Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Doe vooral geen moeite om bovenstaande titel uit te brabbelen beste vrienden... Het is mij pas na anderhalve week en dagelijkse trainingssessies van vier uur gelukt! En dan nog met behulp van een aangebrande en nauwelijks te verteren "papa" (aardappel of "toat" int Aelters), die nadien zo zwaar op de maag lag dat de riolering in mijn nieuw dorp hier serieuze overuren moest draaien. Ayuntamiento betekend gemeentehuis, en daar moest ik volgens mijn eega zijn om mijn "tarjeta de residente" (verblijfskaart) aan te vragen. Het ayuntamiento ( ik blijf dit woord hardnekkig herhalen tot het bij jullie net zo soepel over de tong rolt als bij uw edele dienaar) ligt slechts zeven kilometer verwijdert van m´n woonplaats, maar daarvan lopen er helaas wel zes steil bergop. Toen ik na een halfuurtje en flink bezweet het ayuntadinges binnenkwam bleek het administratieve gedeelte net verhuist naar de overkant van de straat. Ik dus waggelend op m´n koersschoenen naar de overkant, de groene poort door die de bediende me zonet had aangewezen. "Buenos dias. Ik kom mijn verblijfskaart aanvragen en..." "Verblijfskaart?" Repliceert de man achter het loket. "Dit is de bibliotheek man! Het ayuntamiento is hiernaast, aan die groene deur..." "G*dverdomme, hoeveel groene deuren zijn hier wel???" Naar de andere deur gewandeld, en na wat gesukkel met de hardhorige man aan het onthaal (ofwel is mijn Spaans nog niet van degelijk niveau, dit laat ik nu even in het midden) moet ik blijkbaar op de eerste verdieping zijn. In het oude gebouw met metershoge gewelven beklim ik de trap. Op de stenen treden maken die verschrikkelijk ellendig lompe koersschoenplaatjes een hels kabaal. Klek, klek, klek, klek, kl...kedeng (verdomme, trede gemist) klek, klek, klek, ... Uiteindelijk zonder been- of enkelbreuk in het juiste bureau beland, en daar.....................
Deze week stond hier in het teken van mijn verblijfskaart (tarjeta de residente), maar later meer daarover, want ook hier sloeg het nieuws van de plotse dood van Frank Vandenbroucke in als een bom. Generatiegenoot Frank was slechts twee dagen ouder dan ik, en geloof het of niet, maar regelmatig verwardden sommige mensen ondergetekende met het wielertalent uit Ploegsteert. We schrijven winter 2003. Ik stond volledig ingeduffeld en met m´n lange manen netjes verstopt in mijn thermovest te wachten aan de verkeerslichten in Eeklo. De kleuren en kledij van mijn toenmalig team leken met enige fantasie (en voor de bijziende medemens: zonder enige fantasie...) verdacht veel op de "tenuetjes" van Quick Step, waar Frank op dat moment timmerde aan een zoveelste comeback. Een wielertoerist komt naast me staan, bekijkt me van kop tot teen, en vraagt dan schuchter of ik dé Frank Vandenbroucke niet ben. Ik moet de brave man teleurstellen, maar ik herriner me nog dat de striemende tegenwind me toen amper kon deren, en ik in ware "VDB-stijl" huiswaarts kliefde! Enkele maanden later, bij de start van Gent-Wevelgem in Deinze was het weer zover. Dat het begin april nog serieus koud kan zijn, is een open deur intrappen, dus trok ik m´n blauwe muts diep over mijn flappers, zonnebril op de snuit, de haren opnieuw weggemoffeld (een fladderende staart onder zo´n koersmuts is geen zicht en "not done"), en reed met de fiets tussen de massa door naar de startplaats. Verschillende mensen tikten me op de schouder en riepen: "Daar! VDB, VDB...!" Twee kinderen vroegen me zelfs een handtekening, en het kostte me heel wat moeite om hen erop te wijzen dat ik VDB niet was. Ik geloof dat ik er toen zelfs een "Helaas niet..." aan heb toegevoegd... Het waren leuke anekdotes, die al in de achterste helft van mijn brein aan het rondzweven waren, maar door de recente tragische gebeurtenis me nu plots opnieuw helder voor de geest komen. Veel mensen zullen spijtig genoeg vooral de negatieve zaken uit Franks leven onthouden. Ik daarintegen, vergeet echter nooit hoe ik tien jaar terug tijdens L-B-L op het puntje van mijn stoel de ontknoping volgde, en met open mond zat te kijken naar zoveel talent en klasse...
Sinds woensdag vertoef ik dus in Lanzarote, het meest noordelijke eiland van de Canarische archipel. Al is "noordelijk" in deze contreien een relatief begrip, met temperaturen die flirten tegen de dertig graden en zelfs 's nachts nog niet onder de 22 graden duiken. Voorlopig hoef ik dat flanelleke nog niet uit de kast te graaien! Alles pico bello dus, en omdat ik nog niet bijster veel om handen heb maakte ik reeds drie korte oefentochtjes met mijn onafscheidelijke tweewieler. Ik doe het voorlopig rustig aan. Zéér rustig, want ik wil m´n hartslag nog niet boven de 140 jagen. Nu, ik heb van nature een redelijk hoge hartslag. Ik moet maar een lepel oploskoffie in een kop gieten en ik zit al aan 120! Bovendien waait het in Lanzarote ook soms...(heel af en toe (!) ) een beetje en zijn de wegen niet echt vlak te noemen. Om een lang verhaal kort te maken: op een gegeven moment reed ik op een steil stuk nog amper 6,5 km per uur... Uitgerekend op dat moment steekt een auto vol toeristen me voorbij, en de talrijke kopjes in de wagen kijken meelijwekkend achterom. Ze zouden eens moeten weten dat ik nog adem genoeg had om achterstevoren en met veel pathos onze nationale hymne aan te heffen, terwijl ik ondertussen op mijn SPD-SL pedalen gerust de lambada kon dansen, al lurpend aan mijn lauwe drinkbidon!
