Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Dit is één van m'n favoriete wedstrijden van het seizoen, en niet in het minst door de prachtige beklimming, die zich even buiten het centrum een weg zoekt richting Steenhuize. Ophasselt was ook de eerste kennismaking van Maria met het Belgische wielrennen, want twee jaar terug kwamen we rechtstreeks van de luchthaven naar deze wedstrijd. Met amper anderhalf uur slaap reed ik toen toch een prima koers, maar vandaag voel ik me tamelijk onzeker na het 'lamlendige' gevoel gisteren. Bovendien word ik nog steeds gekweld door een aanslepende verkoudheid. Eens het kwik de twintig graden niet meer overstijgt, ben ik enorm vatbaar voor allerlei soorten rondzwervende beestjes en microben. Ik ga alvast een 'prettige' winter tegemoet, maar zover zijn we gelukkig nog niet. Klokslag 14 uur weerklinkt het startsein, en nog geen tiende van een seconde later: pssssssjjjjjfffffweut... Het vernederende gesis van een leeglopend bandje. Een immens gevloekt stijgt op achter me. Ploegmaat Jurgen Willems is de pechvogel van de dag, en mag helaas de provinciale titel al vergeten. Tegen alle verwachtingen in wordt er enorm traag gestart vandaag, want als een bende bomma 's die net hun zondagse cake achter de kiezen hebben, kuieren we door het golvende parcours. Pas bij de tweede doortocht wordt er op de helling serieus koers gemaakt, en ik zit direct mee vooraan, hetgeen ik nog eens overdoe bij de derde, vierde en vijfde beklimming. Ik vlieg de helling op als in m'n beste dagen, maar eenmaal boven wordt ik door de strakke tegenwind letterlijk en figuurlijk teruggeblazen. In de voorlaatste ronde rij ik telkens op de verkeerde momenten op kop, zodat ik bij het opdraaien voor de laatste beklimming veel te ver achteraan zit. In twee schijfjes ontstaat er daar een kopgroep van vijf (of zes?) renners. Bruno Albrecht en Emmanuel Hiel van ons Fivez- team zitten mee vooraan, en weer moet laatstgenoemde helaas zijn meerdere erkennen in ex-prof Kenny De Maerteleire. Die is aan de meet (net als vorige week tijdens het WK), iets vlugger en mag zich dus voor een jaartje provinciaal kampioen noemen. Ik ga de sprint aan op de derde rij, en passeer op het cruciale moment nog flink wat renners, zodat ik zestiende eindig. Misschien moet ik me volgend seizoen maar omscholen tot sprinter, in plaats van... Ja,... in plaats van wa eigenlijk? Gediplomeerd 'pannenkoek' zeker?
62 Km. in 1h. 36' 39 Gem. 16/52 Gem. hartslag: 165 Max. hartslag: 198
Na een kleine twee maand maak ik nog eens m'n opwachting bij de LFT. De omloop van drie kilometer, met de licht hellende aankomststrook moet me normaal gezien liggen, maar vandaag heb ik amper kracht genoeg om een lucifer uit te blazen. Ik voelde het gisteren al, toen ik me ging losrijden. Door omstandigheden kon ik pas om halfnegen 's avonds vertrekken. M'n collega' s wilden namelijk na een geslaagde cursusweek in Gent nog wat pinten pakken. Ik was chauffeur, en omdat ik die apen ook wel iets gun (goed bedoelt hé gasten...) wou ik nu ook de droge worst niet uithangen, en onmiddelijk na de cursus vertrekken. 