Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
"Plat" na 7 kilometer! Crevaison en kilométre 7! Flat tyre after 7 kilometers! Rueda pinchada despues 7 kilómetros!
Wir habben est nich gewust! (Italiaans is nooit m'n sterkste taal geweest.)
Tja, wat kan je verdomme meer zeggen over een wedstrijd waarin je na zeven (!) kilometers uitvalt met een lekke band? Misschien dat het aangenaam was om met de fiets in de hand terug de startlijn te passeren, waggelend op die verschrikkelijk lompe koersschoenen terwijl iedereen je staat aan te gapen, precies of je bent rechtstreeks neergedaalt uit de diepste krochten van de planeet "Orck." Om van de verschrikkelijk attente vraag: "Plat gevallen misschien???" nog maar te zwijgen. Ik leef direct mee met de renners uit de Tour, die na elke rit een wollige salami onder de snuit geduwd krijgen met de meest intelligente vragen van de journalisten.
Nu ja, het is allemaal goed bedoelt hoor, en lek rijden is nu ook niet meteen de grootste ramp die een fietsend individu moet doorstaan. Gelukkig kan je deze tijd van het jaar zowat elke dag, op de meest onmogelijke tijdstippen aan wedstrijden deelnemen. Iets wat ik dan ook volgende week donderdag ga doen in Vrasene.
Het is me in mijn "carriere" nog niet vaak overkomen, maar ik heb vandaag eigenlijk totaal geen goesting om te gaan koersen. Het is nochtans de eerste dag van m'n verlof en de weergoden spelen mee, maar ik blijf vrij apathisch bij deze gunstige factoren. Ik sleep me naar de ontbijttafel, slenter om m'n fiets, gooi hem vervolgens slordig in mijn wagen en vertrek naar de wedstrijd. Na exact anderhalve minuut sta ik terug thuis. Miljaarde! Mijn "Megabike" voor de Tour vergeten invullen en de deathline schuifelt naarstig dichterbij. In nog geen twintig minuten is het hele zootje verzonden naar 'Het Nieuwsblad', maar of ik zoals zes jaar geleden terug de 11e plaats in het eindklassement (op ongeveer 32000 inzendingen) ga halen is maar de vraag natuurlijk. By the way, veel leverde dat niet op. Vijfendertig kraslootjes van "Win For Life" kreeg ik toen in de bus en de plannen waren al gesmeed om met m'n privé-jet richting de Bahama' s te vertrekken! Tot ik effectief begon te krassen natuurlijk... Zeven krasloten bevatten vijf luttele Eurootjes, waardoor ik de reis nog eventjes moest uitstellen. Voor m'n privé-jet ben ik nog steeds aan het afbetalen... Maar goed, Kruishoutem dus. Hoe het komt weet ik niet, maar vandaag voelen m'n benen aan als twee slappe uitgewrongen schotelvodden. Geen kracht, geen souplesse, het draait in het begin van de wedstrijd niet vierkant maar "parallellepipedum-trapezium"- achtig. Op enkele vluchtpogingen na, blijf ik dan ook het grootste deel van de wedstrijd in het peloton rondhangen. Na driekwart wedstrijd voel ik me iets beter, maar ondertussen is m'n maat Vincent er met een renner vandoor gegaan. Omdat ik ervoor vrees het hele zootje terug te brengen, maak ik de sprong niet en koers attent mee vooraan. Niemand waagt zich echter nog aan een demarrage en de twee blijven voorop. In de laatste ronde kan ik op het stuk vals plat nog wegrijden van het peloton en sleep zo de derde plaats in de wacht. Eindelijk eens een uitslag die naam waardig.
61,5 Km. in 1h. 33' 39,7 Gem. 3/28 Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 187
Het is me in mijn "carriere" nog niet vaak overkomen, maar ik heb vandaag eigenlijk totaal geen goesting om te gaan koersen. Het is nochtans de eerste dag van m'n verlof en de weergoden spelen mee, maar ik blijf vrij apathisch bij deze gunstige factoren.
