Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
De koninginnerit van deze Tour stuurt het peloton over vijf cols, en een beetje sadist als we zijn, willen we natuurlijk op de laatste col (daar waar vele renners door uitputting nauwelijks te onderscheiden vallen van uitgedroogde, fietsende zombie' s) het spektakel volgen.
Het is een zwoele ochtend met slechts enkele "Dolly-achtige" schapewolkjes. Ik geef (gentlemen zijnde) m'n regenjasje aan Maria, omdat zij de laatste kilometers van de Col de la Colombière te voet naar boven zal gaan, terwijl ik vanuit La Clusaz met de fiets vertrek.
Na nauwelijks enige klimkilometers begint de ellende al: regen! De daarnet nog zo vredelievende lichtblauwe hemel heeft plaats gemaakt voor een intense regenbui, en ik schuil onder een half-open toeristisch informatiehutje dat de bergbeklimmer informeert over de gevaren van zijn sport. "Niet vallen," lijkt me zowat het enige wat ik me daarbij kan voorstellen, maar goed. De regen lijkt niet direct op te houden en ik krijg het verdomme fris, daar in dat met afgedankte planken ineengesmeten minuscuul berghutteke. Plots komt er een reus van een Duitser met z'n overdreven geschminkte en opgetutte eega me vervoegen. Al bij al niet zo erg, ware het niet dat ze een verschrikkelijk lelijke en vervaarlijk grommende viervoeter met zich meezeulen, die er niets beter op vindt dan z'n natte luizige pels op m'n stilaan onderkoelde benen uit te schudden. En... jawel. Het kan nog altijd erger. De ellendige vlooienbal heft z'n achterpoot op en maakt aanstalten om m'n blinkende Trek Madone onder te plassen! Gelukkig wordt dat pleziertje hem ontnomen door z'n baas, die aan mijn gezicht kon aflezen dat ik daar allerminst mee opgezet zou zijn.
Na regen komt zonneschijn... maar helaas niet voor lang. Als ik verder fietsend bijna de top bereik barst er een hevig onweer los, en ik schuil onder de eerste beste "Amstel "(strand) parasol die m'n pad kruist. De eigenaars blijken twee naar bier ruikende, maar sympathieke Nederlanders te zijn, die de ganse beklimming te voet en met twee volgestouwde frigoboxen bier (respect!) de berg zijn opgesukkeld. Vast en zeker een niet te onderschatten prestatie van het olijke duo, die mijn vocabularium verrijken met enkele heerlijke woordjes/uitdrukkingen, waarvan: "Staan blauwbekken."(vergaan van de kou) het meest toepasselijk is voor uw dienaar, de eerste twee uren op de top van de Colombière. Gelukkig breekt daarna de zon er terug door en kunnen we genieten van de doortocht van de renners. Onze calvarietocht begint echter na de aankomst. Omdat terugkeren via dezelfde weg niet toegelaten is, moeten we met de auto de andere kant van de berg afdalen, en laat dat nu net de richting zijn die we vooral NIET uitmoeten. Maar liefst twee-en een half uur schuiven we meter per meter naar beneden, vooraleer we ruim drie uur na de aankomst terug ons hotel bereiken.
De Tourkoorts neemt toe vandaag. Op onze Nationale Feestdag ligt de aankomst in Bourg Saint Maurice en vanuit La Clusaz is dit ongeveer een goeie 100 kilometer. Twee jaar terug deed ik dit traject in omgekeerde volgorde met de fiets, maar dat viel op het einde behoorlijk tegen. Je moet immers drie zware cols (Cormet de Roselend, Col des Saisies en Col des Aravis) over, goed voor een slordige 60 kilometer bergop, en daar waren mijn arme stampers niet op voorzien. Omdat ik Maria geen ganse dag alleen in de 'volgwagen' wil laten zitten, doen we de cols Aravis en Saisies met de auto. Vanaf de top van de Saisies rij ik dan verder met m'n vertrouwde tweewieler. Best heerlijk om de training aan te vatten met een afdaling. Ploegmakker en bochtenspecialist(!) Tom Persijn had me recent aangeraden om het stuur onder in de beugel vast te nemen tijdens het bochtenwerk, dus probeer ik dat eens uit. De eerste linkse haarspeldbocht echter loopt het al bijna mis! M'n snelheid is veel te hoog en ik zie de houten afsluiting akelig dicht op me afkomen. Ik bereid me voor om onzacht het decor in te vliegen, maar op het laatste moment kan ik (met een slippend achterwiel) een botsing vermijden. Het wereldrecord "Hoogste hartslag tijdens afdaling" heb ik ongetwijfeld weer wat scherper gesteld. In het dal, even voorbij het pittoreske stadje Beaufort begint dan de klim van de Cormet de Roselend. Een mooie, steile maar gelijkmatige klim die me goed schijnt te bevallen. Na ongeveer 12 kilometer en bij het nagenoeg overstijgen van de boomgrens maakt de weg zelfs enkele vlakke, tot dalende kilometers. Ideaal om de benen wat te ontspannen en het prachtige stuwmeer en immense rotspartijen te bewonderen. Dit is werkelijk één van de mooiste plaatsen in de Savoie. Daarna slingert de weg zich in smalle haarspeldkronkels en tussen woeste natuur door naar de top die zich bevind op 1968 meter boven zeeniveau. (1943 meter boven 'Aeltere.') Met de duik van Johan Bruyneel in het ravijn, en de recentere zware crash van Michael Rogers in gedachten, doe ik het in de technische afdaling vrij voorzichtig aan, maar haal in de rechte stukken toch snelheden tot 80 Km./uur. In Bourg Saint Maurice een vlugge douche met behulp van mijn EHVC- kit, om daar met "kiekenvlees" van emotie op onze armen de aankomst van de 16e Touretappe mee te pikken.
