Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Negen jaar geleden reed ik hier mijn eerste wedstrijd bij de VWF, mijn tweede koers ooit. Niet dat ik toen schuddend en bevend van de zenuwen aan de start verscheen, maar veel scheelde het toch niet... Nu, een klein decenium en honderden (al dan niet klote-koersen) later is er eigenlijk nog niet zoveel veranderd. Voor de start van elke koers (of hij nu in Lammekensvere, Aguïmes, Parijs of pakweg Zichem-Zussen- Bolder vertrekt maakt eigenlijk geen moer uit) ervaar ik toch een gevoel dat we gerust als stress kunnen omschrijven. Al was de vorige wedstrijd nog zo goed, het risico zit erin dat je hier al na twee ronden uit het peloton gereden wordt. Met 864 "draaikes" per "toerke" is dit zo gek nog niet, dus sta ik aan de start wat nerveus aan mijn mouwstukjes te frummelen en mezelf te vervloeken, omdat ik het blijkbaar niet koud genoeg vond om mijn schoenovertrekjes aan te doen. Eenmaal uit de beschutting en heerlijke dampen van het hamburgerkraam aan de start, dringt de snijdende noordoostenwind door merg en been. Zoals verwacht ben ik niet mee in de vroege ontsnapping van een achttal renners en de daaropvolgende ronden krijgt natuurlijk niemand meer een vrijgeleide van het peloton. Op anderhalve ronde voor het einde, kunnen toch nog enkele renners ontkomen, en omdat teamgenoot Patrick meeschuift sla ik het schouwspel vanop de eerste rijen van het peloton gade. In de pelotonsprint gaan er nog enkele renners voor me onderuit in een bocht naar links, zodat mijn dagopbrengst weer bijzonder schaars uitvalt. Maar of we ons geamuseerd hebben...!
58 Km. in 1h.31' 39,3 Gem. Peloton Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 187
Bijna dag op dag zes maanden geleden reed ik hier mijn laatste wedstrijd op Belgisch grondgebied, alvorens naar Lanzarote af te zakken. Leuk dat ik hier opnieuw mijn eerste koers mag betwisten. Alhoewel, leuk... In die zes maand is er in Ternat (en België tout court) weinig of niks veranderd. Het is er nog steeds kil, grijs en regenachtig. Wanneer ik mijn rugnummer ga afhalen schalt er een vrolijke, decadente dijenkletser van zangeres Samantha door de boxen, getiteld: "Eviva Espana..." "Geef mij maar alle dagen zon, Espana por favor..." Ik had (bijna) alle dagen zon, maar de ezel in mij wou dat een grote twee weken inruilen om vanop de eerste rij de voorjaarsklassiekers te volgen, en zelf wat competitie mee te pikken. Helemaal gerust ben ik er niet op. Je zal er hier als halve prof (mijn statuut als voltijds huisman in Lanzarote niet meegerekend) maar uit de wielen gereden worden... Tijdens de opwarming voel ik me al niet super. Door de koude wind heb ik nog wat last van de pees in mijn linkerknie, die ik vorige week tijdens een mountainbikewedstrijd bezeerde. Dat een koersje in Vlaanderen rijden iets heel anders is, dan met de handjes op het stuur vier uurtjes in de zon te peddelen, wordt me al snel duidelijk tijdens de eerste ronden. Het tempo ligt redelijk hoog, en ik mis een beetje koersritme om vlot op te schuiven, en vooraan het peloton stand te houden. Ik voel wel dat de conditie redelijk is, want had ik deze winter in België vertoeft, zou ik door dit apeweer héél wat minder trainingskilometers in de benen gehad hebben, en waarschijnlijk na enkele ronden al roemloos uit het peloton zijn verdwenen. Wanneer halfweg wedstrijd dertien man het hazepad gekozen hebben, stokt het tempo een beetje en waag ik me met een viertal anderen aan een schuchtere uitvalspoging. Echt ver rijkt onze vlucht niet, maar de volgende renners die demarreren hebben meer geluk, want zij blijven wel uit de greep van het peloton. De koers is gereden en ik eindig mijn eerste wedstrijd in de buik van het peloton.
64 Km. in 1h.41' 38,2 Gem. Peloton Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 194
Jawel, sinds zaterdag ben ik terug in het land, en de weergoden hadden meteen iets leuks voor me in petto: Stortregen, hagel, wind en temperaturen die met moeite net boven het vriespunt kwamen. (Althans, zo voelde het aan...) Zondagmorgen dan bibberend en bevend de start meegepikt van de Ronde van Vlaanderen op de grote markt in Brugge, en daarna postgevat op de eerste helling "Den Ast" in Mullem-Oudenaarde-Huise-Zingem... Hieronder volgt een filmpje van de doortocht van het peloton bovenop dit heuveltje, en spoedig volgt dan ook een verslag van mijn eerste wedstrijd op Belgisch grondgebied.
3. XI MTB- Rally Costa Teguise, Lanzarote 28/03/10 (Deel 2.)
VERVOLG VAN VORIG ITEM.
