Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Wedstrijd nummer 56 stond vandaag op het programma, en daarmee evenaar ik exact het aantal als vorig jaar. Lochristie is al voor de vierde opeenvolgende keer m' n uitzwaai aan het seizoen, en de poort naar wilde feestjes, ongeremd drank- en drugsgebruik en decadente orgieen. Althans, zo zou het kunnen zijn... Voor mij na de wedstrijd echter geen wilde feestjes of drinkorgieen, maar verschrikkelijk enerverend trompetgeschal van een plaatselijk blazerscombo, die in de opgefokte kermistent de grootmoeders en boerinnekes uit de streek aan een 'poging tot' dansen moet weten te krijgen. Nu ja, elk zijn verzetje natuurlijk, maar eerst was er de wedstrijd. Ik die dacht eens lekker uit te bollen, en al wieltjeszuigend nog wat van de laatste zonnestralen te genieten, kwam méér dan bedrogen uit. Alle koerslogica ten spijt, nodigden de eindeloze rechte stukken betonbanen blijkbaar uit tot veelvuldig aanvalswerk. Die typisch Belgische betonwegen, voornamelijk aangelegd in de jaren '50 en '60, met een verraderlijk gleufje tussen de rijstroken bollen niet echt super. Je vindt ze dan ook logischerwijze nergens anders ter wereld! Zelfs het kleinste eiland in pakweg de Chinese Zuidzee beschikt over egale asfaltwegen waar de carbonwielen héérlijk op zouden 'zoeven'. Hier, in hét fietsland bij uitstek, word je warempel elke acht meter op een vervelende stomp getrakteerd, die de verbinding vormt tussen twee stukken betonplaat. Maar goed, het is voor iedereen hetzelfde, en in de aanvangsfase ontsnappen meteen acht individuen, die we niet meer terug zien. Koers beslist denk je dan, en lekker 'freewheelend' het seizoen uitzwaaien. De eerste ronden verliepen inderdaad zo, maar halfweg koers demarreert de ene klojo na de andere, en als je niet hopeloos achterop wil blijven spartelen, kun je bijna niet anders dan telkens meespringen. Op vier ronden van het einde ontstaat er zo een serieuze breuk in het peloton, en ik ben de enige die nog vanuit de achtergrond de sprong kan maken naar de tweede groep. Met de kop in de grond, en de wind in de rug moet ik er een minutenlange sprint uitpersen om aansluiting te vinden, en net als ik erbij kom... "KRAK!" Ik had een 'putteke' tussen die simpele betonvakken niet opgemerkt, en door de slag schuift mijn zadel een halve centimeter naar beneden. Als ik nu kracht zet op de pedalen schuif ik naar voor, zodat ik met m'n edele- en andere delen telkens op de horizontale bovenbuis van mijn frame dreig te belanden. (Zie ook 1.18 Open in Zomergem.) Aangezien ik nu in het tweede peloton zit, besluit ik de oncomfortabele zitpositie te verbijten, maar de resterende drie ronden lijken nu ein- de- loos te duren. Dit zijn verdomme nog de zwaarste ronden van het seizoen, en ik ben maar wat opgelucht als de wedstrijd er eindelijk op zit. Meesprinten voor de resterende kruimels zat er dan ook niet meer in. Het seizoen zit er dus op, en om het hier op mijn blog niet helemaal stil te laten vallen, hou ik jullie wel op de hoogte van m' n winterse activiteiten. Van 18 tot 25 oktober bezoek ik trouwens m' n wederhelft op La Graciosa, een klein Canarisch eilandje ten noorden van Lanzarote. De fiets laat ik thuis, maar een verslagje van mijn wedervaren mag je hier later dan wel verwachten. Ahora me voy en el sol y mi guapa novia. Adios amigos!
Het kwam de laatste weken al verraderlijk dichterbij, maar plots is het daar... Sluimerend uit het niets, maar onomkeerbaar: het laatste koersweekend! Velen sleepten zich de laatste tijd als drachtige slakken naar het einde van het seizoen, maar uw dienaar dartelde fris als een veulen, en vol goede moed naar de laatste wedstrijden toe. Zo was het ook vandaag, alhoewel ik me tamelijk suf op m' n bolide richting "Lo" begaf. Ik had namelijk voor het eerst sinds maart nog eens een volledige week nachtdienst achter de rug. Alhoewel "volledig" hier een abstract begrip is. Maandag (als volleerd ABVV- militant...) gestaakt voor meer koopkracht, en vrijdag een dagje congé maakte de zware nachtweek nog enigszins draaglijk. Ik dus van thuis uit met mijn vederlichte Trek Madone, volledig afgemonteerd met Dura Ace en full carbon Bontrager wielen ( lang leve de koopkracht...) richting de wedstrijd in Lotenhulle. Geheel in de trand van de laatste weken bestond het parcours uit een omloop van ongeveer 1,7 kilometer, die we ontelbare keren moesten afmalen. Vanaf de eerste hectometers liep het bij me varrassend vlot. Zo loom en ellendig ik me daarnet richting wedstrijd tufte, zo soepel draaide ik de pedalen nu rond. Ik voelde ze zelfs amper, en néé gasten, mijn zadel stond NIET te hoog... De nerveuze omloop zorgde voor heel wat aanvallen, waarin ik regelmatig mee 'jumpte', maar onze uitvalspogingen bedroegen zelden langer dan een halve ronde. Enkele renners konden toch door de mazen van het net glippen, en mochten onder elkaar uitmaken wie de zegetuil zou meegraaien. Aangezien de aankomststreep vlak voor de huizen van enkele kameraden was getrokken ( Svenne alias broer "Schleck" en onze "fooraap" ), dacht ik eerst mee te sprinten voor de ereplaatsen, maar een valpartij van enkele renners op enkele ronden van het einde, deed me op die beslissing terugkomen. Ik zou namelijk niet graag ( en in het beste geval ) met een "velleke" van mijn knie, elleboog of fiets de winter induiken. Een twintigste plaats werd mijn deel, en morgen nog eenmaal alles geven bij mijn laatste wedstrijd van het seizoen.
58 Km. in 1h.26' 40,5 Gem. 20/44 Gem. hartslag: 173 Max. hartslag: 193
Wedstrijd nummer 56 stond vandaag op het programma, en daarmee evenaar ik exact het aantal als vorig jaar. Lochristie is al voor de vierde opeenvolgende keer m' n uitzwaai aan het seizoen, en de poort naar wilde feestjes, ongeremd drank- en drugsgebruik en decadente orgieen.
