Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Om de criteriumdans bij de VWF te ontvluchten, besluit ik om nog maar eens te starten bij de LFT, in Stasegem-city. Gek eigenlijk. Ik woon op amper één kilometer van de Westvlaamse grens, maar betwist zelden of nooit wedstrijden in die provincie. Nauwelijks staat de wagen geparkeerd in de deelgemeente van Harelbeke, of ik kom al meteen voor een voldongen feit te staan: Een 'parcourke' van twee kilometer, dertig maal af te leggen...! "Vlammestemiljaarde!" "Hoe criterium - wat criterium - waar criterium?" "Criterium is criterium!" "In Stasegem verdomme!" ( bron: studio 1 - 'pienantie is pienantie') Na enkele malen het 'toerke' afgehaspeld te hebben, blijkt het warempel enorm mee te vallen. Slechts vier rechtse bochten, en een lange, brede aankomststrook. We schieten uit de startblokken, en al in de derde ronde worden we gehinderd door een zwarte, fietsende medemens zonder rugnummer. Nietsvermoedend blijft de man rustig in het midden van de weg 'freewheelen' , zich allesbehalve druk of uit de voeten makend, als we komen aangestoven. Die Afrikaanse nonchalance: Schitterend! Ronde nummer zes: Idem dito. Een fietsend juffertje kruist onverschillig het op een lint getrokken peloton, vertikt het om ook maar één centimeter uit de weg te gaan, zodat de renner voor me er net niet tegenaan knalt. Er zijn ongetwijfeld onaangenamere dingen om tegen te vliegen, maar toch liever niet. Ik tel angstig de ronden af. Nog 24 te gaan... Wie of wat gaan we hier nog allemaal tegenkomen? Gelukkig blijven we nu (voorlopig) van incidenten gespaard. Door al de drukte en ongewenste 'gastrijders' heen, is er ondertussen een kopgroep van vijf man ontstaan, en wij komen geen halve milimeter dichter. Niet te verwonderen eigenlijk. We werken nog slechter samen dan onze Vlaamse - en Waalse regeringsleiders, (" hoe regering - wat regering - waar regering?" ) en als een bende incompetente kl**tzakken proberen we elk om beurt, met een ontembare drang naar individueel succes, om zelf de kloof met de leiders te dichten. Ook ikzelf probeer tweemaal om eeuwige roem in Stasegem en omstreken te oogsten, muis er 'Jerry - gewijs' vanonder, maar wordt telkens oneervol bij de lurven gegrepen. Sprinten voor een zesde stek dan maar, en deze wordt jammerlijk ontsierd door een zware valpartij, waarbij drie renners onzacht met de Westvlaamse grond kennismaken. Hopelijk vallen hun verwondingen mee, want vooral de renner voor me maakte een verschrikkelijke tuimelperte. Ik kom er met de nodige schrik vanaf, en laat hierdoor het verdere gewriemel grotendeels aan me voorbijgaan.
60 Km. in 1h.27' 41,1 Gem. 12/23 Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 189
Dit is één van m'n favoriete wedstrijden van het seizoen, en niet in het minst door de prachtige beklimming, die zich even buiten het centrum een weg zoekt richting Steenhuize. Ophasselt was ook de eerste kennismaking van Maria met het Belgische wielrennen, want twee jaar terug kwamen we rechtstreeks van de luchthaven naar deze wedstrijd. Met amper anderhalf uur slaap reed ik toen toch een prima koers, maar vandaag voel ik me tamelijk onzeker na het 'lamlendige' gevoel gisteren. Bovendien word ik nog steeds gekweld door een aanslepende verkoudheid. Eens het kwik de twintig graden niet meer overstijgt, ben ik enorm vatbaar voor allerlei soorten rondzwervende beestjes en microben. Ik ga alvast een 'prettige' winter tegemoet, maar zover zijn we gelukkig nog niet. Klokslag 14 uur weerklinkt het startsein, en nog geen tiende van een seconde later: pssssssjjjjjfffffweut... Het vernederende gesis van een leeglopend bandje. Een immens gevloekt stijgt op achter me. Ploegmaat Jurgen Willems is de pechvogel van de dag, en mag helaas de provinciale titel al vergeten. Tegen alle verwachtingen in wordt er enorm traag gestart vandaag, want als een bende bomma 's die net hun zondagse cake achter de kiezen hebben, kuieren we door het golvende parcours. Pas bij de tweede doortocht wordt er op de helling serieus koers gemaakt, en ik zit direct mee vooraan, hetgeen ik nog eens overdoe bij de derde, vierde en vijfde beklimming. Ik vlieg de helling op als in m'n beste dagen, maar eenmaal boven wordt ik door de strakke tegenwind letterlijk en figuurlijk teruggeblazen. In de voorlaatste ronde rij ik telkens op de verkeerde momenten op kop, zodat ik bij het opdraaien voor de laatste beklimming veel te ver achteraan zit. In twee schijfjes ontstaat er daar een kopgroep van vijf (of zes?) renners. Bruno Albrecht en Emmanuel Hiel van ons Fivez- team zitten mee vooraan, en weer moet laatstgenoemde helaas zijn meerdere erkennen in ex-prof Kenny De Maerteleire. Die is aan de meet (net als vorige week tijdens het WK), iets vlugger en mag zich dus voor een jaartje provinciaal kampioen noemen. Ik ga de sprint aan op de derde rij, en passeer op het cruciale moment nog flink wat renners, zodat ik zestiende eindig. Misschien moet ik me volgend seizoen maar omscholen tot sprinter, in plaats van... Ja,... in plaats van wa eigenlijk? Gediplomeerd 'pannenkoek' zeker?
62 Km. in 1h. 36' 39 Gem. 16/52 Gem. hartslag: 165 Max. hartslag: 198
Na een kleine twee maand maak ik nog eens m'n opwachting bij de LFT. De omloop van drie kilometer, met de licht hellende aankomststrook moet me normaal gezien liggen, maar vandaag heb ik amper kracht genoeg om een lucifer uit te blazen. Ik voelde het gisteren al, toen ik me ging losrijden. Door omstandigheden kon ik pas om halfnegen 's avonds vertrekken. M'n collega' s wilden namelijk na een geslaagde cursusweek in Gent nog wat pinten pakken. Ik was chauffeur, en omdat ik die apen ook wel iets gun (goed bedoelt hé gasten...) wou ik nu ook de droge worst niet uithangen, en onmiddelijk na de cursus vertrekken. 'k Had me verdomme beter zelf een stuk in m'n voeten gedronken ipv. 35 fruitsapkes, 44 waterkes en 2 koffies te verzwelgen. Maar nee! In de mistige duisternis nog gaan losrijden met twee flikkerende Tom Boonen lichtjes waardoor je zelf geen reet ziet, en maar kunt hopen dat de andere weggebruikers je wel opmerken. Dat laatste gold alleszins niet voor een miauwende viervoeter, want op de schaars verlichte weg tussen Wingene en Tielt kwam het melkslurpende beest vanonder een geparkeerde wagen, en 'krolde' rakelings langs mijn voorwiel. Na het feit dat ik als achtjarige ontdekte dat Sinterklaas eigenlijk gespeeld werd door een vrouwelijke collega van mijn moeder, is dit ongetwijfeld de grootste schok uit m'n leven. Maar goed, we wijken af... Terug naar het landelijke Kruishoutem, waar ik als een halve gek zit te stampen zonder echt vooruit te komen. Dit lijkt wel zo een typisch akelige nachtmerrie, waarin je door een verschrikkelijk monster, personeelschef, echtgeno(o)t(e),...achtervolgd wordt, en amper vooruit komt. Tot grote ergernis van de meesten in het peloton, komen we halfweg koers achter een camionette van een patattenboer vast te zitten. Met een uitdagend slakkengangetje tuft het 'Sardoniaans' transportmiddel (zie jeugdserie Merlina) voor ons uit, niet te beseffen welke wé-reld-be-lang-rijke wedstrijd het een kleine minuut gijzelt... Ik kan door dit voorval eventjes bekomen, en mis enkele ronden later op een haar na de cruciale ontsnapping van twee renners, die het leidende trio tot een quintet transformeren. Koers beslist dus, en ik bedank wijselijk voor de 'festiviteiten' op de smalle aankomststrook, en eindig halverwege het pak.
