moeten gaan, en laat me terug uitzakken. Ik verwacht de bonte meute van de resterende C- renners over me heen te krijgen, maar het is de kopgroep van de D 's die komt aangestoven. Als een stervende zwaan pik ik m'n wagonnetje aan, en ben maar al te blij als de wedstrijd twee ronden later erop zit. Beter nieuws komt er gelukkig uit de B-reeks, want daar wint 'Alpenbroeder' Kristof Van Wymeersch zijn eerste wedstrijd van het seizoen!
56 Km. in 1h 26' 39,1 Gem. 19/36 Gem. hartslag: 174 Max. hartslag: 197
Dit is reeds m'n vierde wedstrijd op zeven dagen, en het begint in de kleren te kruipen. Vooral de twee wedstrijden vorige week, in combinatie met m'n vroege shift zouden wel eens aan m'n reserves kunnen tasten. Bovendien heb ik ook nog niet echt kunnen herstellen van de zware Alpenritten, maar klagen heeft geen zin. Ik heb het mezelf aangedaan natuurlijk. Omdat m'n vriendin sinds donderdag in het land is, wil ik vandaag wel eens wat laten zien. Ze heeft tenslotte geen 3700 Km. gevlogen om een gediplomeerd pannekoek aan het werk te zien. De eerste ronde al, is het meteen alle hens aan dek. Ik demarreer naar een ontsnapt groepje, maar blijf door de harde tegenwind (niet door m'n belabberde conditie...) hangen op 30m. Ploegmaat Emmanuel Hiel beent me bij, neemt me op sleeptouw naar de leiders, maar net als we aansluiting vinden, gaan die "foorapen" versnellen op de helling in Aspelare! Zelden heb ik in een wedstrijd zo diep moeten gaan als dat moment. Dit was de kelk tot op de bodem ledigen in de overtreffende trap! Ik sukkel boven met een hartslag van 203, en begin zelfs lichtjes te hyperventileren. Ik ken dit gevoel. ' s Winters, bij de eerste intervaltrainingen in de heuvels van de Vlaamse Ardennen, moet ik door ademnood soms van de fiets. Dit is nu uitgesloten natuurlijk, en "albatrosgewijs" laat ik me naar beneden vallen. Ik recupereer langzaam, maar vreet nog liever m'n stuurlint op dan te reageren, als even later terug enkele "ellendelingen" het hazepad kiezen. Dit blijkt natuurlijk de goeie vlucht te zijn, en in het peloton valt het tempo nu volledig stil. Ik kijk om me heen, en zie getekende gezichten. Great! Ik ben dus niet alleen die op het tandvlees zit. De D-renners, die een minuut na ons starten hebben bloed geroken, want regelmatig sijpelen nu groepjes van die categorie ons territorium binnen. Op 'n goeie 10 Km. van de finish ontstaat een spervuur van demarrages, waarbij verschillende renners het peloton ter plaatse laten. Ik wacht tot de kloof voldoende is, en op dezelfde helling waar ik daarnet voor astma-patient speelde, waag ik nu de sprong. Het is tussen hangen en wurgen, maar boven vind ik net aansluiting. Met enkele ploegmakkers trekken we de sprint aan voor Joost Pieters, die knap tweede wordt bij de D' s. Ikzelf eindig op een twaalfde stek. Net op tijd binnen vooraleer de hemelsluizen nog maar eens opengaan, en proberen de rest van m'n zaterdag te verpesten. Try again, waterdamphoudende losers!
Er wordt me deze dagen bitter weinig rust gegund, want vandaag is Aalst de place to be. Wel, er is ook niemand die me verplicht te starten natuurlijk, maar ik heb een nieuw speeltje (fullcarbon Bontrager wielen), en wil deze rouleurs wel eens aan een grondige test onderwerpen. Indien er vandaag een 'award' was voor de domste renner van het peloton, dan ging de hoofdprijs naar...inderdaad, uw dienaar. Om een lang verhaal kort te maken: Als je demarreert wanneer je in het peloton moet blijven zitten, en je blijft zitten als zowat 3/4e van het pak demarreert..., dan ga je nooit veel potten breken natuurlijk. Drie-en-twintig (!) renners zijn 'de piest in' , en wat doet meneer Bonne: 'Bwah, er zal wel iemand het gat dichtrijden zekers...?' Niet dus! 'Hoeveel zijn er ontsnapt?' Vraagt een collega renner die ook de boot gemist heeft. 'Drieentwintig!' 'Da zijn er gelukkig vijf minder dan in de gevangenis van Dendermonde!' Hilariteit alom. Als je elke week koerst om de spreekwoordelijke 'hoop te vullen' , neem je jezelf best niet al te serieus. Maar toch. Hoe beter ik m'n bolide uitrust (de wielen doorstaan hun vuurdoop prima), hoe erbarmelijker m'n resultaat. Het ligt vandaag nochtans niet aan m'n conditie, maar gewoon door niet attent mee vooraan te koersen. "Met een 26 ste plaats rij ik net buiten de prijzen..." Is een zinnetje dat lijkt weggeplukt uit een 'In de Gloria'-scene...
