Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Aangezien vandaag voor de start van de C- en D reeks onze afgrijselijke smoelen vereeuwigd gingen worden dmv een ploegfoto, was ik al 'n kleine twee uur voor de start ter plaatse. Omdat het Rode Kruis niet tijdig aanwezig was bij de eerste wedstrijd, werd de onze nog met een uur verlaat, zodat ik ruim de tijd had om m'n "nachtshiftbenen" los te rijden. Gelukkig kan ik in zo' n situatie altijd putten uit m'n twee containers mondvoorraad die ik telkens met me meezeul. De omloop in Steenhuize kunnen we met een beetje goede wil (en de nodige dosis fantasie) omschrijven als een mini Amstel Gold Race. Een steile nijdige helling, gevolgd door een slingerende afdaling op smalle wegen tussen vredig groene beemden. Ploegmaat en man van de streek Danny Saelens heeft er zin in, want al in ronde 1 kiest hij met een paar companen het hazepad. Tijdens de eerste beklimmingen hijs ik me naar boven als een overjaarse, opgeblazen wielertoerist na zeven Duvels en acht Hoegaardens. Ik vervloek elke gram lichaamsvet en vraag me af of mijn carbonnen vehikel wel zo licht is als in de brochures wordt beweerd. Dit voelt verdomme aan als een bakkersfiets met halfopgeblazen brede mountainbike banden! Een studie van de gezichten rond mij leert me dat ik hier niet de enige stervende zwaan ben die over het wegdek zwenkt. Ik put hier heel wat moed uit zodat ik tijdens de volgende doortochten vooraan postvat. Weliswaar telkens met een hartslag van 195, maar dit zal wel ergens goed voor zijn. Ik heb nu meer moeite om m'n positie te behouden in de afdaling, waar we ondanks de vele bochten toch nog snelheden halen tot 65 Km./uur. Op de glooiende brede weg voorbij de aankomst ontsnappen tijdens de laatste ronden nog verscheidene renners, maar de opkomende krampen in mijn benen manen me aan om vooral te blijven zitten. (Soms blijf je beter waar je bent...) Ploegmaat Danny rijdt knap en solo naar de zege en ik kan me in het midden van het peloton staande houden en finish als 27ste.
64 Km. in 1h. 40' 38,5 Gem. 27/50 Max. hartslag:196 Gem. hartslag:175
Met de paaseieren nog zwaar op de maag (wat wil je, na 40 dagen 'vasten...') begeef ik me richting Ternat. De gedachte aan anderhalf uur afzien verbleekt als ik terugdenk aan de oververdiende 1-0 overwinning van Anderlecht gisteren tegen Clup Bruhhe. Worden we geen kampioen, we hebben dan toch tenminste hun fel verbleekte scalp in onze trofeeenkast hangen. Gisteren trouwens opgevangen dat Clup Bruhhe volgend seizoen z'n thuiswedstrijden op donderdagavond gaat afwerken, zodat de mensen in het weekeinde naar de voetbal kunnen gaan... Ideaal koersweertje vandaag en we stonden aan de startlijn letterlijk en figuurlijk te blinken als gedateerde marionetten zonder touwtje. De wagen met de groene vlag was immers direct na de A' s vertrokken en dus moesten we een ronde wachten en het hele zootje laten passeren vooraleer we uit de startblokken konden schieten. Er werd er meteen duchtig de pees opgelegd, het tempo werd nauwelijks gedrukt maar ik voelde me stukken beter dan zaterdag. Desondanks had ik toch moeite om vooraan stand te houden, want telkens ik rechts drie man voorbijstak, reden er me links vier voorbij. Zo kan je bezigblijven natuurlijk en omdat het klein beetje koersinzicht dat in m'n brein rondfladdert me ingaf dat alles wel eens samen kon blijven, bleef ik maar op m'n vertrouwde positie achteraan. In de laatste ronde maken nog enkele renners een schuiver in een bocht, waardoor ik me helemaal niet meer moei in het gewriemel dat aan de massasprint voorafgaat.
60 Km. in 1h.26' 41,7 Gem. 33/53 Gem. hartslag: 177 Max. hartslag: 188
De landelijke Bosstraat in Lotenhulle vormt het decor voor de volgende wedstrijd. Tussen de boerderijen, weilanden -en ander groen is de "Rock 'n Roll" ver te zoeken, maar dit heeft natuurlijk ook z'n charme. Trouwens, wie ooit eens langs de troosteloze wegen in Noord-Frankrijk de caravaan van Parijs-Roubaix heeft zien passeren, kan alleen maar beamen dat er serieuze wielergeschiedenis is geschreven te midden van vruchtbare akkers en vrolijk loeiende koeien. Of ik vandaag m'n steentje ga bijdragen tot de wielergeschiedenis durf ik ferm te betwijfelen. Bovendien heb ik mezelf al afgejakkerd tot 12uur 30 in de vroege shift. Meteen ook een tomeloos excuus om m'n slechte benen te rechtvaardigen of eventjes langer in de wielen te blijven hangen... Op de smalle wegen wordt er direct serieus gevlamd en ik vind niet direct het juiste ritme. Net als ik eventjes bijkom gaan er enkele jongens voor me tegen de vlakte en moet ik al diep in mijn reserves gaan om terug bij het peloton aansluiting te vinden. Er staat een vrij strakke wind die over het grootste deel van het parcours in de zij blaast en ik zit al de volledige wedstrijd "op het kantje," zoals de Nederlandse commentator Mart Smeets zo prachtig weet te formuleren. ( "Op den buurd" in typisch Vlaams dialect.) Er is ondertussen een zeven koppig gezelschap ontsnapt en zonder het te beseffen zit ik in de achtervolgende groep die ongeveer een dozijn zielen telt. De rest is er blijkbaar afgewaaid en als ik de cijfertjes op m'n Polar zie verbaast me dat niet. Ik zit met hartslagen tussen de 185 en 195 en zie werkelijk alle kleuren van de regenboog. Even later breekt dan ook de veer en moet ik het groepje laten rijden. Samen met twee renners die uit de achtergrond teruggekomen zijn, werk ik een beetje moedeloos de rest van de wedstrijd af en eindig nog net binnen de eerste twintig.