Deze week zit ik met enkele collega' s op ABVV- cursus in Gent, en het zou een heksentoer worden om op tijd in Lochristie te raken. Ik heb namelijk het orientatievermogen van een kreupele mol op ski' s, en de zwaarste opdracht vandaag wordt ongetwijfeld om zonder kleerscheuren uit het drukke Gentse stadscentrum te komen. Tegen alle verwachtingen in lukt dit bijster goed. Het verlaten van de parking was immers het moeilijkst, want driemaal dezelfde geparkeerde auto 's kruisen gaf me plots een déja vu gevoel. We kregen vandaag een 'treffelijk' parcours van een kleine vijf kilometer voor de wielen geschoven. Enkel bij het uitkomen van een flauwe bocht lag een verbindingsstrook van enorm slechte kasseien, maar gelukkig was die strook maar vijf meter lang. Net lang genoeg echter om je drinkbus uit je carbonnen houdertjes te zien verdwijnen, en natuurlijk gebeurt zoiets steeds in het begin van de race. Licht en stijlvol zijn die dingen wel, maar praktisch... Het aantal drinkbussen die de laatste twee seizoenen uit mijn houdertjes de eeuwige vrijheid tegemoet gedanst zijn, is ontelbaar geworden. Kreeg ik voor elke verloren bidon een euro, ik zou nooit meer moeten werken. (Althans, bijna nooit...) Al in de tweede ronde breekt het peloton in de strakke zijwind. Er valt een serieus gat, en een serieus gat in de koers dient om dicht te rijden natuurlijk. Omdat niemand zich geroepen voelt, probeer ik die taak op me te nemen, maar ik slaag natuurlijk niet in m'n opzet, en moet dit de volgende twee ronden bekopen. Ik besluit wijselijk om me gedeisd te houden de rest van de wedstrijd, en dit blijkt de goede gok. Het tempo blijft hoog, niemand kan ontkomen, dus storten we ons met het ganse pak op de eindstreep. Ik word bijna in de nadar geduwd, en moet hierdoor even in de remmen, wat me direct een plaats of tien kost. Er zat vandaag misschien wel heel wat meer in dan een bescheiden zesentwintigste plaats. (16e B.)
56 Km. in 1h. 18' 43 Gem. Gem. hartslag: 175 Max. hartslag: 198
Wat ik gisteren nog als een roddel, of een flauw argument aanzag om meer kranten te verkopen, blijkt vandaag de zuivere waarheid. King Lance komt terug in het profpeloton!!!!! De levende legende, die zeven opeenvolgende Touroverwinningen behaalde, beslist drie jaar na zijn wielerpensioen om plots weer de degens te kruisen met de jonge garde. "I have decided to return to professional cycling." SCHIT-TE-REND!!! Vergeef me mijn enthousiasme, maar als de man die je grootste drijfveer was, om indertijd zelf te beginnen koersen zoiets met veel bravoure bekendmaakt... Man man man. Die persoonlijkheid hebben we gemist, want zeg nu zelf... Miljonair Armstrong hoeft dit niet te doen uit financiele of enige andere overweging, en wielrennen is geen spelletje zoals voetbal of tennis, waar men enkele jaren makkelijk poen schept, en dan nog begint te klagen over fysieke en psychische overbelasting. Hoorndol word ik, als men benadrukt dat Kim Clijsters en Justine Henin, Belgie op de sportkaart hebben gezet. Hadden ze vijf jaar langer gespeeld, dan misschien... Dat Lance voor een achtste Tourzege gaat, spreekt voor zich. Of hij daarin zal slagen is een ander verhaal, want zelfs ik, als 'die-hard' fan heb hierover m'n twijfels. Het getuigt van een enorme dosis lef om terug te keren naar de wedstrijd waarin je alles al hebt bewezen, en waarin de buitenwereld, en niet in het minst de Franse pers, hem als de grote verliezer zal brandmerken als hij de Tour niet wint. De jeugd zal hem ongetwijfeld het vuur aan de schenen leggen, en het beloofd zeker geen saaie Tour te worden. Ik kan bijna niet wachten tot vier juli 2009! Up to number 8 Lance! The legend continuous!
Een jaartje rondrijden in de prachtig witte regenboogtrui, wie droomt daar nu niet van? Yves Leterme bijvoorbeeld, want die zal wel andere zorgen aan zijn hoofd hebben. Ook de rondbuikige Ignace 'I am the center of the universe' Crombé zal hoogstwaarschijnlijk wel andere katjes te geselen hebben, maar ik heb me voorgenomen om niet te stoppen met koersen voordat ik die trui ooit om m'n lendenen kan draperen! Jaja, lach maar, gij onverbetenen...! Qua karakter en lichaamsbouw lijk ik sterk op mijn grootvader, en de kranige eeuwling is momenteel bezig aan zijn 101e levensjaar, dus heb ik nog een beetje tijd... Tijd die ik hoogstwaarschijnklijk best aanwen om nog harder en doordachter te trainen. Gemotiveerd ben ik in ieder geval! (Alst ni regent, quasi windstil en minstens twintig graden is...) Als de koers openbreekt, ontbeert het me aan kracht en uithouding om de toppers te kunnen volgen, met als gevolg dat ik elke week met m'n snuit op de feiten word geduwd. Dit was vandaag niet anders, want in de derde van de acht af te leggen ronden ontstaat de beslissende vlucht van vijf renners, en ik zat die ronde compleet op m'n tandvlees. Eén man van onze ploeg (Emmanuel Hiel) is mee, en naast een perfect koersinzicht beschikt hij ook over een sterke eindsprint, dus is het niet ondenkbeeldig dat ons team straks met de begeerde regenboogtrui kan pronken. - De selecties van Guatemala, Andorra en Panama gaven helaas op het ultieme moment forfait voor deze o zo belangrijke race, en het gros van het peloton verwacht nu dat de sterke delegatie van de Falkland eilanden de kloof met de vluchters zal dichtrijden. Niets is echter minder waar. Zelfs het gevreesde Bhutaans blok heeft met topfavoriet Modest Yul de beslissende vlucht gemist, maar weigert om voor de anderen de kastanjes uit het vuur te halen... - Ik peddel ondertussen wat apathisch rond in het peloton. Sinds woensdag worstel ik immers met een serieuze verkoudheid, en bij de minste tempoversnelling begin ik te snorkelen als een overjaarse espressomachine. Het spreekt voor zich dat de conditie hierdoor niet super is, en ik besef dat ik mijn witte droom voor een jaartje zal moeten opbergen. In de slotkilometers komen we nog akelig dicht bij de leiders, en sommigen uit het peloton kunnen in de laatste rechte lijn nog net bij de kopgroep aansluiten. Ploegmaat Emmanuel finisht helaas op de (meest ondankbare) tweede plaats, en ik eindig in het grote peloton nog net binnen de prijzen.
