Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
...Daar weet een vriendelijke beambte me te vertellen dat ik eerst naar het politiebureau moet om de gewenste administratieve documenten op te halen. Allemaal goed en wel... maar waar is dat verrekte politiebureau??? "Oh, je kan niet missen, het ligt juist naast het kerkhof." Ja, daar ben je natuurlijk vet mee als je het kerkhof weet liggen, maar als je in mijn geval nog geen bibliotheek van een ayuntamiento kan onderscheiden..., en van degenen die naast het politiebureau liggen, hoef ik waarschijnlijk ook niet bijster veel hulp verwachten. Tegen alle verwachtingen in echter toch in het politiebureau gesukkeld, waar ik te horen krijg dat ik die documenten persoonlijk moet afhalen bij de Politia National in de hoofdstad Arrecife... Als ze me ooit naar de emythologische betekenis polsen van de uitdrukking: "Van het kastje naar de muur sturen," dan kan ik alvast vermelden dat het hoogstwaarschijnlijk op dit eiland is uitgevonden. Allez vooruit. Barduk (in zijn ondertussen zweterig koerslijfje) op weg naar Arrecife. Het eerste uur rij ik in het drukke centrum straat in en uit, maar van het vervloekte politiebureau geen spoor. "Vraag het dan, achterlijk kalf." Hoor ik jullie denken. Maar nee, ik wil het ZELF ontdekken. Stel je voor dat Christopher Columbus indertijd vroeg: "Halooooo, der weet ier niemand Amerika liggen verzekers?" Dat zou toch niet bijster clever overgekomen zijn in de geschiedenisboeken, nietwaar? Wel, mijn ambitie om enige bijdrage te leveren tot de geschiedenisboeken is uiterst beperkt, want uiteindelijk moet ik toch plooien en de weg vragen. Als ik (na slechts twee maal te zijn misreden) het politiebureau weet te lokaliseren, blijkt alles al gesloten te zijn. "Volver mañana." Morgen terugkeren dus...
Doe vooral geen moeite om bovenstaande titel uit te brabbelen beste vrienden... Het is mij pas na anderhalve week en dagelijkse trainingssessies van vier uur gelukt! En dan nog met behulp van een aangebrande en nauwelijks te verteren "papa" (aardappel of "toat" int Aelters), die nadien zo zwaar op de maag lag dat de riolering in mijn nieuw dorp hier serieuze overuren moest draaien. Ayuntamiento betekend gemeentehuis, en daar moest ik volgens mijn eega zijn om mijn "tarjeta de residente" (verblijfskaart) aan te vragen. Het ayuntamiento ( ik blijf dit woord hardnekkig herhalen tot het bij jullie net zo soepel over de tong rolt als bij uw edele dienaar) ligt slechts zeven kilometer verwijdert van m´n woonplaats, maar daarvan lopen er helaas wel zes steil bergop. Toen ik na een halfuurtje en flink bezweet het ayuntadinges binnenkwam bleek het administratieve gedeelte net verhuist naar de overkant van de straat. Ik dus waggelend op m´n koersschoenen naar de overkant, de groene poort door die de bediende me zonet had aangewezen. "Buenos dias. Ik kom mijn verblijfskaart aanvragen en..." "Verblijfskaart?" Repliceert de man achter het loket. "Dit is de bibliotheek man! Het ayuntamiento is hiernaast, aan die groene deur..." "G*dverdomme, hoeveel groene deuren zijn hier wel???" Naar de andere deur gewandeld, en na wat gesukkel met de hardhorige man aan het onthaal (ofwel is mijn Spaans nog niet van degelijk niveau, dit laat ik nu even in het midden) moet ik blijkbaar op de eerste verdieping zijn. In het oude gebouw met metershoge gewelven beklim ik de trap. Op de stenen treden maken die verschrikkelijk ellendig lompe koersschoenplaatjes een hels kabaal. Klek, klek, klek, klek, kl...kedeng (verdomme, trede gemist) klek, klek, klek, ... Uiteindelijk zonder been- of enkelbreuk in het juiste bureau beland, en daar.....................
