Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
10. Copa Cabildo Tenerife, La Orotava-La Orotava, 01/07/12
Net voor de vakantie @Helgië kon ik nog vlug wat competitiekilometers meepikken op Tenerife, in de voorlaatste wedstrijd van het regelmatigheidscriterium "Copa Cabildo." Eindelijk blijk ik ook over een beetje terreinkennis te beschikken, want vier jaar terug vertoefde ik al eens op dit deel van het eiland. Traditiegetrouw vertrok de wedstrijd op het onmogelijke startuur van 8AM in de mooie stad La Orotava, om 90 km en twee en 'n half uur later terug in dezelfde plaats aan te komen. Mij leek het verstandiger om gewoon in La Orotava te wachten. Zou me veel zweet, bloed en wat weet ik nog allemaal besparen, maar we zijn nu eenmaal renners en staan nou niet bepaald bekend om ons groot intelligentievermogen. Alras stond ik dus met een zestigtal andere gekken, die ongetwijfeld een al even droge zaterdagavond als ik achter de rug hadden, aan de startlijn.
Het is een snelle, nerveuze start met heel wat rotondes, korte klimmetjes, afremmen en terug acceleren,... zodat ik tijdens het eerste kwartier al drie keer het laatste sacrament toebedeelt krijg. Eenmaal op de glooiende kustweg richting westen voel ik me iets beter, maar razen we in de afdalingen met snelheden rond de 90 km per uur door slecht verlichte tunnels. Goed geconcentreerd blijven is de boodschap, en misschien moet ik er toch maar eens aan denken om een nieuwe bril aan te schaffen, want het onding op m'n snuit crieërt zelfs van een zonovergoten dag een mistige herfstillusie. Bij het uitkomen van de tunnel wacht me echter een onaangename verrassing. Uit het niets duikt plots een steile klim op van een kleine vier kilometer, maar het lijken er verdomme veertig. Het is een helling in "trappekes," dus telkens je denkt van boven te zijn, doemt er na de bocht opnieuw een klim op. Een fenomeen dat me doet denken aan "The Never Ending Mountain," of "De gestaag groeiende berg." (Doe vooral geen moeite om die titels op internet op te zoeken.)
Halfweg de klim kom ik in de problemen. Ik weet dat als ik hier moet lossen, het een eenzame calvarietocht gaat worden richting aankomst, dus klamp ik zo lang mogelijk aan. De renner voor me laat het schieten... "Kalf!" Wil ik roepen, maar verder dan een mompelende "k" kom ik niet. De Polar wijst immers 195 slagen per minuut aan, en de één na de ander geeft er nu voor me de brui aan. Tweehonderd meter voor de top wacht me hetzelfde lot, maar vooraan valt het gelukkig eventjes stil, en kunnen we met een zestal terug onze opwachting maken bij een ferm uitgedund peloton. Ik maak me sterk dat ze me er nu "verdomme niet meer afrijden!" Halfweg wedstrijd ontsnappen zeven renners op een verschrikkelijk steil stuk van 21%, en meteen ligt de wedstrijd in een beslissende plooi. Ik handhaaf me nu vooraan in het peloton, en op de kasseihelling net voor de aankomst spurt ik me naar een zestiende plaats.
90 km in 2h.31' 36 Gem. 16/44 (Elite) 1400 hoogtemeters Gem. hartslag: 157 Max. hartslag: 195
Net voor de vakantie @Helgië kon ik nog vlug wat competitiekilometers meepikken op Tenerife, in de voorlaatste wedstrijd van het regelmatigheidscriterium "Copa Cabildo."
