Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
61. Escalada a Pico de las Nieves, Gran Canaria 05/12/09
Met stramme kuiten en bovenbenen verschijn ik aan mijn eerste wedstrijd op Spaans grondgebied. Dat de verkenning gisteren zolang ging uitlopen had ik allerminst gedacht. In totaal zat ik verdomme iets meer dan vijf uur in het zadel! Blijkbaar hadden sommigen diezelfde dag de berg verkend met de auto, want verschillende renners kwamen me vertellen dat ze me gespot hadden op de "Pico." Als een lopend vuurtje had het nieuws zich al verspreid dat ik twee maal de beklimming had afgewerkt, maar dat verhaal moest ik gelukkig ontkrachten. Zó gek ben ik nu ook weer niet... Ik bestudeer de versnellingen van mijn collega´s, en stel vast dat ik quasi de enige idioot ben met een 39x25. De meesten rijden met 27 of 28 kransjes en ik merk ook verscheidene "compacts" op. Overmand door zenuwen ben ik niet. Dit is een klimkoers, totaal anders dan het gedraai en gewriemel rond de kerktoren in België, en ik heb er alle vertrouwen in dat ik niet de laatste zal zijn. Tussen de 150 deelnemers zitten er immers ook een viertal meisjes, en ik roep María nog vlug voor de start toe, dat ze het niet moet rondbazuinen indien er zo´n grietje voor mij over de aankomst zou rijden. Het is als grap bedoelt, maar ik ben er toch niet helemaal gerust in.
Na de officieuze start in Agüimes volgt de officiële in Ingenio, en waar ik een beetje voor gevreesd had gebeurt ook: de eerste kilometers vliegen we werkelijk naar boven! M´n snelheidsmetertje duikt niet onder de 21 km/uur. Weten die gekken dan niet welke muur ons direct ligt op te wachten???? Ik draai vlot mee op de derde rij, maar na drie kilometer klimmen aan hartslag 185 zoek ik mijn eigen ritme en laat de kopgroep van ongeveer 25 man wegrijden. Ik werp een blik naar achter en zie slechts een tiental klauteraars in mijn wiel hangen. De rest ligt al ver achterop. We rijden nu "Pasadilla" uit, en vanaf hier begint de miserie. Nu is het elk voor zich, en redden wie zich redden kan! Uitgerekend op het lange steile stuk van 24% staat María te filmen. Woorden zijn hier overbodig... Klik gewoon op de link onderaan dit artikel als je ondergetekende eens over het asfalt wil zien zwalpen. Net na de laatste moordende strook krijg ik plots krampen in mijn linkerbovenbeen, en moet anderhalve kilometer op één been verder. Telkens ik enkele minuten in het zadel blijf, dreigt de kramp terug te komen, dus probeer ik nu zoveel mogelijk "en danseuse" te klimmen. "¿Quanto kilométros?" Vraag ik aan een motard van de Guardia Civil. Z´n rechterhand toont me drie vingers, en dit is het sein om die hijgende Spaanse renner die al´n tijd in mijn wiel hangt te lossen. Ik draai de gashendel nu volledig open en tel de kilometers minutieus op mijn fietscomputertje af. "F*cking Hell!" "G*dverdommse st*mme flik!" Ik ben al ruim drie kilometer verder en nog geen aankomst te bespeuren!!! Valt dit efkes tegen zeg! Net als ik mentaal dreig in te storten zie ik het verlossende spandoek van de laatste kilometer wapperen in de wind, en ik pers er nog een sprintje uit. Ik kom binnen als 27-ste, net binnen het anderhalf uur. Een tijd waarmee ik vorig jaar probleemloos de top-15 zou zijn binnengedoken, maar dit jaar haspelt de winnaar de rit af in amper één uur en elf minuten! De snelste tijd ooit, en naar ik later verneem is de 21 jarige winnaar David Plaza al gegeerd bij verscheidene Spaanse profploegen. Van mij mag hij gerust binnen enkele jaren de Tour winnen!
23 Km. in 1h.29´58" 14,4 Gem. 27e/150 Gem. hartslag: 175 Max. hartslag: 191
Voor een sfeerbeeldje van de "muur" van Pasadilla, klik op onderstaande link:
Verkenning van de "Pico de las Nieves" op Gran Canaria.