54 Km. in 1h 19' 40,5 Gem. 26/42 Gem. hartslag: 158 Max. hartslag:184
Na twee weken deugddoende, maar veel te korte vakantie, terug de eerste werkdag vandaag. Direct na m'n vroege shift met Niels 'Schleck' vertrokken naar de wedstrijd in het Brabantse Borchtlombeek. Alhoewel,... Na een eerste oponthoud in Aalter (Tourwinnaar Carlos Sastre wordt hier verwacht), maken we ook nog een ommetje richting Laarne, omdat m'n compaan daar carbon race wielen in de aanbieding wist staan. Het gevolg laat zich raden... Ikzelf 'wielen freak' zijnde, verlaat de thuisbasis van oud sprint- koning Etienne De Wilde met maar liefst twee paar juweeltjes van race wielen in full carbon. Hierdoor zijn we natuurlijk te laat voor onze wedstrijd, dus starten we bij de A/B- categorie. Niels sloeg m'n goede raad om, vooral in het begin van de wedstrijd de kat uit de boom te kijken in de wind, komt hierdoor veel op kop te zitten, en moet daardoor in de derde ronde afhaken. Het is nochtans een prachtige omloop, met twee lichte beklimmingen (na de cols uit de Alpen is elke helling hier te verwaarlozen), en ik voel me bergop de beste van het peloton. Telkens ik de beklimming voor m'n rekening neem, ontstaat er een kloof van een goeie 25 meter, maar ik ben niet sterk genoeg om op het vlakke alleen door te gaan. Twee B-renners zitten in de kopgroep bij de A's, alle overige vluchtpogingen worden geliquideerd, dus maken we ons op om te sprinten voor de derde plaats. Ik ga iets te laat aan, en eindig hierdoor op een zevende stek. Ondanks dit m'n beste resultaat van het seizoen is, ben ik toch niet echt tevreden. Dit was een uitgelezen kans om nog eens een top- vijf plaats, en morgen 'eindeloze' roem te versieren, door met naam en toenaam in de wieleruitslagen van de krant te verschijnen. (De eerste vijf renners per reeks halen 'de gazet'.) Kon ik meteen ook alle critici de mond snoeren. Je kent ze wel: bierbuikje, sigaret in de ene, pint in de andere hand, en dan stoicijns:' Bonne jongene, koerste gij nog vent?' 'Kleeze kik uj niemeer...!' My day will come!
56Km. in 1h31' 37 Gem. 7e Gem. hartslag: 168 Max. hartslag:184
Na een 4-daagse stage in het hooggebergte, (klinkt professioneel hé mannen) is het altijd bang afwachten hoe de benen gaan reageren op een biljartvlakke omloop midden het 'Vlaamsche' landschap. Weinig deelnemers, dus veel kans om me 'slipstreamgewijs' te laten meedrijven in het peloton zit er niet in. Ik probeer me toch zo goed en kwaad ik kan in de wielen te positioneren op de bochtige omloop. Het is eindelijk eens zeer warm vandaag, en ik kick daarop. Helaas denkt m'n drinkbus daar anders over. Het plastieken onding jumpt al in de tweede ronde uit m'n drinkbushouder, en de rest van de wedstrijd is m'n hoofdoel dan ook ervoor te zorgen dat mijn tweede 'pulle' niet dezelfde weg opgaat. Ondanks talloze ontsnappingspogingen, ziet het ernaar uit dat we afstevenen op een massasprint. In de laatste ronde echter, kunnen nog vier renners ontkomen, zodat ik nog in aanmerking kom voor de vijfde plaats. Ik laat me (zoals altijd) veel te makkelijk opzij zetten in de aanloop naar de eigenlijke sprint, en finish als elfde.
Sinds we hier maandag aankwamen, is het elke dag een goeie twee a drie graden warmer geworden, en gelukkig zet deze trend zich ook vandaag verder. We willen de start van de 18e rit in de Tour meepikken vanuit Bourg-d' Oisans, maar moeten daarvoor eerst met de auto de Croix de Fer over. Omdat op die top verschillende campers ons in tegenovergestelde richting willen passeren, zorgt dit voor wat gespannen situaties. De bergpas is nauwelijks breed genoeg voor een ruime personenwagen, en op die weg een camper dwarsen, met rechts de gapende afgrond in het vizier, is zeker geen sinecure. Vooral de jonge 'Schleck' zit op de passagierszetel in z'n eigen wagen te sterven van de schrik! Zonder ongelukken bereiken we Rochetaillée, om van daaruit met de fiets naar de startplaats te trekken. Dit is echter buiten de wil van de overijverige gendarmerie gerekend, die ons tot vervelens toe aanmaant te voet verder te trippelen. Naast de hoofdweg bemerken we, parallel met de rivier de Romanche, een oude aardeweg, waar we wel mogen fietsen. De weg is in een zodanige staat, dat zelfs de organisatoren van Parijs-Roubaix geen sterren genoeg zouden hebben om die strook te quoteren! Vol afgrijzen hoor ik hoe de losliggende stenen meedogenloos hard inslaan op de onderkant van m'n blinkende Trek- frame, en ik voel mijn maag krimpen van ontzetting. Zonder al te veel blutsen bereiken we Bourg-d'Oisans, en na de start van de Tourrenners is het onze beurt om ons in de kijker te pedalleren. Ik heb wat je zou kunnen noemen een haat-liefde verhouding met L'Alpe d' Huez. Bij m'n eerste beklimming van dit skistation in 2002, had ik al de Lautaret en de Galibier achter de kiezen, en een jaar later, bij de passage van de Tour, was het er zo druk en warm dat alle zuurstof wel leek weggezogen uit de Alpenlucht. Het spreekt dan ook voor zich dat ik niet direct toptijden neerzette op de Alp. In het 'wereldberoemde' handboek:"Hoe overleef ik met drie gezellen zeven Alpencols in vier dagen..." staat dat men zichzelf een behoorlijk, tot goed klimmer mag noemen als je de fameuze 21 bochten binnen het uur kan bedwingen. Dit is dus de uitdaging, en schuchter druk ik de crono in aan het bruggetje bij camping 'La Cascade' , waar de klim begint. De eerste stroken, met percentages tot 14% zijn meteen loodzwaar, en al in de tweede 'haarspeld' (bocht 20) staan hijgende wielertouristen uit te puffen tegen de