Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Dit zou wel eens de laatste wedstrijd van het seizoen geweest kunnen zijn. Het was een zwaar seizoen, waar ik elke week het uiterste van m'n lichaam vroeg om: A: Te kunnen volgen. B: Anoniem in het peloton rond te hangen, en als alles meezat: C: Een bescheiden ereplaats binnen te halen. Luttele nanoseconden na de wedstrijd echter, ben je het grootste leed al vergeten en kijk je al terug uit naar de volgende martelgang-wedstrijd. Dit zal dus hoogstwaarschijnlijk m'n voorlaatste wedstrijd geweest zijn... Hoeft het nog gezegd dat slechts 23 renners kwamen opdraven, waaronder natuurlijk alle toppers uit de B-reeks? Ja? Awel, 22 toppers en ikzelf (de meeste "sukkels" zoals ik hebben hun seizoen wellicht al allemaal beeindigd) namen de start op dit mooie parcours dat nagenoeg parallel liep met dat van Aspelare. Na enkele kilometers wordt er gedemarreerd en aangevallen dat het een lieve lust is. De ene aanvalsgolf is amper gaan liggen of er steekt al een nieuwe op. Dit vergelijken met de invasie in Normandie is wellicht de geschiedenis oneer aandoen, maar ik kan me ondertussen levendig voorstellen hoe het er daar aan toeging. Door het gering aantal deelnemers moet je wel telkens zorgen dat je meespringt, wil je de wedstrijd niet vroegtijdig en oneervol verlaten. Ondanks ik momenteel in een behoorlijk goeie conditie vertoef, kan ik niet verhinderen dat er eerst vijf en vervolgens acht renners wegrijden. Tijdens de beklimming van "Aspelare berg" (klinkt nét nog niet zo bekend in de oren als de "Jaizkibel" of de "Poggio...") glip ik in de laatste ronde mee met de renner voor me. We kunnen de rest van het deelnemersveld achter ons laten en in de sprint klop ik nog m'n vluchtgezel voor een vijftiende plaats.
55,5 Km. in 1h.25' 39,2 Gem. 15/23 Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 187
Voor de derde maal werd dit kermiscriterium in m'n "home town" georganiseerd, maar qua deelnemersaantal liep het ook deze keer zeker niet de spuigaten uit. De meeste "parochianen" verkiezen immers te starten in de "ongeoefende" reeks, en wie ben ik om ze ongelijk te geven. Slechts 14 renners kwamen in onze reeks hun rugnummer afhalen, maar daaronder bevonden zich wel de Provinciaal kampioen bij de OVWF, Robert Standaert en de Belgische kampioen bij de LFT, Wim Braet. Aan de startlijn ging het er nog gezapig aan toe, en werd er gezellig gekeuveld over wie de prijs voor oudste, lelijkste of domste renner in de wacht zou slepen, (de uitslag in dit referendum laat ik om bestwil achterwege, en néé, ploegmakker Tom Persijn deed NIET mee...) maar eenmaal het startschot gegeven was werd het plots bittere ernst. De eerste ronden op dit str*ntparcours van 1,6 kilometer worden razendsnel afgewerkt. Ik geef er geen moer meer om dat we slechts met 14 renners zijn komen opdagen, want wie denk je dat als laatste renner op het lint tussen zijn blinkende kader hangt? Inderdaad, uw dienaar... Als ik de behaarde benen van de onbekende renner voor me opmerk, besef ik dat ik vliegensvlug moet opschuiven wil ik niet (nog meer) in de problemen komen. Tegen alle verwachtingen in lukt dit vrij aardig, omdat de meesten al aardig wat kruit verschoten hebben in de aanvangsfase. Voor Wim Braet gaat het er blijkbaar nog niet snel genoeg aan toe, want hij kiest samen met Thomas Devreeze het hazepad. Net als vorig jaar blijkt dit de goeie aanval te zijn want de twee bouwen elke ronde hun voorsprong uit. Na driekwart wedstrijd slaag ik erin om enkele ronden alleen voor het peloton uit te rijden. M'n voorsprong flirt zelfs even met de twintig seconden, maar ik moet uiteindelijk toch plooien en word terug bij de lurven gegrepen. Ik duik de laatste bocht in als vierde en kan in de sprint nog één renner remonteren, zodat ik net als vorig jaar vijfde word. Wim Braet kan in de laatste ronde z'n vluchtgezel afschudden en wint knap de wedstrijd.
Driewerf hoera!!! Hiep hiep rahoe!!! Néé, ik heb (weeral net niet) gewonnen, maar met trots kan ik jullie m'n 500 ste wedstrijd aankondigen. Ik wil hier nou ook niet te enthousiast over doen. Enige nederigheid is wel aan te raden, als je weet dat Eddy Merckx er ooit 525(!) gewonnen heeft! Ik daarintegen heb er slechts twee (deux, tzwei, two, dos,...) van gewonnen en minstens 450 wroetend in de buik van het peloton doorgebracht. "Man man, waar zijde mee bezig?" Hoor ik jullie luidop afvragen. En... inderdaad. Ik zie me nog vertrekken, zaterdag 30 september 2000. (Pas op, we komen nu 'n beetje in het verlengde van vorig artikel.) Met de sch*t in de broek naar Wachtebeke voor m'n eerste wedstrijd. Na veertig minuten en 28 kilometer zat hij eral op, maar ik had een gemiddelde van meer dan 43 en was best wel tevreden over m'n debuut. Ik dacht dat na verloop van tijd en x-aantal wedstrijden 43 per uur een makkie zou worden om te fietsen... Simpel kieken... liep dat even anders! Nu ik toch bezig ben met in het verleden te grasduinen, ik zal deze winter regelmatig eens een wedstrijd uit de beginjaren oprakelen. Kwestie van de "dode" periode wat te overbruggen. Helaas moet ik nu over naar "de orde van de dag", en dat is deze kermiswedstrijd in Landegem. Vijfhonderste wedstrijd of niet: ik zie vandaag af gelijk de beesten! Erger nog, dit willen ze een beest nog niet aandoen! Ik vind compleet m'n ritme niet, hang telkens achteraan het peloton te zwalpen en sterf elke ronde een keer of drie. Bovendien moet ik twee maal op korte tijd een kloof van tien meter overbruggen, omdat de renner voor me wel zo snugger is om er de brui aan te geven. Na dertig kilometer voel ik me iets beter, en voor één keer ben ik er niet rouwig om dat de wedstrijd met enkele ronden ingekort wordt. Met een "bielde" als een rijpe, overjaarse tomaat die drie jaar liggen sudderen heeft op een composthoop in Tsjernobil, eindig ik de wedstrijd achteraan het peloton.
58 Km. in 1h. 25' 41 Gem. Peloton Gem. hartslag: 175 Max. hartslag: 188
Dit zou wel eens de laatste wedstrijd van het seizoen geweest kunnen zijn. Het was een zwaar seizoen, waar ik elke week het uiterste van m'n lichaam vroeg om: A: Te kunnen volgen.
Voor de derde maal werd dit kermiscriterium in m'n "home town" georganiseerd, maar qua deelnemersaantal liep het ook deze keer zeker niet de spuigaten uit. De meeste "parochianen" verkiezen immers te starten in de "ongeoefende" reeks, en wie ben ik om ze ongelijk te geven.
Driewerf hoera!!! Hiep hiep rahoe!!! Néé, ik heb (weeral net niet) gewonnen, maar met trots kan ik jullie m'n 500 ste wedstrijd aankondigen.
