Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
1b. Gran Fondo del Sol, 19/02/11 Gran Canaria (Deel 2)
VERVOLG VAN VORIG ITEM.
Alhoewel ik de afdaling als mijn broekzak ken, beslis ik geen overbodige risico' s te nemen. Naast de vangrail gaapt immers een afgrond van een slordige 150 meter en ik heb nog steeds m'n vliegbrevet niet behaald. Na de korte afdaling krijgen we voor het schilderachtige dorpje Fataga enkele stroken van 15% op het menu, en ik kan moeilijk verstoppen dat ik vandaag in goeie doen ben. Dit is immers héérlijk klimmen op bijna nagelnieuw asfalt en onder een heldere hemel. Wat een verschil met de wedstrijden in Helgië die meestal op ellendig vlakke betonbanen plaatsvinden, en waarbij je enorm uit je doppen moet kijken of je klemt je voorwiel vast in het midden van twee betonstroken, en wordt zo katapultgewijs over je stuur gelanceerd. Desondanks rij ik met mijn stomme kop veel teveel vooraan en dat zien de anderen natuurlijk ook. "De anderen," dat is ondertussen een groepje geworden van acht Italianen en de Nederlander die ik bij de start ontmoette. Op de "Alto de Fataga", net onder de duizend metergrens krijg ik naast een heerlijke frisse drinkbus ook voor het eerst het tijdsverschil te horen met de twee koplopers: bijna drie minuten... Dat ziet er miljaarde niet al te best uit. Ik trek me op aan het feit dat ik halfweg wedstrijd nog steeds in aanmerking kom voor het podium, en dat had ik allerminst verwacht. Op de steile stukken voor Cruz Grande komen de Italianen eindelijk uit hun schulp, en beginnen om beurt te demarreren. Ik kom niet echt in moeilijkheden, maar ben toch blij dat in Ayacata, net voor de verschrikkelijk zware kilometers richting Roque Nublo, het tempo wat gedrukt wordt. Eenmaal de steile GC600 ingeslagen, begint het steekspel opnieuw. Al vrij vlug blijven we met vier man over, maar ik voel dat ik op de limiet aan het klimmen ben. Ik moet een gaatje laten. Twee meter worden er vier, vier meter zes, en omdat ik denk dat aan de parkeerplaats van de bekentste rots van het eiland de weg terug iets vlakker wordt, pers ik er een sprintje uit en vind terug aansluiting bij het groepje. Ik kan mezelf nu wel verwensen, want de weg blijft echter nog steil oplopen. Ik had me een bochtje vergist, en dit is mentaal de doodsteek. Ik moet ze terug laten rijden en klim op eigen tempo verder. Nu ja, klimmen... Voor het moment heeft dit meer weg van zwalpen en kruipen en ik word al vrij vlug bijgehaald door een eerder gelostte Italiaan. Samen werken we de laatste vier kilometer af, maar in de laatste vijfhonderd meter moet ik hem toch laten voorgaan en eindig redelijk "choco" als zevende.
45 Km. in 2h 18' 56" 19,3 Gem. 7e/85 (2125 hoogtemeters)
Voor één keer was de organisatie erin geslaagd om de laatste anderhalve kilometer af te sluiten voor alle verkeer. (Met de geringe publieke belangstelling aan de aankomst als gevolg.) María was gelukkig de Guardia Civil te slim af, waardoor je hieronder een filmpje van de aankomst kan zien:
VERVOLG VAN VORIG ITEM.