Vergeet de Galibier, Mont Ventoux of l´Alpe d´Huez beste vrienden... Om die Cols nu al bij te schrijven in het ossenboek en te catallogeren als "mietjescols" is die kleppers oneer aandoen, (en dat verdienen ze uiteraard niet) maar naar de "Pico de las Nieves" klimmen vanuit Ingenio in Gran Canaria is toch wel andere koek! "El pico más duro de Europa!" (de zwaarste beklimming van Europa), stond er op de affiches en het internet te lezen ivm deze internationale wedstrijd. Enig gezond chauvinisme is de Canariens niet vreemd, dus dacht ik er uiteraard het mijne van. Na enkele forums gelezen te hebben op internet was ik er al heel wat minder gerust in, dus wou ik per se de beklimming eens verkennen. Kwestie van de dag zelf voor geen onaangename verrassingen te staan. Aangezien ik pas donderdagavond op Gran Canaria aankwam, moest m´n "maiden trip" dus gebeuren de dag voor de wedstrijd, wat uiteraard niet bevorderlijk is voor het herstel.
Die vrijdag dus vol goede moed de tocht aangevat, en de eerste kilometers viel alles nog behoorlijk mee. Stijgingspercentages tot 8 procent deden me nu en dan wel eens uit het zadel komen en mijn hartslag de hoogte injagen, maar daar is het een Col voor natuurlijk. Eventjes na het pietluttig gehuchtje "Pasadilla" was het uit met de pret. Een stuk van ongeveer vier kilometer, waarbij de hellingsgraad schommelt tussen de veertien en vierentwintig procent lag me daar uitdagend op te wachten. Om jullie een idee te geven: stapel zes maal de Koppenberg op elkaar, giet er wat ruwe asfalt over en peddelen maar... Dit heeft met fietsen niets meer te maken. Dit is trekkend en sleurend over je stuur hangen, en vooral niet kijken hoever je nog moet. Met mijn 39 x 25 stamp ik me suf, en haal ik bij momenten een snelheid van 7 Km per uur! Bij het naderen van het bergdorpje Cazadores kan ik eindelijk dit beulig ezelspad (de GC 120) verlaten. Buiten ondergetekende weinig balkende langoren tegengekomen trouwens, laat staan fietsers.
Ik kom nu op de bredere weg (GC 130) die zich rechtstreeks naar het dak van het eiland kronkelt. Door de sterk schommelende stijgingspercentages vind ik enorm moeilijk m´n ritme, en de wolken die hier tegen de bergflank blijven kleven ontnemen me enkele prachtige vergezichten op het noorden. Ik zit nu op 1500 meter hoogte en tussen deze den- en kastanjebomen blijft de mist hardnekkig hangen. Waar ik in Ingenio nog vertrokken was onder een stralende zon en 26 graden, kom ik hier plots in een ander seizoen terecht. Nog amper 12 graden geeft het thermometertje op mijn Polar aan, en het nat wegdek ligt bezaaid met scherpe kastanjebolsters. Door de zware inspanningen bibber ik nog net niet uit mijn kleren, maar dit decor hier heeft verdacht veel weg van een doordeweekse herfstdag in Helgië. Alsof dit allemaal nog niet erg genoeg is hoor ik plots het irritante gegrom van één of andere ontevreden viervoeter, die de achtervolging op mij heeft ingezet. "G*dverd*mme!" En ik heb het al zo niet voor honden. Sinds ik op vierjarige leeftijd (ik kon wellicht pas rijden zonder steunwielekes) eens ben achtervolgd door zo´n beest, heb ik een trauma voor het leven opgelopen! Om het eens fijntjes uit te drukken: ik steek nog liever m´n kop in de anus van een baviaan met aambeien, dan oog in oog te staan met zo´n kwijlende brombeer. Dat beest denkt wellicht: "Hmm, lekkere bruingebrande pezige kuiten...Daar ga ik nu eens mijn tanden inzetten zie!" Ik schakel echter vier tanden groter en kan het mormel gelukkig afschudden.
Even later krijg ik warempel een welgekomen stukje afdaling ( ong. 300meter ) voor de wielen geschoven, maar dit is slechts een doekje tegen het bloeden. De laatste vijf kilometer zijn weer moordend steil, maar aangezien ik ondertussen boven het wolkendek uitfiets, verzacht de brandende zon het lijden. Eenmaal boven op de "Pico de las Nieves" kan ik genieten van een schitterend uitzicht over de volledige Zuid- en Westkust van het eiland, waarin aan de horizon de top van "El Teide" van buureiland Tenerife trots boven de wolken uitsteekt. Morgen tijdens de wedstrijd zullen we hier uiteraard geen oog voor hebben...
Met stramme kuiten en bovenbenen verschijn ik aan mijn eerste wedstrijd op Spaans grondgebied. Dat de verkenning gisteren zolang ging uitlopen had ik allerminst gedacht. In totaal zat ik verdomme iets meer dan vijf uur in het zadel!