Voor nog wat fimpjes van de Cormet de Roselend, klik op onderstaande links:
Klimtijd vanaf Beaufort bedroeg 1h.18', al heeft Maria daar in het laatste filmpje behoorlijk haar bedenkingen bij. Pero en todo caso muchas gracias por filmar guapa. Klimtijd Col Des Aravis vanuit Flumet: 38'
Naar jaarlijkse gewoonte ben ik ook deze keer van de partij als het Tourpeloton de Alpen aandoet. M'n companen van vorig jaar zijn er helaas niet bij, maar ik ben nu wel vergezeld van mijn vriendin, dus heb ik die lelijke apen helemaal niet gemist. (Grapje hé gasten!) Onze uitvalsbasis was deze keer La Clusaz (aan de voet van de Col des Aravis) en ons hotel luisterde naar de illustere naam "Cythéria." Voor de vetzakken onder jullie, ondanks de naam anders laat vermoeden betrof het geen bordeel, al was de blinkende oranje neonverlichting toch wel ietsje teveel van het goede... Het was een degelijk hotel, alleen jammer dat de vleermuizen ons balkon helemaal hadden ondergesch*ten, de handdoeken zo ruw waren als schuurpapier en de sas van het toilet zo nu en dan dienst weigerde. Gelukkig zorgde m'n EHVC- pakket (Eerste Hulp Voor Coureurs) voor de nodige oplossingen. Ook het uitzicht maakte veel goed. Vanuit onze kamer keken we wel niet uit op de "Hangende tuinen van Babylon" of de "Taj Mahal", maar de indrukwekkende keten van het Aravis- gebergte, met in de voorgrond de eerste hectometers van desbetreffende col. Na een lange en vermoeiende autorit is deze trouwens ideaal om vanuit St. Jean de Sixt de benen eens los te gooien. Iets wat ik dan ook al meteen doe.
De volgende dag staat een trip naar Chamonix en de Mont Blanc op het programma. Even twijfelen we nog of we met de kabelbaan meegaan naar de top, maar we besluiten dat 89 Euro toch wel ietsje teveel is om 'van de grond' te gaan. Bovendien jeuken de benen om terug enkele cols af te haspelen en vanaf St Gervais-les Bains werk ik de terugweg af per fiets. Ik zit hiermee al een klein stukje op het parcours dat de Tourrenners woensdag voor de wielen geschoven krijgen. Als dessert staat me dus nog de 12 kilometer lange klim van de Aravis te wachten vanuit Flumet en die zuidzijde is toch wel iets lastiger dan de noordzijde. Vooral in het bergdorpje La Giettaz flirt het stijgingspercentage enkele kilometers met de acht procent. Als 'veredelt wielertoerist' vormt dit echter geen probleem, en ik lap er de korte maar nijdige Col de la Croix Fry vanuit Les Etages (afdaling Aravis) nog even bij. Vier jaar terug deed ik die Croix Fry samen met Joost en 'Canarialeider' Luc Van Damme vanuit de lastige zuidzijde, en dit was (in combinatie met nog enkele andere cols) een moordende beklimming. Luc 's vrouw Christine mocht me nadien oplappen met -ik geloof- een bord of 26 heerlijke spaghetti.
Vandaag staat de strijd om het Beneluxkampioenschap op het programma en dit betekend dat de winnaar een jaar in de roze kampioenschapstrui moet starten. Geef toe, je zou voor minder je remmen dichtknijpen, nietwaar? De omloop is relatief vlak, maar er staat een moordende wind die al vlij vlug het deelnemersveld uit elkaar ranselt. U raadt het al. Voor mij is er vandaag nog maar eens een rol in de schaduw weggelegd. Ik geef niet thuis als al vrij vroeg enkele renners de aanvalstrom luiden en ook in de achtervolgende groep ben ik niet vertegenwoordigd. Dit is dus een wedstrijd om vlug te vergeten. Dat doe ik ook, want morgen (vorige week dus, want door tijdsgebrek heb ik dit nog niet kunnen 'posten') vertrek ik immers naar de Alpen om de Tour daar enkele dagen te volgen. Nu King Lance terug meedoet wil ik alles vanop de eerste rij kunnen gadeslaan. Binnenkort volgt hier dan ook een ruim verslag van m'n vijfdaagse trip in Zuid-Oost Frankrijk. De wedstrijd in Temse wordt verdiend gewonnen door ploegmaat Danny Saelens die al een gans het seizoen op hoog niveau presteert!
60 Km. in 1h. 30 39,7 Gem. Peloton Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 190
Na deze wedstrijd in Lierde staan steevast enkele van onze Vlaamse "vedetten" op het podium in de feesttent, dus komt het erop aan van je zo snel mogelijk uit de voeten te maken na de koers. Zo was in het verleden al eens Eddy Wally headliner en nu was niemand minder dan Sabrina Tack (alter ego "Laura Lynn") top of the bill. Of haar grootste dijenkletsers: "Arrivederci Zwans" en "Je hebt me duizendmaal bespogen" op haar repertoire stonden weet ik niet, en kan me eigenlijk volledig gestolen worden ook. Vandaag nog eens ouderwets veel volk aan de start bij de B-reeks. Vijvenvijftig zielen, hoor ik de speaker aankondigen. Als ik na de race echter een blik werp op het uitslagenblad is dit plots gereduceerd tot vijfendertig. Hebben die twintig anderen nu plots een aanval gekregen van Mexicaanse griep net voor de start, of kwam er tijdens de eerste ronde een allesverslindend vleesetend monster het peloton binnengedoken? Joost mag het weten. Feit is wel dat er enorm veel wind stond, dus ze kunnen ook naar buurgemeente Brakel weggeblazen zijn, en daar kan Joost het wel weten. (Inside joke, doe vooral geen moeite om dit gezwans te begrijpen...) Ik voel me in het begin van de wedstrijd niet slecht, maar zeker niet super. Ik heb vooral moeite met de stevige tempowisselingen op dit heuvelachtige parcours. De frisheid ontbreekt precies, en daarom hou ik me koest als ik voel dat ik tijdens de eerste ronden op de licht oplopende aankomstlijn nog wat reserve heb. Aangezien hier heel wat bekenden zijn had ik wel graag eens de held uitgehangen en als eerste doorgekomen voorbij de finish. Een ronde later heb ik al verdomme spijt dat ik dit niet in de praktijk heb gebracht, want de toppers ontbinden hun duivels en Bonne zit weer achteraan te spartelen. Als ik eens meespring is het op het verkeerde moment (zoals altijd), al kan dit ook een indicatie zijn van net niet goed genoeg zijn natuurlijk. Elke ronde dooft m'n kaars gestaag uit en ik eindig de race in het derde groepje en word vijfentwintigste.