'k Had me verdomme beter zelf een stuk in m'n voeten gedronken ipv. 35 fruitsapkes, 44 waterkes en 2 koffies te verzwelgen. Maar nee! In de mistige duisternis nog gaan losrijden met twee flikkerende Tom Boonen lichtjes waardoor je zelf geen reet ziet, en maar kunt hopen dat de andere weggebruikers je wel opmerken. Dat laatste gold alleszins niet voor een miauwende viervoeter, want op de schaars verlichte weg tussen Wingene en Tielt kwam het melkslurpende beest vanonder een geparkeerde wagen, en 'krolde' rakelings langs mijn voorwiel. Na het feit dat ik als achtjarige ontdekte dat Sinterklaas eigenlijk gespeeld werd door een vrouwelijke collega van mijn moeder, is dit ongetwijfeld de grootste schok uit m'n leven. Maar goed, we wijken af... Terug naar het landelijke Kruishoutem, waar ik als een halve gek zit te stampen zonder echt vooruit te komen. Dit lijkt wel zo een typisch akelige nachtmerrie, waarin je door een verschrikkelijk monster, personeelschef, echtgeno(o)t(e),...achtervolgd wordt, en amper vooruit komt. Tot grote ergernis van de meesten in het peloton, komen we halfweg koers achter een camionette van een patattenboer vast te zitten. Met een uitdagend slakkengangetje tuft het 'Sardoniaans' transportmiddel (zie jeugdserie Merlina) voor ons uit, niet te beseffen welke wé-reld-be-lang-rijke wedstrijd het een kleine minuut gijzelt... Ik kan door dit voorval eventjes bekomen, en mis enkele ronden later op een haar na de cruciale ontsnapping van twee renners, die het leidende trio tot een quintet transformeren. Koers beslist dus, en ik bedank wijselijk voor de 'festiviteiten' op de smalle aankomststrook, en eindig halverwege het pak.
Dit is één van m'n favoriete wedstrijden van het seizoen, en niet in het minst door de prachtige beklimming, die zich even buiten het centrum een weg zoekt richting Steenhuize. Ophasselt was ook de eerste kennismaking van Maria met het Belgische wielrennen, want twee jaar terug kwamen we rechtstreeks van de luchthaven naar deze wedstrijd. Met amper anderhalf uur slaap reed ik toen toch een prima koers, maar vandaag voel ik me tamelijk onzeker na het 'lamlendige' gevoel gisteren. Bovendien word ik nog steeds gekweld door een aanslepende verkoudheid. Eens het kwik de twintig graden niet meer overstijgt, ben ik enorm vatbaar voor allerlei soorten rondzwervende beestjes en microben. Ik ga alvast een 'prettige' winter tegemoet, maar zover zijn we gelukkig nog niet.
Na een kleine twee maand maak ik nog eens m'n opwachting bij de LFT. De omloop van drie kilometer, met de licht hellende aankomststrook moet me normaal gezien liggen, maar vandaag heb ik amper kracht genoeg om een lucifer uit te blazen. Ik voelde het gisteren al, toen ik me ging losrijden. Door omstandigheden kon ik pas om halfnegen 's avonds vertrekken. M'n collega' s wilden namelijk na een geslaagde cursusweek in Gent nog wat pinten pakken. Ik was chauffeur, en omdat ik die apen ook wel iets gun (goed bedoelt hé gasten...) wou ik nu ook de droge worst niet uithangen, en onmiddelijk na de cursus vertrekken. 'k Had me verdomme beter zelf een stuk in m'n voeten gedronken ipv. 35 fruitsapkes, 44 waterkes en 2 koffies te verzwelgen. Maar nee! In de mistige duisternis nog gaan losrijden met twee flikkerende Tom Boonen lichtjes waardoor je zelf geen reet ziet, en maar kunt hopen dat de andere weggebruikers je wel opmerken. Dat laatste gold alleszins niet voor een miauwende viervoeter, want op de schaars verlichte weg tussen Wingene en Tielt kwam het melkslurpende beest vanonder een geparkeerde wagen, en 'krolde' rakelings langs mijn voorwiel. Na het feit dat ik als achtjarige ontdekte dat Sinterklaas eigenlijk gespeeld werd door een vrouwelijke collega van mijn moeder, is dit ongetwijfeld de grootste schok uit m'n leven. Maar goed, we wijken af...