De klap is redelijk onzacht te noemen. Ik ben met mijn heup en knie op enkele smeerlappen van keien gevallen, en heb ook mijn stuur onzacht op mijn knie gekregen. Mijn linkse arm en knie zitten onder het bloed en stof, en mijn favoriete koerspakje ziet eruit alsof er een dozijn motten een pyama-party in gehouden hebben. Als ik terug op de fiets spring, trekt zowat alles tegen en heb ik meer weg van een kreupele eeuwling dan van een fitte mountainbiker. Wanneer het meeste bloed en vuil verwijderd is, vergewis ik me terug bij de inschrijvingstafel of mijn Belgische vergunning geldig is, maar zoals verwacht is dit niet het geval, en mag ik ook nog eens tien Euro extra dokken voor een dagverzekering. Al mokkend trek ik terug naar de auto, waar ik mijn lekkende drinkbus verruil voor een ander exemplaar, en als dan ook nog eens mijn achterband met een luide knal de geest heeft, denk ik eraan om definitief de handdoek te gooien. Zoveel ellende heb ik zelden meegemaakt voor een wedstrijd en met een "Je m´en fous" mentaliteit (en een in zeven haasten vervangen achterband) rep ik me naar de start. Daar wordt ik ook nog eens bij een andere reeks ingedeeld, zodat ik helemaal achteraan mag starten. Wanneer we het veld indraaien, zit ik al zesde, maar vang toch nog enorm veel stof op, want het heeft hier al bijna een maand niet meer geregend. (Beetje zoals in Helgië waarschijnlijk...?) Daar ik het parcours (met gering succes) al enkele keren verkend heb, weet ik de cruciale punten goed liggen, en als ik bij het ingaan van de tweede ronde al enkele elite- renners (die een minuut voor ons gestart zijn) kan inhalen, krijg ik een boost van zelfvertrouwen. Ik heb me trouwens zelden zo goed gevoeld in een wedstrijd. Ik zit nu al in vierde positie, maar verlies telkens wat tijd op de technisch steile afdaling, want de schrik zit er goed in om nog eens in het decor te belanden. Op de minder technische stukken, waar je goed "gas" kan geven, zit ik echter al vlug derde. Ik zie de biker die in tweede positie rijdt tamelijk ver voor me uitrijden, maar in de laatste ronde heb ik hem toch te pakken. Helaas net aan die vervelende afdaling, en ik verlies opnieuw vijftig meter, die ik met de beste wil van de wereld niet meer dicht krijg. Ondanks alle tegenslagen vooraf, is dit toch een opsteker, en kijk ik met belangstelling uit naar enkele wedstrijden die ik in april in mijn thuisland ga afwerken. Hopelijk met hetzelfde, zonnige weer... Al is dat laatste allicht een utopie.
16 Km. in 56´ 3e/30 Gem. hartslag: 187 Max. hartslag: 196
3. XI MTB-Rally Costa Teguise, Lanzarote. 28/03/10 (Deel 1)
Een slechte generale repetitie levert meestal een daverende voorstelling op... Met die gedachte troost ik me enkele minuten voor de start van de elfde editie van deze mountainbikewedstrijd, in de badplaats Costa Teguise aan de oostkust van Lanzarote. De hoeveelheid ellende en miserie die ik de afgelopen vierentwintig uur over me heen heb gekregen grensde werkelijk aan het ongelofelijke. In de tien jaar dat ik met een tweewieler op pad ben, heb ik nog nooit zoiets meegemaakt! Alhoewel, zó erg was het nu ook weer niet, maar ik probeer hier enigszins een spanningsveld te crieëren zodat jullie nieuwsgierigheid piekt naar ongekende hoogten... Het ging al verkeerd bij de parcoursverkenning op zaterdag. De omloop was netjes uitgepijld, op éen cruciaal punt na, zodat uw dienaar maar eventjes een kleine driekwartier in het vulkanisch niemandsland zat rond te crossen, en al zijn geografische kennis moest aanwenden om de weg terug te vinden. Toen ik eindelijk terug op het goeie spoor zat, reed ik achteraan lek. Een normaal mens stop dan, en spreekt z´n hulpkitje aan met reserveband en consoorten... Ik niet dus! Ik reed gewoon verder, met in gedachten dat zo´n brede mountainbikeband daar tegen bestand is. Viel dat efkes tegen zeg! Na enkele minuten rolde zowel de binnen- als buitenband van de velg, en tuimelde ik net niet tussen het stoffige steengruis. Ik graai al vloekend en grommend het reservebandje uit mijn achterzak en merk tijdens het opblazen dat het vol f*cking gaten zit! Ik verwens de kerel van de fietswinkel (waar ik mijn mountainbike gehuurd heb), en zet noodgedwongen mijn weg te voet verder. Terug thuis plak ik één bandje en rij terug naar het parcours. Nauwelijks tien minuten later rij ik opnieuw lek, vooraan deze keer. Opnieuw probeer ik verder te fietsen, maar wanneer mijn achterband voor de tweede maal leegloopt, vervloek ik alle mountainbikebanden naar de diepste krochten van de hel, en heb al verdomd veel spijt dat ik me voor die wedstrijd heb ingeschreven! Met drie opgelapte binnenbanden vertrek ik dus de volgende dag naar de wedstrijd. De start is om halfelf, en aangezien ik op de meeste afspraken een halfuur te laat opduik (behalve als het een "fietskoerswielrenevenement" betreft) ben ik om negen uur al ter plaatste. De start is aan het hotel Beatriz, en wanneer ik aan die parking ietwat nerveus uit m´n wagen stap, zie ik nog net enkele dronken Britse toeristen het hotel binnenrollen. Tja, wie moet hier nu medelijden hebben met wie? Terwijl zij lekker hun roes liggen uit te stinken na ongetwijfeld een gezellig nachtje uit, mag ik hier lavastof gaan vreten tussen enkele uitgedoofde vulkanen. Aan de inschrijvingstafel loopt het vervolgens ook al niet lekker. Ik ben blijkbaar de enige met een buitenlandse vergunning, en de afgevaardigden raken er maar niet uit of ik nog een extra dagverzekering van tien Euro moet afdokken. De oplossing is weer typisch Spaans: "Kom het straks nog eens vragen..." Ik spring in m´n koerskleren en heb nog tijd genoeg om de omloop nog eens af te haspelen. Halfweg het parcours, op het steile technische stuk bergop loopt het mis. Ik probeer dit al fietsend af te werken, maar verlies mijn controle over mijn vehikel en beland een meter lager tussen de met scherpe rotsen bezaaide ondergrond...
Om de dode momenten hier wat op te v(l)ullen pak ik nog eens uit met één van mijn beruchte afdalingsfilmpjes. Deze keer neem ik jullie terug mee naar Gran Canaria, waar ik op 7 januari de afdaling filmde van mijn favoriete berg, de Sória. Net zoals de Tabayesco in Lanzarote een waardemeter is voor de conditie, probeer ik telkens als ik in Gran Canaria vertoef mijn record op bovenvernoemde berg te verbreken. Iets waar ik de laatste jaren niet meer in slaag, dus ik verdenk mijn crono (die in maart 2006 afklokte op 19'45") ervan om minstens één minuut "gefoefeld" te hebben, want hoe vlug ik ook die ellendige berg opvlam, ik raak niet meer dichter dan 20' 44".
