Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Als sla je me verrot, van dit dorpje in de omgeving van Erpe-Mere had ik nog "vanzelevennie" gehoord. Als mijn streekgenoten vragen waar ik moet koersen en ik vernoem bovenvermeld dorpje, gaat het steevast zoals in volgende monoloog: "Wadde? Waar ligt dadde? Ebben ze daar al eletriek? Gij zoekt het ook altijd ver hé, is da omdadde gene platte prijs rijdt? Hahaha!" Inderdaad... En rij je dan eens in de buurt, tuffen ze liever naar onze Belgische kust om daar bij 12 graden en een koude wind een halflauwe wafel met zure slagroom naar binnen te spelen. Op de terugweg staan ze dan op de koop toe ook nog eens anderhalf uur in de file. Hahaha... Maar goed, we wijken hier weer serieus af. Na de zware wedstrijd gisteren is deze omloop hier beslist niet te onderschatten. Gelukkig staat er in de open vlakte niet al teveel wind, zodat die 'ellendelingen' me niet op de kant kunnen zetten. Na een paar ronden ontstaat de goeie ontsnapping en van onze ploeg is opnieuw Danny mee, zodat we relatief op ons gemak zitten. Ik voeg nog enkele keren in bij wat demarrages maar we vangen telkens bot. Net als gisteren eindig ik op de 27ste plaats en daar doe je het tenslotte voor...
Aangezien vandaag voor de start van de C- en D reeks onze afgrijselijke smoelen vereeuwigd gingen worden dmv een ploegfoto, was ik al 'n kleine twee uur voor de start ter plaatse. Omdat het Rode Kruis niet tijdig aanwezig was bij de eerste wedstrijd, werd de onze nog met een uur verlaat, zodat ik ruim de tijd had om m'n "nachtshiftbenen" los te rijden. Gelukkig kan ik in zo' n situatie altijd putten uit m'n twee containers mondvoorraad die ik telkens met me meezeul. De omloop in Steenhuize kunnen we met een beetje goede wil (en de nodige dosis fantasie) omschrijven als een mini Amstel Gold Race. Een steile nijdige helling, gevolgd door een slingerende afdaling op smalle wegen tussen vredig groene beemden. Ploegmaat en man van de streek Danny Saelens heeft er zin in, want al in ronde 1 kiest hij met een paar companen het hazepad. Tijdens de eerste beklimmingen hijs ik me naar boven als een overjaarse, opgeblazen wielertoerist na zeven Duvels en acht Hoegaardens. Ik vervloek elke gram lichaamsvet en vraag me af of mijn carbonnen vehikel wel zo licht is als in de brochures wordt beweerd. Dit voelt verdomme aan als een bakkersfiets met halfopgeblazen brede mountainbike banden! Een studie van de gezichten rond mij leert me dat ik hier niet de enige stervende zwaan ben die over het wegdek zwenkt. Ik put hier heel wat moed uit zodat ik tijdens de volgende doortochten vooraan postvat. Weliswaar telkens met een hartslag van 195, maar dit zal wel ergens goed voor zijn. Ik heb nu meer moeite om m'n positie te behouden in de afdaling, waar we ondanks de vele bochten toch nog snelheden halen tot 65 Km./uur. Op de glooiende brede weg voorbij de aankomst ontsnappen tijdens de laatste ronden nog verscheidene renners, maar de opkomende krampen in mijn benen manen me aan om vooral te blijven zitten. (Soms blijf je beter waar je bent...) Ploegmaat Danny rijdt knap en solo naar de zege en ik kan me in het midden van het peloton staande houden en finish als 27ste.
64 Km. in 1h. 40' 38,5 Gem. 27/50 Max. hartslag:196 Gem. hartslag:175
Aangezien vandaag voor de start van de C- en D reeks onze afgrijselijke smoelen vereeuwigd gingen worden dmv een ploegfoto, was ik al 'n kleine twee uur voor de start ter plaatse. Omdat het Rode Kruis niet tijdig aanwezig was bij de eerste wedstrijd, werd de onze nog met een uur verlaat, zodat ik ruim de tijd had om m'n "nachtshiftbenen" los te rijden. Gelukkig kan ik in zo' n situatie altijd putten uit m'n twee containers mondvoorraad die ik telkens met me meezeul.