66,5 Km. in 1h. 43' 38,7 Gem. 25/55 ??? Gem. hartslag: 176 Max. hartslag: 194
Het heeft geen haar gescheeld of ondergetekende was vandaag naar West-Vlaanderen afgezakt in plaats van naar het Waasland. Dat komt ervan, als je telkens de eerste drie weken van juli een "Tourobsessie" ontwikkelt, nog snel even de aankomst om halfzes wil meepikken en vervolgens in zeven haasten de GPS instelt op Varsenare ipv Vrasene. Gelukkig was ik nog net op tijd bij de pinken om m'n fout terug recht te zetten. Ook vermeldenswaardig is dat net nu mijn vriendin uit Gran Canaria hier is, de afpellende korst op m'n knie (van m'n valpartij twee weken terug), excact dezelfde vorm aanneemt van haar eiland. Weliswaar op schaal 1:880000, maar de gelijkenis is treffend. Jongens jongens,... We wijken hier weer een serieus stukske af van de zin van het bestaan, namelijk koers. Tijdens deze midweekwedstrijden in het Waasland starten de A, B en C-reeks samen, maar wel drie minuten na de categorie "Toeristen." Dat die Toeristenkoersen al lang niet meer bestaan uit bierbuikzuipende trappistendrinkers is algemeen bekend. Velen zouden zelfs bij de VWF geen mal figuur slaan, maar toch hebben we na amper dertig kilometer de kloof op hen al gedicht. Als we met ons 89-koppig peloton hen voorbijstuiven valt er een gat, en moet ik even serieus in het donkerrood gaan om de kloof terug te dichten. Het is een parcours dat zich leent om anderhalf uurtje serieus te vlammen en dat gebeurt ook. Door de moordende snelheid (44,3 Gemiddeld) raakt niemand weg en eindigt de wedstrijd in een massaspurt. Dat is echter nooit mijn ding geweest en ik kijk vanuit de derde rij toe hoe het sprintgeweld zich op de streep stort.
59 Km. in 1h.20' 44,3 Gem. Peloton Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 188
"Plat" na 7 kilometer! Crevaison en kilométre 7! Flat tyre after 7 kilometers! Rueda pinchada despues 7 kilómetros!
Wir habben est nich gewust! (Italiaans is nooit m'n sterkste taal geweest.)
Tja, wat kan je verdomme meer zeggen over een wedstrijd waarin je na zeven (!) kilometers uitvalt met een lekke band? Misschien dat het aangenaam was om met de fiets in de hand terug de startlijn te passeren, waggelend op die verschrikkelijk lompe koersschoenen terwijl iedereen je staat aan te gapen, precies of je bent rechtstreeks neergedaalt uit de diepste krochten van de planeet "Orck." Om van de verschrikkelijk attente vraag: "Plat gevallen misschien???" nog maar te zwijgen. Ik leef direct mee met de renners uit de Tour, die na elke rit een wollige salami onder de snuit geduwd krijgen met de meest intelligente vragen van de journalisten.
Nu ja, het is allemaal goed bedoelt hoor, en lek rijden is nu ook niet meteen de grootste ramp die een fietsend individu moet doorstaan. Gelukkig kan je deze tijd van het jaar zowat elke dag, op de meest onmogelijke tijdstippen aan wedstrijden deelnemen. Iets wat ik dan ook volgende week donderdag ga doen in Vrasene.
Het is me in mijn "carriere" nog niet vaak overkomen, maar ik heb vandaag eigenlijk totaal geen goesting om te gaan koersen. Het is nochtans de eerste dag van m'n verlof en de weergoden spelen mee, maar ik blijf vrij apathisch bij deze gunstige factoren. Ik sleep me naar de ontbijttafel, slenter om m'n fiets, gooi hem vervolgens slordig in mijn wagen en vertrek naar de wedstrijd. Na exact anderhalve minuut sta ik terug thuis. Miljaarde! Mijn "Megabike" voor de Tour vergeten invullen en de deathline schuifelt naarstig dichterbij. In nog geen twintig minuten is het hele zootje verzonden naar 'Het Nieuwsblad', maar of ik zoals zes jaar geleden terug de 11e plaats in het eindklassement (op ongeveer 32000 inzendingen) ga halen is maar de vraag natuurlijk. By the way, veel leverde dat niet op. Vijfendertig kraslootjes van "Win For Life" kreeg ik toen in de bus en de plannen waren al gesmeed om met m'n privé-jet richting de Bahama' s te vertrekken! Tot ik effectief begon te krassen natuurlijk... Zeven krasloten bevatten vijf luttele Eurootjes, waardoor ik de reis nog eventjes moest uitstellen. Voor m'n privé-jet ben ik nog steeds aan het afbetalen... Maar goed, Kruishoutem dus. Hoe het komt weet ik niet, maar vandaag voelen m'n benen aan als twee slappe uitgewrongen schotelvodden. Geen kracht, geen souplesse, het draait in het begin van de wedstrijd niet vierkant maar "parallellepipedum-trapezium"- achtig. Op enkele vluchtpogingen na, blijf ik dan ook het grootste deel van de wedstrijd in het peloton rondhangen. Na driekwart wedstrijd voel ik me iets beter, maar ondertussen is m'n maat Vincent er met een renner vandoor gegaan. Omdat ik ervoor vrees het hele zootje terug te brengen, maak ik de sprong niet en koers attent mee vooraan. Niemand waagt zich echter nog aan een demarrage en de twee blijven voorop. In de laatste ronde kan ik op het stuk vals plat nog wegrijden van het peloton en sleep zo de derde plaats in de wacht. Eindelijk eens een uitslag die naam waardig.
61,5 Km. in 1h. 33' 39,7 Gem. 3/28 Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 187
Hemelveerdegem is m'n volgende halte. Een mooie heuvelachitge omloop, tropische temperaturen,... Wat wil een mens nog meer? Tja... Voor de vuist weg kan ik hier wel enkele zaken opnoemen, maar of ze voor dit blog geschikt zijn is maar de vraag natuurlijk. Laat ons stellen dat ik al tevreden zou zijn met een top-10 plaats. (Ik weet het, een simpele coureurshand is gauw gevuld.) De A- en B- reeks start samen vandaag en er zijn heel wat pedalleurs komen opdagen. (Wie werkt er nu eigenlijk nog op een zonnige namiddag??? Wie houdt de economie draaiende in dit kikkerlandje???) Wielrenners niet en ondergetekende al helemaal niet...! Aan de start staan oa. vijf "Aussies" van Down Under kangoeroeland Australie zelf! Het tempo ligt direct vrij hoog en in de eerste ronde wil ik de beentjes eens testen en glip mee in een eerste akkefietje. Ik weet echter meteen hoe laat het is. Dit gaat hier precies m'n beste dag niet worden, en ik zak terug tot in de buik van de grote groep. De frisheid is een beetje weg omdat ik deze week om 5u moet opstaan, en daarna in de broeierige hitte van m'n "geliefde" UHT- afdeling acht uur m'n kl*ten moet afdraaien. Ook ligt het tempo door de vele A-renners iets hoger, want het gemiddelde bedraagt op twee ronden van het einde nog 42,5 Km/uur. Het peloton breekt in drie stukken en ik denk dat jullie onderhand wel al kunnen raden in welk deel ik verzeil... Dit derde peloton is het omvangrijkst en ik troost me met de gedachte dat ik gewoon goed ben. Alleen zijn de meesten beter...