Deze week hang ik op Lanzarote de gids uit, want mijn ouders hebben onlangs hun vliegangst overwonnen en zijn deze morgen gearriveerd. Om de gemiddelde leeftijd op het eiland niet abrupt de hoogte in te jagen, is gelukkig m´n vierjarig neefje Cas meegekomen...
Voor het filmpje van Sória, klik op onderstaande link:
Dinsdagmorgen 23 februari. M´n twee huisgenoten lepelen zenuwachtig hun mueslipapje leeg en tikken op spastische wijze sporadisch hun lepel tegen het diepe bord. Vandaag komt immers de tweede lading Belgen naar dit zonnige lava-eiland afgezakt om zich klaar te stomen voor het nieuwe wielerseizoen, en het op komst zijnde viertal kunnen we allesbehalve catalogeren onder "pelotonvoer." Ik gooi nog wat olie op het vuur door m´n gasten de uitslag van één van de laatste WAOD-wedstrijden onder de neus te schuiven, waarbij zowel de winnaar (Peter de Corte); de vierde (Fransus "Kees" van Gorp) en de zesde in de uitslag (collega blogger Wim "Wibra" Braet) hier zullen neerstrijken. Deze drie ploegmaten van Cycling Team Grillhuisje worden aangevuld met Vincent Evers, afgelopen seizoen tweede op het Belgisch Kampioenschap van eerder vermeldde wielerbond. Voorafgaand aan hun komst werd er heel wat heen-en weer gemaild met uw dienaar. Blijkbaar waren ze er niet helemaal gerust in over hoe, wat of waar ze gingen terechtkomen, en ik kon ze moeilijk ongelijk geven. Met enige slechte wil kan je me omschrijven als een individu van 12 stielen en 13 ongelukken, daarbovenop gezegend met twee linkse handen! Maar...als het over vakantie´s of fietstochten organizeren gaat ken ik m´n gelijke niet, dus mochten ze eigenlijk op beide "flappy's" slapen!
De nadruk tijdens deze stage lag op lange duurtrainingen, waarbij ik m´n stinkende best deed (dit was soms letterlijk te nemen, want enkele vrienden lagen door verandering van spijs wat in de war met hun darmstelsel, en produceerden uitlaatgassen die gerust een gezonde Indische olifant geveld zouden hebben) om hen alle uithoeken van het eiland te laten zien. Van Mirador del Río in het uiterste noorden, over Playa de "Fa-maaaaa-ra" in het westen, door de wijngaarden van La Geria en uitgestrekte lavavelden van Timanfaya, tot het meest zuidelijke punt in Playa Blanca. Nu, het wegennet op Lanzarote is niet heel uitgebreid, maar toch slaagden sommigen erin om bij afwezigheid van ondergetekende, hopeloos verloren te rijden, en pas terug hun uitvalsbasis te bereiken toen de zon al geruime tijd aan de westelijke zijde verdwenen was. Waarschijnlijk had diezelfde stralende bol hun oriëntatievermogen driftig in de war gestuurd. "Mooie liedjes duren niet lang," zegt het spreekwoord, en een weekje fietsen in de zon bij temperaturen tussen de 23 en 27 graden is dan ook vlug gepasseerd. Met de nodige kilometers in de benen en een (bij sommigen rode) gebronsde tint, stapten m´n makkers terug op het vliegtuig richting Helgië, waar volgens het weerbericht sprake was van een eerste lichte lenteprik: halfbewolkt en zes graden... Veel sterkte jongens!
Trainingsverslag van de "Helgians" op Lanzarote. Deel 1.
Sinds kort beukt ondergetekende weer moederziel alleen tegen de bijwijlen harde wind op dit eiland. Dinsdag hebben de laatste telgen der Belgen (een rijmpje op zijn tijd kan geen kwaad, en is zelden schrikwekkender dan prikkeldraad...) de Canarische archipel verlaten en zijn de sportievelingen in dit dorp terug herleid tot anderhalf. Exclusief de hond van de benedenbuur, want zijn immense uitwerpselen waarmee hij onze oprit hier bezaaid, zouden helaas niet misstaan op het WK- figuurkakken voor blinde en slechtziende viervoeters! Ik ben er trouwens heilig van overtuigd dat minstens tachtig (!) procent van de hondenpopulatie hier zijn gevoeg komt doen, want de enorme hoeveelheid aan eh...laat ons zeggen "ex-Pedigree Pal voeding" die hier achterblijft kan onmogelijk het werk zijn van één blaffend en kwispelend zoogdier. Ik heb geen flauw idee hoe ik nu van dit vettig hondenverhaal opnieuw een brugje moet maken naar de trainingen met mijn Belgische vrienden hier, dus sta mij toe meteen van wal te steken met de aankomst van Niels en Peter op zaterdag. Geen tijd te verliezen denken die twee. Vanop de parking van "Lanzarote Airport" werden meteen de fietsen in elkaar geknutseld en vertrokken we in noordelijke richting om hun beentjes die vier uur ineengehaakt zaten op het vliegtuig, los te gooien. Bij windkracht 5 en rukwinden tot 80 a 90 kilometer per uur monteer je best geen hoge velgen, maar dat was natuurlijk zonder onze Belgische vrienden gerekend. In de verschrikkelijke zijwind kon je de fiets amper recht houden en de vederlichte "Schleck" (Niels) werd net niet opgeschept en weggeblazen richting Marokkaanse woestijn. Gelukkig milderde de wind de volgende dagen, en konden we in afwachting van de tweede golf landgenoten (die ons dinsdag zouden vervoegen) al enkele pittige trainingen afwerken.
Arrieta is leeg en verlaten... Nadat zaterdag Niels en Peter het vulkaaneiland al de rug hadden toegekeerd, hebben vanmorgen de laatste Flandriens het vliegtuig richting thuisland genomen. Vooraleer hier een verslagje van de Belgische trainingsstage volgt, hou ik jullie zoet met een kort filmpje van een trainingsbreak in het zuidwesten van Lanzarote.