Voor de rest gaat alles hier zijn gewone gangetje, al hadden we zaterdag wel wat meeval. Zeg maar: "Hoerechance!" Nadat we de boodschappen uit de auto hadden geladen, vonden we verdomme de sleutel van ons appartement niet meer. Alles omgekeerd, uitgeladen, weer omgedraaid en ingeladen... Het dekselse onding bleef spoorloos! Gelukkig... Als de nood het hoogst is, is de huisbaas nabij! Bleek die gozer nog iets te moeten regelen met de huurders onder ons, en had hij toch wel een extra sleutel van ons appartement bij zeker! Probleem meteen opgelost! Op onderstaande link vind je alvast wat foto´s van ons stulpje en de omgeving.
Dit is het einde... Met de wedstrijd in Ternat valt het doek over mijn seizoen 2009. In Belgie althans, want begin december rij ik de 21 ste: "Vuelta de Maspalomas" in Gran Canaria. Zoals de meesten wel weten vertrek ik op zeven oktober (morgen dus) naar Lanzarote voor x-aantal maanden, maar geen paniek. Ik zal jullie vandaaruit ook op de hoogte houden hoe het me daar vergaat. (Ik kan mijn "duizenden" fans hier moeilijk in de steek laten hé...) Mijn enige ambitie voor de wedstrijd in Ternat was niet vallen en de wedstrijd uitrijden. Vanuit dit standpunt ben ik trouwens grandioos geslaagd!!! Net voor de start informeren nog enkele ex-ploegmaten wanneer ik nu precies vertrek. Als ze horen dat dit woensdag al is, is hun eerste reactie: "Oei, en wat als ge valt???" Ja vlam! Hierdoor rij ik de eerste ronden een beetje met de bibber in de knieen rond, (bedankt Rudy ;-) )maar al gauw voel ik dat "Murphy" niet meerijdt vandaag in het peloton, en neem ik terug gezwind de bochten al was ik een patrijs die achtervolgd wordt door een bende wilde jagers met in hun gezelschap Micha Mara. Waar zou dat beest trouwens het meest schrik voor hebben??? In de wedstrijd zelf voel ik dat ik niet direct de benen heb om vandaag hoge ogen te gooien. Het is ook opvallend kouder dan de vorige weken en daar moet ik toch weer even aan wennen. Ik hou me dan ook schuil in het peloton en finish risicoloos als 22e.
68 Km. in 1h.44' 39,2 Gem. 22e/29 Gem. hartslag:174 Max. hartslag:197
Voila, mijn volgende exploten zal ik hier neerpoten met m'n lege kl.... in de zuiderse zon! Goed nieuws trouwens voor de mensen in de omgeving van Maria-Aalter en omstreken. Deze winter moeten ze op de weg niet op hun hoede zijn voor een in groen-zwart getooide idioot op een fiets. !Hasta luego amigos!
Dit zou wel eens de laatste wedstrijd van het seizoen geweest kunnen zijn. Het was een zwaar seizoen, waar ik elke week het uiterste van m'n lichaam vroeg om: A: Te kunnen volgen. B: Anoniem in het peloton rond te hangen, en als alles meezat: C: Een bescheiden ereplaats binnen te halen. Luttele nanoseconden na de wedstrijd echter, ben je het grootste leed al vergeten en kijk je al terug uit naar de volgende martelgang-wedstrijd. Dit zal dus hoogstwaarschijnlijk m'n voorlaatste wedstrijd geweest zijn... Hoeft het nog gezegd dat slechts 23 renners kwamen opdraven, waaronder natuurlijk alle toppers uit de B-reeks? Ja? Awel, 22 toppers en ikzelf (de meeste "sukkels" zoals ik hebben hun seizoen wellicht al allemaal beeindigd) namen de start op dit mooie parcours dat nagenoeg parallel liep met dat van Aspelare. Na enkele kilometers wordt er gedemarreerd en aangevallen dat het een lieve lust is. De ene aanvalsgolf is amper gaan liggen of er steekt al een nieuwe op. Dit vergelijken met de invasie in Normandie is wellicht de geschiedenis oneer aandoen, maar ik kan me ondertussen levendig voorstellen hoe het er daar aan toeging. Door het gering aantal deelnemers moet je wel telkens zorgen dat je meespringt, wil je de wedstrijd niet vroegtijdig en oneervol verlaten. Ondanks ik momenteel in een behoorlijk goeie conditie vertoef, kan ik niet verhinderen dat er eerst vijf en vervolgens acht renners wegrijden. Tijdens de beklimming van "Aspelare berg" (klinkt nét nog niet zo bekend in de oren als de "Jaizkibel" of de "Poggio...") glip ik in de laatste ronde mee met de renner voor me. We kunnen de rest van het deelnemersveld achter ons laten en in de sprint klop ik nog m'n vluchtgezel voor een vijftiende plaats.