bergwand. Nu, als je zoals uw dienaar vroeger, enkel je stalen ros de sporen gaf naar de plaatselijke dorpsfrituur, (Frituur 'Op 't Pleintje, bij Ludwina' , voor de geintereseerden) dan moet je het hier zeker niet bestijgen. Even verder, in bocht 16, passeer ik een ranke blonde deerne, in rode DSB-bank uitrusting. DSB-bank is de sponsor van een Nederlands professioneel vrouwenteam, en ze gaat toch niet...? Jawel verdomme! Madam pikt aan! Vlam, wat nu...? Haar opflakkering is (gelukkig voor m'n eergevoel...) van korte duur, want even later moet ze de rol lossen. Het klimmen gaat echt behoorlijk vlot vandaag, en al na 59 minuten bereik ik het tunneltje in Huez, waar freaks hun klimtijd registreren. Opdracht volbracht dus. Ik rij nog wat verder tot waar de aankomststreep van de Tour getrokken is, en bereik die na 1 uur en 4 minuten. (De betreurde Marco Pantani heeft nog steeds het snelheidsrecord van de klim: 37' 25", voor Lance Armstrong, met 38' 01".) Iets voorbij de aankomststreep staan 'Schleck' en Kristof me glunderend op te wachten. Niet alleen trots op hun klimprestatie, maar vooral omdat ze vandaag nu eens niet verkeerd zijn gereden. Na een deugddoende, maar moeilijk verteerbare tagliatelli carbonara in Bourg-d'Oisans, willen we ons kilometeraantal nog wat aandikken. Vanuit die bekende startplaats rijden we naar Les Deux Alpes, ook wel het 'kleine broertje' van L'Alpe d'Huez genoemd. Hierdoor denk ik natuurlijk dat de berg een hapklaar brokje wordt, een nietig molshoopje, gesitueerd tussen de Barrage du Chambon, en het stuwmeer aan de voet van de Col du Lautaret. Wel, dit viel miljaar dik tegen... Al na enkele kilometers rijdt Kristof voor de tweede leer lek, en ik blijf bij hem om wat assistentie te bieden, maar ook omdat ik voel dat het tempo van de anderen iets te hoog ligt. Kristof stelt voor om de beklimming gezamenlijk verder te zetten. Telkens hij ook maar eventjes z'n gewone tempo rijdt, moet ik de rol lossen. Het lijkt wel of alle kracht uit m'n benen is weggevloeid, achtergelaten op Alpe d'Huez, waar ik daarnet nog zo goed in het ritme zat. Het is nog steeds warm, maar ik krijg koude rillingen over m'n geteisterde lijf en voel me met de minuut belabberder. Dit is nu niet meer Les Deux Alpes, maar 'Les Deux Zwalpes' , want zig-zaggend sukkel ik over het asfalt. Groot is m'n verbazing als ik toch nog de weinige fietsers op de berg voorbijrijd. Goed voor de moraal, maar ik kom toch lichtjes uitgeput, en met een suf gevoel boven. Daar is de blinkende snuit van Joost het eerste wat me opvalt. Hij vertelt in geuren en kleuren hoe hij de jonge berggeit Niels 'Schleck' Moreau bergop kon kloppen door constant de 'greute meulen' te draaien. Amai, m'n voeten! Na bijna de volledige cola voorraad in het eerste supermarktje geplunderd te hebben, duiken we terug de diepte in, om dan via de N91 terug naar onze auto's te rijden. Daar aangekomen, moeten we nog ruim anderhalf uur rijden naar ons hotel, en weer plooit 'Schleck' zich in alle mogelijke bochten, om toch maar niet de steile afgronden te moeten zien, waar we rakelings langs passeren. Ik geef in dit natuurschoon m'n ogen goed de kost, want morgenmiddag staat de terugreis naar het platte, monotone Belgie op het menu. Het was weer een schitterend tripje, en ik bedank m'n drie "companeros de la montana" voor de peptalk, het gezwans en beoordelen van de Franse vrouwen,de nachtelijke achtervolgingen,de vele hilarische momenten,... Next year again guys!!!
Zoals een kleuter op zes december uitkijkt naar de komst van een bebaarde gek in priestergewaad, staf en mijter, zo hard leeft ondergetekende toe naar de passage van de Ronde van Frankrijk, op de Col de la Croix de Fer. Toen ik dit spektakel voor het eerst voorgeschoteld kreeg op de Col de Joux Plane in 2000 wist ik het zeker: Dit wil ik verdomme ook doen! 'Ik ga beginnen koersen!' Kraaide ik bij m'n terugkeer in Belgie uit. Er werd menig wenkbrauwtje gefronst, en ik had vanuit verschillende hoeken de wind stevig van voor, maar m'n besluit stond vast, en niets kon dit ongedaan maken. We zijn nu ondertussen acht jaar verder, en de bergen in Frankrijk worden precies elk jaar hoger en steiler... Alhoewel ik vandaag goed bergop rij, zijn de aanvangskilometers van de Croix de Fer, door hun wisselend stijgingspercentage van 10 en 8% behoorlijk zwaar. Het is nog ruim zes uur voor de renners hier zullen passeren, maar op de flanken wemelt het al van de toeschouwers. Zoals elk jaar krijg ik ook nu door de chauvinistische, maar sympathieke Franse supporters de aanmoedigingen: 'Allez Laurent' - 'Allez Fignon!' naar het hoofd geslingerd. Ik speel het spelletje enthousiast mee, en dol wat met de toeschouwers. Na zeven kilometer wordt het plots verdacht rustig op de Col, en vanuit de achtergrond roept Joost dat we waarschijnlijk de verkeerde berg aan het beklimmen zijn. De oude vos zou wel eens gelijk kunnen hebben... Inderdaad, er is nu al een goeie kilometer geen kat meer te bespeuren: Tourner! Ik roep "Schleck" en Kristof, die anderhalve haarspeldbocht voorliggen. De twee hazen horen me natuurlijk niet, en ook op hun GSM vind ik geen gehoor. In de veronderstelling dat ze wel snugger genoeg zijn om te zien dat de berg zo verlaten is als een kerstmarkt in april, vinden Joost en ik terug het goede spoor, en zetten onze beklimming verder. We hebben al elke niet-gemotoriseerde tweewieler op de berg ingehaald en achter ons gelaten, maar nu hebben we in twee jonge Franse kereltjes onze gelijke gevonden. Het blijken twee broers te zijn, die ook aan