Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Hemelveerdegem is m'n volgende halte. Een mooie heuvelachitge omloop, tropische temperaturen,... Wat wil een mens nog meer? Tja... Voor de vuist weg kan ik hier wel enkele zaken opnoemen, maar of ze voor dit blog geschikt zijn is maar de vraag natuurlijk. Laat ons stellen dat ik al tevreden zou zijn met een top-10 plaats. (Ik weet het, een simpele coureurshand is gauw gevuld.) De A- en B- reeks start samen vandaag en er zijn heel wat pedalleurs komen opdagen. (Wie werkt er nu eigenlijk nog op een zonnige namiddag??? Wie houdt de economie draaiende in dit kikkerlandje???) Wielrenners niet en ondergetekende al helemaal niet...! Aan de start staan oa. vijf "Aussies" van Down Under kangoeroeland Australie zelf! Het tempo ligt direct vrij hoog en in de eerste ronde wil ik de beentjes eens testen en glip mee in een eerste akkefietje. Ik weet echter meteen hoe laat het is. Dit gaat hier precies m'n beste dag niet worden, en ik zak terug tot in de buik van de grote groep. De frisheid is een beetje weg omdat ik deze week om 5u moet opstaan, en daarna in de broeierige hitte van m'n "geliefde" UHT- afdeling acht uur m'n kl*ten moet afdraaien. Ook ligt het tempo door de vele A-renners iets hoger, want het gemiddelde bedraagt op twee ronden van het einde nog 42,5 Km/uur. Het peloton breekt in drie stukken en ik denk dat jullie onderhand wel al kunnen raden in welk deel ik verzeil... Dit derde peloton is het omvangrijkst en ik troost me met de gedachte dat ik gewoon goed ben. Alleen zijn de meesten beter...
Aangezien ik m'n "kladpapierke" verloren ben met het verslagje van deze wedstrijd, zul je het dit keer zonder moeten doen. Een welgemeende sorry, maar we moeten immers vooruit in het leven, nietwaar? Allemaal tegelijk:"Da zal wel zijn!" ..... Bovendien was het artikel niet van hetzelfde hoge niveau als m'n andere pennegedrochten dus missen jullie eigenlijk niet zoveel. (Bovenstaande zin met enig korrelken zout nemen...) Eigenlijk begint het me nu te dagen dat m'n verslagje toch bijlange zo slecht niet was... Het was zelfs goed, tegen het sublieme aan! Het was verdomme het beste wat het laatste decenium ooit op papier/pc scherm verschenen is! (Bovenstaande zin(nen) met enig "korrelken" zout nemen...) Helaas zullen jullie het dus nooit te zien krijgen. Jammer... Het enige waar ik mij zorgen om maakte vorige week zondag was om niet opnieuw met mijn smoel tegen de straatstenen te kletteren. De bochtige afdaling met enkele verraderlijke haarspeldjes en een recht stuk, waar we tegen de 70 per uur naar beneden vlamden deden me meteen terug het goeie ritme vinden.Verstand op nul en gas geven dus. M'n ploeggenoten E. Hiel en D. Saelens worden respectievelijk één en twee, en ik kan me nuttig maken door in het begin wat afstoppingswerk op te knappen. Risicoloos rij ik met m'n opgelapte bolide de wedstrijd uit in het peloton.
56 Km. in 1h.27' 39,1 Gem. 20/31 Gem. hartslag:170 Max. hartslag:186
Sta mij toe jullie van harte welkom te heten op mijn jaarlijkse "stress- dag." Tijdens deze 1.18 Open wedstrijd word ik elk jaar trouw aangemoedigd door een horde vrienden, collega' s, familie,... die aan de café' s rond de kerk de innerlijke mens versterken en me vooruit schreeuwen als we op de ellendige kasseistrook komen aangedokkerd. Dan wil je zeker niet afgaan natuurlijk, maar het deelnemersveld wordt wel elk jaar sterker, want naast heel wat goeie contractloze eliterenners stond dit jaar ook Iljo Keisse aan de start. Met 105 deelnemers en een razende openingsfase was het een nerveuze bedoening en het duurde dan ook niet lang of de eerste renners maakten kennis met het asfalt. Een Australier is er zo erg aan toe dat de wedstrijd zelfs dertig minuten stilgelegd wordt, omdat de ongelukkige jongen nog steeds in dezelfde houding roerloos op het parcours ligt. Als we terug mogen vertrekken ben ik enkele ronden serieus aan het krasselen om te kunnen volgen. Keisse ment het peloton en het tempo loopt op: 58Km/h, 60, 61,... "Verdomme, dit mag hier niet lang meer duren!" Als de volgende ronde het tempo wat stokt, zie ik dat er heel wat jongens afgereden zijn, maar hierdoor zit ik nu wel serieus achteraan. Na een bocht van 180° wil ik hieraan wat doen. Ik sta recht op de trappers en... KRAK! Het miserabele geluid van verwrongen carbon op het wegdek en ik lig met m'n snuit op de grond. Twee renners maken een (on) zachte landing op ondergetekende en zijn fiets, die in stukken vaneen over het wegdek ligt. Mijn voorvork ("foursse" in de volksmond) was blijkbaar al half afgescheurd net onder m'n stuurpen, en is door het optrekken na de bocht volledig afgebroken. Ik bloed als een rund (zoals een varken volgens sommige ezels...) omdat ik natuurlijk recht op het afgescheurde stuk aluminium ben terechtgekomen. De toegestrompelde hulpdiensten vragen me even te wachten omdat ze slechts één (!) renner per keer kunnen/willen meenemen. Wat dan volgt is pure slapstick, of voer voor "In de gloria." In m'n verfrommeld en bebloed koerstenue' tje raap ik m'n fiets bijeen en wacht op de volgende doortocht van de hulpdiensten. Ze passeren één maal, twee maal, drie maal... maar vertikken het verdomme om te stoppen. Gelukkig krijg ik hulp van enkele toeschouwers en die kunnen uiteindelijk een volgwagen overtuigen om te stoppen en me mee te nemen naar de infirmerie aan de aankomst. Een fris besje van een jaar of zeventig staat me daar op te wachten, maar het mens is duidelijk over haar toeren. Zo slaagt ze er maar liefst drie keer in om haar plastieken handschoentjes mee in te tapen met m'n snelverband en moet ik telkens haar vingertoppen er vantussen knippen. (Van haar handschoenen hé...Alhoewel ik ferm betwijfel of ze het wel zou voelen mocht ik haar echte vingers...maar dit terzijde.) Wanneer even later nog een gecrashte renner wordt binnengebracht slaat ze helemaal tilt en moet ze dringend assistentie oproepen. Na vorig jaar het debacle met m'n zadel (zie archief van juli 2008 in dit blog) eindigt "de wedstrijd van het jaar" voor mij reeds na 60 kilometer, maar met gelukkig alleen maar schaafwonden.
Hemelveerdegem is m'n volgende halte. Een mooie heuvelachitge omloop, tropische temperaturen,... Wat wil een mens nog meer?
Sta mij toe jullie van harte welkom te heten op mijn jaarlijkse "stress- dag." Tijdens deze 1.18 Open wedstrijd word ik elk jaar trouw aangemoedigd door een horde vrienden, collega' s, familie,... die aan de café' s rond de kerk de innerlijke mens versterken en me vooruit schreeuwen als we op de ellendige kasseistrook komen aangedokkerd. Dan wil je zeker niet afgaan natuurlijk, maar het deelnemersveld wordt wel elk jaar sterker, want naast heel wat goeie contractloze eliterenners stond dit jaar ook Iljo Keisse aan de start.
