Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
...omdat er op het eilandje La Graciosa (waar zij lesgeeft) iets serieus was misgelopen! Wat precies??? Wel dat lees je volgende week in volgend verslagje... Sorry, simpele grap. Een collega lerares was gevallen en had een dubbele enkelbreuk opgelopen. De onfortuinlijke vrouw moest dus eerst met de boot naar Orzola komen, waar een ambulance stond te wachten om haar van daaruit naar het ziekenhuis in Arrecife te voeren. María ging haar vergezellen, dus moest ik vliegensvlug naar Orzola om haar auto daar te gaan ophalen. En als ik zeg vliegensvlug, bedoel ik ook vliegensvlug! "Zorg dat je binnen 25 minuten hier bent." Voegde ze er op het einde van ons gesprek aan toe. Ik bedank haar voor het vertrouwen in mijn sportieve capaciteiten, (toch iemand op deze aardkloot...) maar benadruk wel dat ik Armstrong niet ben. Akkoord, de afstand is slechts 15 kilometer, maar tel daar de hoogtemeters bij, en je komt aan minstens twee hellingen van vierde categorie. Bovendien staat de bijwijlen vervelende noord-oostenwind telkens pal op de snuit, en had ik al een goeie 145 kilometer achter de kiezen. Razendsnel spring ik in mijn koerspakje en graai nog vlug een knalgele "Joyvalle" reflector mee. (Zestien jaar Campina is toch voor iets goed geweest...) In de duistere schemering (met de nadruk op duister) begin ik aan mijn tijdrit naar het uiterste noorden van het eiland. Zoals verwacht protesteren de beenspieren, maar dat is nog niet het ergste. Als de duisternis hier intreed, wordt het effectief vrij vlug donker, en al gauw heb ik enkel de witte geverfde lijnen, die het einde van de rijbaan aanduiden als referentiepunt. Zoals ik al in de kleuterklas bij juffrouw Maria (!) mooi tussen de lijntjes kon kleuren, blijf ik nu ook braaf binnen m´n rijvak. Ik weet dat ongeveer een 15 centimeter naast die witte lijn, een met vulkanische rotsen bezaaide afgrond gaapt, waarvan de diepte schommelt tussen één en tien meter. Telkens een auto me kruist word ik verblind door z´n felle lichten, en zie ik de bestuurder in mijn verbeelding denken: "Weeral een stomme kloot van een toerist die verkeerd is gereden." De mij inhalende automobilisten denken waarschijnlijk, bij het zien van mijn wapperende manen op de rug: "Ocharme dat meisje, ze is hopeloos verloren gereden in dit desolate landschap..." Ik daarintegen kan maar aan één ding meer denken: "Waar ligt dat ellendig Orzola verdomme!" Het is hier in dit niemandsland nu zo donker geworden, dat ik zelfs de gegevens op mijn kilometertellertje niet meer kan lezen...