63 Km. in 1h.40' 37,8 Gem. Gem. hartslag:177 Max. hartslag:196
Malderen is m'n volgende halte op weg naar eeuwige roem en glorie bij de Vlaamse Wielerfederatie. Al zou er eerder ook een Vlaamse blunderdag of een late aprilvis uit de boot kunnen vallen, aangezien m'n vormpeil de laatste weken een neerwaartse curve vertoont. Elke wedstrijd is voor mij eigenlijk een stap in het onbekende. Spelen met de pedalen of "scharten en wroeten" om toch maar de wedstrijd te kunnen uitrijden, ik weet tot een minuut voor de start niet hoe het gaat uitdraaien. Het is dus een beetje zoals je spaargeld beleggen op de beurs. Je weet ook nooit hoe het gaat aflopen, maar je mag tamelijk gerust zijn dat je er niet rijk van gaat worden. Van koersen trouwens evenmin... In alle geval kregen we vandaag een mooie omloop van een kleine zeventig kilometer voor de wielen geschoven. De wedstrijden bij de B' s zijn gemiddeld twee ronden langer en de diesel in mij is daar allesbehalve ontevreden mee. In de eerste ronde gaat ploegmaat Danny Saelens in de aanval en hij krijgt het gezelschap van twee medevluchters. In het peloton beweegt de ploeg van Feryn hemel en aarde om de vluchters terug te pakken, iets wat voorbij half koers dan ook gebeurt. Het gemiddelde de eerste wedstrijdhelft bedraagt meer dan 43 en net als we op het punt staan om de kloof met de A' s te dichten, moeten we van de wedstrijdafgevaardigden snelheid minderen en ze terug laten rijden. Misschien maar best ook. Het is zo al gevaarlijk genoeg. Niemand kan daarna nog ontkomen en de eerste massasprint van het seizoen is een feit. Ik moei me niet echt in het gewriemel (ben eigenlijk totaal "de pijp uit") en kaap nog net het laatste prijsje weg. Die vier Euro beleg ik trouw in m'n 'Fortis' aandeel, waarvan ik door de dalende koers momenteel nog 3,17 Euro overhou... Als troost bied m'n bank me dan maar een VIP- kaart aan voor Gent-Wevelgem van komende woensdag. Laat die champagne en kaviaar maar komen!
69,5 Km. in 1h.39' 42,1 Gem. 30/56 Gem. hartslag:158 Max. hartslag:186
Reeds vier jaar was het al geleden dat ik in het landelijke Zele-Avermaet nog een wedstrijd had betwist. We schrijven 20 maart 2005 en ondergetekende had de dag voordien net de wedstrijd in Dworp gewonnen door z'n zeven medevluchters met glans te kloppen in de sprint. Shit... Those were the days... Een normaal mens zou er de moed bij verliezen, maar "normaal" is echter een relatief begrip en is op sommige specimen van de menselijke soort totaal niet van toepassing. Ondanks een aanslepende bronchitis en amper trainingskilometers de afgelopen week sta ik toch aan de start. Terwijl ik bibberend m'n plaatsje zoek (achteraan) het peloton hoor ik een dame tegen haar vriendin opwerpen dat het weer er nochtans zo goed uitzag achter glas. Zijn wij verdomme vet mee! We zijn renners en geen raamprostituees. De rustige aanvangsronde zadelde me al met een beklijvend voorgevoel op. De koers kon wel eens gaan ontploffen en... Inderdaad. Vanaf de tweede ronde wordt alles op waaiers getrokken in de winderige vlakte en het snot, slijm- en ander vocht dat zich de afgelopen week in mijn lichaam heeft opgestapeld, vliegt langs alle mogelijke lichaamsopeningen de vrijheid tegemoet. Weer worden enkele jongens voor me uit de waaier "gebonjourd." Ik krijg het gaatje twee maal dicht, maar de derde keer kan ik slechts terug keren met behulp van een bereidwillige collega, die me mee op sleeptouw neemt naar het peloton. De renners achter ons zijn eraan voor de moeite en kunnen de binneninrichting van de kleedkamer aan een nauwkeuriger studie onderwerpen. Dat er ondertussen al elf man weggereden is had ik niet gezien en is vandaag eigenlijk ook het minste van m'n zorgen. Door die ellendige verkoudheid zit er niet meer in dan me anoniem in de buik van het peloton koest te houden en braafjes te volgen. (Jaja, ik weet het. Een wedstrijd zoals alle andere...) Aangezien onze achterstand op de koplopers te hoog oploopt, wordt er niet echt meer doorgereden en zit onze wedstrijd er al twee ronden vroeger op dan voorzien. Hoop doet leven!
53 Km. in 1h21 39,3 Gem. 28e Gem. hartslag:176 Max. hartslag:192
Een serieuze verkoudheid en onvervalst pokkeweer deden me zaterdag beslissen de E3 Prijs Harelbeke te gaan bekijken in plaats van zelf te koersen. Droger was het niet, minder lastig alleszins wel. Onderstaande links bevatten filmpjes van het peloton op de glibberige kasseien van de Paddestraat, de smalle landwegen in- en rond Mater en op de Tiegemberg.
Racen in Vlaanderen = Regen, wind, kasseien, valpartijen, ... Toch niet zo 'n ideaal beroep, profrenner. Alhoewel, ...in alle geval beter dan werken in drie ploegen voor een aalmoes.
Dit is de eerste keer dit seizoen dat ik twee wedstrijden per weekend afwerk, dus is het een groot vraagteken hoe goed de benen zullen gerecupereerd zijn van gisteren. Hoe gaan die twee (on)dingen reageren op een nieuwe namiddag duw- en trekwerk, na een veel te korte nacht en een ontluikende verkoudheid? U leest het straks op deze blog, maar eerst... reclame!
Nog steeds te koop: een setje schitterende Easton wielen zo goed als nieuw!