68 Km. in 1h.43 40 Gem. 29e Gem. hartslag: 171 Max. hartslag: 188
Voedings- en sportdeskundigen zijn het erover eens: de belangrijkste maaltijd voor een middagwedstrijd, nuttig je de avond voordien. Wel, dat beloofd... Gisteren na de voetbalwedstrijd Anderlecht - Kortrijk heb ik me als vanouds nog eens goed laten gaan in de plaatselijke Quick! Toen ik me vanmorgen naar de ontbijttafel sleepte, voelde m'n maag aan alsof orkanen "Wilma" & "Dean" de zevende symphonie van Beethoven erin aan het spelen waren, met een dove Andrea Bocelli als dirigent. Veel kon ik dan ook niet door m'n geteisterd keelgat duwen, en na de doorspoelbak van m'n toilet eens op consistentie te hebben getest (verdere details zijn compleet overbodig, en dragen niet bij tot enige 'vastheid' in dit verhaal), repte ik me met 'Schleck' naar de wedstrijd in Baardegem. Als brave kleutertjes op hun eerste schooldag stonden we netjes in rijen opgesteld aan de startlijn. We wachtten vijf minuten..., tien, vijftien, twintig,... maar nog steeds werd het startsein niet gegeven. Blijkbaar was er een ernstige valpartij gebeurt in de reeks voor ons, en was de enige ambulance met het slachtoffer naar het ziekenhuis. Hopelijk vallen de verwondigen bij die arme drommel mee, en kan hij vlug zijn plaats in het peloton innemen. Na nog een kwartier gewacht te hebben, stuurden mijn nieren via de zenuwbanen een signaal naar m'n grijze massa... Met andere woorden, ik moest nodig, en als je met je fiets in het midden van het peloton staat te wachten, kan dit tot verwarde dialogen leiden met de renner naast je, als je vraagt om hém efkes vast te houden... Toen ik terugkwam was ook de ambulance opnieuw present, maar nu waren er weer twee seingevers vermist. Onze voorzitter stoof nu zenuwachtig heen- en weer met de auto, en toen ook dit euvel opgelost was, waren we al twee uur voorbij het voorziene startuur, zodat de wedstrijd met twee ronden ingekort werd. Een spijtige samenloop van omstandigheden allemaal, waar de anders zo vlekkeloze organisatie van de VWF zeker geen schuld aan heeft. Gedurende de acht seizoenen dat ik hier wedstrijden betwist, was zoiets immers nog nooit voorgevallen. 'Schleck' had er ondertussen wel al de brui aan gegeven, en had een rustig plekje in de schaduw opgezocht om ons te zien passeren. Met nu dus maar 48 kilometer koers, werden van in de start alle registers opengetrokken. Als bronstige, opgefokte hanen achtervolgden we de wagen met de rode vlag, al was het een rondborstig, maagdelijk kippetje dat net ontsnapt was uit een (beauty) farm. Dit was reeds m'n vijfde koers op acht dagen, en mede ook door het lange wachten voelden mijn stampers aan als twee gigantische betonblokken. Gelukkig lag het parcours me wel, met enkele lichte hellingen, telkens gesitueerd na een paar haakse bochten. Het heeft dit seizoen nog niet echt meegezeten om eens deel uit te maken van de beslissende vlucht, en ook nu mis ik de goeie ontsnapping. Vier renners kunnen de voorlaatste ronde ontkomen, en sprinten voor de bloemen. Ik zit tamelijk ver de laatste kilometers, maar de voorlaatste bocht snij ik risicovol aan, en maak zo nog wat plaatsen goed, wat resulteert in een vijftiende plaats.
48 Km. in 1h09' 41,5 Gem. 15/42 Gem. hartslag: 165 Max. hartslag: 192
"Ruislé-revisited!" (Zie ook verslag van Open categorie wedstrijd op 20 augustus.) Vaders en moeders, hou zonen en dochters binnen, want ondergetekende gaat nog eens een poging wagen om een koerske in jullie gemeente te rijden. Bart "brokkenpiloot" Bonne is gearriveerd, en winkeliers sluiten hermetisch hun etalages af, cafébazen schakelen over op plastieken bekertjes, en de koeien langs het parcours dartelen zenuwachtig heen- en- weer terwijl ik me aan het losrijden ben. Enkel de leveranciers van strobalen zagen hun omzet met de helft stijgen de afgelopen week, en komen me uitgebreid bedanken. Toegegeven, bovenstaande is misschien lichtjes over het paard getild, maar als ik in deze wedstrijd voor parochianen en inwoners van de omliggende gemeenten terug het decor invlieg, dan zien ze me hier nooit meer terug! Aan de start staat een bont allegaartje van Elite en ex-Elite zonder contract, Amateurs & Masters, renners van verschillende nevenbonden, wielertoeristen, gediplomeerde zondagsrijders, bewoners van de planeet "Orck", ikzelf, ... Dat het geen zondagswandelingetje ging worden had ik wel verwacht, maar dat na twee ronden de kilometerteller al een gemiddelde aangaf van 43,7 Km./h. was er toch wel ietsje over. Reken daarbij de talrijke bochten op de omloop, en je kan wel aannemen dat het kaf vlug van het koren gescheiden was. Ik kon vrij makkelijk standhouden in de frontlinie. Meer nog. Ik had eigenlijk mee moeten zijn met de beslissende vlucht van vier, al zeer vroeg in de wedstrijd, maar talmde te lang en de vogels waren gaan vliegen. Onder de nieuwsgierige en bewonderende blik van m'n bijna driejarig neefje Cas, (zie foto) mengde ik me nog in verscheidene ontsnappingspogingen, maar telkens werden we teruggegrepen. Cas vond dit allesbehalve erg. Hij weet nog niet dat zijn nonkel eigenlijk een rasechte "patattencoureur" is, en vergaapt zich aan het schouwspel van daverende coureurs die op de kasseien door het centrum voorbijrazen. Hij is nu al bezeten door het fenomeen "fiets", en heeft een buitengewone fascinatie voor m'n racewielen, die hij dan in zijn "Mickey bike" probeert te monteren. Dit wordt ongetwijfeld m'n opvolger, maar dan in verbeterde versie! Op de hoeveelste plaats ik vandaag precies eindig, weet geen kat me te vertellen. Ik schat tussen de dertiende en de achtiende plaats, maar met de conditie gaat het in ieder geval crescendo, en dat is een opsteker voor de komende wedstrijden.
54 Km. in 1h.18' 41,7 Gem. Gem. hartslag: 171 Max. hartslag: 191
Er heerst een uitgelaten en gezellige kermisdrukte in en rond café Coolhem, als ik naar de inschrijvingstafel schuifel. Best dat ik koers eigenlijk, want zo zie ik ook nog eens een café aan de binnenkant... Wedstrijden afwerken rond de plaatselijke kermis is altijd iets speciaals, en dit is Vlaanderen op z'n best natuurlijk. Bij elke passage door het centrum walmt de mix van oliebollen, bier, ellendige 'foormuziek' en lekkere vettige hamburgers door je zintuigen, en verdringen zo eventjes de pijn en het afzien. Want afzien wordt het zeker, met maar liefst acht bochten in de laatste anderhalve kilometer, is dit niet echt spek voor mijn bek. De deelnemers in onze reeks zijn weer niet echt talrijk, maar op dit parcours rouw ik daar niet om. Ik heb doorgaans een 'abonnement' op de achterste plaatsen, en ben hierdoor een beetje de Peter Van Petegem van het peloton. ( De 'zwarte van Brakel' hield zich tijdens de aanvangsuren van grote wedstrijden doorgaans op in de staart van het peloton.) Helaas, verder reiken onze gelijkenissen niet. Ik heb géén klassiekers of zilveren medailles op WK' s gewonnen, heb geen grandioze villa in de Vlaamse Ardennen of twee ezels die m'n weilanden kaalgrazen en volsch*ten,... zelfs mijn ooit zo bruingebrande benen beginnen na een zonloze augustusmaand meer op twee opgerolde, binnenstebuitengekeerde posters te lijken. Maar... Ik voel me vandaag wél stukken beter dan zondag en maandag. De vele schermutselingen in ons kleine peloton worden allemaal gereduceerd, en halfweg koers waag ik met enkele andere renners een uitval. Veel verder dan enkele kilometers reikt onze vluchtpoging niet, want altijd is er wel één of andere pipo die elk gaatje 'siliconegewijs' dichtrijdt. Het ziet ernaar uit dat we afstevenen op (één van de weinige) massasprints dit seizoen, maar dat is buiten streekgenoot Patrick Van Renthergem gerekend. Die gaat er op het einde van de wedstrijd, samen met ploegmaat Bruno Albrecht vandoor. Beiden blijven uit de greep van het peloton, en de onverslijtbare Van Renthergem beslecht het pleit in z'n voordeel. In de bochtrijke aankomstzone is het moeilijk positie kiezen, en eindig ik op een veertiende plaats. Iets waarmee ik me best kan verzoenen.