U hebt het waarschijnlijk al gemerkt. Weinig tijd om te schrijven voorlopig. Ik speel momenteel gastheer voor "Schleck" en zijn maat Peter, die het koude België ontvlucht zijn en hier heel wat kilometers afmalen onder het goedkeurend oog van ondergetekende. Bovendien zijn hier gisteren ook nog eens vier streekgenoten neergestreken met dezelfde intenties, zodat mijn dagen hier goed gevuld zijn met het begeleiden van die wielertoeristen... (Ai, dat wordt afzien als ze dit lezen!) Arrieta is een Belgische enclave momenteel! Maar goed, beelden zeggen meer dan woorden. Op onderstaande link alvast een impressie van het bonte gezelschap. Meer filmpjes zullen ongetwijfeld volgen.
(Na wat pc problemen afgelopen week, eindelijk het vervolg van de tweede etappe!)
De lichamelijke schade is zo goed als nihil, en ik zet de achtervolging in. Iets te ondoordacht wellicht, want voor ik het goed en wel besef, tuimel ik weer over mijn tweewieler en rol opnieuw tussen die ellendige stenen. Gelukkig ook deze keer (op wat geschaafde vingertoppen na) zonder erg. Meteen weet ik nu ook waarom de meeste mountainbikers racen met handschoentjes met lange vingers! Na de lange lus door het Nationale Park, krijgen we ongeveer twee kilometer asfalt voor de wielen geschoven, en kan ik (ondanks m´n geringe tijdrijderscapaciteiten) twee renners bijhalen en achter me laten. Helaas niet voor lang, want als toetje wachten nu enkele pittige "vulkaantjes" om te beklimmen, en mede ook door de opkomende vermoeidheid kan ik mijn bike niet onder controle houden en vlieg een derde keer het decor in! Niet echt bevorderlijk voor het zelfvertrouwen, en op de technische stukken klik ik al op voorhand m´n schoenen uit de pedalen om niet nog eens in het stof te bijten. Na bijna drie uur ploeteren over- en door zand, stof, stenen en vulkanen blijken de laatste acht kilometer hoofdzakelijk bergaf te lopen. "¡Peligroso!" Lees ik op een houten paaltje bij een steile afdaling, en vooraleer m´n traag brein uitgecalculeerd heeft dat dit "gevaar" betekend, sukkel ik een vierde keer van de fiets! Ik kom onzacht tussen de scherpe lavastenen terecht, en moet nu toch efkes blijven liggen. M´n linker scheenbeen en enkel is serieus geschaafd, en ik lig te spartelen als een speenvarken om uit die stomme pedalen te komen! Door m´n geklungel schiet er nu ook een geweldige kramp in mijn linkerbovenbeen, zodat mezelf bevrijden uit die ondingen een ware marteling is. Ik lik voor een vierde keer m´n wonden en tel nu de kilometers af naar de finish. Tijdens de laatste kilometer moeten we nog verscheidene trappen naar beneden rijden, maar vergeleken met wat we achter de kiezen hebben, is dit slechts een peulschil. Redelijk afgepeigerd bereik ik de eindmeet en ondanks de verschillende tuimelpertes ben ik toch nog 43ste. De winnaar, is net als gisteren de Schot James Angus Ouchterlony. Als ik zijn tronie aan een nauwkeurige studie onderwerp, bemerk ik het ontbreken van de bovenste, voorste rij tanden. Waarschijnlijk ook ergens achtergelaten op één of ander mountainbikeparcours...
Foto´s vind je op deze link: www.foyfoto.com (Doorklikken naar:"2- stage mountainbike race Lanzarote.")
60 Km. in 3h.11' 49'' 43e/128 (41e op 128 in de eindstand.) Gem. hartslag: 171 Max. hartslag: 191
Op het ontiegelijk vroege startuur van 9 AM (!) schuiven nog 128 dapperen (of onnozelaars, er zijn namelijk nog duizend-en één mogelijkheden om een zonnige zondag door te brengen) aan voor deze langste en technische etappe, die ons onder meer door de uitgestrekte lavavelden van het "Parque Nacional de Timanfaya" gaat voeren. Wie "lava" zegt, denkt misschien nog even met weemoed terug aan het satirisch TV-programma eind de jaren tachtig, met Kamagurka en Herr Seele. De vaste rubriek:"Wally in Space," met jawel, niemand minder dan de voice of Europe, Eduard Van de Walle in de hoofdrol, bevatte als afsluiter steeds dezelfde scene waarin heerlijke kubusjes verorberd werden, en nu ik dit hier zo keileuk en melancholisch zit neer te pennen, besef ik dat ik nog maar eens mijlenver van het onderwerp ben afgeweken... Na de explosieve start besluit ik om niet teveel in het "donkerrood" verder te rijden, want met zestig kilometer op een heuvelachtig parcours voor de boeg, zou dit wel eens een héle lange voormiddag kunnen worden. Na een halfuur koers lijk ik m´n plaatsje gevonden te hebben in een groepje van zeven man, maar naarmate de technische stukken elkaar blijven opvolgen, moet ik er toch enkele laten gaan. Naast talrijke korte steile heuvels, bezaaid met scherpe keien en verraderlijke kloven, moeten we ook een flink uit de kluiten gewassen rioolbuis door. Ondanks mijn lichte aanleg voor claustrofobie kom ik dit obstakel nog vrij vlot door. Even later verrijst het standbeeld van niemand minder dan de duivel hemzelf aan de horizon! Geen twijfel mogelijk...we naderen het gevreesde Nationale Park van Timanfaya! Zes meter onder de oppervlakte, bedraagt de temperatuur daar om en bij de 400 graden! Dichter kan je volgens mij niet bij de hel komen (vandaar de duivel als symbool) dus moet deze strook mij als black metalaanhanger van het eerste uur wel liggen. Aanvankelijk is dit ook zo. We rijden nu met de wind in de rug over een "single track," bestaande uit gestolde lavastenen. De weg is zo hobbelig en ruw, dat zelfs een gedrogeerde, uit zijn bek fluimende kameel het zou vertikken om erover te gaan! Net als ik de techniek van over de keien te rijden onder de knie lijk te hebben, maakt m´n voorwiel een zwieper en beland ik met mijn snuit op de keien... WORDT VERVOLGD