55,5 Km. in 1h.25' 39,2 Gem. 15/23 Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 187
Voor de derde maal werd dit kermiscriterium in m'n "home town" georganiseerd, maar qua deelnemersaantal liep het ook deze keer zeker niet de spuigaten uit. De meeste "parochianen" verkiezen immers te starten in de "ongeoefende" reeks, en wie ben ik om ze ongelijk te geven. Slechts 14 renners kwamen in onze reeks hun rugnummer afhalen, maar daaronder bevonden zich wel de Provinciaal kampioen bij de OVWF, Robert Standaert en de Belgische kampioen bij de LFT, Wim Braet. Aan de startlijn ging het er nog gezapig aan toe, en werd er gezellig gekeuveld over wie de prijs voor oudste, lelijkste of domste renner in de wacht zou slepen, (de uitslag in dit referendum laat ik om bestwil achterwege, en néé, ploegmakker Tom Persijn deed NIET mee...) maar eenmaal het startschot gegeven was werd het plots bittere ernst. De eerste ronden op dit str*ntparcours van 1,6 kilometer worden razendsnel afgewerkt. Ik geef er geen moer meer om dat we slechts met 14 renners zijn komen opdagen, want wie denk je dat als laatste renner op het lint tussen zijn blinkende kader hangt? Inderdaad, uw dienaar... Als ik de behaarde benen van de onbekende renner voor me opmerk, besef ik dat ik vliegensvlug moet opschuiven wil ik niet (nog meer) in de problemen komen. Tegen alle verwachtingen in lukt dit vrij aardig, omdat de meesten al aardig wat kruit verschoten hebben in de aanvangsfase. Voor Wim Braet gaat het er blijkbaar nog niet snel genoeg aan toe, want hij kiest samen met Thomas Devreeze het hazepad. Net als vorig jaar blijkt dit de goeie aanval te zijn want de twee bouwen elke ronde hun voorsprong uit. Na driekwart wedstrijd slaag ik erin om enkele ronden alleen voor het peloton uit te rijden. M'n voorsprong flirt zelfs even met de twintig seconden, maar ik moet uiteindelijk toch plooien en word terug bij de lurven gegrepen. Ik duik de laatste bocht in als vierde en kan in de sprint nog één renner remonteren, zodat ik net als vorig jaar vijfde word. Wim Braet kan in de laatste ronde z'n vluchtgezel afschudden en wint knap de wedstrijd.
Driewerf hoera!!! Hiep hiep rahoe!!! Néé, ik heb (weeral net niet) gewonnen, maar met trots kan ik jullie m'n 500 ste wedstrijd aankondigen. Ik wil hier nou ook niet te enthousiast over doen. Enige nederigheid is wel aan te raden, als je weet dat Eddy Merckx er ooit 525(!) gewonnen heeft! Ik daarintegen heb er slechts twee (deux, tzwei, two, dos,...) van gewonnen en minstens 450 wroetend in de buik van het peloton doorgebracht. "Man man, waar zijde mee bezig?" Hoor ik jullie luidop afvragen. En... inderdaad. Ik zie me nog vertrekken, zaterdag 30 september 2000. (Pas op, we komen nu 'n beetje in het verlengde van vorig artikel.) Met de sch*t in de broek naar Wachtebeke voor m'n eerste wedstrijd. Na veertig minuten en 28 kilometer zat hij eral op, maar ik had een gemiddelde van meer dan 43 en was best wel tevreden over m'n debuut. Ik dacht dat na verloop van tijd en x-aantal wedstrijden 43 per uur een makkie zou worden om te fietsen... Simpel kieken... liep dat even anders! Nu ik toch bezig ben met in het verleden te grasduinen, ik zal deze winter regelmatig eens een wedstrijd uit de beginjaren oprakelen. Kwestie van de "dode" periode wat te overbruggen. Helaas moet ik nu over naar "de orde van de dag", en dat is deze kermiswedstrijd in Landegem. Vijfhonderste wedstrijd of niet: ik zie vandaag af gelijk de beesten! Erger nog, dit willen ze een beest nog niet aandoen! Ik vind compleet m'n ritme niet, hang telkens achteraan het peloton te zwalpen en sterf elke ronde een keer of drie. Bovendien moet ik twee maal op korte tijd een kloof van tien meter overbruggen, omdat de renner voor me wel zo snugger is om er de brui aan te geven. Na dertig kilometer voel ik me iets beter, en voor één keer ben ik er niet rouwig om dat de wedstrijd met enkele ronden ingekort wordt. Met een "bielde" als een rijpe, overjaarse tomaat die drie jaar liggen sudderen heeft op een composthoop in Tsjernobil, eindig ik de wedstrijd achteraan het peloton.