62 Km. in 1h.30' 41,3 Gem. 14/30 Gem. hartslag: 171 Max. hartslag: 194
Een mens komt zo' n beetje overal als hij koerst. Oetingen, gesitueerd tussen agrarische grootsteden als Neigem en Herfelingen, is zo een gehucht waar je anders zelden of nooit je vleugels zou uitslaan. Zonde eigenlijk, want dit pittoresk landelijke dorpje is prachtig door z'n eenvoud en rustige ligging in het Pajottenland. Maar goed. Tot zover 'Vlaanderen vakantieland.' We zijn hier om te koersen natuurlijk, en dat de vorm niet echt super is, merk ik direct als ons kleine peloton uiteenvalt, en ik in de achtervolging op de kopgroep geen meter dichter kom. De redding komt echter uit onverwachte hoek. Het peloton van de D' s telt bijna dubbel zoveel 'pedaleurs' als het onze, en na eerst ons groepje ingelopen te hebben, slokt het ook de kopgroep van mijn categorie op. Ik denk terug te kunnen meestrijden voor de oppergaai, maar als we de finishlijn passeren, hoor ik dat er blijkbaar al enkele C- renners ontsnapt waren voor de samensmelting een feit was. Wéér geen palm vandaag. (Ik ben trouwens niet anders gewoon...) Het valt nu echt niet meer stil, en ik moet bij momenten echt bijten om te kunnen volgen, wat niet echt bevorderlijk is voor het zelfvertrouwen. Ik doe dan ook niet echt veel moeite meer om me naar de voorste rijen te wurgen, en sprint risicoloos op de derde rij voor een verre ereplaats.
55 Km. in 1h 24' 39,3 Gem. 15/27 Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 188
Na een ganse voormiddag de verschillende weerberichten gewikt en gewogen te hebben, besluit ik toch maar te vertrekken richting ajuinenstad. Ik had gisteren krék hetzelfde gedaan met de weersvoorspellingen, en uiteindelijk draaide de eindbalans uit op een onvoorwaardelijke 'njet', niet starten dus, hetgeen me dan weer met een schuldgevoel opzadelde van hier tot in Kuala Lumpur. Ik nader de andere wereldstad (toch wat carnaval betreft) onder een dreigend wolkendek, en in deze achterbuurt van Aalst lijkt het wel of sommige inwoners warempel nog hun carnavalsmasker ophebben. Het kan ook aan mij liggen natuurlijk, want het gebrek aan zon begint m'n humeur serieus aan te tasten. Nu, wat die 'Oilstenairs' zien in carnaval heb ik nooit goed begrepen. Sinds ik al twee jaar carnaval heb 'moeten' vieren op Gran Canaria, en daar telkens moet horen dat volgens de traditie elke man zich als vrouw dient te verkleden, is m'n menig er niet op verbeterd. Het kost me elk jaar bloed, zweet, tranen, en m'n volledig Spaans vocabularium (alle 25 woordjes...) om Maria haar vriendinnen duidelijk te maken dat ik me NOOIT ofte nimmer in een vrouwmens ga verkleden. Ik heb al lang haar en geschoren benen, en dat is al erg genoeg! Amper 23 koppen tel ik aan de start vandaag, en wat me meteen opvalt is dat de harde kern toppers weer allemaal present is. Dit wordt dus weer een namiddagje 'harken', en inderdaad... De eerste kilometers regent het demarrages, en ik hang al meteen tussen m'n kader. Het is constant meespringen, en attent reageren om geen groepje te laten wegrijden. Als het dan ook nog in de tweede ronde begint te druppelen, zakt de moed me helemaal in de schoenen, en overweeg ik zelfs om er de brui aan te geven. Omdat ik me dan pas écht ellendig zou voelen, bijt ik door de zure appel heen, maar ik heb moeite om het tempo te volgen. Het draait niet vandaag, en ik zie de ene na de andere renner wegspringen, zodanig dat ons pelotonnetje nog slechts uit een renner of twaalf bestaat. Hoe ik het gedaan heb weet ik ook niet, maar ik slaag er warempel toch nog in, om op karakter vijf man achter me te laten, en wordt afgevlagd op een achtiende plaats.
56 Km. in 1h. 23' 39,8 Gem. 18/23 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 186
1.18 Open (Am./Mast./B.El.zc/B.U23) Ruiselede, 20/08/08
Voor deze 1.18 Open- categorie wedstrijd te Ruiselede heb ik werkelijk niets aan het toeval overgelaten. De omloop passeert op een kleine vijf kilometer van mijn voordeur, dus dan wil je zeker niet afgaan natuurlijk. Zaterdag na de wedstrijd, ben ik met de fiets achter de wagen naar huis gekomen, en gisteren heb ik op z'n Armstrongs minutieus het parcours bestudeerd. Ik had alles zo goed en zo kwaad mogelijk in m'n grijze massa opgenomen: putteke hier, wegversmalling daar, steentjes aan de binnenkant van bocht x, veel zijwind, dus uitkijken voor waaiervorming,... Alles was op m'n harde schijf opgeslagen, werkelijk alles... behalve het reusachtige verkeerseiland, net voor een scherpe bocht naar links... Kilometer twee in de wedstrijd...chute! Het enige wat ik me kan herinneren is dat het peloton in de remmen ging, en dat het volgende moment een strobaal op me afkwam, al was het een vleesverslindend monster na drie maanden 'Montignaccen'. VLAM!!! Met m'n domme kop er los tegen natuurlijk! Een kokket dametje van middelbare leeftijd snelt te hulp, ondertussend druk gesticulerend: "Ziedet zie, ké et gistren nog gezeit tegen onze Jérome, der gaan ier ongelukken gebeuren, en lap, tes al van dadde..." Akkoord. Een geel vlagske, of een extra seingever op die plaats was zeker geen overbodige luxe, maar als 56 man het obstakel kan ontwijken, waarom moet uitgerekend ik er dan tegenaan knallen? Tot m'n grote opluchting blijkt m'n fiets ongeschonden. (De baal stro komt er met de schrik vanaf.) Ik krabbel recht en zet de achtervolging in. Ik nader! Nog 60 meter, 40, 15, ... Verdomme! Wat ik ook probeer, ik krijg door de strakke tegenwind het ultieme kloofje niet meer gedicht. Ik zie het op een lint getrokken peloton opnieuw van me wegrijden. Miljaar...! Ze zijn vooraan dus wel serieus aan het vlammen. Verder aandringen is hopeloos, dus laat ik me uitbollen. Natuurlijk op dat pijnlijke moment zie ik de ongelovige blikken van de eerste bekende koppen langs de kant van de weg. Ik besluit dan ook maar om niet langs de finishlijn te passeren (ik heb ook m'n trots), en als een dief in de nacht verlaat ik de kortste wedstrijd uit mijn carriere via een smal baantje, juist voor de meet. Hierdoor vind ik op de koop toe niet direct m'n wagen terug in de wirwar van kleine straatjes, en kom bijna een tweede keer ten val, omdat ik vliegensvlug m'n rugnummer wil verwijderen.
Deze wedstrijd werd vroeger georganiseerd door de VWF, maar prijkt nu al enkele jaren op de WAOD- kalender. Het was dan ook al geleden van in 2002 dat ik hier nog gereden had, en het bleek een geslaagd weerzien met deze mooie omloop. Veel renners (81), en ik start 'comme habitude' achteraan het pak. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Na enkele kilometers scheurt het peloton, en kunnen vijftien man zich afzonderen. Ondanks het hoge tempo, komen we geen millimeter dichter, integendeel. De vluchters breiden stelselmatig hun voorsprong uit, en die bedraagt halfkoers al meer dan twee minuten! Dan denk ik dat m'n moment van glorie is aangebroken, en ik spring weg uit het peloton. Al gauw komen enkele renners me vervoegen, maar ondanks de goede samenwerking in ons groepje komt het peloton toch terug. (Ellendigaards...) Ik meng me daarna nog in verscheidene schermutselingen, maar vang telkens bot. Op het einde kunnen toch nog vier dapperen zich afscheiden, en probeer ik me te mengen in de eindsprint voor de resterende kruimels. Ik kom niet echt meer aan sprinten toe, want raak ingesloten tussen enkele renners en de nadar, waardoor ik net buiten de prijzen finish.