1. 2-stage MTB race La Santa, Lanzarote. Eerste etappe, 30/01/10
Ondanks deze tweedaagse MTB-wedstrijd in mijn agenda stond genoteerd als "ontspanning," "fun," en "sfeeropsnuivend" verschijn ik toch met de nodige stress aan de start. Niet in het minst om de tien items die ik in vorig item postte, maar ook omdat ik vijftien minuten voor de start nog een technieker moet raadplegen omdat mijn schijfremmen tegen de remblokjes slepen. (Zie foto.) Gelukkig is de brave man stressbestendiger dan ik, en kan ik toch nog tien minuutjes opwarmen en mijn concurrenten observeren. Naast enkele Spaanse toppers is het team van de Deense winnaar van vorig jaar ook opnieuw van de partij, en dus is m´n eerste bekommernis om niet volledig weggereden te worden op "mijn" eiland. "Och, ze kennen je daar toch niet!" Hoor ik de meesten al denken... Wel, denk je nu echt dat er hier meer dan één halve gare met een groen koerspakje en wapperende blonde haren het eiland doorkruist??? Maar goed. De eerste hectometers worden gezapig afgewerkt, maar eens we het veld induiken en de groene vlag naar beneden gaat, breekt de hel los! Stof, stenen, zand en kuilen zorgen ervoor dat al na één kilometer een veertigtal renners met een lichte voorsprong op de eerste heuvel afstormen. Ik hang nog net in de wielen, als plots de renner voor me zijn zadel breekt! Ik kan hem nog net ontwijken, maar kom naast het berijdbare spoor terecht en hobbel hopeloos van de ene kei in de andere put. Als ik opnieuw terug het goeie spoor te pakken heb, ben ik zo´n twintig plaatsen verloren en kan ik de achtervolging inzetten. De eerste helft van de etappe, krijgen we constant de ene zandheuvel na de andere voorgeschoteld, en ik ben in maanden niet meer zo diep moeten gaan. Op de best berijdbare sporen (lees: minst slechte zanderige kiezelweg) kan ik verschillende renners opnieuw inhalen en achter me laten, maar even over halfweg wedstrijd begin ik te knoeien tegen de sterren op! Het parcours wordt nu technischer met steile, bochtige afdalingen en ik klooi er op los! Niet alleen heb ik blijkbaar teveel druk in mijn banden gepompt, ik mis gewoon de techniek van de "Canariens" die hier elke week met ware doodsverachting doorscheuren. Per bocht verlies ik gemiddeld drie meter, en het kost enorm veel kracht om telkens de ontstane kloof dicht te rijden. Eén voor één komen ze terug, en zo verlies ik op het einde nog een tiental plaatsen. Ik schuw nu elk risico, en bereik zonder kleerscheuren de finish van m´n eerste mountainbikewedstrijd.
34 Km. in 1h.30' 47" 54/133 Gem. hartslag: 183 Max. hartslag: 198
Onder het motto: "afgaan in eigen streek" doe ik dit weekend mee aan een tweedaagse mountainbikewedstrijd op Lanzarote, georganiseerd door het sporthotel La Santa. Ik heb ondertussen al twee keer kunnen kennismaken met mijn gehuurde bergfiets, en hier zijn alvast tien redenen waarom het niets gaat worden dit weekend.
1. De conditie. Heb vorige week in België nauwelijks een fiets aangeraakt, ben bovendien met een lichte vorm van buikgriep teruggekeerd waardoor ik twee dagen in de zetel heb moeten doorbrengen.
2. Behendigheid. Ben nooit een haantje de voorste geweest om me door een peloton te slingeren, laat staan van een met keien bezaaide bochtige grintweg "full speed" af te dalen. Zelfs een dronken Rus beschikt momenteel na acht glazen vodka over meer oog-hand coördinatie dan ondergetekende.
3. De concurrentie. Volgens de site van La Santa komen heel wat professionele mountainbikers jaarlijks naar dit evenement afgezakt, aangevuld met enkele toppers uit de dua-en triatlon wereld, waaronder wereldkampioen Eneko Llanos. Een podiumplaats zal dus waarschijnlijk te hoog gegrepen zijn...
4. Schoenen. Nooit gedacht dat mijn eerste paar (tweedehands) raceschoenen nog eens het levenslicht zouden zien. Dat ze hondslelijk zijn, tot daar aan toe, maar ze zijn ook nog eens anderhalve maat te groot, de zool is vervaardigd uit plooibaar plastiek en zelfs met behulp van twee paar kousen zitten ze zo los als iets. Het is zelfs zo erg, dat bij elke pedaalslag een dozijn kiezeltjes in de ontstane opening achteraan binnenduiken en aan m´n voetzolen beginnen te kriebelen. Deze schoenen zijn trouwens op maat gesneden voor de voeten van Sideshow Bob, de moordzuchtige sidekick van Krusty de Clown uit de Simpsons.
5. Pedalen. Net als voorgaand item van kapitaal belang om na het opspringen op de fiets een snelle wedstrijdhervatting te bewerkstelligen. Op TV springen die crossers in hun pedalen alsof het niks is. Ik verdenk ze er trouwens van dat ze magneetjes op hun schoenen kleven, de ellendelingen, want slechts zelden zie je zo´n doorslijkte renner een dubbele poging wagen om zich vast te klikken. Ik ben steevast tijdens de start van een wegwedstrijd als laatste weg, omdat ik mijn gigantische voeten niet onmiddelijk in die ondingen weet te bevestigen.
6. Banden. Ongelofelijk lomp, zo´n mountainbikeband! Ze zijn verdomme nog breder als m´n Bontragervelgen hoog zijn, en die "tappen" erop zouden trouwens niet misstaan op een uit de kluiten gewassen tractor, die moet assisteren bij het dreggen van het kanaal Gent-Brugge. Ik krijg nu al heimwee naar mijn vederlichte Trek-fiets en m´n Fortezza pro tuben, waar je godverdomme 14 Bar in kwijt kunt!