58 Km. in 1h. 25' 41 Gem. Peloton Gem. hartslag: 175 Max. hartslag: 188
Vorig jaar heb ik misschien ietske overdreven en me teveel vrolijk gemaakt over de plaatsnaam waar deze wedstrijd plaatsvond. Bij deze bied ik dan ook m'n verontschuldigingen aan, aan de inwoners van REET, AARtSelaar en KONTich en beloof plechtig dat ik me niet meer ga verlagen tot dergelijke praktijken. Néé, als jullie zitten te wachten op vieze, bruine toestanden of WC-humor: Vergeet het! Daar doen we niet meer aan mee! Ook grappen of gissen naar de sexuele handelingen van homosexuelen of literaire verwijzingen naar de inwendige darmtoestand van onze medemens: Néé, néé. Met mijn darmflora is alles ondertussen pico bello, en ik hoop van jullie hetzelfde. De wedstrijd zelf in dit ...eh boeregat ten zuiden van Antwerpen had niet zoveel om het lijf. Amper 25 deelnemers, en gelukkig waren nog enkele C-renners in hun wedstrijd lek gereden, of we stonden hier met amper twintig man aan de startlijn. Uit vrees om weer vlug uit koers genomen te worden, springt telkens het ganse pak mee als iemand zijn kont opheft om een aanval te plaatsen. Toch slagen de drie sterkste renners (ploegmaat Saelens en de "Fereynen" De Bondt en Van Hove) erin om zich van de groep te ontdoen. Er gaan drie renners in de achtervolging en pas als ze meer dan één minuut boni bij elkaar gefietst hebben, komt het peloton in aktie. Iedereen draait mee rond, maar omdat ik twee ploegmaten mee heb vooraan, hang ik wat het vervelende ettertje uit. Als ik dan eens op kop kom probeer ik het tempo zoveel mogelijk te drukken, wat me enkele vernietigende blikken van m'n collega' s oplevert. Het achtervolgende groepje wordt echter terug gegrepen en opnieuw wordt de wedstrijd met enkele ronden gereduceerd. Best frustrerend als je meer dan twee uur in de wagen moet zitten om zeventig minuutjes te koersen! In de sprint voor de vierde plaats kom ik veel te vroeg in de wind te zitten, en eindig pas veertiende.
48 Km. in 1h. 09' 41,7 Gem. 14/25 Gem. hartslag: 164 Max. hartslag: 189
M'n laatste wedstrijd bij de LFT dit seizoen is het criterium in Stasegem. Aangezien de reeksen D tot en met G hun wedstrijd voor de onze afwerken mogen we niet op het parcours opwarmen. Dan maar de wijde wereld in natuurlijk, en ik piloteer m'n tweewieler de landelijke brousse in tussen Harelbeke en Deerlijk. Alhoewel ik talloze keren een poging waag om enige herkeningspunten in mijn grijze massa op te slaan, draait dit in het terugkeren compleet in de soep. Ik was ergens een kinderboerderij gepasseerd, meubelen Gaverzicht, het stadion van Harelbeke,... maar in welke volgorde??? Compleet geen idee meer van. Hopelijk kom ik in een volgend leven niet terug als prijsduif. Als ze me met de trein naar Barcelona zouden "deporteren", en me vervolgens daar zouden lossen zou ik direct zuidwaarts, richting "Islas Canarias" vliegen denk ik. Hmmm.... prijsduif... Misschien toch zo slecht nog niet... Nadat enkele sympathieke medemensen me richting Stasegem hadden gestuurd, kom ik nog net op tijd aan de start. Ook nu wordt er niet lang getalmd in het peloton, want de ene demarrage volgt de andere op. De eerste koershelft raakt er niemand weg, en verwonderlijk is dat niet, met een gemiddelde van meer dan 43 per uur. Ik rij rustig mee in het peloton en meng me na driekwart wedstrijd zo nu en dan in wat akkefietjes. Uit één van die schermutselingen raken uiteindelijk toch nog zes renners voorop, en kan ik met de rest van het pak sprinten voor een "mooie" ereplaats.
58 Km. in 1h. 23' 41,9 Gem. 13/29 Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 191
Ja lap. Dan slaagt een mens er eens in om meer dan twee weken geen frieten te consumeren, laten ze dan uitgerekend de inschrijving voor deze laatste midweekwedstrijd van de VWF in "frituur Carine" doorgaan! Bende sadisten! Vanuit alle windrichtingen kwam de geur van verse, knapperige en goudgele frieten naar me toegewaaid en ik had eigenlijk veel liever een grote met mayonaise, frikadel speciaal en een flink opgeschoten berepoot besteld in plaats van me in te schrijven voor de wedstrijd. Nu ja, gedane zaken nemen geen keer en een uurtje later sta ik braaf aan de startlijn. Over de wedstrijd zelf kan ik kort zijn. Als van de 28 vertrekkers er al acht de eerste hectometers vanonder muizen, even later gevolgd door een tiental anderen, dan schieten er maar bitter weinig over... Omdat het tijdsverschil tussen de verschillende groepjes en het A-peloton te groot wordt, moeten we onze wedstijd al na dertig kilometerkes stoppen. Je kan wellicht al raden wat ik na afloop uit pure frustratie bestelde ergens in een Aalterse frituur...
