Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
De dorstigen laven is een werk van barmhartigheid, maar geen enkele toerist die me hier in een huurwagen voorbijscheurd, heeft door dat ik langzaam begin te dehydreren. Nu ja, het is mijn eigen schuld natuurlijk, want ik wou kost wat kost met zo weinig mogelijk ballast aan de vijf kilometer lange klim door het park van Timanfaya beginnen. Nu zie ik me genoodzaakt om een klein ommetje te maken richting Yaiza, om m´n vochtreserves weer op peil te brengen. Op elke beklimming die ik vandaag voor de wielen geschoven krijg, staat de wind natuurlijk pal op kop. Ik heb ondertussen al ruim 100 kilometer afgelegd en spreek m´n MP4 aan voor wat muzikale afleiding. Het eerste nummer dat door mijn oortjes knalt is "The Sun no Longer Rises" van Immortal. Na reeds vier uur onder een loden zon gepeddeld te hebben, komt dit nummer vrij surrealistisch over... Eenmaal het park van Timanfaya door blijft het constant beuken tegen de wind. Via Tinajo en La Santa hou ik halt aan mijn vaste stopplaats in Soo, en verslind zowat het halve rek van de koekjesafdeling in het plaatselijke kruidenierswinkeltje. Dat had ik misschien beter niet gedaan, want amper terug op de fiets beginnen mijn darmen nogal heftig te protesteren. Ik krijg last van hevige krampen en moet dringend een sanitaire stop maken of het komt niet goed. Uitgerekend vandaag is de enigste bar van het dorp gesloten! "Abierto cada dia, excepto el jueves 20 de Mayo." Grrrr, sh*t...!" Soo, beste vrienden, is een gehucht van amper 200 zielen, maar op dit middaguur zie je natuurlijk geen levende ziel op straat. De meesten liggen wellicht te ronken tegen de sterren op, want de siesta hier is nog iets heiligs. Je kan dan ook moeilijk bij een willekeurig huis aanbellen en vragen om eens goed te... Enfin, je begrijpt wel wat ik bedoel. In de wijde natuur dan maar. Tussen Soo en Caleta de Famara sla ik een klein aardewegje in, bestudeer uitgebreid de windrichting en leg mijn eh... colletje van vierde categorie. Als een konijn mag k*kken in de vrije natuur, dan mag ik dat toch verdomme ook wel zeker? Meteen weet ik ook weer waarom ik telkens enkele papieren zakdoekjes bij me heb. Lang leve de uitvinder van de papieren zakdoekjes! Na dit oponthoud komt het echte werk eraan, want via Teguise vat ik de klim aan naar Mirador de Haría. De afstand laat zich voelen, want ondanks ik nog maar veertig kilometer af te werken heb, zijn dit (op uitzondering van de tien laatste) de zwaarste. Hoe hoger ik klim, hoe meer wind en wolken mijn pad kruisen. Deze puist is godver slechts 671m hoog, maar hij krijgt warempel de capsones van een heuse alpencol. Ik hijs me naar boven, maar in de afdaling staat er me een onaangename verrassing te wachten. In de open vlakte waai ik bijna van m´n vehikel en de rukwinden stuwen donkergrijze wolken tegen de bergwand. Precies of ik ben plots in het oog van een tornado beland. Ik kan mijn fiets amper onder controle houden, en in de bochten klik ik veiligheidshalve m´n voeten uit de pedalen. De ezel die hier met hoge velgwielen passeert, vliegt vast en zeker het decor in! Eenmaal beneden in Haría zijn de wolken weer verdwenen, en wacht me ietsje verder het steilste stuk van de omloop. Een korte, maar enorme pittig bult doet me amper vooruitkomen. Ik rij nu zelfs zo traag, dat de hagedissen langs de kant van de weg me dreigen voorbij te kruipen! Na zes en een half uur fietsen wacht me na een korte afzink de laatste klim van de dag, Mirador del Río. (Het was hier dat Marc Hermans in 2002 zijn onfortuinlijke val maakte, waardoor hij in een rolstoel belandde.) Met het laatste restje kracht dat nog in m´n uitgemergeld lijf schuilt, duw en trek ik me naar boven, waar me naast een prachtig uitzicht op de top, enkel nog een afdaling wacht tot Arrieta. Na bijna 190 kilometer en zeven uur fietsen, kan ik na een heerlijke douche en uitgebreide schranspartij eindelijk languit in de zetel ploffen. Het parcours van de afsluitende marathon verkennen zal voor een ander keertje zijn...