7. Versnellingen. Na twee dagen heb ik nog steeds niet door hoe die dingen werken. Duwen aan de rechtste hendel vooraan doet de ketting achteraan naar de grotere kransjes schakelen, terwijl dit vooraan omgekeerd is. Zo heb ik al meermaals tijdens het plots opduiken van een steile heuvel een nieuwe betekenis gegeven aan de wieleruitdrukking "geparkeerd staan."
8. Startuur. In België wordt er om 14, 16 of ´s zomers zelfs om 19 uur gestart, en niet zelden zijn die avondwedstrijden ook m´n beste van het seizoen omdat ik nu eenmaal geen ochtendmens ben. Nee, hier in Lanzarote vinden ze er niets beters op dan te starten om 9 (!) uur!!! Een tijdstip waarop uw dienaar doorgaans uit zijn bed komt gerold, en een klein uurtje later niet zonder enige moeite het ontbijt tot zich neemt.
9. Het weer. Dit mogen dan wel de Canarische eilanden zijn, het is hier nu ook putteke winter! We beleven momenteel een koudegolf, want het kwik moet "scharten" om met moeite 21 graden te halen. Pas op, dan mag er nog geen wolk voor de zon schuiven, of het is er amper 19! Dit in combinatie met de bijwijlen verschrikkelijke noord-oostenwind heeft me deze week al meermaals uit m´n koerspakje doen bibberen, zodat ik er ongetwijfeld nog een stevige verkoudheid zal bovenop krijgen.
10. Humo. Eigenlijk heb ik momenteel totaal geen tijd voor onnozelheden zoals mountainbikewedstrijdjes en duurtrainingen. Ik moet me hier namelijk door m´n uit België meegesmokkelde stapel Humo´s worstelen. Heb net Humo 3610 van 10 november 2009 uit. Het begint dus te korten...
Voila... Desondanks alles hou ik jullie toch op de hoogte hoe ik het er hier ga van afbrengen.
Na een kort maar intens weekje in Helgië ben ik opnieuw in Lanzarote. Het bleek onmogelijk om iedereen eens te bezoeken, maar begin april ben ik opnieuw in het land, en dan zal ik er pas echt alles aan moeten doen om de meesten te ontlopen... ;-)
Helaas ben ik uit België teruggekeerd met een lichte vorm van buikgriep en hoop ik dit euvel vlug te overwinnen, want volgend weekend staan er enkele mountainbikewedstrijden op het programma.
Om de tijd te doden (het weer gaat daar bij jullie toch terug bergaf nu ik weg ben) kan je hieronder alvast een video bekijken van mijn afdaling naar de Barranco de Ayagaures in Gran Canaria. Normaal zou hier ook een video op volgen van de afdaling van Soria, maar m´n ellendige computer in België vertikte het om het filmpje op te laden.
Sinds zaterdagavond ben ik dus neergestreken in België, en het eerste wat me is opgevallen is dat er hier niks veranderd is! Grijs, kil, mistig, koud,... Jaaaa, dit is Helgië in januari! (En helaas ook soms in juni, juli, augustus,...) Ik, die zelfs op Lanzarote al begin te zagen als er eens drie wolken voor de zon kruipen, en tijdens training al vanaf 21 graden de mouwstukjes uit m'n achterzakje graai, ben niet van plan om hier veel op de fiets te kruipen. (Tenzij bij de eerste wintertrainingen van neefje Cas, die daarstraks al z'n oude nonkel verbaasde door zonder handschoenen te rijden, en bij thuiskomst zelfs nog warmere handen had dan ondergetekende in zijn Syberische exemplaren!)
In Lanzarote nog, heeft uw weledelgeboren dienaar eens zijn inventaris opgemaakt van het jaar 2009 qua fietskilometers. Ik weet ook wel dat de eerste maand van het jaar al over halfweg is, maar ik leef daar op het ritme van de zon, en ben niet te beroerd (nooit geweest trouwens) om een beetje werk over te laten voor de dag die komen gaat. Ze hebben er daar trouwens een schitterend woordje voor, namelijk "mañana." Zeventienduizendachthonderdachtenveertig kilometer had ik dus vorig seizoen op de teller. Net geen 18000, en vooraleer jullie nu allemaal gaan uitrekenen waar ergens ter wereld ik zou terechtgekomen zijn, indien ik die afstand zuidwaarts na elkaar had afgelegd, vertrokken zijnde vanuit het centrum van België (Frituur "Ludwina" in Maria-Aalter bijvoorbeeld) stel ik mij een andere vraag: "Waar heeft al dat labeur op de fiets überhaupt tot geleid?" Wel, hiervoor hebben we enkele mooie Vlaamse spreekwoorden, en ik kan alvast meegeven dat de eerste die in me opkwamen: "Voor den bok zijn kl*ten" en "Voor Piet Snot" waren. Had ik voor elke gefietste kilometer één eurocent gekregen, ik zou verdomme nog niet half uit de kosten gekomen zijn om drie kettingen, één pioen, buiten-en binnenplaat en ontelbare buiten-en binnenbanden te betalen! Maar goed. Met enig zelfrelativisme kan ik ook stellen dat dit tenminste aangename en nuttige vrijetijdsbesteding was. Voor de buis hangen en voorgekauwde flauwekul als "Familie" of "Thuis" volgen was al helemaal geen optie.
