Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Als ik niet antwoord op berichten of oproepen op mijne GSM lijd ik niet aan grootheidswaanzin, en nee, ben ook niet in het ravijn gereden maar stomweg mijn GSM verloren op training.
Aangezien m´n kameraad Joost "Josito" Pieters deze week bij mij in Lanzarote vertoefde, had ik niet veel tijd om te schrijven. Ik zal jullie dan maar eventjes zoet houden met een filmpje van de beklimming van Femés, de steilste klim in het zuiden van het eiland, die ik samen met Werner, m´n Duitse trainingspartner twee weken terug heb bedwongen. Momenteel is hij herstellende van enkele ribbreuken die hij hier heeft opgelopen, en wens ik hem van hieruit een spoedig herstel! So Werner: Good revalidation man, and see you back in March!
Binnenkort volgen hier ook wat foto´s van de eerste twee maanden hier op de Canarische archipel, en kom je te weten hoe Joost het hier gesteld heeft. Donderdag komt er ook een einde aan mijn stressloos leventje, want dan vlieg ik naar Gran Canaria voor twee wedstrijden. Zaterdag staat daar de zwaarste beklimming van Europa op het menu. Vanuit Ingenio gaat het naar de "Pico de Las Nieves," het hoogste punt van Gran Canaria. 27,6 steile kilometers brengen ons tot een hoogte van 1950 meter. Goed voor 1855 hoogtemeters en een gemiddeld stijgingspercentage van meer dan 7 procent. Hopelijk ben ik binnen voor het donker wordt... Aangezien (ex-) profs als Claudio Chiapucci en Álvaro González de Galdeano zich in voorgaande edities niet bij de eerste tien wisten te plaatsen, weet ik meteen welk niveau ik kan verwachten. Maandag staat dan de niet zo lange, maar verschrikkelijk steile "Barranco de Gualladeque" op het menu. Een verslagje van beide wedstrijden (op zondag rij ik als tussendoortje ook nog een "ciclotourista") mag je dan uiteraard hier verwachten.
...Ik heb het gevoel dat ik al de ganse dag op die klotefiets zit, en dit blijkt verdomme nog te kloppen ook! Eindelijk... Ik zie licht aan de horizon. Dit moet wel Orzola, het noordelijkste punt van Lanzarote zijn. Madeira was ook nog een optie, maar aangezien ik niet het gevoel heb 600 kilometer door de Atlantische Oceaan te zijn gepeddeld, (mijn voeten zijn nog behoorlijk droog) zal ik wel juist zitten. Ik rij het kleine havendok binnen, en natuuurlijk is er in de verste verte geen boot te bespeuren. Heb ik me dus weer eens voor niks het pleuris gereden! De ambulance is wel al op het appel, met een schare nieuwsgierigen in haar kielzog, die synchronisch hun blikken op mij laten vallen als ik uithijgend tot aan de kade fiets. Ze denken waarschijnlijk allemaal dat ik de laatste boot gemist heb, en met mijn koerskledij aan voel ik me hier in dit obscure haventje weer de nar met de zotskap op. Na een tiental minuten (het leken wel uren!) gewacht te hebben, arriveert uiteindelijk de boot met de onfortuinlijke lerares. María overhandigt me de sleutels van haar auto, en springt dan onmiddelijk mee in de ambulance om haar collega te vergezellen. In de duistere wirwar van kleine steegjes blijkt de auto natuurlijk spoorloos! Ik vind er dan maar niets beter op, om al zappend met de automatische deurvergrendeling elke auto af te gaan die mijn pad kruist. (Geef toe: dienen Bonne is nog genen uil hé...) Na zo´n tiental minuutjes heen en weer gezapt te hebben, heb ik al beet, en komt er uiteindelijk een einde aan deze bewogen dag.