competitie doen. De oudste wordt (naar eigen zeggen) al gevolgd door het professionele AG2R wielerteam, en dat is eraan te zien ook! Na anderhalve kilometer in z'n wiel te sterven, moeten we hem laten gaan. Ik voel dat ook de andere Franse jongeling iets vlotter de versnellingen rondkrijgt, maar als een pitbull bijt ik me vast in z'n wiel. We komen nu in het bergdorpje St. Sorlin-d' Arves, en als je het hier echt zwaar begint te krijgen, mag je één ding nooit of te nimmer doen: Naar boven kijken. De befaamde Croix de Fer slingert zich vanaf hier door de kale weiden de duizelingwekkende hoogte tegemoet, en de top kijkt minachtend en uitdagend op je neer. Toch,...Dit raakt me vandaag niet, integendeel. De laatste zeven steile kilometers rijden we namelijk door een dikke laag toeschouwers die ons luidkeels naar boven schreeuwen. Hierdoor waan ik mezelf eventjes in de Tour, en als een laffe hond klop ik m'n Franse metgezel in de sprint op de top van de 2061m. hoge bergpas. Na het lange wachten boven, is het dan natuurlijk reikhalzend uitkijken naar de renners in de Tour, die we enthousiast aanmoedigen. Plots krijgen we ook nieuws van het "Schleck-front." Blijkt dat onze twee jonge kameraden blindelings dezelfde (verkeerde) weg zijn blijven volgen, die uitkwam op het skistation van La Toussuire!!! Na onderweg geen levende ziel te zijn tegengekomen, hadden ze boven op een verlaten en doodlopend skistation(!) toch nog het lef om te vragen of de Tour daar soms niet passeerde, op weg naar l' Alpe d' Huez...! Respect gasten! Wie zei dat nou ook weer van die "stomme" Belgen?
Vandaag willen we de Col du Télégraphe en de Col du Galibier veroveren. Beide cols behoren al tot m'n palmares, maar deze bergen, en de Galibier in het bijzonder, oefenen een speciale aantrekkingskracht op me uit. Na een schamel ontbijt, bestaande uit wat hompjes stokbrood, en een platte, fletse croissant, die zo lijkt weggelopen uit de voedertrog van de bonobo' s in de zoo van Antwerpen, willen we ons suikergehalte nog wat de hoogte in jagen. Ik moet natuurlijk weer overdrijven, en in de eerste beste bakkerij bestel ik naast twee vettige chocoladekoeken, ook nog een aardbei-en puddingtaartje. Alles voor directe consumptie uiteraard! Nauwelijks hebben we onze schoenen in onze pedalen geklikt, of Joost zwiert in de vallei de ketting op de elf, om ze vervolgens pas naar links te switchen aan de voet van de Télégraphe. Ik ben hierdoor al behoorlijk diep moeten gaan, en het gevolg laat zich raden: Kilometer 0,950 op de Télégraphe: Bonne gelost! 'Vlam, da begint ier al goe...' Terwijl de achterwielen van de anderen steeds kleiner worden, begin ik gefrustreed te rekenen: Nog 10,5 Km. tot de top, 5 Km. afdalen en dan nog 17 Km. klimmen tot het dak van de Galibier... Dit wordt verdomme een lange en eenzame dag in het hooggebergte. Bovendien beginnen die ellendige chocoladekoeken een gevecht aan te knopen met m'n maag, en het ziet ernaar uit dat die laatste het onderspit zal moeten delven. Niet forceren is dus de boodschap, en ik schakel terug tot m'n "piemelversnelling" 39 x 25. Na enkele kilometers en enkele geuten (ondertussen lauwe) aquarius begin ik me warempel beter te voelen. Ik schakel twee, soms zelfs vier tanden groter, en al gauw bemerk ik een "en danseuse" klimmende Joost, die ik even later achter me laat. Ik bereik de top van de Télégraphe (1566m.) een goeie vijf minuten na de twee gemzen Niels en Kristof, en na de korte afdaling beslissen we de eerste kilometers van de Galibier samen te blijven, omdat onze ouderdomsdeken Joost last krijgt van de rug. Onze "ouwe taaie" is echter van geen kleintje vervaard, en op z'n vraag geef ik hem een stevige por in de lenden, zodat zijn geteisterd lijf terug in de plooi valt. Althans, dat was de bedoeling... We zijn nu bezig aan de eerste negen Km. van de Galibier, en de monotone weiden in de vallei onder ons, bieden niet bijster veel landschapsvariatie. Ons ritme wordt nu enkel gebroken door een gigantische kudde schapen, die midden op het wegdek lijkt te kamperen, en daar ook zaken achterlaten waar je best je neus niet in steekt. Hopelijk zijn de wolhoudende beesten morgen verdwenen, als het Tourpeloton hier in tegenovergestelde richting snelheden haalt van meer dan 90 Km. per uur. We bereiken nu Plan Lachat, en nu begint de gevreesde Galibier pas echt z'n duivels te ontbinden. De lieftallige groene weiden maken plaats voor ruwe rotsformaties, en de bergweg slingert zich nu met talrijke haarspeldbochten door het desolate maanlandschap. Het wordt kouder, de lucht ijler,en de berg vergt steeds meer van lichaam en geest. Ik ben nu slechts een nietig stipje dat zich in dit wonderlijk decor de berg ophijst, en zo voel ik me ook. Dankzij de nieuwe informatieborden aan de kant van de weg, weet ik precies aan welk stijgingspercentage de volgende kilometer afgehaspeld dient te worden. Echt bemoedigend is dit niet, maar je weet tenminste wat je te wachten staat. Eindelijk...de laatste kilometer! Met een gemiddeld stijgingspercentage van 10 %, en al 28 klimkilometer (de hellende stukken in de vallei niet meegerekend) in de vermoeide benen is dit een geseling, maar eenmaal boven word je beloond met een fenomenaal uitzicht.Onder meer het massief des Ecrins, en de eeuwige sneeuw op de toppen van de Meije zijn echt indrukwekkend. De Tourkaravaan zal hier morgen ongetwijfeld geen oog voor hebben. Na de nodige foto' s laten we de 2646m. hoge top achter ons, en storten ons met ware doodsverachting (maar heel voorzichtig,... ma) de warme vallei tegemoet.
