Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Verbazend en beangstigend hoe verrassend snel de zonnige dagen hier voorbijglijden. De jongste twee weken zijn werkelijk voorbijgevlogen en ik geniet momenteel op "grote broer" Lanzarote van de laatste trainings-en vakantiedagen in de zon. De knie heeft verbazend goed standgehouden, want m'n tendinitisletsel is zo goed als verdwenen. Hopelijk blijft dit ook zo in het kille Belgie. Naast vijf (genoodzaakte) trainingen per week op de rollen op "zandeiland" La Graciosa (ik en m'n "Tackx" zijn ondertussen de beste vriendjes geworden), ben ik er ook drie keer met de boot op uitgetrokken om te trainen hier op Lanzarote. Een hele belevenis, want bij de eerste keer werd m'n juweeltje van een Trek fiets gewoon vooraan op het dek geplaatst tussen de half versleten surfborden en naar rotte vis stinkende vislijnen. Toen ik echter tijdens m'n terugtocht aan de praat raakte met een lokale eilandbewoner en hij informeerde naar de prijs van zo'n carbonnen vehikel, werd mijn fiets door het rederijpersoneel behandelt al was het de enige maagdelijke prinses in een harem van 88 mannelijke arabieren. De eerste trainingsmeters op Lanzarote waren trouwens geen onverdeeld succes. Nauwelijks zat ik goed en wel in het zadel, of een kleine keffende viervoeter deed me met z'n plotse geblaf zodanig schrikken dat ik er een platte:"Angt uj muile!" uitgooide. Blijkbaar verstond het simpele beest onveredeld Aalters dialect, want hij sprong over z'n omheining met in zijn zog plots twee groter soortgenoten. Ondanks de geringe opwarming en de lichtjes hellende weg was de eerste serieuze interval van de dag een feit... Lanzarote is anders best wel OK om te fietsen. Wel niet zo mooi als Gran Canaria, maar ook hier loopt de weg bij momenten aardig bergop. Er blaast echter ook een vrij strakke noord-oostenwind, die me tot twee maal toe bijna m'n terugvaart naar La Graciosa deed missen. Een ezel stoot zich normaal geen twee keer aan dezelfde (vulkanische) steen, maar dat is dan zonder uw dienaar gerekend. Aangezien ik m'n trainingstochten steeds moest aanvatten vanuit het noordelijke havenstadje Orzola, kon ik niet anders dan landinwaarts en dus met de wind mee vertrekken. De gouden basisregel: 2u rugwind = 3u tegen de wind in fietsen; is verwaarloosbaar als de weg tijdens de terugtocht meer bergop loopt en als je een zelfoverschatte ijdeltuit bent, die liever nog een extra halfuurtje met de snuit in de zon zuidwaarts verder fietst. Het liep gelukkig twee maal goed af, maar het was wel stressen natuurlijk. Een lekke band of een onnozele wegvergissing en ik kon de nacht buiten in het obscure haventje doorbrengen.
Verbazend en beangstigend hoe verrassend snel de zonnige dagen hier voorbijglijden. De jongste twee weken zijn werkelijk voorbijgevlogen en ik geniet momenteel op "grote broer" Lanzarote van de laatste trainings-en vakantiedagen in de zon.