Ik hoor jullie nu al denken: "Allez Bonne manneken, stop met dit gezever en vertel ons liever hoe je anoniem en als 'Jan modaal' je wedstrijdje hebt afgewerkt in de buik van het peloton. Kunnen wij nog eens lachen met je sportieve tekortkomingen, hehehe..." Ja zeg mannen, ik mag toch ook eens een literaire mindere dag hebben hé. Waar ga ik het verdomme gans het seizoen blijven halen, die verrekte inspiratie? Gelukkig is er vandaag een glansrol weggelegd voor ploegmaat en D- renner Tom Persijn. Aangezien hij z'n wedstrijd voor de mijne afwerkt, vroeg ik hem om wat foto' s te nemen van mijn race, zodat ik deze blog iets kon opfleuren (of verkl*ten) door ze bij m'n verslagjes te plaatsen. Ik toonde hem het "on" knoppeke en de afdruktoets, met in gedachten dat hij toch wel wist in welke richting hij de lens moest houden... Niet dus! Tijdens de eerste ronde zie ik vanuit mijn ooghoeken m'n ploegmaat triomfantelijk en met volle overtuiging een foto nemen van zichzelf!!! Was de snelheid op dat moment niet moordend, ik stapte af en deed het hem nog eens voor. (De bewuste foto, beste vrienden, is trouwens te verkrijgen in groot formaat en zal ongetwijfeld nog wel eens van pas komen!) Nu, op dat moment had ik zelfs geen tijd om ook maar eventjes te glimlachen want in die eerste ronden ging het razendsnel. Ik was dan ook nog niet lichtjes blij toen eerst een vijftal en wat later ook nog zes renners na verwoede demarrages eindelijk konden ontkomen. De besten zaten vooraan en in het peloton werd de snelheid een serieus stukje gereduceerd. Dit was alleszins comfortabeler koersen en bij het passeren van persoonlijke fotograaf 'Tommie' , kon ik nu zelfs zijn gevloek horen als ie weer eens m'n achterwiel of enkel de renner voor me wist te vereeuwigen. (Gelukkig vond God op de zevende dag de 'delete' knop uit.) Ik eindigde de wedstrijd in het peloton, maar... ere wie ere toekomt. Na een ronde of zeven was m'n maat er eindelijk in geslaagd om een geslaagde foto te nemen, die ik dan ook met enige trots bij dit verslagje kan voegen!
68Km. in 1h.45 39,2 Gem. Gem. hartslag:169 Max. hartslag:191
Aangezien ik vanavond familiale verplichtingen heb, besluit ik de openingswedstrijd van de LFT- bond mee te pikken, die begint immers al om twee uur. Althans, dat dacht ik. Als ik om halfeen in de deelgemeente van Harelbeke kom aangetuft, is er nog verdacht veel parkeergelegenheid en doet niets vermoeden dat hier straks een wielerwedstrijd plaatsvind. ( Met aan de start niemand minder dan ikzelf!!! ) Ok, dat laatste is er misschien ietske over, maar goed. Start dus pas om kwart na drie en gelukkig kan ik uit m'n uitgebreid 'proviandzakske' het nodige graaien om de uren voor de wedstrijd door te komen. Ik plug "Nord" van de Zweedse black metal band Setherial in m'n antieke cassetespeler en laat m'n hoofd rusten op mijne 'koerskabba' die verfrommeld en totaal 'gemassacreerd' op de passagierszetel ligt. Dit voelt comfortabel en zacht aan. Na een vijftal minuten weet ik ook waarom. Ik lig namelijk met mijn raap recht in een rijsttaartje, dat daarnet m'n vreetbui heeft overleeft en de pudding en andere ingewanden hangen al lekker vastgekleefd in m'n lange manen. Ik verwijder de pudding (althans de grootste brokken) en na wat gevloek en gegrom maak ik me dan maar klaar voor de wedstrijd. Er wordt beslist om de A, B, en C- renners samen te laten starten. Om klokslag 15u15 klikken hierdoor maar liefst 93 renners zich in de pedalen en gelukkig start ik deze keer wel goed vooraan. Gedurende het merendeel van de wedstrijd probeer ik zoveel mogelijk vooraan post te vatten, hetgeen op een omloop van amper twee kilometer zeker geen sinecure is. Er zitten namelijk nogal wat jongens tussen die niet echt stuurvaardig zijn, waardoor ik enkele keren op het voetpad moet jumpen om een botsing te vermijden. Al vrij vlug in de race ziet het ernaar uit dat alles gaat samenblijven. Het aantal renners, de hoge snelheid en het goede weer (weinig wind) zorgen ervoor dat ontsnappingen geen al te lang leven beschoren zijn. De laatste ronde kan ik nog redelijk goed opschuiven, maar de broekschijter in me neemt dan plots weer de bovenhand. In plaats van in een gat te duiken op rechts, piloteer ik me naar de iets veiligere buitenkant op links waardoor ik misschien wel een top vijf plaats laat schieten. Ik raak ingesloten en finish tussen de 15e en 20ste stek.
De plannen om twee wedstrijden af te werken dit weekend werden zaterdag door de weergoden serieus in de war gestuurd. Alles zat vertrekensklaar, de nodige dosis motivatie was aanwezig maar toen rond de middag het gemiezer begon, smolt m'n weinig Flandrien gehalte als sneeuw voor de zon. Ik kreeg terug een klein beetje hoop na het surfen op 'buienradar.be', maar toen weergoeroe Frank DB even later laconiek aankondigde dat de buien verder landinwaarts zouden trekken, gooide ik vertwijfeld de handdoek. Toen datzelfde individu enthousiast verderging met z'n weerpraatje en doodleuk stond te verkondigen dat we een heldere nacht tegemoet gingen, kreeg ik het pas echt op mijn heupen!!! Hiep hiep hoera!!! Een heldere nacht... Deboosere, het is niet omdat jij in het holst van de nacht zit te kwijlen achter je sterrenkijker, dat de helft van de Belgische bevolking dit ook moet doen! Welk normaal mens staat nu 's nachts op om naar de sterren te kijken???? Ik zie er verdomme al genoeg tijdens de koers en dit was tijdens de eerste ronde in Hamme niet anders. Er stond redelijk wat wind, ik startte (stom als een rund en koppig als een ezel) op m'n vertrouwde positie achteraan, met als gevolg dat na drie kilometer wedstrijd de eerste breuken in het peloton ontstonden, waardoor dertien man konden wegrijden. Die zagen we natuurlijk nooit meer terug. Verschillende renners vlogen als luchtige kegeltjes uit de waaier voor me, zodat ik tandartsgewijs telkens de gaatjes kon opvullen. Echt veel moeite kostte me dit niet. Om er eens een cliché tegenaan te gooien: de benen waren goed vandaag. Zodanig goed zelfs, dat ik besloot om er op enkele kilometers van de aankomst alleen vandoor te gaan uit het (fel uitgedunde) peloton. Nu we toch bezig zijn met de bekende wielerclichés: ik speelde ridder of mis. Toen op enkele tientallen meter voor de aankomst een deel van het peloton over mij kwam gevlogen, drong de betekenis van die verschrikkelijke uitdrukking pas echt tot me door.