Met vier man laten we het nationale defilé, en het al even grillige hersftweer achter ons, en trekken naar de Alpen om de Tour de France enkele dagen te volgen, maar vooral ook om zelf de bekende Alpenreuzen uit die Tour te bedwingen. De vier gelukkigen waaronder ikzelf zijn: Joost Pieters, de bezieler van onze ploeg en man van de "greute meulen"; Kristof Van Wymeersch, ploegmaat bij de B-categorie, door z'n struise gestalte niet echt een klimmerstype, maar hij bewees al snel het tegendeel; en dan is er ook nog Niels "Schleck" Moreau, 53 Kg. droog aan den haak en zo mogelijk nog scherper dan z'n evenbeeld Andy Schleck. Na de ruim tien uur durende autotrip, staan we te dartelen als jonge veulens om nog snel even de benen los te gooien, in de prachtige valleien van de Maurienne. Onze hotelbaas wees ons echter een rustig baantje aan, niet te steil, en waar we zeker geen hinder zouden ondervinden van het verkeer. Als brave Belgen volgden we z'n routebeschrijving, maar ik kreeg al direct argwaan bij de wegwijzer: Col du Chaussy... "Miljaarde, merde, putain,...!" "Diene Franse smeerlap!!!" "Da mislukt stukske stokbrood stuurt ons na tien uur opeengepakt te zitten in een warme, overbeladen (en nog net niet stinkende) auto al meteen den eersten beste col over!" Na amper 50m. klimmen lagen de waardeverhoudingen al vast, die voor de rest van onze tochten gerespecteerd zou blijven. "Schleck" op z'n "koffiemolentje", en Kristof (op de brute kracht) vliegen als adelaars de col omhoog, mezelf en Joost vertwijfeld achterlatend. Na een ganse dag in de auto doet zowat alles aan m'n lijf pijn: hoofd, nek, schouders,rug,... maar vooral m'n kuiten staan op ontploffen door de marteling waaraan ik ze nu weer onderwerp. Ik besluit vooral van de tocht te genieten, want er staat ons immers nog heel wat te wachten de volgende dagen. Ik wacht op Joost, en samen rijden we "rustig" naar boven. Halfweg de col, bij het uitkomen van het bos, hebben we een grandioos uitzicht op Saint-Jean-de- Maurienne (onze uitvalsbasis), de Col de la Croix de Fer, en aan de horizon zijn zelfs de grillige toppen van de beruchte Galibier waar te nemen. Bij het naderen van de top merken we voor ons plots nog een fietser. We zijn niet weinig trots als we hem bijster snel te pakken krijgen... tot we naast hem komen rijden. De man (ik schat zo vooraan de zestig), rijdt de berg op met een rechter kunstbeen, en bij nadere studie blijkt ook z'n rechterarm van kunsstof! Vol bewondering wisselen we enkele woorden, vooraleer we met onze twee andere companen langs dezelfde weg naar beneden zoeven richting hotel, een "gruwelijke" straf bedenkend voor onze hotelbaas-annex routeplanner!
Het Beneluxkampioenschap van de VWF is de eerste wedstrijd voor m'n nieuwe ploeg, en het voordeel van in een sterk team te rijden, is dat je er zelf beter van wil, en gaat presteren. Veel wedstrijden dit jaar werkte ik af op de automatische piloot. Gefocust in de aanvangsfase, maar daarna dwaalden m'n gedachten onvermijdelijk af naar andere zaken. Nee gasten, NIET over blondines in te strakke minirokken. De blondines waren er misschien wel, maar door ons "prachtig" Belgisch klimaat bleef de rest achterwege... Ik zat ook steeds achteraan het peloton te snorkelen, en begon echt tam te worden. Te leeg om m'n truitje nat te maken of om enig initiatief te nemen. (M'n Campina collega' s herkennen me vast en zeker hierin...) Wel, vanaf vandaag besluit ik het roer drastisch om te gooien! Strijdend ten onder! De eerste twee ronden spring ik mee op alles wat beweegt. (Een drachtige ezel naast het parcours buiten beschouwing gelaten.) Ik rij me het snot uit de neus, en ben al redelijk murm gereden als de toppers hun duivels ontbinden. Door de stevige wind wordt het peloton in drie waaiers uiteen geblazen, en ik kom in de laatste groep te zitten. Ik til er niet zo zwaar aan, want vooraan kan ploegmaat Marnic Dervaux met een andere renner ontsnappen uit de kopgroep. In de sprint kan hij z'n medegezel makkelijk kloppen, en haalt zo de overwinning en de roze (!!!) Beneluxtrui binnen, die hij verplicht wordt te dragen tot het volgende kampioenschap. Wat een geluk dat ik niet gewonnen heb!