78 Km. in 1h 52' 42 Gem. 31/81 Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 192
Zelden zo een eenvoudig wedstrijdverloop meegemaakt als vandaag. Vanaf kilometer 1 springen zeven man weg, en met uitzondering van één renner die uit de kopgroep moet lossen, blijven de overige zes de ganse wedstrijd voorop. Er werd nochtans in het peloton serieus gas gegeven, want het gemiddelde lag op 43,4 Km. per uur. Ik was vandaag zeker niet slecht, integendeel. Ik had geen moeite met de snelheid, het mocht gerust nog iets rapper gaan. Ik mengde me wel niet in de chaotische eindsprint, en bolde in de buik van het pak over de meet. Er was vandaag ook dopingcontrole, en ikzelf was bij de uitverkorenen om me na de wedstrijd aan te melden. Alhoewel ik 100% zeker ben dat ik clean rij tot op het zuiverste graatje, schuifelde ik toch wat onwennig de controlekamer binnen. Hoe moeten bv. Ricardo Ricco en andere dopingzondaars zich dan niet gevoeld hebben bij hun (fatale) dopingcontrole? Na het invullen van de nodige documenten bij de verpleegster, vraagt de dokter: "Iets genomen, of nog iets dat je kwijt wil?" "Nee, natuurlijk niet." "Goed dan." Vervolledigt de dokter. "Kies je potje uit en kijk of de nummers overeenstemmen met de verzegeling, en de flacons voor het A- en B- staal ook." "Godverdomme," vloek ik inwendig. Ze gaan die pottekes toch niet verwisselen hé! Bij nadere studie blijkt dit gelukkig niet mogelijk, en de dokter vervolgt: "Als meneer denkt te kunnen plassen, volg mij naar het toilet." "Je bent toch zeker dat je kan hé?" "Het moet voldoende zijn, minstens 100 ml. en liefst in één poging in de flacon!" "Vragen?" "Ja, ist gelijk welke kleur...?" Er kan zelfs geen flauw glimlachje af. Het dopinglokaal is blijkbaar geen plaats voor grapjes. Kan ik plassen? Natuurlijk kan ik niet. Wie wel trouwens, na een koers van 63 kilometer, waarbij ik m'n bidons de nek heb omgewrongen om ook maar het ultieme druppeltje in m'n keelgat te kunnen gieten. Komt daar nog bij dat de controlerende arts vanachter je rug het schouwspel gedetailleerd dient gade te slaan, om ervoor te zorgen dat alles correct verloopt. Moest hij kunnen, hij kruipt verdomme in het potje! Wachten... en héél veel water drinken op korte tijd bied de oplossing. Een kleine drie kwartier later onderwerp ik me aan een tweede poging. "Ah, goed." "Zal ik meegaan?" Vraagt de dokter aan de assisterende verpleegster. Ja hallo...! Wie anders? Hij gaat die trezebees toch niet met mij naar het toilet sturen zeg? Ze kunnen dan evengoed een cameraploeg uitnodigen, en deze 'pantomiene' live uitzenden op Sporza. Ik hoor de zweverige stem van Michel Wuyts al: "Tweede recordpoging voor een plas van 100 ml. dames en heren." "Bart faalde de eerste keer, maar hij kan het." "Geen kat die daaraan twijfelt... O, en er is nieuws van Karl op de motor..., Karl?" "Ja Michel, we rijden hier nu net het toilet binnen, en het gaat snel, héél snel!" "Het potje is al meer dan de helft vol, het wordt spannend,we naderen nu de top, en..." "Zo, meneer heeft nog over." Zegt de arts ietwat verbaast. "Laat het potje nu alstublieft niet vallen hé." Hij werpt een blik op de bomvolle flacon, en vraagt bedeesd of ik misschien niet het deksel erop wil plaatsen. "Mwa, doe jij maar hoor." Antwoord ik vriendelijk, maar eigenlijk hoop ik dat hij de helft op z'n handen morst... De inhoud wordt nu gesplitst in een A- en B- staal, en m'n controle zit erop. Het plassen echter niet! Door het vele drinken moet ik tussen Malderen en Aalter de auto tweemaal langs de kant van de weg parkeren, en een flink uit de kluiten gewassen boom opzoeken om het nodige te doen.
63 Km. in 1h. 26 43,4 Gem. 33/49 Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 187
Na het licht debacle van woensdag sta ik als een bange wezel aan de start, volledig in het ongewisse over m'n huidig vormpeil. M'n ongerustheid was echter voor niks nodig, want al van in de aanvangskilometers voel ik dat de benen soepel draaien, en heb ik kracht te over. In de derde ronde rij ik warempel enkele minuten alleen in de aanval, en het was al héél lang geleden dat ik de openingswagen met rode vlag nog van zo dichtbij gezien had. Daaruit schalt vrolijk: "Als een leeuw in een kooi." van ons aller Willy De Gieter. Zijn gekweel werkt zodanig op m'n zenuwen dat ik me terug laat inlopen... Ik weet nu ook wel dat: "Immortal Rites" van Morbid Angel teveel gevraagd is, maar een rauwe grunge plaat, of een stevig rockende "Highway To Hell" moet verdomme toch kunnen? Het wielrennen kampt al genoeg met een oubollig imago. Was ik sportleek, en ik zag dit circus passeren waarbij snotterende en scheldende kerels als gekken een auto achtervolgen, waaruit Vlaamse schlagers klinken uit de jaren stillekes...Je zou je voor minder in de weelderige haarbos krabben! Maar goed. Terug naar de wedstrijd, en qua generale repetitie voor het Belgisch Kampioenschap van komende vrijdag kan dit tellen. In elke ontsnapping zijn minstens twee of drie 'Fivez- boys' aanwezig, zodat de andere ploegen telkens in de achtervolging moeten. M'n ploegmakkers en ik leveren uitstekend afstoppingswerk, zodanig dat in de finale vlucht, vier van de zeven renners de groen- witte Fivez kleuren dragen. We behalen maar liefst plaatsen één, twee, drie, en vijf! In de pelotonsprint word ik nog net na een ploegmakker twaalfde. Nu volgen enkele dagen relatieve rust, om vrijdag fris aan de start van het BK te verschijnen.
60 Km. in 1h 28' 41 Gem. 12/36 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 198
Een zeldzame zomerdag vandaag, maar in plaats van met m'n vriendin naar het strand te rijden, m'n parasol aan te trekken en onder mijn zeesletsen te kruipen (of is het andersom?), rijden we landinwaarts richting Zottegem- Erwetegem. Maria maalt daar niet om, integendeel. Had ik haar gevraagd naar Tsjernobil te rijden, ze zou zeker zijn meegegaan. Achter een sterke atleet staat een nog sterkere vrouw zegt men. Wel, voor ons geld dat in alle geval, alleen... ben ik geen sterke atleet. Bij momenten rij ik amper een deukje in een potteke halfgesmolten, in verre staat van ontbinding verkerende margarine boter, en dat zet ik vandaag nog maar eens in de verf. Ondanks het parcours me normaal gezien zou moeten liggen (weinig bochten en twee lichte hellingen) , bak ik er vandaag niet veel van. Na twee ronden rijden de beste twaalf renners weg, en als er voorbij halfkoers nog zeven man in de achtervolging gaat, probeer ik naar dat groepje toe te rijden. Ik voel meteen dat ik geen power in de benen heb, maar wil onder het lieftallig oog van m'n vriendin echt niet anoniem in het peloton rondrijden. Na een halve ronde in de achtervolging te spartelen, krijg ik het gezelschap van twee medevluchters, maar wat we ook proberen, we krijgen de kloof niet gedicht. Ik ben serieus over m'n toeren moeten gaan, en laat me terug uitzakken. Ik verwacht de bonte meute van de resterende C- renners over me heen te krijgen, maar het is de kopgroep van de D 's die komt aangestoven. Als een stervende zwaan pik ik m'n wagonnetje aan, en ben maar al te blij als de wedstrijd twee ronden later erop zit. Beter nieuws komt er gelukkig uit de B-reeks, want daar wint 'Alpenbroeder' Kristof Van Wymeersch zijn eerste wedstrijd van het seizoen!