57Km. in 1h.25 40,1Gem. Gem. hartslag:175 Max. hartslag:198
Amper de tweede koers van het seizoen en het is verbazend hoe vlug de routine terugkeert bij de voorbereiding van een wedstrijd. Van de kledij klaarsteken en m'n fiets kuisen op vrijdag, tot en met het koken van m'n "overheerlijke" tagliatelli natuur op zaterdagmiddag: het lijkt of het nooit winter geweest is. (Een stelling die echter serieus ontkracht wordt bij het overschrijden van de huisdrempel.) De omloop in Essene kunnen we met enige goeie wil selectief noemen. Ben je goed, dan kan je op de korte hellingen en in de bochtrijke afdaling het verschil maken. Heb je een mindere dag, dan belooft het geen prettige namiddag te worden en zou men zich beter gaan verdiepen in de kunst van het krulbowlen. Kortom: een wedstrijd waarnaar je in het begin van het seizoen naartoe trekt met de sch*t in je broek. Vorig weekend werd er de eerste rondjes hier en daar wat gekeuveld onder de collega renners, maar dit was vandaag wel even anders! In de aanvangsfase lag de snelheid zo hoog dat de enige menselijke geluiden bestonden uit gezucht, gesniffel en gerochel. Iedereen wou het liefst de afdaling aanvatten vooraan het peloton en hierdoor moest (niet enkel) ondergetekende alles uit de kast halen, om het op een lint getrokken peloton bij te benen. Vooral op de helling na de kasseistrook was het alle hens aan dek! Ook nu weer kon een groep van een goeie twintig renners zich halfweg wedstrijd van de rest ontdoen en lag de wedstrijd in een beslissende plooi. Zonder problemen kon ik me handhaven in het peloton en omdat de wedstrijd toch gereden was, begon ik maar alvast m'n nekspieren los te maken voor het concert de volgende dag van death metal grootheden Obituary en Amon Amarth. Iets wat ik blijkbaar niet zorgvuldig genoeg gedaan heb, want terwijl ik hier voorovergebogen over mijn pc-klavier hang en m'n oren suizen als een ontplofte biljartbal, voel ik m'n nekwervels kraken tot op het bot.
67 Km. in 1h. 40' 40,2 Gem. 30/54 Gem. hartslag:171 Max. hartslag:190
Na een véél te lange winter en eindeloze eenzame trainingen opent de VWF traditiegetrouw het wegseizoen in Oordegem. Dit dorpje is echter vooral bekent door café "Den Bok" , want volgens de legende was in deze herberg een bierdrinkende bok aanwezig, die bij elke Tourné General lustig het vochtrijke gerstenat in zijn keelgat deed verdwijnen. Het parcours in dit 'bokkendorp' is echter ideaal om de competitiedraad terug op te nemen, want met slechts vier bochten en een korte maar nijdige helling moet zelfs ik in staat zijn om zonder veel problemen de wedstrijd uit te rijden. Van het vooropgestelde lenteweer was echter bijzonder weinig te merken. Degenen die er net een acht maand durend strafkamp in Siberie hadden opzitten zullen dit misschien tegenspreken, maar als je zoals ik, na een kleine drie weken Lanzarote terug op Belgische bodem moet rondhossen, dan voelt 10 graden Celcius aan als poedelnaakt de Col de l' Iseran afdalen na eerst 25 baantjes in het meer van Tignes gezwommen te hebben. Met pijn in het hart moest ik dan ook mijn kniestukken boven m'n felgebruinde stampers trekken, om toch maar enigszins beschermt te zijn tegen de kou. Ondanks ik serieus in het duister tastte omtrent m'n fysieke paraatheid bleek die schrik ongegrond, want vanaf de eerste ronden zat ik redelijk goed in het ritme. Al vrij vlug in de race gingen er 13 man vandoor en zoals zo vaak in het begin van het seizoen, blijken de eerste vluchtpogingen vaak succesvol. Ik koerste goed mee vooraan, kon me af en toe mengen in verscheidene ontsnappingen, maar blijkbaar was m'n timing serieus verkeerd. Telkens we ingelopen werden koos een ander groepje het hazepad en die bleven dan wel buiten schot. Alhoewel ik als tweede van het peloton over de meet bolde, was ik niet bij de eerste dertig, maar al bij al was de eerste wedstrijd bevredigend voor hetgeen ons dit seizoen nog te wachten staat.
66Km. in 1h.39' 39,8 Gem. Gem. hartslag:164 Max. hartslag:188
Verbazend en beangstigend hoe verrassend snel de zonnige dagen hier voorbijglijden. De jongste twee weken zijn werkelijk voorbijgevlogen en ik geniet momenteel op "grote broer" Lanzarote van de laatste trainings-en vakantiedagen in de zon. De knie heeft verbazend goed standgehouden, want m'n tendinitisletsel is zo goed als verdwenen. Hopelijk blijft dit ook zo in het kille Belgie. Naast vijf (genoodzaakte) trainingen per week op de rollen op "zandeiland" La Graciosa (ik en m'n "Tackx" zijn ondertussen de beste vriendjes geworden), ben ik er ook drie keer met de boot op uitgetrokken om te trainen hier op Lanzarote. Een hele belevenis, want bij de eerste keer werd m'n juweeltje van een Trek fiets gewoon vooraan op het dek geplaatst tussen de half versleten surfborden en naar rotte vis stinkende vislijnen. Toen ik echter tijdens m'n terugtocht aan de praat raakte met een lokale eilandbewoner en hij informeerde naar de prijs van zo'n carbonnen vehikel, werd mijn fiets door het rederijpersoneel behandelt al was het de enige maagdelijke prinses in een harem van 88 mannelijke arabieren. De eerste trainingsmeters op Lanzarote waren trouwens geen onverdeeld succes. Nauwelijks zat ik goed en wel in het zadel, of een kleine keffende viervoeter deed me met z'n plotse geblaf zodanig schrikken dat ik er een platte:"Angt uj muile!" uitgooide. Blijkbaar verstond het simpele beest onveredeld Aalters dialect, want hij sprong over z'n omheining met in zijn zog plots twee groter soortgenoten. Ondanks de geringe opwarming en de lichtjes hellende weg was de eerste serieuze interval van de dag een feit... Lanzarote is anders best wel OK om te fietsen. Wel niet zo mooi als Gran Canaria, maar ook hier loopt de weg bij momenten aardig bergop. Er blaast echter ook een vrij strakke noord-oostenwind, die me tot twee maal toe bijna m'n terugvaart naar La Graciosa deed missen. Een ezel stoot zich normaal geen twee keer aan dezelfde (vulkanische) steen, maar dat is dan zonder uw dienaar gerekend. Aangezien ik m'n trainingstochten steeds moest aanvatten vanuit het noordelijke havenstadje Orzola, kon ik niet anders dan landinwaarts en dus met de wind mee vertrekken. De gouden basisregel: 2u rugwind = 3u tegen de wind in fietsen; is verwaarloosbaar als de weg tijdens de terugtocht meer bergop loopt en als je een zelfoverschatte ijdeltuit bent, die liever nog een extra halfuurtje met de snuit in de zon zuidwaarts verder fietst. Het liep gelukkig twee maal goed af, maar het was wel stressen natuurlijk. Een lekke band of een onnozele wegvergissing en ik kon de nacht buiten in het obscure haventje doorbrengen.
