Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Tart nooit het lot beste vrienden! Zit ik vorige week nog laaiend enthousiast te doen over onze meer dan degelijke nazomer, de rekening kregen we echter vlug gepresenteerd in de vorm van regen, onweer, hagel, ruk - en andere winden,... . Het zal me niet meer overkomen! Evenals mijn bevlieging om na de buien woensdag nog eventjes te gaan 'losrijden'. M' n ritje breidde zich echter uit naar het voorgeborgte van de Vlaamse Ardennen, en toen ik na een scherpe bocht net niet tussen twee joekels van Brabantse trekpaarden belandde, dacht ik wel het ergste gehad te hebben. Dit was echter zonder de gigantische plensbuien gerekend, die als laffe honden plots opdoken uit het niets, en mijn trainingsrit en humeur danig naar de verdoemenis hielpen. Geen regen vandaag, maar wel bijtend koud en een ijzige wind, die me meermaals terug de auto doet induiken naar extra kledij. De twee grote levensvragen: handschoentjes met - of zonder lange vingers, en al dan niet schoenovertrekjes, worden ongemeen hard neergesabeld als ploegmakker Joost me vraagt of ik misschien ga koersen op de Noordpool. Bij dezelfde koelkasttemperaturen in maart is het ganse peloton gekleed alsof ze een expeditie wacht op de vlakten van de Toendra in Siberie, maar nu, begin oktober denkt men daar blijkbaar anders over. Zonder handschoenen en schoenovertrekjes sta ik op de eerste rij te rillen aan de start. De vlag is nog maar amper naar beneden of ik doe iets ontzettend stoms: direct aanvallen! Ik, die zelf altijd de eerste aanvallers verwens naar de diepste krochten van de hel, doe nu krék hetzelfde. Het peloton laat me eventjes begaan, en na enkele kilometers krijg ik het gezelschap van zeven renners waaronder teamgenoten Wim en Jurgen. De koude wind lijkt m' n benen wel af te snijden, want ik heb moeite om mee rond te draaien. Dit is afzien, maar de gedachte dat we misschien voorop blijven doet me de meeste pijn verbijten. Na een goeie twintig kilometer echter is ons liedje uitgezongen, en vrijwel onmiddelijk scheurt het peloton in twee stukken. Het lijkt wel of plots het ganse peloton demarreert, want ik bevind me nu in het laatste groepje, en tel hooguit acht lotgenoten. "Miljaarde!" Daarnet nog in pole - position, en nu hopeloos achterop. Qua demotivatie kan dit tellen! M' n brein heeft moeite om deze opeenvolgende emoties te verwerken. 'Stop er toch mee.' Roept een achteloos stemmetje in mijn hoofd. 'Al die ellende, pijn, afzien,..' 'Ga volgend seizoen gewoon kaarten, of desnoods bloemschikken achter derny 's, maar laat dat carbonnen onding toch gewoon op stal staan.' Eventjes lijkt het stemmetje het van mijn verstand te winnen, maar al vlug herpak ik me. Vooraan lijkt het immers ook niet bijster vlot rond te draaien, en na enig beukwerk tegen de wind in, vinden we terug aansluiting. Uit die kopgroep bleken ondertussen wel al zeven man ontsnapt te zijn. Enkele renners gaan in de tegenaanval, en ik schuif mee. De leiders krijgen we niet meer te pakken, maar het peloton laten we vlot achter ons. Veel te vroeg, op de verkeerde versnelling en nog lomper dan de lompste bankdirekteur (Fortis ligt me nog steeds zwaar op de maag!) ga ik de sprint aan en eindig als veertiende. Dit was trouwens de laatste wegwedstrijd van de VWF voor 2008. Indien de weergoden zich herpakken eindig ik m' n seizoen volgend weekend bij de WAOD.