56 Km. in 1h 26' 39,1 Gem. 19/36 Gem. hartslag: 174 Max. hartslag: 197
Dit is reeds m'n vierde wedstrijd op zeven dagen, en het begint in de kleren te kruipen. Vooral de twee wedstrijden vorige week, in combinatie met m'n vroege shift zouden wel eens aan m'n reserves kunnen tasten. Bovendien heb ik ook nog niet echt kunnen herstellen van de zware Alpenritten, maar klagen heeft geen zin. Ik heb het mezelf aangedaan natuurlijk. Omdat m'n vriendin sinds donderdag in het land is, wil ik vandaag wel eens wat laten zien. Ze heeft tenslotte geen 3700 Km. gevlogen om een gediplomeerd pannekoek aan het werk te zien. De eerste ronde al, is het meteen alle hens aan dek. Ik demarreer naar een ontsnapt groepje, maar blijf door de harde tegenwind (niet door m'n belabberde conditie...) hangen op 30m. Ploegmaat Emmanuel Hiel beent me bij, neemt me op sleeptouw naar de leiders, maar net als we aansluiting vinden, gaan die "foorapen" versnellen op de helling in Aspelare! Zelden heb ik in een wedstrijd zo diep moeten gaan als dat moment. Dit was de kelk tot op de bodem ledigen in de overtreffende trap! Ik sukkel boven met een hartslag van 203, en begin zelfs lichtjes te hyperventileren. Ik ken dit gevoel. ' s Winters, bij de eerste intervaltrainingen in de heuvels van de Vlaamse Ardennen, moet ik door ademnood soms van de fiets. Dit is nu uitgesloten natuurlijk, en "albatrosgewijs" laat ik me naar beneden vallen. Ik recupereer langzaam, maar vreet nog liever m'n stuurlint op dan te reageren, als even later terug enkele "ellendelingen" het hazepad kiezen. Dit blijkt natuurlijk de goeie vlucht te zijn, en in het peloton valt het tempo nu volledig stil. Ik kijk om me heen, en zie getekende gezichten. Great! Ik ben dus niet alleen die op het tandvlees zit. De D-renners, die een minuut na ons starten hebben bloed geroken, want regelmatig sijpelen nu groepjes van die categorie ons territorium binnen. Op 'n goeie 10 Km. van de finish ontstaat een spervuur van demarrages, waarbij verschillende renners het peloton ter plaatse laten. Ik wacht tot de kloof voldoende is, en op dezelfde helling waar ik daarnet voor astma-patient speelde, waag ik nu de sprong. Het is tussen hangen en wurgen, maar boven vind ik net aansluiting. Met enkele ploegmakkers trekken we de sprint aan voor Joost Pieters, die knap tweede wordt bij de D' s. Ikzelf eindig op een twaalfde stek. Net op tijd binnen vooraleer de hemelsluizen nog maar eens opengaan, en proberen de rest van m'n zaterdag te verpesten. Try again, waterdamphoudende losers!
Er wordt me deze dagen bitter weinig rust gegund, want vandaag is Aalst de place to be. Wel, er is ook niemand die me verplicht te starten natuurlijk, maar ik heb een nieuw speeltje (fullcarbon Bontrager wielen), en wil deze rouleurs wel eens aan een grondige test onderwerpen. Indien er vandaag een 'award' was voor de domste renner van het peloton, dan ging de hoofdprijs naar...inderdaad, uw dienaar. Om een lang verhaal kort te maken: Als je demarreert wanneer je in het peloton moet blijven zitten, en je blijft zitten als zowat 3/4e van het pak demarreert..., dan ga je nooit veel potten breken natuurlijk. Drie-en-twintig (!) renners zijn 'de piest in' , en wat doet meneer Bonne: 'Bwah, er zal wel iemand het gat dichtrijden zekers...?' Niet dus! 'Hoeveel zijn er ontsnapt?' Vraagt een collega renner die ook de boot gemist heeft. 'Drieentwintig!' 'Da zijn er gelukkig vijf minder dan in de gevangenis van Dendermonde!' Hilariteit alom. Als je elke week koerst om de spreekwoordelijke 'hoop te vullen' , neem je jezelf best niet al te serieus. Maar toch. Hoe beter ik m'n bolide uitrust (de wielen doorstaan hun vuurdoop prima), hoe erbarmelijker m'n resultaat. Het ligt vandaag nochtans niet aan m'n conditie, maar gewoon door niet attent mee vooraan te koersen. "Met een 26 ste plaats rij ik net buiten de prijzen..." Is een zinnetje dat lijkt weggeplukt uit een 'In de Gloria'-scene...
54 Km. in 1h 19' 40,5 Gem. 26/42 Gem. hartslag: 158 Max. hartslag:184
Na twee weken deugddoende, maar veel te korte vakantie, terug de eerste werkdag vandaag. Direct na m'n vroege shift met Niels 'Schleck' vertrokken naar de wedstrijd in het Brabantse Borchtlombeek. Alhoewel,... Na een eerste oponthoud in Aalter (Tourwinnaar Carlos Sastre wordt hier verwacht), maken we ook nog een ommetje richting Laarne, omdat m'n compaan daar carbon race wielen in de aanbieding wist staan. Het gevolg laat zich raden... Ikzelf 'wielen freak' zijnde, verlaat de thuisbasis van oud sprint- koning Etienne De Wilde met maar liefst twee paar juweeltjes van race wielen in full carbon. Hierdoor zijn we natuurlijk te laat voor onze wedstrijd, dus starten we bij de A/B- categorie. Niels sloeg m'n goede raad om, vooral in het begin van de wedstrijd de kat uit de boom te kijken in de wind, komt hierdoor veel op kop te zitten, en moet daardoor in de derde ronde afhaken. Het is nochtans een prachtige omloop, met twee lichte beklimmingen (na de cols uit de Alpen is elke helling hier te verwaarlozen), en ik voel me bergop de beste van het peloton. Telkens ik de beklimming voor m'n rekening neem, ontstaat er een kloof van een goeie 25 meter, maar ik ben niet sterk genoeg om op het vlakke alleen door te gaan. Twee B-renners zitten in de kopgroep bij de A's, alle overige vluchtpogingen worden geliquideerd, dus maken we ons op om te sprinten voor de derde plaats. Ik ga iets te laat aan, en eindig hierdoor op een zevende stek. Ondanks dit m'n beste resultaat van het seizoen is, ben ik toch niet echt tevreden. Dit was een uitgelezen kans om nog eens een top- vijf plaats, en morgen 'eindeloze' roem te versieren, door met naam en toenaam in de wieleruitslagen van de krant te verschijnen. (De eerste vijf renners per reeks halen 'de gazet'.) Kon ik meteen ook alle critici de mond snoeren. Je kent ze wel: bierbuikje, sigaret in de ene, pint in de andere hand, en dan stoicijns:' Bonne jongene, koerste gij nog vent?' 'Kleeze kik uj niemeer...!' My day will come!
56Km. in 1h31' 37 Gem. 7e Gem. hartslag: 168 Max. hartslag:184
Na een 4-daagse stage in het hooggebergte, (klinkt professioneel hé mannen) is het altijd bang afwachten hoe de benen gaan reageren op een biljartvlakke omloop midden het 'Vlaamsche' landschap. Weinig deelnemers, dus veel kans om me 'slipstreamgewijs' te laten meedrijven in het peloton zit er niet in. Ik probeer me toch zo goed en kwaad ik kan in de wielen te positioneren op de bochtige omloop. Het is eindelijk eens zeer warm vandaag, en ik kick daarop. Helaas denkt m'n drinkbus daar anders over. Het plastieken onding jumpt al in de tweede ronde uit m'n drinkbushouder, en de rest van de wedstrijd is m'n hoofdoel dan ook ervoor te zorgen dat mijn tweede 'pulle' niet dezelfde weg opgaat. Ondanks talloze ontsnappingspogingen, ziet het ernaar uit dat we afstevenen op een massasprint. In de laatste ronde echter, kunnen nog vier renners ontkomen, zodat ik nog in aanmerking kom voor de vijfde plaats. Ik laat me (zoals altijd) veel te makkelijk opzij zetten in de aanloop naar de eigenlijke sprint, en finish als elfde.
Om de criteriumdans bij de VWF te ontvluchten, besluit ik om nog maar eens te starten bij de LFT, in Stasegem-city. Gek eigenlijk. Ik woon op amper één kilometer van de Westvlaamse grens, maar betwist zelden of nooit wedstrijden in die provincie.