Ik weet het. Vakantie en stress horen evenzeer bij elkaar als paardevlaai in een hoenderhok, maar dat is dan wel buiten mijn afreis van zaterdag 6 februari naar het kleine Canarische eiland La Graciosa gerekend. Om jullie een idee te geven volgt hieronder m'n tijdstabel. 3u45: Opstaan. 3u50: Beseffen dat ik niet de vroegen heb, maar op reis mag en opeens voel ik me "Vivo y coleando", "Alive & kicking" , Springlevend, ... 4u20: Met de wagen naar de luchthaven van Oostende. 5u05: Aankomst Oostende en 'bazar' inchecken. Ze beginnen me daar ondertussen al wel te kennen, want m'n grote fietskoffer moet niet meer open, maar ze vragen zich nu wel af wat dat zware lompe metalen driehoekige ding is bij m'n gewone bagage. Het kost me enige moeite om ze te doen begrijpen dat het mijn fietsrollen zijn en dat die absoluut meemoeten... 6u20: Vertrek vlucht Oostende-Las Palmas. (Gran Canaria) 9u40: Aankomst Las Palmas. 9u55: Valiezen rollen al van de band en in m'n beste Spaans naar het loket van 'Bintercanarias' vragen. 10u05: Loket gevonden en driewerf hoera! M'n fiets en ik kunnen al direct mee met de eerste vlucht naar Lanzarote. 10u45: Vertrek vlucht Las Palmas-Arrecife. (Lanzarote) 11u25: Hevige turbulentie en twee serieuze 'luchtzakken' jagen me de stuipen op het lijf en doen me al in gedachten afscheid nemen van m'n naasten en deze blog... 11u27: Ik stel met genoegen vast dat ik niet de enige broekschijter ben op deze vlucht, want het is hier verrassend stil geworden. Zelfs de bruingebrande dame naast me ziet plots lijkbleek van de schrik. 11u30: Ondanks alles toch een veilige landing in Arrecife. 11u45: Fiets en overige bagage komen waggelend op me afgerold in de aankomsthal. 11u50-15u30: "Kill some time Dot Com" in de luchthaven van Arrecife. (Mbv. boek: "Ik ben God niet." van Frankske VDB.) 15u35-16u15: "Gepeperde" taxirit Arrecife-Orzola. (noorden Lanzarote) 16u35: Neerbliksemende blikken van het rederijpersoneel bij het inschepen van m'n zware valiezen. 17u00-17u20: Woelig bootje varen tussen Orzola en La Graciosa. 17u23: Nog 'neerbliksemendere' blikken van het rederijpersoneel bij het uitschepen van m'n zware valiezen. 17u30:Na een trip van een goeie 14u, eindelijk op bestemming en bij m'n vriendin.
Ik beleef momenteel niet de leukste periode van deze winter. Op 31 januari is m'n bijna 102 jarige grootvader overleden, en als je denkt dat je door zijn hoge leeftijd op een eventueel afscheid voorbereid bent... Niet dus. We kunnen niet anders dan trots terugkijken op zijn rijkgevulde leven, want door zijn onverzettelijk optimisme liet hij niemand onberoerd. Z'n leven was doorspekt met talrijke anekdotes, waarmee je gerust een bestseller kan schrijven. Het voelt raar, nu hij er niet meer is...
Maar ja. "Life goes on." Zegt men, en terwijl jullie dit lezen zit ik al op het Canarische eiland La Graciosa (Lanzarote), maar of ik daar veel ga kunnen trainen blijft bang afwachten. Na 'n goeie drie maand (!) met een lichte pijn aan de zijkant van de linkerknie rondgefietst te hebben, luid de diagnose:tendinitis. Ik dacht eerst dat de oorzaak te wijten was aan de andere positie op m'n trainingsfiets, maar je moet al een grote ezel zijn (of luisteren naar de naam Bart Bonne) om zolang te wachten om naar de dokter te stappen. Een weekje rusten en daarna opnieuw rustig pedalleren zonder veel kracht te zetten, zou dit euvel vrij vlug moeten verhelpen. Zoals sommigen zich misschien nog herinneren zijn er op La Graciosa geen verharde wegen, dus heeft ondergetekende naast z'n fiets ook zijn rollen mee naar hier. Je moet dus inderdaad een balkende langoor zijn om je 'Tackx' mee te nemen naar de Canarische eilanden, maar het is de enige (en goedkoopste) manier om me hier klaar te stomen voor volgend seizoen. Ik verblijf hier bij m'n vriendin nog tot 25 februari en het 'World Wide Web' is hier gelukkig ook al doorgedrongen, dus hou ik jullie wel op de hoogte hoe het me hier vergaat. !Hasta luego!
