Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Na enkele dagen in beraad gestaan te hebben om al dan niet richting Alpen en Tour de France te trekken, uiteindelijk toch maar besloten om in het land te blijven en te starten in Wieze. Wieze... de naam zelf heeft evenveel glans als pakweg een hoop koeienvlaaien in een dressig weiland, en ook de omloop zelf is door het slechte wegdek en vlakke karakter eigenlijk een rasechte k*tkoers, maar kom, dat maakt de motivatie er niet minder op. Aangezien het vandaag misschien zelfs enkele uren kan droogblijven en niet extreem hard waait, waag ik het om mijn carbonwielen met nieuwe tuben nog eens in mijn vehikel te monteren. Ik heb niet direct een super gevoel op de fiets. Dat merk ik als ik in de derde ronde eens een uitvalspoging waag met enkele lotgenoten. Als het peloton ons terug bijbeent vind ik dat allesbehalve erg, en besluit me koest te houden in het pak. Dit lijkt opnieuw een geschiedenisloze wedstrijd te worden, tot ik op twee en een halve ronde van het einde naar een vijftal jump, dat zo 'n vijftien seconden voorop rijdt. Ik heb ze verrassend vlug te pakken en we kunnen onze voorsprong uitdiepen tot 20 seconden.We moeten hiervoor wel diep gaan, en wanneer ik met m 'n kop in de grond in een put rij in het kl*tewegdek, knakt mijn zadel enkele milimeters naar beneden... "F***ing Hell !" Net nu ik eindelijk nog eens voor de oppergaai kan meestrijden gebeurt dit. Ik kan de gewijzigde positie nog wel iets corrigeren door helemaal achteraan op het zadel te gaan zitten, maar comfortabel is dit niet. Ik zie af als de beesten en voel krampen opkomen in mijn bovenbenen. Maar goed, nog liever halfdood van de fiets donderen dan hier vooraan te moeten lossen. De laatste kilometer demarreren drie renners en ik zet alles op alles om er nog naartoe te rijden. Op driehonder meter voor de meet kan ik aansluiten, maar hierdoor is de jus volledig uit de benen en heb ik niets meer over voor de eindsprint. Ik wordt anderhalve fiets na de winnaar afgevlagd als derde, een resultaat waar ik me best mee kan verzoenen.
Onder een donkergrijs wolkendek (ik schat dat de ellendigaards slechts anderhalve meter over onze koppen voorbijsuizen) trekken we ons op gang in Appels. We, dat zijn ik en een zestigtal gelijkgestemde zielen die bij rasecht Vlaams pokkeweer hun fiets van stal halen. Een niet te onderschatten factor vandaag is de wind, die met 5 a 6 Beaufort langs de kanaaldijk en tussen de weilanden in doorraast. Gelukkig blaast hij serieus in het voordeel (53x11) of staat pal op kop (53x17) zodat we van waaiervorming gespaard blijven. Toch ontsnappen na drie ronden een dozijn renners en hoewel we met het peloton heel lang blijven hangen op 20 seconden, wordt de kloof op anderhalve ronde uitgediept tot vijftig seconden, wat zoveel betekend als: "boeken toe!" Als dan ook nog eens de hemelsluizen volledig opengaan, is de pret eraf en zijn we er niet rouwig om dat de wedstrijd enkele ronden ingekort wordt. Op het gladde wegdek pas ik dan ook vriendelijk voor de pelotonspurt.
54 Km in 1h20' 40,5 Gem. Peloton Gem. hartslag: 159 Max. hartslag: 192
De volgende dag staat in nog erbarmelijke weersomstandigheden het EK in Temse op het menu. Wat men vooral moet vermijden bij regenweer zijn zebrapaden en riooldeksels, en... driewerf hoera: nergens op deze aardkloot vindt men waarschijnlijk meer van die glibberige metalen deksels dan in Temse. Als er ooit een gek het WK "Meest Rioolputjes op 250 Vierkante Meter" organiseert, weet ik waar ze de winnaar kunnen gaan zoeken. De schrik om een schuiver te maken zit er bij mij goed in, dus verlies ik op sommige bochten enkele meters en dat kost krachten om telkens het ontstane kloofje dicht te rijden. Ik ben vandaag ook niet in goede doen, sukkel al een week met een zware verkoudheid (dank U, Helgisch zomerweer) en hang tussen mijn kader te snotteren en rochelen dat het een lieve lust is. De wedstrijd zit lang op slot, tot uiteindelijk diep in de finale toch enkele renners er vanonder muizen, wat ervoor zorgt dat het tempo in het peloton wat stokt. Meer dan gewoon in het pak uitrijden zit er voor mij niet in, maar ik heb een kleine twee uur goed in het rood gefietst, wat twee gevolgen kan hebben voor mijn volgende wedstrijden: superbenen hebben, of geen poot meer vooruit komen. Afwachten dus wat het gaat worden.
Na enkele dagen in beraad gestaan te hebben om al dan niet richting Alpen en Tour de France te trekken, uiteindelijk toch maar besloten om in het land te blijven en te starten in Wieze.
Onder een donkergrijs wolkendek (ik schat dat de ellendigaards slechts anderhalve meter over onze koppen voorbijsuizen) trekken we ons op gang in Appels.