Aangezien ik m'n "kladpapierke" verloren ben met het verslagje van deze wedstrijd, zul je het dit keer zonder moeten doen. Een welgemeende sorry, maar we moeten immers vooruit in het leven, nietwaar? Allemaal tegelijk:"Da zal wel zijn!" ..... Bovendien was het artikel niet van hetzelfde hoge niveau als m'n andere pennegedrochten dus missen jullie eigenlijk niet zoveel. (Bovenstaande zin met enig korrelken zout nemen...) Eigenlijk begint het me nu te dagen dat m'n verslagje toch bijlange zo slecht niet was... Het was zelfs goed, tegen het sublieme aan! Het was verdomme het beste wat het laatste decenium ooit op papier/pc scherm verschenen is! (Bovenstaande zin(nen) met enig "korrelken" zout nemen...) Helaas zullen jullie het dus nooit te zien krijgen. Jammer... Het enige waar ik mij zorgen om maakte vorige week zondag was om niet opnieuw met mijn smoel tegen de straatstenen te kletteren. De bochtige afdaling met enkele verraderlijke haarspeldjes en een recht stuk, waar we tegen de 70 per uur naar beneden vlamden deden me meteen terug het goeie ritme vinden.Verstand op nul en gas geven dus. M'n ploeggenoten E. Hiel en D. Saelens worden respectievelijk één en twee, en ik kan me nuttig maken door in het begin wat afstoppingswerk op te knappen. Risicoloos rij ik met m'n opgelapte bolide de wedstrijd uit in het peloton.
56 Km. in 1h.27' 39,1 Gem. 20/31 Gem. hartslag:170 Max. hartslag:186
Sta mij toe jullie van harte welkom te heten op mijn jaarlijkse "stress- dag." Tijdens deze 1.18 Open wedstrijd word ik elk jaar trouw aangemoedigd door een horde vrienden, collega' s, familie,... die aan de café' s rond de kerk de innerlijke mens versterken en me vooruit schreeuwen als we op de ellendige kasseistrook komen aangedokkerd. Dan wil je zeker niet afgaan natuurlijk, maar het deelnemersveld wordt wel elk jaar sterker, want naast heel wat goeie contractloze eliterenners stond dit jaar ook Iljo Keisse aan de start. Met 105 deelnemers en een razende openingsfase was het een nerveuze bedoening en het duurde dan ook niet lang of de eerste renners maakten kennis met het asfalt. Een Australier is er zo erg aan toe dat de wedstrijd zelfs dertig minuten stilgelegd wordt, omdat de ongelukkige jongen nog steeds in dezelfde houding roerloos op het parcours ligt. Als we terug mogen vertrekken ben ik enkele ronden serieus aan het krasselen om te kunnen volgen. Keisse ment het peloton en het tempo loopt op: 58Km/h, 60, 61,... "Verdomme, dit mag hier niet lang meer duren!" Als de volgende ronde het tempo wat stokt, zie ik dat er heel wat jongens afgereden zijn, maar hierdoor zit ik nu wel serieus achteraan. Na een bocht van 180° wil ik hieraan wat doen. Ik sta recht op de trappers en... KRAK! Het miserabele geluid van verwrongen carbon op het wegdek en ik lig met m'n snuit op de grond. Twee renners maken een (on) zachte landing op ondergetekende en zijn fiets, die in stukken vaneen over het wegdek ligt. Mijn voorvork ("foursse" in de volksmond) was blijkbaar al half afgescheurd net onder m'n stuurpen, en is door het optrekken na de bocht volledig afgebroken. Ik bloed als een rund (zoals een varken volgens sommige ezels...) omdat ik natuurlijk recht op het afgescheurde stuk aluminium ben terechtgekomen. De toegestrompelde hulpdiensten vragen me even te wachten omdat ze slechts één (!) renner per keer kunnen/willen meenemen. Wat dan volgt is pure slapstick, of voer voor "In de gloria." In m'n verfrommeld en bebloed koerstenue' tje raap ik m'n fiets bijeen en wacht op de volgende doortocht van de hulpdiensten. Ze passeren één maal, twee maal, drie maal... maar vertikken het verdomme om te stoppen. Gelukkig krijg ik hulp van enkele toeschouwers en die kunnen uiteindelijk een volgwagen overtuigen om te stoppen en me mee te nemen naar de infirmerie aan de aankomst. Een fris besje van een jaar of zeventig staat me daar op te wachten, maar het mens is duidelijk over haar toeren. Zo slaagt ze er maar liefst drie keer in om haar plastieken handschoentjes mee in te tapen met m'n snelverband en moet ik telkens haar vingertoppen er vantussen knippen. (Van haar handschoenen hé...Alhoewel ik ferm betwijfel of ze het wel zou voelen mocht ik haar echte vingers...maar dit terzijde.) Wanneer even later nog een gecrashte renner wordt binnengebracht slaat ze helemaal tilt en moet ze dringend assistentie oproepen. Na vorig jaar het debacle met m'n zadel (zie archief van juli 2008 in dit blog) eindigt "de wedstrijd van het jaar" voor mij reeds na 60 kilometer, maar met gelukkig alleen maar schaafwonden.
