Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Deze wedstrijd te Liedekerke gold als het Provinciaal Kampioenschap van Brabant, dus daar moest ik me als Oost-Vlaamse inwoner uit Las Palmas de Gran Canaria weinig of geen zorgen over maken. Of toch... Aangekomen op de koers blijkt de omloop een maagdelijke verrassing, want ik had een totaal ander toerke in gedachten. Goed en slecht nieuws: er is een serieuze helling in het parcours opgenomen, helaas bestaat ze uit kasseien... Tijdens de opwarming raak ik er... nou ja, niet op is veel gezegd, maar ik dans van de ene steen naar de andere en vind totaal mijn klimritme niet. Hoe is dit toch g*dverd*mme mogelijk. Ik heb "for heavens sake" de laatste acht maand op Gran Canaria geklommen dat de stukken er vanaf vlogen, en ik kom hier in moeilijkheden op de eerste beste Brabantse puist! Tijdens de eerste doortochten merk ik dat ik gelukkig niet de enige ben die een gevecht aangaat met de steentjes, maar het venijn zit hem telkens op de top. Eenmaal boven wordt er immers serieus doorgetrokken, en moet ik telkens vol aan de bak om de gaatjes te dichten. Vervolgens gaat het via een smal baantje in een rotvaart én op het lint naar beneden. In de derde ronde gaan er vijf renners aan de haal, en we zullen ze helaas niet meer terugzien. Ondertussen zit ik toch iets beter in het ritme op de klim. Sterk aangemoedigt door toekomstig Happy-Biking collega Danny en vrouwtje Heidi klauter ik nu naar boven in de voorste gelederen van het peloton, want op de vlakke uitloopstrook boven moeten er nu elke ronde renners achteraan afhaken. Wanneer het breekt in ons uitgedund peloton zit ik uiteraard weer teveel achteraan te flikflooien, en heb me naar aloude gewoonte nog maar eens laten verrassen. Op een stuk vals plat waag ik de sprong, en kan nog net voor de kasseihelling aansluiting maken met het eerste peloton. Dit heeft uiteraard krachten gekost, want ik ontbreek frisheid om me in het gedrum te mengen en te spurten voor een mooie ereplaats. Net als gisteren word ik opnieuw drieëntwintigste, maar met ietsje meer lef had er hoogstwaarschijnlijk meer ingezeten.
60 Km. in 1h.35' 38 Gem. 23/56 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 198
Zo hongerig als een bende wolven na een uit de hand gelopen dieet, keek ik uit naar de eerste wedstrijd in Helgië dit seizoen. Aan de andere kant was ik behoorlijk onzeker en benieuwd of ik de snelheid van het peloton nog wel zou kunnen volgen, op een biljartvlakke omloop als Malderen. De laatste weken trok ik in Gran Canaria dan ook geregeld de relatief vlakke vallei van Arguineguín in, om wat intervaltraining te doen. Dit is nooit echt mijn favoriete bezigheid geweest, maar met de angst om in Vlaanderen door het peloton weggereden te worden, legde ik er toch behoorlijk de pees op. Probleem nummer twee was mijn nieuwe racebolide, waar ik amper twee keer mee gereden had. Tot enkele uren voor de start had ik nog maar eens alles wat aan een fiets kan verandert worden aangepast en uitgeprobeert, om dan vervolgens vloekend en grommend de eerste instellingen terug te zetten. Maar goed. Na onderweg ook nog eens verkeerd te zijn gereden, rep ik me in mijn spiksplinternieuw en blinkend groen-zwart Fivez-koersplunje naar de start. Er staat behoorlijk wat wind, en in de aanvangsfase ligt het tempo dan ook niet bijzonder hoog. Voor rasechte "dieselrijders" zoals ondergetekende een welgekomen meevaller. Tegen alle verwachtingen in heb ik geen moeite met de snelheid, en ook het optrekken na de bochten en me uit de wind positioneren op de smalle baantjes ben ik gelukkig nog niet verleerd. Als ik in de vierde ronde wat opschuif naar de voorste regionen, zie ik maar liefst zeventien renners domweg wegrijden uit het peloton. Er wordt even geaarzeld en in een oogwenk nemen de leiders een halve minuut. Met de strakke wind pal op onze smoelen voelt niemand zich echt geroepen om de ezel uit te hangen en het gat te dichten, zodat de koers in een definitieve plooi ligt. In de laatste kilometer zit ik nog redelijk goed vooraan gepositioneerd, en besluit dan maar om mee te sprinten voor de laatste kruimels. Ik word zesde van het peloton en drieëntwintigste in de algemene uitslag. De kop is eraf, en na vandaag kijk ik al met iets meer vertrouwen uit naar de volgende wedstrijden in m'n thuisland.
