Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
1.18 Open (Am./Mast./B.El.zc/B.U23) Ruiselede, 20/08/08
Voor deze 1.18 Open- categorie wedstrijd te Ruiselede heb ik werkelijk niets aan het toeval overgelaten. De omloop passeert op een kleine vijf kilometer van mijn voordeur, dus dan wil je zeker niet afgaan natuurlijk. Zaterdag na de wedstrijd, ben ik met de fiets achter de wagen naar huis gekomen, en gisteren heb ik op z'n Armstrongs minutieus het parcours bestudeerd. Ik had alles zo goed en zo kwaad mogelijk in m'n grijze massa opgenomen: putteke hier, wegversmalling daar, steentjes aan de binnenkant van bocht x, veel zijwind, dus uitkijken voor waaiervorming,... Alles was op m'n harde schijf opgeslagen, werkelijk alles... behalve het reusachtige verkeerseiland, net voor een scherpe bocht naar links... Kilometer twee in de wedstrijd...chute! Het enige wat ik me kan herinneren is dat het peloton in de remmen ging, en dat het volgende moment een strobaal op me afkwam, al was het een vleesverslindend monster na drie maanden 'Montignaccen'. VLAM!!! Met m'n domme kop er los tegen natuurlijk! Een kokket dametje van middelbare leeftijd snelt te hulp, ondertussend druk gesticulerend: "Ziedet zie, ké et gistren nog gezeit tegen onze Jérome, der gaan ier ongelukken gebeuren, en lap, tes al van dadde..." Akkoord. Een geel vlagske, of een extra seingever op die plaats was zeker geen overbodige luxe, maar als 56 man het obstakel kan ontwijken, waarom moet uitgerekend ik er dan tegenaan knallen? Tot m'n grote opluchting blijkt m'n fiets ongeschonden. (De baal stro komt er met de schrik vanaf.) Ik krabbel recht en zet de achtervolging in. Ik nader! Nog 60 meter, 40, 15, ... Verdomme! Wat ik ook probeer, ik krijg door de strakke tegenwind het ultieme kloofje niet meer gedicht. Ik zie het op een lint getrokken peloton opnieuw van me wegrijden. Miljaar...! Ze zijn vooraan dus wel serieus aan het vlammen. Verder aandringen is hopeloos, dus laat ik me uitbollen. Natuurlijk op dat pijnlijke moment zie ik de ongelovige blikken van de eerste bekende koppen langs de kant van de weg. Ik besluit dan ook maar om niet langs de finishlijn te passeren (ik heb ook m'n trots), en als een dief in de nacht verlaat ik de kortste wedstrijd uit mijn carriere via een smal baantje, juist voor de meet. Hierdoor vind ik op de koop toe niet direct m'n wagen terug in de wirwar van kleine straatjes, en kom bijna een tweede keer ten val, omdat ik vliegensvlug m'n rugnummer wil verwijderen.