Dit is één van m'n favoriete wedstrijden van het seizoen, en niet in het minst door de prachtige beklimming, die zich even buiten het centrum een weg zoekt richting Steenhuize. Ophasselt was ook de eerste kennismaking van Maria met het Belgische wielrennen, want twee jaar terug kwamen we rechtstreeks van de luchthaven naar deze wedstrijd. Met amper anderhalf uur slaap reed ik toen toch een prima koers, maar vandaag voel ik me tamelijk onzeker na het 'lamlendige' gevoel gisteren. Bovendien word ik nog steeds gekweld door een aanslepende verkoudheid. Eens het kwik de twintig graden niet meer overstijgt, ben ik enorm vatbaar voor allerlei soorten rondzwervende beestjes en microben. Ik ga alvast een 'prettige' winter tegemoet, maar zover zijn we gelukkig nog niet.
Na een kleine twee maand maak ik nog eens m'n opwachting bij de LFT. De omloop van drie kilometer, met de licht hellende aankomststrook moet me normaal gezien liggen, maar vandaag heb ik amper kracht genoeg om een lucifer uit te blazen. Ik voelde het gisteren al, toen ik me ging losrijden. Door omstandigheden kon ik pas om halfnegen 's avonds vertrekken. M'n collega' s wilden namelijk na een geslaagde cursusweek in Gent nog wat pinten pakken. Ik was chauffeur, en omdat ik die apen ook wel iets gun (goed bedoelt hé gasten...) wou ik nu ook de droge worst niet uithangen, en onmiddelijk na de cursus vertrekken. 'k Had me verdomme beter zelf een stuk in m'n voeten gedronken ipv. 35 fruitsapkes, 44 waterkes en 2 koffies te verzwelgen. Maar nee! In de mistige duisternis nog gaan losrijden met twee flikkerende Tom Boonen lichtjes waardoor je zelf geen reet ziet, en maar kunt hopen dat de andere weggebruikers je wel opmerken. Dat laatste gold alleszins niet voor een miauwende viervoeter, want op de schaars verlichte weg tussen Wingene en Tielt kwam het melkslurpende beest vanonder een geparkeerde wagen, en 'krolde' rakelings langs mijn voorwiel. Na het feit dat ik als achtjarige ontdekte dat Sinterklaas eigenlijk gespeeld werd door een vrouwelijke collega van mijn moeder, is dit ongetwijfeld de grootste schok uit m'n leven. Maar goed, we wijken af...
Deze week zit ik met enkele collega' s op ABVV- cursus in Gent, en het zou een heksentoer worden om op tijd in Lochristie te raken. Ik heb namelijk het orientatievermogen van een kreupele mol op ski' s, en de zwaarste opdracht vandaag wordt ongetwijfeld om zonder kleerscheuren uit het drukke Gentse stadscentrum te komen. Tegen alle verwachtingen in lukt dit bijster goed. Het verlaten van de parking was immers het moeilijkst, want driemaal dezelfde geparkeerde auto 's kruisen gaf me plots een déja vu gevoel.
Voedings- en sportdeskundigen zijn het erover eens: de belangrijkste maaltijd voor een middagwedstrijd, nuttig je de avond voordien. Wel, dat beloofd... Gisteren na de voetbalwedstrijd Anderlecht - Kortrijk heb ik me als vanouds nog eens goed laten gaan in de plaatselijke Quick! Toen ik me vanmorgen naar de ontbijttafel sleepte, voelde m'n maag aan alsof orkanen "Wilma" & "Dean" de zevende symphonie van Beethoven erin aan het spelen waren, met een dove Andrea Bocelli als dirigent. Veel kon ik dan ook niet door m'n geteisterd keelgat duwen, en na de doorspoelbak van m'n toilet eens op consistentie te hebben getest (verdere details zijn compleet overbodig, en dragen niet bij tot enige 'vastheid' in dit verhaal), repte ik me met 'Schleck' naar de wedstrijd in Baardegem. Als brave kleutertjes op hun eerste schooldag stonden we netjes in rijen opgesteld aan de startlijn. We wachtten vijf minuten..., tien, vijftien, twintig,... maar nog steeds werd het startsein niet gegeven. Blijkbaar was er een ernstige valpartij gebeurt in de reeks voor ons, en was de enige ambulance met het slachtoffer naar het ziekenhuis. Hopelijk vallen de verwondigen bij die arme drommel mee, en kan hij vlug zijn plaats in het peloton innemen. Na nog een kwartier gewacht te hebben, stuurden mijn nieren via de zenuwbanen een signaal naar m'n grijze massa... Met andere woorden, ik moest nodig, en als je met je fiets in het midden van het peloton staat te wachten, kan dit tot verwarde dialogen leiden met de renner naast je, als je vraagt om hém efkes vast te houden... 
"Ruislé-revisited!" (Zie ook verslag van Open categorie wedstrijd op 20 augustus.) Vaders en moeders, hou zonen en dochters binnen, want ondergetekende gaat nog eens een poging wagen om een koerske in jullie gemeente te rijden. Bart "brokkenpiloot" Bonne is gearriveerd, en winkeliers sluiten hermetisch hun etalages af, cafébazen schakelen over op plastieken bekertjes, en de koeien langs het parcours dartelen zenuwachtig heen- en- weer terwijl ik me aan het losrijden ben. Enkel de leveranciers van strobalen zagen hun omzet met de helft stijgen de afgelopen week, en komen me uitgebreid bedanken. 
Er heerst een uitgelaten en gezellige kermisdrukte in en rond café Coolhem, als ik naar de inschrijvingstafel schuifel. Best dat ik koers eigenlijk, want zo zie ik ook nog eens een café aan de binnenkant... Wedstrijden afwerken rond de plaatselijke kermis is altijd iets speciaals, en dit is Vlaanderen op z'n best natuurlijk. Bij elke passage door het centrum walmt de mix van oliebollen, bier, ellendige 'foormuziek' en lekkere vettige hamburgers door je zintuigen, en verdringen zo eventjes de pijn en het afzien. Want afzien wordt het zeker, met maar liefst acht bochten in de laatste anderhalve kilometer, is dit niet echt spek voor mijn bek. De deelnemers in onze reeks zijn weer niet echt talrijk, maar op dit parcours rouw ik daar niet om. Ik heb doorgaans een 'abonnement' op de achterste plaatsen, en ben hierdoor een beetje de Peter Van Petegem van het peloton. ( De 'zwarte van Brakel' hield zich tijdens de aanvangsuren van grote wedstrijden doorgaans op in de staart van het peloton.) Helaas, verder reiken onze gelijkenissen niet. Ik heb géén klassiekers of zilveren medailles op WK' s gewonnen, heb geen grandioze villa in de Vlaamse Ardennen of twee ezels die m'n weilanden kaalgrazen en volsch*ten,... zelfs mijn ooit zo bruingebrande benen beginnen na een zonloze augustusmaand meer op twee opgerolde, binnenstebuitengekeerde posters te lijken. Maar... Ik voel me vandaag wél stukken beter dan zondag en maandag. De vele schermutselingen in ons kleine peloton worden allemaal gereduceerd, en halfweg koers waag ik met enkele andere renners een uitval. Veel verder dan enkele kilometers reikt onze vluchtpoging niet, want altijd is er wel één of andere pipo die elk gaatje 'siliconegewijs' dichtrijdt. Het ziet ernaar uit dat we afstevenen op (één van de weinige) massasprints dit seizoen, maar dat is buiten streekgenoot Patrick Van Renthergem gerekend. Die gaat er op het einde van de wedstrijd, samen met ploegmaat Bruno Albrecht vandoor. Beiden blijven uit de greep van het peloton, en de onverslijtbare Van Renthergem beslecht het pleit in z'n voordeel. In de bochtrijke aankomstzone is het moeilijk positie kiezen, en eindig ik op een veertiende plaats. Iets waarmee ik me best kan verzoenen.
