Na negen maanden op Lanzarote gewoond te hebben, is de hoofdstad van Gran Canaria nu al een kleine maand mijn nieuwe thuis.
"Las Palmas de Gran Canaria" luidt de volledige naam en o wee als ik "de Gran Canaria" er niet bij vermeld, want dan krijg ik van mijn vriendin steevast te horen dat "Las Palmas" de provincie is die drie eilanden omvat, respectievelijk Lanzarote, Fuerteventura en Gran Canaria.
Maar goed, genoeg geografische wijsheid voor vandaag me dunkt.
Het verschil met Lanzarote is wel tamelijk groot. Van een dorpje als Arrieta met ongeveer 300 inwoners verhuizen naar een grootstad die 382.000 (+1) zieltjes telt, is een niet te onderschatten aanpassing.
Gelukkig wonen we net aan de rand van de stad, zodat ik meteen met de fiets via de minder drukke wegen de bergen kan intrekken.
Al is dat nu al wel een week geleden, want sinds maandagavond zit ik met een keelontsteking opgeschept, die verdere lichamelijke ongemakken zoals lichte koorts en hoofd- en spierpijn met zich meebrengt.
Na eerst enkele dagen de pijn verbeten en de symptomen wat verwaarloosd te hebben, vond ik het donderdag welletjes en besloot een dokter te raadplegen.
Nu, de gezondheidszorg werkt hier wel anders dan in België. Voor gewone visites bij een huisarts moet in Spanje niet betaald worden, daar dokt de overheid en de Spaans werkende medemens via zijn belastingen voor.
De artsen zetelen in een "Centro de Salud," een gezondheidscentrum waarin men zich eerst moet aanmelden om verschillende administratieve zaken te regelen aan loketten die zo lijken weggeplukt uit een kille stationshal.
Even vrees ik in Gent - Sint - Pieters beland te zijn, maar mijn vrees blijkt ongegrond...
Gelukkig kan mijn vriendin het administratieve gedeelte afwerken, maar sta ik er zowat voor spek en bonen bij.
"Is hij Engelsman?" Hoor ik de bediende vanuit haar schamel loket vragen.
Hoezo Engelsman? Vraag ik mezelf af. Heb ik de oerlelijke tronie van Wayne Rooney misschien? Of de olifanteflappers van Prins Charles?
De krullen en snor van Susan Boyle??? Nee toch?
Mijn papieren worden ingevuld en we worden naar het volgend loket doorgewezen. Daar neemt een andere bediende mijn identiteitskaart en verblijfsvergunning door.
"Is meneer Duitser?" Vraagt hij aan mijn vriendin.
Lap, het gaat van kwaad naar erger, denk ik. Welke Nationaliteit gaat de volgende pipo me toekennen? Hollander??? Of inwoner van de planeet "Orck???"
 
( Noot aan mijn Duitse en Nederlandse vrienden en verdwaalde Engelsman op deze blog: Het is maar om te lachen hé jongens. Zolang ze in mij geen FCB - supporter zien ben ik allang content! )

Dankzij mijn verblijfsvergunning ziet het er naar uit dat ik niet zal moeten betalen en we worden naar de wachtzaal doorgewezen.
Geen schriel klein kamertje zoals in België, waar je de microben van je buurman letterlijk je luchtwegen ziet binnendringen, maar een ruime zaal die dienst zou kunnen doen als balzaal of tenniscourt. (De stoelen lijken trouwens zo weggeplukt uit een voetbalstadion.)
Nu, ondergetekende stond zeker niet op de eerste rijen toen de schoonheid werd uitgedeeld, maar wat er qua menselijke specimen de revue passeerde tijdens het uurtje wachten daar, deed me beseffen dat ik me nog (voorlopig) niet tot de lelijksten van de planeet moet rekenen.
Toen het uiteindelijk mijn beurt was werd ik geholpen door een sympathieke dokter, die min of meer een kruising was tussen Charlie Chaplin en René Artois uit "Allo Allo."
Ik durf er al mijn geld op te verwedden dat de aimabele knul na de diensturen bijklust als kliniclown!
Wat voor mij echter belangrijker is, is dat de juiste diagnose (keelontsteking) in een oogwenk gesteld was.
"Bélgica eh?" Zegt hij en graait in een doos onder het bureau een handvol pijnstillers en de nodige antibiotica uit een doos en duwt ze in mijn pollen, gratis en voor niks.
Zeg nu nog eens dat Belgen in het buitenland niet geliefd zijn!

25-10-2010 om 00:00 geschreven door BARDUK