Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
27.VWF Asbeek (BK) 28 aug. & 28. Maria-Aalter 29 aug.
Patriotten in de Pajotten! Vandaag staat immers het Belgisch Kampioenschap van de VWF op het menu, en vergeef me als gastdorp Asbeek geografisch een beetje van het eerdergenoemde Pajottenland verwijdert is. Komende vanuit de Kuststreek ligt het in elk geval in die richting, voila! Ruim vijfenzeventig minuten voor de start bevinden ik en compaan Tom ons al op het parcours. Weliswaar nog in de auto, en wanneer achter ons een wagen van de politie druk sirenend en toeterend ons op de hielen zit, moeten we de omloop verlaten om de E- en F-renners doorgang te verlenen. Het wachten op die laastgenoemde categorie duurt ons iets te lang, dus krijg ik weer één van mijn geniale bevliegingen: enkele "boerewegeltjes" inslaan in de hoop om zo dicht mogelijk bij de aankomst te kunnen parkeren. Conclusie: Asbeek en Asse zijn beiden pareltjes van de natuur, met een uitgebreid gama aan smalle straatjes en desolate wegeltjes waar het makkelijk verdwalen is... Pas een halfuurtje later(!) zijn we terug op het parcours en kunnen we nog net een verkenningsrondje afmalen voor het wedstrijdgeweld losbarst. De combinatie van een ruim deelnemersveld op grotendeels smalle straatjes zorgt voor een nerveuze start. Tel daar nog de kampioenschapskoorts bij en het duurt niet lang of de eerste valpartij is een feit. Gelukkig net achter mij, want vier jaar geleden liet ik hier al eens m'n laatste stukken zomerhuid achter op het Brabantse wegdek. Ondanks amper trainingskilometers afgelopen week, heb ik toch een redelijk goed gevoel in de benen, maar na enkele ronden krijgen we plots een stortbui over onze behelmde koppen, en meteen schuift mijn achterwiel eventjes weg in een haakse bocht. Ik ben al geen held bij regenweer, dus nu is het vertrouwen volledig naar de haaien. Amper bekomen van de lichte schuiver begint mijn voorwiel plots een eigen leven te leiden en al gauw merk hoe dat komt: lekke band en einde wedstrijd. Net nu ik verdomme gans de week de Brabanconne had ingestudeert om op het podium uit volle borst te kunnen meezingen met de tricolore trui om de lendenen... Hopelijk rijd ik de volgende keer lek net vóór een helse regenbui!
De kermiskoers in mijn bloedeigen Maria-Aalter wordt normaal gezien altijd in mei gereden en daar ik toen nog op Lanzarote vertoefde, dacht ik de dans te kunnen ontspringen. Niet dus, want dit jaar echter werd die eer weggelegd voor augustus en was er naast een wedstrijd voor eliterenners zonder contract, ook een wedstrijd voor vergunninghouders en 'geoefenden' (wie bedenkt nu zo'n woord) die vooraf gegaan werd door een wedstrijd voor 'ongeoefenden.' Vorig jaar reed ik de wedstrijd bij de elite zc uit in het peloton, maar door wegenwerken was de vertrouwde omloop hertekend, dus koos ik eieren voor m'n geld en startte in de wedstrijd voor 'geoefenden,' die trouwens ook al 63 km bedroeg. Achteraf een slimme zet, want ik ging het bij de elite nooit zolang getrokken hebben waarschijnlijk. Onder een zwaarbewolkte en dreigende hemel startten we met 33 strijders en dit onder het goedkeurend oog van neefje Cas en nichtje Ines, die wat op hun honger bleven zitten omdat hun papa het in de eerste wedstrijd niet zo lang uitgezongen had. In de traditionele 'trappistenbar' werd de mindere wedstrijd van schoonbroer vlug vergeten en door hemzelf weggespoeld met enige Leffe's, terwijl ondergetekende scheurend van de honger 'frituur Ludwina' leegplunderde... Maar eerst nog even terug naar de wedstrijd uiteraard. 21 rondjes met 4 haakse bochten moesten we afhaspelen, want dus neerkomt op 84 intervallekes, het gewriemel of sprintjes voor de bocht nog niet meegerekend. Bijna gans de wedstrijd rijden twee renners voorop, en ondanks een spijtige valpartij in ons peloton die de vaart eventjes uit de wedstrijd haalt, wordt in de voorlaatste ronde de kloof gedicht. Ik krijg nog een vrijgeleide van Wim Braet om het in de laatste ronde alleen te proberen, en eventjes ziet het er niet slecht uit als Mario Lammens me vergezelt, maar het peloton laat niet begaan. Met een kleine twintig man wordt er voor de overwinning gesprint, maar ik had duidelijk m'n beste pijlen even voordien verschoten, want meer dan een tiende plaats zit er niet meer in. Na een relatieve rustweek was het goeie gevoel alvast terug, wat hoopgevend is voor de laatste competitieweken.
Patriotten in de Pajotten!