30 Km. in 45' 40 Gem. 20e/28 Gem. hartslag: 175 Max. hartslag: 191
Aangezien ik in de late namiddag op een receptie verwacht wordt, krijg ik de toestemming om bij de C's te rijden. Met het uitdrukkelijke order dat ik geen aanspraak maak op de felbegeerde regenboogtrui (alsof die kans er ooit inzat...) rep ik me naar de start. Het scheelde geen haar van een Yorksford Terrier of ik moest hier trouwens verstek geven. Na de wedstrijd donderdag in Nieuwkerken werd ik getroffen door een acute aanval van buikgriep en alle fysiche ongemakken die dat met zich meebrengt. Man man,... ik kan me verdomme niet herinneren dat ik ooit al zo ziek ben geweest. Ik lag vrijdag in de zetel onder een groene sprei, en niemand zag mij nog liggen! Ik verloor drie kilo op één dag. Had die buikgriep drie weken aangehouden, ik was op... Niet afgaan (had ik de laatste dagen genoeg gedaan) en gewoon proberen uitrijden bij de C's waren dan ook m'n grootste doelstellingen. Gelukkig was ik redelijk hersteld, want het liep vlotter dan verwacht. Ik ging redelijk soepel de prachtige helling op, telkens met de voorwacht van het peloton, maar in de afdaling liep alles steeds terug samen. Massasprint dus, en aangezien dat nooit echt mijn ding geweest is, laat ik ook deze keer het sprintgewoel aan me voorbijgaan Uit één wedstrijd bij de C' s kan je moeilijk conclusies trekken, maar ik merk wel dat het niveau hier dichter aanleunt bij het mijne. Voor een filmpje van de wedstrijd: http://www.youtube.com/watch?v=6Lr0eF-Fl4w&feature=channel_page
62,5 Km. in 1h.35' 39,5 Gem. Peloton Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 184
Snelle wedsrijd in deze Waaslandgemeente waarbij de A, B en C-reeksen samen rijden. In de eerste ronde rijden al dertien renners weg en ondanks de snelheid in het grote peloton redelijk strak blijft, halen we ze niet meer bij. Met de mooie wedstijd van Ophasselt in het vooruitzicht, hou ik me gedeist in de stormloop naar de meet en eindig safe in de buik van het pak.
66 Km. in 1h.34' 41,7 Gem. Peloton Gem. hartslag: 159 Max. hartslag: 184
Provinciaal kampioenschap vandaag. Niet dat het deelnemersveld zoveel verschilt dan tijdens een BK, EK of WK, maar het is om de prachtige leeuwentrui te doen en dat werkt als rasechte Spaans Canarische Belgische Vlaming toch altijd inspirerend. Ik had graag in m'n typisch "Vlaamsche" leeuwenkousen gestart , maar dat was niet mogelijk omdat ik simpelweg te leeg was om er te kopen vorige week. Moet ik trouwens dringend doen voor ik naar Lanzarote vertrek, om niet als Duitsers aanzien te worden tenminste. Alhoewel het nog altijd erger kan eigenlijk. Zolang ze me maar niet als Klup Bruhhe supporter associeren ben ik allang tevreden. Al twijfel ik sterk of ze daar al van dat ploegje gehoord hebben trouwens, maar goed. Eh.... Ah ja, Horebeke en zijn PK... Drie kwartier (en twee bananen en anderhalve suikerwafel) later dan voorzien wordt de wedstrijd op gang geschoten. Met een kleine drie kilometer afdaling, wat schommelend vals plat en twee en een halve kilometer bergop tussen 3 en 5 % is dit een omloop om in te kaderen. Helaas moeten wij hierop koersen, en meteen voel ik dat ik nog niet gerecupereerd ben van gisteren. Als rond halfweg wedstrijd een vijftiental renners kunnen wegrijden in de afdaling (!), mankeert de "jus" in de benen om mee te gaan. Wedstrijd gereden en in de laatste ronde gaan we nog op en over het A- peloton dat anderhalve minuut voor ons gestart was. Op de hellende aankomststrook ga ik als eerste (en domste...) de sprint aan en door de hevige tegenwind kunnen drie renners me nog passeren op de meet.
78 Km. in 1h. 57' 40 Gem. Gem. hartslag: 161 Max. hartslag: 186
M'n gouden jubileumwedstrijd van dit seizoen rij ik in metropool Ronsele! (Applaus op alle banken...) Onderweg pik ik m'n neefje Cas op, die bij een plaatselijk kameraadje uit die grootstad gaat spelen alvorens naar de wedstrijd te komen. Eind van de maand wordt hij pas vier jaar, maar nu al kent hij elk onderdeel van de racefiets, en kan zo voor de hand de vijf grootste verschillen opnoemen tussen een weg- cross-en tijdritfiets. Vertrekken naar de wedstrijd zonder zijn koersfiets is dan ook geen optie, dus staan de "Trek Madone" en "Dinosaur Adventure" broederlijk naast elkaar vastgebonden in m'n auto, al waren het twee drachtige koeien die dringend moesten gemolken worden. Voorlopig rij ik nog de wedstrijd en komt Cas supporteren, maar aangezien bij mij het verval al enige jaren terug is ingezet, zouden de rollen wel eens vlug omgedraaid kunnen worden. Bij het afhalen van het rugnummer krijg ik nummer 69 toegewezen. Eindelijk! Na acht jaar koersen, kan ik in m'n 493 ste wedstrijd m'n favoriete nummer opspelden... Tijdens het losrijden met Vincent Evers slaagt hij erin om net tien minuten voor de start lek te rijden, dus wordt het record van het verwisselen van achterband weer alle eer aangedaan. Twee knoeiers samen maken een hele halve, (of een halve hele zoals je wilt) en halen we bijwijlen de start. Helaas is de wedstrijd er één om vlug te vergeten, want in de vijfde van de tien af te leggen ronden word ik oneervol uit de wielen gereden. Ja, er was enorm veel wind, en er reden serieus wat kleppers (elite) in het peloton rond, maar toch... Tot op vandaag ben ik er nog niet goed van. Ik zat nochtans vrij goed vooraan toen het begon te scheuren, maar reed hierdoor wel al 'n halve ronde met m'n snater in de wind. Op een gegeven moment begon precies het ganse peloton achter mijn rug te demarreren, en kwam ik in een groepje gelosten van -ik schat- zeven man te zitten. Fransus Van Gorp ("de Kees") voor de vrienden, moedigt me nog aan maar het mag niet meer baten. Vertwijfeld gooi ik de handdoek en kan mezelf wel voor m'n domme kop slaan, als ik de volgende ronde zie dat het groepje terug aansluiting met het peloton gemaakt heeft.