De conditie is momenteel nog niet optimaal, maar dit hoeft in deze periode van het jaar nog geen nadeel te zijn. Integendeel, het bracht me vorige week dinsdag zelfs drie seconden eeuwige roem op in Gent en omstreken. Toen ik die middag na m'n nachtdienst lamlendig ontwaakte, en me nog mottiger voelde dan de mottigste mot uit de jas van Dorus, zag ik het niet zitten om mee te rijden met die halve garen van 'De Buize.' Door de strakke wind zou ik hoogstwaarschijnlijk al vrij vlug uit die ellendige waaier moeten lossen hebben, en 'gedesusionilliseerd' en moederziel alleen m'n rit hebben moeten verderzetten. Nee, ik koos een alternatieve route, die me net voor ik Drongen binnenreed bijna op een cameraman van de regionale zender AVS deed botsen. De brave man was bezig met een reportage te maken over daar aan de gang zijnde wegenwerken, en vroeg of ik nog eens met m'n tweewieler door die werken kon laveren, om aan te tonen dat voetgangers en fietsers (ondanks de rompslomp), wel degelijk doorkonden. Mediageil als ik ben, hoefde ik daar geen seconde over na te denken natuurlijk... Ik denk soms nog met plezier terug aan zondag 15 juli, toen Michael Rogers (even voordien zwaar gevallen) in de achtste Touretappe opgaf, net op de plaats waar Maria en ik het schouwspel volgden. Vlak voor de TV cameras waren we de eerste getuigen van die arme renner z'n zwanezang. Het waren beelden die de wereld rondgingen, en diezelfde avond telkens opnieuw werden uitgezonden in Tour- en andere journaals, met uw dienaar en zijn eega telkens figurerend op de achtergrond. Pechvogel Rogers vond het ongetwijfeld allemaal zo leuk niet, maar z'n bebloedde bidon die ik in handen geduwd kreeg, staat trouwens nog steeds als een heilig relikwie onaangeroerd in m'n berging. Maar goed, we wijken af. Waar waren we nu eigenlijk gebleven??? Ah ja, Drongen en AVS natuurlijk. Wel, ik was dus inderdaad (helaas veel te kort, héhé...) te zien in het AVS journaal vorige week dinsdag. M'n TV optreden zal deze keer wel niet kunnen tippen hebben aan die verschijning op die warme zondag in juli, maar toen stond m'n Spaanse schone immers naast me te blinken natuurlijk.
Afgelopen week lag ondergetekende letterlijk en figuurlijk in de lappenmand. Ik sukkel al jaren met de oogleden, en die zien er dan uit alsof ik na het snijden van 85 Kg. ajuin en een oogspoeling met waterstofperoxide, ook nog eens een schoonheidsbad in half gekookte ammoniak genomen heb. Was ik groen, ik leek precies Plons de gekke kikker na een nachtje stappen. Die ontstoken oogleden zijn een allergische reactie op iets, maar het blijft voor de dermathologe raden aan wie of wat ik allergisch ben. Enkele voor de hand liggende keuzes zijn (in willekeurige volgorde):
-Trainen in temperaturen beneden 20 graden. -Nachtshift. -Lucky goals van 'Klup Bruhhe.' -Nachtmerries over herexamen wiskunde. (Ben getraumatiseerd voor het leven.) -Regen. -Melk. -Alle goals van 'Klup Bruhhe.' (= regel 3) -Een (zeldzame) goeie zomer en te weinig verlof.
En zo kunnen we nog wel even doorgaan natuurlijk. Ik werd op allerhande stoffen gewikt, gewogen en getest, en dit deed men door middel van minuscule hoeveelheden van verschillende producten op m'n huid aan te brengen. Vervolgens werd alles genummerd en ingepakt, alsof ik seffens zou solliciteren voor een hoofdrol in de film 'The Mummy.' De opdracht luidde: de huid drooghouden en vooral niet zweten, iets wat verrassend goed bleekt te lukken op het werk deze week. Denk nu niet dat ik er met m'n 'haarnetmutske' naar gooide. ( Het is er gewoon iets frisser de laatste tijd.) Vrijdag viel dan het verdict. Ik blijk allergisch te zijn aan nikkel, maar dit is niet de kwelduivel die voor m'n ontstoken oogleden zorgt. Daar hebben ze nog steeds het raden naar, iets dat me alleszins verbaast, want na vier visites en 246 Euro mag je toch wel enig resultaat verwachten, nietwaar? Interessant beroep, dermatholoog. Hoe word je dat trouwens?
Nikkel, beste vrienden zit ondermeer in stukken van 1 en 2 Euro. Om beter met die allergische stof vertrouwd te raken, mogen jullie alvast zoveel mogelijk stukken van desbetreffende munten opsturen. Ik reken alvast op jullie medewerking!
Glimmend van trots en blakend van gezondheid, kan ik jullie de nieuwe kledij van het 'Brakel Cycling Team' voor het seizoen 2009 voorstellen. Zeg nu zelf. Wie kon er anders, na de annulaties van Fabian Cancellara (op overlevingskamp met Saxo bank) of Brad Pitt (opnames nieuwe film in 'Wollyhood') die nieuwe kledij komen showen??? Komt daar nog bij dat de meeste mannequins ofwel 'Johnnys' of rasechte jeanetten zijn (en in het slechtste geval beiden), dus was de keuze voor ondergetekend wielergod vlug gemaakt... Niet alleen oogt de zwart-groene combinatie veel flitsender, het zijn tevens de basiskleuren van deze blog die ongetwijfeld tot de grootste inspiratiebron zullen geleid hebben. Neenee, ere wie ere toekomt. Teamleider Joost Pieters heeft samen met de sponsors kosten nog moeite gespaard om z'n renners van massa' s en comfortabel zittende kledij te voorzien, en dit ruim twee maanden voor de aanvang van het seizoen! Daar kunnen in alle geval heel wat andere ploegen een ferm puntje aan zuigen. Ik wacht trouwens nog steeds (en met mij alle ex-ploeggenoten) op de kledij van m'n vorig (Dream) Team voor het seizoen 2008. Die levering is waarschijnlijk ergens van de camion gevallen tussen Zottegem en Deftinge...
Met het nieuwe jaar dat net in gang geschoten is, kan ook ik bijna niet anders dan jullie het allerbeste te wensen voor 2009! Voila, daar zijn we vanaf... Niet dat ik jullie de verdoemenis inwens, integendeel, maar wat was er nu zo plezant aan die feestdagen??? De rijkelijk gevulde tafels met allerlei vet- en zoetigheden, de (al dan niet) alcoholische uitspattingen, of de extra dagen (betaalde) vakantie? Verdoemme, eigenlijk was het nog zo slecht niet hé! Feitelijk begint de ellende nu pas: wéér een gans jaar gaan werken, het is nog winter en bitter koud tot en met april, vervolgens regent het tot in oktober en dan staat de winter weer voor de deur...Pfff, mooie vooruitzichten! De komende weken slepen we ons ook van de ene nieuwjaarsreceptie naar de andere, waar de bacillen en microben in de broeierige hitte welig rondvliegen, en waar we ons in allerlei bochten wringen om die vervelende buurvrouw of gekke tante mét snor niet te moeten kussen. (Voor alle duidelijkheid: ik spreek hier niet uit ervaring. ... ) En dan is er nog, 'last but not least,' de goede voornemens. Nog zo'n jaarlijks weerkerend fenomeen, dat al vrij vlug op de mesthoop gegooid wordt, nog voor de vorstmaand halfweg is. Mijn voornemen vorig jaar, om minstens twee stukken fruit te eten elke dag, heb ik enkel kunnen waarmaken als je de overheerlijke Cote d'Or chocolade met banaansmaak ook meetelt. Dit jaar wordt het nog hopelozer. Mijn voornemen bestaat er namelijk in om eens vijf Spaanse woorden, liefst in de juiste volgorde, en zodoende 'zinsbouwgewijs' uit te spreken zonder dat m'n Spaanse wederhelft in de lach schiet. Toen ze m'n grootste wens voor het nieuwe jaar polstte, en ik antwoordde dat ik nog dolgraag eens een koers zou winnen, replikeerde ze met een welgemeende:"Pobrecito." Zij die enige kennis bezitten van de Spaanse taal, hoeven geen verdere uitleg. Terwijl ik dit hier neerpoot, hangt ze ondertussen al terug ergens boven de Atlantische Oceaan, richting Canarische Eilanden, en ben ik de dagen al aan het aftellen om haar te gaan vergezellen, ergens in februari. !Prospero an(j)o nuevo!
