Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Voor ondergetekende was dit een eerste kennismaking met het verraderlijke parcours te Denderleeuw. Wie de naam van die gemeente noemt, denk onvermijdelijk aan het vilbeluik, waar al menig koe-en varkentje fijn vermalen werd tot een glibberige vettige brij en... jawel... Ook ik voelde me na enkele ronden meer als een stuk ontbindend slachtafval, dan renner. Na twee ultrasnelle openingsronden, ontstaat in de derde ronde de beslissende vlucht van een twaalftal renners. Ik en ploegmaat Willy Van Herreweghe bemerken het gevaar en proberen nog de aansluiting te maken. We naderen tot op vijf meter, maar dichter komen we niet. Vijf f*cking meterkes, het is ocharme de afstand van mijn voordeur tot aan de brievenbus! Als de wind goed zit, dan p*s ik verdomme over het verrekte ding, en nu krijgen we die afstand niet gedicht. Feit is dat ik hierdoor serieus over mijn toeren ben geweest en ik krijg het goeie ritme niet meer te pakken. Dit wordt nog eens ouderswets afzien in de staart van het peloton, want er zitten enkele haakse bochten in de omloop zodat je telkens bijna vanuit stilstand opnieuw moet vertrekken. De zin om me nog veel in de wedstrijddebatten te mengen is over (de koers is toch gereden), en ik beëindig in de laatste gelederen van het peloton de wedstrijd.
52 Km in 1h19' 39,5 Gem. Peloton
De volgende dag staat de wedstrijd in Aalst op het programma en het enige waar ik mee bezig ben, is met een bang hart de grijze lucht monsteren om op tijd de voorspelde zware onweders te vlug af te zijn. Bovendien had ik gisteren zodanig afgezien dat vandaag de motivatie totaal ontbreekt om er wat van te maken. Ik besluit gewoon van me gans de wedstrijd achteraan gedeisd te houden, omdat ik denk dat het hele zooitje vandaag wel eens samen zou kunnen blijven. Voor één keer laat m'n gamel koersinzicht me niet in de steek, en stormt het zevenenvijftig-koppend peloton op de meet af. De laatste kilometer is echter vrij bochtig en ik zit nog steeds ver achteraan, als er op rechts toch een minuscuul gaatje vrijkomt. Ik waag de gok en kan zo toch nog enkele plaatsen goedmaken en me net bij de eerste 25 positioneren. Het venijn zit echter in de staart. Na de wedstrijd besluiten ploegmakker Tom en ik nog een rondje los te rijden, en net als we het verst van de auto af zijn gaan plots de hemelsluizen open. Ik baal als een vierkante, gigantische bananestekker! Nu de weergoden ons tijdens de wedstrijd eens gunstig gezind waren, slagen we er toch in om als twee doordrenkte waterkiekens de auto te bereiken, en dit enkel omdat we (bij gebrek aan iets zinnings te doen), zo nodig nog moesten losrijden. Als ik de dag erna mijn stijve bovenspieren voel, heeft het nog geen kl*ten geholpen ook!
56 Km in 1h20' 41,5 Gem. 22/57 Gem. hartslag: 159 Max. hartslag: 180
