Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Oké gasten, even afspreken... Ik koers vandaag in Reet, we zijn allemaal volwassen mensen, dus we gaan niet flauw doen over de plaatsnaam, allright? Ik zal mijn steentje bijdragen door alvast geen simpele grapjes over fecalien of andere bruine onderwerpen te laten... eh... vallen. Ik ben zelfs bereid m'n schrijfstijl aan te passen, en geen literaire allianties rond te strooien in de trand van: " ...en toen liet zijn ploegmaat het gat vallen en ree(t)d ik het dicht." Nee, daarvoor is dit dorpje, steunpunt van de 'anale driehoek': Kontich - Reet - Aartselaar (sorry, deze kon ik écht niet laten liggen) te idyllisch van aard. Na de inschrijving in de bruine kroeg (het zit ook echt ni mee hé vandaag) vertrokken we met 42 manschappen om er een 'spetterende' wedstrijd van te maken. Vrij vlug ontstond er een kopgroep van zeven man, waaronder drie renners van onze ploeg. Samen met de overige teammakkers probeerden we alle tegenaanvallen vanuit het peloton in de kiem te smoren, maar dit bleek niet eenvoudig. Door de lange tweevaksbanen ontsnapten de vluchters nooit uit ons gezichtsveld, en dit resulteerde in een algemene hergroepering op enkele ronden van het einde. Ik ben nu op een punt aanbeland waarbij ik vrij makkelijk in het peloton rondpeddel, zelfs eens m'n kont kan oplichten om een aanval in te luiden, maar wegblijven... dat is een ander paar mouwen. Vrij vroeg na de samensmelting kiezen weer enkele aanvalslustigen het hazepad, en dit blijkt de goeie uitval te zijn. Niet moeilijk, want met kleppers als oa. Danny De Backer, Ronny Van Der Vurst, Emmanuel Hiel en Bruno Albrecht moet je over uitstekende papieren beschikken om terug te komen. De Backer wint voor Van Der Vurst en Hiel, en ondanks ik gisteren tijdens de eindsprint net niet met m'n smikkel tegen het asfalt kletterde, sprint ik toch weer mee, en eindig veertiende.
61 Km. in 1h.28' 41,5 Gem. 14/42 Gem. hartslag: 161 Max. hartslag: 195
Om de criteriumdans bij de VWF te ontvluchten, besluit ik om nog maar eens te starten bij de LFT, in Stasegem-city. Gek eigenlijk. Ik woon op amper één kilometer van de Westvlaamse grens, maar betwist zelden of nooit wedstrijden in die provincie. Nauwelijks staat de wagen geparkeerd in de deelgemeente van Harelbeke, of ik kom al meteen voor een voldongen feit te staan: Een 'parcourke' van twee kilometer, dertig maal af te leggen...! "Vlammestemiljaarde!" "Hoe criterium - wat criterium - waar criterium?" "Criterium is criterium!" "In Stasegem verdomme!" ( bron: studio 1 - 'pienantie is pienantie') Na enkele malen het 'toerke' afgehaspeld te hebben, blijkt het warempel enorm mee te vallen. Slechts vier rechtse bochten, en een lange, brede aankomststrook. We schieten uit de startblokken, en al in de derde ronde worden we gehinderd door een zwarte, fietsende medemens zonder rugnummer. Nietsvermoedend blijft de man rustig in het midden van de weg 'freewheelen' , zich allesbehalve druk of uit de voeten makend, als we komen aangestoven. Die Afrikaanse nonchalance: Schitterend! Ronde nummer zes: Idem dito. Een fietsend juffertje kruist onverschillig het op een lint getrokken peloton, vertikt het om ook maar één centimeter uit de weg te gaan, zodat de renner voor me er net niet tegenaan knalt. Er zijn ongetwijfeld onaangenamere dingen om tegen te vliegen, maar toch liever niet. Ik tel angstig de ronden af. Nog 24 te gaan... Wie of wat gaan we hier nog allemaal tegenkomen? Gelukkig blijven we nu (voorlopig) van incidenten gespaard. Door al de drukte en ongewenste 'gastrijders' heen, is er ondertussen een kopgroep van vijf man ontstaan, en wij komen geen halve milimeter dichter. Niet te verwonderen eigenlijk. We werken nog slechter samen dan onze Vlaamse - en Waalse regeringsleiders, (" hoe regering - wat regering - waar regering?" ) en als een bende incompetente kl**tzakken proberen we elk om beurt, met een ontembare drang naar individueel succes, om zelf de kloof met de leiders te dichten. Ook ikzelf probeer tweemaal om eeuwige roem in Stasegem en omstreken te oogsten, muis er 'Jerry - gewijs' vanonder, maar wordt telkens oneervol bij de lurven gegrepen. Sprinten voor een zesde stek dan maar, en deze wordt jammerlijk ontsierd door een zware valpartij, waarbij drie renners onzacht met de Westvlaamse grond kennismaken. Hopelijk vallen hun verwondingen mee, want vooral de renner voor me maakte een verschrikkelijke tuimelperte. Ik kom er met de nodige schrik vanaf, en laat hierdoor het verdere gewriemel grotendeels aan me voorbijgaan.
60 Km. in 1h.27' 41,1 Gem. 12/23 Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 189
Oké gasten, even afspreken... Ik koers vandaag in Reet, we zijn allemaal volwassen mensen, dus we gaan niet flauw doen over de plaatsnaam, allright? Ik zal mijn steentje bijdragen door alvast geen simpele grapjes over fecalien of andere bruine onderwerpen te laten... eh... vallen. Ik ben zelfs bereid m'n schrijfstijl aan te passen, en geen literaire allianties rond te strooien in de trand van: " ...en toen liet zijn ploegmaat het gat vallen en ree(t)d ik het dicht." Nee, daarvoor is dit dorpje, steunpunt van de 'anale driehoek': Kontich - Reet - Aartselaar (sorry, deze kon ik écht niet laten liggen) te idyllisch van aard. Na de inschrijving in de bruine kroeg (het zit ook echt ni mee hé vandaag) vertrokken we met 42 manschappen om er een 'spetterende' wedstrijd van te maken. Vrij vlug ontstond er een kopgroep van zeven man, waaronder drie renners van onze ploeg. Samen met de overige teammakkers probeerden we alle tegenaanvallen vanuit het peloton in de kiem te smoren, maar dit bleek niet eenvoudig. Door de lange tweevaksbanen ontsnapten de vluchters nooit uit ons gezichtsveld, en dit resulteerde in een algemene hergroepering op enkele ronden van het einde. Ik ben nu op een punt aanbeland waarbij ik vrij makkelijk in het peloton rondpeddel, zelfs eens m'n kont kan oplichten om een aanval in te luiden, maar wegblijven... dat is een ander paar mouwen. Vrij vroeg na de samensmelting kiezen weer enkele aanvalslustigen het hazepad, en dit blijkt de goeie uitval te zijn. Niet moeilijk, want met kleppers als oa. Danny De Backer, Ronny Van Der Vurst, Emmanuel Hiel en Bruno Albrecht moet je over uitstekende papieren beschikken om terug te komen. De Backer wint voor Van Der Vurst en Hiel, en ondanks ik gisteren tijdens de eindsprint net niet met m'n smikkel tegen het asfalt kletterde, sprint ik toch weer mee, en eindig veertiende.
Om de criteriumdans bij de VWF te ontvluchten, besluit ik om nog maar eens te starten bij de LFT, in Stasegem-city. Gek eigenlijk. Ik woon op amper één kilometer van de Westvlaamse grens, maar betwist zelden of nooit wedstrijden in die provincie.