Change of plans! Omdat ik 's namiddags in Gent mijn belastingsbrief wou laten nakijken, besloot ik dan maar om in de vooravond bij de WAOD te rijden in Gavere. Met de opgekropte frustratie dat ik weer meer dan een zuurverdiend half maandloon aan de fiscus zou moeten afdragen, verschijn ik aan de start. De dag dat ik die klojo 's van de belastingen 'nen kloot of twee' kan aftrekken wordt een hoogtepunt in dit miserabel bestaan! Ploegmaat Kristof Van Wymeersch was ook naar Gavere afgezakt, met in zijn zog verschillende supporters die me vriendelijk een frisse Jupiler aanbieden, wanneer ik in de derde ronde alleen voor het peloton uitrij. Ik bedank echter, maar m'n vluchtpoging draagt niet ver en had achteraf gezien toch maar beter het koele schuimende gerstenat aangepakt. Kwestie van de belastingskater door te spoelen... Ik wil vandaag de conditie eens testen, ben veel vooraan het peloton te vinden en spring regelmatig met een groepje mee, maar... telkens op het verkeerde moment natuurlijk. Zo rijdt twee maal kort na elkaar een groepje weg, wanneer ik even zit te bekomen van de voordien geleverde demarrages. De koers is gereden en ik beeindig risicoloos de wedstrijd in de buik van het peloton. Omdat ik vrijdag een 1.18 Open wedstrijd rij besluit ik om met de fiets naar huis te rijden. Via Nazareth en Deinze tuf ik na 35 kilometer extra Maria-Aalter binnen. Onderweg in Nazareth wel eens gestopt bij m'n goede vriend Jezus, maar omdat hij het water in mijn bidons in wijn dreigde te veranderen ben ik niet te lang gebleven. Het avondmaal (vijf broden en twee vissen) liet ik echter niet aan me voorbijgaan...
65 Km. in 1h. 32' 42,3 Gem. Peloton Gem. hartslag: 166 Max. hartslag: 190
Omdat de wedstrijden zich in een rotvaart opvolgen, ga ik moeten uit mijn schulp komen om alle verslagen hier een beetje op tijd af te krijgen. U bent een dapper en trouw publiek, waarvoor dank! Weet echter dat ik ook graag eens met mijn luie reet in de zon lig, hang, sta, kruip,... en bovendien had ik enkele dagen verlof, dus niet zoveel tijd... Voor het eerst sinds mensenheugenis eens geen klassieker in Halle deze periode van het jaar (dood en doodjammer!), maar het Kampioenschap van Vlaams-Brabant op deze lichtjes gewijzigde omloop van 5,5 Km. Daarvan loopt ongeveer een kleine twee kilometer met een percentage van 3 a 4 % bergop. Niet onoverkomelijk, maar de wind blaast natuurlijk uitgerekend op dat stuk schuin op onze raap. Met opnieuw slechts 27 deelnemers is waakzaamheid geboden van bij de start en niemand lijkt elkaar dan ook iets te gunnen de eerste twee ronden. Daarna zakt het tempo lichtjes en hiervan maken twee Feryn- renners (Patrick Stijlemans en Rudy Thomas) gebruik om te ontsnappen. Stelselmatig wordt de kloof groter omdat er van samenwerking bij ons niet zoveel in huis komt. Bij de achtste doortocht roept de speaker echter doodleuk dat we de laatste ronde ingaan, omdat de achterstand met het twee minuten voor ons gestartte A- peloton te groot wordt. Godverdoeme! Dan ben ik er nog eens op gebrand om minstens 70 kilometer te koersen zoals voorzien, lappen ze ons zo iets! Zelfs de kranige veteranen konden zich vandaag 60 kilometer uitleven en wij, mannen in de 'fleur' van ons leven (alhoewel er toch ook al wat verwelkte exemplaren tussen zitten) moeten na nog geen 50 kilometer al de remmen dichtknijpen. Uit pure frustratie laat ik het gewriemel in de sprint voor wat het is, en eindig negentiende.
49 Km. in 1h. 14' 39,5 Gem. 19/27 Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 188
Om het wedstrijdritme wat op te drijven- lees: ik ben te lui geworden om nog interval te trainen- rij ik drie wedstrijden op vier dagen. Erembodegem bijt de spits af en zou de gemakkelijkste moeten worden omdat ik hier immers met frisse kuiten aan de start verschijn. Tot zover echter de theorie. Het betreft hier een criterium en dat is eigenlijk nooit m'n favoriete bezigheid geweest. Niet in het minst omdat ik elke wedstrijd aanpak al betrof het een klassieker van 260 kilometer, namelijk het eerste uur "rustig" meepeddelen achteraan het peloton. Omdat er vandaag slechts 22 gegadigden zijn kan ik opnieuw mijn uitverkoren tactiek toepassen. In het knusse centrum, met vijf bochten op 300 meter is het echter harken om m'n gehelmde soortgenoten bij te blijven. Gelukkig verdrijft de geur van verse frieten en knapperige, vers gebakken ajuin die hoogstwaarschijnlijk zal eindigen tussen een overheerlijke vettige hamburger enigszins het lichamelijke leed. Al kan het voor een (ex-) bourgondier zoals ik ook een kwelling zijn natuurlijk. Net als ik wat naar de voorste gelederen doorschuif, springen er zes man weg. Slechts één renner kan nog de aansluiting maken en ik besef dat het moeilijk zal worden om die kloof nog te dichten. Zeker als in een scherpe bocht net voor de aankomst twee renners voor mij serieus tegen de grond gaan. Ik kan ze bijtijds ontwijken en kom hier nog maar eens goed weg. Gestaag komen we echter terug op de leiders. We komen zelfs tot op 12 seconden maar dan stagneert onze achterstand. In de bochtrijke aankomstzone kan ik me vrij vlot vooraan houden en fiets eindelijk eens de top tien binnen.
