Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Het Beneluxkampioenschap van de VWF is de eerste wedstrijd voor m'n nieuwe ploeg, en het voordeel van in een sterk team te rijden, is dat je er zelf beter van wil, en gaat presteren. Veel wedstrijden dit jaar werkte ik af op de automatische piloot. Gefocust in de aanvangsfase, maar daarna dwaalden m'n gedachten onvermijdelijk af naar andere zaken. Nee gasten, NIET over blondines in te strakke minirokken. De blondines waren er misschien wel, maar door ons "prachtig" Belgisch klimaat bleef de rest achterwege... Ik zat ook steeds achteraan het peloton te snorkelen, en begon echt tam te worden. Te leeg om m'n truitje nat te maken of om enig initiatief te nemen. (M'n Campina collega' s herkennen me vast en zeker hierin...) Wel, vanaf vandaag besluit ik het roer drastisch om te gooien! Strijdend ten onder! De eerste twee ronden spring ik mee op alles wat beweegt. (Een drachtige ezel naast het parcours buiten beschouwing gelaten.) Ik rij me het snot uit de neus, en ben al redelijk murm gereden als de toppers hun duivels ontbinden. Door de stevige wind wordt het peloton in drie waaiers uiteen geblazen, en ik kom in de laatste groep te zitten. Ik til er niet zo zwaar aan, want vooraan kan ploegmaat Marnic Dervaux met een andere renner ontsnappen uit de kopgroep. In de sprint kan hij z'n medegezel makkelijk kloppen, en haalt zo de overwinning en de roze (!!!) Beneluxtrui binnen, die hij verplicht wordt te dragen tot het volgende kampioenschap. Wat een geluk dat ik niet gewonnen heb!
63 Km. in 1h 31 40 Gem. peloton Gem. hartslag: 168 Max. hartslag: 191
De wedstrijd in Lotenhulle was tevens de laatste in blauw-gele Dreamteam uitrusting. Het eens zo "majusteuze" team uit Deftinge stierf dit jaar een stille dood, maar ik kan nu gelukkig terecht bij het Fivez- Cyclingteam van Joost Pieters. Iets wat ik eigenlijk al veel eerder had moeten doen, want Joost is al bijna vijf jaar een goeie vriend, en vaak compagnon op m'n trainingstochten doorheen Gran Canaria en de Franse Alpen. We tellen 8 renners in onze rangen bij de C's, waaronder de Provinciaal- kampioen, Benelux -kampioen en Europees Kampioen. Inderdaad... Ik ben misschien wel het "kneusje" van de ploeg, maar naar het schijnt is de prachtige witte regenboogtrui voor mij gereserveerd in september... Hiernaast poseer ik "fier als een Eerste Comunniecantjen" in m'n nieuwe uitrusting.
Rond deze periode beginnen de verre verplaatsingen van en naar de (VWF)- wedstrijden door te wegen, dus rij ik eens dicht bij m'n "heimat", bij een andere nevenbond, nl. de LFT. De koers is ingericht door Wim Braet, en hij koos voor een typisch, maar zeer degelijk LFT-parcours in het landelijke gedeelte van Lotenhulle. (Gelukkig op wandelafstand van Lotenhulle Regional Airport, het Hilton en de metrostations: Nevele-Eleven, en Lodorp-Zuid.) Zoals zo vaak in het begin van een wedstrijd, ben ik ook deze keer "moordende slecht." Als er, (zoals vandaag het geval) van bij de start direct gekoerst wordt, hebben ze me bij m'n nekvel. In twee schijfjes rijden er evenveel groepjes weg, en al gauw is m'n moraal gedaalt tot onder het vriespunt. Als het dan ook nog eens begint te miezeren, is het hek helemaal van de dam. Ik wil de remmen dichtknijpen, doch... iets houdt me tegen. In een bocht, net voorbij de aankomst staat Willem Hooreweeghe. Willem, vroeger zelf renner is herstellende van de ziekte van Hodgkin.(www.bloggen.be/willemswebsite) Als ik denk aan wat hij allemaal heeft doorstaan, dan is het gemekker over een beetje regen, of over m'n schitterende Cosmic carbon racewielen die nu nat en vuil zijn een peulschil. Ik werk de wedstrijd af, maar meng me door het glibberige wegdek niet in de eindsprint.