Op onderstaande link een kort filmpje van de beklimming van Arteara (dichtbij Fataga) in Gran Canaria. Zoals je zal zien, heb ik hier allesbehalve een luilekkerleventje! Godgansedagen bergop en of dat nog allemaal niet genoeg is, dan ook nog onder een stralende zon bij 25 graden. Je zou voor minder naar België verlangen... Of toch niet??? Wel, tot mijn grote spijt kan ik hier melden dat ik volgende weekend in Helgië zal neerstrijken voor een weekje schudden, beven, klitteren (wat dat ook moge zijn) en klutteren! Ik kijk er wel naar uit om jullie allemaal terug te zien! (Allez, de meeste toch...) Voor degenen die mijn conditie eens aan een grondige test willen onderwerpen, kort maar duidelijk statement: "Ge denkt toch zeker nie da ik mijne velo daar van stal ga halen hé!!!" Mijn traingingsfiets ligt ergens boven bij mij thuis onder één of ander thermisch dekentje, en ik wil hem de schok van het winterweer besparen. De laatste dagen hier op Gran Canaria heb ik ook nog enkele filmpjes gemaakt van enkele afdalingen (oa. Soria en Ayagaures) en die zullen hier dan ook wel (al dan niet binnenkort) verschijnen. Maar eerst:
Men hoort het deze periode van het jaar wel vaker -ook ik kan er niet aan ontsnappen- dus wens ik mezelf voor 2010 het allerbeste! En ik hoop voor jullie hetzelfde uiteraard. Ok. Terug over naar de orde van de dag. Conclusie: die is er helemaal niet. Sinds 23 december (ik ga jullie de calvarietocht van de bootreis besparen, ongeveer twaalf uur hebben we erover gedaan) vertoeven ik en mijn eega op Gran Canaria. Het doet deugd om na twee en een halve maand te "zwoegen" en "stressen" op Lanzarote eindelijk eens van wat vakantie te genieten... Al was de laatste week daar anders ook niet mis. Naast enkele profs van Rabobank (Moerenhout, Clement, Weening,...) was ook Columbia-High Road hier namelijk op trainingsstage, en ondergetekende was er als de "hoenders" bij om hen te vergezellen op hun oefentrips. Naargelang de vorm en het tijdstip van in competitie treden, werd er getraind in verschillende groepen en zo kon ik gedurende enkele uren naast Maxime Monfort rijden, mee ronddraaien en bij het van de kop afkomen achteromkijken en droogweg meegeven "dat ze er nog allemaal aanhangen." Uitgerekend die periode was het weer hier voor het eerst iets minder, want regelmatig werden we op een pittige regenbui getrakteerd. ( En ik die anders NOOIT m´n stalen ros uithaal bij ook maar het minste spatje regen!) Maar goed, als ik dan zie welk weer het in België is... man man! Niet dat ik uit leedvermaak regelmatig eens check hoe koud het is, of me vergewis hoeveel regen, hagel of (smeltende) sneeuw er valt. Neeeeeee, zo ben ik helemaal niet! Als ik hier halfnaakt in mijn strandstoel lig te braden in de zon, en ik bedenk in welke klimatologische omstandigheden jullie rondhuppelen dan.....("proest") gaat...("grinnik") mijn hart bloeden. Om dan nog maar te zwijgen over m´n collega wielrenners die proberen een stevige trainingsbasis te leggen rond deze tijd. Veel sterkte jongens, en let´s "Tackx!"
Vandaag krijg ik onverwacht Belgisch gezelschap voor deze korte klimkoers in één van de mooiste valleien van Gran Canaria. Rudi Van Sevanant, lid van de "canariaboys" en jaarlijkse trainingspartner op dit eiland, is het Belgische weer kotsbeu en heeft een last-minute geboekt richting zon. Wie ben ik om hem ongelijk te geven! Deze wedstrijd maakt eigenlijk deel uit van de 21-ste Ciclotourista International. Deze cyclo-toertocht bestaat uit zes ritten, maar enkel vandaag, bij de laatste etappe kan er gekoerst worden. Gisteren reed ik al de vijfde etappe mee, zodat ik toch weeral een goeie honderd kilometer op de pedalen had moeten duwen. Neem daar nog bij dat ik zaterdagavond, na de zware wedstrijd pas om halfdrie onder de wol kon, omdat één van mijn favoriete black metalbands in Play del Inglés optrad, (HAIL TULUS!!!!) en je kan wel begrijpen dat ik me ´s morgens op het onchristelijke startuur van halfnegen (!) niet bepaald fris voelde. Gelukkig worden de eerste veertig kilometer samen, aan een gezapig tempo afgewerkt, zodat ik ruim de tijd had om wakker te worden. Wanneer op de "Alto de las Crucitas" de rode wagen die voorrijdt plankgas geeft, heerst er grote onduidelijkheid of de wedstrijd al dan niet begonnen is, en samen met Rudi, en een viertal anderen nemen we het zekere voor het onzekere en demarreren weg van het peloton. Wanneer we boven terug halt moeten houden beseffen we dat we onze pijlen "voor den bok zijn kl*ten" verschoten hebben, maar ik merk nu al dat het niveau van de renners heel wat lager ligt dan tijdens de "escalada" op zaterdag. Het dekselse pluimgewicht en winnaar van zaterdag, David Plaza, is echter terug van de partij en wanneer hij na de officiele start onmiddelijk versnelt, is niemand in staat hem van antwoord te dienen. Ik en Rudi volgen als respectievelijk vijfde en vierde, maar aangezien ik ruim twee jaar terug tijdens training hier eens "ne serieuze patat" heb gekregen, rij ik op mijn eigen tempo verder en pik niet aan als drie renners me bijhalen. Dit is eigenlijk een typische "valse" klim. De weg loopt namelijk quasi loodrecht, en evenwijdig met de rotsen omhoog, zodat je bijna het stijgingspercentage niet kan zien. Wanneer een volgauto me voorbijsteekt, en de chaffeur me toeroept dat we de laatste kilometer naderen, denk ik op eigenwijzige manier er het mijne van. Vorige zaterdag had die motard van de Guardia Civil me al serieus bij m´n eh...lepels, dus blijf ik deze keer mijn inspanningen doseren. Drie renners rijden slechts een kleine twintig meter voor me uit, en ik kan m´n eigen wel voor m´n stomme kop slaan als na de enige bocht in de klim de meet opduikt. Die pipo in de volgauto had dus wel degelijk gelijk. Nu ja, negende op ongeveer 120 deelnemers is niet slecht. In de krant stond 218 deelnemers, maar die journalist had waarschijnlijk enkele cerveza´s teveel achterovergeslagen. Of Batida´s de Cocos..