Beetje bij beetje probeer ook ik uit m'n winterslaap te ontwaken, om toch met enig niveau aan de start van de eerste wedstrijden te verschijnen. Die zijn nog veraf, maar net zoals ik vroeger m'n examens ook weken op voorhand voorbereidde (een leugentje om bestwil moet kunnen), heb ik de laatste anderhalve week de traningsintensiteit wat opgedreven. De gevolgen eventjes op een rijtje:
-1 valpartij met de mountainbike. (Berk met eigen willetje en muurharde stam vertikt het om uit de weg te gaan.) -3 lekke banden. (Lang leve de 'vettige ondergrond', zodat alle zwerfvuil zoals kleine stukjes glas, ijzer, kuntsstof, steentjes, weggegooide sjaals van Klup Bruhhe, ...) aan de bandjes blijven kleven. -1 kapot voorwiel. (Te hard doorgetrokken na een bocht, spaak afgebroken en vervolgens nog 30 Km. moeten rijden met 'samba dansend' voorwiel.) -2 voorste remblokjes versleten. ('Samba dansend' voorwiel neemt loopje met de centrage wetten.) -2 net niet- aanrijdingen door onvoorzichtige chaffeurs die van hun oprit het fietspad komen opgestoven. (En fietsers wel het laatste is waar ze aan denken op een miezerige voormiddag.) -1 onvrijwillige slag in de lendenen door een overenthousiaste 'lustige wandelaar.' (Kan gebeuren, elk z'n hobby...) -1 'bijna botsing' met dronken kerstman om 13u(!) zondagmiddag in Poeke-city. (Gratis gluhwein voor iedereen...Yeah, wright!)
Maar kom, het kan natuurlijk allemaal erger. Je kan nu bijvoorbeeld ook supporter van 'Klup Bruhhe' zijn, of erger nog: speler, of nog dramatischer: trainer zijn bij diezelfde vereniging... We wensen het niemand toe, en zeker Jacky 'comical' Mathijssen niet, de eens zo wereldberoemde doelman van topclub Lommel, die na ooit een doodschop te hebben geincaseerd tijdens een wedstrijd, nooit nog één zinnig woord heeft uitgekraamd. Nochtans blijven de fans vollop hun trainer steunen, want woensdagavond galmde na de Europese uitschakeling een olijke "Merci Jacky!" door de tribunes, en dit was volgens doelman Stijnen een dankgebaar voor hun Europese campagne... Hoezo??? Welke campagne??? Stijnen is dus doelman, en die krijgen regelmatig wel eens (al dan niet onvrijwillig) een schop tegen het hoofd. Ik kan het weten. Heb indertijd zelf veel te lang in die goal gestaan...
Hoe sommige 'masochisten' het klaarspelen om in deze periode van het jaar een goeie basis te leggen voor het aankomend wegseizoen, blijft voor mij een raadsel. Barduk en winter, ...nee, wordt nooit een geslaagd huwelijk, zelfs geen vluchtige flirt. De zin om te trainen/fietsen is er al vollop, maar telkens ik m'n derriere ophef van de chauffage, en m'n uit de kluiten gewassen reukorgaan buiten steek, smelt m'n goesting als sneeuw voor de zon. Als ik de weerelementen toch eens wil trotseren, dan duurt de preparatie voor zo'n winterse rit minstens een half uur. Om goed beschermt te zijn tegen de ijzige kou, had ik ooit eens gelezen dat men zich best kleed in 'laagjes.' Wel, als er één handeling is die ik volledig onder de knie heb, dan is dat toch wel de kunst om zich te kleden in laagjes zeker! Na het aanbrengen van verwarmende massage olie op voeten, benen en knieen, volgen twee paar kousen, schoenen en daarover nog eens twee paar overschoenen. Vervolgens kniestukken, korte en lange koersbroek, hartslagmeter (alle beetjes helpen), thermisch onderlijf (waar 'de willy' lekker warm ingedraaid wordt...), trui met lange mouwen, thermovest, windstopper, oorband met daarover een muts, plastieken wegwerphandschoentjes onder m'n gewone handschoenen, en tenslotte een bril tegen de ijzige wind. Niet zelden gebeurt het dat je net volledig 'aangesjareld' staat, als je plots nog eens naar het toilet moet. Heel het zootje terug af natuurlijk, met uitzondering van de muts en de hartslagmeter, want die zitten niet in de weg om,... laat ons zeggen, te doen wat nodig is. Wat ik naast de zon nu het meest mis, is het trainen bergop. Het vlakke Meetjesland telt geen enkele helling die naam waardig. (Geef toe, je kunt 'De Campel' in Maldegem toch niet meer noemen dan een stukske omhooggesch*ten molshoop van het achtendertigste knoopsgat.) Nee, dan bied 'De Poelberg' in Tielt een beter alternatief, al ben je daar ook goed en wel boven voor je het beseft. Allez, als je al in conditie bent tenminste, want in december lijken die heuveltjes precies langer en hoger dan in de zomer. Geen mens zou ervan verschieten moest er halfweg de helling een bordje prijken met: 'Col Fermé,' om van de ijle lucht bovenop de top (25m. boven zeeniveau) nog maar te zwijgen... Na zo'n eerste 'heuvelverkennende' training kom je apetrots thuis (blij dat je nog eens ruim twee uur in het zadel zat), om dan te moeten vaststellen dat je gemiddelde snelheid amper 27,4 Km./h. was. Ontnuchterend, en huilen met de pet op!