60 Km. in 1h30' 39 Gem. 21/30 Gem. hartslag:168 Max. hartslag:184
Nauwelijks enkele uren terug in Helgie, en ik sta alweer aan de start van een wedstrijd. Ik ben er niet echt gerust in. De hemel is grijs, (of wat had je gedacht?) het is fris en er blaast een ellendig strakke wind. Het contrast met vorige week kan niet groter zijn. (Vergelijk het als een weekje "daten" met Catherine Zeta-Jones, om dan plots geconfronteerd te worden met Micha Mara...) Nu..., goed. Het parcours is er echter wel eentje om in te lijsten. 3,5 Km. dalen, en 3,5 Km. klimmen, voorbij oa. het bescheiden "stulpje" van ex-profrenner Peter Van Petegem. Met mijn prijzengeld dat ik in de loop der jaren bijeengestoempt heb, kan ik amper het knopke van z'n deurbel betalen. Doordat de wind in de beklimming stevig op kop blaast, heeft niemand echt veel zin om de knuppel in het hoenderhok te gooien. Halfweg koers komen er enkele D- renners bij ons, en die slagen er warempel in om de volgende ronde met enkele C' s weg te rijden. De kloof wordt niet meer gedicht, en in de sprint van ons uitgedund peloton, rep ik me naar een 11e stek. Warempel m'n beste resultaat bij de VWF dit seizoen.
62 Km. in 1h 36' 38,6 Gem. 11e/30 Gem. hartslag:161 Max. hartslag:184
Slechts sporadisch starten de reeksen C & D samen bij de VWF, maar aangezien deze wedstrijd rond het spitsuur de drukke Geraardbergsesteenweg aandoet, bevestigd deze uitzondering de regel. Ondanks onheilspellende berichten van weergoeroe Frank Deboosere, (de ex-snor, die zelfs bij 20 graden in juli loopt te kraaien van de pret, en dit dan "breedsmoelkikkerend" uitsmeert over de Vlaamse huiskamers), blijven de voorspelde onweders uit. Na twee ronden, kiezen maar liefst 28 renners het hazepad, en u raadt het waarschijnlijk al: ondergetekende is natuurlijk weer niet mee! Het was immers makkelijker (lees: minder lastig) de vluchters te tellen, dan mee te springen. Een schuldgevoel maakt zich echter van mij meester, en op de nijdige helling in Deftinge probeer ik het gat met de kopgroep te dichten. Ik krijg 2 companen mee, en een halve ronde bengelen we tussen de twee pelotons. Helaas, op de lange steenweg worden we overspoeld door een ontketend peloton, en die trekken zo hard door dat even later een volledige hergroepering een feit is. Ik moet 'n hele ronde serieus harken om de grote groep bij te benen, maar ben op tijd hersteld om in de hellende strook voor de aankomst te sprinten naar een 15e plaats.
61 Km in 1h32' 40,1 Gem. 15e Gem. hartslag: 174 Max. hartslag:194
De wedstrijd in Lotenhulle was tevens de laatste in blauw-gele Dreamteam uitrusting. Het eens zo "majusteuze" team uit Deftinge stierf dit jaar een stille dood, maar ik kan nu gelukkig terecht bij het Fivez- Cyclingteam van Joost Pieters. Iets wat ik eigenlijk al veel eerder had moeten doen, want Joost is al bijna vijf jaar een goeie vriend, en vaak compagnon op m'n trainingstochten doorheen Gran Canaria en de Franse Alpen.
Hiernaast poseer ik "fier als een Eerste Comunniecantjen" in m'n nieuwe uitrusting.
Rond deze periode beginnen de verre verplaatsingen van en naar de (VWF)- wedstrijden door te wegen, dus rij ik eens dicht bij m'n "heimat", bij een andere nevenbond, nl. de LFT. De koers is ingericht door Wim Braet, en hij koos voor een typisch, maar zeer degelijk LFT-parcours in het landelijke gedeelte van Lotenhulle. (Gelukkig op wandelafstand van Lotenhulle Regional Airport, het Hilton en de metrostations: Nevele-Eleven, en Lodorp-Zuid.)
Nauwelijks enkele uren terug in Helgie, en ik sta alweer aan de start van een wedstrijd. Ik ben er niet echt gerust in. De hemel is grijs, (of wat had je gedacht?) het is fris en er blaast een ellendig strakke wind. Het contrast met vorige week kan niet groter zijn. (Vergelijk het als een weekje "daten" met Catherine Zeta-Jones, om dan plots geconfronteerd te worden met Micha Mara...) 
Slechts sporadisch starten de reeksen C & D samen bij de VWF, maar aangezien deze wedstrijd rond het spitsuur de drukke Geraardbergsesteenweg aandoet, bevestigd deze uitzondering de regel. Ondanks onheilspellende berichten van weergoeroe Frank Deboosere,