9e/120
Voor een filmpje van de aankomst van de wedstrijd op zaterdag, klik op onderstaande link:
61. Escalada a Pico de las Nieves, Gran Canaria 05/12/09
Met stramme kuiten en bovenbenen verschijn ik aan mijn eerste wedstrijd op Spaans grondgebied. Dat de verkenning gisteren zolang ging uitlopen had ik allerminst gedacht. In totaal zat ik verdomme iets meer dan vijf uur in het zadel! Blijkbaar hadden sommigen diezelfde dag de berg verkend met de auto, want verschillende renners kwamen me vertellen dat ze me gespot hadden op de "Pico." Als een lopend vuurtje had het nieuws zich al verspreid dat ik twee maal de beklimming had afgewerkt, maar dat verhaal moest ik gelukkig ontkrachten. Zó gek ben ik nu ook weer niet... Ik bestudeer de versnellingen van mijn collega´s, en stel vast dat ik quasi de enige idioot ben met een 39x25. De meesten rijden met 27 of 28 kransjes en ik merk ook verscheidene "compacts" op. Overmand door zenuwen ben ik niet. Dit is een klimkoers, totaal anders dan het gedraai en gewriemel rond de kerktoren in België, en ik heb er alle vertrouwen in dat ik niet de laatste zal zijn. Tussen de 150 deelnemers zitten er immers ook een viertal meisjes, en ik roep María nog vlug voor de start toe, dat ze het niet moet rondbazuinen indien er zo´n grietje voor mij over de aankomst zou rijden. Het is als grap bedoelt, maar ik ben er toch niet helemaal gerust in.
Na de officieuze start in Agüimes volgt de officiële in Ingenio, en waar ik een beetje voor gevreesd had gebeurt ook: de eerste kilometers vliegen we werkelijk naar boven! M´n snelheidsmetertje duikt niet onder de 21 km/uur. Weten die gekken dan niet welke muur ons direct ligt op te wachten???? Ik draai vlot mee op de derde rij, maar na drie kilometer klimmen aan hartslag 185 zoek ik mijn eigen ritme en laat de kopgroep van ongeveer 25 man wegrijden. Ik werp een blik naar achter en zie slechts een tiental klauteraars in mijn wiel hangen. De rest ligt al ver achterop. We rijden nu "Pasadilla" uit, en vanaf hier begint de miserie. Nu is het elk voor zich, en redden wie zich redden kan! Uitgerekend op het lange steile stuk van 24% staat María te filmen. Woorden zijn hier overbodig... Klik gewoon op de link onderaan dit artikel als je ondergetekende eens over het asfalt wil zien zwalpen. Net na de laatste moordende strook krijg ik plots krampen in mijn linkerbovenbeen, en moet anderhalve kilometer op één been verder. Telkens ik enkele minuten in het zadel blijf, dreigt de kramp terug te komen, dus probeer ik nu zoveel mogelijk "en danseuse" te klimmen. "¿Quanto kilométros?" Vraag ik aan een motard van de Guardia Civil. Z´n rechterhand toont me drie vingers, en dit is het sein om die hijgende Spaanse renner die al´n tijd in mijn wiel hangt te lossen. Ik draai de gashendel nu volledig open en tel de kilometers minutieus op mijn fietscomputertje af. "F*cking Hell!" "G*dverdommse st*mme flik!" Ik ben al ruim drie kilometer verder en nog geen aankomst te bespeuren!!! Valt dit efkes tegen zeg! Net als ik mentaal dreig in te storten zie ik het verlossende spandoek van de laatste kilometer wapperen in de wind, en ik pers er nog een sprintje uit. Ik kom binnen als 27-ste, net binnen het anderhalf uur. Een tijd waarmee ik vorig jaar probleemloos de top-15 zou zijn binnengedoken, maar dit jaar haspelt de winnaar de rit af in amper één uur en elf minuten! De snelste tijd ooit, en naar ik later verneem is de 21 jarige winnaar David Plaza al gegeerd bij verscheidene Spaanse profploegen. Van mij mag hij gerust binnen enkele jaren de Tour winnen!
23 Km. in 1h.29´58" 14,4 Gem. 27e/150 Gem. hartslag: 175 Max. hartslag: 191
Voor een sfeerbeeldje van de "muur" van Pasadilla, klik op onderstaande link:
Bijna dag op dag zes maanden geleden reed ik hier mijn laatste wedstrijd op Belgisch grondgebied, alvorens naar Lanzarote af te zakken.
Dinsdagmorgen 23 februari. M´n twee huisgenoten lepelen zenuwachtig hun mueslipapje leeg en tikken op spastische wijze sporadisch hun lepel tegen het diepe bord.
Sinds kort beukt ondergetekende weer moederziel alleen tegen de bijwijlen harde wind op dit eiland.
Op het ontiegelijk vroege startuur van 9 AM (!) schuiven nog 128 dapperen (of onnozelaars, er zijn namelijk nog duizend-en één mogelijkheden om een zonnige zondag door te brengen) aan voor deze langste en technische etappe, die ons onder meer door de uitgestrekte lavavelden van het "Parque Nacional de Timanfaya" gaat voeren.
Ondanks deze tweedaagse MTB-wedstrijd in mijn agenda stond genoteerd als "ontspanning," "fun," en "sfeeropsnuivend" verschijn ik toch met de nodige stress aan de start.
Sinds zaterdagavond ben ik dus neergestreken in België, en het eerste wat me is opgevallen is dat er hier niks veranderd is! 
Op onderstaande link een kort filmpje van de beklimming van Arteara (dichtbij Fataga) in Gran Canaria.
Men hoort het deze periode van het jaar wel vaker -ook ik kan er niet aan ontsnappen- dus wens ik mezelf voor 2010 het allerbeste! 
Vandaag krijg ik onverwacht Belgisch gezelschap voor deze korte klimkoers in één van de mooiste valleien van Gran Canaria. Rudi Van Sevanant, lid van de "canariaboys" en jaarlijkse trainingspartner op dit eiland, is het Belgische weer kotsbeu en heeft een last-minute geboekt richting zon. Wie ben ik om hem ongelijk te geven!
Met stramme kuiten en bovenbenen verschijn ik aan mijn eerste wedstrijd op Spaans grondgebied. Dat de verkenning gisteren zolang ging uitlopen had ik allerminst gedacht. In totaal zat ik verdomme iets meer dan vijf uur in het zadel!