51 Km. in 1h.14' 40,7 Gem. 10/22 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 188
Aangezien vorige donderdag m'n vergunning van "Master A" uit de brievenbus kwam gerold, krijg ik het vandaag in mijn stomme kop om eens te gaan rijden in Waals-Brabant bij de Amateurs en Masters. Het is immers altijd spannend om een maagdelijk parcours te ontdekken, maar nog veel belangrijker is het van de kleine lettertjes te lezen in de wielerkalender. Het blijkt namelijk een 1.18 Open wedstrijd te zijn waar Elite zc. en Beloften ook aan kunnen deelnemen. Dat merk ik vooral als ik aan de start tussen een bende dartele en jonge veulens sta en slechts sporadisch een oudere soortgenoot ontwaar. Dit belooft hier dus niet veel "goes", want ook het parcours is niet van de poes. (Beginnen we hier nu verdomme al te rijmen ook! Maar geef toe, dit klinkt toch véél beter als: dit belooft hier dus niet veel goeds, want ook het parcours is niet van de roste kater...! Man man, het niveau zakt hier met de minuut...) Van de vijf kilometer loopt er minstens drie bergop en niet gewoon "vals plat," maar echt steil. M'n ervaring leert me dat er na een klim een afdaling volgt en gelukkig blijkt dit in Wallonie ook zo. Alleen is die afdaling wel serieus smal, bochtig en bezaaid met keitjes en allerhande troep die er niet thuishoort. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Tijdens de eerste afdaling kunnen enkele pipo' s voor me het wiel van hun voorganger niet houden en ondergetekende mag al in de achtervolging op het peloton. Ik hoef echter niemand een steen te werpen want ik ben vandaag niet goed. Helemaal niet goed eigenlijk, zeg maar slecht, of liever: archislecht! Ik voel me zo belabberd dat ik zelfs de eerste beste pummel op een driewieler met vierkante wielen niet zou kunnen volgen! Ik rij rond met lichte hoofdpijn en een ontzettend zwaar gevoel op in m'n maag. Precies of ik had twee bakstenen, een koevoet en vier gietijzeren kubusjes als lunch. Tijdens de tweede ronde al moet ik op de steile stroken het peloton laten gaan. Ik wil de handoek gooien maar zie in de achtergrond nog zeker vijftien renners spartelen. Drie renners komen even later bij me aansluiten en de volgende ronden rapen we verschillende renners op die uit het peloton hebben moeten lossen. Zo beste vrienden, wordt dus in bergetappe 's de beruchte "bus" gevormd, maar het merkwaardige hier is dat de meesten zelfs geen moeite meer doen om bij ons groepje aan te pikken. Ik voel me ondertussen al iets beter, maar rij voornamelijk enorm sterk... bergaf. Omdat onze achterstand op de koplopers te groot wordt, moeten we twee ronden voor het einde de wedstrijd al beeindigen. Slechts 27 renners rijden de wedstrijd volledig uit en allesbehalve tevreden moet ik nog maar eens besluiten dat ik met mijn dertigste plaats tot de betere losers behoor.
60 Km. in 1h.43' 35 Gem. 30/62 Gem. hartslag: 176 Max. hartslag: 194
Vandaag wedstrijd in één van de 269 deelgemeenten van Geraardsbergen. Van Grimminge tot Zarlardinge, over Deftinge via Goeferdinge langs Smeerebbe-Vloerzegem naar Viane... In zowat 234 daarvan heb ik de voorbije jaren wedstrijden betwist, met wisselend succes. Om Raymond (diene met zijn "Groene Woud" en uitgestreken kin) te citeren: " 'k heb koersen doen vollopen,' k heb koersen doen leeglopen..." Als ik rond de middag over m'n bord droge spaghetti hang, valt de regen met bakken uit de lucht. Ik beslis dan maar om niet te gaan koersen en pik wat kroketten uit mijn ma haar "talloor." Daarna gooi ik me verveeld en zo ellendig als een vadsig everzwijn in de zetel en blijf al zappend hangen op Vitaya. Het blijkt een programma te zijn waar ze verlebberde individuen in drie maand terug fit willen krijgen. In beeld verschijnt een halfnaakte vrouw van 26, die aan haar omvang te zien eerder een abonnement heeft bij MC Donald' s dan bij de "Kwik en Fit." In een visioen zie ik mezelf door deze koersarme zondag al verdikken en de schrik slaat me om het hart. Amper tien minuten hang ik uitgestrekt in de zetel en een enorm schuldgevoel maakt zich van mij al meester. Gevolg: bidons klaarmaken, koersbroek aan, fiets in auto en hup... Schendelbeke, here I come! Het is ondertussen al gestopt met regenen, en bovendien blijkt de koers ruim drie kwartier later van start te gaan. Ik heb dus nog alle tijd om mijn benen los (en terug vast) te rijden op het lastige glooiende parcours. Slechts 23 renners komen opdagen. De rest ligt waarschijnlijk in de zetel hun tijd te verklooien door één of ander stom programma op Vitaya mee te pikken. Eerste vaststelling na anderhalve ronde: de benen zijn duidelijk nog niet gerecupereerd van gisteren! Na twee ronden ontsnappen vijf renners en drie andere gaan in de tegenaanval. In ons groepje verloopt de samenwerking allesbehalve vlot en moeten we twee ronden vroeger dan voorzien sprinten voor onze plaatsen. Hierdoor zie ik ook nog eens de aankomst van m'n reeks van dichtbij... en ploegmaat Danny Saelens z' n tweede zege van het seizoen binnenrijven!
55 Km. in 1h.22' 40 Gem. 15/23 Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 184
"Nieuwe prachtige omloop!", stond er in onze VWF- kalender als aanmoediging om toch maar naar deze wedstrijd in het Waasland te komen. Na enkele verkenningsronden kon ik ze alleen maar overschot van gelijk geven. Brede wegen, drie korte klimmetjes (waaronder twee bruggen over de E17) en bovendien een veilig parcours zonder veel wegversmallingen en verkeers- of andere eilandjes. In de aanvangsfase draait het bij mij niet zo goed. Ik besef dat deze "nieuwe prachtige omloop" vooral het best tot z'n recht zou komen om als toeschouwer dit spektakel gade te slaan terwijl men wat schuimrijk vocht consumeert, of op een zonnig terras met een 'frisse frisco' keuvelt over de stijgende prijs van het veevoeder. "Eigen schuld dikke bult", want afgelopen week stond er welgeteld 88 kilometer op de trainingsteller. (En dan nog verdeeld over zes (!) "trainingsritjes!" In de wedstrijd zelf wordt er ondertussen flink jacht gemaakt op een select kopgroepje. Als een bende losgeslagen Pitbull' s naderen we onze prooi, die uiteindelijk na vier ronden moet wijken voor de overmacht. Verloren moeite eigenlijk, want vrij vlug daarna ontdoen opnieuw tien renners zich van het peloton en als er enkele in de tegenaanval gaan, maak ik de sprong naar het tweede groepje. Met nog drie ronden te gaan hebben we de koplopers nu in het vizier, maar wat we ook proberen, de laatste zeventig meter krijgen we verdomme niet overbrugd! Ik had al serieus wat poeder verschoten bij m'n sprong naar de achtervolgers en breek in de sprint dan ook niet teveel potten. In de laatste ronde waren er blijkbaar toch nog wat renners uit het peloton komen aansluiten, want ik finish pas als 23e.