37 Km. in 49' 41,5 Gem. Opgave Gem. hartslag: 177 Max. hartslag: 191
Denderwindeke ligt in de buurt van Meerbeke, en van de 99 renners aan de start vandaag, zal wellicht niemand ooit het genoegen ervaren om daar de eerste zondag van april als eerste over de meet te komen in de Ronde Van Vlaanderen. Althans, je weet nooit welke jonge beloften hier meefietsen natuurlijk. Ik heb alvast de deelnemerslijst zorgvuldig bewaard, om later misschien te kunnen uitpakken dat de winnaar van de Ronde van Vlaanderen nog zitten sterven heeft in het wiel van ondergetekende... Ook vandaag kunnen al vrij vlug 78 renners een kruis maken over de overwinning, want in de tweede ronde weten 21 renners zich te ontdoen van het peloton. Het is misschien moeilijk te geloven, maar ook ikzelf ben nog maar eens niet mee... Ik draai nochtans probleemloos mee in het grote peloton. Ik voel me in m'n sas door het warme weer en de mooie omloop, en zowel de voorlaatste als laatste ronde hebben we met een groepje een kleine kloof geslagen op de (helaas enige) molshoop in het parcours. We worden echter telkens terug tot de orde geroepen, en net als we gegrepen worden kan een groepje van zes a zeven man toch nog net uit de greep blijven van het ontketende peloton. Ik word 59 ste... en aangezien wiskundige studies uitwijzen dat ik hiermee nog veertig renners achter mij laat, keer ik niet ontgoocheld huiswaarts.
87 Km. in 2h.04' 42 Gem. 59e/99 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 193
Komt het door een gebrek aan motivatie, overmoedigheid, een mindere dag of vermoeidheid? Feit is dat ik op dit parcours in Kruishoutem me nog nooit echt als een vis in het water gevoeld heb. De helling die we telkens 22 keer moeten bedwingen ligt me totaal niet. Nu ja, helling... Het is in feite niet meer dan een veredeld stuk vals plat tussen twee weilanden, maar ik raak er verdomme amper op! Vandaag blaast de wind daar telkens in de rug, en zelfs nu vind ik zelden het juiste verzet. Ik heb het meer voor iets langere, zwaardere hellingen, maar aangezien we vandaag zoiets niet voor de wielen geschoven krijgen, doet al mijn gelul hier eigenlijk niets ter zake! Na amper enkele ronden bouwen twee renners al een onoverbrugbare kloof uit. Als ik sporadisch een kleine uitval waag naar een achtervolgend groepje blokkeer ik, en word ik vrij vlug terug bijgehaald. De frisheid ontbreekt vandaag, en ik besluit om de rest van wedstrijd in de buik van het peloton te blijven rondlummelen. (Zoals 95 % van de wedstrijden trouwens...) Ik was met de fiets naar Kruishoutem vertrokken, maar ben allesbehalve rouwig als "Schleck" me een lift huiswaarts aanbied. Daar aangekomen nestel ik me in de zetel en kom er de rest van de avond niet meer uit.
61 Km. in 1h.35' 39 Gem. 19e/32 Gem. hartslag:171 Max. hartslag: 191
Deze midweek wedstrijd brengt ons naar Gijzegem bij Aalst... Driewerf hoera! Ik beken. Ik heb hier eigenlijk nooit graag gereden, maar heb nu eenmaal niks beters te doen vandaag... Dankzij een haperende GPS en wegwerkzaamheden in de buurt van de ajuinenstad kom ik toch nog bijna gestresseerd aan de start. M'n humeur betert er niet op, als de wei die als parking dienst doet nog bezaaid ligt met enkele gigantische koeievlaaien, die vervolgens zowel door m'n Renault Kangoo, m'n Bontrager carbonwielen als mijn DMT-koersschoenen onopzettelijk opengesmeerd worden! Shit...! (Sorry voor de vele merknamen, maar aangezien ik nu van een jaar tijdskrediet geniet, moet ik m'n inkomen toch van ergens halen hé.) De wedstrijd zelf dan. De A- en B- categorie starten samen, en al in de eerste ronde gaan tien renners lopen, waaronder zeven B's. Gijzegem is traditioneel een snelle wedstrijd en er staat vandaag ook een vrij strakke wind, dus denkt het merendeel van het peloton zoals ik: Die "sukkels" halen we wel nog in... Gegokt en verloren natuurlijk, want ondanks een gemiddelde van 43 per uur, blijft het tiental voorop en hou ik me ver weg van het strijdgewoel op de eerste rijen voor de resterende kruimels.
