Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Deze week zit ik met enkele collega' s op ABVV- cursus in Gent, en het zou een heksentoer worden om op tijd in Lochristie te raken. Ik heb namelijk het orientatievermogen van een kreupele mol op ski' s, en de zwaarste opdracht vandaag wordt ongetwijfeld om zonder kleerscheuren uit het drukke Gentse stadscentrum te komen. Tegen alle verwachtingen in lukt dit bijster goed. Het verlaten van de parking was immers het moeilijkst, want driemaal dezelfde geparkeerde auto 's kruisen gaf me plots een déja vu gevoel. We kregen vandaag een 'treffelijk' parcours van een kleine vijf kilometer voor de wielen geschoven. Enkel bij het uitkomen van een flauwe bocht lag een verbindingsstrook van enorm slechte kasseien, maar gelukkig was die strook maar vijf meter lang. Net lang genoeg echter om je drinkbus uit je carbonnen houdertjes te zien verdwijnen, en natuurlijk gebeurt zoiets steeds in het begin van de race. Licht en stijlvol zijn die dingen wel, maar praktisch... Het aantal drinkbussen die de laatste twee seizoenen uit mijn houdertjes de eeuwige vrijheid tegemoet gedanst zijn, is ontelbaar geworden. Kreeg ik voor elke verloren bidon een euro, ik zou nooit meer moeten werken. (Althans, bijna nooit...) Al in de tweede ronde breekt het peloton in de strakke zijwind. Er valt een serieus gat, en een serieus gat in de koers dient om dicht te rijden natuurlijk. Omdat niemand zich geroepen voelt, probeer ik die taak op me te nemen, maar ik slaag natuurlijk niet in m'n opzet, en moet dit de volgende twee ronden bekopen. Ik besluit wijselijk om me gedeisd te houden de rest van de wedstrijd, en dit blijkt de goede gok. Het tempo blijft hoog, niemand kan ontkomen, dus storten we ons met het ganse pak op de eindstreep. Ik word bijna in de nadar geduwd, en moet hierdoor even in de remmen, wat me direct een plaats of tien kost. Er zat vandaag misschien wel heel wat meer in dan een bescheiden zesentwintigste plaats. (16e B.)
56 Km. in 1h. 18' 43 Gem. Gem. hartslag: 175 Max. hartslag: 198
Wat ik gisteren nog als een roddel, of een flauw argument aanzag om meer kranten te verkopen, blijkt vandaag de zuivere waarheid. King Lance komt terug in het profpeloton!!!!! De levende legende, die zeven opeenvolgende Touroverwinningen behaalde, beslist drie jaar na zijn wielerpensioen om plots weer de degens te kruisen met de jonge garde. "I have decided to return to professional cycling." SCHIT-TE-REND!!! Vergeef me mijn enthousiasme, maar als de man die je grootste drijfveer was, om indertijd zelf te beginnen koersen zoiets met veel bravoure bekendmaakt... Man man man. Die persoonlijkheid hebben we gemist, want zeg nu zelf... Miljonair Armstrong hoeft dit niet te doen uit financiele of enige andere overweging, en wielrennen is geen spelletje zoals voetbal of tennis, waar men enkele jaren makkelijk poen schept, en dan nog begint te klagen over fysieke en psychische overbelasting. Hoorndol word ik, als men benadrukt dat Kim Clijsters en Justine Henin, Belgie op de sportkaart hebben gezet. Hadden ze vijf jaar langer gespeeld, dan misschien... Dat Lance voor een achtste Tourzege gaat, spreekt voor zich. Of hij daarin zal slagen is een ander verhaal, want zelfs ik, als 'die-hard' fan heb hierover m'n twijfels. Het getuigt van een enorme dosis lef om terug te keren naar de wedstrijd waarin je alles al hebt bewezen, en waarin de buitenwereld, en niet in het minst de Franse pers, hem als de grote verliezer zal brandmerken als hij de Tour niet wint. De jeugd zal hem ongetwijfeld het vuur aan de schenen leggen, en het beloofd zeker geen saaie Tour te worden. Ik kan bijna niet wachten tot vier juli 2009! Up to number 8 Lance! The legend continuous!
Een jaartje rondrijden in de prachtig witte regenboogtrui, wie droomt daar nu niet van? Yves Leterme bijvoorbeeld, want die zal wel andere zorgen aan zijn hoofd hebben. Ook de rondbuikige Ignace 'I am the center of the universe' Crombé zal hoogstwaarschijnlijk wel andere katjes te geselen hebben, maar ik heb me voorgenomen om niet te stoppen met koersen voordat ik die trui ooit om m'n lendenen kan draperen! Jaja, lach maar, gij onverbetenen...! Qua karakter en lichaamsbouw lijk ik sterk op mijn grootvader, en de kranige eeuwling is momenteel bezig aan zijn 101e levensjaar, dus heb ik nog een beetje tijd... Tijd die ik hoogstwaarschijnklijk best aanwen om nog harder en doordachter te trainen. Gemotiveerd ben ik in ieder geval! (Alst ni regent, quasi windstil en minstens twintig graden is...) Als de koers openbreekt, ontbeert het me aan kracht en uithouding om de toppers te kunnen volgen, met als gevolg dat ik elke week met m'n snuit op de feiten word geduwd. Dit was vandaag niet anders, want in de derde van de acht af te leggen ronden ontstaat de beslissende vlucht van vijf renners, en ik zat die ronde compleet op m'n tandvlees. Eén man van onze ploeg (Emmanuel Hiel) is mee, en naast een perfect koersinzicht beschikt hij ook over een sterke eindsprint, dus is het niet ondenkbeeldig dat ons team straks met de begeerde regenboogtrui kan pronken. - De selecties van Guatemala, Andorra en Panama gaven helaas op het ultieme moment forfait voor deze o zo belangrijke race, en het gros van het peloton verwacht nu dat de sterke delegatie van de Falkland eilanden de kloof met de vluchters zal dichtrijden. Niets is echter minder waar. Zelfs het gevreesde Bhutaans blok heeft met topfavoriet Modest Yul de beslissende vlucht gemist, maar weigert om voor de anderen de kastanjes uit het vuur te halen... - Ik peddel ondertussen wat apathisch rond in het peloton. Sinds woensdag worstel ik immers met een serieuze verkoudheid, en bij de minste tempoversnelling begin ik te snorkelen als een overjaarse espressomachine. Het spreekt voor zich dat de conditie hierdoor niet super is, en ik besef dat ik mijn witte droom voor een jaartje zal moeten opbergen. In de slotkilometers komen we nog akelig dicht bij de leiders, en sommigen uit het peloton kunnen in de laatste rechte lijn nog net bij de kopgroep aansluiten. Ploegmaat Emmanuel finisht helaas op de (meest ondankbare) tweede plaats, en ik eindig in het grote peloton nog net binnen de prijzen.
68 Km. in 1h.43 40 Gem. 29e Gem. hartslag: 171 Max. hartslag: 188
Deze week zit ik met enkele collega' s op ABVV- cursus in Gent, en het zou een heksentoer worden om op tijd in Lochristie te raken. Ik heb namelijk het orientatievermogen van een kreupele mol op ski' s, en de zwaarste opdracht vandaag wordt ongetwijfeld om zonder kleerscheuren uit het drukke Gentse stadscentrum te komen. Tegen alle verwachtingen in lukt dit bijster goed. Het verlaten van de parking was immers het moeilijkst, want driemaal dezelfde geparkeerde auto 's kruisen gaf me plots een déja vu gevoel.