72,5 Km. in 1h. 45' 41,2 Gem. 23/42 Gem. hartslag: 173 Max. hartslag: 196
Alvorens morgen te starten in Peizegem ga ik me dus eerst een slordige 145 kilometer losrijden op deze cyclo- toertocht 'Tilff- Bastogne- Tilff'. Na een korte en kille nacht schuiven we in de ruime campingcar van onze derde compaan Rudy aan bij het ontbijt. "Schleck" gaf in de slaapzak naast me met z'n vetpercentage van 4 % nou niet bepaald veel warmte af. Bovendien zijn we normale gezonde jongens, zo hetero als maar kan zijn en beiden gezegend met een prachtige vriendin, dus in "lepeltjeshouding" gaan liggen tegen de kou was al helemaal geen optie! Twee chocoladekoeken, één appelflap, rijst- en confituurtaartje plus twee wegvergissingen en anderhalve "Route barré" verder, vertrekken we met nog wat collega 's van "Schleck" voor een oefengalop die enkele bekende hellingen uit Luik-Bastenaken-Luik aandoet. Ruim 10000 getrainde en minder getrainde fietsers nemen aan dit evenement deel. Ik heb in jaren niet zoveel witte, harige benen en voorbeelden van "foute wielerkledij"gezien, maar ook een gamma aan oogverblindend mooie koersfietsen en getrainde topatleten passeren de revue. Omdat het in m'n stomme kop zit om morgen per se te koersen, rij ik de meeste hellingen op reserve omhoog. Pas wanneer een vrouw me op de "Cote de Wanne" dreigt voorbij te steken, besef ik dat ik best de pedalen wat harder induw in plaats van het landschap aan een nauwkeurige studie te onderwerpen. Op de beruchte "La Redoute" waan ik me allesbehalve VDB of Bartoli, want de steile knoert, met een stuk tot 22% doet me maar aan één ding denken: zo rap mogelijk boven en er vanaf zijn! Na vijf uurtjes en dertig minuten bereiken we met stramme bovenbenen, maar met toch nog een 'moyen' van 28,1 de finish. Als beloning mogen we nu nog een goeie vier kilometer klimmen naar onze wagen. Kwestie van wat los te rijden na de geleverde inspanningen...
20.VWF PEIZEGEM, 01/06/09 Het spreekt dan ook voor zich dat ik vandaag allesbehalve met grote ambities aan de start verschijn. Niet teveel forceren en de koers uitrijden is m'n doel, maar de eerste ronde ligt het tempo zo hoog dat ik twee maal kort na elkaar een gat van veertig meter moet overbruggen omdat de renner voor me het laat afweten. Ik heb eigenlijk nog een verrassend goed gevoel in m'n benen en mits wat meer zelfvertrouwen had ik gerust mee kunnen zijn met de kopgroep. (Stel je voor zeg! Da zou nogal wa geweest zijn hé...!) Naar het einde van de wedstrijd beginnen de inspanningen van de afgelopen dagen toch serieus door te wegen, maar ik kom nog als achtste van het peloton over de meet en wordt 18e.
60 Km. in 1h.27' 40,8 Gem. 18/38 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 192
Terug in vertrouwde clubkleuren vandaag. Ik kwam niet enkel uit Parijs terug met verzuurde benen en een goeie conditie, maar kreeg ook af te rekenen met een bronchitis en dat uitte zich in een brede waaier aan fluimpjes allerhande. Alle kleurschakeringen passeerden de revue maar wees gerust, voor de rest zal ik jullie verdere details besparen. Net als deze wedstrijd eigenlijk, want eenmaal de beslissende vlucht tot stand gekomen was, veranderde er niet veel in het wedstrijdverhaal. Door m'n "vallingske" hou ik me zo koest als een met valium platgespoten puppy en eindig ergens halverwege het pak. Aangezien ik morgen Tilff-Bastogne-Tilff rij en maandag opnieuw hoop te koersen, komt het er nu op aan van goed te recupereren. Ik hoop toch minstens een vijftal uurtjes te slapen, want ga voor het eerst sinds mijn festivalverleden (een goeie decennia terug- dju toch, wat worden we oud...) nog eens in een tent slapen op een camping ergens in "De Dardennen."
18b.Tour de l'Est Parisien (Fr.) Mitry-Mory,24/05/09
Met het melkzuur van de tijdrit nog in de kuiten reppen we ons naar het afsluitende criterium van deze Tour de l' Est Parisien. Er heerst echter grote onduidelijkheid over het startuur. Normaal schoten we uit de startblokken om 14 uur, maar tijdens de lunch vernemen we dat alles met een halfuur vertraging van start zal gaan. Ideaal voor Alex en ik om nog snel eens een toilet op te zoeken. Ik heb het misschien al vermeld, maar vijf dagen Franse keuken zet de darmflora naarstig aan het werk. Eén probleempje echter. In dit godvergeten gat in Frankrijk is op het middaguur werkelijk geen levende ziel te bespeuren, laat staan een (openbaar) toilet. Je zou hier als het ware (pas op, nu wordt het gortig!) een drol midden op de straatstenen kunnen draaien, er een vlagje van 'Klup Bruhhe' in deponeren en vervolgens in je blote r**t de paringsdans van het Oost-Angolees stokstaartje errond dansen, geen haan zou ernaar kraaien! Om een lang verhaal kort te maken: ik heb daar voor het eerst in de vrije natuur eh... gedaan wat nodig was. Als ik me na mijn "Ardennenoffensief" terug bij de ploegmakkers vervoeg heerst er lichte paniek. De start is blijkbaar toch iets vroeger. Niet om 14uur of 14u30 maar ergens daartussen vertrekken we voor 23 rondjes onder een brandende zon en een zalige temperatuur van 28 graden. Luc en "Couze" hebben hun handen vol om ons van het nodige vocht te voorzien en de hitte inspireert Mario tot een lange aanval. Zo' n zes ronden rijdt hij met een medevluchter voorop, maar ze moeten uiteindelijk wijken voor de overmacht. Het Duitse team blijkt het sterkst, want naast de gele, groene- en bolletjestrui counteren ze elke aanval en laten ze niemand meer ontsnappen. Ik zit wat te ver in het pak om me te mengen in de massasprint, die trouwens knap gewonnen wordt door Giovanni Debeyter van het Millenium Team.