61 Km. in 1h.25' 43 Gem. 25e/34 Gem. hartslag: 159 Max. hartslag: 179
Onder het motto: "afgaan in eigen dorp" start ik in deze 1.12 B wedstrijd voor elite zonder contract en beloften. De zenuwen stonden uiteraard hooggespannen, en dat beterde er niet op toen de semi-professionele Revor-Jartazi ploeg, met kleppers als Ben Berden en Vytautas Kaupas zich aan de inschrijvingstafel meldden. Ondertussen vroeg de ene na de andere flauwe plezante of ze hun geld op mij konden inzetten bij de bookmakers. Iets wat ik ze zeker niet wou afraden, wilden ze met een platte beurs huiswaarts keren. Tijdens het losrijden verlangde ik plots enorm naar de rust van een Canarisch strand, ver weg van alle renners, racebolides en blinkende ingesmeerde kuiten. Nu ja, niemand verplichtte me om hier te starten natuurlijk, maar ik was bereid m'n huid duur te verkopen. En of dat nodig was...! De eerste ronden ligt het tempo verschroeiend hoog! Ik kan me niet herinneren dat ik op het vlakke ooit al sneller gereden heb. Vijf-en-zestig per uur blijkt achteraf de maximum snelheid geweest te zijn! Iets waar ik me op dat desbetreffende moment allesbehalve bewust van was, omdat ik toen wellicht in een deuk tussen mijn kader hangend, enkel oog had voor het achterwiel van de renner voor me. Als na 'n uurtje elf renners al een tijdje ruim voorop rijden, wordt het tempo enigszins teruggeschroefd en voel ik me weer een beetje mens worden. De elf koplopers gaan zo hard tekeer, dat we met het voltallige peloton de wedstrijd al moeten beeindigen na 76 kilometer.
76 Km. in 1h. 48' 42,5 Gem. 49e/73 Gem. hartslag: 178 Max. hartslag: 194
Naar aanleiding van de start van de Eneco Tour in Aalter, werden alle renners van de gemeente ( + ikzelf ! ) uitgenodigd om als VIP de start mee te maken op het gemeenteplein. Naast een uitgebreid ontbijt en een voorstelling op het startpodium, kregen we van het gemeentebestuur ook een "drinkpulle" met daarin een waardebon van 25 Euro, te verbrassen in de plaatselijke fietsenwinkel. Dit was meteen ook m'n grootste prijs in mijn achtjarige carriere... Niks hoefde dus nog, in de 1.18 Open avondwedstrijd in Ruiselede, waar ik vorig jaar al na excact anderhalve kilometer de hardheid van een verkeerswisselaar testte. (Zie blog van 25/08/08) Het was enorm heet, zodanig broeierig heet, dat zelfs Maria kreeg af te rekenen met "warmtehoofdpijn," dus verkoos ze om een siesta te houden in de koelte, in plaats van me "naar de overwinning" te schreeuwen... Geef toe. Dit klinkt toch veel mooier dan: ..."me aan te moedigen." Met heel wat contractloze eliterenners aan de start vertrek ik echter met bescheiden ambities. Eerste doelstelling was om beter te doen dan vorig jaar, en daarna zien we wel. Groot was dan ook m'n opluchting toen ik na anderhalve kilometer het verkeerseiland succesvol passeerde! Vanaf de eerste ronde al ligt het tempo serieus hoog, en dat blijft zo de eerste 50 minuten. Net als ik wat kan recupereren en redelijk vooraan het peloton zit, demarreren achter m'n rug verscheidene renners en krijgen we een kopgroep van zowat 16 man. Een tiental probeert nog de sprong te maken, maar blijft hangen tussen het peloton en de kopgroep. Na anderhalf uur wedstrijd in de loden hitte begint dit z'n tol te eisen, want regelmatig geven verschillende roodaangelopen renners er de brui aan. Uit vrees voor vroeg uit de wielen gereden te worden, koerste ik de eerste 50 kilometer met de handrem op, maar nu ik merk dat er heel wat collega' s blazen als een drachtige koe, spring ik naar een vooruitrijdend viertal toe. Ik krijg nog één renner mee, en met ons zestal (waaronder collega blogger Wim Braet) draaien we goed rond, en ben ik tevreden met m'n dertigste plaats op drieenvijftig deelnemers. Ploegmaat Kristof Van Wymeersch echter, strand op een meer dan schitterende derde plaats!
