Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Voedings- en sportdeskundigen zijn het erover eens: de belangrijkste maaltijd voor een middagwedstrijd, nuttig je de avond voordien. Wel, dat beloofd... Gisteren na de voetbalwedstrijd Anderlecht - Kortrijk heb ik me als vanouds nog eens goed laten gaan in de plaatselijke Quick! Toen ik me vanmorgen naar de ontbijttafel sleepte, voelde m'n maag aan alsof orkanen "Wilma" & "Dean" de zevende symphonie van Beethoven erin aan het spelen waren, met een dove Andrea Bocelli als dirigent. Veel kon ik dan ook niet door m'n geteisterd keelgat duwen, en na de doorspoelbak van m'n toilet eens op consistentie te hebben getest (verdere details zijn compleet overbodig, en dragen niet bij tot enige 'vastheid' in dit verhaal), repte ik me met 'Schleck' naar de wedstrijd in Baardegem. Als brave kleutertjes op hun eerste schooldag stonden we netjes in rijen opgesteld aan de startlijn. We wachtten vijf minuten..., tien, vijftien, twintig,... maar nog steeds werd het startsein niet gegeven. Blijkbaar was er een ernstige valpartij gebeurt in de reeks voor ons, en was de enige ambulance met het slachtoffer naar het ziekenhuis. Hopelijk vallen de verwondigen bij die arme drommel mee, en kan hij vlug zijn plaats in het peloton innemen. Na nog een kwartier gewacht te hebben, stuurden mijn nieren via de zenuwbanen een signaal naar m'n grijze massa... Met andere woorden, ik moest nodig, en als je met je fiets in het midden van het peloton staat te wachten, kan dit tot verwarde dialogen leiden met de renner naast je, als je vraagt om hém efkes vast te houden... Toen ik terugkwam was ook de ambulance opnieuw present, maar nu waren er weer twee seingevers vermist. Onze voorzitter stoof nu zenuwachtig heen- en weer met de auto, en toen ook dit euvel opgelost was, waren we al twee uur voorbij het voorziene startuur, zodat de wedstrijd met twee ronden ingekort werd. Een spijtige samenloop van omstandigheden allemaal, waar de anders zo vlekkeloze organisatie van de VWF zeker geen schuld aan heeft. Gedurende de acht seizoenen dat ik hier wedstrijden betwist, was zoiets immers nog nooit voorgevallen. 'Schleck' had er ondertussen wel al de brui aan gegeven, en had een rustig plekje in de schaduw opgezocht om ons te zien passeren. Met nu dus maar 48 kilometer koers, werden van in de start alle registers opengetrokken. Als bronstige, opgefokte hanen achtervolgden we de wagen met de rode vlag, al was het een rondborstig, maagdelijk kippetje dat net ontsnapt was uit een (beauty) farm. Dit was reeds m'n vijfde koers op acht dagen, en mede ook door het lange wachten voelden mijn stampers aan als twee gigantische betonblokken. Gelukkig lag het parcours me wel, met enkele lichte hellingen, telkens gesitueerd na een paar haakse bochten. Het heeft dit seizoen nog niet echt meegezeten om eens deel uit te maken van de beslissende vlucht, en ook nu mis ik de goeie ontsnapping. Vier renners kunnen de voorlaatste ronde ontkomen, en sprinten voor de bloemen. Ik zit tamelijk ver de laatste kilometers, maar de voorlaatste bocht snij ik risicovol aan, en maak zo nog wat plaatsen goed, wat resulteert in een vijftiende plaats.
48 Km. in 1h09' 41,5 Gem. 15/42 Gem. hartslag: 165 Max. hartslag: 192