Al bij al was dit rittenkoersje een schitterende ervaring en naast de organisatie, m'n kamergenoten, de andere teams en begeleiders/sters in Stains ook een speciale vermelding voor Linda en Jacqueline voor de foto 's en vele aanmoedigingen. C'etais une course merveilleux et a l' annee prochaine!
70Km. in 1h.42' 41 Gem. 34/97 Eindstand klassement: 33e op 97 op 2' 58'' van winnaar Wladimir Gottfied. Gem. hartslag: 164 Max. hartslag: 190
De koninginnerit van deze Tour stuurt het peloton over vijf cols, en een beetje sadist als we zijn, willen we natuurlijk op de laatste col (daar waar vele renners door uitputting nauwelijks te onderscheiden vallen van uitgedroogde, fietsende zombie' s) het spektakel volgen.
De Tourkoorts neemt toe vandaag. Op onze Nationale Feestdag ligt de aankomst in Bourg Saint Maurice en vanuit La Clusaz is dit ongeveer een goeie 100 kilometer. Twee jaar terug deed ik dit traject in omgekeerde volgorde met de fiets, maar dat viel op het einde behoorlijk tegen. Je moet immers drie zware cols (Cormet de Roselend, Col des Saisies en Col des Aravis) over, goed voor een slordige 60 kilometer bergop, en daar waren mijn arme stampers niet op voorzien.
Naar jaarlijkse gewoonte ben ik ook deze keer van de partij als het Tourpeloton de Alpen aandoet. M'n companen van vorig jaar zijn er helaas niet bij, maar ik ben nu wel vergezeld van mijn vriendin, dus heb ik die lelijke apen helemaal niet gemist. (Grapje hé gasten!)
Na deze wedstrijd in Lierde staan steevast enkele van onze Vlaamse "vedetten" op het podium in de feesttent, dus komt het erop aan van je zo snel mogelijk uit de voeten te maken na de koers. Zo was in het verleden al eens Eddy Wally headliner en nu was niemand minder dan Sabrina Tack (alter ego "Laura Lynn") top of the bill. Of haar grootste dijenkletsers: "Arrivederci Zwans" en "Je hebt me duizendmaal bespogen" op haar repertoire stonden weet ik niet, en kan me eigenlijk volledig gestolen worden ook.
Het heeft geen haar gescheeld of ondergetekende was vandaag naar West-Vlaanderen afgezakt in plaats van naar het Waasland.
Het is me in mijn "carriere" nog niet vaak overkomen, maar ik heb vandaag eigenlijk totaal geen goesting om te gaan koersen. Het is nochtans de eerste dag van m'n verlof en de weergoden spelen mee, maar ik blijf vrij apathisch bij deze gunstige factoren.
Hemelveerdegem is m'n volgende halte. Een mooie heuvelachitge omloop, tropische temperaturen,... Wat wil een mens nog meer?
Sta mij toe jullie van harte welkom te heten op mijn jaarlijkse "stress- dag." Tijdens deze 1.18 Open wedstrijd word ik elk jaar trouw aangemoedigd door een horde vrienden, collega' s, familie,... die aan de café' s rond de kerk de innerlijke mens versterken en me vooruit schreeuwen als we op de ellendige kasseistrook komen aangedokkerd. Dan wil je zeker niet afgaan natuurlijk, maar het deelnemersveld wordt wel elk jaar sterker, want naast heel wat goeie contractloze eliterenners stond dit jaar ook Iljo Keisse aan de start.
Omdat de wedstrijden zich in een rotvaart opvolgen, ga ik moeten uit mijn schulp komen om alle verslagen hier een beetje op tijd af te krijgen.
Aangezien vorige donderdag m'n vergunning van "Master A" uit de brievenbus kwam gerold, krijg ik het vandaag in mijn stomme kop om eens te gaan rijden in Waals-Brabant bij de Amateurs en Masters. Het is immers altijd spannend om een maagdelijk parcours te ontdekken, maar nog veel belangrijker is het van de kleine lettertjes te lezen in de wielerkalender. Het blijkt namelijk een 1.18 Open wedstrijd te zijn waar Elite zc. en Beloften ook aan kunnen deelnemen. Dat merk ik vooral als ik aan de start tussen een bende dartele en jonge veulens sta en slechts sporadisch een oudere soortgenoot ontwaar.
Vandaag wedstrijd in één van de 269 deelgemeenten van Geraardsbergen. Van Grimminge tot Zarlardinge, over Deftinge via Goeferdinge langs Smeerebbe-Vloerzegem naar Viane... In zowat 234 daarvan heb ik de voorbije jaren wedstrijden betwist, met wisselend succes.
Met het melkzuur van de tijdrit nog in de kuiten reppen we ons naar het afsluitende criterium van deze Tour de l' Est Parisien. Er heerst echter grote onduidelijkheid over het startuur. Normaal schoten we uit de startblokken om 14 uur, maar tijdens de lunch vernemen we dat alles met een halfuur vertraging van start zal gaan. Ideaal voor Alex en ik om nog snel eens een toilet op te zoeken. Ik heb het misschien al vermeld, maar vijf dagen Franse keuken zet de darmflora naarstig aan het werk. Eén probleempje echter. In dit godvergeten gat in Frankrijk is op het middaguur werkelijk geen levende ziel te bespeuren, laat staan een (openbaar) toilet. Je zou hier als het ware (pas op, nu wordt het gortig!) een drol midden op de straatstenen kunnen draaien, er een vlagje van 'Klup Bruhhe' in deponeren en vervolgens in je blote r**t de paringsdans van het Oost-Angolees stokstaartje errond dansen, geen haan zou ernaar kraaien! Om een lang verhaal kort te maken: ik heb daar voor het eerst in de vrije natuur eh... gedaan wat nodig was. Als ik me na mijn "Ardennenoffensief" terug bij de ploegmakkers vervoeg heerst er lichte paniek. De start is blijkbaar toch iets vroeger. Niet om 14uur of 14u30 maar ergens daartussen vertrekken we voor 23 rondjes onder een brandende zon en een zalige temperatuur van 28 graden. Luc en "Couze" hebben hun handen vol om ons van het nodige vocht te voorzien en de hitte inspireert Mario tot een lange aanval. Zo' n zes ronden rijdt hij met een medevluchter voorop, maar ze moeten uiteindelijk wijken voor de overmacht.