Door m'n gering aantal koerskilometers gisteren op het BK, offer ik deze geplande rustdag op om eens te gaan rijden bij onze Westvlaamse vrienden van de OVWF. Net voor de start kom ik nog wat bekende renners tegen waarmee ik in mei in Parijs gekoerst heb. Met Giovanni De Beyter blijf ik relaxt aan de auto keuvelen, als het ons plots begint te dagen dat we (eigenlijk nogal redelijk vlug dringend snel rapido) naar de start moeten. Als we net in tegengestelde richting op het parcours komen, stormt de wagen met de rode vod al op ons af, en moeten we vliegensvlug rechtsomkeer maken of we worden overhoop gevlamd door het peloton. Hierdoor zitten we beiden redelijk vooraan in de meute, en heeft bijna niemand gemerkt dat we de eerste hectometers van de wedstrijd gemist hebben. Nu ja, tzal daar wel niet op aankomen zeker... Bij de OVWF wordt er zeer nerveus gekoerst en ik voel me in de bochtige omloop alles behalve secuur. Wanneer zeven renners ontsnappen en het ernaar uitziet dat we ze niet meer gaan bijbenen, wordt er iets minder "gekwakt" en "gecoupeerd," en laat ik m'n afgeleefd en afgrijselijke smoel wat meer in de voorgrond bewonderen. Een zestal maakt echter toch nog de aansluiting met de leiders en na driekwart wedstrijd en heel wat verloren demarrages (voor "den bok zijn kl*ten!"), reageer ik op een uitval van twee renners. We kunnen ons ontdoen van het peloton en in verschillende schuiven dikt onze eenheid aan tot een tiental. Het lukt ons het peloton voor te blijven, en met een 17e plaats spoel ik (slechts gedeeltelijk) de kampioenschapskater van gisteren door.
Dit is het einde... Met de wedstrijd in Ternat valt het doek over mijn seizoen 2009.
Dit zou wel eens de laatste wedstrijd van het seizoen geweest kunnen zijn. Het was een zwaar seizoen, waar ik elke week het uiterste van m'n lichaam vroeg om: A: Te kunnen volgen.
Voor de derde maal werd dit kermiscriterium in m'n "home town" georganiseerd, maar qua deelnemersaantal liep het ook deze keer zeker niet de spuigaten uit. De meeste "parochianen" verkiezen immers te starten in de "ongeoefende" reeks, en wie ben ik om ze ongelijk te geven.
Driewerf hoera!!! Hiep hiep rahoe!!! Néé, ik heb (weeral net niet) gewonnen, maar met trots kan ik jullie m'n 500 ste wedstrijd aankondigen.
Vorig jaar heb ik misschien ietske overdreven en me teveel vrolijk gemaakt over de plaatsnaam waar deze wedstrijd plaatsvond.
M'n laatste wedstrijd bij de LFT dit seizoen is het criterium in Stasegem. Aangezien de reeksen D tot en met G hun wedstrijd voor de onze afwerken mogen we niet op het parcours opwarmen.
Ja lap. Dan slaagt een mens er eens in om meer dan twee weken geen frieten te consumeren, laten ze dan uitgerekend de inschrijving voor deze laatste midweekwedstrijd van de VWF in "frituur Carine" doorgaan! Bende sadisten!
Aangezien ik in de late namiddag op een receptie verwacht wordt, krijg ik de toestemming om bij de C's te rijden. Met het uitdrukkelijke order dat ik geen aanspraak maak op de felbegeerde regenboogtrui (alsof die kans er ooit inzat...) rep ik me naar de start.
Snelle wedsrijd in deze Waaslandgemeente waarbij de A, B en C-reeksen samen rijden. In de eerste ronde rijden al dertien renners weg en ondanks de snelheid in het grote peloton redelijk strak blijft, halen we ze niet meer bij.
Provinciaal kampioenschap vandaag. Niet dat het deelnemersveld zoveel verschilt dan tijdens een BK, EK of WK, maar het is om de prachtige leeuwentrui te doen en dat werkt als rasechte Spaans Canarische Belgische Vlaming toch altijd inspirerend.
M'n gouden jubileumwedstrijd van dit seizoen rij ik in metropool Ronsele! (Applaus op alle banken...)
Komt het door een gebrek aan motivatie, overmoedigheid, een mindere dag of vermoeidheid? Feit is dat ik op dit parcours in Kruishoutem me nog nooit echt als een vis in het water gevoeld heb. De helling die we telkens 22 keer moeten bedwingen ligt me totaal niet. Nu ja, helling...
Deze midweek wedstrijd brengt ons naar Gijzegem bij Aalst... Driewerf hoera!
Onder het motto: "afgaan in eigen dorp" start ik in deze 1.12 B wedstrijd voor elite zonder contract en beloften. De zenuwen stonden uiteraard hooggespannen, en dat beterde er niet op toen de semi-professionele Revor-Jartazi ploeg, met kleppers als Ben Berden en Vytautas Kaupas zich aan de inschrijvingstafel meldden.
Naar aanleiding van de start van de Eneco Tour in Aalter, werden alle renners van de gemeente ( + ikzelf ! ) uitgenodigd om als VIP de start mee te maken op het gemeenteplein. Naast een uitgebreid ontbijt en een voorstelling op het startpodium, kregen we van het gemeentebestuur ook een "drinkpulle" met daarin een waardebon van 25 Euro, te verbrassen in de plaatselijke fietsenwinkel. Dit was meteen ook m'n grootste prijs in mijn achtjarige carriere...
Door m'n gering aantal koerskilometers gisteren op het BK, offer ik deze geplande rustdag op om eens te gaan rijden bij onze Westvlaamse vrienden van de OVWF.
