Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Vijf weken, twee bronchitisaanvallen en één maagvirus later is het eindelijk nog eens racetime op dit zonnige eiland. Door opgesomde calamiteiten was de conditie verre van optimaal, dus besloot ik maar de MTB-marathon, die de dag na deze wedstrijd zou gereden worden, te laten varen. Bovendien kan je als mountainbikegids alleen maar afgaan natuurlijk bij een tegenvallend resultaat. Oorspronkelijk was de wedstrijd ( een rit in lijn ) 75 km lang, maar dit werd door de overijverige Guardia Civil afgekeurd omdat ze de veiligheid van de renners niet konden garanderen op het niet voor het verkeer afgesloten parcours. Allemaal goed en wel natuurlijk, maar voor een massa halfgare en dronken carnavalsgangers kan het de dag nadien blijkbaar wel. Aan de start is het nog steeds gissen waar precies de wedstrijd op gang geschoten gaat worden. Over de aankomst heerst minder onduidelijkheid, die ligt 930 meter hoger op de "Alto de Fataga." Omdat ik zeker niet wil dat ze me hier bij mijn eh...lepels gaan hebben, rij ik meteen na de officieuze start vooraan het 64- koppig peloton. Hierin toch één bekende, want de sympathieke noorderbuur Immanuel Van Tintelen, die ik net achter me kon houden in de Gran Fondo del Sol van februari, is opnieuw van de partij. Eenmaal buiten Maspalomas en voorbij San Fernando wordt het tempo door enkele renners meteen serieus opgetrokken. De wedstrijdleiding heeft nochtans steeds niet doorgegeven dat de wedstrijd officieel gestart is, maar ik nestel me voor alle zekerheid toch mee vooraan in vijfde, zesde positie. Na een goeie vijf kilometer klimmen blijven we nog met een dozijn renners over, en waar we een beetje voor gevreesd hadden blijkt nu ook werkelijkheid. Op het uitzichtpunt van "Degollada de las Yegas" moeten we namelijk halt houden, en maar liefst 25 minuten wachten tot de laatste renner is komen aansluiten. De Duitse, Spaanse en Nederlandse scheldwoorden die op dat moment de zwoele lucht ingeslingerd worden zijn ontelbaar, want dit is allesbehalve goed voor de beentjes, die net lekker in het klimritme zaten. Een klein halfuurtje later tuffen we ons in een slakkengangetje achter de wagen en de politiemotards weer op gang, want nu wil de organisatie iedereen samenhouden tot de start in Fataga. Qua ritmestoornis kan dit uiteraard tellen, en mentaal valt het ook niet mee om je op te laden voor een vijf kilometer lange sprint bergop, want dit is nu de gereduceerde wedstrijdafstand. Van bij de start worden natuurlijk alle registers meteen opengetrokken. Dit wordt hier vijf kilometer pijn lijden met het bloed in de keel. Ik heb moeite om mijn tempo te vinden, want na anderhalve kilometer rijden er een tiental renners voorop, en zit ik in de achtervolging met een drietal renners. De laatste twee kilometers vind ik gelukkig het ritme terug, en halen we oa. door het beukwerk van Immanuel nog enkele renners in. We duiken nog net de top-10 binnen. Ik word finaal afgevlagd als negende, terwijl twee minuten eerder ex- prof Hans Peter Obwaller als winnaar over de streep kwam. Om in de uitslag opgenomen te worden, moeten we nog wel onder begeleiding van de Guardia Civiel de overige vijftig kilometer naar San Bartolomé, Santa Lucia en via Vecindario terug naar Maspalomas volmaken. Een rit die gelukkig zonder incidenten wordt afgewerkt. De volgende wegwedstrijd op dit eiland staat gepland voor einde mei (!), zodat Barduk als het ware gedwongen wordt om voordien eens enkele wedstrijden in Helgië te gaan afwerken. Ik hou jullie uiteraard op de hoogte!
Vijf weken, twee bronchitisaanvallen en één maagvirus later is het eindelijk nog eens racetime op dit zonnige eiland.