63 Km. in 1h 31 40 Gem. peloton Gem. hartslag: 168 Max. hartslag: 191
Voedings- en sportdeskundigen zijn het erover eens: de belangrijkste maaltijd voor een middagwedstrijd, nuttig je de avond voordien. Wel, dat beloofd... Gisteren na de voetbalwedstrijd Anderlecht - Kortrijk heb ik me als vanouds nog eens goed laten gaan in de plaatselijke Quick! Toen ik me vanmorgen naar de ontbijttafel sleepte, voelde m'n maag aan alsof orkanen "Wilma" & "Dean" de zevende symphonie van Beethoven erin aan het spelen waren, met een dove Andrea Bocelli als dirigent. Veel kon ik dan ook niet door m'n geteisterd keelgat duwen, en na de doorspoelbak van m'n toilet eens op consistentie te hebben getest (verdere details zijn compleet overbodig, en dragen niet bij tot enige 'vastheid' in dit verhaal), repte ik me met 'Schleck' naar de wedstrijd in Baardegem. Als brave kleutertjes op hun eerste schooldag stonden we netjes in rijen opgesteld aan de startlijn. We wachtten vijf minuten..., tien, vijftien, twintig,... maar nog steeds werd het startsein niet gegeven. Blijkbaar was er een ernstige valpartij gebeurt in de reeks voor ons, en was de enige ambulance met het slachtoffer naar het ziekenhuis. Hopelijk vallen de verwondigen bij die arme drommel mee, en kan hij vlug zijn plaats in het peloton innemen. Na nog een kwartier gewacht te hebben, stuurden mijn nieren via de zenuwbanen een signaal naar m'n grijze massa... Met andere woorden, ik moest nodig, en als je met je fiets in het midden van het peloton staat te wachten, kan dit tot verwarde dialogen leiden met de renner naast je, als je vraagt om hém efkes vast te houden... 
"Ruislé-revisited!" (Zie ook verslag van Open categorie wedstrijd op 20 augustus.) Vaders en moeders, hou zonen en dochters binnen, want ondergetekende gaat nog eens een poging wagen om een koerske in jullie gemeente te rijden. Bart "brokkenpiloot" Bonne is gearriveerd, en winkeliers sluiten hermetisch hun etalages af, cafébazen schakelen over op plastieken bekertjes, en de koeien langs het parcours dartelen zenuwachtig heen- en- weer terwijl ik me aan het losrijden ben. Enkel de leveranciers van strobalen zagen hun omzet met de helft stijgen de afgelopen week, en komen me uitgebreid bedanken. 
Er heerst een uitgelaten en gezellige kermisdrukte in en rond café Coolhem, als ik naar de inschrijvingstafel schuifel. Best dat ik koers eigenlijk, want zo zie ik ook nog eens een café aan de binnenkant... Wedstrijden afwerken rond de plaatselijke kermis is altijd iets speciaals, en dit is Vlaanderen op z'n best natuurlijk. Bij elke passage door het centrum walmt de mix van oliebollen, bier, ellendige 'foormuziek' en lekkere vettige hamburgers door je zintuigen, en verdringen zo eventjes de pijn en het afzien. Want afzien wordt het zeker, met maar liefst acht bochten in de laatste anderhalve kilometer, is dit niet echt spek voor mijn bek. De deelnemers in onze reeks zijn weer niet echt talrijk, maar op dit parcours rouw ik daar niet om. Ik heb doorgaans een 'abonnement' op de achterste plaatsen, en ben hierdoor een beetje de Peter Van Petegem van het peloton. ( De 'zwarte van Brakel' hield zich tijdens de aanvangsuren van grote wedstrijden doorgaans op in de staart van het peloton.) Helaas, verder reiken onze gelijkenissen niet. Ik heb géén klassiekers of zilveren medailles op WK' s gewonnen, heb geen grandioze villa in de Vlaamse Ardennen of twee ezels die m'n weilanden kaalgrazen en volsch*ten,... zelfs mijn ooit zo bruingebrande benen beginnen na een zonloze augustusmaand meer op twee opgerolde, binnenstebuitengekeerde posters te lijken. Maar... Ik voel me vandaag wél stukken beter dan zondag en maandag. De vele schermutselingen in ons kleine peloton worden allemaal gereduceerd, en halfweg koers waag ik met enkele andere renners een uitval. Veel verder dan enkele kilometers reikt onze vluchtpoging niet, want altijd is er wel één of andere pipo die elk gaatje 'siliconegewijs' dichtrijdt. Het ziet ernaar uit dat we afstevenen op (één van de weinige) massasprints dit seizoen, maar dat is buiten streekgenoot Patrick Van Renthergem gerekend. Die gaat er op het einde van de wedstrijd, samen met ploegmaat Bruno Albrecht vandoor. Beiden blijven uit de greep van het peloton, en de onverslijtbare Van Renthergem beslecht het pleit in z'n voordeel. In de bochtrijke aankomstzone is het moeilijk positie kiezen, en eindig ik op een veertiende plaats. Iets waarmee ik me best kan verzoenen.
Een mens komt zo' n beetje overal als hij koerst. Oetingen, gesitueerd tussen agrarische grootsteden als Neigem en Herfelingen, is zo een gehucht waar je anders zelden of nooit je vleugels zou uitslaan. Zonde eigenlijk, want dit pittoresk landelijke dorpje is prachtig door z'n eenvoud en rustige ligging in het Pajottenland. Maar goed. Tot zover 'Vlaanderen vakantieland.' We zijn hier om te koersen natuurlijk, en dat de vorm niet echt super is, merk ik direct als ons kleine peloton uiteenvalt, en ik in de achtervolging op de kopgroep geen meter dichter kom. De redding komt echter uit onverwachte hoek. Het peloton van de D' s telt bijna dubbel zoveel 'pedaleurs' als het onze, en na eerst ons groepje ingelopen te hebben, slokt het ook de kopgroep van mijn categorie op. Ik denk terug te kunnen meestrijden voor de oppergaai, maar als we de finishlijn passeren, hoor ik dat er blijkbaar al enkele C- renners ontsnapt waren voor de samensmelting een feit was. Wéér geen palm vandaag. (Ik ben trouwens niet anders gewoon...) Het valt nu echt niet meer stil, en ik moet bij momenten echt bijten om te kunnen volgen, wat niet echt bevorderlijk is voor het zelfvertrouwen. Ik doe dan ook niet echt veel moeite meer om me naar de voorste rijen te wurgen, en sprint risicoloos op de derde rij voor een verre ereplaats. 