Aangezien vandaag voor de start van de C- en D reeks onze afgrijselijke smoelen vereeuwigd gingen worden dmv een ploegfoto, was ik al 'n kleine twee uur voor de start ter plaatse. Omdat het Rode Kruis niet tijdig aanwezig was bij de eerste wedstrijd, werd de onze nog met een uur verlaat, zodat ik ruim de tijd had om m'n "nachtshiftbenen" los te rijden. Gelukkig kan ik in zo' n situatie altijd putten uit m'n twee containers mondvoorraad die ik telkens met me meezeul.
Met de paaseieren nog zwaar op de maag (wat wil je, na 40 dagen 'vasten...') begeef ik me richting Ternat. De gedachte aan anderhalf uur afzien verbleekt als ik terugdenk aan de oververdiende 1-0 overwinning van Anderlecht gisteren tegen Clup Bruhhe. Worden we geen kampioen, we hebben dan toch tenminste hun fel verbleekte scalp in onze trofeeenkast hangen. Gisteren trouwens opgevangen dat Clup Bruhhe volgend seizoen z'n thuiswedstrijden op donderdagavond gaat afwerken, zodat de mensen in het weekeinde naar de voetbal kunnen gaan...
De landelijke Bosstraat in Lotenhulle vormt het decor voor de volgende wedstrijd. Tussen de boerderijen, weilanden -en ander groen is de "Rock 'n Roll" ver te zoeken, maar dit heeft natuurlijk ook z'n charme. Trouwens, wie ooit eens langs de troosteloze wegen in Noord-Frankrijk de caravaan van Parijs-Roubaix heeft zien passeren, kan alleen maar beamen dat er serieuze wielergeschiedenis is geschreven te midden van vruchtbare akkers en vrolijk loeiende koeien. Of ik vandaag m'n steentje ga bijdragen tot de wielergeschiedenis durf ik ferm te betwijfelen. Bovendien heb ik mezelf al afgejakkerd tot 12uur 30 in de vroege shift. Meteen ook een tomeloos excuus om m'n slechte benen te rechtvaardigen of eventjes langer in de wielen te blijven hangen...
Dit is de eerste keer dit seizoen dat ik twee wedstrijden per weekend afwerk, dus is het een groot vraagteken hoe goed de benen zullen gerecupereerd zijn van gisteren. Hoe gaan die twee (on)dingen reageren op een nieuwe namiddag duw- en trekwerk, na een veel te korte nacht en een ontluikende verkoudheid? U leest het straks op deze blog, maar eerst... reclame!
Aangezien ik vanavond familiale verplichtingen heb, besluit ik de openingswedstrijd van de LFT- bond mee te pikken, die begint immers al om twee uur. Althans, dat dacht ik. Als ik om halfeen in de deelgemeente van Harelbeke kom aangetuft, is er nog verdacht veel parkeergelegenheid en doet niets vermoeden dat hier straks een wielerwedstrijd plaatsvind. ( Met aan de start niemand minder dan ikzelf!!! )
Verbazend en beangstigend hoe verrassend snel de zonnige dagen hier voorbijglijden. De jongste twee weken zijn werkelijk voorbijgevlogen en ik geniet momenteel op "grote broer" Lanzarote van de laatste trainings-en vakantiedagen in de zon.
Ik weet het. Vakantie en stress horen evenzeer bij elkaar als paardevlaai in een hoenderhok, maar dat is dan wel buiten mijn afreis van zaterdag 6 februari naar het kleine Canarische eiland La Graciosa gerekend. Om jullie een idee te geven volgt hieronder m'n tijdstabel.
Afgelopen week lag ondergetekende letterlijk en figuurlijk in de lappenmand. Ik sukkel al jaren met de oogleden, en die zien er dan uit alsof ik na het snijden van 85 Kg. ajuin en een oogspoeling met waterstofperoxide, ook nog eens een schoonheidsbad in half gekookte ammoniak genomen heb. Was ik groen, ik leek precies Plons de gekke kikker na een nachtje stappen. Die ontstoken oogleden zijn een allergische reactie op iets, maar het blijft voor de dermathologe raden aan wie of wat ik allergisch ben. Enkele voor de hand liggende keuzes zijn (in willekeurige volgorde):
Glimmend van trots en blakend van gezondheid, kan ik jullie de nieuwe kledij van het 'Brakel Cycling Team' voor het seizoen 2009 voorstellen. Zeg nu zelf. Wie kon er anders, na de annulaties van Fabian Cancellara (op overlevingskamp met Saxo bank) of Brad Pitt (opnames nieuwe film in 'Wollyhood') die nieuwe kledij komen showen???
Hoe sommige 'masochisten' het klaarspelen om in deze periode van het jaar een goeie basis te leggen voor het aankomend wegseizoen, blijft voor mij een raadsel. Barduk en winter, ...nee, wordt nooit een geslaagd huwelijk, zelfs geen vluchtige flirt. De zin om te trainen/fietsen is er al vollop, maar telkens ik m'n derriere ophef van de chauffage, en m'n uit de kluiten gewassen reukorgaan buiten steek, smelt m'n goesting als sneeuw voor de zon. Als ik de weerelementen toch eens wil trotseren, dan duurt de preparatie voor zo'n winterse rit minstens een half uur. Om goed beschermt te zijn tegen de ijzige kou, had ik ooit eens gelezen dat men zich best kleed in 'laagjes.' Wel, als er één handeling is die ik volledig onder de knie heb, dan is dat toch wel de kunst om zich te kleden in laagjes zeker! Na het aanbrengen van verwarmende massage olie op voeten, benen en knieen, volgen twee paar kousen, schoenen en daarover nog eens twee paar overschoenen. Vervolgens kniestukken, korte en lange koersbroek, hartslagmeter (alle beetjes helpen), thermisch onderlijf (waar 'de willy' lekker warm ingedraaid wordt...), trui met lange mouwen, thermovest, windstopper, oorband met daarover een muts, plastieken wegwerphandschoentjes onder m'n gewone handschoenen, en tenslotte een bril tegen de ijzige wind. Niet zelden gebeurt het dat je net volledig 'aangesjareld' staat, als je plots nog eens naar het toilet moet. Heel het zootje terug af natuurlijk, met uitzondering van de muts en de hartslagmeter, want die zitten niet in de weg om,... laat ons zeggen, te doen wat nodig is.
