Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Zelden zo een eenvoudig wedstrijdverloop meegemaakt als vandaag. Vanaf kilometer 1 springen zeven man weg, en met uitzondering van één renner die uit de kopgroep moet lossen, blijven de overige zes de ganse wedstrijd voorop. Er werd nochtans in het peloton serieus gas gegeven, want het gemiddelde lag op 43,4 Km. per uur. Ik was vandaag zeker niet slecht, integendeel. Ik had geen moeite met de snelheid, het mocht gerust nog iets rapper gaan. Ik mengde me wel niet in de chaotische eindsprint, en bolde in de buik van het pak over de meet. Er was vandaag ook dopingcontrole, en ikzelf was bij de uitverkorenen om me na de wedstrijd aan te melden. Alhoewel ik 100% zeker ben dat ik clean rij tot op het zuiverste graatje, schuifelde ik toch wat onwennig de controlekamer binnen. Hoe moeten bv. Ricardo Ricco en andere dopingzondaars zich dan niet gevoeld hebben bij hun (fatale) dopingcontrole? Na het invullen van de nodige documenten bij de verpleegster, vraagt de dokter: "Iets genomen, of nog iets dat je kwijt wil?" "Nee, natuurlijk niet." "Goed dan." Vervolledigt de dokter. "Kies je potje uit en kijk of de nummers overeenstemmen met de verzegeling, en de flacons voor het A- en B- staal ook." "Godverdomme," vloek ik inwendig. Ze gaan die pottekes toch niet verwisselen hé! Bij nadere studie blijkt dit gelukkig niet mogelijk, en de dokter vervolgt: "Als meneer denkt te kunnen plassen, volg mij naar het toilet." "Je bent toch zeker dat je kan hé?" "Het moet voldoende zijn, minstens 100 ml. en liefst in één poging in de flacon!" "Vragen?" "Ja, ist gelijk welke kleur...?" Er kan zelfs geen flauw glimlachje af. Het dopinglokaal is blijkbaar geen plaats voor grapjes. Kan ik plassen? Natuurlijk kan ik niet. Wie wel trouwens, na een koers van 63 kilometer, waarbij ik m'n bidons de nek heb omgewrongen om ook maar het ultieme druppeltje in m'n keelgat te kunnen gieten. Komt daar nog bij dat de controlerende arts vanachter je rug het schouwspel gedetailleerd dient gade te slaan, om ervoor te zorgen dat alles correct verloopt. Moest hij kunnen, hij kruipt verdomme in het potje! Wachten... en héél veel water drinken op korte tijd bied de oplossing. Een kleine drie kwartier later onderwerp ik me aan een tweede poging. "Ah, goed." "Zal ik meegaan?" Vraagt de dokter aan de assisterende verpleegster. Ja hallo...! Wie anders? Hij gaat die trezebees toch niet met mij naar het toilet sturen zeg? Ze kunnen dan evengoed een cameraploeg uitnodigen, en deze 'pantomiene' live uitzenden op Sporza. Ik hoor de zweverige stem van Michel Wuyts al: "Tweede recordpoging voor een plas van 100 ml. dames en heren." "Bart faalde de eerste keer, maar hij kan het." "Geen kat die daaraan twijfelt... O, en er is nieuws van Karl op de motor..., Karl?" "Ja Michel, we rijden hier nu net het toilet binnen, en het gaat snel, héél snel!" "Het potje is al meer dan de helft vol, het wordt spannend,we naderen nu de top, en..." "Zo, meneer heeft nog over." Zegt de arts ietwat verbaast. "Laat het potje nu alstublieft niet vallen hé." Hij werpt een blik op de bomvolle flacon, en vraagt bedeesd of ik misschien niet het deksel erop wil plaatsen. "Mwa, doe jij maar hoor." Antwoord ik vriendelijk, maar eigenlijk hoop ik dat hij de helft op z'n handen morst... De inhoud wordt nu gesplitst in een A- en B- staal, en m'n controle zit erop. Het plassen echter niet! Door het vele drinken moet ik tussen Malderen en Aalter de auto tweemaal langs de kant van de weg parkeren, en een flink uit de kluiten gewassen boom opzoeken om het nodige te doen.
63 Km. in 1h. 26 43,4 Gem. 33/49 Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 187