Deze wedstrijd werd vroeger georganiseerd door de VWF, maar prijkt nu al enkele jaren op de WAOD- kalender. Het was dan ook al geleden van in 2002 dat ik hier nog gereden had, en het bleek een geslaagd weerzien met deze mooie omloop. Veel renners (81), en ik start 'comme habitude' achteraan het pak. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Na enkele kilometers scheurt het peloton, en kunnen vijftien man zich afzonderen. Ondanks het hoge tempo, komen we geen millimeter dichter, integendeel. De vluchters breiden stelselmatig hun voorsprong uit, en die bedraagt halfkoers al meer dan twee minuten! Dan denk ik dat m'n moment van glorie is aangebroken, en ik spring weg uit het peloton. Al gauw komen enkele renners me vervoegen, maar ondanks de goede samenwerking in ons groepje komt het peloton toch terug. (Ellendigaards...)
Na het licht debacle van woensdag sta ik als een bange wezel aan de start, volledig in het ongewisse over m'n huidig vormpeil. M'n ongerustheid was echter voor niks nodig, want al van in de aanvangskilometers voel ik dat de benen soepel draaien, en heb ik kracht te over. In de derde ronde rij ik warempel enkele minuten alleen in de aanval, en het was al héél lang geleden dat ik de openingswagen met rode vlag nog van zo dichtbij gezien had. Daaruit schalt vrolijk: "Als een leeuw in een kooi." van ons aller Willy De Gieter. Zijn gekweel werkt zodanig op m'n zenuwen dat ik me terug laat inlopen... Ik weet nu ook wel dat: "Immortal Rites" van Morbid Angel teveel gevraagd is, maar een rauwe grunge plaat, of een stevig rockende "Highway To Hell" moet verdomme toch kunnen? Het wielrennen kampt al genoeg met een oubollig imago. Was ik sportleek, en ik zag dit circus passeren waarbij snotterende en scheldende kerels als gekken een auto achtervolgen, waaruit Vlaamse schlagers klinken uit de jaren stillekes...Je zou je voor minder in de weelderige haarbos krabben! Maar goed. Terug naar de wedstrijd, en qua generale repetitie voor het Belgisch Kampioenschap van komende vrijdag kan dit tellen. In elke ontsnapping zijn minstens twee of drie 'Fivez- boys' aanwezig, zodat de andere ploegen telkens in de achtervolging moeten. M'n ploegmakkers en ik leveren uitstekend afstoppingswerk, zodanig dat in de finale vlucht, vier van de zeven renners de groen- witte Fivez kleuren dragen. We behalen maar liefst plaatsen één, twee, drie, en vijf! In de pelotonsprint word ik nog net na een ploegmakker twaalfde. Nu volgen enkele dagen relatieve rust, om vrijdag fris aan de start van het BK te verschijnen.
Een zeldzame zomerdag vandaag, maar in plaats van met m'n vriendin naar het strand te rijden, m'n parasol aan te trekken en onder mijn zeesletsen te kruipen (of is het andersom?), rijden we landinwaarts richting Zottegem- Erwetegem. Maria maalt daar niet om, integendeel. Had ik haar gevraagd naar Tsjernobil te rijden, ze zou zeker zijn meegegaan. Achter een sterke atleet staat een nog sterkere vrouw zegt men. Wel, voor ons geld dat in alle geval, alleen... ben ik geen sterke atleet.
Er wordt me deze dagen bitter weinig rust gegund, want vandaag is Aalst de place to be. Wel, er is ook niemand die me verplicht te starten natuurlijk, maar ik heb een nieuw speeltje (fullcarbon Bontrager wielen), en wil deze rouleurs wel eens aan een grondige test onderwerpen. Indien er vandaag een 'award' was voor de domste renner van het peloton, dan ging de hoofdprijs naar...inderdaad, uw dienaar. Om een lang verhaal kort te maken: Als je demarreert wanneer je in het peloton moet blijven zitten, en je blijft zitten als zowat 3/4e van het pak demarreert..., dan ga je nooit veel potten breken natuurlijk. Drie-en-twintig (!) renners zijn 'de piest in' , en wat doet meneer Bonne: 'Bwah, er zal wel iemand het gat dichtrijden zekers...?' Niet dus! 'Hoeveel zijn er ontsnapt?' Vraagt een collega renner die ook de boot gemist heeft. 'Drieentwintig!' 'Da zijn er gelukkig vijf minder dan in de gevangenis van Dendermonde!' Hilariteit alom. Als je elke week koerst om de spreekwoordelijke 'hoop te vullen' , neem je jezelf best niet al te serieus. Maar toch. Hoe beter ik m'n bolide uitrust (de wielen doorstaan hun vuurdoop prima), hoe erbarmelijker m'n resultaat. Het ligt vandaag nochtans niet aan m'n conditie, maar gewoon door niet attent mee vooraan te koersen. "Met een 26 ste plaats rij ik net buiten de prijzen..." Is een zinnetje dat lijkt weggeplukt uit een 'In de Gloria'-scene...