Een mens komt zo' n beetje overal als hij koerst. Oetingen, gesitueerd tussen agrarische grootsteden als Neigem en Herfelingen, is zo een gehucht waar je anders zelden of nooit je vleugels zou uitslaan. Zonde eigenlijk, want dit pittoresk landelijke dorpje is prachtig door z'n eenvoud en rustige ligging in het Pajottenland. Maar goed. Tot zover 'Vlaanderen vakantieland.' We zijn hier om te koersen natuurlijk, en dat de vorm niet echt super is, merk ik direct als ons kleine peloton uiteenvalt, en ik in de achtervolging op de kopgroep geen meter dichter kom. De redding komt echter uit onverwachte hoek. Het peloton van de D' s telt bijna dubbel zoveel 'pedaleurs' als het onze, en na eerst ons groepje ingelopen te hebben, slokt het ook de kopgroep van mijn categorie op. Ik denk terug te kunnen meestrijden voor de oppergaai, maar als we de finishlijn passeren, hoor ik dat er blijkbaar al enkele C- renners ontsnapt waren voor de samensmelting een feit was. Wéér geen palm vandaag. (Ik ben trouwens niet anders gewoon...) Het valt nu echt niet meer stil, en ik moet bij momenten echt bijten om te kunnen volgen, wat niet echt bevorderlijk is voor het zelfvertrouwen. Ik doe dan ook niet echt veel moeite meer om me naar de voorste rijen te wurgen, en sprint risicoloos op de derde rij voor een verre ereplaats. 
Deze wedstrijd werd vroeger georganiseerd door de VWF, maar prijkt nu al enkele jaren op de WAOD- kalender. Het was dan ook al geleden van in 2002 dat ik hier nog gereden had, en het bleek een geslaagd weerzien met deze mooie omloop. Veel renners (81), en ik start 'comme habitude' achteraan het pak. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Na enkele kilometers scheurt het peloton, en kunnen vijftien man zich afzonderen. Ondanks het hoge tempo, komen we geen millimeter dichter, integendeel. De vluchters breiden stelselmatig hun voorsprong uit, en die bedraagt halfkoers al meer dan twee minuten! Dan denk ik dat m'n moment van glorie is aangebroken, en ik spring weg uit het peloton. Al gauw komen enkele renners me vervoegen, maar ondanks de goede samenwerking in ons groepje komt het peloton toch terug. (Ellendigaards...)
Na het licht debacle van woensdag sta ik als een bange wezel aan de start, volledig in het ongewisse over m'n huidig vormpeil. M'n ongerustheid was echter voor niks nodig, want al van in de aanvangskilometers voel ik dat de benen soepel draaien, en heb ik kracht te over. In de derde ronde rij ik warempel enkele minuten alleen in de aanval, en het was al héél lang geleden dat ik de openingswagen met rode vlag nog van zo dichtbij gezien had. Daaruit schalt vrolijk: "Als een leeuw in een kooi." van ons aller Willy De Gieter. Zijn gekweel werkt zodanig op m'n zenuwen dat ik me terug laat inlopen... Ik weet nu ook wel dat: "Immortal Rites" van Morbid Angel teveel gevraagd is, maar een rauwe grunge plaat, of een stevig rockende "Highway To Hell" moet verdomme toch kunnen? Het wielrennen kampt al genoeg met een oubollig imago. Was ik sportleek, en ik zag dit circus passeren waarbij snotterende en scheldende kerels als gekken een auto achtervolgen, waaruit Vlaamse schlagers klinken uit de jaren stillekes...Je zou je voor minder in de weelderige haarbos krabben! Maar goed. Terug naar de wedstrijd, en qua generale repetitie voor het Belgisch Kampioenschap van komende vrijdag kan dit tellen. In elke ontsnapping zijn minstens twee of drie 'Fivez- boys' aanwezig, zodat de andere ploegen telkens in de achtervolging moeten. M'n ploegmakkers en ik leveren uitstekend afstoppingswerk, zodanig dat in de finale vlucht, vier van de zeven renners de groen- witte Fivez kleuren dragen. We behalen maar liefst plaatsen één, twee, drie, en vijf! In de pelotonsprint word ik nog net na een ploegmakker twaalfde. Nu volgen enkele dagen relatieve rust, om vrijdag fris aan de start van het BK te verschijnen.
Een zeldzame zomerdag vandaag, maar in plaats van met m'n vriendin naar het strand te rijden, m'n parasol aan te trekken en onder mijn zeesletsen te kruipen (of is het andersom?), rijden we landinwaarts richting Zottegem- Erwetegem. Maria maalt daar niet om, integendeel. Had ik haar gevraagd naar Tsjernobil te rijden, ze zou zeker zijn meegegaan. Achter een sterke atleet staat een nog sterkere vrouw zegt men. Wel, voor ons geld dat in alle geval, alleen... ben ik geen sterke atleet.
Er wordt me deze dagen bitter weinig rust gegund, want vandaag is Aalst de place to be. Wel, er is ook niemand die me verplicht te starten natuurlijk, maar ik heb een nieuw speeltje (fullcarbon Bontrager wielen), en wil deze rouleurs wel eens aan een grondige test onderwerpen. Indien er vandaag een 'award' was voor de domste renner van het peloton, dan ging de hoofdprijs naar...inderdaad, uw dienaar. Om een lang verhaal kort te maken: Als je demarreert wanneer je in het peloton moet blijven zitten, en je blijft zitten als zowat 3/4e van het pak demarreert..., dan ga je nooit veel potten breken natuurlijk. Drie-en-twintig (!) renners zijn 'de piest in' , en wat doet meneer Bonne: 'Bwah, er zal wel iemand het gat dichtrijden zekers...?' Niet dus! 'Hoeveel zijn er ontsnapt?' Vraagt een collega renner die ook de boot gemist heeft. 'Drieentwintig!' 'Da zijn er gelukkig vijf minder dan in de gevangenis van Dendermonde!' Hilariteit alom. Als je elke week koerst om de spreekwoordelijke 'hoop te vullen' , neem je jezelf best niet al te serieus. Maar toch. Hoe beter ik m'n bolide uitrust (de wielen doorstaan hun vuurdoop prima), hoe erbarmelijker m'n resultaat. Het ligt vandaag nochtans niet aan m'n conditie, maar gewoon door niet attent mee vooraan te koersen. "Met een 26 ste plaats rij ik net buiten de prijzen..." Is een zinnetje dat lijkt weggeplukt uit een 'In de Gloria'-scene...
Na twee weken deugddoende, maar veel te korte vakantie, terug de eerste werkdag vandaag. Direct na m'n vroege shift met Niels 'Schleck' vertrokken naar de wedstrijd in het Brabantse Borchtlombeek. Alhoewel,... Na een eerste oponthoud in Aalter (Tourwinnaar Carlos Sastre wordt hier verwacht), maken we ook nog een ommetje richting Laarne, omdat m'n compaan daar carbon race wielen in de aanbieding wist staan. Het gevolg laat zich raden... Ikzelf 'wielen freak' zijnde, verlaat de thuisbasis van oud sprint- koning Etienne De Wilde met maar liefst twee paar juweeltjes van race wielen in full carbon. Hierdoor zijn we natuurlijk te laat voor onze wedstrijd, dus starten we bij de A/B- categorie. Niels sloeg m'n goede raad om, vooral in het begin van de wedstrijd de kat uit de boom te kijken in de wind, komt hierdoor veel op kop te zitten, en moet daardoor in de derde ronde afhaken. Het is nochtans een prachtige omloop, met twee lichte beklimmingen (na de cols uit de Alpen is elke helling hier te verwaarlozen), en ik voel me bergop de beste van het peloton. Telkens ik de beklimming voor m'n rekening neem, ontstaat er een kloof van een goeie 25 meter, maar ik ben niet sterk genoeg om op het vlakke alleen door te gaan. Twee B-renners zitten in de kopgroep bij de A's, alle overige vluchtpogingen worden geliquideerd, dus maken we ons op om te sprinten voor de derde plaats. Ik ga iets te laat aan, en eindig hierdoor op een zevende stek. Ondanks dit m'n beste resultaat van het seizoen is, ben ik toch niet echt tevreden. Dit was een uitgelezen kans om nog eens een top- vijf plaats, en morgen 'eindeloze' roem te versieren, door met naam en toenaam in de wieleruitslagen van de krant te verschijnen. (De eerste vijf renners per reeks halen 'de gazet'.) Kon ik meteen ook alle critici de mond snoeren. Je kent ze wel: bierbuikje, sigaret in de ene, pint in de andere hand, en dan stoicijns:' Bonne jongene, koerste gij nog vent?' 'Kleeze kik uj niemeer...!' My day will come!