Na twee weken deugddoende, maar veel te korte vakantie, terug de eerste werkdag vandaag. Direct na m'n vroege shift met Niels 'Schleck' vertrokken naar de wedstrijd in het Brabantse Borchtlombeek. Alhoewel,... Na een eerste oponthoud in Aalter (Tourwinnaar Carlos Sastre wordt hier verwacht), maken we ook nog een ommetje richting Laarne, omdat m'n compaan daar carbon race wielen in de aanbieding wist staan. Het gevolg laat zich raden... Ikzelf 'wielen freak' zijnde, verlaat de thuisbasis van oud sprint- koning Etienne De Wilde met maar liefst twee paar juweeltjes van race wielen in full carbon. Hierdoor zijn we natuurlijk te laat voor onze wedstrijd, dus starten we bij de A/B- categorie. Niels sloeg m'n goede raad om, vooral in het begin van de wedstrijd de kat uit de boom te kijken in de wind, komt hierdoor veel op kop te zitten, en moet daardoor in de derde ronde afhaken. Het is nochtans een prachtige omloop, met twee lichte beklimmingen (na de cols uit de Alpen is elke helling hier te verwaarlozen), en ik voel me bergop de beste van het peloton. Telkens ik de beklimming voor m'n rekening neem, ontstaat er een kloof van een goeie 25 meter, maar ik ben niet sterk genoeg om op het vlakke alleen door te gaan. Twee B-renners zitten in de kopgroep bij de A's, alle overige vluchtpogingen worden geliquideerd, dus maken we ons op om te sprinten voor de derde plaats. Ik ga iets te laat aan, en eindig hierdoor op een zevende stek. Ondanks dit m'n beste resultaat van het seizoen is, ben ik toch niet echt tevreden. Dit was een uitgelezen kans om nog eens een top- vijf plaats, en morgen 'eindeloze' roem te versieren, door met naam en toenaam in de wieleruitslagen van de krant te verschijnen. (De eerste vijf renners per reeks halen 'de gazet'.) Kon ik meteen ook alle critici de mond snoeren. Je kent ze wel: bierbuikje, sigaret in de ene, pint in de andere hand, en dan stoicijns:' Bonne jongene, koerste gij nog vent?' 'Kleeze kik uj niemeer...!' My day will come!
Zoals een kleuter op zes december uitkijkt naar de komst van een bebaarde gek in priestergewaad, staf en mijter, zo hard leeft ondergetekende toe naar de passage van de Ronde van Frankrijk, op de Col de la Croix de Fer. Toen ik dit spektakel voor het eerst voorgeschoteld kreeg op de Col de Joux Plane in 2000 wist ik het zeker: Dit wil ik verdomme ook doen! 'Ik ga beginnen koersen!' Kraaide ik bij m'n terugkeer in Belgie uit. Er werd menig wenkbrauwtje gefronst, en ik had vanuit verschillende hoeken de wind stevig van voor, maar m'n besluit stond vast, en niets kon dit ongedaan maken. We zijn nu ondertussen acht jaar verder, en de bergen in Frankrijk worden precies elk jaar hoger en steiler...
Vandaag willen we de Col du Télégraphe en de Col du Galibier veroveren. Beide cols behoren al tot m'n palmares, maar deze bergen, en de Galibier in het bijzonder, oefenen een speciale aantrekkingskracht op me uit. Na een schamel ontbijt, bestaande uit wat hompjes stokbrood, en een platte, fletse croissant, die zo lijkt weggelopen uit de voedertrog van de bonobo' s in de zoo van Antwerpen, willen we ons suikergehalte nog wat de hoogte in jagen. Ik moet natuurlijk weer overdrijven, en in de eerste beste bakkerij bestel ik naast twee vettige chocoladekoeken, ook nog een aardbei-en puddingtaartje. Alles voor directe consumptie uiteraard! Nauwelijks hebben we onze schoenen in onze pedalen geklikt, of Joost zwiert in de vallei de ketting op de elf, om ze vervolgens pas naar links te switchen aan de voet van de Télégraphe. Ik ben hierdoor al behoorlijk diep moeten gaan, en het gevolg laat zich raden: Kilometer 0,950 op de Télégraphe: Bonne gelost! 'Vlam, da begint ier al goe...' Terwijl de achterwielen van de anderen steeds kleiner worden, begin ik gefrustreed te rekenen: Nog 10,5 Km. tot de top, 5 Km. afdalen en dan nog 17 Km. klimmen tot het dak van de Galibier... Dit wordt verdomme een lange en eenzame dag in het hooggebergte. Bovendien beginnen die ellendige chocoladekoeken een gevecht aan te knopen met m'n maag, en het ziet ernaar uit dat die laatste het onderspit zal moeten delven. Niet forceren is dus de boodschap, en ik schakel terug tot m'n "piemelversnelling" 39 x 25. Na enkele kilometers en enkele geuten (ondertussen lauwe) aquarius begin ik me warempel beter te voelen. Ik schakel twee, soms zelfs vier tanden groter, en al gauw bemerk ik een "en danseuse" klimmende Joost, die ik even later achter me laat. Ik bereik de top van de Télégraphe (1566m.) een goeie vijf minuten na de twee gemzen Niels en Kristof, en na de korte afdaling beslissen we de eerste kilometers van de Galibier samen te blijven, omdat onze ouderdomsdeken Joost last krijgt van de rug. Onze "ouwe taaie" is echter van geen kleintje vervaard, en op z'n vraag geef ik hem een stevige por in de lenden, zodat zijn geteisterd lijf terug in de plooi valt. Althans, dat was de bedoeling... We zijn nu bezig aan de eerste negen Km. van de Galibier, en de monotone weiden in de vallei onder ons, bieden niet bijster veel landschapsvariatie. Ons ritme wordt nu enkel gebroken door een gigantische kudde schapen, die midden op het wegdek lijkt te kamperen, en daar ook zaken achterlaten waar je best je neus niet in steekt. Hopelijk zijn de wolhoudende beesten morgen verdwenen, als het Tourpeloton hier in tegenovergestelde richting snelheden haalt van meer dan 90 Km. per uur. 
Met vier man laten we het nationale defilé, en het al even grillige hersftweer achter ons, en trekken naar de Alpen om de Tour de France enkele dagen te volgen, maar vooral ook om zelf de bekende Alpenreuzen uit die Tour te bedwingen. De vier gelukkigen waaronder ikzelf zijn: Joost Pieters, de bezieler van onze ploeg en man van de "greute meulen"; Kristof Van Wymeersch, ploegmaat bij de B-categorie, door z'n struise gestalte niet echt een klimmerstype, maar hij bewees al snel het tegendeel; en dan is er ook nog Niels "Schleck" Moreau, 53 Kg. droog aan den haak en zo mogelijk nog scherper dan z'n evenbeeld Andy Schleck.
